Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας- αφήγηση πρώτη.

Λατρεμένο μου, θα το πιστέψεις,
αν σου εξομολογηθώ ότι υπήρξα ΤΟΣΟΝ βούρλο σε αυτή τη μάταιη ζωή που- παρόλο ότι πήγα κάποιες τάξεις σχολείο- ΠΟΤΕ μου -και για πολλά χρόνια- δεν είχα κατανοήσει την έννοια της
ε μ π ε ι ρ ί α ς;

Ντρέπομαι, ντρέπομαι, αλλά...τώρα στα γεράματα μόλις...συνέλαβα το νόημα της.

Τι γράφει και ο κύριος Μπαμπινιώτης στη λεξικάρα του;
-Τι σημαίνει η λέξη εμπειρία;
-Σημαίνει, ότιδήποτε καταγράφεται ως προσωπικό ΒΙΩΜΑ(ξανά μανά φυλλομέτρημα λεξικών για το τι θα πει ΒΙΩΜΑ...ΒΙΩΝΩ...ΒΙΟΣ...) και εντυπώνεται ως γνώση , προσωπικά επεξεργασμένο ερέθισμα...
Εύκολο να το διαβάζεις στο λεξικό, να ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι το καταλαβαίνεις, να είσαι απόλυτα βέβαιη ότι το κατανοείς, να δίνεις και εξετάσεις επάνω στη γλώσσα, να παίρνεις και καλό βαθμό και...στην π ρ ά ξ η...ΝΑ ΜΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΧΡΙΣΤό! που φώναζε εξοργισμένος και ο συχωρεμένος ο πατέρας μου, κάθε φορά που μπουρίνιαζε για ψύλλου πήδημα...

Είναι άραγε, τόσο άσχετοι και οι άλλοι όσο εγώ; δεν το νομίζω.
Τουλάχιστον από διερευνητικές ερωτήσεις που κάνω ντροπαλά σε νεότερους, καταλαβαίνω, ότι τα παιδιά ξέρουν -σε πολλά, πολύ καλύτερα από μένα- τι τους γίνεται.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ευλαβικέ αδελφέ εν Κυρίω, πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, και στο θέμα της πίστεως, χωρίς να γνωρίζω αν η πίστη μου ήταν εξ ακοής ή ήταν πίστη εξ εμπειρίας.

Ανανοήθηκα επί του θέματος- ως κεκραιπαληκώς εξ ύπνου εξεγερμένος που λέει και ο ψαλμός- για πρώτη φορά , όταν διαβάζοντας το βιβλίο Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ, είδα αναφορά στα θέματα της πίστεως, και άκουσα τον συγγραφέα να λέει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διαθέτουν μια πίστη όχι από πρώτο χέρι αλλά μια πίστη απο δεύτερο χέρι.

Αυτή η μεταφορική φράση, παρότι κάτι καταλαβαίνω από συνυποδηλωτική χρήση της γλώσσας, ομολογώ ότι πάλι με βραχυκύκλωσε.
Πολύν καιρόν συγκεχυμένα γυρόφερνε στις σκέψεις μου, και δεν καταλάβαινα τι ήθελε πάλι να πει ο...ποιητής-ψυχίατρος Σκοτ Πεκ, επί του ζητήματος.

Με τα πολλά όμως, κάποτε, και αφού σε κάποιο πατερικό κείμενο συνάντησα τις φράσεις πίστη εξ ακοής και πίστη εξ εμπειρίας άρχισα να καταλαβαίνω.

Λοιπόν...πίστη εξ ακοής, εννοούσε ο άγιος ό,τι άκουσα περί ύπαρξης των θείων πραγμάτων από γονείς, δασκάλους, παπάδες, φίλους, βιβλία.

Ήταν αυτό η πίστη από δεύτερο χέρι που έλεγε και ο σπουδαίος ψυχίατρος.

Ενώ Πίστη εξ εμπειρίας ήταν ό,τι είχε γραφτεί, επάνω στο δικό μου σώμα, επάνω στη δική μου ψυχή, ως θεία επέμβαση.Αυτό ήταν η πίστη από πρώτο χέρι.

