Στον πολιτισμένο κόσμο (Δύση)επαναστάτες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο καταναλωτές

[....]

Αν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά, θα δει ότι στον πολιτισμένο κόσμο (Δύση)επαναστάτες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο καταναλωτές . Ενώ στον Τρίτο Κόσμο, εκεί όπου η κατανάλωση δεν έχει φτάσει ακόμη, οι άνθρωποι εξακολουθούν κατά χιλιάδες να παίρνουν όπλα, να επαναστατούν, να αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. 

Το τραγικό είναι ότι σε αυτή την καπιταλιστική κρεατομηχανή των συνειδήσεων -πώς αλλιώς να περιγράψω αυτή την πραγματικότητα- οι αριστεροί  διανοητές έχουν γίνει μέρος του συστήματος. Άλλοθί του. Δεν έχουν ιδέες.Συνδιαλέγονται για το ασήμαντο στα τηλεπαράθυρα με τους εκπροσώπους του τίποτε. Δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν, σε μια εποχή που τους έχει τόση ανάγκη.

Έτσι οι άνθρωποι εξακολουθούν να ανησυχούν μεταξύ ενός τραπεζικού εμβάσματος και των προγραμματισμένων διακοπών στη Μήλο. Αν θα υπάρξει κοινωνική ανατροπή, αυτή θα αργήσει και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το πώς και πότε θα γίνει.

Αντρέας Χριστόπουλος, (εφημερίδα "Σημερινή", 2007)
από το βιβλίο "Μισές Αλήθειες" εκδόσεις "Πικραμένος"-Πάτρα.

Χούντα και δεσποτοκρατία

Συνήθως στην περιρρέουσα κοινωνική αντίληψη η Εκκλησία ταυτίζεται με την αντίχριστη δεσποτοκρατία. Η οποία έχει τόση σχέση με την Εκκλησία όση και ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε με τη δημοκρατία. Έστω κι αν  αυτοχρίστηκε και αυτοτιτλοφορήθηκε «πρόεδρος της δημοκρατίας».

   Και για να το καταλάβουμε αυτό δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Αρκεί να προστρέξουμε στη σημασία των λέξεων εκκλησία και δεσποτοκρατία. Εκκλησία σημαίνει δημοκρατία, που στην πραγματικότητα είναι η ιδανική μορφή δημοκρατίας. Με την έννοια ότι συμμετέχουν σ’ αυτήν, όχι μόνο οι δεσποτάδες και γενικότερα ο κλήρος, αλλά, χωρίς εξαιρέσεις, όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Και η συμμετοχή αυτή είναι ουσιαστική. Που σημαίνει ότι ο λαός έχει το πρωταρχικό δικαίωμα του εκλέγειν σε όλα τα επίπεδα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Στην εκλογή, δηλαδή, των επιτρόπων και ιερέων των ενοριών, αρχιερέων και ασφαλώς του αρχιεπισκόπου. Όπως συνέβαινε στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας. Οπότε και εκλέγονταν, κατά κανόνα, οι άριστοι. Σαν τον Βασίλειο, το Γρηγόριο, το Χρυσόστομο, τον Αυγουστίνο, τον Αμβρόσιο και τόσους άλλους.

   Και σε διαμετρική αντίθεση με ο, τι συμβαίνει στις μέρες μας, οπότε, μέσα απ’ τα δεσποτικά, αλλά και τα πολιτικά, ντόπια αλλά και διεθνή μαγειρεία, σερβίρονται, ερήμην του λαού, συχνά οι άχρηστοι και όχι σπάνια οι εξαιρετικά επιζήμιοι. Για να μεταλλαχθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι επίσκοποι σε δεσποτάδες. Πραγματικότητα και προσφώνηση την οποία αποδέχονται οι δεσποτάδες με ιδιαίτερα προκλητικό ναρκισσισμό. Παρότι η οποιαδήποτε έννοια και πραγματικότητα δεσποτισμού βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με το ήθος και το πνεύμα του Ευαγγελίου (Μάρκου: 10: 32-45, κλπ). Όπου ο Χριστός, καταδικάζει κατηγορηματικά κάθε είδος, όχι μόνο τυραννίας, αλλά και απλής εξουσίας. Επισημαίνοντας στους μαθητές του ότι σε διαμετρική αντίθεση προς τους κοσμικούς άρχοντες, που καταπιέζουν, αυτοί πρέπει να υπηρετούν το λαό. Και ότι η υπεροχή του καθενός έναντι των άλλων δεν έγκειται  στα πλούτη, τις πολυτέλειες και τα μεγαλεία αλλά στο βαθμό της προσφοράς έναντι των συνανθρώπων τους. Δεδομένου ότι και ο ίδιος δεν ήρθε, για να εξουσιάσει, αλλά, για να υπηρετήσει το λαό και να θυσιαστεί για χάρη του.

   Αλλά πώς απ’ το υπέροχο αυτό ιδανικό, που ο Χριστός έθεσε, προέκυψε η ολέθρια για την Εκκλησία μετάλλαξή της σε δεσποτοκρατία; Προφανώς κατ’ απομίμηση προς την κοσμική εξουσία, η οποία στα χρόνια του Βυζαντίου, ως αυτοκρατορική, ήταν δεσποτική αυταρχική και αυθαίρετη. Και είναι ασφαλώς γεγονός ότι η κοσμική εξουσία και η νομοθεσία του Βυζαντίου εξανθρωπίστηκαν σε μεγάλο βαθμό υπό την επίδραση της ευαγγελικής διδασκαλίας. Αλλά από το άλλο μέρος είναι γεγονός πως η κοσμική εξουσία επηρέασε αρνητικά το διοικητικό σύστημα της Εκκλησίας. Αφού από διακονικό, που ήταν στους πρώτους αιώνες, μεταλλάχτηκε στη συνέχεια σε εξουσιαστικό και δεσποτικό. Για να επιδεινωθεί η κατάσταση αυτή στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Οπότε τη θέση του αυτοκράτορα για τους υπόδουλους την πήρε ο Πατριάρχης, ο οποίος ιδιοποιήθηκε ακόμη και το αυτοκρατορικό στέμμα (μίτρα) και κατ’ απομίμηση, το ιδιοποιήθηκαν βαθμηδόν και όλοι οι αρχιερείς.

   Πραγματικότητα, η οποία σήμερα, είναι τελείως απαράδεκτη, όχι μόνο, επειδή τα περισσότερα κοσμικά καθεστώτα έχουν, κατά τεκμήριο, δημοκρατικά πολιτεύματα, αλλά κυρίως και προπάντων γιατί βρίσκεται σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο. Έτσι ώστε ο ασύδοτος τρόπος, με τον οποίο συνήθως πολιτεύονται  οι δεσποτάδες να μη θυμίζει, σε καμιά περίπτωση  το ιδανικό του  Χριστού αλλά τον «υπεράνθρωπο» του Νίτσε. Αφού το καθεστώς της δεσποτοκρατίας τους περιποιεί το δικαίωμα  να είναι «νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους».Οπότε αυτό, που παίζει πρωταρχικό ρόλο στην περίπτωση αυτή δεν είναι η αξία ή απαξία των υφισταμένων του δεσπότη, αλλά η ικανότητα ή ανικανότητα στο να τον κολακεύουν. Με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνει γύρω του εσμός αυλοκολάκων, οι οποίοι ανελίσσονται, στο βαθμό, που γλείφουν τους δεσποτάδες και καρφώνουν τους συναδέλφους τους.

