Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Θα διαβάσεις τα σχετικά
με την ανελέητη εξολόθρευση της τσαρικής οικογένειας,
αγαπημένο μου,
πατώντας στο:
https://salograia.blogspot.gr/2013/07/blog-post_30.html.
................................................................
Έχω ξαναγράψει ότι προσωπικά όχι μόνο δεν πίστευα ότι ο Μάρτυρας Τσάρος Νικόλαος , ήταν Άγιος ενώπιον του Θεού, αλλά
τον μπινελίκωνα κιόλας, ευκαίρως, ακαίρως,
ως φασιστόμουτρο του κερατά, και άλλα χαριτωμένα παρόμοια.
Ευτυχώς, η μεγαλειότητά του, όχι μόνο δεν μου κράτησε κακία αλλά και με τίμησε απροσδοκήτως με την ευλογία και την εμψύχωση της αγάπης του, (κάποτε άλλοτε θα αναφέρω περισσότερα).
Ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ Ρομανώφ όπως έγραφα και σε παλιότερο σχόλιό μου
σε περασμένη ανάρτηση: Γεννήθηκε στις 18 Μαίου του 1868. Δολοφονήθηκεαπό τους Μπολσεβίκουςμαζί με όλη του την οικογένεια στις 17 Ιουλίου του 1918.
Η αγία Ιουλία καταγόταν από την Καρχηδόνα, συνελήφθη σε μια περσική εισβολή (1) και πουλήθηκε σκλάβα σε έναν σύριο έμπορο, τον Ευσέβιο που ήταν ειδωλολάτρης. Προσπάθησε επανειλημμένα να την κάνει να αρνηθεί τον Χριστό, αλλά η δούλη του Κυρίου, άψογη στις οικιακές υπηρεσίες της, παρέμενε ακλόνητη σε θέματα πίστεως.
Μία μέρα ο Ευσέβιος ναύλωσε καράβι και απέπλευσε με την Ιουλία για την Γαλατία. Φθάνοντας στον κάβο Κορσική, έπιασαν σκάλα και ο Ευσέβιος πήγε σε μια παγανιστική εορτή, ενώ η Ιουλία έμεινε στο καράβι κλαίγοντας για αυτές τις άλογες ακολασίες. Μαθαίνοντας για την παρουσία της χριστιανής σκλάβας ο διοικητής του τόπου, Φήλιξ, πρότεινε στον Ευσέβιο να του την παραχωρήσει με αντάλλαγμα τέσσερις από τους καλύτερους σκλάβους του.
Ο τελευταίος αρνήθηκε και ο Φήλιξ τον μέθυσε και την ώρα που κοιμόταν έστειλε να του βρουν την Ιουλία στο καράβι και της πρότεινε να της δώσει την ελευθερία της αν θυσίαζε στους θεούς. Εκείνη όμως αποκρίθηκε: «Είμαι ελεύθερη όσο υπηρετώ τον Ιησού Χριστό, και ποτέ δεν θα εξαγόραζα την ελευθερία με τίμημα μια δειλή αποστασία!»
Ο διοικητής τότε την παρέδωσε στα βασανιστήρια και κατόπιν διέταξε να κρεμάσουν στον σταυρό το κατασχισμένο από τις μαστιγιές σώμα της με τα στήθη της ξεριζωμένα.
Η Ιουλία έδειξε τότε μεγάλη χαρά να μετέχει ακόμη βαθύτερα στο πάθος του Χριστού και, όταν εξέπνευσε, η ψυχή της πέταξε με την μορφή λευκής περιστεράς. Άγγελοι φανερώθηκαν τότε σε μοναχούς που ζούσαν στην νήσο Μαργαρίτα (Γοργόνα) λέγοντάς τους να πάρουν το σκήνωμα της αγίας και να το θάψουν με τιμή.
Έφεραν το τίμιο λείψανο στην μονή τους, από όπου μεταφέρθηκε στην Μπρέσια με διαταγή του Λομβαρδού βασιλιά Δεζιδέριου το 763.
Τιμάται ως πολιούχος της Κορσικής και του Λιβόρνου.Η μνήμη της τιμάται στις 16/29 Ιουλίου (1) Το 616 ή κατά την βανδαλική εισβολή του 439.
Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Ιούλιος, εκδ. Ίνδικτος
Κυνηγάμε πανέμορφες σαπουνόφουσκες, και μας συνεπαίρνει το παιχνίδι μαζί τους. Καλά κάνουμε. Δεν είναι αμαρτία να χαρείς ό, τι προσφέρει τούτος ο κόσμος. Μα να θυμάσαι ότι κάποια στιγμή τα χέρια σου πάλι αδειανά θα μείνουνε.
Κι η καρδιά διψασμένη πάντα θα ψάχνει το Χριστό, το Φως που δεν φεύγει ποτέ, την χαρά που ριζώνει στα έγκατα… Το μέλι το πηχτό της αγάπης Του. ................................... Αυτό που ψάχνεις δεν είναι μακριά ... είναι αλλού. πηγή: http://trelogiannis.blogspot.gr ......................................... ............................................
παπά-Ηλίας Διαμαντίδης ο Μυροβλήτης
ένας φίλος του Αγίου Γεωργίου
Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσος θα νικά. Θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ' ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθή. Ένας εξαδάκτυλος Βασιλιάς, θα είναι τότε"
Ο άγιος γεννήθηκε το 1880 στο χωριό Χουρμικιάντο των Σουρμένων του Πόντουκαι πέρασε μαρτυρικά παιδικά χρόνια στα χέρια της μητριάς του, η οποία τον βασάνιζε στην κυριολεξία με σαδισμό. Εκείνος όμως όχι μόνο δεν αποκάλυπτε στον πατέρα του τη φρικτή συμπεριφορά της, αλλά και αργότερα, στα γηρατειά της, τη φρόντισε με ανεξικακία σαν μητέρα του. Αυτός ήταν και ο λόγος –κατά την εκτίμηση του αγίου γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτη– που ο Θεός του έδωσε τόσο πλούσια τη θαυματουργική χάρη Του.
