Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
-Α! Ποτέ μια ανάγνωση κειμένου, δεν είναι η αυτή, με την ακριβώς προηγούμενη ανάγνωση, πάλι του ίδιου κειμένου.
Το διακήρυξε εξάλλου, και ο μακαριτάκος, ο μέγας Ηράκλειτος :
-Δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι!
............................................................
Μακάρι με το νέον οικονομικόν έτος 2012, περιστέρι μου, να αποδώσουμε στην ύλη τη θέση που της αξίζει!
(Ποια είναι η θέση που της αξίζει; Τα εξήγησε με λεπτομέρεια, ο Κύριος!)
επειδή θα μείνεις χαλαρό, στο σπίτι σήμερα, φορώντας τας εμβάδας σου(τις παντόφλες, ρε όρνιο!- και αετό εννοώ πάντα, όταν γράφω "όρνιο" χαχα... ), είπα να σου προσφέρω -σε επανάληψη- ένα παλιό κείμενο, με τίτλο: Διαθέτει χιούμορ ο Κύριος; ως περιγραφή απόλυτα αληθινού σκηνικού που έλαβε χώραν στο "Πολύεδρο" της Πάτρας (πολυχώρος ρούχων-βιβλίων-εικαστικών γεγονότων κ.λπ, το "Πολύεδρο")
και το οποίο συμβάν, αφηγήθηκα με πολύ κέφι, κάτω από τα σχόλια των Νέων on line, σε κάποιον άγνωστό μου ψυχίατρο που υποστήριζε στη συνέντευξη- με περισσή αλαζονεία- ότι Θεός δεν υπάρχει
(κούνια που σε κούναγε, ω παντέρμε, γιατρουλάκο μου!).
Εκείνου του πσυχίατρου, η εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"-τότε- παρουσίαζε την προσωπικότητα, μετ'επαίνων.
Σε φιλώ και σου εύχομαι ό,τι και αν γίνει, να κρατάς τη Χαρά του Χριστού στην καρδιά σου.
Δεν υπάρχει δύναμη μεγαλύτερη από τούτη τη Χαρά, πάνω στον κόσμο.
Επειδή μου τη ζήτησες αγαπημένο μου, τη σύντομη αφήγηση περί (μη) απόλαυσης φαγητού , σε επανάληψη, στην ξαναθυμίζω, ευχόμενη, με προετοιμασία αληθινής νηστείας- εν πίστει, ελπίδι και αγάπη Κυρίου- να εορτάσεις τη Λαμπροφόρο ημέρα των Χριστουγέννων.
Σαλογραία
Φίλε μου, Σαύλε σήμερα στην βδομαδιάτικη τη σύναξή μας διαβάσαμε μεγαλοφώνως την επιστολή σου. Στάθηκα ιδιαίτερα στην επικριτική σου φράση για την ελευθερία που απεμπολούμε και πως δεχτήκαμε περιτομή αντίς γι ακροβυστία
Λες ότι δώσαμε στον Κύριο ένα δώρο πίσω δώρο μεγάλο πληρωμένο με το τίμιο Του αίμα. Σωστά όλα όσα λες, μα όλοι ζητούμε βεβαιότητες έστω και με μαχαίρι στο κορμί μας. Ποιος να αντέξει την πορεία στου ξυραφιού την κόψη;
Ακροβυστία (η) :1) η πτυχή του δέρματος που καλύπτει τη βάλανο του πέους , συνώνυμο: ακροποσθία.2)περιληπτική ονομασία των εθνικών, αυτών που δεν είχαν υποστεί περιτομή. Η λέξη πρωτοαπαντά στος Εβδομήκοντα(Π.Δ.Γένεσις 17,11:"και περιτμηθήσεσθε την σάρκα της ακροβυστίας υμών") Για την αντίθεση ακροβυστίας-περιτομής είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Παύλου: ( Προς Κολασσαείς, 3,11:"ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός") από το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας Μπαμπινιώτη σελ.109)
Είναι ένα κείμενο που το έγραψα, τέσσερις μήνες μετά το θάνατο της μητέρας μου- στις 2 Αυγούστου του 2009 και τρείς μέρες, πριν το θάνατο του πατέρα μου στις 8 Δεκέμβρη του 2009.
Για τον έρωτα και το θάνατο, ο λόγος και ο πόνος, ποτέ δεν τελειώνει...
Το βλέμμα σου πέρασε σαν αστραπή , βυθίστηκε μέσα μου, διακλαδώθηκε, διέτρεξε τα υπόγεια μου στρώματα, τις στοές, όπου έχουν αποτεθεί, πότε δεν ξέρω, πώς κι από ποιον, πολύτιμα μέταλλα , όπως:Χρυσός, τρυφερότητα, χρώματα, αγάπη.
Κι αν κοιτώ κάθε τόσο τους δείχτες του ήλιου , μετρώ τον καιρό, είναι γιατί
Το βρήκα, περιστεράκι μου,
το κείμενο του Φλομπέρ,
διαβάζοντας την παρουσίαση της σελίδας "Ισόπεδος διάβασις" του Κωστή Παπαγιώργη στον Κόσμο του Επενδυτή ( Σαββάτο 12 Νοεμβρίου στα 2011)
Γράφει, λοιπόν, στον επίλογο, ο Κωστής Παπαγιώργης:
"Και η γλώσσα,
όπως λέει ο Φλομπέρ στην "Μαντάμ Μποβαρί", ήταν σαν ραγισμένο τσουκάλι που το χτυπάμε στο ρυθμό των ανόητων τραγουδιών μας για να χορεύουν οι αρκούδες, ενώ μπορούμε να μετακινήσουμε τα άστρα"
................................ Ευχαριστώ τον Κωστή Παπαγιώργη για το γλωσσικό ήθος που διδάσκει μέσα από κάθε του κείμενο. Τιμή σε όσους στη ζωή τους, όρισαν να φυλάγουν τις Θερμοπύλες της Γλώσσας, ακόμα κι αν το ξέρουν πως οι Μήδοι θα διαβούνε...
(Γηράσκω -επί της γλώσσης, ω ναι της γλώσσης- αεί διδασκομένη...)
Η κουβέντα που κάναμε, τις προάλλες, ευλογημένο μου,
με παρακίνησε σήμερα- να πιάσω το πληκτρολόγιο, προκειμένου να σου αφηγηθώ σκηνικό θαυμαστής σωτηρίας, συνάδελφού σου, πιλότου.
Σωτηρία υπερφυσική και ψηλαφητή, από τον μεγάλο Όσιο Δαβίδ της Ευβοίας.
...................................................................................
(Eννοείται ότι αυτού του είδους οι ιστορίες αφορούν μόνο τους ευρύνοες, τους πιστεύοντες στην Θεία δύναμη και βοήθεια.
Όσοι δεν πιστεύουν, και ζουν υλιστικά, έχοντας σκέψη πρωτόγονη- ένεκα των παθών, που συναισθηματικά τούς δεσμεύουν και πνευματικά τούς τυφλώνουν- και νεκρό να δουν μπροστά στα μάτια τους, να ανασταίνεται, δεννν θα πιστέψουν.
Το τόνισε ο ίδιος ο Κύριος στην παραβολή του Άφρονα πλούσιου και του φτωχότατου Λάζαρου.
Η πίστη και η απιστία είναι τελικά, θέμα, π ρ ο α ί ρ ε σ η ς.
Η Ορθοδοξία ή η αίρεση, είναι επίσης, θέμα προαίρεσης.
(Το θέμα της προαίρεσης το κατάλαβα, αργά, οριστικά και σε βάθος, όταν το ανέλυσε ο Σκοτ Πεκ ο ψυχίατρος στο -όχι άδικα ευπώλητον- έργον του με τίτλο: "Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος" απ' τις εκδόσεις του Κέδρου- αν έχεις χρόνο για διάβασμα, αξίζει, νομίζω, να τ' αγοράσεις.)