   Συνεπώς αυτοί που αναφέρονται στη σχέση της Εκκλησίας με τη Χούντα κάνουν μεγάλο λάθος. Γιατί Εκκλησία δεν χαρακτηρίζεται από το βίο και την πολιτεία του ενός ή του άλλου δεσπότη, αλλά απ’ το υπόδειγμα του Χριστού και των Αποστόλων και διαχρονικά από το βίο και την πολιτεία των αγίων. Σχέση αλληλεγγύης με τη Χούντα υπήρξε μόνο εκ μέρους  της δεσποτοκρατίας. Κατά το «όμοιος ομοίω» των αρχαίων ή κατά το «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του» των νεοελλήνων. Η οποία σχέση αποκάλυψε και τα αβυσσαλέα μίση, που τους χώριζαν. Και το πόσο αδίστακτοι και ανελέητοι και εκδικητικοί είναι αποδεικνύεται από το όργιο του πρωτοφανούς  αλληλοσπαραγμού μεταξύ τους . Γεγονός που υπογραμμίζει το μεγάλο κίνδυνο, που διατρέχει ο οποιοσδήποτε υφιστάμενός τους, αν  περιπέσει στη δυσμένειά τη δική τους ή των αυλοκολάκων τους. Αφού ποτέ  και πουθενά δεν πρόκειται να βρει το δίκιο του, έστω κι αν η ζωή του είναι κρυστάλλινη. Δεδομένου ότι, παρόλα τα μίση, που μπορεί να χωρίζουν τους δεσποτάδες, εντούτοις διαπνέονται από πνεύμα συντεχνίας. Με αποτέλεσμα να αλληλοκαλύπτονται και αλληλοϋποστηρίζονται, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση.

Θα περίμενε κανείς πως η, λεγόμενη, Μεγάλη Σύνοδος, που έγινε τον Ιούνιο στην Κρήτη, θα προσπαθούσε να θεραπεύσει πρωταρχικά την πυορροούσα αυτή πληγή της Εκκλησίας. Αλλά αυτό εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο. Αφού ο σκοπός της Συνόδου αυτής ήταν ακριβώς αντίθετος: Μέσα, δηλαδή, απ’ την ενίσχυση των διεκκλησιαστικών και διαθρησκειακών σχέσεων να στηρίξει το καθεστώς του παγκόσμιου δεσποτισμού. Της διαβόητης, δηλαδή, παγκοσμιοποίησης, της οποίας η  δεσποτοκρατία είναι ακριβή και πολύτιμη θεραπαινίδα ...

Πηγή: https://papailiasyfantis.wordpress.com

.....................................................................................

Σχόλιο στο άρθρο από τον Νικήτα Αποστόλου

  Το θέμα των σχέσεων Πολιτείας και Εκκλησίας, που βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα με την αντιδικία Αρχιεπισκόπου και Φίλη, πιστεύω ότι είναι πολύπλευρο αλλά και σημαντικότατο για την πορεία του έθνους μας. Για να ξεκινήσει η όποια συζήτηση γύρω από το ζήτημα αυτό, έχω την γνώμη ότι, σύμφωνα και με το αρχαίο γνωμικό «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», χρειάζεται πρωτίστως συμφωνία στον ορισμό των εννοιών Κράτος και Εκκλησία. Έτσι ξεκινώ παραθέτοντας δύο ορισμούς, που οι επιστήμες της Νομικής και της Θεολογίας δίδουν στις δύο αυτές έννοιες.

   Κράτος είναι λαός εγκατεστημένος μόνιμα σε ορισμένο έδαφος και οργανωμένος σε νομικό πρόσωπο, ασκεί κυρίαρχη πρωτογενή δημόσια εξουσία. Λέγοντας δημόσια εξουσία εννοούμε την δύναμη που έχει να επιβάλλει την θέλησή του με εξαναγκασμό. Τα κράτη δημιουργούνται και διαλύονται με πολιτικές πράξεις.

   Η Εκκλησία, η ομολογούμενη στο σύμβολο της πίστεως, είναι έργο του Ενσάρκωθέντος Χριστού και πραγματώθηκε την Πεντηκοστή. Η εκκλησία υπάρχει και θα υπάρχει στους αιώνες των αιώνων. «Πύλαι άδου ου κατισχύσουσι αυτής». (Ματθ. 16:18) Υπάρχει ως «η αγωνιζομένη Εκκλησία» που μετασχηματίζεται σε «θριαμβέυουσα Εκκλησία». H Εκκλησία συνιστά στα μέλη της, συγκεκριμένο τρόπο ζωής, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, που αναφέρεται στις σχέσεις με τον Θεό, τον «πλησίον», και τον εαυτό τους. Ο συγκεκριμένος αυτός τρόπος ζωής, είναι ουσιώδης και καθοριστικής σημασίας, γιατί, εάν παραμεληθεί, έχει ως συνέπεια να καταργείται η ιδιότητα του «ζωντανού» μέλους της Εκκλησίας.

   Ας δούμε τώρα πώς αντιλαμβάνεται και πώς αντιμετωπίζει την Εκκλησία το επίσημο Ελληνικό Κράτος. Ο συνταγματικός νομοθέτης, στο άρθρο 3 του ισχύοντος Συντάγματος, κατ΄αρχήν ορίζει, ότι η Εκκλησία διοικείται από την Ιερά σύνοδο των εν ενεργεία Αρχιερέων και από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, που προέρχεται από αυτήν, και συγκροτείται όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Εκκλησίας, ... Για την ρύθμιση αυτή σημειώνουμε εδώ δύο παρατηρήσεις.

   1) Η Πολιτεία καθορίζει εκείνη μονομερώς τον τρόπο διοικήσεως της Εκκλησίας και μάλιστα θέτοντας ένα πλαίσιο αυτοδιοίκησης μεν, αλλά ολιγαρχικής διοίκησης, αφού αγνοούνται πλήρως, οι απλοί Ιερείς και οι λαϊκοί που είναι και αυτοί μέλη της Εκκλησίας και

   2) Η ρύθμιση αυτή αντίκειται στην διάταξη του συνοδικού τόμου του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1850 με την οποία αναγνωρίσθηκε το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος και ότι η διοίκησή της γίνεται ακώλητα από κάθε κοσμική επέμβαση. Η ανωτέρω αναφερομένη ρύθμιση του συνταγματικό νομοθέτη είναι κοσμική επέμβαση.

   Περαιτέρω στην παράγραφο 1 του άρθρου 1 και στην παράγραφο 4 του άρθρου 1 του νόμου του νόμου 590/1977 ο νομοθέτης χαρακτηρίζει την Εκκλησία της Ελλάδος, τις Μητροπόλεις, τις Ενορίες με τους ενοριακούς ναούς , τις μονές ως «Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου» (ΝΠΔΔ). Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι αντιφατικός και εξωπραγματικός σε σχέση με την ανωτέρω θεολογικά δοσμένη έννοια της Εκκλησίας. Και να γιατί. Με βάση τις βασικές νομικές έννοιες, η Εκκλησία, ως συλλογική οντότητα, είναι ένα υποκείμενο του δικαίου, δηλαδή ένας φορέας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, και υπάγεται στην κατηγορία των νομικών προσώπων. Πρέπει όμως ο νομοθέτης να την υπαγάγει στην κατηγορία των ΝΠΔΔ; Κατά την γνώμη μου, όχι, για τους εξής λόγους:

   1) Τα ΝΠΔΔ δημιουργούνται από το Κράτος, δια της νομοθετικής λειτουργίας του, με την έκδοση νόμων ή διαταγμάτων, ενώ η Εκκλησία όπως ήδη είπαμε είναι έργο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

   2) Το ΝΠΔΔ αποσκοπεί στην υλοποίηση έργου κρατικού ενδιαφέροντος, ενώ η Εκκλησία κύριο σκοπό έχει να «θεραπεύσει» τον άνθρωπο και να τον οδηγήσει, σε αυτή την ζωή, μέσα από την κάθαρση, προς την θέωση. Ο σκοπός αυτός είναι πολύ ευρύτερος από τον σκοπό της υπάρξεως του κράτους, που είναι, εκτός από την διασφάλιση της αυθύπαρξής του, κατ΄ εξοχήν η ομαλή κοινωνική συμβίωση των διαβιούντων στην Επικράτειά του προσώπων .