Μετά από πολλές ταλαιπωρίες και περιπέτειες, παντρεύτηκε και απέκτησε έξι κόρες, αλλά υιοθέτησε και δύο ορφανά κορίτσια και τα μεγάλωσε σαν παιδιά του. Εργαζόταν κι αυτός ως αρτοποιός, αρχικά ως βοηθός και στη συνέχεια με δικό του φούρνο. Τότε αποκαταστάθηκε οικονομικά και μπόρεσε να επιδοθεί στις ελεημοσύνες, όπως επιθυμούσε, με τη βοήθεια της γυναίκας του. Συνεργαζόταν μάλιστα με ντόπιες Τουρκάλες, που τις έστελνε όπου χρειαζόταν, για να φαίνεται πως οι Τούρκοι κάνουν τις ελεημοσύνες και ο ίδιος να μένει στην αφάνεια. Έστελνε π.χ. αλεύρι με μια Τουρκάλα σε μια χήρα με τέσσερα παιδιά και καθόταν η Τουρκάλα και τη βοηθούσε και να ζυμώσει.
Αν και ήταν εντελώς αγράμματος, έβλεπε κάθε βράδυ στον ύπνο του έναν άγγελο, που του μάθαινε γράμματα, ψαλτική και αγιογραφία κι έτσι άρχισε να διαβάζει, αλλά και να ψάλλει (ήταν καλλίφωνος) και να αγιογραφεί.Όμως το 1918, ως γνωστόν, λόγω των τουρκικών βιαιοτήτων, πολλοί Πόντιοι έφυγαν για τη Ρωσία. Ο άγιος με την οικογένειά του κατέφυγε στο χωριό Μαχμουτία, κοντά στο Βατούμ, όπου ήταν παντρεμένη η κόρη του Αγάπη. Εκεί έζησε σε ένα αγρόκτημα, όπου φιλοξένησε αμέτρητους φτωχούς.
Δυστυχώς ταλαιπωρήθηκε πολύ από το σοβιετικό καθεστώς, ιδίως όταν αργότερα χειροτονήθηκε κρυφά ιερέας (ενώ η θρησκευτική πίστη βρισκόταν υπό διωγμόν) και λειτουργούσε τη νύχτα σε ερημοκλήσια και στο εκκλησάκι του αγ. Γεωργίου που είχε ανακαλύψει κατόπιν ονείρου στο κτήμα και αναστηλώσει.
Συνελήφθη και βασανίστηκε πολλές φορές, όμως, με τη δύναμη του Θεού, δεν υποχώρησε. Κάθε φορά που έβγαινε από τη φυλακή, πριν θεραπευθεί από τα βασανιστήρια, ξανάρχιζε τις νυχτερινές λειτουργίες, στις οποίες συμμετείχαν κρυφά οι κάτοικοι της περιοχής.
Προικισμένος από το Θεό με το χάρισμα των ιαμάτων, θεράπευσε πολλούς ασθενείς. «Έρχονταν από πολύ μακριά Αρμένιοι, Ρώσοι, Γεωργιανοί, ακόμη και Τούρκοι για να θεραπευθούν». Ας δούμε τρία χαρακτηριστικά περιστατικά:
Ένας Τούρκος, ονόματι Χουσεΐν, ζούσε στο σπίτι της κόρης του στην Μαχμουτία. Δίπλα τους έμενε ένας Διοικητής της Αστυνομίας που η γυναίκα του ήταν τρελή και την έδεναν με αλυσίδες. Ο Χουσεΐν τον λυπήθηκε και του είπε ότι υπάρχει ένας Έλληνας που μπορεί να θεραπεύση την γυναίκα του. Αμέσως ζήτησε να τον φέρη στο σπίτι του. Ο π. Ηλίας είπε να φέρουν την άρρωστη στο σπίτι της κόρης του Χουσεΐν.Εκεί επί δώδεκα ημέρες την διάβαζε, την σταύρωνε και μετά έγινε καλά και ήρθε στα λογικά της. Από τότε η Αστυνομία δεν τον ξαναενόχλησε. Ο Διοικητής έγινε κρυφά χριστιανός [ήταν άθεος] και ο π. Ηλίας βάπτισε όλη την οικογένειά του.
Τρεις Τούρκοι που ζούσαν στη Ρωσία έμαθαν ότι ο πατήρ κάνει θαύματα και αποφάσισαν να τον σκοτώσουν ή να τον απαγάγουν και να σφραγίσουν την εκκλησία.Πηγαίνοντας με τ’ άλογά τους τη νύχτα, ένας καβαλάρης με άσπρο άλογο τους έκοβε τον δρόμο. Τα άλογά τους φοβήθηκαν και γύρισαν πίσω. Ήταν ο άγιος Γεώργιος που τους έδιωξε. Μετανοιωμένοι διηγήθηκαν το πάθημά τους στον π. Ηλία ζητώντας συγχώρηση.
Μία άλλη φορά ο άγιος ανακοίνωσε στην οικογένειά του πως ο άη Γιώργηςτον προειδοποίησε για επικείμενη επίθεση ομάδας φανατικών Τούρκων. Πράγματι τη νύχτα μια ομάδα, με επικεφαλής τον Αχμέτ Κιτιάκ, τους χτύπησε την πόρτα ζητώντας δήθεν να τους δείξουν το δρόμο. Δεν τους άνοιξαν, αυτοί όμως σκότωσαν το σκυλί και άρχισαν να πυροβολούν. Οι σφαίρες πήγαιναν δώθε-κείθε αλλά καμία δεν άνοιξε το σπίτι. Η Καλή [κόρη του] έβλεπε στην πόρτα τον άγιο Γεώργιο με ανοιχτά τα χέρια να τους προστατεύη. Τέλος έβαλαν φωτιά δίπλα στον αχερώνα, όπου μέσα ήταν η εκκλησία και κάηκε. Πήρε φωτιά και η σκεπή του σπιτιού, αλλά την έσβησαν. Ο π. Ηλίας ύστερα πήγε και προσευχήθηκε μπροστά στα εικονίσματα και ρώτησε τον Χριστό: «Ποιοι είναι αυτοί που έκαψαν την εκκλησία;». Και ο Χριστός τους απαρίθμησε έναν έναν.
Ο π. Ηλίας κοιμήθηκε τον Ιούλιο του 1946 μέσα σε ένα φωτεινό όραμα και μια διάχυτη ευωδία. Από τον τάφο του έβγαινε φως και κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα, ανάβλυζε μύρο.
