(Βίντεο)Emelia- και ό,τι ο μύθος δηλοί...

Ο Αινστάιν, το Φ(φ)ως και η αναπλαστική του δύναμη(επανάληψη)

Αγαπημένο μου


όταν το σκοτάδι, γύρω και μέσα μου, πλεονάζει για διάφορους λόγους, μου αρέσει να σκέφτομαι τα μυστήρια του φωτός και να παρηγοριέμαι.

Διάβαζα κάποτε ότι η πιο σημαντική ικανότητα του ανθρώπου, είναι η ικανότητα, τού να παρηγορεί ο ίδιος, τον εαυτό του!
Στον καιρό μας- καιρό παμμέγιστης Αποστασίας από το Θέλημα του Κυρίου, σπανίζουν- δυστυχώς- οι εν Αγίω Πνεύματι παρηγορητές.

Σήμερα, λοιπόν, που σχεδόν από πουθενά- εκεί έξω- δεν ελπίζουμε ουσιαστικό και ενσυνείδητο λόγο ενίσχυσης, αποτελεί μέγιστη ευλογία αυτή η Χάρη -όταν μας επισκέπτεται ένδον, με τη μορφή τρυφερής εικόνας,ιλαρού συναπαντήματος, αφοπλιστικής μουσικής ή και φωτισμένης σκέψης, που έστειλε ο φύλακας άγγελος- αφήνοντας στην ψυχή μας- έστω και ανεπαίσθητο- αποτύπωμα ειρήνης...
Θυμούμαι στην παιδική μου ηλικία, τότε που δε βλέπαμε Τυφλεόραση, ώστε να μας διαστρέφει σε πολλαπλά επίπεδα τη σκέψη-και κατ' επέκταση το συναίσθημα- και η καρδιά μου, τραγουδούσε, ίδια ανέμελο τζιτζίκι, ή χόρευε στο απαλό αεράκι της άνοιξης του βίου, σαν πολύχρωμη, ανάλαφρη πεταλούδα(παρά τον πόνο εκ των κακών σχέσεων των γονέων) θυμούμαι, λέω, ότι ακούγοντας περί της Δεύτερης Έλευσης του Κυρίου, το όλο ζήτημα φάνταζε στη γήϊνη, αδαή, χοντροκομμένη λογική μου, αλλόκοτο και απίστευτο.

Το ενδεχόμενο της μετατροπής του υλικού σύμπαντος εν ακαρεί, όπως αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, παρουσιαζόταν συναρπαστικό, εκπληκτικό, αλλά και, έως..αδύνατον!

Με ταχύτητα ασύλληπτη, τόνιζαν ευλαβώς, οι θεολογούντες, άπαντα, γ ύ ρ ω και
μ έ σ α μας -όταν φτάσει εκείνη η στιγμή- θα μεταλλαχτούν, σε κάτι λαμπρό, και εις το διηνεκές, θαυμασιότατο!

Θα αναστηθούν τα σώματα, τών απ' αιώνων νεκρών- και αυτό είναι Δωρεά του Αναστημένου Κυρίου Ιησού Χριστού του δεύτερου Αδάμ- με νέα υφή, άφθαρτα, έτοιμα να εισπράξουν -και δια του εγερθέντος και εν τω Φωτί αναπλασθέντος σώματος- όσα εν τη Γη- όσο ζούσαν- φύτευσαν, πότισαν με την προαίρεσή τους - και δια των λόγων τους- καλλιέργησαν.

Τα σώματα των Δικαίων- πάντα σύμφωνα με τη Διδασκαλία των Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας- θα αναστηθούν εις Ανάστασιν Ζωής, τα σώματα των Αδίκων, εις Ανάστασιν Κρίσεως.

(Ήξει δε η ημέρα Κυρίου, ως κλέπτης εν νυκτί, εν η οι ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται...δει υπάρχειν υμάς εν αγίαις αναστροφαίς και ευσεβείαις, προσδοκώντας και σπεύδοντας την παρουσίαν τής του Θεού ημέρας, δι ήν ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται!

Καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οίς δικαιοσύνη κατοικεί.

Διο αγαπητοί, ταύτα προσδοκώντες, σπουδάσατε άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη
(Β καθολ.Πέτρου κεφ. γ στ.10-14))
Αυτό το θέμα της Δεύτερης Παρουσίας του Κυρίου και της εν ριπή οφθαλμού, αλλαγής

των π ά ν τ ω ν- φύσεως και ανθρώπων-δημιουργούσε στην παιδική μου διάνοια, "τρόμον και έκστασιν", αλλά...και ολιγοπιστία, που αύξαινε όσο μεγάλωνα-για ευνόητους λόγους.

-Εντάξει, μανδάμ, εντάξει!

Πιστεύω ό,τι είπε ο Χριστούλης, σε γενικές γραμμές το πιστεύω,μη σμπρώχνεις σου λέω, αλλά...αυτή η αλλαγή η αστραπιαία, πώς θα γίνει;
Είναι δυνατόν;
Τόσοι πεθαμένοι;
Ακαταμέτρητων χιλιετηρίδων πεθαμένοι, ξαφνικά να ξαναπάρουν πίσω ανακαινισμένα και αφθαρτοποιημένα τα σώματά τους, σώματα των οποίων τα μόρια με μύριους τρόπους διασκορπίστηκαν δια μέσου του χρόνου, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα;
Με δουλεύεις, άραγε, με ψιλό γαζάκι; θα συμβούν τέτοια πράγματα;

-Μη και τα παραφουσκώνει η φαντασία των...βαρεμένων θρησκευάμενων;
-Θα γίνουν;
Δείχνει, πάνυ αφύσικο!

-Αγαπημένο μου!

Ωθείς τη γαιδουρινή υπομονή μου σε ακραία όρια, με τη αμφισβήτηση που κάθε τόσο εγείρεις, στα βαθέα - ζωής και θανάτου- ζητήματα.

Σκάσε και σκάβε... ένδον!

Με το ΠΑΣΟΚ, να το ξέρεις, όλα γίνονται!
-Α καλά!

Εγώ ρωτάω στα σοβαρά και συ μου απαντάς, σαλότητες, για Όνομααα!

-Περιστεράκι μου, δε λέω σαλότητες.

Σου τονίζω, απλώς, ότι αν όχι με το Πασόκ, πάντως και με την εξήγηση της Επιστήμης, σήμερα, ΟΛΑ γίνονται!

- Τι εννοείς;
-Να στο κάνω πιο λιανά, μήπως και διαφοροποιηθεί, κάπως, η υλιστική σου προσέγγιση:

Θυμάσαι το μακαρίτη τον Αϊνστάϊν και τη φοβερή του εξίσωση - εκείνη τη φημισμένη- που λέει ότι η Ενέργεια κάθε σώματος, είναι ίση με τη μάζα του σώματος, επί το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός;

Το θυμάσαι σίγουρα!

- Με τι ταχύτητα τρέχει το χρυσαφένιο το φως;

- Με 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.

Μάλιστα!

Αυτή είναι η ταχύτητά του, σε όλο το γνωστό σύμπαν, και δεν θα του ζητήσουμε το λόγο, εμείς:
" διατί τρέχει με τόσο και όχι με τριακόσια δέκα ή με τετρακόσια", εντάξει;

Με "πιάνεις";

Αποφασίζει ο Νομοθέτης Τριαδικός Θεός, και τρέχει η ακτίνα με τόσα, πώς το λένε!

Συγκεντρώσου!

-Εμείς θα του υποδείξουμε τώρα του Κυρίου, τι σταθερές θα δώσει στο Σύμπαν που δημιούργησε;

Μη γένοιτο, τόση αυθάδεια.

Λοιπόν, άκου τώρα τι μας πληροφορεί , την σήμερον, η επιστήμη και όλο με αφήνει με το στόμα ορθάνοιχτο:

Λέει, λοιπόν, η επιστήμη ότι αν για κάποιο λόγο, ξαφνικά, το φως ...λωλαθεί -κατόπιν εντολής του Δημιουργού του βεβαίως - από τη χαρά του, ας πούμε- και αυξήσει την ταχύτητά του, στις εφτακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, ή αν το φως πάθει μια... ψιλοκατάθλιψη -που "φοριέται" πολύ στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο σήμερα,μας πληροφορούν οι εφημερίδες- και αρχίσει να..σέρνεται ρίχνοντας την ταχύτητά του, στα 50.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, ή στα εκατό, ή δεν ξέρω σε τι άλλο νούμερο, τότε, ξαναλένε οι επιστήμονες,ω τότε, ως που να πεις: "φτου σκουληκομερμηγκότρυπα!", τότε πάραυτα θα αλλάξουν ό λ ε ς οι γνωστές ιδιότητες των σωμάτων και θα μας προκύψουν σώματα με εντελώς άλλες ιδιότητες!

-Πω πω!
Εδώ θα γίνουν σημεία και τέρατα δηλαδή, σαλογραία μου...

(Μυαλό ο μακαρίτης ο Αλβέρτος...

Και μέχρι περίπου την εφηβεία του, για χαζό τον "έκοβαν" οι αφελείς δάσκαλοί του...)

-Επομένως;

-Επομένως,μην είμαστε σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία και τοις ωσίν(Πράξεις ζ, 51) σαν τα βόδια τους φαρισαίους τους λιθοβολούντες τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο, τον ορώντα, τους ουρανούς ανεωγμένους και Δόξαν Θεού,(Πράξεις ζ, 55) λίγο πριν παραδώσει το αγιώτατο πνεύμα του.

Τουτέστιν, αν η επιστήμη, με πληροφορεί ότι με την αλλαγή της ταχύτητας του φωτός θα αλλάξουν οι ιδιότητες των σωμάτων, γιατί όχι με το Λόγο του Κυρίου, να μην εγερθούν και τα σώματα των νεκρών;

Τι είναι αδύνατον, για Εκείνον που εξουσιάζει, ως Άκτιστος και Άχρονος και Παντοδύναμος και Πάνσοφος Δημιουργός, Ό Λ Α τα στοιχεία και τα Μυστήρια της κτιστής φύσεως;
Τίποτα!

Για να μη μακρηγορώ, λοιπόν, και σε κουράζω:

ΟΛΑ όσα είπε ο Χριστούλης, λατρεμένο μου-και με την εξήγηση της σύγχρονης επιστήμης, η ολιγόπιστη, πλέον- το έπιασα το...υπονοούμενο- μπορούν να γίνουν και ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ!

Βἐβαια, και να μην καταλάβαινε η Επιστήμη, ή και να μην μπορούσε να εξηγήσει, σκορδοκαΐλα μας!

Εμείς το λόγο του Αναστημένου Χριστού , πιστεύουμε πρώτα και κύρια,

και την επιστήμη σε δεύτερη μοίρα πάντα την έχουμε,διότι άλλα είν' τα χωράφια της, όμως...μια και υπάρχει την σήμερον, από τα γήϊνα πανεπιστήμια κάποια πληροφορία που μπορεί να ενισχύσει την πίστη σε ολιγόπιστες κατίνες όπως είναι η αφεντιά μου, το γεγονός εκτιμάται ως απολύτως ευπρόσδεκτο!

Ο Παντοδύναμος Κύριος του Σύμπαντος κόσμου, που όρισε τις σταθερές του σύμπαντος, ανα πάσα στιγμή μπορεί να τις αναιρέσει, και να δημιουργήσει για όλους μια νέα πραγματικότητα, βασισμένη πάνω σε άλλους νόμους, όπως Εκείνος θα κρίνει.

Μακάριοι όσοι- είτε ζωντανοί είτε κεκοιμημένοι- θα ευρεθούν εκείνη τη μεγαλειώδη Ώρα του Τέλους, έχοντας τη δέουσα προετοιμασία και ετοιμότητα τότε που το Φως-Ιησούς

(διότι Αυτός είναι το Αληθινό Φως του Σύμπαντος πέρα και πάνω από κάθε υλικό ήλιο που βλέπουν τα ανθρώπινα τηλεσκόπια)

του Κόσμου-έπειτα από την αμετάκλητη Εντολή του Θεού Πατρός- θα λάμψει με τη λαμπροφόρο Του Έλευση, και εν θεϊκή Δυνάμει, δια Πνεύματος Αγίου, θα μεταμορφώσει το Σύμπαν ανασταίνοντας τα σώματα και τις ψυχές, τών από αιώνων,τεθνεώτων ανθρώπων...

Μακάριοι όσοι θα εισέλθουν - ως ευφρόσυνοι πολίτες- στην Επουράνιο Βασιλεία της Παναγίας Τριάδος...

Ακούραστα-με μια Πίστη που μετακινεί και όρη-το τονίζουν Πάντες οι Αγιοι.

-Μακάριοι!

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Πρώτη  ανάρτηση  στη Σαλογραία  :
Ο Αινστάιν το Φ(φ)ως και η αναπλαστική του δύναμη
.......................................................................................................

Δε σ'έχω ανάγκη, ρε! Έχω τη δουλειά μου και τα λεφτά μου!

Λατρεμένο μου


Σήμερα Ψυχοσάββατο και θυμήθηκα τη μακαρίτισσα τη μανούλα μου- ο Θεός ας την αναπαύσει μετά του πατρός μου, στα ουράνια δώματα, τα απειράριθμα, τα χωρούντα μυριάδες μυριάδων ψυχών- αναλόγως του Φωτός -και της - εν αυταίς - ποιότητας και Χάρης- που όσο ζούσαν στην επίγεια κοιλάδα του Κλαυθμώνος- εμπόνως, αποταμίευσαν.

Και , λοιπόν, ενώ η συχωρεμένη ήτο πλήρης ασκητικών αρετών και ταπεινοφροσύνης, άμα της σβούριζε το τέρας της συζυγικής ζήλιας, τα μυαλά- ένεκα τα σιληπορδήματα του πατρός- προκειμένου να τον εκδικηθεί- όταν δεν κάπνιζε μπροστά στα μούτρα του για να του κάνει σκασάκια- του έφτυνε με ροχάλα θυμού, την τελευταία κουβέντα – πρώτη, και του φώναζε οργισμένα, με τσιρίδα κακιασμένη που την άκουγαν οι περίοικοι-βαβαί, παπαί, οτοτοτοί και λοιπά  επιφωνήματα της αρχαίας ελληνικής- έως και μισό χιλιόμετρο μακριά:

-Δε σ’έχω ανάγκη Ρεεεε!

Εγώ έχω τη δουλειά μου και τα λεφτάααα μου!

(Αυτή ήταν –ακριβώς- η σατανική φράση που το βαρύ και σέρτικο μπαμπά, τον έβγαζε απ’ τα ρούχα του... εντελώς!

Διότι ο μπαμπάς κατά καιρούς, λόγω των μεγαλεπηβόλων επαγγελματικών του σχεδίων έμενε «άεργος»όπως έγραφαν στο ενδεικτικό μου- του δημοτικού οι δασκάλοι, μάλιστα! «επάγγελμα πατρός:άεργος»

Απαίσια δήλωση.

Απαίσια βρομόλεξη το «άεργος».

Με είχε απερίγραπτα ταπεινώσει.

Διότι των άλλων παιδακιών ο μπαμπάς, μα μανάβικο θα χε, μα στραγάλια θα πούλαγε, μα αγρότης θα ταν,  όλο και κάποια δουλειά, θα έκανε!

Εμένα ο δικός μου κατά μεγάλες περιόδους ξαπλωνόταν ως «άεργος» πάνω στα ενδεικτικά του σχολείου μου και, χωνόταν ως ένα καρφί επιπλέον, μες στην αθώα καρδιά μου.

Ας ήμουν μικρή αδυνατούλα και ποοολύ χαζή, ήξερα τη σημασία του «άνεργος».

Τη σημασία του άεργος, αρχικά, δεν καταλάβαινα.

Μου το δίδαξαν όμως κι αυτό, οι καλοί μου δασκάλοι.

Το έψαξα.

Ρώτησα τη μαμά μου.

Και έμαθα ότι άεργος είναι αυτός που μπορεί μεν να εργαστεί, αλλά... τι ντροπή! ..ΔΕ γουστάρει να εργαστεί!

Τουτέστιν είναι τεμπεεεεεΕλης!


Τι ήταν δηλαδή ο άεργος, όπως έλεγαν τα λεξικά κι οι δασκάλοι και όπως η παιδική μου διάνοια, μετά τις μητρικές, ανελέητες εξηγήσεις, εμπέδωσε;


-Ήτο απλώς ένας κηφήνας, τουτέστιν, μια σερνική μέλισσα κατάλληλη μόνο για αναπαραγωγή και...αφόδευση!

- Είσαι με τα καλά σου; Γι αυτό στενοχωριόσουν;

Ασήμαντη εργασία, σου φαίνεται η εργασία της αφόδευσης και της αναπαραγωγής , μωρή Σαλογραία;

-Το γνωρίζω, ρε  όρνιο, ότι δεν είναι ασήμαντος, αλλά, τρέχα να πείσεις τους δασκάλους μου, του καιρού εκείνου- τους παλιοχουντικούς, τους ανέραστους, τους ξενέρωτους, που όλο διάβαζαν δήθεν και αυτοί -όπως ο Χριστόδουλός τους, στα χρόνια της δικτατορίας- και από παιδαγωγική δεν ξέραν την τύφλα τους, και με τις παλιολέξεις που γράφαν στα αριστούχα ενδεικτικά μου, με σταύρωναν και με πλήγωναν «κύμβαχον» -που λέει και το αγιολόγιο για τον Απόστολο Πέτρο- τουτέστιν, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω- για μεγαλύτερη ταπείνωση...μπουχουχουουού!

-Εντάξει, εντάξει, μην εκνευρίζεσαι χρυσό μου, μην κλαίς...ένα απλό σχόλιο έκαναααα!

Λοιπόν;Πού είχαμε μείνει;

-Στην αρχή είχαμε μείνει- στάσου να πάω να φάω ένα κομμάτι γαλατόπιτα
( μέγκλα συνταγή ξαδέρφης Μιμίκας), που έφτιαξα χτες με τα χρυσά μου χεράκια- η ακαμάτρα,

(«μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη(γαλατόπιτα) αιώνια»), κάτσε να πετάξω μια μπουκιά καύσιμο στον εγκέφαλο- διότι νηστικός εγκέφαλος δεν πληκτρολογεί- και, έφτασαααα!

.........................................................................