   3) Στα ΝΠΔΔ, το κράτος μεταβιβάζει ένα μέρος της πρωτογενούς εξουσίας του και ταυτοχρόνως υπαγάγει αυτά στον διαρκή έλεγχο του. Η Εκκλησία δεν επιτρέπεται να ασκεί οποιαδήποτε δημόσια εξουσία ενόψει της ρήσης του Κυρίου μας, «Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».

   4) Το Κράτος μπορεί το οποιοδήποτε ΝΠΔΔ να το καταργήσει με την αυτήν διαδικασία που το είχε δημιουργήσει. Η Εκκλησία υπάρχει και θα υπάρχει στους αιώνες των αιώνων.

   5) Όταν η Εκκλησία λειτουργεί ως ΝΠΔΔ, περιορίζει ασφυκτικά τον αυτοκαθορισμό της και περαιτέρω αυτό συνιστά στοιχείο εκκοσμίκευσής της. Και τέλος

   Η Νομική Επιστήμη, τα ημεδαπά νομικά πρόσωπα τα διαχωρίζει σε ΝΠΔΔ και σε ΝΠΙΔ (Ιδιωτικού Δικαίου). Αφού η Εκκλησία δεν είναι ορθό να υπάγεται στην κατηγορία των ΝΠΔΔ, το επιστημονικά ορθό είναι η Εκκλησία να έχει νομική προσωπικότητα, ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ). Η Ιεραρχία των Μητροπολιτών μας έχει δυστυχώς σήμερα δεσποτική αντίληψη σχετικά με την διοίκηση της Εκκλησίας. Ο εφημεριακός κλήρος έχει ελάχιστες διοικητικές αρμοδιότητες, τελεί υπό τον ασφικτικό διοικητικό έλεγχο του οικείου Μητροπολίτη και δίνει την εντύπωση δημοσιοϋπαλληλικού σώματος. Τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας δεν έχουν καμιά συμμετοχή σε οποιαδήποτε διοικητική πράξη οποιουδήποτε εκκλησιαστικού οργάνου.

   Η αλήθεια είναι ότι το Κράτος, η Πολιτεία, “φοβάται” την απελευθέρωση της Εκκλησίας και την πρόσκτηση από αυτήν ισχύος στα πλαίσια ενός διοικητικού χωρισμού, και έτσι δεν θέλει την απώλεια του ελέγχου που έμμεσα ή ενίοτε και χονδροειδώς άμεσα ασκεί στη διοίκησή της. Η Εκκλησία δεν αντλεί τη δύναμή της από το νομικό σύστημα των σχέσεών της με το Κράτος, αλλά από την υπόστασή της ως θεοϊδρυτη, από το κύρος του μηνύματός της και από τη ζωντάνια των μελών της. Όταν η Εκκλησία κατορθώνει να καταθέτει ακέραιη τη μαρτυρία της για τη μεταμόρφωση και τη σωτηρία του κόσμου είναι ελευθέρα και ζώσα.

   Μετά από όλα αυτό μπαίνει το ερώτημα τι πρέπει να γίνει; Εχει την δυνατότητα η Ιεραρχία να κάνει πολλά αν όχι όλα. Αρκεί τα μέλη της να έχουν ορθή αντίληψη των πραγμάτων και να θελήσουν να εμπιστευθούν τον απλό πιστό χριστιανό. Να δώσουν υπόσταση, ελευθερία συλλογικών έργων αγάπης και δημιουργική πνοή στις ενορίες τους. Να εγκαταλείψουν την δεσποτική νοοτροπία και να εγκολπωθούν την νοοτροπία Επισκόπου. Να ζητήσουν οι ίδιοι “τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας”, ως μια διαδικασία σταδιακής απεξάρτησης της Εκκλησίας από την νομική κατάσταση του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου. Η διαδικασία αυτή θα πρέπει να είναι οπωσδήποτε μακρόχρονη, λόγο των πολύπλοκων σχέσεων εξαρτήσεως των δύο θεσμών, για να είναι ρεαλιστική και βεβαίως σε πνεύμα συνεννόησης και όχι συγκρουσιακό.

   Παράλληλα οι Επίσκοποί μας, ακούοντας την εντολή που ο Κύριος τους έδωσε, “Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη ... τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν”, οφείλουν να “μαθητεύσουν” τους φορείς κρατικής εξουσίας, οτι είναι χρέος τους να εργασθούν προς την κατεύθυνση να κάνουν το Κράτος “Διάκονο του Θεού” για το καλό των ανθρώπων, να εργάζονται για την ειρήνη του κόσμου, την δικαιοσύνη, την συναδέλφωση των λαών και την προστασία του περιβάλλοντος, εάν θέλουν επάξια να είναι μέλη της Εκκλησίας.

   Ιωάννινα 5-10-2016

   Νικήτας Αποστόλου

Μαθαίνοντας ότι σκοτώθηκε 81 χρονος ιερέας και 86 ψάλτης σε τροχαίο μετά την κηδεία όπου πήγαν να τελέσουν...

Λατρεμένο  μου

μαθαίνοντας ότι σκοτώθηκε 81 χρονος ιερέας και 86 χρονος ψάλτης
σε τροχαίο μετά την κηδεία όπου πήγαν να τελέσουν...
ξαναθυμήθηκα και γω, πώς θέλω να πεθάνω.

Θα το δεις, πατώντας στη σελίδα
εδώ: http://salograia.blogspot.gr/2015/11/blog-post_3.html.

-Με κάνεις και αγριεύομαι πάλι, γραία λώλα...

-Άμα διαβάσεις, καλό μου,  θα αλλάξεις γνώμη...
όμως...να επαναλάβω  και μια κουβέντα σοβαρότερη:

Όποιος πορεύεται σε τούτη τη ζωή,
με Χριστιανική Ορθοδοξη Πίστη
και Αγιοπνευματική Εμπειρία,
κρατώντας καθημερινά τη μνήμη του θανάτου,
ίδια πανέξυπνο, εξημερωμένο  κοράκι
πάνω απ' τον  αριστερό του ώμο...

αυτός ο ευλογημένος άνθρωπος,
με χαρά θα συναπαντήσει τον Κύριο Ιησού, 
όταν θα έρθει η στιγμή του προσωπικού του θανάτου!

Ευανθία η Σαλογραία

Διαβάζοντας την παρακάτω είδηση τράβηξα πάλι από απελπισία τα βυζιά μου...

Περιστεράκι  μου

διαβάζοντας την παρακάτω αναδημοσιευόμενη είδηση
τράβηξα πάλι από απελπισία τα βυζιά μου
(ναι, ρε όρνιο.. σε διαβεβαιώ, και οι γριές έχουν βυζιά! ).

