Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας συνέχεια πέμπτη

Όταν αναφέρομαι σε διηγήσεις θαυμάτων, αγαπημένο μου, θα ήθελα διηγήσεις από πρόσωπα, γνωστά

( με ει δυνατόν διευθύνσεις και τηλέφωνα προς επιβεβαίωση, γιατί-επιτέλους-ζούμε στην εποχή που υπερυψούται η παραπομπή και η πληροφορία!)

διότι αυτά με πείθουν περισσότερο από θαύματα που έγιναν προ χιλιετίας.

Η όλη εκπαίδευση ακόμα και του πιο απλού ανθρώπου της Δύσης, στηρίζεται πάνω στον ορθολογισμό, λατρεμένο μου.

Φοβούμαι ότι ακόμα και τη Δευτέρα Παρουσία να ατενίζαμε, θα υποθέταμε, ότι ξαφνικά, αρχίσαμε να διανύουμε φάση, καταιγιστικών ομαδικών παραισθήσεων, άγνωστης αιτιολογίας.
Τόσο ξένη είναι η ψυχολογία μας προς οτιδήποτε διαφορετικό μπορεί να ανακύψει εμπρός μας, και αυτή τη φιλοσοφία, του να πιστεύουμε μόνο ό,τι μπορούμε να το καταγράψουμε ή να το επαναλάβουμε επιστημονικά μέσα στα εργαστήρια, μας την υποβάλλει ο συγκεκριμένος πολιτισμός, εντός του οποίου διαρκώς αλλοτριωνόμαστε.

Την αλλοίωση εκ του δεδομένου πολιτισμικού μας περιβάλλοντος, σπανίως, επαρκώς τη συνειδητοποιούμε, όπως γράφει ο Μάρσαλ Μακ Λούαν, ένεκεν του ότι διαβρεχόμαστε απ'αυτό το περιβάλλον συνεχώς, δίκην ιχθύων εντός της θαλάσσης.

Όταν κάποια στιγμή συμβαίνει το παράδοξο, τότε ή πιανόμαστε απροετοίμαστοι-αν είμαστε ανυποψίαστοι για την ύπαρξή του, και μπορεί μέχρι και ασχολίαστα να το προσπεράσουμε, ή το ενσωματώνουμε στην εμπειρία μας, έχοντας πλήρη συνείδηση περί της διαφορετικής φύσεώς του- περίπτωση σπάνια.

Όπως ευφυέστατα σχολίασε κάποιος διανοούμενος:< ο μυστικιστής, μπορεί και κολυμπάει σε κείνο ακριβώς το πέλαγος , στο οποίο ο σχιζοφρενής πνίγεται>.

Εμείς οι κοινοί θνητοί, είμαστε τόσο καλά τυλιγμένοι στην παγίδα του αυτονόητου, όσο και οι πεταλούδες μέσα στο κουκούλι τους.
Θεωρούμε αυτονόητο π.χ. το ότι θα ζούμε αύριο, ή το επόμενο δευτερόλεπτο.
Θεωρούμε αυτονόητο ότι θα ανατείλει σε λίγες ώρες ο ήλιος , και ότι η γη θα συνεχίζει απαρέγκλιτα την ίδια πορεία στο διάστημα.
Ενώ τίποτα απολύτως δεν είναι βέβαιο
(αυτό πια το έχουνε βεβαιώσει και οι κομπορρήμονες επιστήμονες)
εμείς η ...πλέμπα κατασκευάζουμε μέσα στο μυαλό μας, άπειρες ψευδαισθήσεις ασφάλειας και κανονικότητας, επειδή έτσι, σ' ένα πρώτο επίπεδο, νιώθουμε λιγότερο πανικόβλητοι, και κύριοι-δήθεν-των καταστάσεων!

<Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου!> ακούω τον Απόστολο να οδύρεται και για λογαριασμό μας.


Η προσωπική μου εμπειρία διάσωσης, ήταν σωτηρία από θανάσιμη πτώση με φανερή και... ΧΕΙΡΟ-ΠΙΑΣΤΗ Θεία επέμβαση.

Δεν θα αναφέρω τις λεπτομέρειες. Τις ξέρεις.

Αυτό που καταθέτω εδώ για τον όποιον περαστικό καλοπροαίρετο ηλεκτρονικό διαβάτη, είναι ότι η όλη μου εμπειρία, μεταποίησε την πίστη μου εξ ακοής, σε νέο σχήμα δυνάμεως, σε πίστη εξ εμπειρίας!

Αν η προηγούμενη πίστη που είχα μπορούσε να παρομοιαστεί με μικρό φοβισμένο σπουργίτι, αυτό που ένιωθα τώρα εντός μου να φτερουγίζει ήταν τολμηρό, χαρούμενο περιστέρι- μην ήταν και μικρό αετόπουλο;

Ξαφνικά, κατάλαβα την ενθουσιώδη εκείνη έξαψη των αρχαίων εκείνων Μυροφόρων, όταν επιστρέφοντας από τον άδειο τάφο του Κυρίου, μετέδωσαν σ'όλη τη γη, το πυρφόρο και ζείδωρο μήνυμα της Ανάστασης, του Λατρευτού Διδασκάλου και Θεανθρώπου.

Όλα εκείνα τα συγκλονιστικά δευτερόλεπτα στα περίγραψα στην προσωπική επιστολή που σου έστειλα...

Εδώ σήμερα, θα επαναλάβω άοκνα , ότι τώρα πια δεν πιστεύω ότι υπάρχει Θεός.

ΞΕΡΩ ότι ΥΠΑΡΧΕΙ Θεός, που είπε και ο μακαρίτης ο Γιουνγκ.

Μπορώ πια να χοροπηδάω ευτυχισμένη φωνάζοντας στους φίλους μου, τα περιστέρια, το κουνέλι, το χάμστερ, τον παπαγάλο, τα παιδιά μου, γενικώς όλα τα μέλη της οικογένειας και όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους που καθημερινά συναντώ:

ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ! ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!
ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΦΟΣ!
ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ!
ΥΠΆΡΧΕΙ ΝΟΗΜΑ!
ΥΠΑΡΧΟΥΝ Λ Ο Γ Ο Ι ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΤΑ!

Δε με νοιάζει που δεν τους καταλαβαίνω τους λόγους, όπως τους καταλάβαινε ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ή ο όσιος Νικόλαος Καβάσιλας.

Είμαι πολύ μικρή σε δυνατότητες και μέγεθος για να τους κατανοήσω!

Δε με νοιάζει που δεν ξέρω τις απαντήσεις για όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας.

Ο Χριστός ΖΕΙ , ΑΚΟΥΕΙ τις ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ, μας αγαπάει και δίνει ΠΑΝΤΟΤΕ απάντηση, είτε την κατανοούμε είτε όχι!

Υπάρχει ο Λόγος του Πατρός και το Πανάγιο Πνεύμα και όλη η επουράνια Ιεραρχία των Αγίων Ασωμάτων Δυνάμεων, και Πάντων των Αγίων της Ορθοδοξίας που θριαμβεύει!

Υπεραγία Θεοτόκε, φώτισόν μου το σκότος!

Εκ βάθους καρδίας, σας ευχαριστώ όλους!

Αγαπημένο μου, είμαι παιδιόθεν κοντά στη Μητέρα Εκκλησία, όμως τώρα πια, συνειδητοποίησα με ένα καινούργιο βάθος ότι ό λ α τα υλικά και τα πνευματικά που έχει ο καθένας μας, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου
της Πίστεως εξ ακοής και της Πίστεως εξ εμπειρίας, είναι δώρα δικά Του!

Όχι επειδή το αξίζουμε.
- Άπαγε!

Αλλά επειδή απείρως και ανεκφράστως το Πανάγιο Πνεύμα του Τριαδικού Θεού, μας αγαπάει και όταν του γυρεύουμε εμπόνως τη στερέωση στο δύσβατο δρόμο του Πνεύματός Του, μας επιδαψιλεύει, πλουσία παρηγορία!

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας συνέχεια τέταρτη

Εδώ σ'αυτό το σημείο θα 'θελα να παραθέσω ένα κείμενο του Λιούις που πολύ με εκφράζει:

< Αυτό που ενέπνευσε ο Σατανάς μέσα στη σκέψη των μακρινών προπατόρων μας, ήταν η ιδέα ότι μπορούσαν να γίνουν <σαν θεοί> ότι μπορούσαν να σταθούν από μόνοι τους σαν να είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι τον εαυτό τους-να είναι κύριοι του εαυτού τους, να πετύχουν κάποιο είδος ευτυχίας μακριά από το Θεό και δίχως τη βοήθειά Του.

Μέσα από αυτή την απέλπιδα προσπάθεια βγήκε το σύνολο σχεδόν αυτού που ονομάζουμε ανθρωπινη ιστορία:χρήμα, φτώχεια, φιλοδοξία, πόλεμος, πορνεία, κοινωνικές τάξεις, αυτοκρατορίες, δουλεία- η μακρά και τρομερή ιστορία του ανθρώπου που προσπαθεί να βρει κάτι διαφορετικό από το Θεό, που θα μπορέσει να τον κάνει ευτυχισμένο.

Ο λόγος που κάτι τέτοιο π ο τ έ δεν μπορεί να επιτευχθεί είναι ο εξής:

Ο Θεός, μας δημιούργησε , μας εφεύρε, όπως εφευρίσκει κάποιος μια μηχανή.

Το αυτοκίνητο είναι κατασκευασμένο να κινείται με βενζίνη και δε θα μπορούσε να κινηθεί σωστά με οποιοδήποτε άλλο καύσιμο.

Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε την ανθρώπινη μηχανή έτσι ώστε να κινείται από τον ίδιο.