Μετά από χρόνια ο τάφος του ανοίχτηκε και το σώμα του βρέθηκε άφθορο και ευωδιάζον. Όμως το 1962, που ανοίχτηκε για δεύτερη φορά, το λείψανό του είχε κλαπεί.
Ο θαυματουργός αυτός διδάσκαλος της ορθόδοξης πίστης τιμάται τοπικά ως άγιος στο Βατούμ.
*Για την Πόλη είχε πει:
«Θα’ρθει ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσος θα νικά. Θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ’ ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθεί. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε». Και έλεγε: «Ξύπνα Ρωσία και δράξον τα όπλα σου».
Δηλαδή έλα σε μετάνοια, σε πίστη και απόρριψε την αθεΐα.
πηγή''Ασκητές μέσα στον κόσμο ~ τόμος Α' ~ Άγιον Όρος
Είναι η ενσάρκωση της θηλυκότητας. Έχει χίλια πρόσωπα, το ένα πιο φροντισμένο από το άλλο. Προσέχει το εαυτό της με θρησκευτική ευλάβεια. Τα ρούχα της, τα αξεσουάρ της, η επιμελημένη της κόμμωση, το μανικιούρ της, το πεντικιούρ της, ο αέρας της όταν περπατάει σείοντας του γοφούς της, τα σλιμ τσιγάρα της, όλα επάνω της κραυγάζουν «κάλλος» σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων τριγύρω της. Είναι το πρότυπο της Απόλυτης Γυναίκας, το γαμώ-και-δέρνω θηλυκό. Όλες θέλουν να της μοιάσουν. Άλλες τα καταφέρνουν περισσότερο, άλλες λιγότερο. Όλες όμως ανεξαιρέτως βασανίζονται από το ίδιο ερώτημα: «πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;».
Είναι η Μάλμπορο-γούμαν. Μια φορά κι έναν καιρό είχαμε τον Μάλμπορο-μαν - τον άντρακλα τον πολλά βαρύ, τον καϋμπόη, τον μάγκα, ο οποίος τραβούσε σαν μαγνήτης όλα τα κορίτσια στα στιβαρά του μπράτσα. Μετά όμως ο Μάλμπορο-μαν έχασε την μάχη με τον καρκίνο και αντί έστω να τον διαδεχτεί το Μάλμπορο-μποϋ, εμφανίστηκε η παντοδύναμη Μάλμπορο-γούμαν και σφετερίστηκε τον θρόνο της σχεσιακής κυριαρχίας.
Σιγά-σιγά, οι άντρες πήραν να εξαφανίζονται.
Τους πάτησε έναν-έναν ο οδοστρωτήρας των θελγήτρων της Μάλμπορο-γούμαν.
Η εξαφάνισή τους ήταν προδιαγεγραμμένη και αναπόφευκτη εδώ που τα λέμε.
Υπό μια έννοια, οι ίδιοι έριξαν την συμφορά αυτή στα κούφια τα κεφάλια τους...
Απαυδισμένοι, βουτηγμένοι στην ανία των κλασσικών γυναικείων στερεοτύπων, τυφλωμένοι από εφηβικές φαντασιώσεις, οι άντρες έσπευσαν να δημιουργήσουν ένα τέρας - την δυναμική γυναίκα, την ανεξάρτητη γυναίκα, την θανατερά σαγηνευτική γυναίκα, την αμείλικτα πανέμορφη γυναίκα, η οποία μάλιστα έχει πλήρη επίγνωση του υπερχειλίζοντος κάλλους της και της εξαργυρωσιμότητάς του.
Δημιούργησαν την Μάλμπορο-γούμαν, μια ζώσα ονείρωξη σε πόδια, νομίζοντας οι νήπιοι ότι έτσι θα ήταν επιτέλους χαρούμενοι και δέκα φορές πιο άντρες απʼ ότι πριν.
Και η ονείρωξη τους καβάλησε.
Τους ευνούχισε.
Και από πάνω τους ζήτησε και τα ρέστα: «πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;» απαίτησε να μάθει με φωνή χιλίων πριγκιπισσών.
Εκείνοι δαγκώθηκαν, δεν ήξεραν τί να απαντήσουν.
Χαμήλωσαν το βλέμμα και ατίμασαν το καρύδι στον λαιμό τους.
Και ο Μάλμπορο-μαν δεν ήταν πλέον κοντά τους για να οπλίσει το χέρι τους με εκείνη την δίκαιη σφαλιάρα, η οποία άπαξ και αστράψει, όλες ερωτεύονται παράφορα.
Οι δρόμοι της πόλης απλώνονταν ρημαγμένοι από την λαίλαπα της Μάλμπορο-γούμαν, έρημοι κι όμως πολυσύχναστοι.
Πανέμορφες, αέρινες υπάρξεις κατακλύζουν τους πεζοδρόμους, τα καφέ και τις παραλίες. Κολασμένα τακούνια αντηχούν στα λιθόστρωτα.
Και οι άντρες πουθενά.
Μονάχα κάτι ψοφοδεή ανδρείκελα, κάτι κακόμοιρα παιδάκια, κάτι κουραμπιέδες με ριγέ μπλούζες, βερμούδες και παντοφλίτσες που σέρνονται θλιβερά πίσω από το κυρίαρχο θηλυκό.
Του προσφέρουν τα πορτοφόλια τους, τις καρδιές τους, την ψυχή τους.
Του δίνουν αξία με κάθε πιθανό τρόπο.
Ξεπουλάνε την αξιοπρέπειά τους όσο-όσο για να κερδίσουν την εφήμερη προσοχή του.
Και η Μάλμπορο-γούμαν, ως γενναιόδωρη δυνάστης, χαριεντίζεται μαζί τους.
Ενίοτε τους βάζει και στο πολυθρύλητο κρεβάτι της - επιτρέπει μια μικρή γεύση παραδείσου στους προσκυνημένους και τους πουλημένους, σε όλους αυτούς που αρνήθηκαν τον Μάλμπορο-μαν πριν αλέκτωρ λαλήσει.