Και σας  ερωτώ, με όλο το σεβασμό,
ω  σκηνοθέτες μου,  κ. Σμαραγδή μου, π.χ. 
ή κ. Κολλάτε μου:

-Διατί,  οι πανένδοξοι  Ελληναράδες,
με τόσο  καλλιτεχνικό δυναμικό στο DNA μας
δεν αξιωθήκαμε, δεκαετίες τώρα, 
να φτιάξουμε και μεις, ένα ρημαδοσίριαλ, 
μεγαλειώδες, ιστορικό, ώστε να πετάξουμε τα μάτια έξω 
(από θαυμασμό, λέγω), στη Γείτονα προς Ανατολάς,
στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο; 

-Θα τρίζουν τα κοκκαλάκια του Ράνσιμαν!

-Τόσο ..αφιόν καραχυσάρ , μας κρατάει αιχμάλωτους 
και δεν μας αφήνει να μεγαλουργήσουμε; 

- Τόσο αφιόν, μωρή βάβω- για Όνομα! 

Ευανθία η Σαλογραία


................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................
Ανθελληνικό αμόκ στην Τουρκία! Σίριαλ με ήρωα που σκοτώνει Έλληνες στη Μικρά Ασία -VIDEO

Εδώ και πολλά χρόνια το ελληνικό τηλεοπτικό κοινό έχει υποστεί την απόβαση των τουρκικών σίριαλ, με πιο γνωστό το «Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής».

Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που βλέπει τουρκικά σίριαλ. Τα τουρκικά σίριαλ έχουν γίνει ήδη δημοφιλή στα βαλκάνια σχεδόν σε όλες τις χώρες τις Μεσογείου αλλά και στη Μέση Ανατολή όπως και στις χώρες του Κόλπου με αποτέλεσμα να προβάλλονται σε περισσότερες από 100 χώρες.

Έτσι έχουν γίνει ένα πραγματικό όπλο της διπλωματίας της Τουρκίας αλλά και μια άκρως προσοδοφόρα βιομηχανία.

Σύμφωνα με στοιχεία που ανακοινωθήκαν την περασμένη εβδομάδα ο τομέας τηλεοπτικών παραγωγών μέχρι το 2023 θα έχει αυξήσει τα ετησία έσοδα από πώλησης στο εξωτερικό, από τα 350 εκατομμύρια δολάρια στο 1 δισ. δολάρια, διευρύνοντας μάλιστα τις αγορές στην Νοτιοανατολική Ασία.

Ήδη η τηλεοπτική βιομηχανία της Τουρκίας έφτασε στο σημερινό επίπεδο εισπράξεων από πωλήσεις στο εξωτερικό, μέσα σε μια δεκαετία καθώς πριν δεν υπήρχε καν ως εξαγώγιμο προϊόν αυτό που έχει γίνει πλέον γνωστό ως τουρκική σαπουνόπερα.

Παράλληλα οι σαπουνόπερες αποτελούν και σημαντικό όργανο δημοσίων σχέσεων για τις ομορφιές της Τουρκίας και των αρχαίων που βρίσκονται εκεί (ασχέτως αν είναι Ελληνικά ή Βυζαντινά) με αποτέλεσμα να τονώνουν και τον τουρισμό της.

Οι σαπουνόπερες όμως γίνονται και προπαγανδιστικό όπλο καθώς τώρα από το Σουλεϊμάν περνάμε στον Κεμάλ. Όπως αποκαλύπτει ο Νίκος Χειλαδάκης την προσεχή Πέμπτη 27/10 ξεκινάει στην Τουρκία ένα άκρως ανθελληνικό σίριαλ με τον τίτλο «Εσύ είσαι η πατρίδα μου».

Το σήριαλ αναφέρεται στην περίοδο του μικρασιατικού πολέμου όπου οι… «κακοί» και «αιμοβόροι» Έλληνες, κατέστρεφαν, έκαιγαν και έσφαζαν εν ψυχρώ τους… δυστυχισμένους Τούρκους, που υπέφεραν όλα αυτά τα μαύρα χρόνια από την ελληνική κατοχή, ενώ αναδεικνύει τον μεγάλο ηρώα τον Τούρκων, (ο Σουλεϊμάν), που καταδιώκει και εξοντώνει τους διαφθαρμένους και αδίστακτους εγκληματίες Έλληνες του κατοχικού στρατού. Μάλιστα!

Πρωταγωνιστές αυτού του νέου τουρκικού σήριαλ που δείχνει τον ελληνικό στρατό στην Σμύρνη σαν ένα στρατό στυγνής και βάρβαρης κατοχής, εκτός από τον Halır Ergenç, είναι και η Bergüzar Korel, που είναι και σύζυγος του εν ζωή, γνωστή ηθοποιός και αυτή από τα τουρκικά σήριαλ που ηλίθιοποίησαν τον ελληνικό λαό.

Χαρακτηριστικές είναι οι σκηνές από το διαφημιστικό τρέιλερ που προβάλουν οι Τούρκοι όπου δείχνει και την Ελληνική σημαία κατά την κατοχή της Σμύρνης όπως την ονομάζουν οι Τούρκοι, λίγο πρίν από την Μικρασιατική Καταστροφή.

Μεθοδευμένα η Τουρκική τηλεόραση καλλιεργεί το ανθελληνικό πνεύμα την ώρα που ο Ερνταγάν, θέλει την ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κάνει λόγο για τα σύνορα της… καρδιάς του, αμφισβητώντας την Ελληνική κυριαρχία, των νησιών, της Θράκης ακόμα και της Θεσσαλονίκης.

Πραγματικά αυτό το σίριαλ πρέπει να το φέρουν να το δείξουν τα Ελληνικά κανάλια για να αντιληφθούμε πλέον οι Έλληνες τι πραγματικά πιστεύουν και τι καλλιεργούν οι Τούρκοι την ώρα που εδώ κάποιοι «φωστήρες» «ξεπετάνε» την Μικρασιατική Καταστροφή με τον όρο «συνωστίζονταν οι Έλληνες στον προβλήτα της Σμύρνης»

*Στοιχεία από liberal.gr και nikosxeiladakis.gr

...........................................................................

(Warning από Σαλογραία :παρακαλώ το βίντεο το βρήκα εντελώς ακατάλληλο
για αθώους παπάδες και καλογέρους. Συνιστώ την απομάκρυνσή τους
από την οθόνη, προς μη περαιτέρω σκανδαλισμόν τους. Είπα και ελάλησα 
και αμαρτίαν ούκ έχω!)

Ποτέ όμως δεν είδες εσύ... αναρτήσεις με την φωτογραφία σου, την σημαία και την μαντήλα σου...

Αχ! Κυρά -Δέσποινα...

Χρόνια κρατούσες την Ελληνική σημαία
φορώντας την μαντήλα σου... 

Ποτέ όμως δεν είδες εσύ... αναρτήσεις
με την φωτογραφία σου, 
την σημαία και την μαντήλα σου...

 Γιώργος Γκόντζος

Αυτό το βίντεο με τον υπουργό Παιδείας, κ. Φίλη, πρέπει να το δεις οπωσδήποτε, αγαπημένο μου...

Ο άγιος υπήρξε πρόσωπο που πάλεψε πολύ με τον εαυτόν του

Είπε Γέρων :

Μόνο ένα πράγμα θα σας ζητήσω να έχετε στην σκέψη σας καθώς θα προσκυνάτε την εικόνα ενός αγίου ή αγίας: 

ότι πίσω από το φωτοστέφανο που εσείς βλέπετε,καμαρώνετε και παρηγορήστε, να θυμάστε ότι ο άγιος υπήρξε πρόσωπο που πάλεψε πολύ με τον εαυτό του. 