Αν, δυστυχώς, υπάρχει κωφάλαλη προαίρεση,τα π ά ν τ α θα διαστρεβλώσει και θ' ακυρώσει, χλευάζοντας.
Αν υπάρχει αγαθή προαίρεση στα βάθη τ' ανθρώπου, ο Κύριος Ιησούς, θα καταφέρει σε κείνη την καρδιά να γεννηθεί, δωρίζοντας τη δική Του, αναφαίρετη ειρήνη.)
................................................................
Πριν λίγα χρόνια, λοιπόν, καταγράφηκε το περιστατικό στην Τανάγρα της Βοιωτίας.
-Βούϊξε η βάση!
-Στο παρατσάκ αποφύγαν το έμφραγμα, οι αρμόδιοι για την ασφάλεια των πτήσεων!
Πριν το ξεκινήσω, να θυμίσω με το γνωστό ντροπαλό και χαμηλοβλεπούσικο ύφος μου, ότι
έμαθα τα θαυμαστά γεγονότα, στα μέσα, περίπου, Ιανουαρίου του 1999, από δυο φίλους Θεσσαλονικιούς, της πολεμικής αεροπορίας, με τους οποίους ένα μεσημέρι στην Πάτρα, είχαμε-αλήστου μνήμης- συνάντηση....
(υφαίναμε τότε και συνοικέσιο, που -χάριτι θεία- ετελεσφόρησε, χι χι...ω ναι! υπήρξα η ευτυχής-μην πάει στο πονηρό το μυαλό σου- έγγαμος, προξενήτρα!)
Επειδή, ναι μεν, εκ πρώτης όψεως, εσύ φαντάζεσαι ότι είμαι μια θεούσα του
κερατά, ας υποτονθορύσω, (που θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης) τουτέστιν, ας υποψιθυρίσω
(που σημειώνει κι ο Κωστής Παπαγιώργης) έτι και έτι εν ειρήνη, ότι τυγχάνει και η αφεντιά μου, μια κάργια μεγάαααλης καχυποψίας, ακούγοντας, θαυμάτων αφελείς διηγήσεις.
Δυστυχώς, μου αρέσει να ακούω-και να πιστεύω- τα τοιαύτα, μόνον όταν συνοδεύονται από συγκεκριμένα ονόματα, χρόνους, διευθύνσεις τηλέφωνα, και κυρίωςοικονομική ανιδιοτέλεια ( μια τόσο σπάνια πιά, αρετή) τουκαταθέτοντος μάρτυρος, αλλέως, δεν τείνω ούς ευήκοον εις τον ομιλούντα και, μειδιώσα - όσον ευγενικότερα δύναμαι- αποφαίνομαι:
-Αγαπημένο μου, ακουσόμεθά σου πάλιν...
(ή χυδαϊστί:
-Μάγκα μου, αυτά που μας ξεφουρνίζεις, με γουρλωμένα τα μάτια , για Θεούς, αγίους και διασώσεις αλλόκοτες από του Χάρου τα δόντια, προσωπικώς, στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, τα έχω γραμμένα, παράτα με και ...μη μου ζαλίζεις το ...έρωτα που γράφει και ένας θερμόαιμος φίλος, όστις το μυαλό του, ακριβώς ε κ ε ί, (στο ζαλισμένο ...έρωτα ντε!) τον έχει μονίμως, χαχα...ευθυμήσαμεν).
-Ας σοβαρευτώ όμως μια στάλα.
..........................................................
Αναφέρομαι στο εν λόγω αληθινό σκηνικό, σήμερα, επειδή διαφωνώ μαζί σου -οριζόντια και κάθετα- σχετικά με κείνη την κουβέντα που είπες- την ολιγόπιστη- ότι δηλαδή, σε ώρα κινδύνου υπάρχεις μονάχα εσύ, ο εαυτός σου, δηλαδή, και δεν υπάρχει άλλος κανένας!
-Με πλήγωσες με αυτή σου, τη σκέψη. Ποτέ να μη ξανασκεφτείς έτσι, καλέ μου. Είναι του Εξαποδού η υποβολή, από φθόνο γεμάτη .
Ποτέ, μα ποτέ, δεν είμαστε μόνοι μας, ό,τι και αν μας συμβαίνει.
-Ο Θεός κάθε στιγμή, μάς ακούει, μας βλέπει και όποτε κρίνει πως είναι για το αιώνιο συμφέρον μας, προσφέρει δια των Αγίων Του, μεγάλη παρηγορία.
Στην αληθινή ιστορία που θα σου πω, υπήρξε ολοφάνερα (για τον παραλήπτη της εμπειρίας) διασώστης, ο μέγας ασκητής και Όσιος Δαβίδ της Εύβοιας- ας έχουμε τις πρεσβείες του.
Λοιπόν, τα συγκεκριμένα που άκουσα απ' τα εντιμότατα χείλη των φίλων πιλότων άφησαν άναυδους, πρώτα τους ίδιους, και δευτερευόντως κι εμάς -τους παραπέρα- που κατόπιν τ' ακούσαμε.
Πρώτα πρώτα, η ιστορία, είχε ως πρωταγωνιστή, τον συνάδελφό τους...
(μη με ρωτήσεις λεπτομέρειες για βαθμό που φέρει αυτή τη στιγμή, ιδέα δεν έχω, κι ούτε θα καθίσω τώρα να μάθω, αποστρατεύτηκε πάντως...)
...τότε, εκπαιδευόμενο ακόμη πιλότο-τον Π. Κ.
Την περίπτωση τής διάσωσής του, την αναφέρει ονομαστικώς και το βιβλιαράκι με τα θαύματα, που διατίθεται στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, την σήμερον, αλλά έτσι όπως το παρουσιάζουν μέσα σε δυο μόνο σειρούλες, πραγματικά δεν αποδίδει το μέγεθος, μια κι όλη η ουσία, στις λεπτομέρειες -εκάστης περιγραφής- ενυπάρχει.
(εντάξει το κατανοώ είναι πολλά τα φοβερά, ποιο να πρωτοαφηγηθούν, κατά πλάτος;).
Θα ήταν ευχής έργο, βεβαίως, να εύρισκα τον ίδιο τον παθόντα (και εκ του απροσδοκήτου συμβεβηκότος, μαθόντα τα θεία) αλλά δεν τα κατάφερα.
Θα στα μεταφέρω, λοιπόν, όπως μου τα 'παν οι δύο του συνάδελφοι, και αν χρειάζεσαι διευθύνσεις ή τηλέφωνα επιβεβαίωσης- στείλε μου, ηλεκτρονικό ραβασάκι να στα προωθήσω ασμένως.
...............................................................
-Τι λέγαμε;
-Λέγαμε ότι ο Παναγιώτης, νέος, "γόης φιδιών και κοριτσιών", γλεντζές, λάτρης του ωραίου φύλου, και Ίκαρος, δεν άφηνε ξενυχτάδικο για ξενυχτάδικο και μπουζουξίδικο για μπουζουξίδικο, στη Βοιωτία και αλλαχού, μόλις απ' τη δουλειά του, λιγάκι, χαλάρωνε.
-Τι άλλο να πράξει, ως εύελπις, νεαρός στρατιωτικός, που ήθελε να χαίρεται, τάχατες, τη ζωή, κυνηγώντας γκόμενες(" τις πρώην και τις επόμενες", κατά το λαϊκόν άσμα), στα τέλη του εικοστού αιώνα;
-Μακράν της τεστοστερόνης και ρωμαλεότητας του, οι μακριοί σταυροί, τα θυμιατά, τα λιβάνια!
Ουδεμία σχέση!
