Οικογένεια Ρομάνοφ: Πίστη στο Θεό μέχρι τέλους

Οι Βασιλόπαιδες Ρομάνοφ μέσα από τα γραπτά τους ...

Η Δαιμονόπληκτη Εφημερίδα των Συντακτών υπερασπίζεται την δολοφονία των ανυπεράσπιστων αγέννητων παιδιών.

Η Εφημερίδα των Συντακτών χαρακτήρισε οπισθοδρομική και σκοταδιστική την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανακηρύξει την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα ημέρα προστασίας της ζωής του αγέννητου παιδιού.
Τι ακριβώς τους τρώει και τους ενοχλεί εκεί στην Εφημερίδα των Συντακτών; Μήπως κάποια παιδιά καταφέρουν και ζήσουν;

Τα «επιχειρήματα» που «προβάλλονται» είναι:
-η λογική αυτή της Ιεραρχίας είναι «όπισθεν ολοταχώς»!
-πρόκειται για μία «κίνηση σκοταδισμού»!
-η απόφαση αυτή είναι «εναρμονισμένη πλήρως με τα πρότυπα της σύγχρονης ακροδεξιάς»!
-η απόφαση αυτή έγινε κατόπιν «αιτήματος της υπερσυντηρητικήςομάδας ‘Αφήστε με να ζήσω’»!
-εδώ και τρεις και πλέον δεκαετίες οι αμβλώσεις έχουννομιμοποιηθεί!


Οι αρθρογράφοι της Εφημερίδας των Συντακτών υπερασπίζονται την δολοφονία των ανυπεράσπιστων αγέννητων παιδιών καταφεύγοντας στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, στο χρωματολόγιο και στην αριστεροδέξια μεζούρα των πολιτικών παρατάξεων! 

Η σημερινή μας κατάντια είναι ακριβώς αυτή.
Ότι έχουμε φτάσει σε τέτοια σήψη και τέτοια παρακμή όπου βλέπουμε με τέτοιου είδους συνθηματικά «επιχειρήματα» του iq ραδικιού να αντιμετωπίζονται σχεδόν ως εγκληματίες οι άνθρωποι που υπερασπίζονται την ζωή. Η δε επαίσχυντη νομιμοποίηση των εκτρώσεων από ανθρώπους ιδίας αντιλήψεως δεν καλύπτει την ηθική πλευρά του θέματος, ούτε βέβαια συνεπάγεται ότι από εδώ και στο εξής η υπεράσπιση της ζωής καθίσταται παράνομη.

Διερωτάται κανείς, πως είναι δυνατόν οι αρρωστημένες ιδεοληψίες ορισμένων, που τις έχουν βαφτίσει «προοδευτικές» για να ξεγελούν τους εαυτούς τους, να έχουν θάψει και νεκρώσει μέσα τους ακόμη και αυτό το ανθρώπινο ένστικτο για επιβίωση και ζωή; Ή μήπως μόνο η δική τους ζωή μετράει και όχι των άλλων; Ή μήπως είναι εύκολο να κάνεις τον τζάμπα μάγκα σε ανυπεράσπιστα έμβρυα; 

Αυτοί οι άνθρωποι που γράφουν αυτά τα πράγματα, δεν είναι γονείς; δεν είναι θείοι και θείες; δεν είναι νονοί και νονές; δεν έχουν αδέλφια, ξαδέλφια και δικούς τους γονείς;  

Από που έρχονται αυτοί οι άνθρωποι και έχουν τόσο μίσος για το ανθρώπινο γένος; Από κάποιον άλλον πλανήτη; 

Αυτοί οι άνθρωποι, δεν υπήρξαν μέσα στην μήτρα μίας μάνας; δεν ζούσαν μέσα σε αυτήν;

 Ή μήπως ήταν νεκροί μέσα στην μήτρα και η ζωή «τους ήρθε» αμέσως μόλις βγήκαν απ’ την μήτρα; 

Κι όμως, η δαιμονική τους ιδεοληψία τους έχει πείσει να υπερασπίζονται τον θάνατο «για τα δικαιώματα κάποιου άλλου».

---

Υπογραφή: Φαίη

πηγή: https// tasthyras.wordpress

...............................................................................
.................................................................................
...................................................................................



ΤΟ "ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ" ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΒΛΏΣΕΙΣ 

Γράφει 




ο 

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ευτυχώς υπάρχει η Ιερά Σύνοδος που δίνει την ευκαιρία στις κοινότητες των προοδευτικών να αποδεικνύουν ότι είναι προοδευτικοί. Τελευταίο σουξέ το θέμα των αμβλώσεων. «Παπαδαριό» τους ανεβάζει και τους κατεβάζει το επαναστατικό Διαδίκτυο, αναθεματίζοντάς τους, εξορίζοντάς τους στον Μεσαίωνα επειδή τόλμησαν να ταχθούν κατά των αμβλώσεων και να κηρύξουν την «ημέρα του αγέννητου παιδιού».

Η Εκκλησία, και όχι μόνον η Εκκλησία της Ελλάδος, είναι από τη φύση της οργανισμός συντηρητικός. Στηρίζει την ύπαρξή της στην υπεράσπιση αξιών που αποτελούν τον κορμό της σκέψης της και της συμπεριφοράς της. Αν δεν ανταποκρίνεται πάντα σε αυτές τις αρχές αυτό είναι άλλο ζήτημα. Την αποτελούν άνθρωποι και αυτοί οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες. Οταν πιστεύεις και κηρύσσεις πως η ζωή είναι δώρο του Θεού θα ήταν παράλογο να υποστήριζες πως είσαι υπέρ των αμβλώσεων. Είναι άλλο να διαφωνείς με τη στάση της Εκκλησίας και άλλο να την απαξιώνεις επειδή υπερασπίζεται την πίστη της.

