Περιστεράκι μου
Υπάρχει Θεός και ακούει ό λ ε ς τις προσευχές μου, έστω και με μια καθυστέρηση χρόνων.
Πάντως α κ ο ύ ε ι σου λέω!
Και έχω μεγάλη χαρά στην καρδιά μου!
Γιατί τα γράφω αυτά;
Να σου εξηγήσω να καταλάβεις.
Ξέχασα να το εξομολογηθώ, πώς το πρώτο μου τσιγάρο το κάπνισα στην Πέμπτη Δημοτικού, μάλιστα μάλιστα και σε παρακαλώ να μη με κοιτάς με τα μάτια γουρλωμένα σαν αποσβολωμένος διευθυντής σχολείου, που θέλει να παλουκώσει το μαθητή -παραβάτη.
-Γιατί, μωρή, Σαλογραία, κατρακύλησες έτσι στο βούρκο της ηλιθιότητας;
-Είναι απλό, λατρεμένο μου.
Διότι το ανεγκέφαλον παράδειγμα του καπνίσματος, μου το έδινε η καλή η μανούλα μου, Θεός σχωρέσ'την ψυχούλα της.
Ξέρεις δα, την τεράστια δύναμη την εκ της εικόνας του όποιου απέναντι, απορρέουσα.
Αυτό που βλέπει ο καθένας μας να κάνει ο απέναντι- όποιος και αν είναι ο απέναντι, άνθρωπος, πόστερ, ή τυφλεόραση, ακόμη και ονειρική φαντασίωση- ενέχει ισχύν υποβολής και παρόρμησης προς μίμησιν και εκτέλεσιν πράξεως, το αποδεικνύουν και οι νευροβιολόγοι- ισχύει- το βεβαίωνε και η ταινία Ιnception που κυκλοφόρησε πρόσφατα- μην πας να τη δεις, κουραστικότατη, δε λέει τίποτα ιδιαίτερο πέραν της διατύπωσης αυτής της ήδη γνωστότατης θέσης.
Έβλεπα, λοιπόν-το βλήμα- τη μαμά που κάπνιζε για να σκάει τον πατέρα μου που την ταπείνωνε με τις ...λεγάμενες - τα ξέρεις- και μια μέρα της σούφρωσα απ'το πακέτο, ένα τσιγάρο.
Όταν έφυγε από το σπίτι, μπήκα σ' ένα δωμάτιο, το κλείδωσα κιόλας δια πάν ενδεχόμενον, και άναψα το τσιγάρο όπως έβλεπα ότι έκανε η καλή μου μητέρα, μετά- πάλι όπως έκανε η καλή μου μητέρα, τράβηξα μια ρουφηξιά...κράτησα τον καπνό μέσα στο στόμα και αμέσως τον έφτυσα προς τα έξω μετά βδελυγμίας, χωρίς να τον κατεβάσω στα πνευμόνια- δεν κάτεχα την πρακτική του ζητήματος-άργησα να το καταλάβω- το όρνιο.
-Α μωρέ! Αυτή η αηδία, είναι το κάπνισμα;!
Τι χαζοί είναι όσοι καπνίζουνε! αποφάνθηκα.
Και η απορία μου τέλειωσε.
Και συνέχισα αδιάφορη πια για το ζήτημα, να ζω ειρηνικά, στη μικρή μου την πόλη.
Ασήμαντο, το σκηνικό θα μου πεις.
Και όμως δεν ήτανε.
Όπως έγραφα σε παλιότερες αναρτήσεις, αυτή η μία η μοναδική εμπειρία ενός υποτυπώδους καπνίσματος, άνοιξε στο σώμα μου, ένα νευρολογικό μονοπάτι ΜΝΗΜΗΣ , που ΠΡΙΝ δεν υπήρχε.
Έκτοτε, όποτε βρίσκομαι σε παρέα με καπνίζοντες,παρά την απέχθειά μου για τον καπνό, ιδιαίτερα σε χώρους κλειστούς, έχω μια κρυφή μυστική παρόρμηση να τους ζητήσω τσιγάρο.
-Πάρε και συ ένα τσιγαράκι , μπορείς! μουρμουρίζει στο κεφάλι μου μια φωνούλα που μόλις ακούγεται.
-Βρε άει πάγαινε από δω πέρα, χαμένο!
της αντιλέγω, πάντα νοερά, και τη φωνή τη φιμώνω στου υποσυνειδήτου τα Τάρταρα...και έτσι γλιτώνω του εθισμού την παγίδα.