Και αυτό το είδος Πίστεως, ήταν το ισχυρότερο...

Και τότε, με την εν λόγω φλασιά- την κατανόηση δηλαδή- ευλαβικέ αδελφέ, εν Κυρίω, μπήκα σε καινούργια ταλαιπωρία-των διαολοουρών και των παθών συνεργούντων βεβαίως...

Διότι ξαφνικά, εκεί στην ηλικία που έρχονται οι μεγάλοι πειρασμοί της ωριμότητας, συνειδητοποίησα, ότι -η βιόλα- ΔΕΝ διέθετα Πίστη εξ εμπειρίας.

Κατάλαβα ότι υπήρξα όλη μου τη ζωή, ένα αγαθιάρικο βούρλο, που ΠΟΤΕ του, το ίδιο δεν είχε δει-ακούσει-οσφρανθεί-ψηλαφήσει, κάτι υπερφυσικό.

Κάτι υπερθαύμαστο.

Δυστυχώς, δυστυχέστατα, όλα τα υπερφυσικά και τα υπερθαύμαστα, είχαν συμβεί σε κάποιον άλλον, πάντως- όχι σε μένα την ίδια- αυτοπροσώπως...

Οι δικές μου εμπειρίες ήταν απόλυτα τετραγωνισμένες στην απλή, μπακάλικη λογική της καθημερινότητας που βίωναν και οι άλλοι συγκαιρινοί μου.

Η συνειδητοποίηση αυτή, άπαξ και εισέβαλε μέσα μου, υπήρξε ένα πρελούντιο λογισμών κολάσεως.

Ξαφνικά ο Κύριος της Δόξης άρχισε να μου φαίνεται...σπαστικά σιωπηλός έως και ως ανύπαρκτος!

Ξαφνικά... άρχισα να υποπτεύομαι ότι υπήρξα το μεγάλο Κορόϊδο της ιστορίας.

Συνειδητοποιώντας ότι η πίστη μου ήταν πίστη εξ ακοής, η ψυχή μου άρχισε να φρικάρει, διότι...τι να σου κάνει μια..πιστούλα από δεύτερο χέρι, λατρεμένο μου;

Με δαύτη το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να είσαι ένας νερόβραστος(άΪντε και ψητός) καλός άνθρωπος, βασικά δούλος και υποστηρικτής του άδικου και αμαρτωλού συστήματος!

Με πίστη από δεύτερο χέρι, κατατάσσεις τον εαυτόν σου στους χλιαρούς, που τους βλέπει σαν ξερατό, το Πνεύμα στην Αποκάλυψη!

Ούτε άγιος, ούτε ομολογητής, ούτε κάν σωζόμενος!

Ας προχωρήσω όμως στο θέμα μου.

Όπως σου είχα αναφέρει, μεγάλωσα σε οικογένεια με σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας και της οποίας η πίστη φαινόταν ανενεργός.

Αρκεί να σου πώ, ότι ειδικά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα οι γονείς βρίσκονταν αγριότερα τσακωμένοι και έτσι ούτε τότε στην εκκλησία εσύχναζαν.

Βέβαια δήλωναν χριστιανοί αορίστως αν τύχει και ερχόταν κουβέντα.

Μεγάλωνα την εποχή του δημοτικού και του Γυμνασίου σε μια μικρή επαρχιακή πόλη...

Θυμάμαι ειδικά στις μεγάλες γιορτές, όλα τα παιδιά που πήγαιναν <οικογενειακώς> στην εκκλησία...

Εκείνο το <οικογενειακώς> στριφογύριζε σαν πυρωμένο καρφί στην καρδιά μου, τις άγιες, μεγάλες ημέρες.

Ήμουν και μοναχοπαίδι αλλά με ανέτρεφαν σαν να είχαν άλλα δεκαπέντε!

(Τόση στοργή και τρυφερότητα).