Συνήθως είναι οι μπακούχοι (οι έχοντες μπάκαν δηλαδή) αυτοί που τα καταφέρνουν καλύτερα από τους υπόλοιπους φουκαράδες: οι μπακούχοι ώριμοι τύποι (γνωστοί και ως εσχατόγεροι στην καθʼ ημάς νεολαία), με τα ακριβά τους σπορ αυτοκίνητα και τα γυαλιστερά τους ρολόγια, οι οποίοι προσκομίζοντας τέτοια και άλλα παρεμφερή τεκμήρια οικονομικής ευρωστίας, μπορούν να σαγηνέψουν την Μάλμπορο-γούμαν, έστω και για λίγο, μέχρι να βρει κάπου αλλού ένα περισσότερα υποσχόμενο θύμα.
Η Μάλμπορο-γούμαν το θεωρεί δεδομένο ότι τα ανδρείκελα θα την υπηρετούν και τα ανδρείκελα αποδέχονται περιχαρώς αυτή την βλασφημία.
Η Μάλμπορο-γούμαν είναι ένα τέρας, ένα αρπακτικό Άλιεν.
Μερικοί εικάζουν πως είναι ο προπομπός του Αντιχρίστου.
Και αυτό που την καθιστά εξαιρετικά τρομακτική δεν είναι το ότι είναι ένα αφύσικο και εκτρωματικό δημιούργημα αλλά το ότι έχει βασιστεί σε όλες τις θεμελιώδεις γυναικείες αρχές και τις έχει διαστρέψει φρικιαστικά σε κάτι παραμορφωμένο.
Γιατί, όντως, τί πιο όμορφο από μια γυναίκα που τραβάει τα βλέμματα και βγάζει μάτια με την καλοακονισμένη της θηλυκότητα;
Τί πιο συναρπαστικό από ένα κορίτσι με ενδιαφέροντα, χαρακτήρα και άποψη;
Τι πιο εκτρωματικό όμως όταν όλα αυτά στρατεύονται στις άψυχες και ζοφερές λεγεώνες της Μάλμπορο-γούμαν;
Τι πιο επικίνδυνο για τον απροετοίμαστο και άκαπνο άντρα από ένα θηλυκό αρπακτικό όρνιο το οποίο χρησιμοποιεί αγαθές προφάσεις για να επιτύχει ανίερους και τυραννικούς σκοπούς;
Η Μάλμπορο-γούμαν έχει πολλά ποδάρια και όλα πατάνε γερά στην προπαγάνδα των μέσων μαζικής αποβλάκωσης: θα την δείτε σε τηλεοπτικές σειρές να δίνει ρεσιτάλ.
Είναι η Ράνια των "Singles". Είναι η σεναριογράφος και σκηνοθέτης του "Sex and the city". Θα την δείτε στην οθόνη του σινεμά, στα εξώφυλλα δίσκων και πάνω στο θεατρικό σανίδι να υποδύεται την ψαγμένη καλλιτέχνιδα, την δημιουργική γυναίκα, η οποία είναι υπεράνω οικοκυρικών.
Είναι μια περήφανη χωρισμένη μητέρα.
Τα παιδιά της δεν χρειάζονται πατέρα.
Όταν η Ελληνική κοινωνία αρχίσει να τα ψιλοσηκώνει αυτά, θα πάρει και προαγωγή - θα προτιμά να αυτοαποκαλείται ανύπαντρη μητέρα.
Έτσι θα φαίνεται πιο δυναμική, ανεξάρτητη και αυτονομημένη από τον τύραννο άντρα, θα έχει την ικανοποίηση του να είναι ταυτόχρονα μητέρα και πατέρας για τα δύσμοιρα τα παιδάκια της και διόλου θα την απασχολεί εάν μεγαλώσει μελλοντικούς ψυχοπαθείς, πρεζάκηδες και συλλέκτες ανθρώπινων δαχτύλων σε βαζάκια με φορμόλη.
Η Μάλμπορο-γούμαν είναι πολύ "μπίζι" άτομο για ν' ασχοληθεί με τέτοιες ασήμαντες σαχλαμάρες: εξασκείται ολημερίς στο πέταγμα του λάσου της, έτσι ώστε να μπορεί να αρπάζει με δεξιοτεχνία τους ανόστεους βλάκες-υπηρέτες της, τις «επαγγελματικές ευκαιρίες» και οποιαδήποτε μπαρούφα εν γένει, η οποία θα την κάνει να νιώσει άξια για να κάψει επιτέλους τον μεταφορικό της στηθόδεσμο.
Βγείτε μια βόλτα στα μαγαζιά και θα δείτε την κατάρα της Μάλμπορο-γούμαν να απλώνεται σαν πυκνοϋφασμένος ιστός ταραντούλας στις βιτρίνες των μαγαζιών: η γυναικεία μόδα εξοπλίζει τις ιερόδουλες της Μάλμπορο-γούμαν με ρούχα αέρινα, κομψά, στολές φαντασιώσεων με σταυρωτά τα φυσεκλίκια της υπερσεξουαλικότητας, πασάρει μαγικά φίλτρα που μεταμορφώνουν τις μετριότητες σε θεές. Η ανδρική μόδα αντίθετα, ολοένα και τείνει να μασκαρεύει τους άντρες σε φλώρους, λαπάδες και αχαμνά παιδαρέλια (αν όχι κίναιδους). Και όταν το μπαλ-μασκέ κρατάει για πολύ, ύστερα δεν φοράς εσύ πια το κοστούμι - το κοστούμι φοράει εσένα. Όταν οι γυναίκες επιτίθενται με το δόρυ της καλοακονισμένης γοητείας της εμφάνισής τους, οι άντρες δεν έχουν να προτάξουν παρά τα εμπριμέ μπλουζάκια τους, την χαλβαδιάρικη περιβολή τους και ένα εφηβικό στυλάκι έτοιμο να συρθεί πίσω από το άρμα του θριάμβου του ανυπέρβλητου αιδοίου... Η ρητορική του ενδύματος είναι ένα από τα πολλά βρώμικα κόλπα που έχει επιστρατεύσει η Μάλμπορο-γούμαν στον ανηλεή της πόλεμο εναντίον των τελευταίων αληθινών ανδρών.
Εντούτοις, η Μάλμπορο-γούμαν κάτω από τα λέπια της, παραμένει γυναίκα.