Πάμε πάλι απ’την αρχή στην έναρξη του συζυγικού καβγά:

Έλεγε, λοιπόν,  η μαμά -η αείμνηστος, για πολλοστή φορά,   φουρκισμένα:
.....................................................................................

..........................................................................................................

-Δε σ’έχω ανάγκη ρεεεε!

Εγώ έχω τη δουλειά μου, και τα λεφτάααα μου!

-Άι στο διάολο εσύ, και τα λεφτάαααα σου!

απαντούσε αμέσως βρυχώμενος ο πατέρας μου, και έβγαινε από το σπίτι βροντώντας -σαν λαβωμένο θηρίο, την πόρτα πίσω του.

Χανόταν κάτι βδομάδες.

Κινητό δεν είχαμε.

Τηλέφωνο δεν είχαμε.

Νικολούλη δεν είχαμε(το κυριότερο)

Οι ελπίδες μας, για ανεύρεση στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό εναπόμεναν μόνο...

Επειδή όμως ακόμα και στην πιο μεγάλη τσαντίλα του, ο μακαρίτης, ένα σταυροκόπημα με πίστη ζωντανή, το έκανε, τον φύλαξε από λιμού, λοιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, πυροβολισμού, επιδρομής αλλοφύλων, τροχαίου, ο Κύριος, και τον πήρε από εγκεφαλικό και καρδιακό μαζί, στα 85 του, ο ευγενέστατος άγγελος του θανάτου.

Τον ευχαριστώ εκ καρδίας.

Θα είμαι αιωνίως, υπόχρεη.

.........................................

Σήμερα, ψυχοσάββατο, θυμήθηκα τις μετατεθείσες, στην αιώνια ζωή, ανθρώπινες ρίζες μου.

Θυμήθηκα τη μάνα και τον πατέρα.

Κάθε φορά που φτιάχνω τα Σάββατα, ένα πιάτο κόλλυβα, τα σπυριά το σιτάρι

μου θυμίζουν τα δικά μου, μυστικά δάκρυα.

Τα δικά τους, μυστικά δάκρυα.

 Μου θυμίζουν την αθάνατη φράση του Κυρίου που λέει ότι αν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει στη γή και δεν αποθάνει, πολύν καρπόν δεν θα φέρει...

...................................................................

-Μανούλα, είμαι βέβαιη , εκεί που είσαι πια, ότι κατάλαβες...

Κατάλαβες, πως όσο άσχημα και αν σου φέρθηκε-κατά δική σου δήλωση- μια ζωή ο άντρας σου,

όσα λεφτά περισσότερα και αν έβγαζες εσύ,

όσο όμορφη και ανεξάρτητη και αν ήσουν- δήθεν- εσύ,

στην πραγματικότητα,


επειδή

εκείνος, υπήρξε το άλλο σου μισό


το ευλογημένο,

Τον είχες πάααντα ανάγκη...


 Ευανθία η Σαλογραία
.....................................................................................................

Ακύλας και Πρίσκιλλα

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα















Περιστεράκι μου

Σου παραθέτω, ένα κείμενο του πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα,  που βρήκα απόψε τυχαία και που νομίζω ότι δίνει αφορμή για  ευλογημένες   σκέψεις.

Ξημερώνει  Ψυχοσάββατο...

Ας προσευχηθούμε με αγάπη για όλους, τους προαπελθόντες πατέρες και αδελφούς και συναγωνιστές στον Καλόν Αγώνα -υπέρ Πίστεως και Αληθείας Ιησού, του Κυρίου μας...

Σε φιλώ τρεις φορές και σου ακουμπώ στο τραπέζι  της  ψυχής,  μια γλυκιά -σα γαλατόπιτα  -

"Καληνύχτα"!

Σαλογραία
........................................................................................................................

13 Φεβρουαρίου
Ακύλας και Πρίσκιλλα

Οι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα ήσαν ένα ευλογημένο ανδρόγυνο.
Κατάγονταν από τον Πόντο και κατοικούσαν στην Κόρινθο.
Ήσαν και οι δύο σκηνοποιοί στο επάγγελμα και είχαν την μεγάλη ευλογία στην ζωή τους να γνωριστούν με τον Απόστολο Παύλο, όταν εκείνος πήγε στην Κόρινθο.
Τον φιλοξένησαν στο σπίτι τους και εργάζονταν μαζί, αφού ήσαν ομότεχνοι.

Όπως είναι γνωστόν ο Απόστολος των Εθνών για να εξασφαλίζη τα καθημερινά έξοδά του και να μην επιβαρύνη κανέναν, ασκούσε το επάγγελμα του σκηνοποιού.
Οι άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα συνδέθηκαν μαζί του και έγιναν έμπιστοι φίλοι και συνεργάτες του. Ήταν γι’ αυτούς απλανής διδάσκαλος και φωτισμένος πνευματικός Πατέρας.
Το ότι δεν είχαν σαρκικά παιδιά τούς διευκόλυνε, σίγουρα, στις μετακινήσεις τους και τούς έδωσε την δυνατότητα να τον ακολουθήσουν σε διάφορες περιοδείες του.
 Τον διακονούσαν και συγχρόνως τρέφονταν με τα ζωήρρυτα νάματα της θεόπνευστης διδασκαλίας του.
Σε μερικές επιστολές του, όπως στην Α' προς Κορινθίους και στην Β' προς Τιμόθεον, τούς στέλλει χαιρετισμούς.
Στην προς Ρωμαίους επιστολή του τούς επαινεί και τούς ευχαριστεί ο ίδιος προσωπικά, αλλά και εκ μέρους των κατά τόπους Εκκλησιών, για την αυταπάρνηση και την ανιδοτελή τους αγάπη.

 «Χαιρετήστε την Πρίσκιλλαν και τον Ακύλαν, τούς συνεργάτας μου εν Χριστώ Ιησού, οι οποίοι χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν και τούς οποίους όχι μόνον εγώ ευχαριστώ, αλλά και όλαι αι Εκκλησίαι των εθνών» (κεφ. ιστ', 3-4).

Μελετώντας τις Πράξεις των Αποστόλων, που συνέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, τούς βλέπουμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο στην Συρία και κατόπιν στην Έφεσο.

Μάλιστα στην Έφεσο συναντήθηκαν με τον Απολλώ, τον οποίον επήραν κοντά τους και του ανέπτυξαν ακριβέστερα την «οδόν του Θεού».

Ο Απολλώ ήταν φλογερός κήρυκας του Ευαγγελίου, αλλά δεν γνώριζε τα περί της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματατος, «δι’ επιθέσεως των χειρών των Αποστόλων», στους βαπτιζομένους.
Αυτός εγνώριζε μόνον το βάπτισμα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, το οποίο όμως ήταν βάπτισμα μετανοίας.

Λαμβάνοντας αφορμή από τον βίο και την πολιτεία του αγίου αυτού ανδρογύνου πολλά μπορούμε να αναπτύξουμε. Περιοριζόμαστε όμως στα παρακάτω:

Πρώτον, το γεγονός ότι δεν είχαν αποκτήσει παιδιά δεν έπαιξε αρνητικό ρόλο στην ζωή τους και δεν στάθηκε ικανό να παγώση την αγάπη τους και να ψυχράνη τις μεταξύ τους σχέσεις, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις.

Και τούτο γιατί η ποιότητα της αγάπης τους ήταν τέτοια, που δεν ήταν δυνατόν να επηρεασθή από αυτό το γεγονός.

Ήταν αληθινή αγάπη, ανιδιοτελής και όχι σαρκική και εμπαθής.

Αγαπούσαν και οι δύο τον Θεό και αυτή η αγάπη τούς ένωνε και μεταξύ τους.

Το γεγονός ότι δεν τεκνοποίησαν το είδαν σαν θέλημα του Θεού και έκαναν υπακοή, διατηρούντες έτσι την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ τους.



Βέβαια, τα παιδιά είναι καρπός της συζυγίας και η απουσία τους, δημιουργεί ίσως κάποια προβλήματα.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η παρουσία των παιδιών στον γάμο είναι χωρίς προβλήματα.

Πρέπει να συνειδητοποιηθή από τούς συζύγους ότι τα παιδιά είναι καρπός και όχι σκοπός του γάμου.
Γιατί σκοπός του κατά Χριστόν γάμου, όπως και της κατά Χριστόν παρθενίας, είναι η θέωση, η σωτηρία της ψυχής.
Ο γάμος, όπως και η παρθενία είναι δύο δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο τέλος.

Όταν τίθεται η τεκνοποια ως ο σκοπός του γάμου, τότε είναι φυσικόν στην αντίθετη περίπτωση να υπάρχη απογοήτευση με όλα τα επακόλουθα.

Εάν θεωρείται πρόβλημα και δοκιμασία η απουσία των παιδιών στον γάμο, η παρουσία και η ανατροφή τους είναι στην πραγματικότητα γολγοθάς και σταυρός.

Η αποδοχή του θελήματος του Θεού, σε κάθε περίπτωση, διασφαλίζει την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ των συζύγων.

 Η ανιδιοτελής προσφορά και η διακονία προς τούς «ελαχίστους αδελφούς του Χριστού», συμβάλλει τα μέγιστα στην απόκτηση εσωτερικής πληρότητος.

Δεύτερον, το ότι δέχονταν την καθοδήγηση και τις συμβουλές του Αποστόλου Παύλου στα διάφορα προβλήματα που αναφύονταν στις μεταξύ τους σχέσεις, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διασφαλίζεται η μεταξύ τους ενότητα και να αυξάνη η αγάπη.

Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, το να μη φθίνη, δηλαδή, και να ξεθωριάζη η αγάπη με το πέρασμα του χρόνου, αλλά αντίθετα να αυξάνεται και να δυναμώνη.

Τό να έχουν οι σύζυγοι πνευματικό Πατέρα και να τον συμβουλεύονται, αυτό δεν δεσμεύει την ελευθερία τους. Αντίθετα, μάλιστα, την διασφαλίζει και τούς βοηθά να αποφεύγουν τα μεγαλύτερα και σοβαρότερα λάθη και να φθάνουν στην, κατά το δυνατόν, ορθότερη λύση των διαφόρων προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν, κατά καιρούς, στην ζωή τους.

Ο πνευματικός Πατέρας έχει την δυνατότητα να βοηθά ουσιαστικά, επειδή το κάνει με τον φωτισμό του Θεού, αλλά και επειδή είναι έξω από το πρόβλημα και γι’ αυτό έχει την δυνατότητα να βλέπη τα πράγματα καθαρότερα και να τα αντιμετωπίζη με νηφαλιότητα και ψυχραιμία.




Κατά την διάρκεια του μυστηρίου του γάμου, όταν ψάλλεται ο «χορός του Ησαΐα», ο Ιερεύς προπορεύεται των Νεονύμφων κρατώντας στα χέρια του το Ευαγγέλιο.

Αυτό σημαίνει ότι ο Ιερεύς, ως πνευματικός Πατέρας, πρέπει να προπορεύεται και οι νεόνυμφοι να τον ακολουθούν, δηλαδή να τον συμβουλεύονται και να τον υπακούουν.

Και, βέβαια, αυτός θα πρέπη να τούς καθοδηγή όχι βάσει δικών του σκέψεων και στοχασμών, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα του ιερού Ευαγγελίου.



Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου για τούς αγίους Ακύλα και Πρίσκιλλα: «χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν», φανερώνουν το μεγαλείο της ψυχής των Αγίων, τον τρόπο της ζωής τους και την ποιότητα της αγάπης τους, που δοκιμάστηκε και άντεξε στις πιο αντίξοες συνθήκες και που με το πέρασμα του χρόνου αυξανόταν συνεχώς και δυνάμωνε.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2002
http://www.parembasis.gr/2002/02_02_06.htm

Περί μώρας, κασσίδας και λοιπών δαιμονίων

Παραπολυαγαπημένο μου


Ο βασικότερος λόγος, για τον οποίο επιμένω να επανέρχομαι στο θέμα περί ύπαρξης παγκακίστων δαιμονικών οντοτήτων,
είναι διότι χωρίς αυτή τη φωτισμένη συνειδητοποίηση, δεν εστιάζεται -καθώς πρέπει- ο πνευματικός μας αγώνας και πέφτουμε σε σοβαρότατα λάθη.
 Η  πνευματική ασθένεια της κατάθλιψης συνιστά  ένα από  τα μεγαλύτερά τους επιτεύγματα, σε αυτόν τον αιώνα
Χωρίς τη συνειδητοποίηση περί της πραγματικότατης δράσης των πονηρών πνευμάτων, πεδικλωνόμαστε απ’ τις ύπουλες τρικλοποδιές τους,  και  διάφοροι εφάμαρτοι λογισμοί
(που είτε μας πλήττουν στο ξαφνικό, είτε χρόνια μας βασανίζουν σαν αχόρταγα τσιμπούρια πίνοντάς μας το αίμα)
συναποτελούν  δική τους , καταχθόνια παρουσία- και ψιθυριστή, αποδομητική της προσωπικότητάς μας- υποβολή, στα βάθη του εγκεφάλου μας.

Το συναπάντημά μου, με τη δαιμονισμένη, που την ονομάσαμε Μαρία
όπως επίσης, το κεφάλαιο περί Δαιμονισμού στο βιβλίο του Σκοτ Πέκ με τίτλο:
«Οι άνθρωποι του Ψεύδους» που μετέφρασε και κυκλοφόρησε ο Κέδρος, υπήρξαν οι πρώτες μου αφυπνίσεις περί του θέματος...

Ωστόσο, μέχρι εκείνη την ηλικία
(είχα παντρευτεί, και ήταν τα παιδιά μου στις πρώτες τάξεις του δημοτικού)
απ’ τα κακά πνεύματα, καμία άλλη, ξεχωριστή, εμπειρία δεν διέθετα.

Ήμουν νέα ακόμη, χαρούμενη, δημιουργική, και αυτές οι ιστορίες που έπεφταν στην αντίληψή μου- ως παραμύθια για υποβαθμισμένους- περισσότερο- αντηχούσαν...παρά ως κάτι άξιο προς παρατήρηση...ωστόσο, μια και ανήκα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και μια και η Ορθόδοξη Εκκλησία, παραδεχόταν τη δράση των κακών πνευμάτων, για τα οποία κάνει αποτρεπτικό λόγο, σε πλήθος ευχές της, όφειλα, κάπως το θέμα-ήθελα δεν ήθελα- να το προσέξω...

Και πάλι όμως, αφού δεν το είχα βιώσει- μακρινό από μένα, φαινόταν- ως γεγονός- και  με υπόσταση,  όχι ιδιαίτερα αξιόπιστη...

Μιλώντας καμιά φορά, γενικά επί του θέματος των δαιμονικών προσεγγίσεων, με άλλους , άκουγα να περιγράφουν κάποια εμπειρία τους, που την ονομάτιζαν ως «μώρα».

Η λέξη «μώρα», μου φαινόταν πάνυ αστεία, έως και ...αναξιοπρεπής.

Μου θύμιζε την παιδική κατάρα που εκτοξεύαμε στη συμμαθητρια, όταν θυμώνοντας, μπορεί να μας φώναζε :

-Αει πήγαινε, άει κουρεύου από δω χάμου, μωρήη!

-Μώρα και κασσίδαααα, που θα πεις εμένα, «μωρή!» της αποκρινόταν, φουρκισμένα αμέσως, η ...προσβεβλημένη...

Και με αυτή τη φοβερή βρισιά τελείωνε το παιδικό μας μίσος σε λίγο...

Δεν το είχα ψάξει ποτέ το «μώρα», τότε τι σήμαινε.

Το κασσίδα το ήξερα. Ο κασσιδιάρης ήταν ο ψωριάρης.
Αυτός που έπασχε από τριχόπτωση στο τριχωτό της κεφαλής.

- Και τι προσδιορίζεται, παρακαλώ, ως μώρα;
-Να σου πώ, απ’τα λίγα που και γω κατάλαβα.

Εκεί, λέει, που είναι ξάπλα ο άνθρωπος, λίγο πριν κοιμηθεί συνήθως- ευρισκόμενος δηλαδή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ή αφού κοιμάται και αρχίσει να ξυπνάει- νιώθει το σώμα του, σαν ολικά παραλυμένο, και αισθάνεται να τον πλησιάζει μια απειλητική, ψυχοπλακωτική, αόρατη- ή σαν σκιά φαινόμενη- δαιμονική, παρουσία.

Θέλει, τότε τρομαγμένος,  ο άνθρωπος να φωνάξει και δεν μπορεί.
Θέλει να κουνήσει τα δάχτυλα, να κάνει το σταυρό του και πάλι δεν μπορεί.

Με μεγάλη προσπάθεια τελικά, ή λέει μια προσευχή, ή κάνει το σημείο του σταυρού, και τότε, αυτή η κατάσταση του πλακώματος και της πνευματικής απειλής, χάνεται, και καταφέρνει να αφυπνιστεί και να έρθει στα συγκαλά του.

Κάπως έτσι, μου το έχουν περιγράψει, το φαινόμενο της μώρας,  οι διάφοροι παθόντες...

Προσωπικά, ουδέποτε έζησα τέτοια εμπειρία, για τούτο και ιδιαίτερη σημασία δεν έδινα, και πάλι, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ακούγοντας τις σχετικές περιγραφές, αμφισβητούσα, την ψυχική υγεία των διηγουμένων  τα σχετικά και, αναρωτιόμουν, άραγε, πόσο να τους χρειαζόταν μια  βοήθεια από ειδικό ή και  κάποιο αντικαταθλιπτικό ή αντιψυχωσικό φαρμακάκι...

Έτσι έμοιαζαν χαρτογραφημένα αυτά τα ζητήματα, μέσ’ στο υπαρξιακό μου δωμάτιο.

Ούσα λοιπόν, νέα και καλοδιάθετη- για πολλούς λόγους- γυναίκα, βγήκα ένα απόγευμα για καφέ, με νεαρότερη συνάδελφο, από την Κύπρο.

 Την έλεγαν Θέλμα. Η αδερφή της εργαζόταν στην Πάτρα, ως γιατρός.

Η Θέλμα τότε ανύπανδρη, χωρίς κάτι ερωτικό στον ορίζοντα.

Γυναίκα μόνη που έψαχνε...