Αυτά τα άφηνε στη φουκαριάρα τη μάνα μου, που τράβαγε μαλίνα απερίγραπτη.
(...τι είναι η μαλίνα; Α! για να σου πω! μη μου "βγάζεις το λάδι" με τα φιλολογικά ερωτήματα.
Έλεος. Δεν ξέρω τι είναι η μαλίνα! Έτσι το άκουγα, από την κυρά Μαρία- τη μάνα της κολλητής μου της Δήμητρας- όταν ήμουνα μικρή αδυνατούλα και χαζή, έτσι το λέω. Δεν το έψαξα ποτέ λεξιλογικώς ίσαμε τώρα, και ό,τι καταλάβεις, κατάλαβες!)
...υπέφερε, τονίζω, η φουκαριάρα η μάνα του, μόνο με τη σκέψη ότι ο κανακάρης της,
πέταγε καθ' εκάστην στα ουράνια και διαρκώς- της μόρφαζε απειλητικώς εκ του μακρόθεν- ίδιον με παγκάκιστον Γκρέμλιν- το ενδεχόμενον -από υποψήφιος σμηναγός- ξαφνικά να προαχθεί κατεπειγόντως σε "άγγελο", ως αναγιγνώσκουν οι εκφωνούντες τα επικήδεια( προς προσφιλείς απελθόντες) σημειώματα- επ' εκκλησίαις, εν θλίψει- παρευρισκόμενοι.
( για Ονομα! τι μακρινάρι πρόταση ήταν αυτό; πάρε αναπνοή χριστιανή μου, και "σείσου από τον τόπο σου, χρουσούζα, μην κακομελετάς, τόσα παιδιά πιλοτάρουν - η Παναγία να τα φυλάει!")
.................................................................
Είχε καιρό, λοιπόν- σκεφτόταν- ο Παναγιώτης για τα πολλά αγιωτικά, ίσως, άμα γερνούσε.
Προς το παρόν, η δυνατή του σάρκα, αλλού τον έσερνε- ίδια με περήφανο αραβικό άτι εν οχεία- μόνο σεξ-άλωμα και απάνω –στους ουρανούς-φούρλαα!
-Με πιάνεις;
-Σε πιάνω. Για..παρακάτω, να δώ πού την πάς τη βαλίτσα.
-Στο αεροπλάνο θα ανεβεί η βαλίτσα, πού αλλού;
Δεν υπάρχει εξάλλου για μένα, επί γης, συναρπαστικότερο όχημα!
Μαζί με τη βαλίτσα της αφήγησης, ανέβηκε, λοιπόν, για ειδική εκπαιδευτική πτήση και πάνυ ανυποψίαστος περί του μεταφυσικού κόσμου, ο φίλος, ο Παναγιώτης.
Από δω και κάτω θα στα πώ απλοϊκά, όπως τα θυμάμαι, διότι φαντάρος στην αεροπορία ουδαμώς διετέλεσα και ...τέλος πάντων, δε μας ενδιαφέρουν οι τεχνικές λεπτομέρειες.
Η ουσία του πράγματος, προσφέρει όλη τη σημασία.
-Το κάνεις επίτηδες για να μου σπάσεις τα νεύρα, και καθυστερείς να μπεις στο ψητό της υπόθεσης;
-Όχι, φιλόθεε, περαστικέ ηλεκτρονικέ μου διαβάτη, δεν το κάνω επίτηδες, το ξανάπα!
Μου προκύπτει, μόνο πάψε να με συγχύζεις γιατί θα αργήσω να ξανανεβάσω άλλη ανάρτηση.
Τι λέγαμε;
Ας ξαναπιάσω τον ειρμό (έχω και μια ηλικία- με τις διακοπές παθαίνω μπλακάουτ- με νιώθεις...)
.............................................
Λέγαμε, λοιπόν, ότι όταν ανεβαίνει στο πρώτο Mιράζ 2000, ο εκπαιδευόμενος -όπως ήταν ο Παναγιώτης- τον ακολουθεί και δεύτερο Μιράζ 2000, στο οποίο επιβαίνει ο εκπαιδευτής- η παλιά καραβάνα ντε!- ο ιεραρχικά ανώτερος και αρχαιότερος.
....................................................................
Εκείνη τη μέρα, ο νεαρός που συχνά πετούσε στα σύννεφα, ένιωθε τη γη να τον έλκει.
-Όοοχι! Δεν έπαθε vertigo, περιστέρι μου!
Απλώς τον "έλκυε η γη", πέταγε δηλαδή, ασυναίσθητα, σχεδόν όλο και χαμηλότερα.
Βρισκόταν πάνω από το νησί της Εύβοιας, εκείνη την ώρα, όταν, ξαφνικά, ακούει αγωνιώδη τη φωνή του εκπαιδευτή, στην ενδοσυνεννόηση :
-Ανέβα!
Ενστικτωδώς και εν ριπή οφθαλμού, ανυψώνει ο σκάφος ενώ σχεδόν την ίδια στιγμή, τραντάζεται το πιλοτήριο από δυνατό κρότο περίεργο...
« Πουλιά θα χτύπησαν στα φτερά» σκέφτηκε αγχωμένα, συνέχισε, όμως, δίχως απρόοπτο και σε λίγα λεπτά, προσγειώθηκε ομαλά, στον αεροδιάδρομο της Τανάγρας.
Πες μου τώρα ευλαβικέ -ή και ανευλαβικέ, περαστικέ αναγνώστη αυτής της σελίδας- τι είδε βγαίνοντας, ο Π. Κ. και... (κατά την προσφιλή μου έκφραση),
τού πετάχτηκαν από την έκπληξη έξω τα μάτια- ακριβώς όπως είχαν πεταχτεί ολωνών έξω τα μάτια( και του όπισθεν ερχόμενου εκπαιδευτή του, που τον συνόδευε εκείνη τη μέρα με το δεύτερο σκάφος) -όλων αυτών που παρατηρούσαν με το στόμα ορθάνοιχτο- το σκηνικό της προσγείωσης;
-Τι είδε, μωρή Σαλογραία, για λέγε!
-Είδε, αδερφέ μου, από κάτω στην κοιλιά του αεροσκάφους( αν είναι δυνατόν Παναγία μου...) να έχει σφηνωθεί και να σέρνεται ένα δέντροοοο τεράστιο!
-Το φαντάζεσαι; -Θέλεις να με τρελάνεις;
Τι είχε συμβεί;για εξήγα, να καταλάβω- ο άσχετος!
-Πετούσε, πουλάκι μου, πάνω απ' την Εύβοια ο χαρούμενος Ίκαρος, και ενώ φαινόταν ότι ήσαν όλα "under control" -που γρυλίζουν οι πρωταγωνιστές και στα έργα- ξαφνικά ( τη στιγμή που του φώναξε "ανέβα"ο εκπαιδευτής) το μαχητικό, ξερίζωσε κοτζαμάν δέντρο ολόκληρο από κάποια ραχούλα και το έσουρε, εναέρια- Θ'ε μου, Θ'ε μου- απ' την Εύβοια, μέχρι Τανάγρα!
-Και δεν έγινε πίτα-όπως θα έπρεπε- ο λεβέντης!
(αχ! πάλι οι προσευχές της φουκαριάρας της μάνας του!)
Και έφτασε στη βάση, ολοζώντανος, κουβαλώντας το καταπράσινο δέντρο, ως τεκμήριο αδιάσειστο, της θείας βοήθειας!
-Εντάξει, τρελοτάτη μου, με όλο το σεβασμό, και εμάς εχτύπησε η κρίση κατακούτελα, αλλά τέτοιες κουζουλάδες, δε γράφουμε! Προσωπικώς, πιλότος δεν είμαι, μόνο πατίνι οδηγάω, κι αυτά τα θεοσκοτωμένα που αναφέρεις, δεν τα πιστεύω.