Να υπενθυμίσω στους κήρυκες της προοδευτικής σκέψης πως στη δεκαετία του ’70, όταν η Καθολική Εκκλησία είχε προτείνει δημοψήφισμα για το θέμα, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι είχε ταχθεί κατά της νομιμοποίησης των αμβλώσεων. Οι αριστεροί φίλοι τού είχαν επιτεθεί. Κάποιος ψυχαναλυτής είχε αποφανθεί πως επειδή ήταν ομοφυλόφιλος ταυτιζόταν με το έμβρυο μέσα στη μήτρα. Ποιος είπε ότι η ψυχανάλυση σε απαλλάσσει από τον φόρο της βλακείας; Επικαλούμαι τη στάση του εμβληματικού Παζολίνι επειδή αποδεικνύει ότι το ζήτημα δεν εντάσσεται στον μανιχαϊσμό που χωρίζει το ανθρώπινο σύμπαν σε προοδευτικούς και συντηρητικούς. Είναι ζήτημα πολυπλοκότερο από τη γραβάτα.

Οσο για τον όρο «αγέννητο παιδί» που τους φαίνεται τόσο παράλογος και σκοταδιστικός, παραπέμπω στη συγκίνηση των γονιών όταν στο πρώτο υπερηχογράφημα ακούσουν τους χτύπους της καρδιάς του ασχημάτιστου ακόμη πλάσματος. Δεν έχουν δει το πρόσωπό του, δεν το έχουν πιάσει στα χέρια τους, όμως είναι το παιδί τους.

Εχει ταυτότητα και ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο. Εξάλλου αν ο γυναικολόγος έχει επιστημονική συνείδηση, όσο προοδευτικός κι αν είναι, θα κάνει ό,τι μπορεί για να μεταπείσει τη μητέρα ακόμη κι αν είναι ο ίδιος που θα δεχθεί να πραγματοποιήσει την άμβλωση.

Η στάση της Εκκλησίας αναδεικνύει ένα σοβαρό ζήτημα. Η αποδοχή της άμβλωσης δεν είναι προφανής, όπως θέλει να μας την παρουσιάσει η κυρίαρχη προοδευτική σκέψη. Και η αλήθεια είναι ότι σε έναν κόσμο που θεωρεί προφανή, αν όχι αναγκαία, κάθε υπέρβαση ορίων και αξιών που έχει κληρονομήσει, κάποιοι πρέπει να μας υπενθυμίζουν πως η αλόγιστη κατάργηση των ορίων οδηγεί στη βαρβαρότητα.

Ανήκω στη γενιά της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ηταν τα ωραία αυτά χρόνια που τα παραδοσιακά αφροδίσια είχαν καταπολεμηθεί από τα αντιβιοτικά και ο τρόμος του AIDS δεν είχε κάνει την εμφάνισή του. Κενό αναστολών. Οι προφυλάξεις θεωρούνταν περιττές, όταν δεν αντιμετωπίζονταν ως ενοχλητικές. Το αποτέλεσμα είναι ότι μια ολονυχτία παρά θίν’ αλός μπορούσε να οδηγήσει τη γυναίκα στο μαιευτήριο δύο μήνες μετά για να «ρίξει» ό,τι περίσσεψε από την απόλαυση. Ο,τι πιο απλό το θεωρούσαμε τότε, ώσπου ήρθε η ώρα να κάνουμε κι εμείς παιδιά και να διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν δα και τόσο απλό.

Δεν έχω αντίρρηση ότι ιεράρχες υποτιμούν με τη στάση τους την Εκκλησία. Οπως εκείνος που συνέδεσε την ομοφυλοφιλία με τον πρωκτικό έρωτα κατά τη διάρκεια της κύησης. Δεν εξηγεί βέβαια τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, όμως αυτή μάλλον δεν τον απασχολεί. Για περισσότερες πληροφορίες τον παραπέμπω στον λόγο του Αριστοφάνη στο πλατωνικό «Συμπόσιο». Είναι αφελής ο άνθρωπος, είναι πονηρός ή απλώς αγράμματος; Ενα είναι το βέβαιο. Οι ανοησίες τέτοιου τύπου υποβαθμίζουν την Εκκλησία και τη ρίχνουν βορά στη χλεύη του αντικληρικαλισμού.

Ισχυρό ταμπού της γενιάς μου ο αντικληρικαλισμός. Συμβαδίζει με τις υποχρεώσεις που μας επέβαλε η σεξουαλική απελευθέρωση. Ταυτίσαμε το ράσο με το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και το εξορίσαμε σ’ ένα παρελθόν που δεν θέλαμε να ξαναζήσουμε. Ομως η Ελλάδα ευτυχώς ξεπέρασε την εποχή που ο Χριστόδουλος διοργάνωνε συλλαλητήρια για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ο αντικληρικαλισμός είναι εξίσου παρωχημένος με τους ζηλωτές που κάποτε διαδήλωναν για την προβολή του έργου «Ο τελευταίος πειρασμός». Μας περισσεύουν και οι δύο εκδοχές του φανατισμού.

Πρόπερσι ήταν η διδασκαλία των Θρησκευτικών. Τώρα είναι οι αμβλώσεις. Κάποτε θα πρέπει να αρχίσει να μας απασχολεί η ευκολία με την οποία διαδηλώνουμε την ανωτερότητά μας απέναντι σε μια σοφία που έχει δύο χιλιάδες χρόνια ζωής. Και να πάψουμε να περιφρονούμε την γιαγιούλα που ανάβει κεράκι επειδή φοβάται τον θάνατο.

https://www.kathimerini.gr

Οι "ψευτομορφωμένοι "

Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος 
γράφει ένα κείμενο για την ημιμάθεια και την υποκρισία...


ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ό,τι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι` αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ` όλες τις εποχές. Στην αρχαία Ελλάδα τούς κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΛΕΓΑΜΕ «ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων», νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΟΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ κατά βάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν τη χρησιμοποιεί σωστά.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ γλώσσα των κουλτουριάρηδων είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας». Μ` ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δεν βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;

ΡΩΤΗΘΗΚΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΤΙΣ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση; Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου...». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ` αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δεν λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ και γι` αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε. Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται.

ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΩΤΑ στο μυαλό. Πάντως μ` αυτά και μ` αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.

 ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει. Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πώς είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν; 

ΒΕΒΑΙΑ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξήλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλλας, που γράφουν ό,τι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές. 

ΚΑΠΟΙΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΜΠΛΟΥΤΙΖΕΤΑΙ η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές της Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;

 Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΥ οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους. Δεν θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ` όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ` όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης. 

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη» και τα συναφή. Μέσα σ` αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι. 


Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη (20 Μαρτίου 1931). Είναι Έλληνας ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός. Το πραγματικό όνομά του είναι Κωνσταντίνος Δημητριάδης. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες. Το 2011 αρνήθηκε να παραλάβει το Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2011. «Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Η απάντησή του έκανε μεγαλύτερο θόρυβο από το ίδιο το βραβείο σε μια κοινωνία που δεν ακούει πια τους ποιητές της. 

πηγή: Τρελογιάννης 

Ἐμπρός για μιά αὐθεντική καί περιπετειώδη ζωή ἤ μήπως ὄχι;

Ἐμπρός για μιά αὐθεντική καί περιπετειώδη ζωή ἤ μήπως ὄχι; Το μεγαλύτερο ψέμα της εποχής μας: Για μια ζωή με νόημα και στόχο Άρθρο του Rod Dreher για το περιοδικό The American Conservative Μετάφραση: Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος Σημείωμα του Μεταφραστή Στο κείμενο αυτό, ο Αμερικανός Ορθόδοξος δημοσιογράφος Rod Dreher [] απευθύνεται σε μία 35χρονη γυναίκα, η οποία έστειλε ένα ανώνυμο γράμμα στην στήλη συμβουλών του περιοδικού New York.  H γυναίκα αναφέρεται στην πολύ έντονη ψυχολογική κρίση που βιώνει, έχοντας χάσει την έμπνευση της και τη θέληση για ζωή, ενώ δεν έχει φτιάξει οικογένεια και νιώθει όλο και πιο κενή και δυστυχισμένη, σαν φάντασμα.  Ο Dreher προσπαθεί να δώσει την δική του οπτική στο θέμα, αποκαλύπτοντας ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα της εποχής μας: την εμμονή για μια «αυθεντική, περιπετειώδη ζωή» που εν τέλει αφήνει τον άνθρωπο συντετριμμένο και αιωνίως ανικανοποίητο.  Παρά τις ειδικές περιστάσεις που διεκτραγωδεί η επιστολή, το μήνυμα μπορεί να φανεί χρήσιμο σε άνδρες και γυναίκες, ειδικά σε όσους είναι στην αρχή της ενήλικης ζωής τους και δεν έχουν κατασταλάξει ακόμη όσον αφορά την ταυτότητα τους, το μέλλον και τα όνειρα τους. Μ.Ν. ............................................... Η επιστολή της γυναίκας «Νιώθω σαν φάντασμα. Είμαι μία γυναίκα 35 ετών και δεν έχω τίποτε να επιδείξω από την ζωή μου. Στα 20 και 30 μου χρόνια αναλώθηκαν σε ένα μπερδεμένο πέρα-δώθε μετακομίσεων κατά μήκος της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ, ένα δύο σύντομα περάσματα από το εξωτερικό, πολλές δουλειές σε μέτριες θέσεις χωρίς προοπτικές ανέλιξης. Ήμουν ακόμη το απόλυτο πρότυπο της κατά συρροήν μονογαμίας. Η πλέον ελπιδοφόροα και μακροχρόνια σχέση μου (τριάμισυ χρόνια) τελείωσε πριν δύο χρόνια. Μετακομίσαμε σε μία νέα πόλη (η 4η νέα πόλη για εμένα), φτιάξαμε το σπιτικό μας μαζί, και ύστερα καταρρεύσαμε σε έναν τραυματικό χωρισμό που πέταξε στην πέμπτη και τρέχουσα πόλη κατοικίας μου – όσον αφορά τις δουλειές, έχω χάσει το μέτρημα. Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια γρήγορων αλλαγών και παρορμητικών αποφάσεων, που κάποτε εξορθολόγιζα ως περιπέτειες, εξερευνήσεις μίας «αυθεντικής ζωής», δεν έχω τίποτα καλό να επιδείξω. Δεν έχω μαζέψει χρήματα, και τώρα είμαι φορτωμένη με αρκετά χρέη από όλες μου τις μετακομίσεις, κακές αποφάσεις και έλλειψη ενθουσιασμού για την καριέρα μου σε βαθμό που ίσως να μην μπορέσω ποτέ να βγω στην σύνταξη. Δεν έχω κάποια σημαντικά ορόσημα στην εργασιακή μου ζωή και δε με νοιάζει η καριέρα μου ιδιαίτερα έτσι κι αλλιώς, αλλά τώρα είναι το τελευταίο που με κρατά στην ζωή, αφού έχω αποταμιεύσεις που αρκούν μόνο για δύο βράδια σε ένα ξενοδοχείο. Δεν έχω συγγενείς εδώ κοντά, ούτε κάποια μακροπρόθεσμη