Στον καφέ, θέσαμε επί τάπητος, πολλά και διάφορα:

Από απόψεις περί αισθητικής, περί γάμου, μέχρι ότι ο Χριστούλης αναστήθηκε και κοντέψαν να το πάθουν το έμφραγμα- απ’τη σκασίλα- οι κερατάδες οι σταυρωτήδες Του.

Η Θέλμα, δεν φαινόταν πολύ του κατηχητικού
(ούτε και γω εξάλλου-μπαμ κάνει μια ώρα δρόμο, το ότι δεν έχω ιερό ούτε όσιο, σεβαστέ μου πάτερ...) πλην, εκείνη, εξαιρετικά καλοπροαίρετη ούσα, απ' την κουβέντα, πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως, προβληματίστηκε.

Χωρίσαμε, με την καρδιά ζεστή –ίδια φλιτζάνι γλυκειάς σοκολάτας.

Λίγες μέρες αργότερα , ανεχώρησε για Κύπρο,  η φίλτατη Θέλμα.

Εκείνο το βράδυ, όμως, της κουβέντας μας, επέστρεψα σπίτι, όπως συνήθως, μετά τη δουλειά μου, καλοδιάθετη.

-Καλοδιάθετη;

- Ναι, γιατί σου φαίνεται παράξενο, παρακαλώ; Πες μου εσύ, ρε όρνιο, γιατί να μην νιώθω καλοδιάθετη;

Όχι να το παινευτώ, χιχι... αλλά ήμουν, νέα,

( και από το σύντροφο λατρεμένη- άρα ήμουν και... ωραία ξανα χιχιχι! )

αδυνατούλα και χαζή -πλην- με δυο υγιή, υπέροχα παιδιά, διέθετα τα προς το -εντίμως- ζην, σε μια ειρηνική πόλη, δίχως εγκληματικότητα, δίχως προβλήματα...

Επέστρεψα, λοιπόν, απόλυτα καλοδιάθετη σπίτι, έκανα τις διάφορες δουλειές της ρουτίνας και έπεσα κατά τις έντεκα το βράδυ για ύπνο, χωρίς να ανάψω το καντήλι που συχνά –όχι και κάθε μέρα- άναβα- μηχανικά μάλλον,  παρά από βαθύτερη ευλάβεια.

Δεν το θεώρησα και σπουδαία παράλειψη. Ψιλοβαρέθηκα.

(Κοιμόμασταν νωρίς τότε, δεν είχαμε τυφλεόραση στο σπίτι, ούτε μπλόγκια και λοιπά πλιτσιπλόγκια υπήρχαν για να μου ροκανίζουν τον πολυτιμότατο  χρόνο -που εδόθη προς σωτηρίαν και ουχί προς μπαλαφαρίαν...)

Και εδώ αρχίζει το θέμα μου, περιστέρι μου.

Πριν συνεχίσω να επαναλάβω- κι ας γίνομαι βαρετή- ότι δεν έχω λάβει ψυχοφάρμακα ποτέ μου

(αν δε με πιστεύεις να σου δείξω όλα τα συνταγογραφημένα μου βιβλιάρια -τα έχω φυλάξει!),

να επαναλάβω ότι δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας στους στενούς συγγενείς μου.

Κοντολογίς , δεν καπνίζω, δεν πίνω, δεν έχω αϋπνίες, και στα ναρκωτικά, προς το παρόν, με τη δύναμη του Κυρίου, δεν έχω παραστρατήσει.

Να τονίσω επίσης, ότι σπανίως βλέπω(σπανίως δηλαδή θυμάμαι) όνειρα και αν δω(θυμηθώ) είναι μάλλον ασήμαντα, χωρίς ιδιαίτερη φόρτιση, εκτός εξαιρέσεων, μετρουμένων στα δάχτυλα και των δυο χεριών- των ποδιών, όχι ...

(Ας πούμε όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο παιδί, έβλεπα κάποια όνειρα αγωνίας, αναφερόμενα στην υγεία του έμβρυου...)

Να ξεκαθαρίσω ακόμη, ότι αρνητικά συναισθήματα -μίσους π.χ.- δεν έτρεφα για κανέναν- ούτε από άνθρωπο, είχα εισπράξει ποτέ μου κακία.

Εδώ που τα λέμε, τι στόχος κακίας να γίνεις, αν δεν έτυχε να βλάψεις ψυχή, ενσυνείδητα , αν δεν έχεις χωρίσει ζευγάρι,  αν δε ρουφιάνεψες, αν δεν έχεις πάρει τη δουλειά ή τον άντρα, κάποιας άλλης γυναίκας;

Εντάξει. Τα πεθερικά έβγαζαν μια ψύχρα (αναπτύσσει άριστες σχέσεις με την ψύχρα, η πεθερική πλειονότης) ψύχρα αντιμετωπίσιμη και ιάσιμη -όπως η συνέχεια, των σχέσεων, απέδειξε.

Εκτός από όνειρα- ποτέ των ποτών, δεν είχα καμία παραίσθηση και μάλιστα κακή- όπως αυτοί που μου 'λεγαν για τη «μώρα»...γι αυτό εξάλλου και τους διηγουμένους τα τοιαύτα, τους άκουγα με μισόκλειστο εσωτερικό μάτι και καχυποψία, κρυμμένη- προκειμένου να μην τους πληγώσω.

Και έρχόμαστε πάλι σε κείνο το βράδυ μετά την συνάντηση και την κουβέντα με τη συνάδελφο, Θέλμα.

Είπαμε ότι κατά τις έντεκα έπεσα εν ειρήνη και αγάπη

 (αφού αγκάλιασα τρυφερά και το παρακοιμώμενο...αρκουδάκι)

για ύπνο.

Και ενώ έχω αποκοιμηθεί περίπου μια ώρα,  νιώθω, ξαφνικά, στο βαθύ μου το πρωτοϋπνι, ότι με πλησιάζει κάτι πάρα πολύ κακό- χωρίς όμως να δω κάποια  εικόνα, ή  ήχο ν'ακούσω.

Ήταν απλά,  της ψυχής περίεργη αίσθηση.

Βιώνοντας, της απειλής το αιφνίδιο αίσθημα, απότομα  απ’ τον ύπνο τινάζομαι, ξυπνάω εντελώς, και πατώ ενστικτωδώς του πορτατίφ, το διακόπτη.

Το δωμάτιο φωτίζεται.

Ανακάθομαι, στο κρεβάτι, διπλωμένη στα γόνατα, και με ορθάνοιχτα μάτια, τι βλέπω απέναντί μου, Θεέ μου και Κύριε;

-Τι βλέπεις, πάλι, σαλεμενότατη;

-Βλέπω, ω βλέπω .... τη Μαρμάγκα, αυτοπροσώπως!

-Τη μαρμάγκα; Πάψε τα φούμαρα! Η μαρμάγκα είναι μεγάλο δηλητηριώδες σφαλάγγι.

Τι ακριβώς είδες δηλαδή;

-Τι είδα; Δεν περιγράφεται, περιστεράκι μου, αυτό που είδα!

Αχ! Θα το θυμάμαι ως να πεθάνωωωω!

Απέναντί μου, σε ύψος περίπου ενάμιση μέτρο απ' το δάπεδο, και μπροστά απ΄ τη λευκή, κλειστή πόρτα της κάμαρης, είδα  μετέωρη μια μορφή τρισδιάστατη, που ήταν σαν προτομή ανθρώπου, με κεφάλι καραφλό εντελώς, σαν κεφάλι εξωγήινου που ζωγραφίζουν σε κόμικς χωρίς όμως μάτια, αυτιά , μύτη- τίποτα !

-Ρε Σαλογραία...Κόψε τα ληγμένα, το καλό που σου θέλω!

-Το όν, επιμένω,  δεν είχε ούτε κορμό, ούτε χέρια ή πόδια, και στο ξαναλέω, χάπια δεν παίρνω!

Μόνο κεφάλι, είχε ο δαίμων,  όπως το περίγραψα, λαιμό και ο σχηματισμός του, έφτανε μέχρι το μπούστο, σαν κάτι προτομές για  σπουδαίους μακαρίτες που τιμής ένεκεν -από μπρούτζο, ή μάρμαρο- στήνουν στα πάρκα...

Αυτό το πλάσμα, το αποτελούμενο μόνο από κεφάλι -γλόμπο, χωρίς πρόσωπο, που εκτεινόταν η παρουσία του,  όλη κι όλη μέχρι το μπούστο, ήταν ζωντανό και έρχόταν πολύ αργά και απειλητικά πάνυ, προς τη μεριά μου.

Πλησίαζε  αργά προς το μέρος μου, η μετέωρη απρόσωπη μορφή, που έκπεμπε, ωστόσο,
 τ ή ν κακία την άφατη!

Τρόμος!

Ο δικός μου απόλυτος τρόμος.

Ήταν γκρίζα στο χρώμα, η αλλόκοτη μορφή, φτιαγμένη σαν από γκρίζα δαχτυλίδια καπνού...και ενώ δε διέθετε πρόσωπο- το πρόσωπο οριζόταν ως μια απλή, «τυφλή» επιφάνεια προσώπου- το πλάσμα αυτό, λέω, έκπεμπε προς εμένα, τέτοια άφατη κακία, την οποία, ουδέποτε στη ζωή μου, θα μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να αισθανθεί μία γήινη ύπαρξη για μία άλλη, ή ένας άνθρωπος για έναν συνάνθρωπό του.


Το πλάσμα αυτό με μισούσε α ν α ί τ ι α (με βάση τη δική μου λογική) με μισούσε απίστευτα και ήθελε να με αφανίσει, να με καταστρέψει με τον οδυνηρότερο τρόπο.


Ευλαβικέ μου αναγνώστη, τα δευτερόλεπτα εκείνης της εμπειρίας που βίωσα με ορθάνοιχτα μάτια, μου φανήκαν αιώνες!

Δεν περιγράφεται, με λέξεις, της φρίκης μου, το συναίσθημα.

Το αγριότερο θρίλερ που θα έβλεπε κάποιος στο σινεμά, τόση εκπεμπόμενη κακία να περιγράψει δεν θα μπορούσε.

Το πλάσμα, ερχόταν προς εμένα, πλήρες μίσους.

Φρίκαρα τόσο πολύ, απ’το θέαμα και το αίσθημα της επικείμενης καταστροφής μου, που έβαλα αυθόρμητα, φωνή, με όλη την δύναμη των πνευμόνων μου :

-Παναγία μου , Σώσεεεεε!

Λέγοντας "Παναγία» το πλάσμα, αμέσως, εξαφανίστηκε!

Ο μακάρια κοιμώμενος -δίπλα- σύνευνος, πετάχτηκε επάνω σαν ελατήριο

(σου λέω, εκείνο το βράδυ, η φωνή μου, έσπαγε τζάμι...)

-Τι έπαθες κορίτσι μου; ρώτησε αλαφιασμένος(ναι...ναι...κάποτε και οι γριές υπήρξαν κορίτσιααα!).
Εξήγησα.

Πού να πιστέψει!

-Ελα μωρέ, ηρέμησε , ένα όνειρο θα είδες, ξεφύσηξε.

-ΔΕΝ ήταν όνειρο, σου λέωωωω!

Το είδα, το πλάσμα,  με τα μάτια ορθάνοιχταααα! διαμαρτυρήθηκα.

Βλέπεις εσύ όνειρα με τα μάτια ορθάνοιχτα;

Απόλυτα ξύπνιος;

Δε βλέπεις!

-Σώπα, βρε τώρα. Θα σου φάνηκε για πραγματικό. Δεν ήταν πραγματικό. Κοιμήσου, ησύχασε!

Όνειρο ήταν, επέμενε εκείνος με συγκατάβαση του επιστήμονα που ο ορθολογισμός του, του κατασκευάζει τις άπειρες βεβαιότητες περί του ότι υπάρχει, βασικά, μόνο ό,τι πιάνουμε και ό,τι βλέπουμε, και ότι βέβαια δεν μας απειλούν, με τόσο προσωπικό τρόπο, πνεύματα αόρατα, κακιασμένα.

«Εντάξει. Υπάρχει το δαιμονικό στον κόσμο, αλλά δεν είναι τόσο προσωποποιημένο. Αν θες, υπάρχουν οι δαίμονες, αλλά δεν ασχολούνται πια έτσι με μας...μην τρελαίνεσαι.

Είναι το κακό που πηγάζει απ' την άθλια προαίρεση των ανθρώπων, και που οι άνθρωποι το αποδίδουν στη δράση των δαιμόνων. Καμία σχέση! ».

Όνειρο, εφιάλτη, θα είδα εγώ, να μην ανησυχώ...

Και αφού επιστημονικώς με διαβεβαίωσε για άλλη μία φορά, ήσυχος περί της υφής της πραγματικότητας, μακάρια, ξανακοιμήθηκε.

Εμένα-περιττό να το πω- άργησε να με ξαναπάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του.

Ήτο πανικόβλητος και βγήκε για μπύρες
(ο Μορφέας ντε, σου εξηγώ- με παρακολουθείς ή έχεις χαζέψει;)

Είχα, ωστόσο, την απόλυτη βεβαιότητα για το πραγματικό της τρομακτικής εμπειρίας μου.

Δόξα τω Θεώ, ύπνο και ξύπνιο, ποτέ μου δεν τα μπέρδευα, ήξερα πότε κοιμάμαι και πότε ονειρεύομαι...όμως αφού ο ορθολογισμός του συντρόφου μου, το απέρριπτε, δεν επέμεινα.

Συνηθίζω να μην επιμένω, όταν ο άλλος αντιστέκεται για κάποιο ζήτημα.

Υποχωρώ ή σωπαίνω.

Εφόσον αντιστέκεται σημαίνει ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα του να καταλάβει...

Προσωπικά, πάντως, είχα αλαλιάσει.

Είδα και έπαθα μέχρι να ηρεμήσω, να με ξαναπαρηγορήσει ο ύπνος.

Από τότε, πού να ξανακοιμηθώ χωρίς να ανάψω καντήλι!

Χωρίς να θυμιάσω...

Δίνουν κι αυτές οι λεπτομέρειες προστασία, όταν συνοδεύονται  απ' τα ουσιαστικότερα της πρακτικής της Ορθόδοξης, μας διδάσκουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

Κάποιος, ωστόσο, από τον πνευματικό κόσμο, είχε εξαιρετικά ενοχληθεί μαζί μου, και εκείνη τη νύχτα, άγρια με απείλησε.

Γιατί άραγε; Αφού τίποτα πνευματικό και καλό δεν είχα πράξει...

Απερίγραπτη εμπειρία.

Θα τη θυμάμαι, μέχρι να βγει η ψυχούλα μου.

(Ελπίζω τις όψεις των σκοτεινών και πονηρών δαιμόνων ούτε από μακριά να τις ξαναδώ...

Είναι απεγνωσμένο το συναίσθημα.

«Χριστούλη μου φύλαγε...θα διορθωθώ...δε θα ξαναχώσω μπινελίκια, δεν θα ξαναπώ παλιοκουβέντες, δεν θα ξανακαταραστώ να τους πσοφήσει το πουλί και να τους χαλάσει η τυφλεόραση, ήμαρτον!»).

...........................................

Κάπου ένα μήνα μετά αυτό το σκηνικό, ο Κύριος, μου έδωσε και μια επιπλέον
επιβεβαίωση, για το αντικειμενικώς δαιμονικό, της ιστορίας.
«Τυχαία» είδα σε ένα περίπτερο το περιοδικό «Τρίτο Μάτι».
Εκεί υπήρχε μια συνέντευξη του Αμερικάνου ψυχίατρου Ρέημοντ Μούντι, του οποίου βιβλία έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα.
Υπήρξε απ' τους πρώτους μετά την Ελίσαμπετ Κάμπλερ Ρος που ερεύνησε το θέμα των μεταθανάτιων εμπειριών...

Ξεκίνησε από άθεος και με την έρευνα έφτασε να πιστέψει και στην αθανασία της ψυχής , και στην ύπαρξη πνευματικού κόσμου- πλην, παρεκτράπτη σε οδούς πνευματικής πλάνης.

Έτσι, λοιπόν, έφτιαξε ένα δωμάτιο του σπιτιού μου και το διαμόρφωσε ως νεκρομαντείο, όπου καλούσε ψυχές "νεκρών" για επαφή -λέει- με τους ζωντανούς συγγενείς τους.
Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες.

Θα πω μόνο ότι η "ψυχή" του -εμφανιζόμενου, στο νεκρομαντείο του Μούντι- δήθεν "νεκρού" συγγενούς, έμοιαζε φτιαγμένη σαν από γκρίζα δαχτυλίδια καπνού...Αυτή η πληροφορία,  μου επιβεβαίωσε το αληθινό της κακίας του πνεύματος που παρουσιάστηκε.

Δεν την είχα ανάγκη την επιβεβαίωση, επειδή το έζησα το σκηνικό.

Όμως, και η επιβεβαίωση μου δόθηκε. Ίσως για την ακούσει ο ορθολογιστής, σύνευνός μου.

Ιδέα δεν είχα-ως τότε, ούτε και με ενδιέφερε- για το πώς μπορεί να παρουσιαστεί ένα κακό πνεύμα.

Έως και ως άγγελος φωτός , βέβαια, μπορεί να εμφανιστεί, λέν'οι ειδήμονες.

Υπάρχουν και πάμπολλες τέτοιες μαρτυρίες...δεν θα επεκταθώ...δε θέλω, θησαυρέ μου, να σε κουράσω...

................................

Πέντε χρόνια μετά αυτή τη μοναδική εμπειρία, χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο.

Ήταν η φίλη η Θέλμα από την Κύπρο.

Χαρά μεγάλη.

Συναντηθήκαμε για καφέ στα Ψηλαλώνια της Πάτρας.

Ανάμεσα στ’άλλα, τότε, η Θέλμα μου απεκάλυψε ότι  η κουβέντα που είχαμε πέντε χρόνια πριν, υπήρξε για κείνην αφορμή, να συνειδητοποιήσει  πράγματα και να προβεί σε κάποιες πολύ σημαντικές αλλαγές στη ζωή της.

Κάνοντας αυτές τις αλλαγές, η ζωή της, μπήκε σε κανάλι ευλογίας.


Βρήκε σύντροφο με πίστη χριστιανική και αγάπη, είχε αποκτήσει και δυο παιδιά, και ένιωσε- λέει- την ανάγκη, ερχόμενη στην Πάτρα, να μου πεί και μένα ότι τα λόγια του Θεού, που ανταλλάξαμε τότε, ότι το Πνεύμα το Άγιο δεν τα άφησε άκαρπα, δεν πήγαν χαμένα.