Που η σχέση με τον Θεό του στοίχισε και τον «τσάκισε». 

Στα λαμπερά μάτια των εικόνων, να βλέπετε τον ανείπωτο πόνο του σταυρού, τις νύχτες τις απόλυτα μοναχικές που το ξημέρωμα έμοιαζε ως λύτρωση. 

Γι αυτό όταν φιλάτε τις εικόνες των αγίων μην ζητάτε μόνο, πείτε κι ένα "ευχαριστώ", ένα "σε αγαπώ γι αυτά που πέρασες και είσαι"…..

πηγή: Τρελογιάννης

Simple Man

Τι δείχνουν οι φωτογραφίες που βάζουμε στο facebook: μαθαίνουμε με τη βοήθεια της ειδικού

Ο Ρολάν Μπαρτ είναι κυρίως αυτός που εισήγαγε την σκέψη ότι οι εικόνες και οι φωτογραφίες κρύβουν μία δική τους  σημειολογία. Αυτό δεν είναι παράξενο, αφού το κάθε τι στην συμπεριφορά μας είναι επενδυμένο με πλήθος σημείων που είναι αναγνώσιμα κυρίως από το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου και σπάνια είναι απόλυτα συνειδητά.Δεν θέλω να πάρω μεγάλο μέρος από αυτό το άρθρο για να ασχοληθώ με άλλα στοιχεία του facebook γιατί θα χαθούμε. Εκεί που νομίζω ότι αξίζει να σταθούμε σήμερα και που αφορά στο θέμα μας είναι δύο σημεία. Το ένα είναι ότι στο facebook η χρήση της φωτογραφίας είναι απαιτούμενη. Το λέει το ίδιο το όνομα του "face=πρόσωπο + book=βιβλίο". Υπάρχει χώρος (όπως στα περισσότερα κοινωνικά μέσα) για φωτογραφία.

Το άλλο σημείο είναι ότι η επιτυχία του facebook φαίνεται να σχετίζεται ακριβώς με το ότι η φωτογραφία κατέχει κεντρικό ρόλο κι αυτό γιατί στην σύγχρονη εποχή, σπάνια στεκόμαστε σε ένα άρθρο χωρίς φωτογραφία, ενώ τείνουμε να αντιδρούμε αλληλεπιδραστικά πιο πολύ σε αναρτήσεις φωτογραφιών, βάζοντας   "Like"  ή σχόλιο. Αυτό συμβαίνει φυσικά γιατί η πληροφορία είναι άμεσα αντιληπτή και δεν απαιτεί σκέψη (δηλαδή κατανάλωση ενέργειας).

Έχουν γίνει, όπως είναι αναμενόμενο, αρκετές έρευνες για το facebook και μερικά από αυτά που γράφονται εδώ σχετίζονται με αυτές ενώ άλλα σχετίζονται με πληροφορίες που έχουμε από την σημειολογία της εικόνας.Για παράδειγμα, αμερικάνικη έρευνα πριν λίγα χρόνια, έδειξε ότι υπάρχει μία   πολιτισμική διαφορά  στις φωτογραφίες των Δυτικών και άλλων χρηστών στο διαδίκτυο. Οι Δυτικοί αλλά και όσοι έχουν απόλυτα ασπαστεί την κουλτούρα της Δύσης προτιμούν να βάζουν φωτογραφίες κοντινές του προσώπου. Το σώμα συνήθως απουσιάζει αλλά, κι όταν είναι παρόν, απουσιάζει ο περιβάλλων χώρος. Αντίθετα οι Ασιάτες χρήστες, για παράδειγμα, (ειδικά οι προερχόμενοι από βουδιστικές χώρες) φαίνεται να δίνουν μεγάλη έμφαση στο  περιβάλλον  μέσα στο οποίο επιλέγουν να φωτογραφηθούν προκειμένου να αναρτηθεί η φωτογραφία στο facebook.

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι το τι αποφασίζουμε πωςθέλουμε να δείξουμε. Μέσα από αυτό το στήσιμο, απαντούμε στο "Ποιος είμαι" αλλά και συστηνόμαστε μη λεκτικά. Για παράδειγμα, κάποιος αποφασίζει να αναρτήσει φωτογραφία του με σακάκι και γραβάτα την ώρα μίας ομιλίας σε ένα έδρανο. Τι μας λέει αυτή η εικόνα; Καταρχήν την έμφαση στην  επαγγελματική του ταυτότητα  . Κατά δεύτερον ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάποιον που έχει σπουδαία πράγματα να πει, μιας και υπάρχει ή υπονοείται ακροατήριο που τον ακούει. 

Κάποιο άλλο πρόσωπο προτιμά να εμφανιστεί με  μαγιό  ... Είναι σαφές ότι μας καλεί/ προσκαλεί να θαυμάσουμε τα κάλλη του μιας και σπάνια αυτές οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν ατέλειες.Άλλος εμφανίζεται με τα  παιδιά   του, παρόλο που ξέρουμε ότι αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο. Ωστόσο μας δηλώνει την έμφαση στην πατρική ή μητρική του ιδιότητα.

Οι  εικόνες ζευγαριών   στο facebook είναι επίσης μία ενδιαφέρουσα περίπτωση. Εμφανίζεται το πρόσωπο του ζευγαριού ως αδιαφοροποίητο, ενίοτε μάλιστα το προφίλ το ίδιο έχει και τα δύο ονόματα. Είναι ξεκάθαρο το μήνυμα προς τον έξω κόσμο ότι δηλώνουν ένα.Το facebook είναι γεμάτο από  ψεύτικα χαμόγελα  . Αντιλαμβανόμαστε, αν είμαστε λίγο προπονημένοι στην παρατήρηση, το ψεύτικο χαμόγελο. Ο εγκέφαλος μας, σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε κάθε άλλη που ενέχει  προσποίηση  , ενεργοποιείται στο σημείο εκείνο που δηλώνει σύγκρουση-απειλή.

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι το αυθεντικό χαμόγελο δεν μπορούμε να το αναπαραστήσουμε εκούσια με μίμηση. Εμπλέκεται ένας ειδικός μυς στο βλέφαρο του ματιού που δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε.Φυσικά και η χαρά προσελκύει ανθρώπους. Ωστόσο οι εικόνες που δεν έχουν  αυθεντικότητα   οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα.Ενδιαφέρον έχει επίσης από  πούτραβιέται η φωτογραφία  . Αν είναι καλά κεντραρισμένη, τότε βλέπουμε το πρόσωπο ίσο προς ίσο με το δικό μας. Αντίθετα, οι λήψεις από πάνω προς τα κάτω ίσως να σχετίζονται με αισθήματα μειονεξίας (υπόθεση προς έρευνα) ενώ, αντίθετα, οι εικόνες τραβηγμένες από κάτω προς τα πάνω δηλώνουν πρόθεση επιβολής καθώς κοιτάζει αφ'υψηλού.Ένα άλλο ενδιαφέρον σημειολογικό στοιχείο είναιτο  προς τα πού είναι στραμμένο το κεφάλι  .