Γι' αυτό και αναρωτιέται κάθε τόσο, τις άγρυπνες νύχτες δίπλα από τον άνευρο λουκουμά-σπόνσορά της, «πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;».
Κάτι μέσα της αποζητά την υποταγή στο κυρίαρχο αρσενικό.
Λαχταρά έναν άντρα να την βάλει στη θέση της.
Αποζητά έναν βασιλιά για να κάτσει δίπλα της, γιατί η μοναξιά της στον θρόνο είναι αφόρητη και οι είλωτες και οι αυλικοί της είναι ανάξιοι για να επαναστατήσουν...
Θα διαβάσεις, αγαπημένο μου, περισσότερα για το θέμα,
πατώντας ΕΔΩ.
Ευανθία η Σαλογραία
.......................................................................
...........................................................................
-Ποτέ η γυναίκα δεν πρέπει να ομολογεί -με ακρίβεια δευτερολέπτου-
την ηλικία της, τόνιζε η μανούλα Καλλιρρόη.
Άργησα ανεπίτρεπτα να καταλάβω τους λόγους.
Δέκα χρόνια πάνω, είκοσι χρόνια κάτω, το εξομολογούμαι, ω τίμιε πάτερ,,
νομίζω πως μπορεί να θεωρηθεί, τελικά, ως ένα απολύτως δεκτό
νούμερο, στις περί ηλικίας γυναικών, δηλώσεις χι...χι...
Στο μπλογκsalograia.com(gr) ( επειδή με ρωτάς, σου λέω, με πάνω από 890.000 χτυπήματα στις σελίδες του)
και στην πόλη τηςΠάτρας, κυκλοφορώ,
δίχως να οπλοφορώ, ως Ευανθία Παναγοπούλου-Κουτσούκου.
Τα δυο ονοματεπώνυμα, Δάφνη μου, τα έκρινα αναγκαία, δεν θα επεκταθώ στους λόγους.
Τους γνωρίζεις, αγαπημένο μου.
Το γιατί άνοιξα, μάλλον αφηρημένα, αυτό το μπλογκάκι , προκειμένου να κρεμάσωμία ανάρτηση και κατάντησα να έχω ανεβάσει 3156 αναρτήσεις(μαζί με τις επαναλήψεις),για Όνομα! πάλι το γνωρίζεις, περιστεράκι μου αλλά αυτό θα το ξαναθυμίσω...διότι ως γνωστόν η επανάληψη, τυγχάνει σοφή μήτηρ μαθήσεως.
Λοιπόν...άνοιξα αυτό το μπλογκάκι
προκειμένου να "κρεμάσω" μια ανάρτηση που ένας...χμ... Ορθόδοξος παπάς
έκρινε ότι δεν ήταν πολύ καθώς πρέπει, ώστε να αναρτηθεί...
-Έτσι νομίζεις, πάπαρέ μου; οργίστηκα εγώ, με κάτι ψεματούρες κατά συρροήν, που από εν Χριστώ "αδελφούς", μού ξεφουρνίστηκαν.
Τώρα θα δεις, πόσα απίδια πιάνει ο σάκος και ότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά και παραπίσω φούντα! Αφού μου κατέβασες, με τα μαναφούκια σου, την ανάρτηση από την ιστοσελίδα του Δημήτριου θα φτιάξω τη δική μου σελίδα (της Google δηλαδή) και θα ανεβάζω ό,τι γουστάρω και ό,τι κατεβάζει η κούτρα μου,
σκέφτηκα.
-Αμ έπος , αμ έργον!
Ο Πέτρος μου, Πέτρος Γ. Κουτσούκος , που με βοήθησε με τα ηλεκτρονικά, ας είναι πάντα καλά, αυτός, το λατρεμένο στήριγμα του βίου μου, άπαντος, και των ειρηνικών (θέλω να ελπίζω) βαθέων γηρατειών μου .
Και επειδή είμεθα άνθρωποι που σήμερον ζώμεν και αύριον μπορεί να κοιτάμε τα ραδίκια ανάποδα, να προσθέσω εις το σημερινόν πανηγυρικόν, παραλήρημα ότιαυτό το μπλοκάκι από την αρχή της δημιουργίας του, άχρι του νυν, δηλαδή,μέχρι σήμερα, το διαχειρίζομαι μόνη μου, ολομόναχή μου.
Αν λοιπόν, μου συμβεί το οτιδήποτε και αποδημήσω εις Κύριον,(τι χαρά! τι χαράα!)αφήνω ως πνευματικούς του διαχειριστές, εκτός από τη μανδάμ Google, την οικογένειά μου, και μετά από αυτούς, τα λατρεμένα μου κουμπαρόπουλα, τη Μύριαμ και την μικρή Αγάπη την αχτύπητη τσαπερδονίτσα.
Περιττό να προσθέσω ότι είμαι βαθύτατα ευγνώμων σε όλους τους εχθρούς και τους φίλους που ακολούθησαν και ακολουθούν αυτό το μικρό βαρκάκι στο κυβερνοπέλαγος.
Χωρίς τη δική τους ποικιλότροπη εμψύχωση, δεν θα είχα ποτέ στρώσει τα αεικίνητά μου οπίσθια σε καρέκλα και δεν θα είχα καταγράψει κάποιες μεταφυσικές εμπειρίες δικές μου και άλλων,που ευελπιστώ να τις διαβάσουν τα λατρεμένα μου τέκνα, όταν η ζουρλοαφεντιά μου, θα αρμενίζει σε επουράνια πέλαγα.
Με αυτά τα ολίγα, από μακριά σε χαιρετώ και από κοντά σου λέω:
(Υ.Γ. αν ζουλήξεις με το "ποντίκι" τους συνδέσμους που παραθέτω μέσα στο κείμενο θα πεταχτείς, τσουπ! σε παλιότερες αναρτήσεις, που σίγουρα εσύ, ο νέος, ευγενικός επισκέπτης, δεν τις έχεις διαβάσει.)
.....................................................................................................
.......................................................................................................