Ότι διαμόρφωσαν στο βίο της, μια νέα πραγματικότητα.

Ευλογητός ο Κύριος, που ανασταίνει ψυχές που διψούν για τη δική Του Αλήθεια

Δεν είπα τίποτε στη Θέλμα, για να μη την τρομάξω- προκειμένου να μη της σκιάσω τη χαρούμενη διάθεση- αλλά τότε υποψιάστηκα, το γιατί, το διαολισμένο πνεύμα εκείνο το βράδυ, προ πενταετίας, οργίστηκε μαζί μου, και φανερώθηκε, όπως φανερώθηκε, απειλώντας με.

Την ευχαριστώ τη χάρη της Κυρίας Θεοτόκου που το έτρεψε σε φυγή και με προστάτεψε.

Να το θυμάσαι, λατρεμένο μου:

Το ύψος της καθαρότητάς Της, το βάθος της Ταπείνωσής Της, το τρέμουν πάσαι αι στρατιαί των πνευμάτων της Πονηρίας.

Να το θυμάσαι.

Σε κάθε πειρασμό, που αντιμετωπίζεις στον καθημερινό πνευματικό σου αγώνα ως αναζητητής του θελήματος του Κυρίου, σε κάθε δύσκολη περίσταση, σε κάθε ανάσα, να επικαλείσαι τη Χάρη Της.


Η Κυρία των Αγίων Αγγέλων, η Παρθένος Μαρία

είναι η Στολή των γυμνών παρρησίας.

Είναι η Στοργή, η πάντα πόθον νικώσα...

Νυν και αεί και εις τους αιώνες θα αποτελεί τη Σκέπη, την Ελπίδα, τη Φοβερά Προστασία μας....

Σαλογραία

.......................................................................................

Ευσέβεια-Στο Νικηφόρο απ' το Νικηφόρο...

Ευσέβεια

Όσο κι άν ήτανε τα χέρια μου
καθαρά, τα ξανάπλυνα
σήμερα στου Τρίποδα την πηγή
να γίνουνε καθαρότερα
            επειδή
θα πιάσουνε έπειτα
ένα λουλούδι.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Της Μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα...

Mε αφορμή το Δαιμονισμό και τους ψυχίατρους(επανάληψη)

Έγραψε ο Ακύλας:

Η αλήθεια είναι πως και από ψυχιατρική άποψη το θέμα έχει ενδιαφέρον-άσχετα από την δυνατότητα ή μάλλον την αδυναμία της Ιατρικής να θεραπεύσει ψυχές...
Αξιόλογη είναι εν προκειμένω η εργασία του Καθηγητού του πανεπιστημίου Κρήτης κ. Νέστορος, ο οποίος καταγράφει εντυπωσιακά ανάλογα γεγονότα, χωρίς βέβαια να δίνει εξηγήσεις για τους αντίστοιχους μηχανισμούς.
Υπάρχουν άραγε αναφορές για το αν υπάρχουν φάρμακα τα οποία μπορούν να φέρουν -αποτελεσματικά-σε καταστολή την περίοδο εκδήλωσης της κρίσης σε πρόσωπο το οποίο εμφανίζει αυτά τα συμπτώματα;

29 Σεπτέμβριος 2009 10:16 πμ

………………………………………………………………

Φίλτατε Ακύλα



Ο καθηγητής Ψυχιατρικής,Ιωάννης Νέστορος στο βιβλίο του, που εξέδωσαν τα Ελληνικά Γράμματα, με τίτλο η Οδύσσεια του Έρικ ή Ταξίδι στον κόσμο της Ψύχωσης, έχει αναπτύξει τρία διαφορετικά περιστατικά εκ των οποίων το ένα, αναφέρεται στην περίπτωση μιας λευκής μάγισσας.

Το θέμα της λευκής μάγισσας είναι συνέντευξη που πήρε ο ίδιος ο Νέστορος, από μια κυριούλα που ασχολείτο επαγγελματικά με μαγιλίκια, και αυτοπροσδιοριζόταν ως μέντιουμ...

Ο Νέστορος, παρέθεσε όλη την συνέντευξη απομαγνητοφωνημένη χωρίς ιδιαίτερο σχόλιο.

Αν θυμούμαι καλώς- διότι πέρασε και κάποιος χρόνος- ο στόχος του καθηγητή ψυχίατρου, ήταν να καταλάβει ο ίδιος, αν αυτά που ομολογεί η μάγισσα ότι έβλεπε(διάφορες οντότητες με περίεργες φάτσες ή με χαρακτηριστικά ζώων και ανθρώπων μαζί)ήσαν πραγματικές μεταφυσικές παρουσίες, δαιμόνων, π.χ. ή ήσαν ψυχωτικές οπτασίες της κυριούλας που παρίστανε τη λευκή μάγισσα.

Αυτό το βαθύτερο ερώτημα που φαίνεται να απασχολεί τον ίδιο, το θέτει και στην κρίση του αναγνώστη, απλά παραθέτοντας απομαγνητοφωνημένα τα δεδομένα του.

Το βιβλίο έπεσε στα χέρια μου κατά σύμπωση, στην ίδια περίπου χρονική περίοδο που συνέβη και το περιστατικό με τη δαιμονισμένη φιλεναδούλα μου.

Την ίδια περίοδο, έτυχε να έχω γνωρίσει έναν πρώην μαύρο μάγο, που μεταμορφώθηκε σε συνειδητό τέκνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μετανοώντας εκ βάθους ψυχής για τις αμαρτίες και άγνοιες, νεότητος.

Η προσωπική μου ταπεινή εντύπωση, διαβάζοντας τον Νέστορος, υπήρξε πως η μαγισσούλα δ ε ν ήταν σχιζοφρενής.
Λογικά, αν ήταν σχιζοφρενής, οι εμφανίσεις των δαιμόνων εμπρός της, θα έπρεπε να παρουσιάζονται ανεξέλεγκτες.

Όπως, όμως, πολύ ξεκάθαρα συνάγεται από τα λόγια της, οι δαίμονες εμφανίζονταν, μετά την εκπλήρωση συγκεκριμένου τελετουργικού και έφευγαν μετά την εκπλήρωση, πάλι συγκεκριμένου τελετουργικού.

Αυτή την παρατήρηση φαίνεται να την υπαινίσσεται και ο Νέστορος και γι αυτό υποδορίως τον αντιλαμβάνομαι προβληματισμένο, όμως, δια τον φόβον των ...Ιουδαίων ορθολογιστών συναδέλφων του, δεν τοποθετείται ευθέως.

Αφήνει εμάς να υποθέσουμε ό,τι καταλάβαμε έκαστος...

Ρώτησα και το φίλο, τον μετανοημένο -πρώην μαύρο μάγο- αν συμβαίνουν αυτά τα ...κουλά που διάβαζα στο βιβλίο, και με διαβεβαίωσε,ότι πράγματι, έτσι συμβαίνουν- στα χρόνια που ασκούσε τη μαύρη μαγεία, υπήρξαν και δική του εμπειρία, παρόμοια!

Τρομερές ιστορίες θα πεις.

Συμφωνώ και επαυξάνω!

Ο φίλος -ο πρώην μαύρος μάγος- από τη στιγμή που μετανόησε και έφτυσε όλα τα έργα του σκότους, και περιφρουρήθηκε με τα όπλα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από φανερή δαιμονική οντότητα δεν ενοχλήθηκε πλέον.

Όλο αυτό το έγραψα με αφορμή τα μαγεμένα τρόφιμα που κατανάλωσε η Μαρία με τα οποία και ξεκίνησε η φρικτή της, ταλαιπωρία.

Τη θεώρησα οφειλόμενη μικρή παρένθεση στο θέμα της μαγείας, για την οποία μαγεία πίστευα και γω η αφελής, ότι υπήρχε μόνο στα παραμύθια και στις νευρασθενικές διάνοιες κάποιων που χρειάζονταν επειγόντως ψυχίατρο!


Φαίνεται όμως ότι τα πράγματα, δεν είναι τόσο μονοδιάστατα , όσο στις σωματικές μας αισθήσεις παρουσιάζονται.

Το ερώτημα τώρα για το άν υπάρχουν φάρμακα που μπορούν να καταστείλουν δαιμονισμένους σε κρίση, ομολογώ ότι δεν το έχω ψάξει, όμως στην ταινία Ο εξορκισμός της Εμιλυ Ρόουζ, όπου ο σκηνοθέτης αναφέρει πως ήταν αληθινή ιστορία, βλέπουμε ένα σεμνό κοριτσάκι θρησκευόμενης οικογένειας ξαφνικά, με φριχτό τρόπο να δαιμονοκαταλαμβάνεται.

Βλέπουμε να εμπλέκονται στην περίπτωση και ένας εξορκιστής και ένας ψυχίατρος.

Ο ψυχίατρος, το γεμίζει χάπια το παιδί, και όταν ο εξορκιστής προσπαθεί να βγάλει το δαίμονα, αποτυγχάνει, διότι το νευρικό σύστημα του κοριτσιού-όπως αποφάνθηκαν στη δίκη οι ειδήμονες- όντας μπλοκαρισμένο από βαρύτατα φάρμακα δεν μπορεί να αντιδράσει υγιώς, η ύπαρξη πιέστηκε αφόρητα από την όλη επίθεση των δαιμόνων στο υπό καταστολήν σώμα, και το κορίτσι στη διάρκεια του εξορκισμού καταστρέφεται και πεθαίνει...

Απόψε, έθιξα επιγραμματικότατα δυο συναφή ζητήματα.

Θα ήταν ενδιαφέρον, αν από κάποιους σχετικότερους με τα θέματα μπορούσαμε να αντλήσουμε και άλλη πληροφορία...

Σαλογραία

(επανάληψη απο το
http://salograia.blogspot.com/2009/09/blog-post_5125.html )

Ανάβαση-Νικ.Βρεττάκος

Ανάβαση


Ευχαριστώ τη μεγάλη σκαλωσιά των πληγών μου

που πάτησα, ανέβηκα, είδα τον κόσμο

και το απίστευτο θέαμα σημείωσα

στα χαρτιά. Και θα έλεγα μάλιστα ,

ω γης, ότι είμαι το ευτυχέστερο όν

που έζησε πάνω σου. Το φως με κατάκλυσε

και με απόκρυψε, τόσο, που δεν έχω σκιά

όπως έχουνε όλα, σώματα,πράγματα.

Έρχονται μάλιστα και ώρες που νιώθω

να βαραίνω το χώμα σου λιγότερο απ'όσο

το φως του λυκόφωτος πάνω στην πέτρα

Νικ. Βρεττάκος
............................................................................................

Η παραβολή του Ασώτου

Τζετζεκάκι μου...

παραθέτοντάς  σου,   κείμενο του π. Αντωνίου Ρωμαίου- το αλίευσα απ' τη σελίδα του Ιερέα της Ανατολικής Εκκλησίας, και  με αφορμή την μέρα που ξημερώνει-  Δεύτερη Κυριακή του Τριώδιου-

ανακαλώ στη μνήμη,  εκείνη την αξέχαστη Κυριακή του Ασώτου- εδώ και μερικά  χρόνια στις Σπέτσες...

-Θυμάσαι;

 Φτάσαμε -ξημερώνοντας- απ'τον Πειραιά με το καράβι,  η Σιν, εσύ, ο Κώστας ο φίλος σας,  και γω, με  σάπφειρο  ουρανό, και νέφη που σχημάτιζαν τέλειο ροδόλευκο δίχτυ, πάνω μας- όσο  το βλέμμα απλώνονταν...

Είχες μακριά  ως  τη μέση, την καστανή σου χαίτη, φορούσες τα μαύρα δερμάτινα, και  μπήκες σαν άτι περήφανο, χωρίς να χαμηλώσεις το βλέμμα-αχ ο αέρας της επηρμένης νιότης σου-  στο ναό της Παναγίας της Γοργοεπήκοου-  στάθηκες λίγο- ίσα για να ρίξεις στάχτη στα μάτια της φουκαριάρας της  μάνας σου- και μετά  τρία  λεπτά -τόσο άντεξες- βγήκες έξω, στου ναού την αυλή, που καθόταν σταυροπόδι,  ο ιντερνετικός σου, ο ξανθόμαλλος έρωτας.

Εσείς  έξω.

Μέσα, ο μαρτυρικός γέροντας,  π. Χρυσόστομος Σπύρου.
 Βγήκε στην Ωραία Πύλη, ενδεδυμένος τη Χάρη.  
Διάβασε  την  Ευαγγελική περικοπή.

Τι ανάγνωση, απερίγραπτη,  ήταν εκείνη;
Τι έκφραση χαρμολύπης μέσ' στην ευλογημένη  φωνή του;
Τι θεία αγάπη;

Τίποτε συγκλονιστικότερο δεν έχω ακούσει στο  βίο μου, άπαντα...
...............................................................................................................................
"...έτι δε αυτού μακράν απέχοντος
είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού
και ευσπλαγχνίσθη,
και δραμών
επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού
και κατεφίλησεν αυτόν"
................
Σε καταφιλώ  και γω με τη σειρά μου- η άσωτη...

Καλή Επιστροφή, να χουμε,  θησαυρέ   μου...

Σαλογραία
..............................................................................................................




Η παραβολή  του Ασώτου
του π. Αντωνίου Ρωμαίου


Η παραβολή αὐτή εἶναι ἡ διατύπωση τῆς πιό μεγάλης καί τῆς πιό ὁλοκληρωμένης καμπύλης πού διαγράφει ἡ ἀνθρώπινη ἀσωτεία.

Μέσα σ' αὐτήν τήν παραβολή ὁ Κύριος μᾶς δίνει νά κατανοήσουμε ὅλες τίς συντεταγμένες τῆς ἀνθρώπινης ἀσωτείας.

Καί ὁ πρῶτος υἱός ὁ νεώτερος, θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι τό σύμβολο τῆς ὁρατῆς, τῆς ἐμφανοῦς ἀσωτείας, ἐνῶ ὁ πρεσβύτερος υἱός εἶναι τό σύμβολο τῆς ἀφανοῦς ἀσωτείας.

Τό 15ον κεφάλαιον τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, περιλαμβάνει καί ἄλλες παρα βολές, ὅπως τοῦ «ἀπολωλότος προβάτου», «τῆς ἀπωλεσθείσης δραχμῆς», τήν ὁποία ἀκολουθεῖ αὐτή τοῦ 'Ασώτου υἱοῦ.
Μέ αὐτήν τήν παραβολή ὁ Κύριος ἀπαντοῦσε στούς ἐπικριτές Του, γιατί ἦταν «φίλος τελωνῶν καί ἁμαρτωλῶν».
Ἄς πάρουμε τά πράγματα μέ τή σειρά:

Ὁ Πατέρας ἔχει δυό παιδιά.

Εἶναι χαρακτηριστικό σύμβολο ὅτι τή θέση τοῦ Πατέρα παίρνει ὁ Θεός.

Τά δυό παιδιά εἶναι οἱ δύο βασικές κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων:

Αὐτοί πού θέλουν νά ζοῦν χωρίς τό Θεό καί αὐτοί πού θέλουν νά ζοῦν «ἐν Θεῷ».

Στήν παραβολή βέβαια ἔχουμε τό προβάδισμα τοῦ νεώτερου Υἱοῦ, ὁ ὁποῖος ζητάει ἀπό τόν Πατέρα τήν περιουσίαν πού τοῦ ἀνήκει.

Ὁ Κύριος λέει ὅτι ὁ Πατέρας «διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον».

Δέν λέει ὅτι ἔδωσε στό μικρό Υἱό αὐτό πού τοῦ ἀνῆκε, ἀλλά λέει ὅτι ἔδωσε καί στά δυό παιδιά, αὐτό πού τούς ἀνῆκε.

Ἐδῶ ἀκριβῶς ἔχουμε τή θεολογική τοποθέτηση ὅτι, ὁ Πανάγαθος Πατέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων προικίζει μέ τά ἴδια προσόντα ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Δίνει σέ ὅλους τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία, δίνει τά ψυχικά, τά σωματικά καί τά πνευματικά χαρίσματα, δίνει τίς δυνατότητες -πάντοτε μέσα σέ κάποιο περιβαλλοντικό πλαίσιο, σέ κάποια χωροχρο νική συντεταγμένη- δίνει τίς προϋποθέσεις στόν ἄνθρωπο νά ὑπάρξει καί νά λειτουργήσει τήν ὕπαρξή του, τήν προσωπικότητά του, μέ αὐτεξουσιότητα καί ἐλευθερία.

Ὁ ἕνας λοιπόν Υἱός παίρνει τήν περιουσία του καί φεύγει μακριά καί ἐκεῖ τήν διασκορπίζει μέ ζωή ἄσωτη, σπάταλη, ἁμαρτωλή.

Δέν μᾶς λέει ἡ παραβολή τί ἔκανε ὁ Πρεσβύτερος, ἀλλά ἀπό τήν ἐξέλιξι τῆς διηγήσεως εἶναι σαφές ὅτι, ἐφόσον τοῦ ἐδόθη ἡ περιουσία τήν πῆρε, ἀλλά δέν θέλησε νά ἀποχωριστεῖ ἀπό τόν Πατέρα.

Κράτησε ὁ δεύτερος Υἱός τήν θέση πού εἶχε στήν οἰκογένεια καί νομιμόφρων, ὑποτατεταγμένος, ἐργατι κός καί ἐπιμελής συνέχισε νά ζεῖ μέ τόν Πατέρα στό ἴδιο σπιτικό.'

Ενῶ ὅμως φαίνεται ἀπό τήν παραβολή ὅτι ὁ νεώτερος Υἱός φεύγει καί χωρίζεται ἀπό τόν Πατέρα, ὁ Πρεσβύτερος Υἱός δημιουργεῖ ἕναν ἄλλο χωρισμό πού δέν φαίνεται.

Ὁ Πατέρας παράλληλα δείχνει πώς ζεῖ τόν πόνο τοῦ χωρισμοῦ τοῦ νεώτερου Υἱοῦ, πώς πονάει, ἐνδιαφέρεται καί προσδοκᾶ τήν ἐπιστροφή του.