Στις μελέτες των επικοινωνιολόγων για την παραγωγή αφίσας πολιτικών υποψηφίων λαμβάνεται υπόψη αυτή η παράμετρος. Φαίνεται να σχετίζεται με τον χρόνο. Έτσι, αριστερά στην εικόνα, όπως την βλέπουμε εμείς (στον κόσμο της πλειοψηφίας των δεξιόχειρων) εμφανίζεται το παρελθόν, στο κέντρο το τώρα και στο δεξί τμήμα το μέλλον. Το πού είμαστε στραμμένοι λοιπόν θα μπορούσε να υποδηλώνει μία τέτοια στάση ως προς τον χρόνο.Αντίστοιχα με τον οριζόντιο άξονα, ο κάθετος άξονας εμφανίζει επίσης άλλα στοιχεία σημασιολογικά. Αν παρατηρήσετε γύρω σας, θα δείτε ότι οι άνθρωποι που περπατούν κοιτώντας κάτω σκέφτονται. Αυτοί που κοιτούν ευθεία είναι στο εδώ και τώρα ενώ αυτοί που κοιτούν ψηλά ονειροπολούν. 

Ποια είναι η στάση μας με τις φωτογραφίες στο facebook; Αλλάζουμε συχνά εικόνα προφίλ; Δεν αλλάζουμε ποτέ; Δεν έχουμε το πρόσωπό μας; Δεν υπάρχει καν φωτογραφία;

Θα λέγαμε ότι εδώ παίζουν ρόλο τουλάχιστον  δύο παράγοντες  . Ο ένας έχει να κάνει με την εξοικείωση με το μέσο. Παρατηρούμε πως πλήθος νέων χρηστών δεν βάζει καμία φωτογραφία αρχικά. Σιγά σιγά θα τολμήσει ο νέος χρήστης να βάλει μία φωτογραφία προφίλ που είναι συνήθως φωτογραφία άσχετη με το πρόσωπό του. Ένα τοπίο, ένα καρτούν κλπ. Συνήθως, σε έναν τρίτο χρόνο ο χρήστης βάζει μία φωτογραφία δική του στο προφίλ του.Οι φωτογραφίες που δεν είναι του προσώπου αλλά απεικονίζουν κάτι άλλο είναι μεστές νοήματος επίσης.

Τι επιλέγει να απεικονίσει ο χρήστης και ποια είναι η σχέση αυτής της απεικόνισης, της επιλογής του με την δική του ταυτότητα; Θα λέγαμε ότι αυτές οι φωτογραφίες π.χ. του Τσε Γκεβάρα, του Γκάντι, ενός προσώπου της επικαιρότητας υποδηλώνουν την  ιδεολογία   του χρήστη. Άλλες εικόνες πέρα από τα πρόσωπα μπορεί να υποδηλώνουν στοιχεία της προσωπικότητας. Π.χ. μία εικόνα σουρεαλιστικής ζωγραφικής μπορεί να δηλώνει την φαντασία και την  καλλιτεχνία   που αναγνωρίζει στον εαυτό του ο χρήστης. Μία εικόνα ενός ποδοσφαιριστή ή ενός τέρματος μας δηλώνει το πάθος του για το ποδόσφαιρο κ.ο.κ.

Όπως και νά 'χει, η απουσία της φωτογραφίας προσώπου δηλώνει μία πρόθεση κάλυψης (που μπορεί να σχετίζεται και με ιδεολογικές θέσεις). Όσο και να καλυφθεί κανείς όμως, η παρουσία του στο facebook (ακόμη κι αν δεν αλληλεπιδρά συχνά) είναι μεστή νοήματος αν εξετάσουμε διάφορες παραμέτρους.

Θα τολμούσα να προτείνω ότι η μη εμφάνιση του προσώπου στην φωτογραφία σημαίνει κυρίως την επιθυμία του χρήστη για μία  επικοινωνία μη προσωπική  . Ενδιαφέρονται περισσότερο να εκφράσουν τις ιδέες τους ή να περάσουν ένα μήνυμα μη προσωπικό (ίσως επαγγελματικό, ιδεολογικό κ.ά).

Άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία προς εξέταση σε σχέση με την φωτογραφία προφίλ, που γεννούν πολλαπλές υποθέσεις και ερμηνείες είναι αν η εικόνα είναι έγχρωμη ή ασπρόμαυρη, ο φωτισμός, ο τονισμός της η ποιότητα της. Υπάρχουν εικόνες που τραβιούνται πρόχειρα, άλλες που τις έχει επιμεληθεί φωτογράφος. Κάποιες που είναι αχνές κι άλλες που "εγγράφουν" έντονα.

Η επιλογή του  κεφαλιού   μόνο ή ολόκληρου του σώματος μπορεί να μας δηλώσει αν αυτή την στιγμή ο χρήστης δίνει έμφαση στο νου ή στο σώμα ή στην ενότητα των δύο. Το συναίσθημάμας εμφανίζεται από την εκφραστικότητα (προσώπου και σώματος) και την σύνθεση χρώματος, τόνου και φωτισμού.Το βλέμμα κοιτά πού; Την κάμερα; αποφεύγει τον φακό;Είναι μία στημμένη φωτογραφία ή αυθόρμητη σε κάποια ανύποπτη στιγμή;Η  απόσταση λήψης   της φωτογραφίας είναι ακόμη μία ανάγνωση της εικόνας. 

Ποιος φωτογραφίζει; Εδώ έχουμε άλλον έναν αόρατο παράγοντα ο οποίος είναι καθοριστικός πολλές φορές του αποτελέσματος. Αν μπει το όνομα του φωτογράφου είναι μία πληροφορία που μοιράζεται με το κοινωνικό περιβάλλον του δικτύου, αν όχι, τότε πρόκειται για μία πληροφορία που την μοιράζεται ο φωτογράφος και το υποκείμενο σε μία μυστική συμμαχία που παράγει οικειότητα.

Συνήθως, οι περισσότεροι χρήστες επιλέγουν φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί σε  ευχάριστες στιγμές  . Θέλουν να μοιραστούν την χαρά. Ενίοτε όμως εικόνες μελαγχολικές μπορούν να εμφανιστούν, ίσως και για να δηλώσουν την επιθυμία ενδιαφέροντος από το περιβάλλον των φίλων.

Τέλος, τα αντικείμενα που παίρνουν μέρος στην εικόνα είναι επίσης σημαντικά και "ομιλούντα". Γίνονται σύμβολα από την στιγμή που επιλέγονται να συνοδεύσουν το πρόσωπο.

Οι συνεχείς αλλαγές της φωτογραφίας υποδηλώνουν ναρκισσιστικά στοιχεία προσωπικότητας που αναζητά την επιβεβαίωση μέσω των άλλων. Έτσι κι αλλιώς ο  ναρκισσισμός   είναι η ψυχική σφαίρα που τίθεται συνεχώς σε εφαρμογή στο facebook. Μπορεί ωστόσο να υποδηλώνει και την εξωστρεφή και επικοινωνιακή πρόθεση του χρήστη να ενημερώνει τους φίλους του για το πώς είναι η ζωή του την εκάστοτε στιγμή. Είναι συνδεδεμένος και αισθάνεται σε διασύνδεση με τους φίλους. Όμως είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς πού ανήκει ο κάθε χρήστης ανάλογα με τις φωτογραφίες που συνεχώς αλλάζει στο προφίλ. Αν δίνεται έμφαση μόνο στο αισθητικό μέρος και αναδεικνύουν την ομορφιά, τότε πρόκειται για μία ναρκισσιστική ανάγκη τροφοδότησης που έχει να κάνει με την εικόνα.