-Χα! "Σιγά μην κλάψω!" που τραγουδάει κι ο Γιαννάκης. Αν θες, τρέχα και ρώτησε! "Ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα" και "έκαστος, ό,τι προαιρείται τη καρδία, μη εκ λύπης ή εξ ανάγκης, ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός"
-Άσχετον!
Και προχωράμε...
.......................................................
Μόλις προσγειώθηκε, το Μιράζ σέρνοντας το δέντρο ολόκληρο, και βγήκε, ανυποψίαστος ο ιπτάμενος, άρχισαν καταθορυβημένοι οι ανώτεροι την ανάκριση: χαρτιά, πρακτικά, "τι έγινε, πώς έγινε, γιατί έγινε" γνωρίζεις - σε αρχεία όλα τούτα, υπάρχουν- ξέχωρα απ'τους αυτόπτες και αυτήκοους κατάπληκτους μάρτυρες.
Ο Π.Κ. ο ίδιος, αυτοπροσώπως, είχε πάθει το σοκ των αετών των δικέφαλων.
-Υπάρχει τέτοιο ψυχιατρικό σύνδρομο, μωρή Σαλογραία; -Δεν υπάρχει! Το κατασκευάζω εδώ και τώρα για τις ανάγκες της ιστορίας!
Συνήθως μιλάμε για σοκ της αρκούδας, όμως αρκούδες στους αιθέρες δε βρίσκονται.
Επομένως;
-Επομένως ... -Δεν περιγράφεται.
-Ναι. Δενπεριγράφεται. Ξέρει μονάχα όποιος το έζησε. Ουδείς έτερος.
Περπάταγε, λοιπόν, ο εκπαιδευόμενος στη μονάδα, σαν αποσβολωμένος, κι όλο μουρμούριζε:
«Τι ήταν τούτο που έγινε; Θε μου και Κύριε! Τι ήταν ετούτο που έγινε! Παρανόμως ζω! Αχ οι προσευχές της φουκαριάρας της μάνας μου!"
-Λογικά και με βάση τις υπερευαίσθητες ισορροπίες στην πτήση, έπρεπε το αεροπλάνο να είχε γίνει "στάχτη και μπέρμπερυ" θα αποφαινόταν βαθυστόχαστα-σε μια κρίση σοβαρής σκέψης- ο εθνικός γελωτοποιός μας.
-Και όμως- χάριτι θεία- δεν έγινε!
Εκείνες τις ώρες, την άλλη ή την παράλλη ημέρα,
(δε θυμάμαι ακριβώς, έχουν περάσει και χρόνια από τον καιρό της διήγησης),
λέω, ενώ διατελούσε υπό το κράτος της μεγάλης λαχτάρας, και περιφερόταν αλαλιασμένος στη βάση, ξαφνικά τον πλησιάζει ένας υπόλογος.
Υπόλογοι, εάν ενθυμούμαι καλώς- και διόρθωσέ με, αν κάπου λανθάνω- ονομάζονται οι μηχανικοί οι επικεφαλής της ομάδας συντήρησης που φροντίζουν τα αεροσκάφη, όταν επιστρέφουν στη βάση τους.
-Τον υπόλογο αυτόν, πρώτη φορά στη ζωή του, τον έβλεπε.
Και ενώ συνήθως οι υπόλογοι βρίσκονται μέσ' στη μουτζούρα- του συγκεκριμένου υπόλογου, η στολή έμοιαζε πεντακάθαρη, εντελώς ατσαλάκωτη.
-Ξέρεις σε ποιον οφείλεις την σωτηρία σου, Π.Κ.; τον ρώτησε ο άγνωστος υπόλογος, με μειδίαμα ανθρώπου, που γνωρίζει άριστα, την απάντηση, τής γενομένης ερώτησης.
-Σε ποιον οφείλω τη σωτηρία μου; επανέλαβε, μηχανικά και σαστισμένος ο νέος πιλότος.
- Στον Δαυίδ της Εύβοιας, οφείλεις τη σωτηρία σου! απάντησε εκείνος.
-Α! πήρε ανάσα , ο Π.Κ.- σαν χαμένος- ακόμη στον κόσμο του.
Ο υπόλογος, λέγοντας τη φράση, ξεμάκρυνε.
Ο Π.Κ, σαν ν' αφυπνίστηκε από λήθαργο, σκέφτηκε να τον βρει, να ρωτήσει λεπτομέρειες, να πληροφορηθεί περισσότερα.
-Τι κουβέντα ήταν αυτή που ξεστόμισε; πώς του κατέβηκε;
Έτρεξε πίσω του.
Έψαξε όλη τη βάση. Ο υπόλογος άφαντος.
Τον περιέγραψε σε κάτι συνάδελφους. Ρώτησε όλες τις βάρδιες. Κανείς δεν τον γνώριζε.
-Παράξενο!
Ο Π.Κ. προσπαθούσε να δείχνει και να γίνει απόλυτα ψύχραιμος.
Στριφογύριζε στο μυαλό του η φράση, ωστόσο:
-Οφείλει- είπε ο υπόλογος- τη σωτηρία του, στον Δαυίδ της Εύβοιας. -Ποιος ήταν, πάλι, αυτός ο Δαυίδ της Εύβοιας; Δεν τον είχε ακούσει ποτέ του.
Βασανιζόταν με το ερώτημα, ο φίλος, που ως την ώρα εκείνη, καμία σχέση με μοναστήρια και άγιους, ( μονάχα τη Βάνα Μπάρμπα, την Άντζελα Δημητρίου, άντε και το Νταλάρα, είχε τη ευχαρίστηση να γνωρίζει).
Προσπάθησε, μάταια, άλλη μια, να βάλει σε τάξη τα ταραγμένα συναισθήματα και τις σκέψεις.
-Παρανόμως ζω, εντάξει, έπρεπε να είχα σκοτωθεί εκεί, πάνω από την Εύβοια, πράγματι!
-Άκου "ο Δαυίδ της Εύβοιας", με έσωσε!
Ό,τι προλαβαίνει, ξεφουρνίζει ο κάθε πικραμένος εδώ μέσα, μου φαίνεται- μα πού χάθηκε κι αυτός ο υπόλογος;!
Ο λογισμός, αγχωμένα, ερχόταν έφευγε, ερχόταν έφευγε, σαν νευρασθενικός νοικάρης του πάνω πατώματος, που τον φάγαν οι αϋπνίες, και τρελαίνει με το αέναο σουλάτσο, τους αποκάτω.
Σαν οίστρος περίεργος, ο λογισμός, δεν τον άφηνε να κλείσει τα μάτια, στης λήθης το βολικό μαξιλάρι.
Και πέρασε η μέρα εκείνη, η επόμενη και η μεθεπόμενη κι ο Π.Κ. προσπαθώντας να προσαρμοστεί, να απορροφηθεί απ' την επαγγελματική του ρουτίνα- σχεδόν- τον άγνωστό του, τον Δαυίδ της Εύβοιας -τον ξέχασε.
Σαν να ξαναγίνονταν όλα, όπως πριν το συμβάν.
Σαν να έπαιρνε πάλι η ζωή, το λογικό, τετράγωνο, υλικό, άθραυστο προσωπείο της.
Σαν να μην είχε κινδυνέψει τον έσχατο κίνδυνο πριν λίγα μερόνυχτα.
Όμως, ο Τρισάγιος Θεός που τον κάλεσε, σε επίγνωση άλλης Αληθείας, το μικρό του αρνάκι, δεν τον άφησε ήσυχο.
Τον πολιόρκησε πάλι με τη λεπτή του φροντίδα, χωρίς να του παραβιάσει της ελευθερίας τη βούληση...
..................................................................