Ὁ Πρεσβύτερος Υἱός, ὅπως διαφαίνεται στή συμπεριφορά του στό τέλος τῆς παρα βολῆς, ἀπορρίπτει τόν νεώτερο Υἱό. Ἀπορρί πτει τόν ἀδελφό του, τόν ξεχνάει.

Ἀρχίζει νά διαφοροποιεῖ τήν συμπεριφορά του ἔναντι τοῦ ἀδελφοῦ του.

Δέν συμβαδίζει μέ τόν Πατέρα στά αἰσθήματα, στό σεβασμό τῆς προσωπικότητας, στήν ἀγάπη.

Κι αὐτός ὁ χωρισμός δέν φαίνεται.

Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη μορφή τῆς κρυφῆς ἀσωτείας.

Εἶναι ἀσωτεία τό ὅτι ὁ πρεσβύτερος Υἱός δέν τρέφει τά αἰσθήματα, τή σκέψη, τά φρονήματα, τή λαχτάρα, τήν ἀγωνία, τήν ἀγάπη γιά τόν ἀδελφό του.

Ὅλα αὐτά δηλαδή πού τρέφει ὁ Πατέρας γιά τό νεώτερο παιδί Του.

Ὁ ἄνθρωπος χωρίς τό Θεό ἀρχίζει νά ζεῖ τή ζωή του, νά ὑπάρχει γιά τήν ἡδονή, νά τρυγᾶ τόν καρπό της μέχρι τό τέλος καί νά ἐξανντλεῖ τίς ψυχοσωματικές του δυνάμεις σ' αὐτό τό κυνηγητό τῆς ἡδονῆς. '

Εξαχρειώνεται καί βάζει τόν ἑαυτό του στήν κατάσταση τοῦ ὑποβαθμισμένου ὄντος, ἀκόμα πιό κάτω καί ἀπό τά ζῶα.

Δέν ἔχει τή δυνατότητα νά φάει οὔτε τήν τροφή τῶν ζώων πού βόσκει.

Ὅλα αὐτά εἶναι συμβολικά καί φανερώνουν ἀκριβῶς ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού κυνηγάει τήν ἡδονή εὐτελίζεται, μειώνεται διαρκῶς μέχρι πού ἄν δέν μετανοήσει καταστρέφεται.

«Δαπανήσαντος δέ αὐτοῦ τά πάντα... οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ...».

Μέχρι ἐδῶ διαγράφεται σ' αὐτούς τούς στίχους ὅλη ἡ ἐξαχρείωση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ἡ ὁποία θέλει νά ζήσει μακριά ἀπό τό Θεό, μέ τήν σπατάλη τῶν χαρισμάτων, σέ μιά «φιλία» μέ τούς ἀνθρώπους.

Φιλία πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά παράχρηση ἤ κατάκριση τοῦ ἑνός ἀπό τόν ἄλλο.

Αὐτή ἡ φιλία δέν εἶναι βοηθητική, εὐφρόσυνη.

 Προκαλεῖ εὐχαρίστηση στά αἰσθητήρια, ἀλλά δέν εὐφραίνει πνευματικά, δέν παραμένει μετά ἀπό αὐτές τίς παραχρήσεις καί καταχρήσεις, δέν ἀφήνει τίποτα πού νά γεμίζει τόν ἄνθρωπο.

Ὁ Πρεσβύτερος Υἱός φαίνεται -ἀπό τήν εἰκόνα πού μᾶς δίδεται στό τέλος- ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τοῦ μόχθου, τῆς νομιμότητας, τῆς ὑποταγῆς στό Θεό.

Διατηρεῖ ἐπίσης μέσα του τήν ἐπιθυμία τῆς ἀπολαύσεως, τὴς εὐφροσύνης, ἀλλά δέν τήν φανερώνει. Δέν τήν ἀνακοινώνει. Δέν τήν διεκδικεῖ. Δέν ζητάει τίποτα ἀπό τόν Πατέρα.

Τήν στερεῖται φαινομενικά ἑκουσίως, ἀλλά μέσα του τήν κρατάει ὁλοζώντανη.

Εἶναι κάτι πού τό ζῆ ἔξω ἀπό τή σχέση Του μέ τόν Πατέρα.'

Εδῶ διαφαίνεται μιά ἄλλη πλευρά τῆς ἀσωτείας.

Είναι «ἀσωτεία» τό νά κρατᾶμε ἐπιθυμίες, θελήματα, δικαιώματα, σκέψεις, πού δέν τολμᾶμε νά ἀνακοινώσουμε στό Θεό Πατέρα, πού δέν μποροῦμε νά τά κάνουμε προσευχή.

Κι αὐτή ἡ ἀσωτεία εἶναι πολύ βαθιά μέσα μας, πού μᾶς ἐξαχρειώνει χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε.

Ἐνῶ ἡ ἄλλη πλευρά τοῦ νεώτερου υἱοῦ εἶναι τόσο φανερή καί κραυγαλέα.

Ὁ Πρεσβύτερος Υἱός ζῆ ἔντονα αὐτή τήν κατάσταση, «τοσαῦτα χρόνια δουλεύω σοι...» κι αὐτό φανερώνεται μέ τό λόγο του.

 Ὄχι μόνον λοιπόν ἔχει ζωντανή αὐτή τήν ἐπιθυμία, ἀλλά μέσα στήν ἀπομόνωσή του, μέσα στήν αὐτονόμησή του τήν κρυφή, κάνει αὐτή τήν ἐπιθυμία κριτήριο γιά νά ἀναπτύξει τήν ἐπιθετικότητα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ὅταν ἀργότερα 'Εκεῖνος θά δείξει τή στοργή Του στόν νεώτερο Ἄσωτο Υἱό πού ἐπιστρέφει.



πηγή: ΙΜΚΒΥ
You might also like:
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2010/01/blog-post_30.html#ixzz1ERkfKTy8

Είναι καλύτερα να έχεις σκύλο παρά γυναίκα...

Είπε κάποιος :
"Είναι καλύτερα να έχεις σκύλο παρά γυναίκα, γιατί ο σκύλος, όσο πιο πολύ αργείς να επιστρέψεις το βράδυ στο σπίτι, τόσο πιο πολύ θα χαρεί-  όταν σε δεί..."

Ήρθες και φεύγοντας άφησες πίσω σου φως ιλαρόν, άλλαξαν όψη βιβλία και πράγματα..Νικ.Βρεττάκος

(Βίντεο)Και φορούσε τα κυριακάτικά του, το ανθρώπινο όνομα...Νικ. Βρεττάκος

Ο συνάνθρωπος: Κόλαση ή Παράδεισος- του Β. Κωστακιώτη

Λατρεμένο    μου

αλίευσα σήμερα μαζί με την υπέροχη φωτογραφία  από το Ζωντανό Ιστολόγιο   και  μια  ομιλία του Πρωτοδίκη  Β. Κωστακιώτη,   που έγινε στη Χριστιανική Στέγη Πατρών,  με θέμα:

"Ο συνάνθρωπος:Κόλαση ή Παράδεισος;" 

Σου παραθέτω το μεγαλύτερο  μέρος της,  με την ελπίδα ότι θα σε βοηθήσει να δείς αλλιώς κάποια πράγματα  όπως και μένα βοήθησε...

Καλή συνέχεια στην εβδομάδα σου...

Σε φιλώ με αγάπη ζωηρή και πεταχτή σαν κοτσύφι στην καρδιά του Φλεβάρη...

Σαλογραία
............................................................................................................................................

Ο ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ: ΚΟΛΑΣΗ Ή ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;


Σεβαστοί Πατέρες, Κυρίες και Κύριοι


Ο άνθρωπος υπάρχει και σχετίζεται ή υπάρχει σχετιζόμενος;
Θέλω να πω, η σχέση είναι κάτι επιπλέον της ύπαρξης ή είναι ο τρόπος που υπάρχει ο άνθρωπος;


Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό, αλλά απολύτως οντολογικό, που σημαίνει εν τέλει πρακτικό, αφού νοηματοδοτεί την ύπαρξη, τη ζωή και το θάνατο. Επομένως, η στάση ζωής που θα εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας εξαρτάται εν πολλοίς από την απάντηση που θα δώσουμε.

Αν μεν η σχέση του ανθρώπου είναι το περιττό της ύπαρξης, αν δηλαδή ο άνθρωπος ζει και επιπλέον έρχεται σε σχέση με τους συνανθρώπους του, όπως ζει και κάνει σκι ή παίζει μπάλα, τότε είναι φανερό ότι το ερώτημα του σημερινού θέματος, είναι άτοπο.
Όπως σ’ άλλον αρέσει η μπάλα, σε άλλον η ορειβασία και σε άλλον το διάβασμα και το θέατρο έτσι και σε άλλον μπορεί να αρέσει να έρχεται σε σχέση με τους συνανθρώπους του και σε άλλον όχι. Τότε η σχέση γίνεται καθαρά θέμα ατομικού ενδιαφέροντος ή αλλιώς χόμπι.
 Ο άνθρωπος μπορεί να ζει μια χαρά είτε μόνος του είτε με τους άλλους, ανάλογα με το ατομικό του ενδιαφέρον.
Κατά την άποψη αυτή, ο άνθρωπος είναι μια ατομική οντότητα, που είναι απολύτως αυτάρκης και αυτόνομος και η ζωή του ανθρώπου ταυτίζεται και εξαντλεί το εννοιολογικό της περιεχόμενο στην ατομική βιολογική λειτουργία του που ξεκινά με τη σύλληψη.

Επομένως, με την παύση αυτής της βιολογικής λειτουργίας επέρχεται ο θάνατος, ως τέλος.

Στην περίπτωση αυτή η σχέση με τον συνάνθρωπο δεν είναι ούτε ζωή ούτε θάνατος.

Δεν καθορίζει την ύπαρξή του.
Και δεν έχει και καμμιά ιδιαίτερη σημασία αφού με την παύση των βιολογικών λειτουργιών παύει και η σχέση.

Αν όμως η σχέση είναι υπαρκτική προϋπόθεση του ανθρώπου, αν η σχέση είναι ο τρόπος που υπάρχει ο άνθρωπος, τότε είναι φανερό ότι δεν είναι οι βιολογικές ατομικές λειτουργίες που ορίζουν τις έννοιες θάνατος και ζωή, αλλά η απουσία ή η παρουσία της σχέσης.

Και για να είμαι πιο ακριβής, θάνατος είναι η απόρριψη της σχέσης ως τρόπου της ύπαρξης και ζωή η επιθυμία της σχέσης.

Επομένως, μπορεί κάποιος να είναι νεκρός ακόμη και αν είναι παρούσες οι ατομικές βιολογικές λειτουργίες του και, αντίστροφα, μπορεί κάποιος να ζει και μετά την παύση των ατομικών βιολογικών λειτουργιών του.


Για να προσεγγίσουμε το θέμα, πρέπει πρώτα να δούμε τι μας λένε τα επιστημονικά και εμπειρικά δεδομένα για την ύπαρξη και τη σχέση.

Στη συνέχεια και εφόσον καταλήξουμε ότι η σχέση είναι ο τρόπος που υπάρχει και ζει ο άνθρωπος, πρέπει να ξεδιαλύνουμε τις έννοιες κόλαση και παράδεισος, ώστε να μπορέσουμε να εντάξουμε τη σχέση μας με τους συνανθρώπους σε μια από τις δυο κατηγορίες.

Κάθε φορά κάθε καιρό, όπως λεν κι οι επιστήμες, ένας άντρας και μια γυναίκα έρχονται σε σαρκική επαφή.
Η επαφή αυτή μπορεί να γίνει στα πλαίσια μιας σχέσης μπορεί και όχι.
Πάντως, όπως και να χει, η επαφή αυτή από μόνη της είναι μια σχέση.
Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια και εντός αυτής της σχέσης, τα σπερματοζωάρια του άντρα σχετίζονται με τα ωάρια της γυναίκας.
Η συντριπτική πλειοψηφία των σχέσεων αυτών είναι πλήρως αποτυχημένη, μας διαβεβαιώνουν οι βιολόγοι. Μα αρκεί η επιτυχής σχέση, ενός έστω σπερματοζωαρίου και ενός ωαρίου, για να υπάρξει ένας νέος άνθρωπος.
Και τότε, εντός της μήτρας της μάνας, έχουμε τη σύλληψη, αρχίζει δηλαδή το ταξίδι της ζωής ενός νέου, διαφορετικού από τον άντρα και τη γυναίκα, ανθρώπου.

Η αρχική σημασία της λέξης υπάρχω στην ελληνική γλώσσα είναι αρχίζω, ξεκινώ από την αρχή.

Η κυρά επιστήμη, επομένως, μας λέει ότι για να υπάρξει ο άνθρωπος απαιτείται και προϋποτίθεται η σχέση. Και μάλιστα για την ακρίβεια όχι μια αλλά τρεις σχέσεις.

Σχέση άντρα – γυναίκας, σπερματοζωαρίου – ωαρίου και νέου ανθρώπου με τη μάνα.

Αλλά δεν αρκεί η τριπλή αυτή σχέση. Πρέπει να επιτύχουν ταυτόχρονα και οι τρεις αυτές σχέσεις, για να υπάρξει ο νέος άνθρωπος.
 Πω – πω μπελάς και αυτός!
Τρεις σχέσεις!
Τριπλή σχέση σημαίνει τριπλή διακινδύνευση αποτυχίας.
 Εδώ αποτυγχάνουμε να έχουμε ΜΙΑ καλή σχέση και πρέπει τώρα να πετύχουν ταυτόχρονα και οι τρεις;
Στατιστικά είναι αδύνατον να επιτύχουμε, θα έλεγε ένας σύγχρονος πολυπράγμων και ορθολογικός άνθρωπος. Άστο καλύτερα. Μια χαρά είμαι στην αυτονομία μου!
Ναι, αλλά αν δεν αποπειραθείς τη σχέση, αν δεν την διακινδυνεύσεις, αν δεν πάρεις το ρίσκο της αποτυχίας της, δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να υπάρξει η ζωή, επιμένει η κυρά επιστήμη.
Τίποτε καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί.

Αν σχετιστείς μπορεί και να ζήσεις μπορεί και όχι. Μα αν δεν σχετιστείς δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να ζήσεις, συνεχίζει.

Τελικά αυτή η κυρά επιστήμη είναι πολύ πεισματάρα γριά..

Ταυτόχρονα, ο νέος αυτός άνθρωπος, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα και δημιουργία των τριών σχέσεων, αλλά είναι και ο ίδιος δημιουργός νέων σχέσεων. Τη στιγμή που αρχίζει να ζει, ο άντρας γίνεται πατέρας και η γυναίκα γίνεται μάνα, γιατί έχουν παιδί. Και συνάμα ο ίδιος γίνεται υιός ή κόρη γιατί έχει πατέρα και μάνα.

Αλλά και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της κυοφορίας και προκειμένου να γεννηθεί αυτός ο νέος άνθρωπος απαιτείται και προϋποτίθεται μια σχέση.
Το έμβρυο δεν είναι δυνατόν να ζήσει και να αναπτυχθεί παρά μόνο εντός και σε σχέση με τη μάνα. Έμβρυο που να έζησε έξω από τη μήτρα της μάνας, έξω από τη σχέση δεν υπήρξε στην ιστορία. Μόνο μέσω και δια αυτής της σχέσης γεννιέται η ζωή.

Και το έμβρυο κυοφορείται, μεγαλώνει και έρχεται η στιγμή της εξόδου του από το μόνο περιβάλλον που έζησε και γνωρίζει. Έρχεται η στιγμή της γέννησής του.
Αν η σύλληψη, η κυοφορία και η γέννηση προϋποθέτουν τις σχέσεις που προαναφέραμε, η γέννηση για να πραγματοποιηθεί απαιτεί επιπλέον ένα άντε γεια και πολλά καλώς όρισες.
Θέλω να πω, είναι ένας αποχωρισμός μα συνάμα και μια καινούργια αρχή όχι μιας αλλά πολλών σχέσεων.
 Πότε λέμε ότι γεννιέται ο άνθρωπος;
Την ημέρα της εξόδου του από τη μήτρα της μάνας του και της εισόδου του στο γήινο περιβάλλον. Άρα η γέννηση απαιτεί πρώτα απ’ όλα την αποκοπή από το μοναδικό περιβάλλον και τον μοναδικό τρόπο σχέσης που γνώριζε το έμβρυο.

Γι αυτό και το μωρό κλαίει τη στιγμή της γέννησής του.

 Γιατί βιώνει τη γέννηση ως θάνατο, δηλαδή ως αποκοπή σχέσης.

 Εμείς, που βρισκόμαστε στο επέκεινα του εμβρύου, που έχουμε την εμπειρία της γήινης ζωής, ξέρουμε ότι αυτή η έξοδος δεν είναι θάνατος, δεν είναι τέλος, αλλά γέννηση, μια νέα αρχή και πως δεν πρόκειται για αποκοπή σχέσης αλλά για συνέχιση της ίδιας σχέσης με άλλη μορφή.

Μα το έμβρυο δεν το γνωρίζει γιατί βρίσκεται στο χρονικό και τροπικό πριν, χωρίς την εμπειρία της ζωής έξω από τη μάνα.

Ταυτόχρονα, για να υπάρξει η νέα ζωή, για να υπάρξει η γέννηση δεν αρκεί αυτός ο αποχωρισμός, αλλά απαιτείται ταυτόχρονα η δημιουργία πολλών νέων σχέσεων.

Μας λέει πάλι η επιστήμη ότι απαραίτητος όρος για να υπάρχει ο άνθρωπος είναι η σχέση με τον αέρα, μέσω της εισπνοής και της εκπνοής, με το υγρό, μέσω της πόσης και της ούρησης και με το στερεό, μέσω της λήψης της τροφής και της κένωσης.

Όλα αυτά τα φαινόμενα έχουν έναν κοινό παρανομαστή.
Την πλήρωση και την κένωση.

Λέμε ότι ο άνθρωπος ζει όσο τελεί αυτή την λειτουργία, της πλήρωσης και της κένωσης.

Αντίθετα, λέμε ότι πέθανε κάποιος γιατί πλέον χάνει αυτή τη δυνατότητα.
Δεν μπορεί ούτε να πληρωθεί ούτε να κενωθεί.
Τι δεν μπορεί δηλαδή να κάνει; Δεν μπορεί να σχετιστεί.

