Συνάντηση με μια δαιμονισμένη(επανάληψη)

Επανάληψη από το Συνάντηση με μια δαιμονισμένη παραθέτω, αγαπημένο μου, επειδή το θέμα είναι πάντοτε ε π  ί κ α ι ρ ο διότι τα έργα του Εξαποδού, σαν ιστός αράχνης και ταραχής εξαπλώνονται επάνω στη γη και ζητούν να καταστρέψουν την ειρήνη απ'
  τις καρδιές των Ορθοδόξων...
Αυτή ήταν μια δική μου εμπειρία.
Αργότερα προστέθηκε και μια δεύτερη...
Σίγουρα θα έχουν τύχει και σε σένα κάποια  ανάλογα...
Εν νηστεία, και προσευχή εκβάλλεται τούτο το μιαρό γένος...
Ας έχουμε σθένος στον πνευματικό πόλεμο, μέχρι το τέλος

Σαλογραία
....................................................................................................................................
................................................................................................................................
Ειλικρινά, απορώ, πώς γίνεται να ανήκει κάποιος στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να είναι βαπτισμένος, μυρωμένος, του Θεού παραδομένος- από την παιδική του ηλικία- και όμως να μ η ν πιστεύει στ’ αλήθεια, στην ουσιαστική-προσωπική δράση και ύπαρξη του Εωσφόρου και των δαιμόνων-ακολούθων του.

Απορώ και όμως γίνεται.

Εδώ δεν πολυπίστευα στην ενεργή παρουσία των Αγίων και των Αγγέλων, θα έδινα σημασία στους δαίμονες;

Έτσι συνέβαινε - τουλάχιστον με μένα- επί πολλά έτη, αγαπημένο μου.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πίστευα αόριστα σε κάτι αφηγήσεις των Ευαγγελίων με θεραπείες δαιμονισμένων, αλλά στη μυωπική μου αντίληψη, αυτά έγιναν, τότε, εκεί, στα χώματα που περπάτησε ο Χριστούλης και έκτοτε δεν προέκυψαν πάλι..

Τόσο απλά, τα είχα διευθετήσει μέσα στο αφελές το μυαλό μου.

Παρόλ' αυτά, κάτι μεταφυσικά θρίλερ, τα κοίταζα, περισσότερο για να περάσει η ώρα και λιγότερο επειδή πίστευα πως συμβαίνουν τέτοια σημεία και τέρατα!

Διέθετα -ίσως και λόγω παιδείας, βαθύτατο σεβασμό στην ψυχιατρική επιστήμη

και ήμουν απόλυτα βέβαιη ότι σήμερα πια, δαιμονισμένοι δεν απαντώνται, ούτε γι’ αστείο!

Υπήρξαν-σκεφτόμουν- πεντέξι τότε, εκεί στην εποχή του Χριστούλη, τους θεράπευσε Εκείνος, άντε και μερικούς οι Απόστολοι, και έκτοτε, το γένος τούτο, εξεπαστρεύθη.

Αμ δε!

Θα ομολογήσω επίσης, ότι κάποια γεγονότα που φτάναν στ’ αυτιά μου, με ουρλιαχτά δαιμοκατειλημμένων σε μοναστήρια, τα υποπτευόμουνα- μιλάω με όλη μου την ειλικρίνεια- ότι μπορεί να ήταν φτιαχτά σκηνικά, από άθλιους παπάδες επινοημένα, προκειμένου να παγιδεύονται οι αφελείς και να συρρέουν προς δήθεν θεραπεία- για θέματα αρμοδιότητας, βασικά, ψυχιάτρων- αφήνοντας το γενναίο οβολό τους- οι αφελείς πάντα- στα παγκάρια των θεομπαιχτών επιτήδειων!

Ψυχικές διαταραχές ότι μπορεί να υπάρχουν, ναι, το πίστευα και το παραπίστευα.
Δαιμονισμένοι, δεν πίστευα ότι υπάρχουν, που να με χτύπαγες και να με ξαναχτύπαγες σαν χταπόδι στα βράχια!

Μόνο που το άκουγα- ως υπόθεση- ξεκαρδιζόμουν στα γέλια με την αδαημοσύνη και τη βλακεία των πιστευόντων.

Από ευγένεια και μόνο δεν χαχάνιζα εμφανώς, όποτε κάτι, ή κάποιος τολμούσε να υπαινιχτεί το παραμικρό για το θέμα...