Αντίθετα, οι περιπτώσεις εναλλαγών (π.χ. βάψιμο μαλλιών, αγορά νέων γιαλιών, σε μία εκδρομή κλπ) έχουν περισσότερο χαρακτήρα ενημέρωσης, εξωστρέφειας και επικοινωνίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταργείται πλήρως το ναρκισσιστικό αίτημα τροφοδότησης.Στον αντίποδα είναι οι χρήστες που κρατούν μία φωτογραφία και δεν την αλλάζουν ποτέ. Είναι δείγμα  σταθερότητας; Ακαμψίας ίσως; Θα μπορούσε, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό το συμπέρασμα θα ήταν λανθασμένο αν δεν λάμβανε υπόψη κι άλλες παραμέτρους, όπως την συχνότητα χρήσης, για παράδειγμα. Δεν μπορούμε με σιγουριά να απαντήσουμε χωρίς συγκεκριμένη έρευνα μόνο να υποθέσουμε και να προβληματιστούμε. Όπως επίσης παίζει ρόλο τι απεικονίζει αυτή η φωτογραφία. Είναι το πρόσωπο τους ή κάτι άλλο;

Τέλος, η φωτογραφία προφίλ συνδυάζεται με την  φωτογραφία εξωφύλλου   (αυτή δηλαδή που είναι πίσω από την εικόνα προφίλ). Ακριβώς επειδή συνδυάζεται,μπορούμε να την σκεφτούμε σαν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ο καθένας τοποθετεί τον εαυτό του. Πρόκειται για άλλο ένα σημείο αυτο- και ετεροκαθορισμού.

Δήμητρα Σταύρου  http://psyhismos.blogspot.gr/ 

πηγή  

Είναι κι αυτός ένας τρόπος για ν' ανέβεις στον ουρανό...

Μάνα συμφέρει να είμαστε αμόρφωτοι!

Γράφει η Ρέα Βιτάλη

Nα ήτανε λέει, να παίρναμε οι μανάδες την κατάσταση στα χέρια μας! Ν΄αρχίζαμε από τούτο το καλοκαίρι! Να μελετάμε μαζί με τα παιδιά μας Ιστορία. Ιστορία έντιμη, ανοιχτόμυαλη. Κι ας κατεβάσουν την ψήφο στα 14! Θα ήμαστε έτοιμοι. Θα αναζητάμε έναν «Καποδίστρια»

Κάθε κλωστή σκέψης που ξετυλίγω, με οδηγεί σε αδιέξοδο. Φρικτά αμήχανη για την ανημπόρια μου, παρατηρώ «κλινικές περιπτώσεις» ανθρωποειδών, που ισχυρίζονται ότι κυβερνούν και πετάγομαι τις νύχτες μου κάθιδρη. Φρικτά αμήχανη για την ανημπόρια μου, παρατηρώ «κλινικές περιπτώσεις» πολιτών, που έχουν δικαίωμα ψήφου και τρέμει το φυλλοκάρδι μου.

Νοιώθω βαθιά, ότι αν κάθε «προηγούμενος» έπραττε το καθήκον του, σίγουρα δεν θα είχαμε καταλήξει εδώ που καταλήξαμε. Αλλά για να είμαι έντιμη… Όταν ξεκινάω την ανάποδη διαδρομή, των «προηγούμενων», φτάνω μέχρι 1821 και ξαναπέφτω σε τοίχο αδιεξόδου.

Παρακολουθώ μια μούφα ιστορία, να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, παρακολουθώ το μπόλιασμά μας με μύθους, μόνο προσωπικού θριάμβου ή αντιθέτως μεγάλων αδικιών στο πρόσωπό μας, ένας κωμικοτραγικός συνδυασμός ενήλικα «Στέλιου Καζαντζίδη» με παιδί «Βασιλάκη Καΐλα» και οικτίρω την άγνοιά μας. Παρακολουθώ τη σπουδαιότητα της παρουσίας των «ξένων» στον τόπο μας από την Ναυμαχία του Ναυαρίνου ακόμα… Μα, δεν θα είχαμε καν κράτος!.. Και την Ακρόπολη ακόμα, οι ξένοι, μας την υπενθύμισαν!…

Κι όμως… Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος λαός, που να στάθηκε πιο καχύποπτος στο καλό και πιο «αθώος» στο τραγικό! Παρακολουθώ διαχρονικά τα δάνεια να μην πιάνουν τόπο για οτιδήποτε υγιές. Παρακολουθώ την έννοια «δημόσιο» και το ύπουλο νταραβεράκι με την εκάστοτε εξουσία, για αρπαγή ψήφου, από την ίδρυση του κράτους. Παρακολουθώ την ίδια ακριβώς διαδρομή νταραβεριού με την επιχειρηματικότητα.

Παρακολουθώ τον ύπουλο ρόλο της Αριστεράς να αυτό-καμαρώνει διαχρονικά ως «δικαιωμένη», αυτό-απαγορεύοντας στον εαυτό της να δει, έστω κι ένα πόντο πιο μακριά από τον εαυτό της. Με πόση απίστευτη σβελτάδα κουκούλωσε τα πάντα της, από τον Εμφύλιο και δώθε και δοξαστικά «αγιοποίησε» το σύμπαν της! Και πόσο αμάσητα κατάπιαμε το ψευτο-πανηγυράκι της! Παρακολουθώ μελαγχολικά την πορεία μας και αναζητώ στα όνειρά μου έναν Ιωάννη Καποδίστρια. Αλλά ποιόν να πάρω στον λαιμό μου στον ξύπνιο μου; Θα τον γδάρουν ζωντανό στο ένα μέτρο!

Για να μην μακρηγορώ… Νιώθω τη βαθιά θλίψη, το πένθος, τη φρίκη, τη σιχαμάρα που νοιώθει κάθε νοήμων. Με μαστιγώνει το «αδιέξοδο» που συν-αισθάνεται κάθε νοήμων. Δίνω προσωπικό αγώνα, να μην με βάλει κάτω η θηριώδης δύναμη των πομπωδών «τίποτα», που έχουν καπαρώσει τις θέσεις σε όλους τους τομείς κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Εν τέλει μελαγχολώ, που χαραμίζω τον χρόνο μιας μικρής-πολύτιμης ζωής, σε καταδυναστευτικά ανούσια, που με εξαναγκάζουν να τα λογαριάζω ως απολύτως ουσιαστικά…

Μα όταν πιάσω, το πιο μαύρο μαύρο μου, ξεπετάει η ψυχή μου μια ευεργετική φαντασίωση. Να ήτανε λέει, να παίρναμε οι μανάδες την κατάσταση στα χέρια μας! Ν΄αρχίζαμε από τούτο το καλοκαίρι! Να μελετάμε μαζί με τα παιδιά μας Ιστορία. Ιστορία έντιμη, ανοιχτόμυαλη. Όπως για παράδειγμα, αυτή του βιβλίου «Καταστροφές και θρίαμβοι», του Στάθη Καλύβα. Το έχω ξαναγράψει. Το παιδί σου, μάνα, συμφέρει αμόρφωτο. Όλοι μας, μάνα, συμφέρουμε αμόρφωτοι. Με ιντριγκάρει να τους την παίξουμε! Το γουστάρω ερεθιστικά! Κι ας κατεβάσουν την ψήφο στα 14! Θα ήμαστε έτοιμοι. Θα αναζητάμε έναν «Καποδίστρια». Και ένας «Καποδίστριας», κάπου, θα υπάρχει ελπίδα να γεννηθεί … Έστω μακριά κάποτε. Αλλά σίγουρα κάποτε.