Οι σχέσεις που αναφέραμε διακρίνονται σε σχέσεις του ίδιου του ανθρώπου με άλλον άνθρωπο, όπως η σχέση του κυοφορούμενου με τη μάνα εντός της μήτρας, σε σχέσεις δυο άλλων ανθρώπων, όπως του πατέρα και της μάνας και σε σχέσεις του ανθρώπου με τα στοιχεία της φύσης.

Πάντως όλες είναι σχέσεις.
Αν όμως είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να υπάρξει ο άνθρωπος είναι και αναγκαστικές;

Κατ’ αρχήν φαίνονται να μην εξαρτώνται από την ελευθερία του ανθρώπου. Είναι όμως έτσι;

Το να έρθουν σε σαρκική επαφή ένας άντρας και μια γυναίκα δεν είναι ενδεχόμενο να είναι επιλογή;

 Το να μην διακόψει την κυοφορία η μάνα δεν είναι επιλογή;

Θα μου πείτε επιλογή άλλων και όχι του ανθρώπου που γεννιέται. Ναι.

Μα και αυτό ακόμη επιβεβαιώνει ότι για να υπάρξει ο άνθρωπος πρέπει να υπάρχει σχέση, να θέλουν δηλαδή οι συνάνθρωποι, εν προκειμένω ο πατέρας και η μάνα, να σχετιστούν μεταξύ τους και στη συνέχεια μαζί του.

Να θέλουν να τον φέρουν στη ζωή.

Ακόμη και το να αναπνέει ο άνθρωπος γίνεται μεν φυσικά, μα εναπόκειται στην ελευθερία του ίδιου του ανθρώπου, αν θέλει να ζει, οπότε και πρέπει να σχετίζεται με τα στοιχεία της φύσης δια μέσου της αναπνοής ή αν θέλει να πεθάνει, παύοντας αυτή τη σχέση.

Ανακεφαλαιώνοντας, βλέπουμε ότι η σχέση, στο στάδιο από τη σύλληψη μέχρι τη γέννηση του ανθρώπου, δεν είναι κάτι επιπλέον της ύπαρξής του, αλλά αναγκαίος όρος της ύπαρξης του. Μόνο αν πραγματοποιηθούν οι σχέσεις που προαναφέραμε μπορεί να υπάρξει και να γεννηθεί ο άνθρωπος.

 Η ίδια η φύση δηλαδή μας λέει ότι ο άνθρωπος δεν υπάρχει και σχετίζεται αλλά ότι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει ο άνθρωπος είναι σχετιζόμενος.

Αλλά και κατά τη διάρκεια της βρεφικής ηλικίας, για τη συνέχιση της ζωής απαιτείται η σχέση του νεογέννητου με τον συνάνθρωπο. Μπορεί το νεογέννητο να λάβει τροφή μόνο του;
Φυσικά και όχι.

Μόνο μέσω και χάρη της σχέσης του με τον άλλον άνθρωπο, μπορεί να ζήσει.

Συνήθως χάρη και μέσω της σχέσης με τη μάνα του.

Έτσι, η ίδια η φύση γεμίζει με γάλα το στήθος της μάνας, προκειμένου αυτή να το προσφέρει στο παιδί και έτσι να ικανοποιηθεί η φυσική ανάγκη του για τροφή.

Αν η μάνα ή στην περίπτωση που αυτή αρνηθεί τη σχέση με το βρέφος, κάποιος τρίτος άνθρωπος, δεν προσφερθεί να δώσει τροφή στο νεογέννητο, που σημαίνει αν δεν σχετιστεί από επιλογή με αυτό, ο νέος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει.

Όταν η μάνα λοιπόν προσφερθεί, το μωρό ρουφάει το στήθος της και ικανοποιεί την ανάγκη του για τροφή και έτσι μπορεί και επιβιώνει.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η σχέση δεν είναι μόνο αναγκαίος τρόπος για να αρχίσει να ζει βιολογικά ο άνθρωπος αλλά και αναγκαίος τρόπος για να συνεχίζει να ζει.

Μα εδώ συμβαίνει κάτι πέρα από την ανάγκη και τη χρεία.

Τι παρατηρούμε;

Ότι το μωρό και όταν χορτάσει δεν θέλει να φύγει από το στήθος της μάνας, αλλά επιθυμεί να κουρνιάζει στο ίδιο στήθος, να κοιμάται εκεί.

Και επίσης όταν έρχεται η ώρα που μεγαλώνει και πρέπει να διακοπεί ο θηλασμός το βλέπουμε να σπαράζει.

Τι είναι αυτό που το κάνει να σπαράζει;

Η ανάγκη της τροφής ως ικανοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης; Φυσικά όχι, αφού το μωρό δεν πεινάει πια, τρέφεται επαρκώς με άλλες τροφές, που βέβαια και αυτές κάποιος άλλος συνάνθρωπος του τις προσφέρει.

Τότε τι μας δείχνει ο σπαραγμός αυτός;

Ότι το μωρό έχει ταυτίσει τη ζωή όχι με την τροφή, αλλά με τη σχέση. Το μωρό αισθάνεται ότι αυτό που το κάνει να ζει είναι όχι η τροφή αυτή καθ’ εαυτή, αλλά η σχέση με τη μάνα, όπως αυτή εκδηλώνεται με την προσφορά της τροφής.

Είναι αυτό που λένε οι ψυχολόγοι ότι η ανάγκη για τροφή έχει τραπεί σε επιθυμία της σχέσης.

Και το μωρό νιώθει ότι υπαρκτική του προϋπόθεση δεν είναι πια η ανάγκη αλλά η επιθυμία.

Γι’ αυτό και σπαράζει, διότι αντιλαμβάνεται τη διακοπή αυτής της σχέσης ως διακοπή της ζωής.

 Είναι ο σπαραγμός του αποχωρισμού της σχέσης όπως την γνώριζε, χωρίς να αντιλαμβάνεται και πάλι - όπως και στη γέννηση- η ότι αυτή η σχέση συνεχίζει να υπάρχει, μα με διαφορετικό τρόπο.

Βλέπουμε, λοιπόν ότι και αυτό το κλάμα του ανθρώπου οφείλεται στην αίσθηση της απώλειας μιας σχέσης. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται πραγματικά για απώλεια, αλλά ότι γι αυτό θρηνεί ο άνθρωπος.

Βλέπουμε δηλαδή ότι ο άνθρωπος εκλαμβάνει τη σχέση ως υπαρκτική του προϋπόθεση.

Και έπειτα έρχεται η συνειδητοποίηση του εγώ ως ετερότητα έναντι του εσύ.

Και αυτή η συνειδητοποίηση πραγματοποιείται μέσω της σχέσης με τον άλλον.

 Οι ψυχίατροι είναι ξεκάθαροι. Ο άνθρωπος γεννιέται στον τόπο του άλλου, λέει ο Λακάν, που πάει να πει ότι ο άνθρωπος είναι άνθρωπος και συνάμα διαφορετικός άνθρωπος επειδή υπάρχει ο άλλος.

 Γιατί η ύπαρξη του άλλου ανθρώπου, είναι αυτή που μας κάνει να ενταχθούμε στην κατηγορία άνθρωπος και να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Συγκρίνουμε δηλαδή τον εαυτό μας με τους άλλους και αφενός τον εντάσσουμε εννοιολογικά στην κατηγορία άνθρωπος, αφού φέρουμε τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά με αυτούς και αφετέρου αποκτούμε τη συνείδηση της ετερότητάς μας.

Και ο βίος του ανθρώπου συνεχίζεται και ο άνθρωπος μέχρι τη στιγμή του επίγειου τέλους του, διαρκώς σχετίζεται.

Άλλοτε αναγκαστικά, όπως συμβαίνει με τα μέλη της οικογένειας, με τον οποίο τον συνδέουν βιολογικοί δεσμοί, με τους συμμαθητές, τους συναδέλφους κ.τ.λ. και με τα στοιχεία της φύσης και άλλοτε κατ’ επιλογή, όπως συμβαίνει στη φιλία και στον έρωτα.

Όμως, από τη μέρα που αποκτά συνείδηση της ετερότητάς του και ταυτόχρονα ατομικές δεξιότητες και ενώ παράλληλα συνεχίζει να σχετίζεται με τα στοιχεία της φύσης και να θεωρεί τη σχέση αυτή υπαρκτική του προϋπόθεση, αποκτά για πρώτη φορά την αίσθηση ότι η σχέση του με τους άλλους δεν αποτελεί επίσης υπαρκτική του προϋπόθεση, αλλά ότι είναι κάτι επιπλέον της ζωής.

Και αρχίζει και ταυτίζει τη ζωή με την ατομική του οντότητα.

Αρνείται ότι είναι πρόσωπο, αρνείται δηλαδή ότι υπάρχει χάρη στη σχέση, όπως προαναφέραμε και επιχειρεί την αυτονόμηση- απομόνωση.

Απορεί κανείς. Γιατί συμβαίνει αυτό αφού ο ίδιος ο άνθρωπος που επιχειρεί την αυτονόμηση, μόνο μέσα στη φιλία και στον έρωτα, μέσα δηλαδή από τις κατ’ επιλογήν σχέσεις, έχει νιώσει το χρόνο ν’ ακινητοποιείται;

Πως γίνεται ν’ αρνείται την υπαρκτική προϋπόθεση της ύπαρξής του, όταν η ίδια η εμπειρία της ζωής του τον βεβαιώνει ότι μόνο η διακοπή της σχέσης, είτε αυτή λέγεται φιλία είτε έρωτας, είναι θάνατος, γι’ αυτό και βιώνεται με πένθος, γεγονός που επισημαίνουν και όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως οι ψυχολόγοι;

Τι τον κάνει να αρνείται την εμπειρία του;

Αφορμή είναι η ανάπτυξη των ατομικών δεξιοτήτων, που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει αυτόνομος.

 Είναι η στιγμή, που ο άνθρωπος εκλαμβάνει ότι αυτό που τον κάνει να ζει δεν είναι η σχέση με τον άλλον που εκδηλώνεται δια μέσου της προσφοράς των αναγκαίων αγαθών για την επιβίωση, αλλά αυτά καθ’ εαυτά τα αγαθά.

Οπότε αφού μπορεί και μόνος του να τα δώσει στον εαυτό του, η σχέση του με τον άλλον παύει να είναι ο τρόπος που υπάρχει.

Στην πραγματικότητα όμως αυτό που τον κάνει να αρνείται την σχέση ως τρόπο της ύπαρξης του, είναι η ανύψωση του εγώ, που γίνεται μέσα από τη συνείδηση της ετερότητάς του. Και είναι αυτό το εγώ, που όταν γίνεται υπερεγώ δημιουργεί την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτόν και τους άλλους.

Αυτή λοιπόν η στιγμή, είναι η στιγμή της μεγάλης προσωπικής επιλογής.

Το απίστευτο δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου.

Ναι, ο άνθρωπος από την ίδια τη φύση υπάρχει χάρη και μέσα από τη σχέση, αλλά εναπόκειται στην απόλυτη ελευθερία του αν αυτός επιθυμεί να υπάρχει με αυτόν τον τρόπο ή όχι.

Σκεφτείτε να ήταν υποχρεωμένος να επιθυμεί αυτή τη σχέση! Τι σόι επιθυμία, ποια η ελευθερία του;

 Από δω και πέρα, αυτός αποφασίζει, αν το κατ’ εικόνα, δηλαδή τον τρόπο ύπαρξης ως σχέση θα τον αποδεχθεί και θα βαδίσει προς το καθ’ ομοίωση ή θα τον απορρίψει και θα θεωρήσει τον άλλον όχι ως συνοδοιπόρο αλλά ως απέναντι, εν δυνάμει αντίπαλο, αν δηλαδή θα έρθει σε ρήξη με την υπαρκτική προϋπόθεση της ύπαρξής του που είναι η σχέση του με τον άλλον.


Και επειδή το θέμα είναι τεράστιο και δεν μπορεί να εξαντληθεί στα πλαίσια μιας ομιλίας, ας φτάσουμε κατ’ ευθείαν, στην συγκλονιστικότερη στιγμή στη ζωή του κάθε ανθρώπου στον αποκαλούμενο θάνατο.

Τι είναι ο θάνατος και πως τον βιώνει ο ίδιος ο άνθρωπος που πέθανε και πως οι γύρω του;

Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο θάνατος γι’ αυτόν που πεθαίνει είναι ανύπαρκτος, δηλαδή δεν βιώνεται από τον θανόντα.

Είτε ακολουθήσουμε την μια άποψη που λέει ότι ο θάνατος είναι το τέλος, είτε την άλλη που λέει ότι η ζωή συνεχίζεται και μετά τον θάνατο.

Θέλω να πω αν ακολουθήσουμε την πρώτη άποψη και, επομένως, δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, τότε είναι φανερό ότι ο άνθρωπος όσο ζει, ακόμη και το τελευταίο δευτερόλεπτο, ζει, ενώ μόλις πεθαίνει δεν μπορεί να βιώσει το θάνατο γιατί ο θάνατος είναι το τίποτα, και το τίποτα δεν βιώνεται.

 Αν πάλι πούμε ότι η ζωή συνεχίζεται, τότε δεν υπάρχει θάνατος. Οπότε και πάλι δεν βιώνεται αυτό που δεν υπάρχει.

Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα για αυτόν που πέθανε, πως βιώνεται για τους γύρω του;

Ποια είναι η κοινή εμπειρία;

Οι μετέχοντες της επίγειας ζωής βρίσκονται στο παρόν, μη έχοντας την εμπειρία του επέκεινα του θανάτου και επομένως, δεν έχουν γνώση για αυτόν. Και αυτό γιατί, αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει στη γέννηση του ανθρώπου, ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του βρίσκεται στο παρόν, στο χρονικό και τροπικό πριν σε σχέση με το θάνατο.

Επομένως, το τι υπάρχει πέραν του θανάτου, αν η ζωή δηλαδή του ανθρώπου συνεχίζεται ή όχι, κανείς επί της γης άνθρωπος δεν μπορεί να το γνωρίζει, με την έννοια της επιστημονικής γνώσης.

 Το βέβαιο είναι ότι αν θεωρήσουμε πως ο τρόπος της ύπαρξης είναι η ατομική οντότητα, αν η ζωή δηλαδή εξαντλεί το εννοιολογικό περιεχόμενό της στην λειτουργία των ατομικών βιολογικών λειτουργιών, όπως αυτές λειτουργούν κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής, τότε ο θάνατος είναι δίχως άλλο, το τέλος.

Αν όμως ο τρόπος της ύπαρξης είναι η σχέση, τότε υπάρχει η δυνατότητα ο άνθρωπος να συνεχίζει να ζει και μετά την παύση με τον τρόπο που γνωρίζουμε των ατομικών βιολογικών λειτουργιών του.

Τότε υπάρχει το ενδεχόμενο να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει κατά τη γέννηση.

 Όπως και να χει, το μόνο εμπειρικό βιωματικό δεδομένο του επί γης ανθρώπου για το θάνατο είναι η αποκοπή της σχέσης του με τον θανόντα.

Αυτό είναι που συγκλονίζει τον άνθρωπο.

Ας δούμε τι σηματοδοτεί αυτός ο συγκλονισμός.

Ο άνθρωπος θρηνεί γιατί δεν μπορεί να αγγίξει, να μιλήσει, να ακούσει, να μοιραστεί τις εμπειρίες του με τον αγαπημένο που έφυγε.

Ακόμη και η αγωνία του δικού μας θανάτου, τι είναι;
Γιατί λυπόμαστε που θα πεθάνουμε;

Γιατί νομίζουμε ότι δεν θα μπορούμε να ζούμε μαζί με αυτούς που αγαπάμε, δηλαδή δεν θα μπορούμε πια να σχετιστούμε.

Γι ακόμη μια φορά, επομένως, ο άνθρωπος βιώνει και ταυτίζει την απώλεια της σχέσης με το θάνατο και ονομάζει θάνατο την απώλεια της σχέσης.

Εδώ, λοιπόν αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν τα πράγματα.

Η ζωή για άλλη μια φορά ταυτίζεται στην κοινή εμπειρία με την σχέση και ο θάνατος με την απουσία σχέσης.


Από όλα τα παραπάνω νομίζω ότι καθίσταται φανερό ότι η σχέση δεν είναι μια ποιοτική απόχρωση της ζωής, δεν αφορά το ευ ζην, αλλά είναι ο τρόπος που υπάρχουμε, είναι το ίδιο το ζην.

Και επομένως, η σχέση, η συνύπαρξη, είναι αναγκαίος όρος της ύπαρξής μας.

Αν όμως η σχέση είναι ο αναγκαστικός τρόπος που υπάρχουμε, τότε όλοι οι άνθρωποι αναγκαστικά σχετιζόμαστε και επομένως, η σχέση μας με τον συνάνθρωπο δεν είναι από μόνη της ούτε κόλαση ούτε παράδεισος.

Ο τρόπος της σχέσης, η επιθυμία δηλαδή ή η απόρριψη αυτής της σχέσης εκ μέρους μας, είναι που καθορίζει αν η σχέση αυτή είναι κόλαση ή παράδεισος.

Και σ’ αυτό το καθοριστικό δίλημμα, μόνο εμείς μπορούμε να απαντήσουμε.

Και είμαστε απολύτως ελεύθεροι, να επιλέξουμε. Η πρόσκληση υπάρχει.

Εμείς θα επιλέξουμε αν θα δεχθούμε την πρόσκληση ή θα την αρνηθούμε.

Αυτό είναι το αβάστακτο φορτίο της ελευθερίας μας.

Τι σημαίνουν όμως οι λέξεις κόλαση και παράδεισος;

Καθημερινά χρησιμοποιούμε αυτές τις εκφράσεις, θέλοντας με τις λέξεις αυτές να επισημάνουμε ότι βιώνουμε ακραίες καταστάσεις χαράς ή λύπης, πληρότητας ή κενότητας.

« Βιώνω μια κόλαση», ακούμε πολύ συχνά να λέει κάποιος και εννοεί ότι η ζωή του είναι ανυπόφορη. « Πήγα στον παράδεισο ή έζησα τον παράδεισο» ακούμε να λέει κάποιος άλλος, εννοώντας είτε κάποιον υπέροχο τόπο τον οποίο επισκέφθηκε, είτε μια κατάσταση που βίωσε.