Ετσι, ήταν η συνείδησή μου.

Ορθολογίστρια και αδιάφορη ολότελα , θα έλεγα πάνω στο ζήτημα.

Μέχρι που βρέθηκα ένα καλοκαίρι σε νησί του Αιγαίου.

Εκεί, επειδή είχα κάμποσο χρόνο ελεύθερο, θυμήθηκα να τηλεφωνήσω σε παλιά, αγαπημένη φιλεναδούλα.

Είχα να την δω, απο τα 12 της χρόνια και τότε είχε πατήσει τα 20.
Δέχτηκε με χαρά το τηλεφώνημα και την πρόσκληση για συνάντηση.

Βρεθήκαμε στην παραλία ώρα απογευματινή και κάναμε βόλτες, πέρα δώθε μπροστά απ’ το ξενοδοχείο, όπου έμενα με τα πιτσιρίκια μου.

Τη φιλενάδα μου, ας την ονομάσω Μαρία.

Μετά τις πρώτες χαρές της συνάντησης, όταν τη ρώτησα τι κάνει με τη ζωή της, κούνησε το κεφάλι της, λυπημένα:

-Μην τα ρωτάς, τι να σου λέω...υπάρχει σοβαρό πρόβλημα...

-Τι πρόβλημα, Μαρία μου; απόρησα .

-Είμαι δαιμονισμένη! ξεστόμισε η Μαρία.

Τούβλο να έπεφτε στο κεφάλι μου, διερχόμενη από οικοδομή, τέτοια σαστιμάρα δεν θα ΄νιωθα!

-Πώς το είπες αυτό; (γούρλωσα τα χαζά ματάκια μου)

Τι εννοείς, λέγοντας, δαιμονισμένη, κορίτσι μου;

-Εννοώ ότι έχω δαίμονα μέσα στο σώμα μου που με παιδεύει!

Νόμισα πάλι ότι κατάλαβα λάθος, και ρώτησα υπομονετικά:

-Μήπως εννοείς ότι έχεις πρόβλημα ψυχολογικό; Ψυχιατρικό;

Γέλασε με πίκρα η Μαρία.

Ηταν κορίτσι ευφυές.

Ήξερε να ξεχωρίζει δυο γαιδουριών άχυρα...

-Αχ! Μακάρι να το είχα!

Δεν είναι ψυχιατρικό το πρόβλημα.

Το έχω ψάξει και είναι και ηλίου φαεινότερο.

Μακάρι να ήταν.

Θα έπαιρνα τα χάπια μου, θα ησύχαζα!

Θα το αντιμετώπιζα άνετα!

Θα τολμούσα και να παντρευτώ.

Τώρα, στα χάλια που βρίσκομαι, ποιος θα με αντέξει, ποιος θα με πάρει;

Σου λέω, έχω μέσα μου δαίμονα και με παιδεύει!

Τη Μαρία την ήξερα χρόνια.

Ηταν ένα ήρεμο, ευγενικό παιδάκι, από παραδοσιακή οικογένεια, μεγαλωμένο με αγάπη

Ήξερα και την καλή της μητέρα.

Και τον αδερφό της τον καλλιεργημένο, τον ήξερα.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Ζήτησα εξηγήσεις.

Και κείνη, πήρε ανάσα βαθιά και μου τα 'πε:

-Όλα ξεκίνησαν πριν δυο τρία χρόνια από μια φορά που βρεθήκαμε με τη μάνα μου, σχεδόν τυχαία στον Καρέα, σε ένα ναό, όπου ο πατήρ Σάββας διάβαζε εξορκισμούς, στην ώρα της σύναξης των πιστών.

Δεν είχα την παραμικρή υποψία για το τι θα συνέβαινε.

Να πω την αλήθεια, επί χρόνια, βασανιζόμουν με κάποια περίεργα ψυχοσωματικά συμπτώματα, κάποια ανεξήγητη δυσφορία όμως δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία.

Καθώς άρχισε να διαβάζει ο π. Σάββας τους εξορκισμούς και άκουγα με περιέργεια, ξαφνικά, μέσα στο ναό, λιποθύμησα!

Από κει και μετά δεν θυμάμαι τίποτα.

Η μάνα μου όμως που ήταν παρούσα, και άλλοι, μου είπαν τι έγινε.