σχέση που να έχει αναπτυχθεί μέσα από χρόνια αμοιβαίας ωρίμανσης και κοινών εμπειριών, ούτε παιδιά. Παρ’ ότι κάνω φίλους εύκολα, σε κάθε μετακόμιση από πόλη σε πόλη, οι φίλοι μένουν πίσω και αναπτύσσουν ρίζες: καριέρα, κοινότητα, οικογένεια, παιδιά. Έχω μερικές στενές φίλες, για τις οποίες είμαι ευγνωμονούσα, αλλά η ζωή γίνεται όλο και πιο επιβαρυμένη με υποχρεώσεις και πλέον περνάνε μήνες ανάμεσα σε κάθε συνομιλία μας. Τα περισσότερα βράδια είμαι μόνη με τη γάτα μου (έχω γίνει σκέτο κλισέ). Κάποτε θεωρούσα τον εαυτό μου δημιουργικό – μία καλή συγγραφέα, ποιητική, παθιασμένη, φιλοπερίεργη. Τώρα, ύστερα από πολλά χρόνια απαιτητικών αλλά αδιέξοδων εργασιών, απανωτών ερωτικών απογοητεύσεων, μετακομίσεων, οικονομικών προβλημάτων, είμαι πραγματικά εξαντλημένη. Με το ζόρι θυμάμαι να πάρω υγρό πιάτων, πολλώ δε να στοχαστώ για την ανθρωπότητα ή να βρω έμπνευση από τα ημερολόγια της Αναΐς Νιν (ΣτΜ: Γαλλίδα συγγραφέας, ταξιδεύτρια και δοκιμιογράφος). Ειλικρινά, νιώθω προσβεβλημένη κάθε φορά που συναντώ καλλιτέχνη γιατί ζηλεύω και δεν μπορώ να καταλάβω πως κατέληξα τόσο μακριά από τον πραγματικό μου εαυτό. Ακόμη, τον τελευταίο χρόνο φοβήθηκα μήπως έχω καρκίνο του μαστού και χρειάστηκα εγχείριση στην μήτρα μου για ένα ζήτημα γονιμότητας. Σα να μην έφθαναν όλα αυτά, είμαι 35 ετών και κάθε γυναικολόγος και ιστοσελίδα γυναικείας υγείας μου λέει πως η γονιμότητα μου φθίνει ταχύτατα. Σκέφτομαι να παγώσω τα ωάρια μου, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τα οικονομικά μου, ελπίζοντας πως ίσως φτιάξω κάτι σε αυτό το στοιχειωμένο σπίτι και ίσως να έχω μία μέρα μια οικογένεια με έναν (άγνωστο ακόμη) άνδρα. Προσπαθώ Πόλυ (ΣτΜ: το ψευδώνυμο της δημοσιογράφου που έχει την στήλη με τις συμβουλές), προσπαθώ. Βγαίνω ραντεβού. Πηγαίνω γυμναστήριο. Ακούω την αγαπημένη μου μουσική και αγαπώ την γάτα μου. Παίρνω συχνά τηλέφωνο την μητέρα μου. Αλλά πραγματικά νιώθω σαν φάντασμα. Κανείς δεν ξέρει ποια είμαι και τι έχω περάσει. Δεν έχω κρατήσει κοντά μου κανένα φίλο, εραστή ή εχθρό, όχι αρκετά για να δώσω σε κάποιον την ευκαιρία να με μάθει. Ποιο το νόημα; Δε με νοιάζει η δουλειά μου. Δεν οικοδομώ το μέλλον μου προς κάποια κατεύθυνση. Επιπλέον η κοινωνία μου λέει πως η αξία μου ως γυναίκα, οι ρυτίδες μου απαιτούν μπότοξ (οπότε γυρνάμε στα άθλια οικονομικά μου), ενώ ο διευθυντής μου ζητά «να έχω τελειώσει την αναφορά ως τη Δευτέρα». Ποιος νοιάζεται; Η απάθεια μου βγαίνει στην επιφάνεια με περιέργους τρόπους. Πίνω πολύ, και όταν κατά καιρούς συναντώ τους φίλους μου, καταλήγω μεθυσμένη και θυμωμένη ή θλιμμένη ή και τα δύο, με αποτέλεσμα να τους απομακρύνω. Και με τους άνδρες που βγαίνω, νιώθω την πίεση να προχωρήσω την σχέση πολύ νωρίς (συγκατοίκηση, γάμος, κανα δυο παιδιά – ωραία πράγματα!). Όλα αυτά ενώ προσπαθώ να παραμείνω η σέξυ 25χρονη που νόμιζα ότι ήμουν μέχρι εχθές. Πίστευα πως είχα εν τάξει όλη μου τη ζωή. Περιπετειώδης ζωή στη μεγάλη πόλη! Ταξίδια σε όλο τον κόσμο! Έφτιαχνα αναμνήσεις! Τώρα νιώθω απίστευτα κενή. Και ηλίθια. Πως μπορώ να ονειρευτώ ένα μέλλον που να με γεμίζει ενθουσιασμό ύστερα από τόσα χρόνια που χαράμισα; Τι αποθέματα ή ταυτότητα μπορώ να αντλήσω όταν νιώθω πως δεν έχω μαζέψει τίποτε μέχρι στιγμής, ύστερα από αυτές τις επιλογές Υπογραφή Στοιχειωμένη» .................................................................. ................................................................... Η απόκριση του Dreher «Σε παρέσυρε το Μεγάλο Ψέμα της κουλτούρας μας: ότι η ζωή πρέπει να είναι πειραματική και ότι τα πάθη μας είναι επαρκής οδηγός στην ζωή. Φαίνεται τελικά πως η πλήξη δεν είναι, τελικά, η πηγή κάθε κακού. Νιώθεις σαν φάντασμα γιατί έζησες μία ζωή αποξενωμένη από την αφοσίωση, τη δέσμευση σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Η ζωή είναι παράδοξο πράγμα: μόνο εάν τη χάσεις έχεις την ελπίδα να την κερδίσεις. Δηλαδή, μόνο εάν προσανατολίσεις τον εαυτό σου προς κάτι πέρα από την ικανοποίηση των ατομικών επιθυμιών σου μπορείς να ανακαλύψεις ποιος είσαι και ποιό είναι το πεπρωμένο