Ειδικά για την έκφραση έζησα τον παράδεισο, απλώς να επισημάνω ότι και στην κοινή χρήση της γλώσσας από τον μέσο άνθρωπο χρησιμοποιείται μόνο για να εκφράσει βίωμα σχέσης με άλλον άνθρωπο.

Η χρήση των ανωτέρω λέξεων δηλώνει ότι ο άνθρωπος έχει ταυτίσει, προφανώς επηρεαζόμενος από τις θρησκείες, ορολογία των οποίων είναι οι δυο αυτές λέξεις, την κόλαση με την απόλυτη λύπη και τον παράδεισο με την απόλυτη χαρά.

Αξιοσημείωτο γλωσσικά, ότι ο άνθρωπος ενώ αναφέρεται σε καταστάσεις της επίγειας ζωής, χρησιμοποιεί λέξεις που παραπέμπουν σε καταστάσεις της επέκεινα του θανάτου ζωής, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την ενδόμυχη εμπειρία του ότι ο η ζωή δεν ταυτίζεται με την ατομική βιολογική λειτουργία.

Τι δηλώνουν όμως οι λέξεις αυτές για τις θρησκείες; Εδώ, υπάρχουν διαφοροποιήσεις, ανάλογα με την θρησκεία. Το σημερινό θέμα δεν επιτρέπει μεγαλύτερη ανάλυση του θέματος αυτού.

Είναι αναγκαίο όμως, να δούμε τι εννοεί η Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν μιλά για κόλαση και παράδεισο και γιατί τονίζει ότι ή έχεις πρόγευση παραδείσου από αυτήν την ζωή ή ποτέ.
Και αυτό τη διαφοροποιεί από όλες τις άλλες θεολογικές δοξασίες.


Ο παράδεισος και η κόλαση κατά την ορθόδοξη θεολογία δεν απαντάνε στην ερώτηση τι ούτε στην ερώτηση που, ούτε στην ερώτηση πότε, αλλά στην ερώτηση πώς. Δεν είναι διαφορετικοί τόποι, ούτε διαφορετικοί χρόνοι, ούτε ο παράδεισος είναι η ύπαρξη και ο θάνατος το τίποτα.

Για την ορθοδοξία ο παράδεισος και η κόλαση είναι απλώς διαφορετικοί τρόποι συνύπαρξης, γι αυτό και απαντάνε στην ερώτηση πώς.

Επομένως, τον παράδεισο δεν τον χωρίζει από την κόλαση τοπική ή χρονική απόσταση αλλά τροπική. Είναι το πώς της σχέσης.

Κυρίες και κύριοι, για την Ορθόδοξη Εκκλησία, ο Θεός αγάπη εστίν.

Δεν ξέρουμε τι είναι ο Θεός, αλλά ξέρουμε ότι ο τρόπος που υπάρχει ο Θεός είναι η αγαπητική κοινωνία των τριών προσώπων.

Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, δεν είναι τρία προσωπεία του ίδιου Θεού, αλλά τρία πρόσωπα, που ο καθένας είναι ολόκληρος Θεός, μέσω της πλήρους αγαπητικής κένωσης του Πατέρα, αλλά ο Θεός είναι ένας, γιατί τα τρία υπάρχουν αγαπητικά, δηλαδή σε σχέση.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι δεν μιλάμε με αυτόνομα ονόματα, που δηλώνουν ατομικές οντότητες, αλλά μιλάμε για Πατέρα, για Υιό και για Άγιο Πνεύμα, που σημαίνει ότι ο Πατήρ είναι πατήρ επειδή έχει Υιό και ο Υιός είναι Υιός επειδή έχει Πατέρα, το Άγιο Πνεύμα είναι Άγιο Πνεύμα επειδή εκπορεύεται από τον Πατέρα.

Ο τρόπος που υπάρχει ο Τριαδικός Θεός, με μια λέξη είναι η απόλυτη αλληλοπεριχώρηση των προσώπων. Διαβάζουμε στο λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας του Μπαμπινιώτη. Αλληλοπεριχώρηση: η ύπαρξη του ενός μέσα από τον άλλον ή μέσα στον άλλον, χωρίς να χάνει το κάθε πρόσωπο την ιδιαιτερότητά του, χωρίς να αφομοιώνεται ο ένας από τον άλλον.

Επομένως, ο τρόπος ύπαρξης του Θεού είναι η αλληλοπεριχώρηση, δηλαδή η αγαπητική σχέση των προσώπων. Ο προσωπικός Θεός, λοιπόν, που αγάπη εστίν, από αγάπη και όχι από ανάγκη δημιούργησε τον άνθρωπο, κατ’ εικόνα του.

Γι αυτό και η σχέση είναι υπαρκτική προϋπόθεση και ο τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου.

Επειδή, όμως ο Θεός αγάπη εστίν, ταυτόχρονα έδωσε στον άνθρωπο το δικαίωμα να επιλέξει αυτός αν θέλει από το κατ’ εικόνα να οδηγηθεί στο καθ’ ομοίωση, αν θέλει δηλαδή να ζήσει και αυτός αγαπητικά.

Και επειδή ο πρώτος άνθρωπος αρνήθηκε την πρόσκληση, ο Θεός από αγάπη έγινε εκουσίως πλήρης άνθρωπος, ώστε με την ενσάρκωση του Υιού, ο άνθρωπος να μπορέσει να ξαναζήσει σε κοινωνία μαζί Του.

Και επειδή ο πρώτος άνθρωπος επέλεξε τον θάνατο, επιλέγοντας την ατομικότητα και της αποκοπής της σχέσης, ο Θεός προέβη στην υπέρτατη αγαπητική πράξη, στον εκούσιο θάνατο του ίδιου του ενσαρκωμένου Θεού, που επειδή ακριβώς είναι εκούσιος, δηλαδή, είναι αγαπητική πράξη, καταργεί τον θάνατο.

Χριστός Ανέστη και ο Άδης νενίκηται, γιατί ο Θεός αγάπη εστίν.

Αφού λοιπόν Αυτός με τον τρόπο που υπάρχει, δηλαδή με την αγαπητική κοινωνία, νίκησε το θάνατο και μεις μπορούμε, αν μιμηθούμε τον τρόπο της ύπαρξής του, δηλαδή αν ζήσουμε αγαπητικά, να νικήσουμε τον θάνατο.

Η απόλυτη αγάπη, που επίσης διαφοροποιεί την Ορθοδοξία απ’ όλες τις θρησκείες.

 Γι αυτό και η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, δηλαδή ιδεολογία, αλλά Εκκλησία, που σημαίνει αγαπητική κοινωνία των ανθρώπων μεταξύ τους εν Χριστώ, Τον οποίον και κοινωνούμε.

Γι αυτό και Θεία Λειτουργία δεν μπορεί να γίνει μ’ έναν, αλλά πρέπει να υπάρχει κοινωνία τουλάχιστον δυο, πρέπει δηλαδή να υπάρχει σύναξη, ώστε να είναι δυνατόν να κοινωνήσουμε το Χριστό.

Ο Θεός λοιπόν μας αγαπά και θέλει να τον αγαπούμε, αν και δεν το έχει ανάγκη, επειδή είναι αγάπη.

 Και ο Θεός τους αγαπά όλους, χωρίς καμμία απολύτως διάκριση, γιατί είναι αγάπη.

Γι αυτό και ο Θεός καλεί σε αγαπητική κοινωνία και τον πτωχό και τον πλούσιο, και τον ληστή και τον νομοταγή, και την πόρνη και την παρθένα, και τον άσωτο και τον σώφρονα.

Θέλει τη σχέση με όλους γιατί τους αγαπά όλους.

Η αποδοχή όμως της πρόσκλησης, το αν θέλουμε εν τέλει ο τρόπος ύπαρξης του Θεού να γίνει και δικός μας τρόπος της ύπαρξης, αν θέλουμε να ζήσουμε αγαπητικά είναι απολύτως δική μας επιλογή. Είναι το απελπιστικό προνόμιο της ελευθερίας μας. Αυτός, επομένως, είναι ο τρόπος που υπάρχει ο Θεός της Ορθοδοξίας.

Γι αυτό και κατά τον Εσχατολογικό χρόνο, τότε που θα καταργηθεί ο χώρος και ο χρόνος, τα πάντα θα ζήσουν μέσα στην Αγάπη του Θεού, μέσα στη σχέση με το Θεό.

Αυτή η αγάπη του Θεού, για τον άνθρωπο που επιθυμεί τη σχέση αυτή, που θέλει την αγάπη αυτή θα είναι παράδεισος, δηλαδή ανέκφραστη χαρά και φως, ενώ γι αυτόν που δεν επιθυμεί να ζει σε σχέση και μέσα στην αγάπη του Θεού, η ίδια αυτή κατάσταση, θα είναι μια κόλαση, δηλαδή ανέκφραστη λύπη.

Για να γίνει πιο κατανοητό, είναι σαν να είμαστε υποχρεωμένοι να βρισκόμαστε για πάντα μαζί και σε σχέση με έναν άνθρωπο που μας αγαπά.

Αν τον αγαπάμε και μεις και θέλουμε να είμαστε μαζί του, είναι υπέροχο, αν όμως όχι, αν δεν αντέχουμε την αγάπη του, η ίδια κατάσταση της σχέσης μαζί του είναι κόλαση.






Αυτά, εν συντομία, για την έννοια του παραδείσου και της κόλασης κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία. Από την έννοια του παραδείσου, επομένως, ως υπαρκτική επιλογή του ανθρώπου να ζήσει αγαπητικά με το Θεό και την έννοια της κολάσεως ως υπαρκτική επιλογή του ανθρώπου να ζήσει χωρίς αγάπη, να ζήσει ως αυτόνομη ατομική οντότητα, προκύπτει ότι ο άνθρωπος ή ζει την πρόγευση του παραδείσου, από εδώ και τώρα, από αυτήν κιόλας τη ζωή ή δεν την ζει ποτέ.

Θέλω να πω, ότι την επιλογή της αγάπης, ως τρόπου της σχέσης του με το Θεό, ο άνθρωπος την κάνει από αυτήν και κατά τη διάρκεια αυτής εδώ της ζωής.

Και πως αγαπάμε το Θεό; Σ’ αυτό ο Χριστός είναι ξεκάθαρος. Δεν λέει « Αγάπα με», αλλά « Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» και κυρίως εκείνο το συγκλονιστικό επαναστατικό μήνυμα, που ανατρέπει όλον τον τρόπο που υπάρχουμε και ζούμε « Αγάπα τον εχθρό σου».

Επομένως, η επιλογή της αγάπης για το Θεό, περνά μέσα από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, μέσα από την επιλογή της αγάπης ως τον τρόπο που υπάρχουμε.

Και για να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία περί τούτου, ο ίδιος ο Χριστός, στο Ευαγγέλιο της Κρίσης, που διαβάζεται σε δυο Κυριακές από σήμερα στην Εκκλησία μας, λέει τα εξής:

 Όταν έλθει ο Υιός του ανθρώπου, δηλαδή ο Χριστός, και μαζευτούν όλοι μπροστά του, θα πει στους δίκαιους: Σας ανήκει η κληρονομία μου, διότι πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και με μαζέψατε στο σπίτι σας, γυμνός ήμουν και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφθήκατε, στη φυλακή ήμουν και ήλθατε να με δείτε». Και οι δίκαιοι θα αποκριθούν: Πότε τα κάναμε όλα αυτά;

Και τότε ο Χριστός θα τους πει: Αλήθεια, σας λέω, ότι εφόσον τα κάνατε αυτά σε έναν από τους ελάχιστους, δηλαδή τους πιο πτωχούς, τους πιο άσημους, τους πιο μικρούς από τους αδελφούς μου, σ’ εμένα το κάνατε.

Τι άλλο χρειάζεται να πούμε Κυρίες και Κύριοι; Ο Χριστός ξεκαθαρίζει τον τρόπο που υπάρχει και μας προτρέπει να τον ακολουθήσουμε.

Ο Χριστός μας λέει ότι για να ζήσουμε με τον τρόπο που υπάρχει Αυτός, για να ζήσουμε τον παράδεισο, πρέπει να αγαπήσουμε τα αδέλφια του.

Και ποιους ονομάζει αδέλφια Του ο Χριστός; Τους ανθρώπους.

Και μάλιστα ποιους από τους ανθρώπους; Τον πεινασμένο, τον διψασμένο, τον γυμνό, τον ξένο, τον άρρωστο, τον φυλακισμένο.

Αδελφός ο Χριστός με τον φυλακισμένο Κυρίες και Κύριοι, με τον ξένο, τον γυμνό!

Η άπειρη αγάπη. Εδώ τα λόγια περιττεύουν. Και τι λέει σ’ αυτούς που τους παραγγέλνει να φύγουν μακριά του; Ήμουν πεινασμένος και δεν μου δώσατε να φάω, διψασμένος και δεν μου δώσατε να πιω, ξένος και δεν με φιλοξενήσατε, γυμνός και δεν μου δώσατε ρούχα, ασθενής και στη φυλακή και δεν ήρθατε να με δείτε.
Και θα του πουν αυτοί; Πότε σε είδαμε;

 Και τότε ο Χριστός θα τους πει, αλήθεια σας λέω, αφού δεν τα κάνατε στα αδέλφια μου, που είναι όλοι αυτοί, δεν τα κάνατε σ’ εμένα.

Και τελειώνει η Ευαγγελική περικοπή του Ματθαίου, λέγοντας ότι αυτοί που επέλεξαν στη ζωή αυτή την αγάπη προς το συνάνθρωπο ως τρόπο ζωής τους, θα ζήσουν αιωνίως τον παράδεισο, γιατί έχουν επιλέξει ως τρόπο ύπαρξης τους την αγάπη προς το Θεό και αυτοί που επέλεξαν στη ζωή αυτή την έλλειψη αγάπης προς το συνάνθρωπο, που επέλεξαν τον ατομισμό ως τρόπο ζωής τους, θα ζήσουν αιωνίως την κόλαση, γιατί μόνοι τους επέλεξαν ως τρόπο ύπαρξής τους την έλλειψη σχέσης με το Θεό.

Κυρίες και κύριοι, είδαμε ότι η σχέση είναι υπαρκτική προϋπόθεση του ανθρώπου και, επομένως, αναγκαίος όρος της ζωής του.
Επομένως, αναγκαστικά σχετιζόμαστε με τον συνάνθρωπο.

Η μετατροπή της ανάγκης της σχέσης σε επιθυμία της σχέσης με τον άλλον, η αγαπητική δηλαδή σχέση, είναι αυτό που λέμε στην καθημερινή γλώσσα, αλλά και στη γλώσσα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παράδεισος, ενώ η έλλειψη της επιθυμίας της σχέσης, η έλλειψη αγάπης για τον συνάνθρωπο είναι αυτό που λέμε κόλαση.

Επομένως, εμείς και μόνο εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε.
Να επιλέξουμε αν ο συνάνθρωπος θα είναι η κόλαση μας ή ο παράδεισος μας.

Όλα αυτά που είπαμε, όμως βεβαιώνονται εμπειρικά;

Στην καθημερινότητά μας δηλαδή, κατά την διάρκεια της επίγειας ζωής μας, η έστω και ατελής αγάπη προς το συνάνθρωπο ως επιλογή του τρόπου που ζούμε, προσφέρει χαρά, είναι παράδεισος κατά το κοινώς λεγόμενο και αντίθετα η έλλειψη αγάπης, ο ατομισμός, η απόρριψη της σχέσης είναι τελικά μια καθημερινή κόλαση;

(Ομιλία στη Χριστιανική Στέγη Πατρών του Β.Κωστακιώτη, στις 13/2/2011)

................................................................................................................................

Συνάντηση με μια δαιμονισμένη(επανάληψη)

Επανάληψη από το Συνάντηση με μια δαιμονισμένη παραθέτω, αγαπημένο μου, επειδή το θέμα είναι πάντοτε ε π  ί κ α ι ρ ο διότι τα έργα του Εξαποδού, σαν ιστός αράχνης και ταραχής εξαπλώνονται επάνω στη γη και ζητούν να καταστρέψουν την ειρήνη απ'
  τις καρδιές των Ορθοδόξων...
Αυτή ήταν μια δική μου εμπειρία.
Αργότερα προστέθηκε και μια δεύτερη...
Σίγουρα θα έχουν τύχει και σε σένα κάποια  ανάλογα...
Εν νηστεία, και προσευχή εκβάλλεται τούτο το μιαρό γένος...
Ας έχουμε σθένος στον πνευματικό πόλεμο, μέχρι το τέλος

Σαλογραία
....................................................................................................................................
................................................................................................................................
Ειλικρινά, απορώ, πώς γίνεται να ανήκει κάποιος στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να είναι βαπτισμένος, μυρωμένος, του Θεού παραδομένος- από την παιδική του ηλικία- και όμως να μ η ν πιστεύει στ’ αλήθεια, στην ουσιαστική-προσωπική δράση και ύπαρξη του Εωσφόρου και των δαιμόνων-ακολούθων του.

Απορώ και όμως γίνεται.

Εδώ δεν πολυπίστευα στην ενεργή παρουσία των Αγίων και των Αγγέλων, θα έδινα σημασία στους δαίμονες;

Έτσι συνέβαινε - τουλάχιστον με μένα- επί πολλά έτη, αγαπημένο μου.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πίστευα αόριστα σε κάτι αφηγήσεις των Ευαγγελίων με θεραπείες δαιμονισμένων, αλλά στη μυωπική μου αντίληψη, αυτά έγιναν, τότε, εκεί, στα χώματα που περπάτησε ο Χριστούλης και έκτοτε δεν προέκυψαν πάλι..

Τόσο απλά, τα είχα διευθετήσει μέσα στο αφελές το μυαλό μου.

Παρόλ' αυτά, κάτι μεταφυσικά θρίλερ, τα κοίταζα, περισσότερο για να περάσει η ώρα και λιγότερο επειδή πίστευα πως συμβαίνουν τέτοια σημεία και τέρατα!

Διέθετα -ίσως και λόγω παιδείας, βαθύτατο σεβασμό στην ψυχιατρική επιστήμη

και ήμουν απόλυτα βέβαιη ότι σήμερα πια, δαιμονισμένοι δεν απαντώνται, ούτε γι’ αστείο!