.................................................................................... Η τεχνητή ενεργοποίηση ενός εγκεφαλικού κυκλώματος επέτρεψε ακόμα και σε υποταγμένα ποντικάκια να πατήσουν πόδι -εικόνα αρχείου
Πεκίνο
Χρησιμοποιώντας μια σχετικά νέα τεχνική, η οποία επιτρέπει τον έλεγχο συγκεκριμένων νευρώνων στον εγκέφαλο, νευροεπιστήμονες στην Κίνα κατάφεραν να μετατρέψουν δειλά ποντίκια σε γενναία κυρίαρχα αρσενικά, επιτρέποντάς τους έτσι να ανέβουν στην κοινωνική ιεραρχία. Από τα ποντίκια μέχρι τους ανθρώπους, τα άτομα πολλών ειδών ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα σύστημα κοινωνικής ιεραρχίας. Στο σύστημα αυτό, εξηγούν οι ερευνητές, έχει παρατηρηθεί το λεγόμενο «φαινόμενο του νικητή», στο οποίο η νίκη σε μια κοινωνική διαμάχη δείχνει να αυξάνει την πιθανότητα επιτυχίας και στην επόμενη τέτοια κόντρα. Φαίνεται με άλλα λόγια να υπάρχει ένας αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος, στον οποίο κάθε νίκη αυξάνει την πιθανότητα για επόμενες νίκες. Στη διάρκεια της λήψης αποφάσεων για το εάν ένα άτομο θα φερθεί με διάθεση υπεροχής ή υποταγής, έχουν δείξει προηγούμενες μελέτες, φαίνεται να παίζει ρόλο μια περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται μεσοραχιαίος προμετωπιαίους φλοιός ή dmPFC. H νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στο κορυφαίο περιοδικό Science, εξετάζει το ρόλο αυτής της περιοχής με την τεχνική της οπτογενετικής, στην οποία τα πειραματόζωα τροποποιούνται γενετικά ώστε να γίνουν ευαίσθητες στο φως κάποιες ομάδες νευρώνων στον εγκέφαλό τους. Αυτό επιτρέπει στους ερευνητές να ενεργοποιούν και να απενεργοποιούν κατά βούληση τους νευρώνες αυτούς απλά αναβοσβήνοντας μια δέσμη λέιζερ που στοχεύει τον εγκέφαλο μέσα από μια τρύπα στο κρανίο. Η ομάδα του Χαιλάν Χου, νευροεπιστήμονα στο Πανεπιστήμιο του Χανγκζού, υπέβαλε γενετικά τροποποιημένα ποντίκια σε μια στάνταρτ δοκιμασία επικράτησης. Στο τεστ αυτό, δύο ποντίκια αναγκάζονται να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο μέσα σε έναν στενό σωλήνα. Σε αυτή τη θέση, το κυρίαρχο άτομο θα σπρώξει τον πιο υποτακτικό του αντίπαλο προς τα πίσω. Η τεχνητή ενεργοποίηση μιας ομάδας νευρώνων στο dmPFC, μέσω μια δέσμης λέιζερ που άναβε για μερικά δευτερόλεπτα, επέτρεψε ακόμα και στα πιο υποχωρητικά ποντίκια να επικρατήσουν έναντι άλλων, κυρίαρχων πειραματόζωων. Πολλά ποντίκια στα οποία είχαν ενεργοποιηθεί η εν λόγω περιοχή κατάφεραν να ανέβουν πιο ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία. Ορισμένα από τα ποντίκια αυτά επέστρεψαν αργότερα στην προηγούμενη, χαμηλή τους θέση, άλλα όμως διατήρησαν τα οφέλη -μια ακόμα επίδειξη του «φαινομένου του νικητή». Δεδομένου ότι το ίδιο νευρικό κύκλωμα υπάρχει και στον ανθρώπινο εγκέφαλο, τα ευρήματα θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στην κατανόηση ψυχικών παθήσεων στις οποίες οι ασθενείς έχουν παθολογικά έντονες τάσεις υπεροχής. Επιμέλεια: Βαγγέλης Πρατικάκης
" Είμαι χριστιανός ορθόδοξος, σέβομαι τους υπάλληλους μου, σέβομαι τους πελάτες μου…. ΑΛΛΑ η Κυριακή, είναι όμως για την οικογένεια…."!!! Ο Σκλαβενίτης ανατρέπει τα δεδομένα για το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή ... Μεγάλες αντιδράσεις φαίνεται πως συναντά η τελευταία απόφαση της κυβερνήσεως, να συναινέσει στο αίτημα των δανειστών για την απελευθέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές. (ΟΠΟΤΕ ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΟΝ ΒΑΛΛΟΥΝ 'ΣΤΟ ΜΑΤΙ' ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΟ-ΚΑΝΑΛΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΣ;;;) Μετά τις πρώτες… δειλές Κυριακές των εορτών, που έσπασαν το «ταμπού» της κυριακάτικης αργίας, σιγά-σιγά αυτές έγιναν 8 και τώρα αποτελεί νόμο του κράτους, η λειτουργία των καταστημάτων 32 Κυριακές το χρόνο, σε συγκεκριμένες τουριστικές περιοχές της χώρας. Πλέον θα κοιτάμε ποιες Κυριακές είναι… κλειστά τα καταστήματα. Η αλυσίδα σούπερ μάρκετ Σκλαβενίτης είναι από τις λίγες επιχειρήσεις που τις εργάσιμες Κυριακές, όπως και στις 16 Ιουλίου, αποφάσισε και πάλι να παραμείνει κλειστή, ανατρέποντας διάφορες φήμες και εκτιμήσεις ότι τελικά θα λύγιζε υπό το βάρος του ανταγωνισμού και θα έσπαγε την γνωστή τακτική της για “ποτέ την Κυριακή”. Σε όλα της τα καταστήματα έγκαιρα, ήδη από τήν Τετάρτη, έχει αναρτήσει ταμπέλα με την οποία ενημέρωνε τους πελάτες της, ότι δε θα λειτουργήσει κανένα κατάστημά της. Ειδικά στον κλάδο σούπερ μάρκετ, είναι από τις λίγες επιχειρήσεις που κάνει τέτοια επιλογή, «σπάζοντας» στην πράξη το νόμο που έχει καθιερώσει τις 32 εργάσιμες Κυριακές σε όλο το χρόνο. Η μόνη Κυριακή που λειτουργούν τα καταστήματα Σκλαβενίτης είναι η τελευταία του χρόνου. Το ερώτημα είναι γιατί η Σκλαβενίτης κάνει αυτή την επιλογή; Όπως έχουμε ξαναγράψει, αυτό σχετίζεται με τον τρόπο που έχει αποφασίσει να πορευτεί η οικογένεια επιχειρηματικά. Η επιχείρηση μέσα στην κρίση ΔΕΝ απέλυσε κανέναν, ΔΕΝ μείωσε μισθούς, ΑΛΛΑ… αντίθετα άνοιξε και άλλα υποκαταστήματα, εξαγοράζοντας πάνω από 300 σε όλη την Ελλάδα της πρώην Μαρινόπουλος… ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ… έδωσε α υ ξ ή σ ε ι ς στους όντως χαμηλόμισθους, της άλλοτε κραταιάς αλυσίδος και διέσωσε 10.000 θέσεις εργασίας! "ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ" ΣΧΟΛΙΟ Μπράβο στον Σκλαβενίτη. Αξίζει να τον ενισχύσουμε.... Μαθαίνουμε επίσης ότι βοηθάει και πολλούς φτωχούς...