Ενώ φαινόταν το σώμα μου λιπόθυμο, καθώς ήρθε κοντά ο ιερέας και εξόρκιζε το δαιμόνιο, άρχισε να μιλάει κάποιος με μια σπηλαιώδη, φριχτή φωνή, μέσα από το στόμα μου.

Τίποτα το ανθρώπινο και το φυσιολογικό δεν είχε εκείνο το ηχόχρωμα.

Στις ερωτήσεις του ιερέα που αγωνιζόταν με τις ευχές της Εκκλησίας, ομολόγησε η φωνή του δαίμονα, ότι είχε μπεί μέσα μου, με φαγητά κακομελετημένα και μαγεμένα που μου τα έδωσαν ζηλόφθονοι συγγενείς προκειμένου να με βλάψουν- αν είναι δυνατόν, μέχρι θανάτου!

Ο δαίμονας, ομολόγησε και άλλα διάφορα, και όταν απο τη λιποθυμία συνήλθα, η πλάτη μου πίσω- επιστρέφοντας σπίτι, με τη μάνα μου πανικόβλητες- είδαμε να έχει η πλάτη μου, επάνω στο δέρμα, ερεθισμούς, σαν ένα αόρατο χέρι, να χάραξε ανάγλυφες , πεντάλφες κόκκινες!

Φρίξαμε! Νομίζαμε πως ζούσαμε εφιάλτη...

Φρίξαμε και από τότε, έγινε πιο φανερή η κόλαση στη ζωή μου.

Συνέβαιναν πολλά και διάφορα τι να σου πρωτοπεριγράψω;

Ενώ είμαι αδύνατη, ξαφνικά η κοιλιά μου φούσκωνε υπέρογκα σαν να ήμουνα ετοιμόγεννη!

Κράταγε δυο τρείς μέρες αυτό, μετά, η κοιλιά πάλι ξεφούσκωνε, ερχόταν σε επίπεδη θέση.

Το δέρμα στο χέρι μου, απο μόνο του φούσκωνε και ξεφούσκωνε, σαν να αναπηδούσε απο κάτω συνέχεια βατράχι!

Πολλές φορές το βράδυ, ένιωθα να με δέρνει μια αόρατη δύναμη, μου άφηνε μώλωπες!

Το πρωί σηκωνόμουνα μπλαβιασμένη από το αόρατο ξύλο.

Τι να σου λέω!

Είναι καταστάσεις που με λόγια δεν περιγράφονται.

Βασανιστήρια, διάφορα, περίεργα και μεγάλα!

Έκτοτε έχω γυρίσει μοναστήρια και μοναστήρια επιζητώντας τη λύτρωση, αλλά αυτό το κακό δεν φεύγει απο μέσα μου, και ούτε ξέρω αν θα μπορέσει να φύγει...

Αχ! Καταλαβαίνω, φιλενάδα, πώς τα ακούς όλα τούτα

(ο ψιλοπανικός στη φάτσα μου ολοφάνερος).

Με την ίδια καχυποψία θα τα άκουγα και γω αν δεν τα είχα υποστεί στο πετσί μου...

Τώρα, μόνο σε ένα θαύμα ελπίζω...κατέληξε.

...................................

Αυτή ήταν εν συντόμω, η εμπειρία της Μαρίας, όπως μου την εμπιστεύτηκε εκείνο το μαβί καλοκαιρινό σούρουπο στην παραλία .

Αργότερα το διασταύρωσα και από άλλους, πως έτσι συνέβαινε.

Αγαπημένο, σού ομολογώ, τα συναισθήματά μου, του τότε, δεν περιγράφονται.

Όταν τέλειωσε η όλη συζήτηση, φτάνοντας στο ξενοδοχείο, εκείνη τη νύχτα, είχα μια τρομάρα πρωτόγνωρη και κοίταξα καλού κακού και κάτω απο τα κρεβάτια μας, μη κρύβονταν κάτι...

Αυτή υπήρξε η πρώτη μου προσωπική εμπειρία, με μαρτυρία αυθεντική, από άνθρωπο που τον ήξερα, που δεν είχε λόγο να μου πεί κανένα παραμύθι, που ζούσε με αξιοπρέπεια από άποψη οικονομική, και που δεν ανακοίνωνε το πρόβλημα στον καθένα.