Ἐνα βράδυ, λίγες μέρες αργότερα, και ενώ κοιμόταν βαθιά, είδε στον ύπνο του κάποιον.
-Δεν ήρθες σπίτι μου να με ευχαριστήσεις πιλότε, του είπε, ο κάποιος, με ύφος παράπονου. -Πού είναι το σπίτι σου; ρώτησε απορώντας ο νέος, κατ' όναρ. -Στο Μοναστήρι του Δαυίδ στην Εύβοια, εκείνος του απάντησε.
...................................................
Ξύπνησε ο Π.Κ. μέσα στη νύχτα απ' το ολοζώντανο όνειρο, λουσμένος στον ιδρώτα, πνιγμένος σε δάκρυα.
-Τα συναισθήματά του, δεν περιγράφονταν.
Φωτιά θεία, στην ψυχή του είχε φουντώσει.
Η καρδιά του είχε μεταβληθεί σε άκαυτη, φλεγόμενη βάτο, που όμως η αίσθηση εκείνη, περιέργως, τον δρόσιζε.
Σηκώθηκε ευθύς, ετοιμάστηκε τάχιστα και αρπάζοντας, ό,τι μεταφορικό βρήκε μπροστά του, κοιτάζοντας χάρτες, ρωτώντας, τράβηξε για το Μοναστήρι στην Εύβοια.
Έφτασε.
Μπήκε μέσ’στον περίβολο με πόδια, τρεμάμενα.
Ρώτησε πού είναι ο ναός, να πάει να ανάψει κεράκι.
Προχώρησε.
Στάθηκε, με δέος, στο τέμπλο απέναντι.
Κοίταξε τα πρόσωπα του Χριστού, της Παναγιάς, του Αγιάννη του Πρόδρομου.
Έκανε για πρώτη φορά- σε όλα τα χρόνια της αλαζονικής του νεότητας- πραγματικά και ευλαβικά το σταυρό του.
Στο τέμπλο, δίπλα στην Παναγιά, η μεγαλοπρεπής μορφή του Δαυίδ του Αγιώτατου.
Δεν μπόρεσε να κρατηθεί- κι ας ντρεπόταν να τον βλέπουν οι άλλοι να κλαίει.
Αναλύθηκε σε δάκρυα εξ εγκάτων.
Ο ταπεινότατος ασκητής τον ατένιζε σιωπηλός, πλην, φιλόστοργος, μέσ' στην ιλαρότητα και τη θεία γαλήνη.
-Αυτό το όσιο το πρόσωπο!
Το πρόσωπο του Αγίου Δαυίδ, στην αγιογραφία του τέμπλου, ολόϊδιο, με το πρόσωπο του παράξενου, άφαντου, Υπόλογου, στης Τανάγρας τη βάση, εκείνη την απίστευτη μέρα!
Στάθηκε , ώρα πολλή, ο Π.Κ., εν σιωπή, ευγνωμόνως...
...........................................................................
Από κείνη τη στιγμή και μετά, τίποτα πια, δεν ξαναφάνηκε ίδιο στα μάτια του.
Από κείνη τη στιγμή και μετά, το βλέμμα του Οσίου Δαυίδ στη ζωή του, σάρωσε απ' της επιθυμίας του, το τραπέζι, τη σκόνη της ματαιότητας μαζί με τη Βάνα Μπάρμπα, την Άντζελα, τα ξενύχτια στα μπουζουξίδικα, και ε ί δ ε για πρώτη φορά, ό,τι μέχρι τότε, να δεί, δεν μπορούσε.
Από κείνη τη στιγμή και μετά ο Π.Κ., ξεκίνησε καινούργια πορεία, με ζωηφόρο επί-γνωση.
Τα νέα δρομολόγια οδήγησαν σε μονοπάτια απο-κάλυψης νοημάτων, που μέχρι τότε, δεν διέθετε. Ξεκίνησε επισκέψεις – αγρυπνίες σε μικρές σκήτες, στο Όρος το Άγιο, και η ζωή, κι ο θάνατος, οι άνθρωποι, κι όλη η πλάση, τυλίχτηκαν -για τη δική του συν-είδηση- απ' της Ανάστασης του Θεανθρώπου Ιησού, το Φως, την Αλήθεια...
Ευανθία η Σαλογραία
......................................................................
(Η φωτό από το picturesforwords.blogspot.com)
Και μια ανάρτηση σχετική με τις εταιρείες που κυβερνούν τον κόσμο στο οι 147 εταιρείες που κυβερνούν τον κόσμο)
..............................................................
Αγανακτισμένο μου
τις προάλλες με ειρωνεύτηκες πάλι για την πίστη, που έχω.
Μου είπες ότι πουλήθηκα στο Χριστό, και άρα τυγχάνω ένα εξαιρετικά φαιδρό πρόσωπο, κατά τη νεανική σου, τη γνώμη.
Με αφορμή αυτή σου την κρίση, θυμήθηκα τον θείο τον Τάκη, τον οικονομολόγο που απεριφράστως δηλώνει, όποτε το φέρει η συζήτηση:
- Όλοι πουλιούνται!
Είναι, απλώς, θέμα τιμής!
-Το πιστεύεις;
Μάλιστα!
Όλοι-τονίζει ο έμπειρος θείος- έχουν την τιμή τους, και όσο πιο αυστηροί φτιάχνονται οι νόμοι- για της παρανομίας την πάταξιννν - τόσο πιο πολύ θ'ανεβαίνει το κασέ που απαιτείται, προκειμένου να εξαπατήσουν, οι κάθε είδους γραβατωμένοι, οικονομικονομομαθείς, μισθοφόροι.
-Η παρανομία αποκλείεται να σταματήσει, ό,τι μέτρα κι αν λάβει το κράτος-ψευδαισθήσεις- Δόξα στον Κύριο- δεν έχουμε.
Απλά θα ανεβαίνει η... ταρίφα.
Η απληστία καταδεικνύεται ως το κυρίαρχο πάθος, τής ανθρώπινης φύσης.
Δεν υπάρχει πρόσωπο απούλητο, και όποιος αυτό δεν το νιώθει, είναι στ'αλήθεια μεγάλο χαϊβάνιιιι! καταλήγει, κατηγορηματικά, ο θειούλης που ξέρει.
-Με πιάνεις;
- Σε πιάνω, καλέ, το συνέλαβα, είναι: "χαϊβάνι, χαϊβάνι, χαϊβάνι!"
Εμπεδώθηκε:
"Όλοι πουλιούνται! όλοι πουλιούνται, όλοι πουλιούνται! "
(Η επανάληψη πάντα διαπρέπει ως μήτηρ μαθήσεως! )
-Τι εννοεί, όμως, μανδάμ σαλογραία, ακριβώς, όταν λέει ότι " όλοι πουλιούνται" ;
Μου το κάνεις σαφέστερο;
-Εννοεί ότι ο ένας, προδίδει- πουλιέται για χρήματα, ο άλλος, προδίδει - πουλιέται για έρωτες και άλλος προδίδει- πουλιέται, για δόξες, έκαστος ανάλογα με της ψυχής, την βαθύτερη ευαισθησία και κλίση.
Το γράφει και το Ευαγγέλιο κυρίως: "όπου βρίσκεται ο θησαυρός σας εκεί βρίσκεται και η καρδιά σας" δηλαδή η δύναμη που κινεί όλη την ύπαρξη και δίνει νόημα στη ζωή σας.
Και ούτως, έχει το πράγμα .
Μου έμεινε αξέχαστο και ανέφερα σε σχόλιο παλιότερα, αυτό που διάβασα στο βιβλίο με τίτλο:"Στα άδυτα της Μοσάντ"- εδώ και λίγα χρονάκια.