Και επειδή οι γονείς είχαν ή τα νεύρα τους(η μάνα μου)
ή τις γκόμενες(ο πατέρας μου)
και δεν άδειαζαν να πάνε με το ψυχικά σαφρακιασμένο κοριτσάκι τους
(της Τρίτης ή Τετάρτης δημοτικού )στην εκκλησία, με παρηγόρησα κάποια στιγμή, με την ακόλουθη σκέψη:

-Οι φιλενάδες μου πάνε <οικογενειακώς> στην εκκλησία.
Εμένα οι δικοί μου δεν έρχονται.
Δεν πειράζει.
Για να μη νιώθω μόνη μου,θα φαντάζομαι ότι δίπλα μου περπατάει ο Χριστός, ότι πάμε στην εκκλησία παρέα, και έτσι θα είμαι και γω σαν τους άλλους χαρούμενη αυτή την άγια ημέρα!

(Φοβερό πράγμα οι άμυνες αδερφέ μου.
Βοηθάνε στην επιβίωση).

Φανταζόμουν

(αργότερα έμαθα ότι απαγορεύονται οι φαντασιώσεις από τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας και πολύ σοφά απαγορεύονται...)

λοιπόν, το Χριστό, με τα ρούχα της εποχής του, αυτά που τον έβλεπα να φοράει στις εικονίτσες της αδελφότητος Θεολόγων ο <Σωτήρ>, και σε ταινία με τα πάθη Του, από κείνες τις δακρύβρεχτες- πρωτόγονες σκηνοθετικά- που παίζανε μια φορά το χρόνο οι σινεμάδες στις επαρχίες.

Φανταζόμουν το Χριστό να περπατάει δίπλα μου σε όλο το δρόμο το μοναχικό για την εκκλησία, του μίλαγα κιόλας μυστικά, σαν στον καλύτερο φίλο, <τον κοίταζα, με κοίταζε, και ένιωθα ευτυχισμένη!>.

Όταν έμπαινα στην εκκλησία, ξέχναγα αυτό το παιγνίδι που έφτιαχνα με τη φαντασία μου, μέχρι να φτάσω...
(υποτίθεται εξάλλου ότι ο Χριστός κρυβότανε κάπου μέσα στο ιερό, και από κει άκουγε τυχόν αναπεμπόμενες προσευχές μας)
...όμως, το παιγνίδι δε μου χρειαζότανε και περισσότερο!

Μέσα στο ναό, εύρισκα τις καλές μου φιλενάδες, κρεμιόμαστε από το γυναικωνίτη σα τσαμπιά σταφύλια , κοιτάζαμε κουτσομπόλικα -ίδια αμετανόητες σαλογραίες- αυτούς που μπαινοβγαίνανε από κάτω ανάβοντας τα κεριά τους , τρώγαμε στα κρυφά - με πολύ ελαφριές τύψεις- και κανα στραγάλι κατά τη διάρκεια των μακρινών ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας, και βεβαίως, με την όλη διαδικασία η συνείδησή μου, ένιωθε ανάπαυση.

Αυτή -και όχι μόνο- ήταν η θρησκευτικότητα της παιδικής μου ηλικίας, αγαπημένε μου, και τώρα που ξαναφέρνω στη μνήμη το αφελές κοριτσάκι που υπήρξα, τι να σου πώ!

Υποπτεύομαι ότι μπορεί πράγματι, να περπάταγε ο Κύριος τότε μαζί μου, και ίσως για πολλά χρόνια να εξακολουθήσει να περπατάει, μέχρι να συναντηθούμε πρόσωπο με Πρόσωπο για την Τελική Κρίση!

Τον ευχαριστώ για ό,τι έγινε και ό,τι θα γίνει!

Μεγαλώνοντας, η εκπαίδευση που πήρα ήταν μάλλον ορθολογιστική τα μάλα, τουτέστιν ορθολογιστική του...κερατά!

Που δηλοί, ότι -δήθεν- μορφωθήκαμε σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα επηρεασμένη κατά βάθος από τη φιλοσοφία του θετικισμού.
Αυτό, όπως καλά γνωρίζεις, σημαίνει ότι δεν πιστεύουμε τίποτα αν δεν είναι ευρέως αποδεκτό και αποδεικνυόμενο από την επιστήμη , ήτις έχει περί πολλού την παρατήρηση και το πείραμα.