Ήταν η πρώτη μου προσωπική εμπειρία πάνω στο ζήτημα των ακαθάρτων πνευμάτων και του πώς αυτά, μπορούν να φτιάξουν μια μαύρη δική τους φωλιά, κατασκηνώνοντας στο ανθρώπινο σώμα μας.

Ο ψυχρός ορθολογισμός μου, για πρώτη φορά εν τω βίω μου , υπέστη μια ανατριχιαστική ρωγμή, αξιοπρόσεκτη...
Σαλογραία

Αναρτήθηκε από Σαλογραια στις 1:52 π.μ.
...........................................................................................................................................
....................................................................................................................
...............................................................................................................

 Σχόλια:

ΑΚΥΛΑΣ είπε...

Η αλήθεια είναι πως και από ψυχιατρική άποψη το θέμα έχει ενδιαφέρον-άσχετα από την δυνατότητα ή μάλλον την αδυναμία της Ιατρικής να θεραπεύσει ψυχές...Αξιόλογη είναι εν προκειμένω η εργασία του Καθηγητού του πανεπιστημίου Κρήτης κ. Νέστορος, ο οποίος καταγράφει εντυπωσιακά ανάλογα γεγονότα, χωρίς βέβαια να δίνει εξηγήσεις για τους αντίστοιχους μηχανισμούς. Υπάρχουν άραγε αναφορές για το αν υπάρχουν φάρμακα τα οποία μπορούν να φέρουν -αποτελεσματικά-σε καταστολή την περίοδο εκδήλωσης της κρίσης σε πρόσωπο το οποίο εμφανίζει αυτά τα συμπτώματα;



29 Σεπτεμβρίου 2009 8:16 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

και η συνέχεια; θεραπεύτηκε η κοπέλα;



29 Σεπτεμβρίου 2009 9:11 μ.μ.

Σαλογραια είπε...

@Aνώνυμο

Θα είμαι ειλικρινής απολύτως και θα πώ ότι πήρα τέτοια τρομάρα με το όλο σκηνικό, που δεν έδωσα συνέχεια στην επικοινωνία μας.

Δυστυχώς δεν τόλμησα να ρωτήσω τίποτα για τη συνέχεια.

Θα έπρεπε.

Δεν είχα το σθένος.

Φοβόμουνα μην ειναι...κολλητικός ο δαιμονισμός, αλήθεια σου λέω!



29 Σεπτεμβρίου 2009 10:31 μ.μ.

Σαλογραια είπε...

Ακύλα

στο θέμα του Ι. Νέστορος, θα αναφερθώ προσεχώς, γιατί νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον επίσης.



29 Σεπτεμβρίου 2009 11:52 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Αδελφή έχοντας δει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις, σας βεβαιώνω πως ο δαιμονισμός σίγουρα ΔΕΝ είναι κολλητικός.



Σωφρόνιος+



30 Σεπτεμβρίου 2009 2:10 π.μ.

Σαλογραια είπε...

@Σωφρόνιο+

Α! Σας ευχαριστώ!

Σας ευχαριστώ :-)

Πρώτον που δεν μου κρατήσατε κακία για το...λούσιμο και δεύτερον για τη διαβεβαίωση. Θα ήθελα πάρα πολύ να μας στέλνατε κάποια σχετική εμπειρία, να την ακούγαμε και μεις προς ωφέλειαν...

Ο ψυχίατρος π.Αντώνιος Στυλιανάκης, έχει γράψει ένα βιβλιαράκι με σχετικό θέμα και μπράβο του, που δεν φοβήθηκε μήπως και τον χλευάσουν οι Ορθολογιστές συνάδελφοί του...

30 Σεπτεμβρίου 2009 10:09 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι απο την μία που πίστεψες τελικα σαυτο γιατι παρα πολλοι ανρθωποι υποφερουν απο αυτο και ας μην το ξερουν!

Όμως απο την άλλη λυπάμαι γιατι εκοψες καθε επικοινωνια μαζι της..Δεν λεω.. καταλαβα πόσο σοκαρίστηκες, όμως μπορεις να ρωτησεις τον πνευματικο σου αν μπορεις να την παιρνεις κανενα τηλεφωνο πού και πού..

Αυτα τα ατομα νιώθουν εκτος αυτων των δαιμονικων πραγματων και απολυτη μοναξια..τους εχουν απαρνηθει ολοι..