-Τι έγραφε ο πρώην μυστικός πράκτορας και συγγραφέας, εκεί, το θυμάσαι;
Εξηγούσε ότι προκειμένου η Μοσάντ να προσεγγίσει και να "ρίξει" υψηλά ισταμένους, παρατηρεί- προηγουμένως- προσεκτικότατα, τι πάθος σέρνει από τη μύτη, τον κάθε σπουδαίο λεγάμενο.
Παρατηρεί, λοιπόν, τι γουστάρει τρελά, ο καθείς, και στο βάθος.
Ψοφάει , ας πούμε, για όβολα;
Ρίχνει στο θύμα λεφτά με τη σέσουλα- ξέρεις-δεν ξέρεις - τι είναι η σέσουλα;
-Ξέρω, κυρά μου, προχώρα!
-Ωραία! Αν γουστάρει λεφτά, λοιπόν, τον μπουκώνουνε στα λεφτά, με τη σέσουλααα!
-Αν δε γουστάρει λεφτά και βουρλίζεται για γυναίκες;
-Του ρίχνει από δίπλα, όλα τα ονειρεμένα ουρί του Παράδεισου, και το μυαλό τού το ξανεμίζουν οι λάμιες.
-Κουνάει, ο δικός τους, το μαντηλάκι για... άντρες;
Ρίχνει από δίπλα τον Άδωνι(όχι αυτόν με την τσιριχτή φωνή, βρε, για Όνομα! Εννοώ τον Αδωνι, τον αρχαίο!).
-Γουστάρει παιδιά, το καθίκι-ο παιδέρας;
Του σερβίρει φρέσκια- απ' τα ανθρώπινα σκλαβοπάζαρα- την ανήλικη Φιλιππίνα- καπάκι.
-Ξεψυχάει για δόξα;
Απλώνει μπροστά απ' τη μύτη του -το σε γυαλιστερό περιτύλιγμα- ξελογιαστικό της δόξας, υπέροχο έδεσμα.
Και το κνώδαλο -το θύμα- πάντα τσιμπάει.
Και η Μοσάντ πετυχαίνει πάντα τους στόχους.
-Μπράβο, βρε, στη Μοσάντ!
-Μπράβο της. Το καπέλο, τής βγάζω!
-Και η Μοσάντ, μάς πετάει έξω τα μάτια!
Και βέβαια, όταν δεν της χρειάζεται πια ο ...πελάτης, τον ξαποστέλνει στην ...ανακύκλωση.
.
Όλα προχωράν παστρικά, και αθόρυβα- ίδια με γάτας βελούδινα πέλματα.
-Είπαμε: Έχει έκαστος την τιμή του, αρκεί να το ψάξεις το θέμα, λιγάκι.
Το βεβαιώνει πάντα μεθ'όρκου και ο θείος ο Τάκης.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, λοιπόν, αγαπημένο μου, μπορείς να καταλάβεις γιατί μισούν το Χριστούλη, τόσο σκληρά, οι απόγονοι των Φαρισαίων Σταυρωτήδων.
- Ντρέπομαι που το λέω, αλλά, ακόμη δεν το κατάλαβα,επακριβώς, τρελοτάτη μου.
-Μισούνε το Χριστούλη, ρε όρνιο, επειδή ο Χριστούλης δίνει τις καλύτερες και υψηλότερες τιμές στην αγορά , ρε χαμένο, άντε! ξυπνήστε! δε βλέπεις;
-Δηλαδή; ποιες είναι οι μεγαλύτερες και υψηλότερες και καλύτερες τιμές, για να καταλάβω;
- Ο Χριστός, άπαξ και τον εμπιστευτείς, άπαξ και τον ακολουθήσεις, τηρώντας το κατά δύναμη τις σοφές εντολές Του, σου προσφέρει, την τιμή των τιμών, την υψίστη τιμή.
Η ύψιστη τιμή είναι η τιμή της Αιώνιας Ζωής, περιστέρι μου!
Αυτή δεν είναι η μοναδική εμπειρία των Αγιων της Ορθόδοξης Εκκλησίας;
-Αυτή ακριβώςςς!
- Και ερωτώ δια τελευταίαν φοράν:μπορεί κάποιος κερατάς άνθρωπος- όσο σπουδαία θέση επί γης και αν κατέχει- να σου προσφέρει αυτή την Υπέροχη Ζωή την Αιώνια;
-Όχι δεν μπορεί, ο κερατάςςςς - που να βροντήξει τα στρογγυλά του οπίσθια, σε όλα τα δοκιμαστικά σωληνάκια της επιστήμης- των αδυνάτων αδύνατον!
Όσο και να λυσσάξει- ο έρμος, ο α-νόητος άνθρωπος- όποια μεταμόσχευση συκωτιών και παγκρέατος, κι αν κάνει, όποια αντιρρυτιδική κρέμα και αν στρώσει στη φάτσα του, όσο και αν του καλορράψει τα μούτρα ή του γεμίσει τα βυζιά σιλικόνες, ο αξιότιμος κύριος Φουστάνος, όσα λεφτουδάκια και αν δώσουν σε γυμναστές, διαιτολόγους και μασέρ απ'την Άφρικα- εγώ, εσύ, η βασίλισσα της Αγγλίας, η πάσα ψυχή τελοσπάντω- το απευκταίον, μια μέρα, θα έρθει.
Τουτέστιν, θα μουμιοποιηθούμε εκ του γήρατος αναπόφευκτα, το ζην θα εκμετρήσουμε, δηλαδή, θα τινάξουμε τα ρόδινα πέταλα, θα οργανώσει το μεταθανάτιο μας πάρτυ, ο κηδειάς- με ύφος δήθεν περίλυπο- και θα πιουν στην υγειά μας, παραζαλισμένοι εκ του πένθους, οι ορφανοί-επιτέλους- ίσως ευτυχείς, κληρονόμοι...
-Άρα, λοιπόν, αφού υπάρχει ο Μαύρος Καβαλλάρης, ο Ιππότης ο Θάνατος, τι επιλογή με συμφέρει να κάνω;
-Σε συμφέρει να πουληθείς στο Χριστούληηηη!
- Δόξα Σοι, που αναφωνεί και ένας γνωστός, και μπράβο που το κατάλαβες!
-Ναι. Το αποφάσισα.
Θα πουληθώ στο Χριστούλη, διότι Εκείνος και μόνον Εκείνος, μού δίνει την τιμή την ψηλότερη!
Δε με λυτρώνουν ούτε τα λεφτά, ούτε οι δόξες τάχα μ' , ούτε τα πάρτυ με τα πολλά ούζα, you know!
-Iknow! Τα χρήμα κάποτε θα μπουχτίσω, οι επίγειες δόξες θα διαλυθούν σαν τον ιστό της αράχνης, κι ο έρωτας ντροπιασμένα δεν θα μπορεί να με σώσει όταν ο Χάρος βίαια, το κορμί μου θα φυτέψει στο χώμα, ως έδεσμα των σκωλήκων, και από πάνω του, θα ξεπεταχτούν ολόφρεσκα τα ραδίκια.
- Η Αιώνια Ζωή της Τρυφής και της Αγαλλίασης, αδιαφιλονίκητα αστράφτει, ως η Τιμή η ψηλότερη.
Και όποιος πραγματικά, εξαγοραστεί με το Αγιο Αίμα δια του Βαπτίσματος στο Όνομα της Παναγίας Τριάδος από τον Κύριο, παραμένει άπαρτο κάστρο και αποτυχαίνουν οι όποιες επιθέσεις των παμπόνηρων και χαμένων δαιμόνων.
Ο συνειδητός ακόλουθος του Ιησού, από τη σκέψη κανενός επίγειου κέρδους ή αναπαύσεως, δεν πτοείται, δεν δελεάζεται και μένει εκεί- " άχρι θανάτου πιστός" στις άγιες Εντολές- που την ημέρα του Αγίου Βαπτίσματος, δεσμεύτηκε να τηρήσει- ίνα λάβη τον άφθαρτο στέφανο της Ζωής της Αιώνιας.