σου στην ζωή. Κανείς δε ζει μια ζωή ’αυθεντική’ ή ’πρωτότυπη’. Δεν υπάρχει τίποτε πιο κομφορμιστικό και συμβιβασμένο από την ιδέα ότι πρέπει να ζήσεις μία ’πρωτότυπη’ ζωή. Να ζήσεις μία καλή ζωή, ή για να το θέσουμε αλλιώς, μια ζωή αρετής. Οι μεγάλες θρησκείες – όχι οι νεόκοπες ψευδοθρησκείες που 5λέπτου που ξεφυτρώνουν στην Καλιφόρνια – όλες έχουν κάτι σημαντικό να πουν σχετικά με αυτό. Το ίδιο και η κλασσική φιλοσοφία. Οι σοφότεροι άνθρωποι που έζησαν ποτέ, άσχετα από το που και πότε, όλοι συμφωνούν ότι μία ζωή αφιερωμένη στην υπηρεσία του Εγώ είναι αδιέξοδη. Δυστυχώς ζούμε σε μια κουλτούρα που αναμένει από τον καθένα από εμάς να κουβαλήσει το βάρος της δημιουργίας νοήματος μονάχος του. Για αυτό και προσπαθούσε να ζήσεις μία ’αυθεντική’ ζωή. Ξέρεις τώρα πως αυτό δεν πάει πουθενά. Θα έπρεπε ακόμη να ξέρεις πως δεν έχεις τον χρόνο να αναλάβεις μία πλήρη, εμβριθή αναζήτηση της Αληθείας. Κανείς δεν μπορεί να μελετήσει ολοκληρωτικά κάθε θρησκεία και φιλοσοφική παράδοση στον πλανήτη, και ύστερα να κάνει μία ορθολογική, αντικειμενική επιλογή ανάμεσα τους. Ο φιλόσοφος Σόρεν Κίρκεγκαρντ (ΣτΜ: προπομπός του υπαρξισμού) είχε δίκιο: Η Αλήθεια βρίσκεται στην υποκειμενικότητα. Δεν εννοούσε πως δεν υπάρχει αντικειμενική Αλήθεια. Αντιθέτως, εννοούσε πως το είδος της Αλήθειας για την οποία ένας άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει και να πεθάνει μπορεί να γίνει γνωστό μόνο αν το βάλουμε μέσα στην καρδιά μας και ζήσουμε την ζωή μας με βάση αυτό. Η παγίδα είναι πως ποτέ δεν θα μάθουμε πραγματικά πως είναι ζωή της αφοσίωσης προτού την βιώσουμε εκ των έσω. Όπως είπε ο Κίρκεγκαρντ, το πρόβλημα με τη ζωή είναι πως πρέπει πρώτα να τη ζήσουμε και ύστερα, κοιτώντας πίσω, να την κατανοήσουμε. Μπορεί να κάνεις λάθος επιλογή. Υπάρχει ένα ρίσκο. Κάποιοι έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στην υπηρεσία των φτωχών και των ανυπερασπίστων. Άλλοι έχουν δώσει όλη τους τη ζωή στην υπηρεσία παρανοϊκών αιρέσεων ή ιδεολογιών μίσους. Πρέπει να επιλέξεις προσεκτικά, αλλά εν τέλει πρέπει κάτι να επιλέξεις. Υπάρχουν σπουδαία βιβλία που μπορούν να σε βοηθήσουν – αλλά δεν θα τα βρεις στο ράφι της αυτοβοηθείας στο βιβλιοπωλείο. Μία πιο πρακτική στρατηγική θα ήταν να σκεφτείς τους ανθρώπους στη ζωή σου που θαυμάζεις πιο πολύ – όχι τους πλουσιότερους ούτε τους εργασιακά επιτυχημένους, αλλά εκείνους που φαίνονται ταπεινοί, και στους οποίους θα απευθυνθείς στη δύσκολη ώρα. Ρώτησε τους τι τους οδηγεί στη ζωή – άκουσε τους. Σκέψου ακόμη τους άνδρες και τις γυναίκες της ιστορίας που έχουν ζήσει βίους αξιοθαυμάστους. Γιατί είναι πρότυπα σήμερα; Πως μπορείς να τους μιμηθείς; Η βασική αλλαγή που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή είναι να αναπροσανατολίσεις άρδην τον εαυτό σου: να σταματήσεις να είσαι τουρίστας, και να αρχίσεις να είσαι προσκυνητής. Ένας τουρίστας δεν έχει να πάει κάπου συγκεκριμένα, και απλά πηγαίνει από εδώ και από εκεί, προχωρώντας αφού έχει εξαντλήσει τον προηγούμενο προορισμό του. Ο προσκυνητής, αντιθέτως, οδεύει προς ένα συγκεκριμένο σημείο. Ταξιδεύει σε ένα μονοπάτι γνωστό και χιλιοπατημένο, μαζί με άλλους προσκυνητές, και κοιτά για σημάδια στο δρόμο που θα τον κρατήσουν προσανατολισμένο προς τον προορισμό και που του θυμίζουν γιατί είναι σημαντικό να συνεχίσει. Θα πρέπει να βασιστείς στην πίστη πως υπάρχει Αλήθεια έξω από εσένα, και πως έχεις το κάλεσμα να ενωθείς με αυτήν την Αλήθεια, μέσα από την πράξη και τον στοχασμό. ’Αιτήτε και δοθήσεται υμίν’ (Κατά Ματθαίον 7:7). Θα πρέπει να γίνεις προσκυνητής σε έναν κόσμο γεμάτο τουρίστες. Δεν θα είναι εύκολο. Αλλά έζησες ως τώρα την εναλλακτική, και που σε έφερε; Θα πάψεις να είσαι φάντασμα όταν κάνεις δεσμεύσεις και ζήσεις σύμφωνα με αυτές, ότι και να γίνει. Τα φαντάσματα δεν έχουν πόνο στα πόδια από την διαδρομή. Ούτε όμως νιώθουν την γλυκύτητα ενός ποτηριού με κρύο νερό από τα χέρια του συνταξιδώτη. Πηγή:  ΖΩΝΤΑΝΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ,  Αντίβαρο Λέξεις κλειδιά: αντίβαρο, ζωή, νόημα