Αυτή τη δήθεν επιστημονική αντίληψη για τα πράγματα, εκμεταλλεύεται ο Αρχέκακος Δαίμων, προκειμένου να ζωγρήσει- δηλαδή να συλλάβει- ψυχές, κρύβοντας με επιμέλεια το αληθινό, φριχτό πρόσωπό του...

Για τον πόλεμο που μας κάνει διαρκώς, αυτή η Σκοτεινή δύναμη, γράφει παραστατικά ο διαπρεπής κριτικός λογοτεχνίας, στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Καθηγητής Λιούις:
......................................

Κατεχόμενη περιοχή-κάτι τέτοιο-είναι ο κόσμος. (Και συνεχίζει ο Λιούς):

Ο Χριστιανισμός είναι η ιστορία, του πώς κατέφθασε μεταμφιεσμένος θα λέγαμε, ο αγαθός βασιλιάς και της κλήσης που μας απευθύνει να πάρουμε μέρος σε μια μεγάλη εκστρατεία δολιοφθοράς.

Όταν πας στην εκκλησία, ακούς πράγματι το μυστικό ασύρματο των φίλων μας:αυτός είναι ο λόγος που ο εχθρός θέλει τόσο απεγνωσμένα να μας αποτρέψει από το να πηγαίνουμε.
Και τα καταφέρνει εκμεταλλευόμενος την έπαρση, την τεμπελιά και το διανοητικό μας σνομπισμό.
Ξέρω ότι κάποιος θα με ρωτήσει:
-Έχεις σκοπό , αυτή την εποχή, να μας επανεισαγάγεις τον παλιό καλό μας γνώριμο, το Διάβολο, με οπλές και κέρατα και τα συναφή;
-Πρώτον, δεν ξέρω ποια σχέση έχει μ'αυτό η εποχή στην οποία αναφέρεσαι.
Όσο για το άλλο, δεν ενδιαφέρομαι για οπλές και κέρατα.
Όμως, κατά τα άλλα, η απάντησή μου είναι <ναι>.
Δεν ισχυρίζομαι πως ξέρω κάτι σχετικά με την εξωτερική του εμφάνιση.
Αν κάποιος πραγματικά θέλει να τον γνωρίσει καλύτερα, θα του έλεγα:

<Μην ανησυχείς. Αν το θέλεις πραγματικά, θα τον γνωρίσεις. Το αν θα σου αρέσει όταν τον γνωρίσεις είναι ένα άλλο θέμα>.

(Από το βιβλίο του Λιούις, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΛΩΣ, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)
........................................................................
Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, αναφέρει ότι γύρω στα 35 του χρόνια, ο άνθρωπος περνάει από μεγάλη εσωτερική κρίση, εξ αιτίας της οποίας κινδυνεύει να χάσει όλους τους πνευματικούς κόπους που είχε συνάξει ως τότε, και αληθεύει απόλυτα ότι η πιο μεγάλη μαστοριά του Αντικειμένου στην αιώνια σωτηρία μας, είναι να μας πείσει πως οι υποβολές που τεχνηέντως -και δια πολλών μέσων- ρίχνει στο νου μας, είναι ...δικές μας, είναι της <ελεύθερης σκέψης>.

Μεγάλη προπαγάνδα κάνει ο Εξαποδώς, χρησιμοποιώντας τη φενάκη της <ελεύθερης σκέψης>.

ΔΕΝ υπάρχει όμως στ'αλήθεια <ελεύθερη σκέψη>.

Η σκέψη ή θα εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα, ή θα κατευθύνεται τεχνηέντως- αλλού φανερά αλλού κεκαλυμμένα- από το πνεύμα του Αρχοντα του Σκότους, του αιώνος τούτου.

Όταν ο νους δε βρίσκεται σε διαρκή νήψη, περιφρουρούμενος από προσευχή, εγκλωβίζεται σε παγίδα.
Αν δεν ελευθερωθεί εγκαίρως απ'αυτή, οι συνέπειες θα είναι τραγικές και απροσμέτρητες...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