Ο ίδιος ο Θεός είναι το καύσιμο που το πνεύμα μας χρειάζεται, με βάση τον τρόπο που έχει δημιουργηθεί, ή αλλιώς, η τροφή που σχεδιάστηκε να καταναλώνει το πνεύμα μας.

Δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα.

Γι αυτό ακριβώς δεν έχει κανένα νόημα να ζητάμε από το Θεό να μας κάνει ευτυχισμένους με το δικό μας τρόπο, δίχως καμιά ανάμειξη της θρησκείας.

Ο Θεός δε μπορεί να μας προσφέρει την ευτυχία και την ειρήνη ξέχωρα από τον εαυτό Του, επειδή απλούστατα δεν υπάρχουν.

Κάτι τέτοιο είναι ανύπαρκτο.

Αυτό είναι το κλειδί για την ιστορία.

Τεράστιες ποσότητες ενέργειας αναλώνονται -δημιουργούνται, ολόκληροι πολιτισμοί και περίφημοι θεσμοί καθιερώνονται.

Κάθε φορά όμως, κάτι πάει στραβά.

Κάποιο θανάσιμο ελάττωμα φέρνει πάντα τους εγωιστές και σκληρόκαρδους στην εξουσία και τα πάντα γλιστρούν πάλι στην αθλιότητα και στην καταστροφή.

Στην πραγματικότητα η μηχανή <τα παίζει>.

Φαινεται να ξεκινά εντάξει, να κάνει κάποια χιλιόμετρα , αλλά στη συνέχεια καταρρέει.

Προσπαθούν, βλέπεις,να την κινήσουν με λάθος καύσιμο.


Αυτό είναι το κακό που έκανε σε μας τους ανθρώπους ο Σατανάς>

(Από το βαθυστόχαστο βιβλίο:< Χριστιανισμός απλώς> σελ.84, Ελληνικά Γράμματα).
ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας συνέχεια τρίτη...

Αγαπημένο μου
αυτή η έλλειψη πίστης από πρώτο χέρι, μου έδινε μια πίστη της τάξης του 99% και κείνη η έλλειψη του 1%, αν και φαινομενικά μικρή, δημιουργούσε εξαιρετικά χλιαρό κλίμα στην ψυχή μου.

Όταν η Πίστη δεν είναι πλήρης και ζέουσα, αρνείται ο εντός ημών σαρκικός άνθρωπος να σταυρωθεί και χωρίς να συσταυρωθώμεν τω Κυρίω, δε μπορούμε να τρέφουμε ζωηφόρα ελπίδα Αναστάσεως μεσ'στη χαρά της Βασιλείας Του!

Αν δε σταυρώσουμε το φρόνημα και την ενέργεια της αμαρτίας εντός μας, δεν ετοιμάζουμε τόπο για ν'αναπαυθεί στην ψυχή και στο σώμα μας το Πνεύμα του Παράκλητου, που είναι Πνεύμα Ευφροσύνης, Ελευθερίας εν Αληθεία.

Κουράστηκα, λοιπόν, να χτυπάω του Κυρίου την πόρτα.

-Θα ...λείπει! Άσε καλύτερα! είπε ο άθλιος λογισμός μου.

Φαίνεται,όμως, πως Εκείνος αργεί, αλλά δ ε λησμονεί.

Και δε λησμονεί, διότι είναι Θεός ΠΡΟΣΩΠΙΚΟς, και όχι μια αδιαφοροποίητη μεταφυσική σούπα, με την οποία θα ομοιογενοποιηθούμε κάποτε απαξάπαντες, όπως λένε και κάτι γκουρού γόητες, πλανώντες και πλανώμενοι, προκειμένου να αποφύγουν την ατομική απολογία περί των σκοτεινών πεπραγμένων τους, καθησυχάζοντες την ταραγμένη συνείδησή τους.

Τον καιρό που βασανιζόμουν με αυτά και έσκαγα περί του διατί ενώ ο Κύριος-που στα αρχαία χρόνια, κάθε τόσο μίλαγε στους προφήτες- δε φαίνεται να πιάνει κουβέντα με κανέναν σήμερα, δεν είχα χωνέψει την απλή αλήθεια:

Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο Τρισάγιος Θεός, είναι Πρόσωπο!

Το άκουγα, το έλεγα, μα δεν το είχα αφομοιώσει στ'αλήθεια.

Έπεσε φως όμως, στην κατανόησή μου, όταν στοχάστηκα τον τρόπο της διανθρώπινης επικοινωνίας.

Προκειμένου για τα σώψυχά του, σε ποιον τα αποκαλύπτει ο καθένας από μας; σε όποιον θεωρεί ότι βρίσκεται σε ανάλογο με κείνον μήκος κύματος, ώστε να τον καταλάβει.

Γιατί κάθομαι και γράφω σε σένα αυτό το γράμμα, και όχι σε ένα δεκαπεντάχρονο;

Διότι ξέρω, ότι εσύ είσαι σε θέση να με νιώσεις, και επομένως δε θα πάνε τα λόγια μου χαμένα.

ΈΤσι κατάλαβα, με την αναλογία εκ της ανθρώπινης επικοινωνίας, τι θα πει η φράση που άκουγα από μικρή, ότι εμείς:

-Δεν είμαστε άξιοι!...

Δεν έχουμε δηλαδή, συντονιστεί με το μήκος κύματος, στο οποίο εκπέμπει τις μελωδίες Του, το Πνεύμα το Άγιο και γι αυτό δε μπορούμε να ακούσουμε, τίποτα.

Μη ακούγοντας- λόγω της πρωτόγονης και πεπτωκυίας κατάστασής μας- υποθέτουμε υπερφιάλως και ότι Θεός δεν υπάρχει!
Κούνια που μας κούναγε και μαύρα μας μακαρούνια αν πεθάνουμε αμετανόητοι, τουτέστιν έμπλεοι υπαρξιακού ζόφου.
Θα είναι αιωνίως απαραμύθητη η οδύνη μας.

Εν τω μεταξύ, οφείλω χάριν της εντιμότητος και της αληθείας να ομολογήσω, ότι πολύ θα μου άρεσε να μ η ν υπάρχει ο Θεός των Ορθοδόξων, γιατί όλο σε στρίμωγμα μας έχει: μη ετούτο, μη εκείνο, αμάν πια , μας έχει σπάσει τα νεύρα με το άγχος εκ της αιωνίου κολάσεως μισό χιλιοστό πάνω από τα κεφάλια μας, έτσι και μισήσουμε την πεθερά μας , ή τον κυριούλη που μας βούτηξε τη θέση στο λεωφορείο, ενώ βρισκόμασταν κοντύτερα!

Ενώ, χρυσούλι μου, αν δεν υπήρχε Θεός και μετά θάνατον ζωή, τι χαρά!
Θα γινότανε το αλάι μαλάι και άμα πεθαίναμε, θα ησυχάζαμε.
(Είναι και αυτό μια άποψη άλλο που δε δουλεύει στην πράξη, εκφράζομαι όμως έτσι για να μη πει κανείς ότι επειδή θέλω ντε και καλά να υπάρχει Θεός, γι αυτό και τον βλέπω κάθε τόσο μπροστά μου, να ξεπετιέται σαν μανιτάρι!)

Όχι περιστεράκι μου!
Εντίμως σου ομολογώ και κακοχαρακτήρισέ με όσο θές, εγώ προσωπικά, θα προτιμούσα να μ η ν υπάρχει Θεός και ζωή μετά θάνατον, για να κάνω του κεφαλιού μου.
Είχα, όμως, χρέος να ερευνήσω, να ψάξω για την Αλήθεια, διότι μόνον η Αλήθεια λυτρώνει!

Η Εντιμότητα στην αναζήτηση και στην πράξη, είναι για μένα, μια από τις τρεις μεγάλες αρετές που θαύμασα πρώιμα.
Ποιές είναι οι άλλες; η Γενναιοδωρία και η Εκστατική θεώρηση του Μυστηρίου που υπάρχει μέσα σε όλα τα όντα και το οποίο, μας ανάγει στον Ποιητή του σύμπαντος κάλλους, που μας περιβάλλει.
Αυτή την τελευταία στάση ζωής, ο Σπράγκερ, την ονομάζει Ευσέβεια!

Πάντως, τούτη η πρωτόγονη ψυχική στάση, που θεωρεί το θείο νόμο σαν καταπίεση και όχι σαν απελευθέρωση, έχει να κάνει με την έλλειψη φωτισμού και τη λάθος αντίληψη περί Θεού και ανθρώπου, που διαδίδει αιώνες τώρα, με πάμπολλα μέσα, η Αιρετική Δύση.
ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας- συνέχεια δεύτερη

Αγαπημένο μου
το πώς μπορεί να καταστραφεί η ψυχή από αίρεση ή απιστία, δεν είμαστε πλέον σε θέση, οι σημερινοί χοντροπετσιασμένοι από την πολλή τριβή με τον πεπτωκότα κόσμο να το συνειδητοποιήσουμε!

Επαχύνθημεν πνευματικώς υπερβαλλόντως, μετατραπήκαμε σε <σάρκες> ολότελα, και δεν επιτρέπουμε στο ευαίσθητο Πνεύμα του Κυρίου, να βρει ανάπαυση μέσα μας.
Αυτό που λείπει από μας τους χριστιανούς σήμερα, το διέθεταν οι αρχαίοι μάρτυρες και οι άγιοι όλων των εποχών!

Γι αυτό και προτιμούσαν τον πιο επονείδιστο θάνατο, παρά να αρνηθούν τη Ζωή που δίνει η Χάρη.