Απόσπασμα συνέντευξης,
δημοσιευμένης στο Βιβλιοδρόμιο- εφημερίδας- ΤΑ ΝΕΑ
10-11 Σεπτέμβρη στα 2016.
Γράφει ο Νίκος Κουρμούλης
[...]
Ερώτηση: Η εξερεύνηση της γλώσσας αποτελεί βασικό παράγοντα της αφήγησης. Τελικά, κατοικούμε μια γλώσσα και πόσο σημαντικό είναι αυτό για έναν καταλανό συγγραφέα;
Απάντηση: Είμαι πεπεισμένος ότι κατοικούμε μια γλώσσα . Δεν ξέρω αν με αυτούς τους όρους , αλλά αυτό υποστηρίζει ο Βιτγκενστάιν. Ζούμε "σε" και " με" μια γλώσσα και σκεφτόμαστε συγκεκριμένα με λέξεις και έννοιες αυτής της γλώσσας. Κατοικούμε μια γλώσσα είτε μιλιέται από εκατομμύρια ανθρώπους είτε είναι μειονοτική είτε είναι επίσημη γλώσσα στη χώρα της είτε καταδιώκεται είτε όχι. Ακόμα και αν βρίσκεται σε διαδικασία εκμηδένισης και εξαφάνισης, ζούμε και κατοικούμε σε μια γλώσσα. Η γλώσσα είναι αυτό που μας ενώνει ως κοινότητα. [...]
Ζάουμε Καμπρέ συγγραφέας του Confiteor
...............................................................................
...............................................................................
Συνήθως ο πατέρας είναι αυτός ο οποίος εδραιώνει στην ψυχή του παιδιού το συναίσθημα της ασφάλειας. Θεωρείται ο προστάτης και ο υπερασπιστής της οικογένειας.
Για πολύ καιρό οι θεωρητικοί της ψυχολογίας αγνόησαν το ρόλο του πατέρα στην οικογένεια και ειδικά στην ανάπτυξη του παιδιού. Ίσως γιατί πίστευαν ότι η επίδραση του έχει μικρότερη σημασία από εκείνη της μητέρας. Σήμερα η επιστήμη της ψυχολογίας έγκυρα μας λέει ότι η αλληλεπίδραση πατέρα-παιδιού είναι πολύ σημαντική και επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την προσωπικότητα του παιδιού.
Το 50% των χωρισμένων πατεράδων καταλήγουν να έχουν χάσει την ουσιαστική επαφή με τα παιδιά τους. Κάποιοι διακόπτουν κάθε επικοινωνία, άλλοι διατηρούν μια εθιμοτυπική σχέση, ίσως αυτή που έχει επιβάλλει το Δικαστήριο. Με τον τρόπο αυτό το μήνυμα που στέλνει στο παιδί είναι ότι δεν αξίζει το χρόνο του και την προσοχή του. Ένα μήνυμα που με επιείκεια θα χαρακτηρίζαμε «τραυματικό» και όταν το παιδί είναι αγόρι η κατάσταση επηρεάζει αποφασιστικά την ψυχή του παιδιού.
Αρχικά όλοι ως βρέφη βιώνουμε μια ενότητα με τη μητέρα, η οποία ικανοποιεί τις ανάγκες μας πρόθυμα και με ευαισθησία. Ψυχολογικά το διάστημα αυτό δεν είναι ένα νεκρό διάστημα όπου το νεογέννητο δεν αντιλαμβάνεται τίποτα. Από τη σχέση ανάμεσα στους γονείς και το βρέφος πηγάζουν πολλά γεγονότα, σιωπηλά, αόρατα και μυστηριώδη που εμφανίζονται στο τέλος του δεύτερου μήνα.
Το χαμόγελο στην εμφάνιση ενός προσώπου είναι ένα αποτέλεσμα της σωστής συμπεριφοράς και των δύο γονέων. Στα μωρά που έχουν στερηθεί τη στοργή και την προστασία που πηγάζει και από τους δύο γονείς το πρώτο χαμόγελο αργεί να φανεί.
Η μητέρα στους πρώτους αυτούς μήνες είναι σημαντικός παράγοντας διαμόρφωσης της προσωπικότητας του ανθρώπου. Το βρέφος χρειάζεται να νιώθει την αγάπη μέσα στα μάτια της μητέρας, αυτή αναζητά επίμονα, γιατί του είναι απαραίτητη.
Αυτή τη χρονική περίοδο δημιουργείται και ενισχύεται η παρουσία ή μη του συναισθήματος της αγάπης, μεταφέρεται στο βρέφος όπου σιγά-σιγά δυναμώνει, παγιώνεται και γίνεται αιώνια. Εδώ ο πατέρας πρέπει να προστατεύσει και να αποδεχτεί αυτή τη σχέση και έτσι σιγά-σιγά με τη δική του παρουσία στο πλάι της γυναίκας του πλέον να αρχίσουν οι πρώτες ανεξαρτητοποιήσεις του βρέφους από την τόσο απαραίτητη προσκολλητική σχέση με τη μητέρα, ώστε αυτή η σχέση να μην φτάσει στο όριο της παθολογίας και έτσι να δημιουργηθούν ψυχολογικά προβλήματα και να εκδηλωθούν στο άτομο σαν ενήλικας πλέον. Οτιδήποτε αποκτηθεί στην ηλικία αυτή, καλό ή κακό, παραμένει κτήμα του για όλη τη ζωή και επηρεάζει αποφασιστικά την ψυχή του παιδιού.