Υπήρξαν-σκεφτόμουν- πεντέξι τότε, εκεί στην εποχή του Χριστούλη, τους θεράπευσε Εκείνος, άντε και μερικούς οι Απόστολοι, και έκτοτε, το γένος τούτο, εξεπαστρεύθη.

Αμ δε!

Θα ομολογήσω επίσης, ότι κάποια γεγονότα που φτάναν στ’ αυτιά μου, με ουρλιαχτά δαιμοκατειλημμένων σε μοναστήρια, τα υποπτευόμουνα- μιλάω με όλη μου την ειλικρίνεια- ότι μπορεί να ήταν φτιαχτά σκηνικά, από άθλιους παπάδες επινοημένα, προκειμένου να παγιδεύονται οι αφελείς και να συρρέουν προς δήθεν θεραπεία- για θέματα αρμοδιότητας, βασικά, ψυχιάτρων- αφήνοντας το γενναίο οβολό τους- οι αφελείς πάντα- στα παγκάρια των θεομπαιχτών επιτήδειων!

Ψυχικές διαταραχές ότι μπορεί να υπάρχουν, ναι, το πίστευα και το παραπίστευα.
Δαιμονισμένοι, δεν πίστευα ότι υπάρχουν, που να με χτύπαγες και να με ξαναχτύπαγες σαν χταπόδι στα βράχια!

Μόνο που το άκουγα- ως υπόθεση- ξεκαρδιζόμουν στα γέλια με την αδαημοσύνη και τη βλακεία των πιστευόντων.

Από ευγένεια και μόνο δεν χαχάνιζα εμφανώς, όποτε κάτι, ή κάποιος τολμούσε να υπαινιχτεί το παραμικρό για το θέμα...

Ετσι, ήταν η συνείδησή μου.

Ορθολογίστρια και αδιάφορη ολότελα , θα έλεγα πάνω στο ζήτημα.

Μέχρι που βρέθηκα ένα καλοκαίρι σε νησί του Αιγαίου.

Εκεί, επειδή είχα κάμποσο χρόνο ελεύθερο, θυμήθηκα να τηλεφωνήσω σε παλιά, αγαπημένη φιλεναδούλα.

Είχα να την δω, απο τα 12 της χρόνια και τότε είχε πατήσει τα 20.
Δέχτηκε με χαρά το τηλεφώνημα και την πρόσκληση για συνάντηση.

Βρεθήκαμε στην παραλία ώρα απογευματινή και κάναμε βόλτες, πέρα δώθε μπροστά απ’ το ξενοδοχείο, όπου έμενα με τα πιτσιρίκια μου.

Τη φιλενάδα μου, ας την ονομάσω Μαρία.

Μετά τις πρώτες χαρές της συνάντησης, όταν τη ρώτησα τι κάνει με τη ζωή της, κούνησε το κεφάλι της, λυπημένα:

-Μην τα ρωτάς, τι να σου λέω...υπάρχει σοβαρό πρόβλημα...

-Τι πρόβλημα, Μαρία μου; απόρησα .

-Είμαι δαιμονισμένη! ξεστόμισε η Μαρία.

Τούβλο να έπεφτε στο κεφάλι μου, διερχόμενη από οικοδομή, τέτοια σαστιμάρα δεν θα ΄νιωθα!

-Πώς το είπες αυτό; (γούρλωσα τα χαζά ματάκια μου)

Τι εννοείς, λέγοντας, δαιμονισμένη, κορίτσι μου;

-Εννοώ ότι έχω δαίμονα μέσα στο σώμα μου που με παιδεύει!

Νόμισα πάλι ότι κατάλαβα λάθος, και ρώτησα υπομονετικά:

-Μήπως εννοείς ότι έχεις πρόβλημα ψυχολογικό; Ψυχιατρικό;

Γέλασε με πίκρα η Μαρία.

Ηταν κορίτσι ευφυές.

Ήξερε να ξεχωρίζει δυο γαιδουριών άχυρα...

-Αχ! Μακάρι να το είχα!

Δεν είναι ψυχιατρικό το πρόβλημα.

Το έχω ψάξει και είναι και ηλίου φαεινότερο.

Μακάρι να ήταν.

Θα έπαιρνα τα χάπια μου, θα ησύχαζα!

Θα το αντιμετώπιζα άνετα!

Θα τολμούσα και να παντρευτώ.

Τώρα, στα χάλια που βρίσκομαι, ποιος θα με αντέξει, ποιος θα με πάρει;

Σου λέω, έχω μέσα μου δαίμονα και με παιδεύει!

Τη Μαρία την ήξερα χρόνια.

Ηταν ένα ήρεμο, ευγενικό παιδάκι, από παραδοσιακή οικογένεια, μεγαλωμένο με αγάπη

Ήξερα και την καλή της μητέρα.

Και τον αδερφό της τον καλλιεργημένο, τον ήξερα.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Ζήτησα εξηγήσεις.

Και κείνη, πήρε ανάσα βαθιά και μου τα 'πε:

-Όλα ξεκίνησαν πριν δυο τρία χρόνια από μια φορά που βρεθήκαμε με τη μάνα μου, σχεδόν τυχαία στον Καρέα, σε ένα ναό, όπου ο πατήρ Σάββας διάβαζε εξορκισμούς, στην ώρα της σύναξης των πιστών.

Δεν είχα την παραμικρή υποψία για το τι θα συνέβαινε.

Να πω την αλήθεια, επί χρόνια, βασανιζόμουν με κάποια περίεργα ψυχοσωματικά συμπτώματα, κάποια ανεξήγητη δυσφορία όμως δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία.

Καθώς άρχισε να διαβάζει ο π. Σάββας τους εξορκισμούς και άκουγα με περιέργεια, ξαφνικά, μέσα στο ναό, λιποθύμησα!

Από κει και μετά δεν θυμάμαι τίποτα.

Η μάνα μου όμως που ήταν παρούσα, και άλλοι, μου είπαν τι έγινε.

Ενώ φαινόταν το σώμα μου λιπόθυμο, καθώς ήρθε κοντά ο ιερέας και εξόρκιζε το δαιμόνιο, άρχισε να μιλάει κάποιος με μια σπηλαιώδη, φριχτή φωνή, μέσα από το στόμα μου.

Τίποτα το ανθρώπινο και το φυσιολογικό δεν είχε εκείνο το ηχόχρωμα.

Στις ερωτήσεις του ιερέα που αγωνιζόταν με τις ευχές της Εκκλησίας, ομολόγησε η φωνή του δαίμονα, ότι είχε μπεί μέσα μου, με φαγητά κακομελετημένα και μαγεμένα που μου τα έδωσαν ζηλόφθονοι συγγενείς προκειμένου να με βλάψουν- αν είναι δυνατόν, μέχρι θανάτου!

Ο δαίμονας, ομολόγησε και άλλα διάφορα, και όταν απο τη λιποθυμία συνήλθα, η πλάτη μου πίσω- επιστρέφοντας σπίτι, με τη μάνα μου πανικόβλητες- είδαμε να έχει η πλάτη μου, επάνω στο δέρμα, ερεθισμούς, σαν ένα αόρατο χέρι, να χάραξε ανάγλυφες , πεντάλφες κόκκινες!

Φρίξαμε! Νομίζαμε πως ζούσαμε εφιάλτη...

Φρίξαμε και από τότε, έγινε πιο φανερή η κόλαση στη ζωή μου.

Συνέβαιναν πολλά και διάφορα τι να σου πρωτοπεριγράψω;

Ενώ είμαι αδύνατη, ξαφνικά η κοιλιά μου φούσκωνε υπέρογκα σαν να ήμουνα ετοιμόγεννη!

Κράταγε δυο τρείς μέρες αυτό, μετά, η κοιλιά πάλι ξεφούσκωνε, ερχόταν σε επίπεδη θέση.

Το δέρμα στο χέρι μου, απο μόνο του φούσκωνε και ξεφούσκωνε, σαν να αναπηδούσε απο κάτω συνέχεια βατράχι!

Πολλές φορές το βράδυ, ένιωθα να με δέρνει μια αόρατη δύναμη, μου άφηνε μώλωπες!

Το πρωί σηκωνόμουνα μπλαβιασμένη από το αόρατο ξύλο.

Τι να σου λέω!

Είναι καταστάσεις που με λόγια δεν περιγράφονται.

Βασανιστήρια, διάφορα, περίεργα και μεγάλα!

Έκτοτε έχω γυρίσει μοναστήρια και μοναστήρια επιζητώντας τη λύτρωση, αλλά αυτό το κακό δεν φεύγει απο μέσα μου, και ούτε ξέρω αν θα μπορέσει να φύγει...

Αχ! Καταλαβαίνω, φιλενάδα, πώς τα ακούς όλα τούτα

(ο ψιλοπανικός στη φάτσα μου ολοφάνερος).

Με την ίδια καχυποψία θα τα άκουγα και γω αν δεν τα είχα υποστεί στο πετσί μου...

Τώρα, μόνο σε ένα θαύμα ελπίζω...κατέληξε.

...................................

Αυτή ήταν εν συντόμω, η εμπειρία της Μαρίας, όπως μου την εμπιστεύτηκε εκείνο το μαβί καλοκαιρινό σούρουπο στην παραλία .

Αργότερα το διασταύρωσα και από άλλους, πως έτσι συνέβαινε.

Αγαπημένο, σού ομολογώ, τα συναισθήματά μου, του τότε, δεν περιγράφονται.

Όταν τέλειωσε η όλη συζήτηση, φτάνοντας στο ξενοδοχείο, εκείνη τη νύχτα, είχα μια τρομάρα πρωτόγνωρη και κοίταξα καλού κακού και κάτω απο τα κρεβάτια μας, μη κρύβονταν κάτι...

Αυτή υπήρξε η πρώτη μου προσωπική εμπειρία, με μαρτυρία αυθεντική, από άνθρωπο που τον ήξερα, που δεν είχε λόγο να μου πεί κανένα παραμύθι, που ζούσε με αξιοπρέπεια από άποψη οικονομική, και που δεν ανακοίνωνε το πρόβλημα στον καθένα.

Ήταν η πρώτη μου προσωπική εμπειρία πάνω στο ζήτημα των ακαθάρτων πνευμάτων και του πώς αυτά, μπορούν να φτιάξουν μια μαύρη δική τους φωλιά, κατασκηνώνοντας στο ανθρώπινο σώμα μας.

Ο ψυχρός ορθολογισμός μου, για πρώτη φορά εν τω βίω μου , υπέστη μια ανατριχιαστική ρωγμή, αξιοπρόσεκτη...
Σαλογραία

Αναρτήθηκε από Σαλογραια στις 1:52 π.μ.
...........................................................................................................................................
....................................................................................................................
...............................................................................................................

 Σχόλια:

ΑΚΥΛΑΣ είπε...

Η αλήθεια είναι πως και από ψυχιατρική άποψη το θέμα έχει ενδιαφέρον-άσχετα από την δυνατότητα ή μάλλον την αδυναμία της Ιατρικής να θεραπεύσει ψυχές...Αξιόλογη είναι εν προκειμένω η εργασία του Καθηγητού του πανεπιστημίου Κρήτης κ. Νέστορος, ο οποίος καταγράφει εντυπωσιακά ανάλογα γεγονότα, χωρίς βέβαια να δίνει εξηγήσεις για τους αντίστοιχους μηχανισμούς. Υπάρχουν άραγε αναφορές για το αν υπάρχουν φάρμακα τα οποία μπορούν να φέρουν -αποτελεσματικά-σε καταστολή την περίοδο εκδήλωσης της κρίσης σε πρόσωπο το οποίο εμφανίζει αυτά τα συμπτώματα;



29 Σεπτεμβρίου 2009 8:16 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

και η συνέχεια; θεραπεύτηκε η κοπέλα;



29 Σεπτεμβρίου 2009 9:11 μ.μ.

Σαλογραια είπε...

@Aνώνυμο

Θα είμαι ειλικρινής απολύτως και θα πώ ότι πήρα τέτοια τρομάρα με το όλο σκηνικό, που δεν έδωσα συνέχεια στην επικοινωνία μας.

Δυστυχώς δεν τόλμησα να ρωτήσω τίποτα για τη συνέχεια.

Θα έπρεπε.

Δεν είχα το σθένος.

Φοβόμουνα μην ειναι...κολλητικός ο δαιμονισμός, αλήθεια σου λέω!



29 Σεπτεμβρίου 2009 10:31 μ.μ.

Σαλογραια είπε...

Ακύλα

στο θέμα του Ι. Νέστορος, θα αναφερθώ προσεχώς, γιατί νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον επίσης.



29 Σεπτεμβρίου 2009 11:52 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Αδελφή έχοντας δει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις, σας βεβαιώνω πως ο δαιμονισμός σίγουρα ΔΕΝ είναι κολλητικός.



Σωφρόνιος+



30 Σεπτεμβρίου 2009 2:10 π.μ.

Σαλογραια είπε...

@Σωφρόνιο+

Α! Σας ευχαριστώ!

Σας ευχαριστώ :-)

Πρώτον που δεν μου κρατήσατε κακία για το...λούσιμο και δεύτερον για τη διαβεβαίωση. Θα ήθελα πάρα πολύ να μας στέλνατε κάποια σχετική εμπειρία, να την ακούγαμε και μεις προς ωφέλειαν...

Ο ψυχίατρος π.Αντώνιος Στυλιανάκης, έχει γράψει ένα βιβλιαράκι με σχετικό θέμα και μπράβο του, που δεν φοβήθηκε μήπως και τον χλευάσουν οι Ορθολογιστές συνάδελφοί του...

30 Σεπτεμβρίου 2009 10:09 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι απο την μία που πίστεψες τελικα σαυτο γιατι παρα πολλοι ανρθωποι υποφερουν απο αυτο και ας μην το ξερουν!

Όμως απο την άλλη λυπάμαι γιατι εκοψες καθε επικοινωνια μαζι της..Δεν λεω.. καταλαβα πόσο σοκαρίστηκες, όμως μπορεις να ρωτησεις τον πνευματικο σου αν μπορεις να την παιρνεις κανενα τηλεφωνο πού και πού..

Αυτα τα ατομα νιώθουν εκτος αυτων των δαιμονικων πραγματων και απολυτη μοναξια..τους εχουν απαρνηθει ολοι..

Όσοι δαιμονιστηκαν χωρις να το θελουν,χωρις να ειχαν αμαρτωλη ζωη νασαι σιγουρη πως ενω εχασαν την επιγεια ζωη τους, θα κατακτησουν την άλλη..την αιωνια χαρα και ευτυχια θα απολαμβανουν και οχι σε καμμια χαμηλη θεση μα διπλα στους μαρτυρες, διπλα στον Χριστο!

Θα σου υπενθυμισω απο το βιβλίο του γεροντος Παισιου: "Παθη και αρετές" το ακόλουθο χωρίο από το Κεφάλαιο: "Αγάπη με πόνο":

"Μέσα στον πόνο κρύβεται η περισσότερη αγάπη από την κανονική. Γιατί, όταν πονάς τον άλλον, τον αγαπάς λίγο παραπάνω. Αγάπη με πόνο είναι να σφίξεις στην αγκαλιά σου έναν αδελφό σου που έχει δαιμόνιο και το δαιμόνιο να φύγει. Γιατί η σφιχτή αγάπη, η πνευματική αγάπη με πόνο, δίνει παρηγοριά θεική στα πλάσματα του Θεου, πνίγει δαίμονες, ελευθερωνει ψυχές και θεραπεύει τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού που χύνει.

Ο πνευματικος άνθωπος είναι όλος ένας πόνος.Λειώνει απο τον πόνο για τους άλλους, εύχεται, παρηγορεί.Και ενώ παίρνει τον πόνο των άλλων, είναι πάντα χαρούμενος, γιατι ο Χριστός του παίρνει τον πόνο και τον παρηγορεί πνευματικα.""

Σ.Μ.Θ.
.......................................................................................

5 Μαρτίου 2010 7:03 μ.μ.

Σαλογραια είπε...

Ο πνευματικος άνθωπος είναι όλος ένας πόνος.Λειώνει απο τον πόνο για τους άλλους, εύχεται, παρηγορεί.Και ενώ παίρνει τον πόνο των άλλων, είναι πάντα χαρούμενος, γιατι ο Χριστός του παίρνει τον πόνο και τον παρηγορεί πνευματικα.""

έγραψες

Σ.Μ.Θ.

Σ'ευχαριστώ για τις σκέψεις.

Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι όπως τα λες.

Όσο πιο μεγάλη η αγάπη και η ευαισθησία τόσο πιο μεγάλος ο πόνος, αλλά ο Κύριος δίνει στους παρηγορούντες, Παρηγορία!

Η κοπέλα της αφήγησης μένει μακριά από μένα,στην άλλη άκρη της Ελλάδος, δεν το λέω για δικαιολογία...πραγματικά...έχω συναναστραφεί εδώ στην Πάτρα από κοντά, δαιμονισμένο άτομο, όμως...να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, δεν άντεξα πάνω από εφτά χρόνια,να το κάνω παρέα σε καθημερινή βάση, διότι το πρόσωπο είχε και δαιμόνιο ΦΘΟΝΟΥ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ, και απομακρύνθηκα προκειμένου να προφυλάξω τον εαυτό μου, και τις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους, εκλεκτούς αδελφούς εν Κυρίω.

Το ίδιο το πρόσωπο που υποφέρει -και το γνωρίζει από τι υποφέρει- έχει προστρέξει και σε εξορκισμούς, αλλά ΔΕΝ γίνεται τίποτα, ίσως, διότι ΠΕΙΣΜΟΝΩΣ, ΑΡΝΕΙΤΑΙ να ταπεινωθεί, τώρα έχει μπλέξει και με άκρως εμπαθείς καταστάσεις... και χωρίς ταπείνωση, αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις δεν φυγαδεύονται.
Τούτο το γένος των δαιμόνων, ουκ εκβαλείται ει μη εν προσευχή και ΝΗΣΤΕΙΑ είπε ο ίδιος ο Κύριος.

Να ευχόμαστε κάθε μέρα επειδή οι πάσχοντες από τα τοιαύτα, τελικά, είναι πολύ περισσότεροι από όσο μπορούμε να φανταστούμε και ανοήτως τρέχουν σε ψυχίατρους, ενώ άλλα τους χρειάζονται για βοήθεια...

15 Μαρτίου 2010 7:17 μ.μ.