Κάποιος μου είπε μια φορά:
- Ωχ τώρα!
Εκείνοι(οι άγιοι μάρτυρες) υποφέραν άπαξ, μια εβδομάδα, ένα μήνα βασανιστήρια, μετά τους σκότωναν και ησύχαζαν.
Εγώ βασανίζομαι ψυχολογικά χρόνια ατέλειωτα, και πού είναι ο Θεός;
Δεν Τον βλέπω!

Σε τούτο θα μπορούσα να τους απαντήσω με το στόμα του Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου:

- Έχουν να λένε, πως κανένας πόνος δεν μπορεί να είναι ισοδύναμος με τον ηθικό πόνο.
Αυτά τα λένε οι σοφοί και τα βιβλία.
Όμως, αν βγεις στα τρίστρατα και ρωτήσεις τους μάρτυρες, αυτούς που τα κορμιά τους βασανίστηκαν ενώ πάνω τους σαλάγιζε ο θάνατος- και είναι τόσο εύκολο να τους βρεις, η εποχή μας φρόντισε και γέμισε τον κόσμο- αν τους ρωτήσεις, θα μάθεις πως τίποτα, τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται...

και συνεχίζοντας τη δική μου σκέψη θα συμπληρώσω- από ένα σώμα και μια ψυχή που βασανίζεται, για του Χριστού την Αλήθεια και την αγάπη - για την ακρίβεια.

Ας έχουμε θάρρος!

Μείζων ο εν ημίν, και ας κλείσω αυτή την παρένθεση στην οποία με παρέσυρε ο συνειρμός μου.

Λοιπόν, υπομονετικέ μου φίλε, με κάμποσο νεανικό ενθουσιασμό είχα αποφασίσει να είμαι χριστιανή Ορθόδοξη αλλά..κάτι ώρες, τα τελευταία χρόνια η επιθετικότητα των λογισμών- το σφυροκόπημά τους- με εξουθένωνε.

Προσπαθώντας με λογικά επιχειρήματα να θεμελιώσει κάποιος την ιδέα του Θεού, θέτει και τις βάσεις για την επίσης με λογική επιχειρηματολογία αναίρεσή της.

Το πε και ο μακαρίτης ο Χάιντεγκερ εκείνος ο υπαρξιστής φιλόσοφος που μου άρεσε στα νιάτα μου- πριν αγαπήσω τους Αγίους Πατέρες της Σώζουσας Πίστεώς μας!

Οι ψιλές θεολογίες, φαίνονται άχρηστες από ένα σημείο και μετά, αν δεν υπάρξει το ΒΙΩΜΑ.

Και βίωμα χειροπιαστό, που να χορταίνει τη δική μου συνείδηση, δεν είχα!

Όλο άκουγα για θαύματα, όμως αυτά, διαρκώς συνέβαιναν σε κάποιον τρίτο που όσο και να είχα εμπιστοσύνη στη μαρτυρία του, δεν έπαυε να είναι κάποιος έξω από μένα.

Και αν ήταν απατεώνας, μυθομανής ή...ψυχάκιας;

Όσο για κείνα που έλαβαν χώρα αιώνες πριν, τρέχα γύρευε με τι ευλαβές...μπέηκιν πάουντερ τα είχαν παραφουσκώσει!

Αυτά μου σφύριζαν τα φιδάκια στο κεφάλι της μέδουσας σκέψης μου!

- Παναγία μου, πώς να γλυτώσω;
Μεγάλο βασανιστήριο!

-Θεέ μου, υπάρχεις αντικειμενικά άραγε, ή είσαι ένας ευσεβής πόθος, μια ευσεβής ονειροφαντασίωση πολλών, που προβάλλεται παραπλανητικά στην ιστορία προς άγραν θυμάτων, ένα όπιο των λαών , ώστε να μην επαναστατούν - μένοντας ... φρόνιμοι- για να μπορούν- οι λίγοι επιτήδειοι ισχυροί- να τους αρμέγουν κατάλληλα;

Το βασικό μου ερώτημα ήταν αυτό.

Και με ταλάνιζε.

Και αφού βέβαια οι φίλοι θεολόγοι μου είπαν- αμήχανα- ότι δεν έχουν όλες τις απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα, τότε, από την απελπισία μου, αποφάσισα να κάνω την προσευχή του ολιγοπίστου, υποτονθορύζοντας εμπόνως, σε στιγμές περισυλλογής:

- Θεέ μου -αν υπάρχεις-σώσε την ψυχή μου -αν έχω ψυχή!

-Θεέ μου αν υπάρχεις, δος μου μια εμπειρία πνευματική από πρώτο χέρι...κάτι που να με κάνει να πειστώ ότι ο κόσμος των πνευμάτων όντως υφίσταται...

Δος μου Θεέ μου μια εμπειρία πνευματική από πρώτο χέρι αλλά ...να μη φοβηθώ!

(Με τίποτα δε θα 'θελα ας πούμε, να παρουσιαστεί ξαφνικά μπροστά μου κάποια υπερφυσική μορφή από το πουθενά.
Συγκοπή θα πάθαινα να βλεπα έτσι στο απότομο, καναν άγγελο!
-Το βίωσε ένας γνωστός μου και δε σου λέω, πού κατάντησε-
Μυστήριες μωρ'αδερφάκι μου είμαστε εμείς οι γυναίκες!
Και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει το αόρατο και φοβούμαστε να το ψηλαφήσουμε αν παρά προσδοκίαν προκύψει ενώπιόν μας.
Γι αυτό υποθέτω ότι ο Κύριος, μετά αφότου τα έκανε μαντάρα η Εύα με τον όφι, δεν κάθισε να δίνει πολλές εξηγήσεις!
- Αυτά ειναι, μανδάμ, τα θέσφατα και οι διοσημίες και όποια τα κατάλαβε - τα κατάλαβε!
Οι λοιπές, ας μείνουνε...ανεξεταστέες !)

Το δικό μου το πρόβλημα όμως, παρέμενε.

Σίγουρα ήταν εγωισμός αυτό από μέρους μου.
Όμως, η ολιγοπιστία με είχε αρπάξει όπως οι ψαράδες αρπάζουν το χταπόδι και το χτυπάνε πάνω στα βράχια μέχρι να μαλακώσει!
Ένιωθα τον άρχοντα του Σκότους του αιώνος τούτου , έτοιμον να με μαγειρέψει στην κατσαρόλα του, ρίχνοντάς μου μέχρι και το πιπέρι και δεν ήθελα να καταβροχθιστώ το δύσμοιρο ...γουλισμένο μαλάκιο από δαύτον.

-Τι! Αν ο Χριστός όντως απέθανε και Ανέστη εγώ για τα μούτρα του ήμουνα;

ΌΧΙ φίλε μου!

Χρειαζόμουν, λοιπόν, επειγόντως και απεγνωσμένως βοήθεια.

Πολύν καιρό και με δάκρυα από υδροχλωρικό οξύ καυτερότερα , έκανα αυτήν την αίτηση:

-Με ακούει κανείς;
Υπάρχει κανείς;
(Pink Floyd THE WALL)

-Θεέ μου αν δε είσαι ...κουφός, Σε ικετεύω, απάντησε!

Ύστερα, φαίνεται, κουράστηκε από το θρήνο της η ψυχή μου και αποκοιμήθηκε μεσ'στον ορυμαγδό της εγκόσμιας μέριμνας, της ανθρωπομέριμνας, που γράφει και ο μακαρίτης ο Χάιντεγκερ, αποκοιμήθηκε όπως το βρέφος πάνω στο στήθος της μάνας του, αφού με το γάλα της διάπυρης δέησης, ήταν κεκορεσμένη.

Και τότε, εκεί που σχεδόν είχα ξεχάσει το όλο αίτημα καταλογίζοντας στον Κύριο...κουφαμάρα ή ακόμα χειρότερα, πιθανή ανυπαρξία, τότε συνέβη το περίεργο.
Τότε συνέβη το άλμα!
(Στα ζητήματα του πνεύματος, εκείνο που κρατάει πολλά χρόνια και είναι το πιο επώδυνο, είναι η προετοιμασία. Η προετοιμασία μπορεί να πάρει και τριάντα και σαράντα χρόνια.
Από κει και μετά σ'όποιον υπομείνει με αυταπάρνηση, με ανιδιοτέλεια , χάριν της αγάπης του Χριστού να κόβει το θέλημά του, στέλνεται πλούσια παρηγορία).

Επιθυμώντας να κάνω μια ακόμη μικρή κουβέντα για τον ορθολογισμό μου, θα αναφέρω ότι ως χριστιανή, πίστευα σε θαύματα, αλλά με έλεγχο και με μέτρο.

Λόγου χάρη , όταν ένα παλικαράκι γνωστό μου, που μαστόρευε στέγη εκκλησίας μου είπε ότι γλίστρησε από τη στέγη της στα 4 μέτρα και ότι καθώς έπεφτε, αισθάνθηκε χέρια απαλά, αόρατα, να τον προσγειώνουν όρθιο, αυτό το θεώρησα ευλαβή υπερβολή, κοινώς...φούμαρο!

-Τρίχες και πάλι τρίχες!
Έπεσε με τέτοια γωνία που προφυλάχτηκε απ'την πτώση!
Σιγά μη τον πιάσανε αόρατα χέρια, σκέφτηκα ολιγόπιστα, πλην όμως, ευγενικά, κράτησα το λογισμό, μόνο για μένα.

Είπαμε!
Να πιστεύουμε στα σημεία αλλά όχι και στα τέρατα εν τέλει 20 ου αιώνα.
Η φαντασία των ευλαβών έως θρησκόληπτων που είναι γεμάτη από θρησκεία σα...μάμα γάλου(γαλοπούλας δηλαδή) καθώς έγραφε και κείνος ο σκώπτης ο Λασκαράτος, οργιάζει ενίοτε και το ξέρεις εσύ αυτό καλύτερα από την αφεντιά μου!