Μένει πιστός, άχρι θανάτου, σε ό,τι από Άγιους προγόνους, τού παραδόθηκε, προκειμένου να μεταβιβάσει και αυτός - ως σκυταλοδρόμος- έστω χωλός και βραδύπους- στους επομένους, την άγια σκυτάλη.
-Κατάλαβες τώρα γιατί μισούν μέχρι θανάτου τους ανεξαγόραστους αληθινούς χριστιανούς οι δυνάμεις του Σκότους;
Επειδή αυτοί οι ανεξαγόραστοι μένουν μέχρι θανάτου σ υ ν ε π ε ί ς στων Θείων Εντολών, το ματόβρεχτο μετερίζι.
Κατάλαβες, γιατί ο Εξαποδώς των ποτώνποτέδεν θα δώσει την εγκόσμια εξουσία σε άνθρωπο που ο Χριστός, πρόλαβε και τον εξαγόρασε Πρώτος;
Κατάλαβες γιατίουδείς πολιτικός ηγέτης θα βρεθεί να σεβαστείπραγματικάτο λαό του, ανπρωτίστως,αυτόν τον ηγέτη δεν τον έχει εξαγοράσει-ελευθερώσει ο Λατρευτός μας, ο Κύριος;
-Το κατάλαβα, περιστέρι μου, μη χτυπιέσαι. Το κατάλαβα.
- Ανθρωπίνως, στις μέρες μας, λοιπόν, ελπίς σωτηρίας από άρχοντες, δεν βρίσκεται, διότι " πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν. Ουκ έστιν ποιών χρηστότητα..."
Ο υπομείνας εις τέλος τον καύσωνα της ημέρας, χάριν του Κυρίου Ιησού Χριστού, ούτος και σωθήσεται.
Προχωράμε, λοιπόν, την ανηφόρα, ως εξαγορασμένοι δούλοι Κυρίου Ιησού, Χάριτι Θεία- σκληρή η μάχη, δε λέω...όμως...
Ευτυχώς ότι πάει κι έρχεται η ποίηση
και με παίρνει απ' τον κόσμο τούτο
στον κόσμο της, που είναι κι αυτός
από πράγματα καμωμένος
αληθινά.
Κ' είναι
γι αυτό όπως ένας
ουρανός με ανοιγμένα
παράθυρα τα βιβλία μου.
μπορεί να με δέρνουν οι άπειρες άλλες εμπάθειες, πλην...θεία χάριτι, με τo θέμα του φθόνου μέχρι στιγμής- διότι ουδείς επιγιγνώσκει το... μέλλον των συναισθημάτων του- δεν είχα πάρε δώσε- ούτε κατά διάνοιαν ούτε κατά φαντασίαν.
Τούτου ένεκεν, όταν διάβαζα στα αγιωτικά βιβλία ότι κινήθηκε ο φθόνος του δαίμονα ενάντια στον τάδε άνθρωπο, ή ενάντια στον τάδε μοναχό, αυτό ηχούσε στα χαζά αυτάκια του, ως απερίγραπτα κενός λόγος.
Το διάβαζα, ήξερα από τα λεξικά ότι ο φθόνος υποστασιαζόταν με μορφή υπερθετικού βαθμού ζήλιας -ανακατεμένης με διάθεση χαιρεκακίας και επιθυμία φ ό ν ο υ της ψυχής του πλησίον- πλήν...εφόσον δεν ανήκε στην προσωπική μου εμπειρία, πραγματικά- επί της ουσίας- υπήρχε για μένα, ως terra incognita,τουτέστιν ως γη άγνωστη.
Άμα ο άνθρωπος δε διαθέτει εμπειρία ή επίγνωση συγκεκριμένων παθών, ως μπίτι τυφλός και αχμάκης πορεύεται σε αυτό το μάταιο κόσμο...
-Τώρα σοβαρολογείς, μωρή Σαλογραία;
Θέλεις να σε πιστέψω;
-Με πιστέψεις δε με πιστέψεις, πιτσουνάκι μου, αυτή είναι η δική μου αλήθεια, και έχω χρέος να την καταθέσω με ντροπαλότητα, ως ενώπιον Κυρίου -επιτέλους δε θα βάλω και τον κόπανο να κλάψει αν αμφισβητείς την ειλικρίνειά μου!
Έχεις κάθε δικαίωμα!
Λοιπόν, με εξαιρετική καθυστέρηση- κατά τα ειωθότα- άρχισα να κατανοώ την αλήθεια του Φθόνου του Δαίμονα προς τις ψυχές των ανθρώπων- μέσα από διάφορες εμπειρίες- και όταν τον συνειδητοποίησα...τρόμαξα!
Πραγματικά, όλοι οι ανθρώπινοι φθόνοι από εκείνον τον Αρχέκακο Όφι υποδαυλίζονται και κατευθύνονται για τούτο και πολύ σοφά, οι άγιοι, δε μισούσαν ποτέ κανέναν άνθρωπο, όσο άθλια και άν τους φερόταν, επειδή γνώριζαν...ποίος ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ κακού, είναι η αιτία
Γι αυτό και η Εκκλησία, εύχεται υπέρ των μισούντων- Φθονούντων και επηρεαζόντων ημάς...
Άπαξ και συνέλαβα έστω αμυδρά την αλήθεια επί του θέματος, άρχισα να παρακαλώ για το φωτισμό μιας κατειλημμένης -απο Δαίμονα Φθόνου- φιλενάδας η οποία αδυνατώντας να αποκτήσει παιδιά, μου δήλωνε:
-Σαλογραία, όταν βλέπω στο δρόμο γυναίκα γκαστρωμένη, λέω από μέσα μου:
-Μπα που να πέσεις κάτω, μωρή, και να σπάσεις το λαιμό σου, εσύ και το παιδί που έχεις στην κοιλιά σου!
Μπα που να πέσεις, μωρή κάτω να τσακιστείς και να μη σώσεις να σηκώσεις κεφάλι!
Γιατί να έχεις εσύ παιδί και γω να μην έχω;
..........................................
ΜΟΥ ΣΗΚΩΘΗΚΕ Η ΤΡΙΧΑ ΚΑΓΚΕΛΟ, τότε που το άκουσα.
Υπέθεσα ότι αστειεύονταν.
Δυστυχώς, δ ε ν αστειεύονταν.
Το απέδειξε η συνέχεια των γεγονότων.
Δυστυχώς, μιλούσε ο Αρχέκακος Όφις, μέσα από το στόμα της, εκείνη την ώρα...
Ο δύσμοιρος ο Εξαποδώς όντας απερινόητα επηρμένος και επειδή από το Φθόνο, του βγαίνει το μάτι, μέρα και νύχτα, ακούραστα, με τρόπους για μας, ακατανόητους, εργάζεται προς καταστροφή του γένους μας, δίνοντας στον άνθρώπινο εγκέφαλο- αενάως- μυριάδες υποβολές αμαρτίας.
Ξεκινάει από τις μικρότερες και κλιμακώνει τις υποβολές μέχρι του κακού τα δυσθεώρητα ύψη...
Όπως μου ομολογούσε εξ εμπειρίας ένας μετα-νοημένος πιστός:
-Ο διάβολος επειδή μας ΦΘΟΝΕΙ, είναι ΨΕΎΤΗΣ, ΚΛΕΦΤΗΣ, ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ, μεθοδεύοντας ακούραστα την Αιώνια Καταστροφή του σώματος και της ψυχής μας.