Και αυτό το σκηνικό, δεκαετίες μέσα μου, στήνεται και ξεστήνεται και όλο το ακυρώνω δια της βουλήσεως, και κυρίως, χάριτι θεία, αγαπημένο μου...
Ευτυχώς στην όλη οικογένεια μετά τη μαμά, άλλος δεν κάπνιζε.
Ήταν πιο εύκολος ο μικρός μου αγώνας.
Αργότερα δούλεψα.
Τους συναδέλφους στη δουλειά, ευγενικά τους ανεχόμουν, παρά τα διχασμένα μου συναισθήματα.
Η διάσταση ανάμεσα στο δέον γενέσθαι και στο άθλιο γίγνεσθαι, ενίοτε μου δημιουργούσε μια σύγχυση.
Δεν είχα διανοηθεί ότι ήταν δυνατόν να ζητήσω από φίλο και από συνάδελφο να μην καπνίζει μπροστά μου.
Το θεωρούσα αγριαίνουσα συμπεριφορά και δεν ήθελα- α πα πα, καλύτερα να πεθάνω παρά να σταμπαριστώ στη συνείδησή τους, σαν φασιστόμουτρο που δίωκε τις μικρές απολαύσεις των άλλων...
Ούτε και όταν ήμουν έγκυος, διανοήθηκα από συναδέλφους στο χώρο της εργασίας, να παρακαλέσω την αποφυγή του καπνίσματος.
Καπνίζαν αναίσθητα - τα γομάρια- εγώ, η ντροπαλή κόρη, έβγαινα έξω στο κρύο-η γκαστρωμένη- και αυτοί μεσ'στα γραφεία, ζεστοί και ήσυχοι απολαμβάνανε τα φουγάρα τους...
Τέτοια υπομονή, η χαζή η δικιά σου...
(Μερικές φορές η πολλή δημοκρατία, για τριφασική βλακεία μου φαίνεται...)
....................................................................................
Εντέλει οι άνθρωποι είμαστε τέτοιοι δαίμονες άφατης έπαρσης, τέτοια κτήνη εγωκεντρισμού απερίγραπτα, που μονάχα αν υποστούμε δυσάρεστη εμπειρία στο πετσί μας, υπάρχει ελπίδα μικρή πως κάπως θα καταλάβουμε...
Γι αυτό ο Κύριος επιτρέπει τις ασθένειες, τα γεράματα, τις φτώχειες, τους διάφορους πειρασμούς και τις προδοσίες ώστε κάπως να συνερχόμαστε και να ξεκαβαλικεύουμε απ'τα μεγάλα καλάμια...
................................................................
Ας επανέλθω στο θέμα της καταπίεσής μου από τα τσιγάρα των συναδέλφων, ωστόσο.
Αφού επί χρόνια ανέχτηκα και ανέχτηκα και με ευγενικούς και πλάγιους τρόπους διαμαρτυρήθηκα, σε κάποια φάση, αποφάσισα πως έφτασε η ώρα για ριζοσπαστικότερες λύσεις.
-Εντάξει, λοιπόν!αγρίεψα.
Αφού επιμένετε να ανασαίνω το δικό σας καπνό- θέλω δε θέλω- θα σας επιβάλω και γω να ανασάνετε το δικό μου καπνό- θέλετε δε θέλετε- να δούμε αν θα σας αρέσει, σκέφτηκα.
-Και τι έκανες, Σαλογραία, καλή μου;
-Απλά πράγματα.
Πήρα ένα θυμιατό στη δουλειά, σπίρτα και καρβουνάκιααα!
Και σβἐλτα, την ώρα που οι άλλοι άναβαν το τσιγάρο τους, άναψα εγώ το καρβουνό μου!
Και έριξα πάνω στο αναμμένο καρβουνάκι μου, υπέροχο αγιορείτικο θυμίαμα!
Και ευωδίασε ο τόπος!
Α! Τι θεία εικόνα και έμπνευση ήτο εκείνη!
Ω! Έπρεπε, ω λατρεμένο μου, να ήσουν σε κάποια άκρη να έβλεπες!
Τέτοιο χαμό στο ίσωμα, δεν τον φανταζόμουν, αλήθεια στο λέω!
Κυρίες συναδέλφισσες, καλοντυμένες και καθωσπρέπει, ξαφνικά αφηνίασαν, και άρχισαν λες και τις καταδίωκε δράκουλας να φεύγουν κατά την έξοδο του γραφείου, φωνάζοντας με στριγκλιές υστερίας:
-Σβήστοοοοο!
-Δεν αντέχουμε το λιβάνιιιι!
-Να ξεράσω μου έρχεται!
-Θα λιποθυμήσωωωω!