Σαν χτες, η αποκορωμένη, το σωτήριον έτος 2008 μ.Χ. χάριτι θεία (;) και ελέω Google, ξεκίνησα αυτή τη σελίδα, το salograia.blogspot.com. Έντεκα χρόνια από τότε περάσανε. Άντε βρε! Καλή μου Μετάνοια! Ο εν Ουρανοίς Κύριος, ας μου συχωρέσει το Χασομέρι...

"όλα τα λεφτά", μιλάμε, η λευκή πετσέτα...όχι σαν μια... προκομένη...που το πρόσφερε τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο-για Όνομαα!

Θεέ μου...κάνε να μη με νευριάσει κανείς σήμερα...

Γεώργιος Παύλος- Πολυπλοκότητα, Χρόνος, Παιδεία

Ο Βασίλης Κωνσταντούδης (δρ. φυσικός, ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος) συζητά με τον αναπληρωτή καθηγητή Γιώργο Παύλο από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης για την θεωρία πολύπλοκων συστημάτων, τον Ilya Prigogine, την έννοια του χρόνου, την φυσική επιστήμη, την παιδεία, και τον άνθρωπο.

Πώς ετελείωσαν τον βίο τους οι Άγιοι Απόστολοι...

[...]

Ας μνημονεύσουμε επίσης
πώς ολοκλήρωσε τον επίγειο βίο του 
ο καθένας εξ αυτών
των τελείων, αγιότατων και ανιδιοτελών ανθρώπων 
στην ιστορία του κόσμου:

Ο Πέτρος σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα κάτω

Ο Ανδρέας σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα κάτω

Ο Ιάκωβος , υιός του Ζεβεδαίου, αποκεφαλίστηκε.

Ο Ιωάννης ο Θεολόγος αναπαύθηκε μετατεθείς  κατά τρόπο θαυμαστό.

Ο Φίλιππος σταυρώθηκε.

Ο Βαρθολομαίος σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα κάτω ,
εκδαρείς και, τέλος, αποκεφαλισθείς.

Ο Θωμάς  τελειώθηκε λογχευθείς με πέντε λόγχες.

Ο Ιάκωβος , υιός Αλφαίου, σταυρώθηκε.

Ο Ιούδας , αδελφός του Ιακώβου, σταυρώθηκε.

Ο Σίμων ο Ζηλωτής  σταυρώθηκε.

Ο Ματθίας λιθοβολήθηκε  και αποκεφαλίστηκε μετά θάνατον.

Ο Παύλος αποκεφαλίστηκε.
.................................................................................
.................................................................................
Οι τόποι του Μαρτυρίου/θανάτου  τους, όπως αναφέρονται:

Ο Άγιος Ανδρέας μαρτύρησε στην Πάτρα, 

Ο Φίλιππος στην Ιεράπολη,

Ο Βαρθολομαίος στην Αλβανόπολη ή Ουρβανόπολη, 

Ο Θωμάς στην Ινδία

Ο Ματθαίος στην Ιεράπολη, 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στην Έφεσο,

Ο Ιούδας ο Θαδδαίος  στην περιοχή του Αραράτ, 

Ο Ιάκωβος Αλφαίου  στην Οστρακίνα  της Αιγύπτου

Ο Σίμων ο Ζηλωτής  στη Βρετανία. 

[Ο Παύλος αποκεφαλίστηκε στη Ρώμη επί Νέρωνα
Ο Πέτρος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Νέρωνα επίσης]

(Από το πολύτιμο δωδεκάτομο έργο με τίτλο "Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ" του Αγιώτατου Επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς , τόμος Ιουνίου, σελίδα 282, εκδόσεις ΑΘΩΣ )
......................................................................................................
......................................................................................................

Ββ

Δίσκος: Τα τραγούδια του δρόμου Μουσική: Μάνος Λοΐζος Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου

Copyright: 1974 Δισκογραφική εταιρία: Minos

Δώδεκα παιδιά στους δρόμους, δώδεκα παιδιά, πήραν τη βροχή στους ωμούς, δώδεκα παιδιά, κράτησαν ψηλά τον ήλιο, κάνανε το κρύο φίλο, πήγαν πιο μακριά κι απ' τα πουλιά. Βρήκαν στην κορφή, την παλιά πληγή, το χρυσό μαχαίρι του ληστή. Δώδεκα παιδιά στους δρόμους, δώδεκα παιδιά, πήραν τη βροχή στους ωμούς, δώδεκα παιδιά, κράτησαν ψηλά τον ήλιο, κάνανε το κρύο φίλο πήγαν πιο μακριά κι απ' τα πουλιά. Δώδεκα παιδιά στους δρόμους, δώδεκα σπαθιά, πήραν το Χριστό στους ώμους δώδεκα παιδιά, χάραξαν στη γη τους νόμους, άνοιξαν στη νύχτα δρόμους κι έγινε η αγάπη πιο βαθειά. Γράψαν μιαν ευχή, να μη ξεχαστεί, κάτω από το χώμα η γιορτή. Δώδεκα παιδιά στους δρόμους, δώδεκα σπαθιά, πήραν το Χριστό στους ώμους, δώδεκα παιδιά, χάραξαν στη γη τους νόμους, άνοιξαν στη νύχτα δρόμους κι έγινε η αγάπη πιο βαθειά.

Τη αυτή ημέρα 29 Ιουνίου/12 Ιουλίου η Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατρίου Εορτολογίου τιμά τους Αγίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο

Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ ημών

.......................................................................

(Το κείμενο που ακολουθεί αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ)

ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος -δύο διαφορετικοί άνθρωποι, 

τους οποίους τους κάλεσε ο Ιησούς Χριστός 

για να κηρύσσουν το ίδιο χαρμόσυνο μήνυμα της αγάπης και της σωτηρίας.

Πριν συναντήσει τον Χριστόν, ο οποίος τον ονόμασε Κηφά (πέτρα), ο Αγιος Πέτρος λεγόταν Σίμων. 

Γεννήθηκε στη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ο πατέρας του λεγόταν Ιωνάς. 

Είχε αδελφό τον Ανδρέα, τον πρωτόκλητο. 

Ο Ανδρέας παρουσίασε τον Πέτρο στον Ιησού αφού πρώτα του είχε πει «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» (Ιω. 1,42). 

Ο Σίμων Πέτρος ήταν έγγαμος και ασχολούνταν με την αλιεία. 

Αυτή η απασχόληση τον βοήθησε να αντιμετωπίζει τα κύματα της θαλάσσης, να κοπιάζει, να χαίρεται τις επιτυχίες της δουλειάς και να αναλαμβάνει τις αποτυχίες. Είχε δυναμικό χαρακτήρα, ήταν αυθόρμητος και με πολύ ζήλο. 

Μια μέρα συνάντησε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, ο οποίος του άλλαξε τη ζωή και από κανονικό αλιέα τον έκανε «αλιέα ανθρώπων», δηλαδή απόστολο με σκοπό να μαζεύει ανθρώπους για τη Βασιλεία των Ουρανών, την οποίαν την κήρυττε ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και μετά ο Ιησούς, λέγοντας «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4,7).