Όσοι δαιμονιστηκαν χωρις να το θελουν,χωρις να ειχαν αμαρτωλη ζωη νασαι σιγουρη πως ενω εχασαν την επιγεια ζωη τους, θα κατακτησουν την άλλη..την αιωνια χαρα και ευτυχια θα απολαμβανουν και οχι σε καμμια χαμηλη θεση μα διπλα στους μαρτυρες, διπλα στον Χριστο!

Θα σου υπενθυμισω απο το βιβλίο του γεροντος Παισιου: "Παθη και αρετές" το ακόλουθο χωρίο από το Κεφάλαιο: "Αγάπη με πόνο":

"Μέσα στον πόνο κρύβεται η περισσότερη αγάπη από την κανονική. Γιατί, όταν πονάς τον άλλον, τον αγαπάς λίγο παραπάνω. Αγάπη με πόνο είναι να σφίξεις στην αγκαλιά σου έναν αδελφό σου που έχει δαιμόνιο και το δαιμόνιο να φύγει. Γιατί η σφιχτή αγάπη, η πνευματική αγάπη με πόνο, δίνει παρηγοριά θεική στα πλάσματα του Θεου, πνίγει δαίμονες, ελευθερωνει ψυχές και θεραπεύει τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού που χύνει.

Ο πνευματικος άνθωπος είναι όλος ένας πόνος.Λειώνει απο τον πόνο για τους άλλους, εύχεται, παρηγορεί.Και ενώ παίρνει τον πόνο των άλλων, είναι πάντα χαρούμενος, γιατι ο Χριστός του παίρνει τον πόνο και τον παρηγορεί πνευματικα.""

Σ.Μ.Θ.
.......................................................................................

5 Μαρτίου 2010 7:03 μ.μ.

Σαλογραια είπε...

Ο πνευματικος άνθωπος είναι όλος ένας πόνος.Λειώνει απο τον πόνο για τους άλλους, εύχεται, παρηγορεί.Και ενώ παίρνει τον πόνο των άλλων, είναι πάντα χαρούμενος, γιατι ο Χριστός του παίρνει τον πόνο και τον παρηγορεί πνευματικα.""

έγραψες

Σ.Μ.Θ.

Σ'ευχαριστώ για τις σκέψεις.

Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι όπως τα λες.

Όσο πιο μεγάλη η αγάπη και η ευαισθησία τόσο πιο μεγάλος ο πόνος, αλλά ο Κύριος δίνει στους παρηγορούντες, Παρηγορία!

Η κοπέλα της αφήγησης μένει μακριά από μένα,στην άλλη άκρη της Ελλάδος, δεν το λέω για δικαιολογία...πραγματικά...έχω συναναστραφεί εδώ στην Πάτρα από κοντά, δαιμονισμένο άτομο, όμως...να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, δεν άντεξα πάνω από εφτά χρόνια,να το κάνω παρέα σε καθημερινή βάση, διότι το πρόσωπο είχε και δαιμόνιο ΦΘΟΝΟΥ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ, και απομακρύνθηκα προκειμένου να προφυλάξω τον εαυτό μου, και τις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους, εκλεκτούς αδελφούς εν Κυρίω.

Το ίδιο το πρόσωπο που υποφέρει -και το γνωρίζει από τι υποφέρει- έχει προστρέξει και σε εξορκισμούς, αλλά ΔΕΝ γίνεται τίποτα, ίσως, διότι ΠΕΙΣΜΟΝΩΣ, ΑΡΝΕΙΤΑΙ να ταπεινωθεί, τώρα έχει μπλέξει και με άκρως εμπαθείς καταστάσεις... και χωρίς ταπείνωση, αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις δεν φυγαδεύονται.
Τούτο το γένος των δαιμόνων, ουκ εκβαλείται ει μη εν προσευχή και ΝΗΣΤΕΙΑ είπε ο ίδιος ο Κύριος.

Να ευχόμαστε κάθε μέρα επειδή οι πάσχοντες από τα τοιαύτα, τελικά, είναι πολύ περισσότεροι από όσο μπορούμε να φανταστούμε και ανοήτως τρέχουν σε ψυχίατρους, ενώ άλλα τους χρειάζονται για βοήθεια...

15 Μαρτίου 2010 7:17 μ.μ.