-Δεν μπορώ να ανασάνω!
-Σβήστοοοο!
-Σβήστο σου λέμεεεε!
-Αχάααα!
ΕΣΕΙΣ το δικό μου ΘΥΜΙΑΜΑ, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΦΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΞΑΤΕ, τρελοπουλακίδες μου!
Εγώ τον καπνό του τσιγάρου ΣΑΣ, πρέπει ΧΡΟΝΙΑ , με βουλωμένο στόμα να το ανέχομαι έ;
Εμ δε σφάξανε!
-Εφόσον συνεχίζετε να ανάβετε τα τσιγάρα σας σε ώρα εργασίας, εγώ θα φέρνω τα λιβανιστήρια μου και θα καίω τα λιβάνια μου!
ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ!
δήλωσα με βλέμμα Νικηταρά του Τουρκοφάγου.
Με κοίταξαν, οι καπνιστές παραλογιασμένοι.
Πανικόβλητοι.
Τέτοια ρουά ματ κίνηση δεν την είχαν διαβάσει ούτε σε μυθιστόρημα.
Ούτε και γω την είχα διαβάσει.
Με ξέρανε πλακατζού αλλά...τώρα...
Άραγε σάλταρα άξαφνα- απ'το πολύ το θυμίαμα- ή έκανα αστείο κακόγουστο;
Η Σαλογραία απτόητη.
-Γιούργιαααα!
-Ζήτωσαν τα θυμιατά, οι νικοτίνες ερρέτωσαν!
Ξανάφερα τα θυμιατά και την επόμενη μέρα, και την παράλλη...
Μόλις ανάβανε τα τσιγάρα, άναβα εγώ το θυμίαμα.
ΧΑΜΟΣ!!!
Και οι σκηνές με τα ουρλιαχτά, τις υστερίες, τις απειλές επαναλαμβάνονταν και οι αγαπημένοι συνάδελφοι, άντρες, γυναίκες, βγαίνανε τρέχοντας απ'την αίθουσα, προκειμένου να ανασάνουν αέρα δίχως λιβάνι.
Τι γέλια Παναγία μου, έκανα! Αξέχαστα θα μου μείνουνε!
Μέχρι που την τρίτη μέρα μπήκε ο διευθυντής, με ύφος μούμιας αγέλαστος.
-Κυρία Σαχλαμαροπούλου (το επίθετο σε ελεύθερη μετάφραση ντε...)
ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΜΕ ΤΟ ΘΥΜΙΑΜΑ ΠΑΡΑΤΡΑΒΗΞΕ!
Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονταν.
Εκείνο το παγωμένο μάτι, η φωνή, το υφάκι του Διευθυντή, ό λ α τα έλεγε.
Δεν το ξανάφερα το θυμίαμα.
Με πόνο ψυχής δεν το ξανάφερα.
Οι συνάδελφοι όμως, τότε, κάτι κατάλαβαν.
Κάποια ευαισθητοποίηση έλαβε χώραν.
Μετά άρχισαν να ρωτούν αν μπορούν να ανάψουν τσιγάρο, να βγαίνουν στο διάδρομο όταν αποφάσιζαν να φουμάρουνε.
Τους έκανα και γω παρέα στο διάδρομο( συμπάθειες ήταν αυτές κατά τα άλλα) ως ακούσια καπνίστρια, για να μη νιώθουνε μόνοι.
Αυτό ήταν το στόρυ.
Και το ανέφερα με αφορμή το αυριανό νέο ξεκίνημα, που εγκαινιάζει η κυβέρνηση.
Δεν μπορείς να φανταστείς τι χαρά έχω λατρεμένο μου, που από αύριο,
με την απαγόρευση την καθολική του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους
δεν θα ξαναχρειαστεί με τα θυμιατά μου
να τους απειλήσω εκ νέου!
Υπάρχει Θεός, δεν θα κουραστώ να το λέω, και ό λ ε ς οι προσευχές μου, ακούγονται!
Προσευχήσου και συ, λατρεμένο μου να το κόψεις το κάπνισμα.
Αν το ζητήσεις με θέρμη από τον Κύριο, Εκείνος θα σε βοηθήσει...
Δεν τη βαρέθηκες τόσα χρόνια αυτή τη γελοία, την κίνηση;
Ήρθε η ώρα για μια νέα αρχή, για ένα νέο τρόπο ζωής, για μια νέα συνήθεια...
Στο κάτω κάτω όσοι κόβουνε το τσιγάρο είναι και ερωτικότεροι...
Νομίζω πως σ'ενδιαφέρει...
Σαλογραία