Να μη φερόμαστε σα μεσαιωνικές γιαγιάδες, βρε παιδάκι μου!

Για την ακρίβεια θα ήμουν πιο πρόθυμη να πιστέψω το ίδιο γεγονός αν μου λεγαν ότι συνέβη το 500 μ.Χ.παρά σήμερα. Γιατί;Τρέχα γύρευε!
Ας μη το κουράσουμε το θέμα περισσότερο.
Σημασία έχει ότι ήμουν περί τα τοιαύτα, αρκετά κουμπωμένη.
Και από ένα σημείο και πέρα, βαρυνόμενη να ζητάω την πίστη από πρώτο χέρι, σταμάτησα αυτό το είδος της δέησης.

-Ωχ καημένη! Τι τον ζαλίζεις το Θεό -ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Επιτέλους, έχει σοβαρότερες δουλειές να κάνει απ'το να απαντήσει στο δικό σου e-mail, του είπα του εαυτού μου, και πήγα αποκαρδιωμένη να ...τηγανίσω πατάτες!

Βέβαια, σύμφωνα με το επιχείρημα του Παίκτη, που αναφέρει ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Πασκάλ, με συνέφερε να πιστεύω στο Θεό γιατί αυτό που θα έχανα αν δεν πίστευα-σε περίπτωση που Εκείνος υπήρχε-θα ήταν απείρως μεγαλύτερο από εκείνο που θα έχανα σε περίπτωση που Αυτός δεν υπήρχε.
ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας- αφήγηση πρώτη.

Λατρεμένο μου, θα το πιστέψεις,
αν σου εξομολογηθώ ότι υπήρξα ΤΟΣΟΝ βούρλο σε αυτή τη μάταιη ζωή που- παρόλο ότι πήγα κάποιες τάξεις σχολείο- ΠΟΤΕ μου -και για πολλά χρόνια- δεν είχα κατανοήσει την έννοια της
ε μ π ε ι ρ ί α ς;

Ντρέπομαι, ντρέπομαι, αλλά...τώρα στα γεράματα μόλις...συνέλαβα το νόημα της.

Τι γράφει και ο κύριος Μπαμπινιώτης στη λεξικάρα του;
-Τι σημαίνει η λέξη εμπειρία;
-Σημαίνει, ότιδήποτε καταγράφεται ως προσωπικό ΒΙΩΜΑ(ξανά μανά φυλλομέτρημα λεξικών για το τι θα πει ΒΙΩΜΑ...ΒΙΩΝΩ...ΒΙΟΣ...) και εντυπώνεται ως γνώση , προσωπικά επεξεργασμένο ερέθισμα...
Εύκολο να το διαβάζεις στο λεξικό, να ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι το καταλαβαίνεις, να είσαι απόλυτα βέβαιη ότι το κατανοείς, να δίνεις και εξετάσεις επάνω στη γλώσσα, να παίρνεις και καλό βαθμό και...στην π ρ ά ξ η...ΝΑ ΜΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΧΡΙΣΤό! που φώναζε εξοργισμένος και ο συχωρεμένος ο πατέρας μου, κάθε φορά που μπουρίνιαζε για ψύλλου πήδημα...

Είναι άραγε, τόσο άσχετοι και οι άλλοι όσο εγώ; δεν το νομίζω.
Τουλάχιστον από διερευνητικές ερωτήσεις που κάνω ντροπαλά σε νεότερους, καταλαβαίνω, ότι τα παιδιά ξέρουν -σε πολλά, πολύ καλύτερα από μένα- τι τους γίνεται.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ευλαβικέ αδελφέ εν Κυρίω, πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, και στο θέμα της πίστεως, χωρίς να γνωρίζω αν η πίστη μου ήταν εξ ακοής ή ήταν πίστη εξ εμπειρίας.

Ανανοήθηκα επί του θέματος- ως κεκραιπαληκώς εξ ύπνου εξεγερμένος που λέει και ο ψαλμός- για πρώτη φορά , όταν διαβάζοντας το βιβλίο Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ, είδα αναφορά στα θέματα της πίστεως, και άκουσα τον συγγραφέα να λέει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διαθέτουν μια πίστη όχι από πρώτο χέρι αλλά μια πίστη απο δεύτερο χέρι.

Αυτή η μεταφορική φράση, παρότι κάτι καταλαβαίνω από συνυποδηλωτική χρήση της γλώσσας, ομολογώ ότι πάλι με βραχυκύκλωσε.
Πολύν καιρόν συγκεχυμένα γυρόφερνε στις σκέψεις μου, και δεν καταλάβαινα τι ήθελε πάλι να πει ο...ποιητής-ψυχίατρος Σκοτ Πεκ, επί του ζητήματος.

Με τα πολλά όμως, κάποτε, και αφού σε κάποιο πατερικό κείμενο συνάντησα τις φράσεις πίστη εξ ακοής και πίστη εξ εμπειρίας άρχισα να καταλαβαίνω.

Λοιπόν...πίστη εξ ακοής, εννοούσε ο άγιος ό,τι άκουσα περί ύπαρξης των θείων πραγμάτων από γονείς, δασκάλους, παπάδες, φίλους, βιβλία.

Ήταν αυτό η πίστη από δεύτερο χέρι που έλεγε και ο σπουδαίος ψυχίατρος.

Ενώ Πίστη εξ εμπειρίας ήταν ό,τι είχε γραφτεί, επάνω στο δικό μου σώμα, επάνω στη δική μου ψυχή, ως θεία επέμβαση.Αυτό ήταν η πίστη από πρώτο χέρι.

Και αυτό το είδος Πίστεως, ήταν το ισχυρότερο...

Και τότε, με την εν λόγω φλασιά- την κατανόηση δηλαδή- ευλαβικέ αδελφέ, εν Κυρίω, μπήκα σε καινούργια ταλαιπωρία-των διαολοουρών και των παθών συνεργούντων βεβαίως...

Διότι ξαφνικά, εκεί στην ηλικία που έρχονται οι μεγάλοι πειρασμοί της ωριμότητας, συνειδητοποίησα, ότι -η βιόλα- ΔΕΝ διέθετα Πίστη εξ εμπειρίας.

Κατάλαβα ότι υπήρξα όλη μου τη ζωή, ένα αγαθιάρικο βούρλο, που ΠΟΤΕ του, το ίδιο δεν είχε δει-ακούσει-οσφρανθεί-ψηλαφήσει, κάτι υπερφυσικό.

Κάτι υπερθαύμαστο.

Δυστυχώς, δυστυχέστατα, όλα τα υπερφυσικά και τα υπερθαύμαστα, είχαν συμβεί σε κάποιον άλλον, πάντως- όχι σε μένα την ίδια- αυτοπροσώπως...

Οι δικές μου εμπειρίες ήταν απόλυτα τετραγωνισμένες στην απλή, μπακάλικη λογική της καθημερινότητας που βίωναν και οι άλλοι συγκαιρινοί μου.

Η συνειδητοποίηση αυτή, άπαξ και εισέβαλε μέσα μου, υπήρξε ένα πρελούντιο λογισμών κολάσεως.

Ξαφνικά ο Κύριος της Δόξης άρχισε να μου φαίνεται...σπαστικά σιωπηλός έως και ως ανύπαρκτος!

Ξαφνικά... άρχισα να υποπτεύομαι ότι υπήρξα το μεγάλο Κορόϊδο της ιστορίας.

Συνειδητοποιώντας ότι η πίστη μου ήταν πίστη εξ ακοής, η ψυχή μου άρχισε να φρικάρει, διότι...τι να σου κάνει μια..πιστούλα από δεύτερο χέρι, λατρεμένο μου;

Με δαύτη το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να είσαι ένας νερόβραστος(άΪντε και ψητός) καλός άνθρωπος, βασικά δούλος και υποστηρικτής του άδικου και αμαρτωλού συστήματος!

Με πίστη από δεύτερο χέρι, κατατάσσεις τον εαυτόν σου στους χλιαρούς, που τους βλέπει σαν ξερατό, το Πνεύμα στην Αποκάλυψη!

Ούτε άγιος, ούτε ομολογητής, ούτε κάν σωζόμενος!

Ας προχωρήσω όμως στο θέμα μου.

Όπως σου είχα αναφέρει, μεγάλωσα σε οικογένεια με σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας και της οποίας η πίστη φαινόταν ανενεργός.

Αρκεί να σου πώ, ότι ειδικά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα οι γονείς βρίσκονταν αγριότερα τσακωμένοι και έτσι ούτε τότε στην εκκλησία εσύχναζαν.

Βέβαια δήλωναν χριστιανοί αορίστως αν τύχει και ερχόταν κουβέντα.

Μεγάλωνα την εποχή του δημοτικού και του Γυμνασίου σε μια μικρή επαρχιακή πόλη...

Θυμάμαι ειδικά στις μεγάλες γιορτές, όλα τα παιδιά που πήγαιναν <οικογενειακώς> στην εκκλησία...

Εκείνο το <οικογενειακώς> στριφογύριζε σαν πυρωμένο καρφί στην καρδιά μου, τις άγιες, μεγάλες ημέρες.

Ήμουν και μοναχοπαίδι αλλά με ανέτρεφαν σαν να είχαν άλλα δεκαπέντε!

(Τόση στοργή και τρυφερότητα).

Και επειδή οι γονείς είχαν ή τα νεύρα τους(η μάνα μου)
ή τις γκόμενες(ο πατέρας μου)
και δεν άδειαζαν να πάνε με το ψυχικά σαφρακιασμένο κοριτσάκι τους
(της Τρίτης ή Τετάρτης δημοτικού )στην εκκλησία, με παρηγόρησα κάποια στιγμή, με την ακόλουθη σκέψη:

-Οι φιλενάδες μου πάνε <οικογενειακώς> στην εκκλησία.
Εμένα οι δικοί μου δεν έρχονται.
Δεν πειράζει.
Για να μη νιώθω μόνη μου,θα φαντάζομαι ότι δίπλα μου περπατάει ο Χριστός, ότι πάμε στην εκκλησία παρέα, και έτσι θα είμαι και γω σαν τους άλλους χαρούμενη αυτή την άγια ημέρα!