Η πατρότητα είναι το ίδιο ευχάριστη και απαραίτητη στο παιδί με τη μητρότητα. Το ίδιο το παιδί αισθάνεται ιδιαίτερη ικανοποίηση όταν δέχεται τις φροντίδες του πατέρα του. Πολλοί πατέρες βρίσκουν τη συγκίνηση που δοκιμάζουν από τις αντιδράσεις, όταν περιποιούνται τα παιδιά τους, σαν ένα από τα πιο μεγάλα πλεονεκτήματα του να είναι κανείς πατέρας,
Αυτό συμβαίνει γιατί οι φροντίδες είναι αυτές που μας κάνουν να νιώθουμε το παιδί σαν τον ίδιο μας τον εαυτό. Η ασχολία του πατέρα με το παιδί του δίνει την ευκαιρία να ξαναδοκιμάσει ο ίδιος κάποιες χαρές από τη δική του παιδική ζωή: τη χαρά του παιχνιδιού, μια δυσκολία που ξεπεράστηκε σωστά, μια επιτυχία ή αποτυχία.
Ο πατέρας που συμπεριφέρεται απέναντι στο παιδί του όχι μόνο σαν δυνατός αλλα και με στοργή κρατάει στα χέρια του το κλειδί της ευτυχίας και της ψυχικής ισορροπίας του παιδιού του. Η σεξουαλική ταυτότητα του παιδιού εξαρτάται σ’ ένα μεγάλο βαθμό από τη στάση του πατέρα.
Όταν ο πατέρας απουσιάζει, το πρότυπό του μένει κενό και αφήνεται στο παιδί ν’ ανακαλύψει στα τυφλά την έννοια της ανδρικής του ταυτότητας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα αγόρια να γίνονται ευάλωτα στη μίμηση στερεοτυπικών ανδρικών συμπεριφορών, όπως αυτές διαμορφώνονται από τη νοοτροπία της κοινωνίας (σκληρές, επιθετικές και βίαιες συμπεριφορές) κρατώντας ουσιαστικά μια ψυχική απόσταση σπό τους άλλους, η οποία θα στέκεται εμπόδιο στη σχέση τους με τους άλλους. Σε ακραίες περιπτώσεις μέσα από την απελπισμένη ανάγκη τους για μια ανδρική ταυτότητα, υιοθετούν συμπεριφορές που φτάνουν μέχρι την παραβατικότητα.
Ένας πατέρας που συμμετέχει πολύ λίγο στη ζωή του παιδιού του και αυτό το πολύ λίγο το περνά αποδοκιμάζοντάς το, μαλώνοντάς το, μεταβάλλεται στη φαντασία του σαν ο χωροφύλακας του σπιτιού.
Το αποτέλεσμα, τόσο της άσχημης και ανώριμης συμπεριφοράς της άσκησης των πατρικών καθηκόντων, όσο και της υπερβολικής χρήσης της πατρικής εξουσίας καταλήγουν σχεδόν στο ίδιο σημείο. Επαναστατική, παραβατική, βίαιη αντίδραση από μέρους του παιδιού ή ολοκληρωτική υποταγή, και τα δύο το ίδιο καταστροφικά για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας του παιδιού.
Η επιρροή του πατέρα πάνω στο παιδί θα ήταν πιο μεγάλη αν τις λίγες ώρες που περνούν μαζί τις διέθετε να γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλο. Ο πατέρας πρέπει να είναι ο πρώτος και ο καλύτερος φίλος του παιδιού από τον πρώτο χρόνο της ηλικίας του. Για να γίνει αυτό δεν πρέπει το παιδί να τον φοβάται, αλλά να τον σέβεται και να τον αγαπά.
Η μητέρα πρέπει να βλέπει με καλό μάτι τις σχέσεις του παιδιού της με τον πατέρα, να τις βοηθά και όχι να γίνεται εμπόδιο σε αυτές. Γύρω στα πέντε το παιδί δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τον πατέρα του.
Είναι μια φυσιολογική εκδήλωση που πρέπει να ενισχυθεί και από τους δύο γονείς και όχι να την βλέπει η μητέρα σαν ταπείνωση ή παραμερισμό της. Τα παιχνίδια και οι χαρές μαζί με τον πατέρα αποκτούν μια σπουδαιότητα που απλώνεται πέρα από την πραγματική σημασία του ρόλου του πατέρα. Είναι η εικόνα του «άνδρα» μέσα στο σπίτι. Ο πρώτος σύντροφος των αγοριών, ο πρώτος φίλος των κοριτσιών.
Ο γιος διδάσκεται πώς να γίνει πατέρας από τον ίδιο του τον πατέρα. Γνωρίζει τις σχέσεις του πατέρα του με τα άλλα αδέρφια του και παρακολουθεί προσεκτικά τον τρόπο που αντιδρά ο πατέρας απέναντι στον ίδιο.
Το κορίτσι μαθαίνει πως είναι ο άνδρας και πως συμπεριφέρεται ο πατέρας. Οι σχέσεις του πατέρα με την μητέρα προσφέρουν στα παιδιά την ευκαιρία να παρατηρούν όλες τις πλευρές της συμπεριφοράς τους σαν συζύγων. Ειδικά για το αγόρι ο πατέρας αποτελεί το πρότυπο που σαν μικρός το μιμείται και σαν μεγάλος θέλει να ταυτιστεί μαζί του.
Είναι φανερό πως κανείς από τους δύο γονείς δεν μπορεί να αναπληρώσει τα καθήκοντα του άλλου. Το περιεχόμενο του ρόλου τους είναι ξεχωριστό, σημαντικό και απαραίτητο για την ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού.
Εισήγηση της ψυχολόγου κ. Ιουλίας Σουλάνδρου στην Ημερίδα του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού – Η Αγκαλιά, με θέμα «Εγκυμοσύνη και Μητρότητα – Προβλήματα και Λύσεις. Η Θέση της άγαμης μητέρας στη σύγχρονη κοινωνία».