Στην αρχή μας διαβάλλει, μας κατηγορεί το Νόμο του Κυρίου, ως ανόητο, ανούσιο, ξεπερασμένο, μετά, σπρώχνοντάς μας σε αμαρτωλές εμπειρίες, μας αφαιρεί τη Χάρη του Βαπτίσματος, με πολλά, μικρά και σταθερά βήματα, και στη συνέχεια, ωθεί την ψυχή μας, στην πιο ΜΑΥΡΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗ.
ΚΑΙ εκεί, εξαπολύει την ύστατη επίθεση.
Μας πολιορκεί με σκέψεις Αυτοκτονίας
(Επτά μάθαμε ότι αυτοκτόνησαν στην Πάτρα τις μέρες που πέρασαν, για Όνομααα!) .
Μας ψιθυρίζει συνέχεια μέσα στον ύπνο μας, μέσα στον ξύπνιο μας:
-Τελείωσαν όλα.
-Απότυχες.
-Δεν υπάρχει φώς.
-Έγινε χάλια το λίφτινγκ που πήγες και έκανες.
-Δε σου δωσε δάνειο η Τράπεζα. Πώς θα πας διακοπές;
-Σε πνίξαν τα χρέη.
-Θα σου πάρει η τράπεζα το κοτέτσι, δε θα χεις να φας αυγουλάκια, θα πεθάνεις της πείνας.
-Πήγαινε να κρεμαστείς!
-Πάρε ηρωίνη!
-Ανατινάξου μέσα στο αμάξι όπως ο Μίκυ Ρουρκ στην τάδε ταινία.
-Πιές πέντε μπουκάλια μαυροδάφνη Πατρών που είναι υπέροχη, να κάψεις κύτταρα να μη σκέφτεσαι.
-Κόψε με ζιλέτ ξυραφάκια τις φλέβες σου!
-Πήγαινε να καθαρίσεις τον τάδε χωριάταρο που σου καταπάτησε το χωράφι και σε έβρισε.
-Πήγαινε να ξεκοιλιάσεις αυτόν που σου πήρε την πόρσε, τη γκόμενα και έφυγε.
Και οι προτροπές προκειμένου να πορευθώμεν κατά κρημνών τέλος δεν έχουν!
Αλίμονο, αν μας πετύχει δίχως την πρέπουσα στήριξη, δίχως τα όπλα τα δεξιά και τα αριστερά που δίνει η προσευχή, οι εν Χριστώ αδελφοί, η νηστεία, η συμμετοχή στης Ζωής το Ποτήριο...
Κύριε, περιφρούρησέ μας από το Φθόνο του Εχθρού των αιώνιων ψυχών μας.
Μάθε μας να μισούμε τα πάθη και να αγαπάμε τους εμ-παθείς αδελφούς μας...
Όταν παρασύρονται και μας φθονούν και μας καταριώνται σε μύριους τόνους και αποχρώσεις κακίας,ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.
O εικονιζόμενος στη φωτό είναι ο όσιος Αμφιλόχιος της Ιεράς Μονής του Ποτσάεφ, στην Ουκρανία.
Τράβηξε τα μύρια από τους διώκτες της Ορθοδοξίας, αλλά ο Κύριος τον ενδυνάμωσε μέχρι το τέλος.
Τι σχέση έχει η φωτό με το θέμα;
Χα! δεν έχω καταλάβει ακριβώς!
Όποιος βρει άκρη, ας μου το πει και μένα, να μάθω!
Φιλάκια!
Σαλογραία
Περιστεράκι μου
ξέρω, ξέρω, εσύ είσαι πολύ νέο, ωραίο και σκορδοκαϊλα σου, για τη γεροντική άνοια που τριγυριζει εμένα, όμως ανεβάζω τα παρακάτω, διότι...όλο και πιο συχνά -τελευταία- συνειδητοποιούμε τον βαθύ και ισχυρότατο σύνδεσμο των ψυχικών και σωματικών μας δυνάμεων- βλέπε, αν θες, και την παλιότερη ανάρτησή μου για τον εγκέφαλο, τους νευρώνες, και την Ορθόδοξη εμπειρία ίσως, φανεί χρήσιμη.
Δεν μας συμφέρει να αφήνουμε το άγχος(από όποια αφορμή και αν προκύπτει) να μας κατακλύζει, διότικαιτίποτε δεν διορθώνεταικαικαταστρέφουμε βλακωδώς, την υγεία μας, το ημίν χαρισθέν αγαθό, το πολυτιμότατο.
Το κείμενο που ακολουθεί το έστειλε ένας παλιός φίλος.
Είναι ανέκαθεν γνωστές οι επιπτώσεις του άγχους στήν αύξηση του σακχάρου στο αίμα. Τώρα οι νέες μελέτες δείχνουν ότι μιά άλλη συνέπεια του άγχους είναι και η συρίκνωση του εγκεφάλου πράγμα που οδηγεί στην άνοια.
Το παρακάτω άρθρο είναι αρκετά κατατοπιστικό. Είναι πολύ εύκολο βέβαια να κάνουμε κήρυγμα λέγοντας ότι πρέπει να αποφεύγουμε το άγχος. Όταν όμως τα προβλήματα μας κατακλύζουν φαίνεται ότι είναι πιο εύκολο να το λέει κανείς αυτό από το να το θέτη σε εφαρμογή. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα προβλήματα, αλλά πρέπει να μάθουμε σιγά σιγά να παίρνουμε μιά απόσταση από αυτά και να μην τα αντιμετωπίζουμε εν θερμώ.
Λένε, και αν δεν είναι αλήθεια κάποιος ας με διορθώση,ότι όταν είδε ο Τσώρτσιλ τον βομβαρδισμό του Λονδίνου ζήτησε να πάη να .... κοιμηθή! Όλοι έμειναν έκπληκτοι και σκανδαλισμένοι.
Τότε ο μεγάλος πολιτικός τούς είπε :
"Πώς θέλετε να αντιμετωπίσω όσο αποτελεσματικά γίνεται την συμφορά της πατρίδας μας άν δεν την δώ από απόσταση και με καθαρό μυαλό";
Σας εύχομαι καλή βδομάδα Ακομινάτος
............................................................................................................ Σύμφωνα με νέα αμερικανική μελέτη
Τον κώδωνα του κινδύνου κρούουν οι επιστήμονες από τη Νέα Υόρκη, προειδοποιώντας ότι το επίμονο στρες μπορεί να συρρικνώσει τον εγκέφαλο και να οδηγήσει ακόμα και στην άνοια.
Τα αίτια αποδίδονται σε χημικές ουσίες που εκλύονται από τον οργανισμό όταν έχουμε στρες και οι οποίες είναι τοξικές για τον εγκεφαλικό ιστό.
Η έρευνά τους υποδηλώνει πως όταν αυτές οι χημικές ουσίες, παραμένουν σε υψηλές συγκεντρώσεις για μεγάλα χρονικά διαστήματα, σκοτώνουν τα εγκεφαλικά κύτταρα. Ταυτόχρονα, καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα και αυξάνουν τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα.
Σε μεγάλες δόσεις, όμως, δρουν καταστροφικά στον εγκέφαλο, με τον ιππόκαμπο να είναι ιδιαίτερα ευάλωτος.
Ο ιππόκαμπος είναι μία δομή του εγκεφάλου που παίζει ρόλο στην δημιουργία των αναμνήσεων, γιʼ αυτό και οι ερευνητές εικάζουν πως το χρόνιο στρες μπορεί τελικά να οδηγήσει στην άνοια.
Η ανακάλυψη έχει τις ρίζες της στην παρατήρηση γιατρών που είχαν υποβάλλει σε θεραπεία για μετατραυματικό στρες στελέχη της Γουώλ Στρητ, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.
Τομογραφίες στον εγκέφαλο των στελεχών αυτών είχαν δείξει πως ο ιππόκαμπός τους είχε συρρικνωθεί στο μέγεθος ηλικιωμένων με άνοια.