(Φοβερό πράγμα οι άμυνες αδερφέ μου.
Βοηθάνε στην επιβίωση).

Φανταζόμουν

(αργότερα έμαθα ότι απαγορεύονται οι φαντασιώσεις από τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας και πολύ σοφά απαγορεύονται...)

λοιπόν, το Χριστό, με τα ρούχα της εποχής του, αυτά που τον έβλεπα να φοράει στις εικονίτσες της αδελφότητος Θεολόγων ο <Σωτήρ>, και σε ταινία με τα πάθη Του, από κείνες τις δακρύβρεχτες- πρωτόγονες σκηνοθετικά- που παίζανε μια φορά το χρόνο οι σινεμάδες στις επαρχίες.

Φανταζόμουν το Χριστό να περπατάει δίπλα μου σε όλο το δρόμο το μοναχικό για την εκκλησία, του μίλαγα κιόλας μυστικά, σαν στον καλύτερο φίλο, <τον κοίταζα, με κοίταζε, και ένιωθα ευτυχισμένη!>.

Όταν έμπαινα στην εκκλησία, ξέχναγα αυτό το παιγνίδι που έφτιαχνα με τη φαντασία μου, μέχρι να φτάσω...
(υποτίθεται εξάλλου ότι ο Χριστός κρυβότανε κάπου μέσα στο ιερό, και από κει άκουγε τυχόν αναπεμπόμενες προσευχές μας)
...όμως, το παιγνίδι δε μου χρειαζότανε και περισσότερο!

Μέσα στο ναό, εύρισκα τις καλές μου φιλενάδες, κρεμιόμαστε από το γυναικωνίτη σα τσαμπιά σταφύλια , κοιτάζαμε κουτσομπόλικα -ίδια αμετανόητες σαλογραίες- αυτούς που μπαινοβγαίνανε από κάτω ανάβοντας τα κεριά τους , τρώγαμε στα κρυφά - με πολύ ελαφριές τύψεις- και κανα στραγάλι κατά τη διάρκεια των μακρινών ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας, και βεβαίως, με την όλη διαδικασία η συνείδησή μου, ένιωθε ανάπαυση.

Αυτή -και όχι μόνο- ήταν η θρησκευτικότητα της παιδικής μου ηλικίας, αγαπημένε μου, και τώρα που ξαναφέρνω στη μνήμη το αφελές κοριτσάκι που υπήρξα, τι να σου πώ!

Υποπτεύομαι ότι μπορεί πράγματι, να περπάταγε ο Κύριος τότε μαζί μου, και ίσως για πολλά χρόνια να εξακολουθήσει να περπατάει, μέχρι να συναντηθούμε πρόσωπο με Πρόσωπο για την Τελική Κρίση!

Τον ευχαριστώ για ό,τι έγινε και ό,τι θα γίνει!

Μεγαλώνοντας, η εκπαίδευση που πήρα ήταν μάλλον ορθολογιστική τα μάλα, τουτέστιν ορθολογιστική του...κερατά!

Που δηλοί, ότι -δήθεν- μορφωθήκαμε σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα επηρεασμένη κατά βάθος από τη φιλοσοφία του θετικισμού.
Αυτό, όπως καλά γνωρίζεις, σημαίνει ότι δεν πιστεύουμε τίποτα αν δεν είναι ευρέως αποδεκτό και αποδεικνυόμενο από την επιστήμη , ήτις έχει περί πολλού την παρατήρηση και το πείραμα.

Αυτή τη δήθεν επιστημονική αντίληψη για τα πράγματα, εκμεταλλεύεται ο Αρχέκακος Δαίμων, προκειμένου να ζωγρήσει- δηλαδή να συλλάβει- ψυχές, κρύβοντας με επιμέλεια το αληθινό, φριχτό πρόσωπό του...

Για τον πόλεμο που μας κάνει διαρκώς, αυτή η Σκοτεινή δύναμη, γράφει παραστατικά ο διαπρεπής κριτικός λογοτεχνίας, στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Καθηγητής Λιούις:
......................................

Κατεχόμενη περιοχή-κάτι τέτοιο-είναι ο κόσμος. (Και συνεχίζει ο Λιούς):

Ο Χριστιανισμός είναι η ιστορία, του πώς κατέφθασε μεταμφιεσμένος θα λέγαμε, ο αγαθός βασιλιάς και της κλήσης που μας απευθύνει να πάρουμε μέρος σε μια μεγάλη εκστρατεία δολιοφθοράς.

Όταν πας στην εκκλησία, ακούς πράγματι το μυστικό ασύρματο των φίλων μας:αυτός είναι ο λόγος που ο εχθρός θέλει τόσο απεγνωσμένα να μας αποτρέψει από το να πηγαίνουμε.
Και τα καταφέρνει εκμεταλλευόμενος την έπαρση, την τεμπελιά και το διανοητικό μας σνομπισμό.
Ξέρω ότι κάποιος θα με ρωτήσει:
-Έχεις σκοπό , αυτή την εποχή, να μας επανεισαγάγεις τον παλιό καλό μας γνώριμο, το Διάβολο, με οπλές και κέρατα και τα συναφή;
-Πρώτον, δεν ξέρω ποια σχέση έχει μ'αυτό η εποχή στην οποία αναφέρεσαι.
Όσο για το άλλο, δεν ενδιαφέρομαι για οπλές και κέρατα.
Όμως, κατά τα άλλα, η απάντησή μου είναι <ναι>.
Δεν ισχυρίζομαι πως ξέρω κάτι σχετικά με την εξωτερική του εμφάνιση.
Αν κάποιος πραγματικά θέλει να τον γνωρίσει καλύτερα, θα του έλεγα:

<Μην ανησυχείς. Αν το θέλεις πραγματικά, θα τον γνωρίσεις. Το αν θα σου αρέσει όταν τον γνωρίσεις είναι ένα άλλο θέμα>.

(Από το βιβλίο του Λιούις, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΛΩΣ, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)
........................................................................
Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, αναφέρει ότι γύρω στα 35 του χρόνια, ο άνθρωπος περνάει από μεγάλη εσωτερική κρίση, εξ αιτίας της οποίας κινδυνεύει να χάσει όλους τους πνευματικούς κόπους που είχε συνάξει ως τότε, και αληθεύει απόλυτα ότι η πιο μεγάλη μαστοριά του Αντικειμένου στην αιώνια σωτηρία μας, είναι να μας πείσει πως οι υποβολές που τεχνηέντως -και δια πολλών μέσων- ρίχνει στο νου μας, είναι ...δικές μας, είναι της <ελεύθερης σκέψης>.

Μεγάλη προπαγάνδα κάνει ο Εξαποδώς, χρησιμοποιώντας τη φενάκη της <ελεύθερης σκέψης>.

ΔΕΝ υπάρχει όμως στ'αλήθεια <ελεύθερη σκέψη>.

Η σκέψη ή θα εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα, ή θα κατευθύνεται τεχνηέντως- αλλού φανερά αλλού κεκαλυμμένα- από το πνεύμα του Αρχοντα του Σκότους, του αιώνος τούτου.

Όταν ο νους δε βρίσκεται σε διαρκή νήψη, περιφρουρούμενος από προσευχή, εγκλωβίζεται σε παγίδα.
Αν δεν ελευθερωθεί εγκαίρως απ'αυτή, οι συνέπειες θα είναι τραγικές και απροσμέτρητες...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Ο μοναδικός άγιος έρωτας της Μακαρίας Ξένης...

Μπαίνοντας χτες στο ωραίο ιστολόγιο του Προσκυνητή, αλίευσα αυτή τη φωτογραφία του αγάλματος μια Ρωσίδας αγίας που έζησε και πέθανε στις αρχές του 19 αιώνα, στην Αγία Πετρούπολη.
Πρόκειται για την Ξένη Γρηγκόριεβνα, γυναίκα του συνταγματάρχη και πρωτοψάλτη στην τσαρική αυλή, Αντρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ.

Το αγαλματάκι -δεν ξέρω ποιος λαικός τεχνίτης το έκανε- σίγουρα δεν αποδίδει τίποτα από την εσωτερική αίγλη και ωραιότητα που κοσμούσε την ψυχή αυτής της Οσίας Μητέρας.

Γιατί θυμήθηκα σήμερα την υπέροχη αυτή γυναίκα;
Να σου πώ, αγαπημένο μου.
Τη θυμήθηκα διότι λυπάμαι τα κακόμοιρα τα καημένα παιδάκια που βομβαρδίζονται με αηδίες περί έρωτος και περί της ημέρας του έρωτος, προκειμένου οι ευφυείς έμποροι, να βελτιώνουν τα οικονομικά τους.

Σε αυτά τα χάλια, μας έχουνε καταντήσει οι δαιμόνοι.

Μάλιστα. Ημέρα του έρωτος σου λέει.

Και ακριβώς έτσι την έχουμε καταντήσει την υπόθεση.

Να βαστάει ο έρωτας μια μέρα το πολύ όλο κι όλο...

-Μ'αγαπάς;ρωτάει η χαζή παιδούλα, που γουστάρει παραμύθι κάτω από την ανθισμένη λεμονιά.
-Για πάντα θα σ'αγαπώ, της απαντάει ο ξύπνιος νεαρός.
Και όταν λέει για πάντα, εννοεί το πολύ ένα εικοσιτετράωρο!