 Την ιουδαϊκή πίστη -κληρονομιά από την οικογένειά του- την καλλιέργησε στη συναγωγή, μέσα σ’ ένα ιουδαϊκό και ελαφρά ελληνιστικό περιβάλλον της Γαλιλαίας, όπου συνυπήρχαν διαφορετικές φυλές.

Και όμως, ο Σίμων Πέτρος υπήρχε απλός άνθρωπος, δεν μιλούσε ελληνικά, γι’ αυτό μετά στην αποστολή του είχε βοηθό τον μαθητή του, τον Ιωάννη Μάρκο, ο οποίος μετέφραζε γι’ αυτόν από τα εβραϊκά στα ελληνικά.

Ο Άγιος Παύλος ονομαζόταν στην αρχή Σαύλος. 

Γεννήθηκε στη Ταρσό της Κιλικίας (σημερινή Τουρκία), στη διασπορά, σαν τέκνο Εβραίων εξορισμένων από τους Ρωμαίους. Υπήρξε άνθρωπος με βαθιά θεολογική μόρφωση την οποία την απέκτησε στην Ταρσό και στην Ιερουσαλήμ. 

Ήταν Ρωμαίος πολίτης, δηλαδή ήταν ένας διεθνής. 

Μιλούσε ελληνικά, σαν μαθητής του διδασκάλου Γαμαλιήλ, ενός θεολόγου του Νόμου του Μωϋσή και είχε πολύ ζήλο. Ήταν σύγχρονος του Ιησού, αλλά δεν τον είχε συναντήσει όσο ο Ιησούς ζούσε στη γη.

 Από ζήλο για την ιουδαϊκή παράδοση καταδίωκε την καινούργια κοινότητα των μαθητών του Ιησού. 

Όμως, ενώ κατεδίωκε τους χριστιανούς στη Συρία, κοντά στη Δαμασκό, συναντήθηκε με τον Ιησού που είναι ζωντανός στους ουρανούς, μέσα σ’ ένα απρόσιτο φως, ο οποίος τον ρώτησε «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις;» (Πρ. 9,4). Τότε κατάλαβε ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ζωντανός και είναι ο αληθινός Μεσσίας. Τότε έμαθε ότι ο Ιησούς Χριστός, ο επικεφαλής της Εκκλησίας, είναι αχωρίστως συνδεδεμένος με την Εκκλησία -το Σώμα Του. 

Ο Σαύλος χτυπούσε τους χριστιανούς, αλλά ο Χριστός αισθανόταν τον πόνο τους, επειδή η ζωή τους ήταν η δικιά Του ζωή και η ζωή Του ήταν η ζωή τους. 

Μετά ο Σαύλος, ο διώκτης, αφού προσηλυτίστηκε και βαπτίστηκε, γίνεται ο Απόστολος Παύλος, ο πιο ζηλωτής ιεραπόστολος του Χριστού και της Εκκλησίας Του.

Διαφορετικοί όσον αφορά τον τόπο γεννήσεως και τον πολιτισμό, τη μόρφωση, οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος κλήθηκαν να γίνουν απόστολοι πάλι με διαφορετικό τρόπο και δέχτηκαν από τον Χριστό και από τις Εκκλησίες διαφορετικές αποστολές: ο Άγιος Πέτρος να κηρύσσει το Ευαγγέλιο στους Ιουδαίους και ο Άγιος Παύλος στα έθνη. 

ΟΆγιος Πέτρος είναι ένας από τους 12 Αποστόλους, ο Άγιος Παύλος είναι ο 13ος. 

Στο σχέδιο Του για την σωτηρία του κόσμου ο Χριστός προτιμάει κάθε άνθρωπο. 

ΟΆγιος Ανδρέας είναι ο πρωτόκλητος, ο Άγιος Πέτρος είναι ο πρώτος στις λίστες, ο Άγιος Ιωάννης είναι ο πιο αγαπημένος μαθητής, ο Άγιος Παύλος αν και ο τελευταίος που κλήθηκε, γίνεται πρώτος εκ πλευράς του ιεραποστολικού ζήλου. 

Με κάθε πρόσωπο και με κάθε λαό, ο Χριστός έχει στην αγάπη Του μια προτιμητέα και μοναδική σχέση, επειδή Αυτός προσφέρεται εντελώς σ’ όλους αυτούς που πιστεύουν σ’ Αυτόν και τον αγαπάνε.

Τί έχουν κοινό οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος; Το ουσιαστικό και την πληρότητα, δηλαδή τη ζεστή πίστη στο Χριστό και τη ζωντανή κοινωνία με Αυτόν. 

ΟΆγιος Πέτρος ομολόγησε τη θεότητα του Ιησού Χριστού: «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16,16), και ο Άγιος Παύλος ομολόγησε ότι στον Χριστό «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος» (Κολ. 2,9) και μυστικώς, η χριστιανική πίστη είναι το μυστήριο του Θεού, ο οποίος «εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α’ Τιμ. 3,16). 

Και οι δύο Απόστολοι είχαν μια δυνατή εμπειρία της μετάνοιας και της αλλαγής: 

ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, ύστερα έκλαυσε πικρώς (Λκ. 22, 62) και αγάπησε τον Χριστό μέχρι το μαρτυρικό θάνατό του, ενώ ο Παύλος εδίωκε την Εκκλησία του Χριστού, ύστερα μετανόησε γι’ αυτό σε όλη του τη ζωή και εργάστηκε για να πλένει το σφάλμα του στην Εκκλησία και για την Εκκλησία, περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο.

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, έχουν κοινή και την δυνατή τους αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη επάνω στην πέτρα της ομολογουμένης από τον Πέτρο πίστης, δηλαδή επάνω στην ομολογία της θεότητας του Ιησού Χριστού (Μθ. 16, 13-20). 

Γι’ αυτό ο Άγιος Πέτρος ο ίδιος ομολογεί ότι όχι αυτός, αλλά ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που ενώνει, μέσα στην Εκκλησία, τους Ιουδαίους με τους άλλους λαούς του κόσμου: «προς ον προσερχόμενοι, λίθον ζώντα, υπό ανθρώπων μεν αποδεδοκιμασμένον. παρά δε Θεώ εκλεκτόν, έντιμον και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε, οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, ανενέγκαι πνευματικάς θυσίας ευπρόσδεκτους τω Θεώ διά Ιησού Χριστού… υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως οι ποτέ ου λαός, νυν δε λαός Θεού, οι ουκ ηλεημένοι, νυν δε ελεηθέντες (Α’ Πέ. 22, 4-5, 9-10).