-Μικρός χρόνος σου φαίνεται εσένα το εικοσιτετράωρο;

-Για τη μύγα που όλη της η ζωή, κρατάει 24 ώρες, πραγματικά, είναι χρόνος τεράστιος!

Ένα 24ωρο νταβαντούρι έχει καταντήσει η ερωτική σχέση των ανθρώπων.

Ένα κάτι σαν ταχυφαγείο, ένα κάτι σαν ...ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώστε!

Η απόλυτη απαξίωση δηλαδή.

Γι αυτό και λένε τα έρμα τα αγόρια:
-Αποκλείεται να παντρευτώ!
-Γιατί να παντρευτώ;
-Για να έχει τους μύριους γκόμενους μόλις σε κάτι της χαλάσω τη χάρη;

Και λένε τα πρακτικά τα κορίτσια:

-Γιατί να πάρω φτωχό και καλό παλικάρι;

Ας πάρω πλούσιο έστω και γερασμένο... παλικάρι, τουλάχιστον μόλις μου περάσει ο έρωτας να μου μείνουνε τα λεφτά, να περνάω με άνεση τη ζωή μου!

Αυτό είναι, το σημερινό σκηνικό, ευλαβικέ μου αναγνώστη.
Τα βλέπεις εσύ, τα βλέπω και γω η γραία και μας σηκώνεται η τρίχα κάγκελο!

Και ξαφνικά, μπαίνω στο μπλογκάκι του Προσκυνητή και βλέπω αναφορά σε αυτή την άγνωστη σε πολλούς, σπουδαία γυναίκα, την Ξένη.
Τη γυναίκα του συνταγματάρχη.
Που παντρεύτηκε νέα και όμορφη.
Που είχε την αγάπη του άντρα της, την τιμή των συμπολιτών της και την οικονομική της την άνεση. Δεν πρόλαβε να κάνει παιδιά.Και ενώ ήταν ακόμα φρεσκοπαντρεμένη μες στη χαρά τη μεγάλη, ξαφνικά, εκεί επάνω σε ένα φαγοπότι το έπαθε το έμφραγμα ο συνταγματάρχης.
Και άφησε την Ξένη, 26 ετών χήρα να θρηνεί και να κόοοπτεται!
Και μετά το θρήνο -τρελάθηκε από τον πόνο... είπαν οι γνωστοί και οι φίλοι, όταν μοίρασε όλη της την περιουσία στους φτωχούς,και το σπίτι της το δώρισε στην καλύτερή της φίλη-φορώντας τη στρατιωτική στολή του άντρα της, έμεινε από επιλογή της άστεγη και πάμφτωχη, στους δρομους της Αγίας Ρωσίας, στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης, επί 45 συναπτά έτη, αγωνιζόμενη-κατ'επίφασιν τρελή, με τα μυαλά τετρακόσια όπως απεφάνθη η επιτροπή που τότε την έλεγξε- με αδιάλειπτη προσευχή και νηστεία και αγρυπνία, υπέρ της ψυχής εκείνου που αγάπησε- υπέρ των ψυχών, όλων των θλιβομένων και καταπονουμένων ανθρώπων.
Στην αρχή, οι συγκαιρινοί της, την έβριζαν, την κορόιδευαν, την πετροβολούσαν...εκείνη επέμενε στο δρόμο της μοναξιάς της ολοκληρωτικής ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, για χάρη εκείνου που αγάπησε.

Και ο Θεός τη δόξασε για την άκρα ταπείνωσή της, για την άκρα αγάπη της...για το πένθος το κατά ΧΡιστόν το απαραμύθητο.

Και της δόθηκε, ΑγιοΠνευματικό χάρισμα προορατικό και χάρισμα ιαμάτων, ενώ ζούσε ακόμη.
Πέθανε ειρηνικά, καθώς προσευχόταν, στο νεκροταφείο που ήταν θαμμένος ο άντρας της.

Αυτή υπήρξε με δυο λόγια η Μακαρία Μητέρα Ξένη η δια ΧΡιστόν Σαλή, που η Ορθόδοξη Εκκλησία την εορτάζει μαζί με την αγία Ξένη την αρχαία, στις 24 Ιανουαρίου.

Και ερωτώ:
Ποια σημερινή κυρία από αυτές που ξεσαλώνουν στα μπουζούκια -για τον έρωτα του εικοσιτετράωρου- ακούγοντας νταλκαδιάρικα άσματα, μπορεί να συγκριθεί μαζί της;
Καμία!

Αυτός μόνος, ήταν έρωτας παιδιάαααα!

Αυτός!

Της Μακαρίας Άγίας ΞΈΝΗς.

Ας έχουμε τις πρεσβείες της.

Είθε να φωτιστούμε δια των ευλογημένων ευχών της.

Όλα τα άλλα και ο άγιος Βαλεντίνος σας, δεν είναι παρά χάντρες ψεύτικες, κατάλληλες μόνο για φτηνιάρικα πανηγύρια!

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Οι εχθροί και η προσευχή...

Ό,τι γράφω εδώ μέσα, από το καλοκαίρι, που έφυγε η μάνα μου και μετά... λατρεμένο μου, το ξέρεις είναι ένας βυθομετρητής της προσωπικής μου πνευματικής ένδειας και παράλληλα, μια πληκτρολογημένη προσευχή για σένα.
Από τότε που σε πρωτοσυνάντησα προσεύχομαι κάθε μέρα για την ψυχή σου- θα με πιστέψεις;
Των αδυνάτων αδύνατο, να σε ξεχάσω ό,τι και αν μου συμβεί, ό,τι και αν κάνω.
Πώς να ξεχάσει κάποιος το χρυσαφένιο φως της αυγής;
Μονάχα όταν κοιμάται αλλά και κεί...πάλι ...μπορεί να το ονειρεύεται.
Πώς να ξεχάσει να πιεί καθάριο νεράκι μέσα στη μέρα;
Πώς να ξεχάσει να πάρει ανάσα;
Των αδυνάτων αδύνατον!

Μνημονευτέον Θεού δει, ή αναπνευστέον λέει ο άγιος του Θεού, και επειδή το Θεό δεν τον βλέπουμε εμείς οι εμπαθείς δια των σωματικών οφθαλμών μας, το Πανάγιο Πνεύμα , με την παιδαγωγική Του σοφία, μας αναγκάζει να Τον θυμηθούμε, συνδέοντας το όνομα του Κυρίου με την αναζήτηση κάθε ευ-λογίας για τους αγαπημένους μας.

Σκέφτομαι συχνά, ότι αν τα πράγματα στη ζωή μας, πήγαιναν όλα όπως θα άρεσε στην α-νόητη και ξεπεσμένη μας διάνοια, τότε- σχεδόν- κανείς μας για τίποτα και για κανέναν δε θα προσευχόταν επειδή απαιτεί αγάπης κόπο και αυτοσυγκέντρωση και νηστεία και ελεημοσύνη, το έργο της προσευχής.

Όμως τα πράγματα δεν πάνε ποτέ όπως θα φανταζόμασταν.
Η βούλησή μας αντιμετωπίζει συνέχεια τους σκόπελους της άκρας ματαίωσης για πολλά...και τότε...θυμούμαστε και την προσευχή, σαν ένα μέσον βοήθειας.

Η προσευχή είναι ο τρόπος μας -τρόπος να σπρώχνουμε τη βαριά πέτρα των γεγονότων στην κορφή του βουνού της καθημερινότητας εκεί, όπου πρέπει σαν το Σίσυφο, ο καθένας να σκαρφαλώσει.
Επειδή γίνονται και θαύματα με τη μυστική δύναμή της, περιστεράκι μου.
Θαύματα πολλά και παμμέγιστα, ο καθένας κάτι θα είχε να σου αναφέρει -ακόμη και από τον προσωπικό του το βίο, αν μπορούσε να σε εμπιστευτεί και τα σώψυχά του, να καταθέσει.

Σχετικά με μένα την ίδια -διότι κυρίως την προσωπική μου εμπειρία μπορώ να αναφέρω-έχω να πώ ότι -παιδιόθεν-έστω χαζά, έστω επιφανειακά- σχεδόν καθημερινά προσευχόμουνα.

Είχα την ευλογία να μου διδάξουν την καλή συνήθεια της προσευχής οι απλοί γονείς μου.

Κυρίως, με το προσωπικό τους παράδειγμα.

Κυρίως, ο σκληρός μου πατέρας- τον οποίο ενθυμούμαι επί δεκαετίες να μη βγαίνει έξω απο το σπίτι, αν προηγουμένως δεν έκλεινε τα μάτια για λίγο χρόνο κατά τη μεριά της ανατολής(αν το δωμάτιο δε διέθετε κάποια εικόνα) όπου εκεί- με τα μάτια κλειστά και σε στάση ευλαβικής προσοχής το σώμα του- σταυροκοπιόταν.
Μετά έφευγε.
Πού πήγαινε;
Οπουδήποτε.
Στη δουλειά του.
Σε διασκέδαση.
Ακόμη και στο σπίτι της φιλενάδας του.

Αλλά η προσευχή προσευχή και πάνω από όλα!

-Γελάς, λατρεμένο μου;

Μου τον κατηγορείς για ασυνέπεια;

Τότε για τα ίδια και γω τον κατηγορούσα και τον κοίταγα υπό... γωνίαν και ενδομύχως νευριασμένα.

Χρειάστηκε να μεγαλώσω πολύ για να καταλάβω ότι και κείνο το νήμα το αραχνοΰφαντο, το προσευχητικό του ελάχιστου χρόνου που αφιέρωνε, προκειμένου να συνδέεται με τον Κύριο της Δόξης, τον προφύλασσε ώστε να μην κατακρημνιστεί σε μεγαλύτερη άβυσσο...επειδή πάντα καραδοκούν για την κάθε ψυχή ,κρυφοί μεγαλύτεροι δαίμονες, μεγαλύτερο εσώτερο χάος.