 Γι’ αυτό, ο Άγιος Πέτρος απαιτεί να διατηρηθεί η σωστή πίστη και η ενότητα της Εκκλησίας, μη δίνοντας σημασία στις ψευδοπροφητείες: «Εγένετο δε και ψευδοπροφήται, εν τω λαώ ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν…» (Β’ Πέ. 2,1-22).

Ο Άγιος Παύλος, δείχνοντας την αγάπη προς τον Χριστό λέει: «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; …πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών». Και σε άλλο σημείο ενδιαφέρεται για την Εκκλησία στο ιεραποστολικό του έργο: «χωρίς των παρεκτός η επισύστασίς μου η καθ’ ημέραν, η μέριμνα πασών των εκκλησιών» (Β’ Κορ. 11, 28).

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος έχουν κοινό και το μαρτύριό τους στη Ρώμη, την εποχή των διωγμών του αυτοκράτορα Νέρωνα εναντίον των χριστιανών, το έτος 67, το οποίο μαρτύριο γιορτάζεται στην παράδοση της Εκκλησίας κάθε 29 Ιουνίου. 

Έτσι, αυτοί μπορούν να ονομαστούν Απόστολοι της Ευρώπης και Μάρτυρες της Ευρώπης.

Τί αντιμετώπισαν αυτοί στην Ευρώπη την εποχή τους;

Πρώτον, μια πολυθεϊστική θρησκευτικότητα, ειδωλολατρική και ασαφή, η όποια συγχύζει τον Κτίστη και τήν κτίση (Ρωμ. 2,25) εξουδετερώνει την ελευθερία και μειώνει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, πολλαπλασιάζοντας τις μορφές της πνευματικής και κοινωνικής δουλείας.

Δεύτερον, αντιμετώπισαν την αυτάρκεια και την υπερηφάνεια της ελληνορωμαϊκής φιλοσοφίας η οποία δεν μπορούσε να δεχθεί τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή την ταπεινή αγάπη του Παντοδύναμου και την Ανάσταση του σώματος, επειδή ο θάνατος κρατούσε όλο τον αρχαίο κόσμο σε μια δουλεία του πνεύματος: «και απαλλάξη τούτους, όσοι θανάτου διά παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ. 2,15). Επομένως, η πίστη στον Θεό, η οποία δεν ταυτίζεται με τον φθαρτό κόσμο και νίκησε τον θάνατο, δεν αποτελούσε τίποτα άλλο παρά την ελευθερία των ανθρώπων.

Τρίτον, αυτοί αντιμετώπισαν την αυτάρκεια και την εχθρότητα της αυτοκρατορικής πολιτικής εξουσίας. 

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος απαιτούν στις επιστολές τους σεβασμό στην αυτοκρατορική πολιτική εξουσία καθώς και τη διοικητική και στρατιωτική εξουσία. Επιπλέον, τις ονομάζουν υπηρέτες του κοινωνικού καλού και όργανο που τιμωρεί τους κακοποιούς (Α’ Πέτρου 2,13-14, Ρωμ. 13,1-13). Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι δεν ταύτιζαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τη Βασιλεία των ουρανών και τον αυτοκράτορα με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι αιωνίως ζωντανός. 

Γι’ αυτό έχουν υποφέρει για τον Χριστό μέχρι τον θάνατο. 

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος είναι για μας διδάσκαλοι της πίστεως, παραδείγματα ιεραποστόλων και πρεσβευτές για τη ζωή και την ενότητα της Εκκλησίας. Διά της ζωής, των πράξεων και των συγγραμμάτων τους, μας διδάσκουν να αγαπάμε τονΧριστό, το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία Του, να δουλεύουμε για τη θεραπεία και τη σωτηρία όλων των ανθρώπων χωρίς διάκριση όσον αφορά τη φυλή και το φύλο, το έθνος και την κοινωνική τάξη. 

Αυτοί είναι για μας διδάσκαλοι της συμφιλίωσης, της συγχώρησης, της ενότητας και της αγιότητας. 

Μας διδάσκουν να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, να πράττουμε συνεχώς καλά έργα και να μην βασιστούμε ποτέ στον εαυτό μας, αλλά στη χάρη του Θεού του ζώντος, ο οποίος φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Στην ορθόδοξη εικονογραφία, οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, ο πρώτος και ο τελευταίος των Αποστόλων, συμβολίζουν την κοινωνία του Ισραήλ (Πέτρος) με όλους τους λαούς του κόσμου (Παύλος). 

Τα κλειδιά του Αγίου Πέτρου συμβολίζουν τη μετάνοια και τη συγχώρηση, την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη που διευκολύνουν την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού. Το σπαθί του Αγίου Παύλου συμβολίζει τη δύναμη του πνευματικού λόγου που διακρίνει μεταξύ αιρέσεως και αληθείας, εγωισμού και αγάπης, θανάτου και ζωής.

Ας ικετεύουμε τους Αγίους Πέτρο και Παύλο, κορυφαίους των Αποστόλων, να μας βοηθούν να είμαστε και εμείς ζηλωτές ιεραπόστολοι της σημερινής Ευρώπης, όπως υπήρξαν αυτοί, ιεραπόστολοι της Ευρώπης της εποχής τους, για να μπορούμε να λέμε σ’ όλες τις Εκκλησίες της Ευρώπης: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4).

πηγή: Μητροπ. Μολδαβίας Δανιήλ (Daniel Ciobotea), Καθηγητού στο Παν/μιο του Ιασίου, «Πέτρος και Παύλος:απόστολοι και μάρτυρες της Ευρώπης», ΙΑ΄Παύλεια-Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου Ι. Μ. Βεροίας και Ναούσης, «Εκκλησία και κοινωνία κατά τον Απ. Παύλο», σ.101-105.

πηγή: Πεμπτουσία