Άνθρωπος ζωντανός, δεν διαθέτει τη δυνατότητα, του να γνωρίζει τι διαβολικό τέρας θα ήταν έκαστος εξ ημών, αν η Χάρη του Κυρίου- στο βαθμό που της το επιτρέπουμε- αν δεν μας περιέλαμπε προστατευτικά με την αόρατη- πλην απολύτως υπαρκτή- θεία ενέργεια.

Για την προσευχή έχουν γραφτεί τόμοι, το γνωρίζω.

Και έχουν διαβαστεί άλλοι τόσοι, είναι αλήθεια επίσης.

Το πρόβλημα είναι ότι παρόλα τα όσα άκουσα και διάβασα επί χρόνια, κάποιο ουσιαστικότατο σημείο-λόγω της σκληροκαρδίας μου- δεν το είχα συλλάβει.

Ένα βράδυ,λοιπόν, πριν πάω για ύπνο και εκεί που κοίταζα την εικόνα του Λατρεμένου Χριστούλη, Του μουρμούρισα στενοχωρημένη :

- Κύριε! Σε έχω κουράσει!
Με την απεγνωσμένη πολυλογία μου σε έχω ζαλίσει και παρόλα τούτα, Εσύ δεν φανερώνεις το πρόσωπό Σου, να δώσει μια λύση, εκεί... κι εδώ... πές μου, γιατί;

Γιατί τόση καθυστέρηση Κύριε;

Τι πρέπει να κάνω για να μου απαντήσεις πιο γρήγορα;

Αυτά ξεστόμισα, λυπημένη και-δε θα ντραπώ να το ομολογήσω- κουρασμένη από την... κουφαμάρα Του.

Και τι νομίζεις ότι μου απάντησε ο Κύριος;

Νομίζεις ότι μου είπε:

-Δεν σου απαντώ διότι ΕΣΥ είσαι το κουφάλογο, μανδάμ Σαλογραία!

Αυτό νομίζεις ότι μου είπε;

Ε, λοιπόν, πέτυχες διάνοια!

Αυτό ακριβώς μου είπε!

Όχι, βέβαια, με τη σαλή αγένεια τη δική μου.

Μου το είπε, λεπτά και ευγενικά, έμμεσα και ειρηνικά , όπως ταιριάζει να εκφράζεται ο Κύριος της Δόξης.

Τι εννοώ;

Θέλω να πώ ότι ενώ τέλειωσα το άθλιο προσευχητικό μου παραλήρημα- με γκρινιάρικο ύφος- πλησίασα στη βιβλιοθήκη μου, όπου- σαν μαυροντυμένα στρατιωτάκια- αραδιάζονται όλοι οι τόμοι της Πατρολογίας του Migne.

Τράβηξα έναν τόμο μηχανικά, τον άνοιξα επίσης μηχανικά -και- αφηρημένα αρχικά- άρχισα να διαβάζω μια ρήση ενός αββά Ζωσιμά -ιδέα δεν έχω ποιος είναι- που έγραφε:

- Αδελφέ, αν θες να απαντήσει γρήγορα ο Θεός στις προσευχές σου, πρέπει ΠΡΙΝ προσευχηθείς για οποιονδήποτε άλλον, να προσευχηθείς πρώτα, για τους εχθρούς σου.

Και όταν προσευχηθείς πρώτα με αγάπη για τους εχθρούς σου, τότε ο Θεός θα ακούσει και θα απαντήσει γρήγορα και στα αιτήματα για όλους τους αγαπημένους σου!

Αυτό ήταν το σκηνικό, περιστεράκι μου.

Έμεινα τόσο έκπληκτη, ώστε έκλεισα τον τόμο, τον έβαλα στη θέση του, και μετά από δευτερόλεπτα- όταν συνήλθα -από την απάντηση που με αυτόν τον απροσδόκητο τρόπο,μου δόθηκε- και προσπάθησα να ξαναβρώ πού βρίσκονταν το εν λόγω κείμενο, στάθηκε -των αδυνάτων- αδύνατον να το πετύχω.

Όμως, το μήνυμα, στη νεαντερτάλεια συνείδησή μου, χαράχτηκε.

Χαράχτηκε με ανεξίτηλο τρόπο.

Και κατάλαβα.

Κατάλαβα γιατί η Πάνσοφη Ορθόδοξη Εκκλησία μας, προτρέπει να προσευχηθούμε με αγάπη και πόνο, π ρ ώ τ α υπέρ των εχθρών, και έ π ε ι τ α υπέρ των αγαπημένων μας.

Διότι εκφωνώντας τα λόγια τα άγια της προσευχής- έστω και μηχανικά εκφωνώντας τα- υπέρ του ...εχθρού-που στην ουσία είναι φίλος, μεταμφιεσμένος σε "εχθρό"- εκείνη την ώρα, η καρδιά μας-δηλαδή ο συναισθηματικός κόσμος- έστω και αθέλητα, μαλακώνει...

Εξ αποστάσεως, δυνατόν, να μαλακώνει και η ψυχή του... εχθρού που προσλαμβάνει εν Αγίω Πνεύματι, τις ευχές μας και τότε, με την αγάπη- αυτή τη λιγοστή, την εκ της προαιρέσεώς μας εκπορευόμενη- βρίσκει ευκαιρία η Χάρη και θεραπεύει μέσα μας πληγές, θεραπεύει συμπεριφορές και δίνει πληροφορίες θετικές, και επιρροές αγαθές σε κείνους υπέρ των οποίων ευχόμαστε, επιρροές που εξακτινώνονται ευεργετικά σε εχθρούς και φίλους και οι εχθροί -εν τέλει- από άγρια λιοντάρια, μετατρέπονται απλά σε μεγαλούτσικες, συμπαθητικές γατούλες- για όποιον -εν Κυρίω Ιησού- ελευθερώθηκε από τή βλακεία του μίσους...

Αν έχουμε ...εχθρούς, δηλαδή ανθρώπους για τους οποίους κουβαλάμε προσωπική οργή και θυμό και μνησικακία, προσευχόμενοι υπέρ αυτών,πρώτιστα την ύπαρξή μας λυτρώνουμε και ευεργετούμε, αυτό και οι κοσμικοί θεραπευτές, σήμερα -σε μύριους τόνους- το βεβαιώνουν.

Αλλά επειδή δεν το ψηλαφούμε πώς ακριβώς συμβαίνει τούτο- διότι τα πνευματικά μας αισθητήρια φαίνονται ή νεκρά ακόμα ή εξαιρετικά αμβλυμμένα- αρνούμαστε-οι α-νόητοι- να ακολουθήσουμε την υγιαίνουσα πρακτική των Αγίων, και μή προσευχόμενοι πρώτα καθημερινά, υπερ των θλιβόντων και καταρωμένων ημάς, μοιάζουμε σαν να χτυπάμε το κεφάλι μας, σε σκληρό και αδιαπέραστο τοίχο...και οι προσευχές μας, αργούν να λάβουν απάντηση...

Όποιος δι ευχών της Κυρίας Θεοτόκου και Πάντων των Αγίων, φωτιστεί και εννοήσει το μέγιστο, της υπέρ των εχθρών προσευχής, μεγάλη ευλογία θα επισύρει στης ψυχής του τα βάθη.

Το ομολογούν όλοι όσοι το εφάρμοσαν στην πράξη και είδαν τα αποτελέσματα.
..........................

-Κύριε...βοήθησέ μας, να υλοποιήσουμε κατά πρώτον, την εντολή, της υπέρ των εχθρών προσευχής διότι ήδη είναι αργά ...και το σκοτάδι από παντού, μας έχει περικυκλώσει...

Μόνο με αυτή την προσευχή έχουμε ελπίδα να αντικρίσουμε λίγο απ' το Φως Σου...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Ντροπαλή εισαγωγή περί παρθενίας, παρθενορραφών και λοιπών δαιμονίων...

Τζετζεκάκι μου

το ξέρω πως βρίσκεσαι στο αχαλίνωτο ...σεξ-άλωμα.

Σεξ-αλώνεις αφόβως και χλευάζεις εμάς, τους δήθεν καταπιεσμένους σεξουαλικά, ενώ εσύ -δήθεν πάλι- δεν καταπιέζεσαι- αχαχαχούχα!

-Να την ξεκινήσω τη σκέψη μου από την αρχή;

-Να την ξεκινήσεις!

Εν αρχή, λοιπόν, ήτο η... θηλυκή παρθενίαααα!
(Διότι υπάρχει και η αρσενική τοιαύτη).

Η παρθενία της γιαγιάς μου, της μητρός μου, η εμή παρθενία.

Διαφυλαγμένες όλες αυτές οι παρθενίες από το... ρόπαλο κάποιου παππού-πατέρα-αδερφού-συζύγου, αφέντη, που εξασφάλιζε έτσι τη νομιμότητα των απογόνων και επομένως, τις διεκδικήσεις επάνω στην περιουσία.

Αυτή είναι η θεώρηση του κοινωνιολόγου, η οποία ...ελάχιστα με ενδιαφέρει!

-Δε σε ενδιαφέρει, μανδάμ επειδή δεν σου συνέβη ποτέ να...ψωμολυσσάξεις.
Προχώρα!
-Προσωπικά, με προβληματίζει η θεώρηση του γιατρού, του ψυχολόγου, και του θεολόγου.
-Του γιατρού , μανδάμ;
Τι εννοείτε ακριβώς.
-Πολλά και διάφορα εννοώ, ας πάρουμε ένα ένα με τη σειρά να μη ζαλιστεί ο καλοπροαίρετος αναγνώστης.

Eμπέδωσα παιδιόθεν το βαρύ σημαινόμενον της παρθενίας-όταν υπέπεσε στην αντίληψή μου...
( θυμίζω: η συχωρέμενη η μαμά, εργαζόταν ως επιστήμων μαία, στις ασπρόμαυρες επαρχίες των -ήντα... )
...ότι γονείς- μανάδες κυρίως- έφερναν τις κόρες τους στο ιατρείο που εργαζόταν η μακαρίτισσα, προκειμένου να τις υποβάλει στη διαδικασία της ... παρθενορραφήηης!

...λαλά έπαθα όταν μου το 'πε με ύφος εμπιστευτικό μέχρι αηδίας...

Μέχρι εκείνη την ώρα, οι μόνες ραφές που μπορούσα να ονοματίσω, ήταν τα εξώγαζα, οι ραφές για τα στριφώματα, άντε οι σταυροβελονιές στο κέντημα, αλλά για παρθενορραφές-η βιόλα- ιδέα δεν είχα.
Με έκπληξή μου- μάθαινα ξαφνικά - πως η νεαρά θα υπανδρεύετο οσονούπω ότι ο γαμβρός έπρεπε να ...ψηλαφήσει τα ...πειστήρια της ...παρθενίας στο σεντόνι- και ότι η επιστήμων μαία( και ας την αποκαλούσε <ποντικομαμή> χλευαστικά ο συμμαθητής μου ο Στάθης) μπορούσε να παράσχει μεγάλη βοήθεια επί τούτω, προκειμένου να μη μακελευτούν τα σόγια ή να μη μείνει η νύμφη...ανύμφευτη!
Οι συνεννοήσεις οι σχετικές δεν εγίνοντο γεγωνυία τη φωνή-τουτέστιν φωναχτά-που θα
γραφε και ο μακαριτάκος ο Παπαδιαμάντης, αλλά εγίνοντο χαμηλοφώνως, με βλέμματα κάπως ενοχικά και με -αόριστα - στον αέρα πλανώμενους- κώδικες σιωπής, επαγγελματικού απορρήτου, πλήν...!
-ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΠΤΟΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ!
Όσο πιεστικότερο -συναισθηματικά- το μυστικό, τόσο πιο βέβαιο είναι ότι θα το βγάλουν οι δαιμόνοι στην επιφάνεια- μία Κυριακήν μία γιορτήν μία πίσημον ημέραν κατά τα γνωστά- ωθώντας τους διαπράξαντας τα απαράδεκτα, σε θλίψη μεγάλη.

Από αυτά και απο κείνα, λοιπόν, εγκαίρως, τοποθετήθηκα πάνω στο ζήτημα και...το κυριότερον, φρόντισαν οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι παπάδες, την αξία της παρθενίας να την θαυμάσω!
(όλοι ανεξαιρέτως τη θαυμάζαμε τότε και ήταν ντροπιαστικό να παντρευτεί μια... φιλημένη -από έναν μνηστήρα κοπέλα- με άλλον, επόμενο ανδρα- πολλές παρατημένες αρραβωνιαστικές μέναν στα αζήτητα- και συνιστούσε όνειδος μέγιστο βέβαια, το να χορέψει τον Ησαία η νύφη, με τον κουνενέ στην κοιλίτσα.
Σήμερα- αν δε βεβαιωθεί ό γαμβρός ότι γκαστρώνεται η μέλλουσα σύζυγος, ουδαμώς την παντρεύεται, Θε μου, Θε μου, πως μέσα σε λιγότερο απο μισόν αιώνα, σηκωθήκαν τα πόδια και χτυπούν αλύπητα το κεφάλι;
Απορώ και εξίσταμαι!
Θα μου πείς τώρα, περιστεράκι μου, γιατί ξεκινάω χαράματα, τέτοια κουβέντα, και τι σε νοιάζουν  οι παλαιολιθικές δικές μου εμπειρίες, εσένα που είσαι πανέμορφο νιάτο και βρίσκεσαι -από Κυριακής πρωίας μέχρι νυκτός- στο χαβαλέ και στο περίτεχνο – και μετά πολλών ανθυγιεινών, παραλλαγών- ερωτικό σου μπίρι μπίρι;
Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω.
Η αλήθεια είναι ότι εμείς που αγαπήσαμε -εκόντες άκοντες- την παρθενία εκ νεότητος, δεν καταλάβαμε σε τι προστατευτικό λούκι εμπειρίας, μάς τοποθέτησαν τα γεγονότα.

Προσωπικά, υπήρξα και τόσο μα τόσο ανεγκέφαλη που νόμιζα ότι είτε με έναν άντρα πήγαινα στη ζωή μου, είτε με πέντε, ότι θα ήταν το ίδιο!

Μάλισταααα!

Τοιαύτη αφέλεια –ίνα μη είπω τι χείρον –με έδερνε την κουπονοσυλλέκτρα!

Ανήκοντας, λοιπόν, σε κείνη τη γενιά γυναικών που διδάχτηκε τόσο στο σχολείο, όσο και στην οικογένεια ότι η παρθενία( σταμάτα τα χάχανα!) ήτο αγαθόν εφικτότατον, αυτή την παρακαταθήκη  δεν διανοήθηκα να την πετάξω στα - της προόδου δήθεν- σκουπίδια.

Ο πατέρας μου, επηρεασμένος από την αγάπη του για τα αυτοκίνητα, τσαμπουκαλίδικα, γαύγιζε:

- Οι γυναίκες πρέπει να παντρεύονται με μηδέν χιλιόμετρα!
(Για τους άνδρες, νύξη καμία ο καλός άνθρωπος.
Αρκετά χρόνια αργότερα, με έκπληξή μου διαπίστωσα ότι και η Βασιλομήτωρ Ελισάβετ της Αγγλίας-με τα λυτά και δεμένα λαγωνικά των Μυστικών Υπηρεσιών της- είχε ακριβώς την ίδια άποψη σχετικά με τη σύζυγο που έπρεπε να νυμφευθεί το Καρολάκι της- Θεός σχωρέσ’την τη Νταιάνα και ο Κύριος ας συχωρέσει την (γ)Καμήλα, επίσης!)

Χρειάστηκαν να περάσουν επίσης πολλά έτη, προκειμένου να συνειδητοποιήσω ότι και τα νούμερα, επί του σεξουαλικού, έχουν τη σημασία τους(το δήλωσαν σε συνέντευξη, μέχρι οι παρθένοι του Χάρβαρντ προσφάτως) και παρακαλώ, ας μη στραβοκοιτάμε τους ερωτώντες παπάδες ή και τους ψυχίατρους, όταν τεχνηέντως εκμαιεύουν στα εξομολογητήρια-ψυχαναλυτήρια:

- Και...με πόσους πήγατε, μανδάμ;

-Πόσες φορές το... κάνατε;

-Το κάνατε εις την ιεραποστολικήν στάσιν ή εις την στάσιν του κανιβάλου;

Kαι άλλα χαριτωμένα παρόμοια.

Να μη κατακρίνωμεν, τέκνον μου, επειδή δεν είναι...ακουολάγνος υποχρεωτικά ο παπάς ή ο ψυχίατρος διότι, ό λ α έχουν τη σημασία τους και διότι οι
π ο σ ό τ η τ ε ς των εμπειριών μας, τ ε λ ι κ ά μετατρέπονται σε συναισθημάτων
π ο ι ό τ η τ ε ς- η νευροβιολογία, μας βεβαιώνει για τούτο.

Και ίνα μη μακρηγορώ και κουράζεσαι θα έρθω και στο "δια ταύτα"

-Γιατί τελικά, ήταν αξία η παρθενία;

Ειδικά των γυναικών η τοιαύτη;

-Διότι πέραν των θεμάτων της σωματικής υγείας και των ασθενειών που αποφεύγουν όσοι ζουν με εγκράτεια και καθαρότητα με τις γυναίκες παρθένες-συζύγους, παραμένουν και σταθερότεροι οι γάμοι, ένεκεν του ότι -δεν θα κουραστώ να το γράφω- οι παρθένες, αποφεύγουν –τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον- πριν τους τα γυρίσει ο Εξαποδώς τα μυαλά ανάποδα και εφόσον με το Χριστούλη δεν αγαπιούνται,- τους σκοπέλους της σύγκρισης:
Οίον:<Αχ, ο Τάκης με ζούλαγε έτσι, αχ ο Μάκης με τράβαγε έτσι, αχ ο Λάκης με πάταγε αλλιώτικα...αυτό το βόιδι που πήγα και παντρεύτηκα γιατί δεν κάνει τίποτα από τα...τερπνά που μου κάναν οι σαρανταπέντε προηγούμενοί μου ...μνηστήρες;>

Και τότε αρχίζουν τα πράγματα και μυρίζουν- εντόνως- μπαρούτι.

Από τη στιγμή, λατρεμένο μου, που εκείνος αρχίζει να σε συγκρίνει στα οικιακά με τη μανούλα ή την αδερφούλα του, και από τη στιγμή, που εσύ αρχίζεις να τον συγκρίνεις στα ερωτικά με τους ...προπηδήσαντας, η συναισθηματική εν τω οίκω κατάσταση αρχίζει και παίρνει μια κατηφόραααα μα μια κατηφόραααααα, που μόνο οι δικηγόροι του διαβόλου(ούτε καν ο Κούγιας) τη σταματάνε!

Και όλο αυτό το σκηνικό δεν αποτελεί παρά ελάχιστη παράμετρο του σημαντικότατου ζητήματος  της παρθενίας, του οποίου από την αρχαιότητα κάποια φωτισμένα μυαλά, κατενόησαν το πολυτίμητον εις βάθος ...πολύ πριν έρθει και μας δώσει το Φως, ο λατρεμένος Χριστούλης...

Σαλογραία