πηγή: πηγή:Protagon

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος της Εύβοιας ακούει! (επανάληψη σωτήριας εμπειρίας)

(Πρώτη ανάρτηση σε αυτό εδώ το μικρό μπλοκάκι :
salograia.blogspot.com/2010/06/blog-post_09.html

 στις 9 Ιουνίου 2010)
 ...............................................................................................................
..................................................................................................................
Λατρεμένο μου

με αυτή την κρίση την οικονομική, που μας έρχεται καλπάζοντας σαν μαύρος καβαλάρης από ταινία του Μπέργκμαν, κρίση με την οποία ακόμα και σημερινοί, άνετοι Κολωνακιώτες,
μπορεί να πούν το χαβιάρι χαβιαράκι, σκέφτομαι όλο και πιο συχνά ότι
το μόνο ακατάλυτο περιουσιακό στοιχείο, 
που κανένας Κερατάς 
δεν  μπορεί να μας αφαιρέσει, είναι η ψυχή μας.

"Τον εαυτόν μη αδικούντα, μηδείς παραβλάψαι δύναται", συνεχώς με νουθετεί ο μέγας Χρυσόστομος- να χουμε την ευχή του- τουτέστιν, αυτόν που ο ίδιος με τα έργα του, και τις λαθεμένες επιλογές του, δεν αδικεί την ψυχή του, ουδείς άνθρωπος  από τους έξω ευρισκόμενους, μπορεί να βλάψει θανάσιμα.

Το άλλο στοιχείο που αδυνατεί να μας αφαιρέσει ο Εχθρός και Πολέμιος- οι αναμνήσεις μας.

Οι αναμνήσεις-μαζί με τις προσδοκίες- τροφοδοτούν, αενάως τα εσωτερικά μας αποθέματα, δύναμης.

Όχι, βεβαίως ως σκέτες εικόνες, αλλά ως νοηματο-δοτημένες-ερμηνευμένες, εικόνες, ως κληρονομιά α-λήθειας και αγάπης απ' τους προγόνους μας.

Οι πιο κοντινοί πρόγονοι του καθένα-αναμφίβολα, οι γονείς του.

Οι γονείς αποτελούν τις ρίζες, της εγκόσμιας ανάδυσής μας.

Επόμενη ρίζα, συναισθηματικά ισχυρότατη, το μόρφωμα της γλώσσας μας.

Η δυνατότερη, έσχατη ρίζα- η θρησκεία μας.

Για τούτο, χωρίς γονείς, έζησαν άνθρωποι και πρόκοψαν.

Χωρίς γλώσσα επιβίωσαν.

Χωρίς μεταφυσική Πίστη ζωντανή-ίδια αείροο ποτάμι αρδεύον τα μύχια της Ύπαρξης
- άνθρωποι και λαοί καταστράφηκαν.

Η δική μας Ορθόδοξη Λατρεία, παραδόθηκε από μοναδικά αξιόπιστους μάρτυρες.
Αυτό το να θυμάσαι πάντοτε, λατρεμένο μου.

Παραδόθηκε από άγιους  ανθρώπους,με αίσθηση του Ιερού και του Δέους,

που την Α-λήθεια, τη μυριοσφράγισαν με της ζωής τους, το αγνότατο αίμα.

Γι αυτό, τους θεωρώ, ως τους πλέον γνησιότερους καταθέτες Χρυσίου Γνώσης πεπυρωμένου, 
και ας εξανίστασαι κι αναρωτιέσαι:

-Μα πώς εσύ, γραιότατη, που δεν πιστεύεις εύκολα, ούτε πολιτικούς, ούτε ιστορικούς

(δήθεν επιστήμονες είναι και οι ιστορικοί πλην...
τίποτα δεν επίστανται αν-ιδιοτελώς, όταν τους πληρώνουν καλά οργανωμένα γραφεία πολιτικής προπαγάνδας)

πώς εσύ, λέω, κάθεσαι και αποδέχεσαι τόσο εύκολα τις θρησκευτικές ιστοριούλες;

Η απάντηση προηγήθηκε:

Όταν επικυρὠνει ο πλησίον ως πρόσωπο, τη μαρτυρία του, με τον τρόπο που ζει, και κυριότατα με τον τρόπο που δέχεται να πεθάνει, όταν προτιμάει ακόμα και να απολέσει την επίγεια ζωή του, προκειμένου να ισχυροποιήσει την αξιοπιστία της Ομολογίας του, τότε, ναι.

Στήνω ευήκοον ούς, σε όποιο μεταφυσικό λόγο εκφέρει...

Στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται πάλι για  εμπειρία, πολύ κοντινού μου προσώπου.

Ο ειλικρινέστατος μάρτυράς μου, είναι ο πατέρας μου.

Δεν είχε κανένα λόγο να μου δηλώσει ανύπαρκτα πράγματα.

Δεν ήταν παπάς, δεν ήταν καλόγερος, δεν έβγαζε το ψωμάκι του παριστάνοντας τον οσιότατο.

Απλά μίλησε για την εμπειρία του.

Βίωσε κάτι που αποτυπώθηκε στο πετσί του.

Και ό,τι χαράζεται στο πετσί μας, το κουβαλάμε όσα χρόνια και να περάσουν- είτε μας αρέσει
 είτε όχι- σαν τατουάζ ανεξίτηλο.

Επειδή σήμερα στο Άγιο Όρος, στα Ιεροσόλυμα, στην Αγία Ρωσία, τιμούν τον Αγιάννη το Ρώσο, του οποίου το άφθορο λείψανο αναπαύεται στο Προκόπι της Εύβοιας, θα σου πώ ότι ο άγιος του Θεού- ευσπλάγχνως- προστάτεψε τη ζωή του πατέρα μου, στα χρόνια του Εμφύλιου, όταν εκείνος, υπηρέτησε ως πολύ νέος στρατιώτης.

Ως στρατιώτης, μένοντας στο νησί, στο τμήμα των διαβιβάσεων- πριν αναλάβει ολομόναχος-εθελοντικά- μια αποστολή επικίνδυνη στα όρια ζωής και θανάτου- επικαλέστηκε την ενίσχυση και προστασία του Ρώσου Ιωάννη.

Υποσχέθηκε στον Άγιο - αν έβγαινε ζωντανός, αν παντρευόταν αργότερα και αν αποκτούσε παιδί- το πρώτο του παιδί, να το βάφτιζε στο ναό, στο Προκόπι, και ας ήταν στην άλλη άκρη της Ελλάδος η ιδιαίτερή του πατρίδα. 

Περπάτησε για ώρα, από τα Ψαχνά Ευβοίας πού ήταν η βάση του, μέχρι την Άτταλη Εύβοιας

(12 χλμ η απόσταση- συμπληρώνω εκ των υστέρων τις λεπτομέρειες των ονομάτων, όταν πρωτοέγραφα την ανάρτηση δεν είχα τα ακριβή στοιχεία των τόπων, τα βρήκα αργότερα- τα προσθέτω) με φλογερή προσευχή και με χτύπους καρδιάς που σχεδόν άκουγε δυνατά τον αχό τους, πέρασε δάσος, ρεματιά,  προχώρησε μέσα απ' τις τάξεις του "εχθρού" χωρίς να συναντήσει κανέναν, και χωρίς κανείς να τον ανταμώσει.

Όταν έφτασε εκεί που έπρεπε-οι αξιωματικοί που τον περίμεναν, βλέποντάς πως έφτασε ζωντανός, δεν πιστεύαν στα μάτια τους.
- Γιατί; 
-Επειδή ο χώρος τριγύρω ήταν πλημμυρισμένος απ' τις ενάντιες δυνάμεις.

Ο νεαρός -τότε- στρατιώτης, έκανε το σημείο του σταυρού,

ε υ γ ν ω μ ό ν ω ς.

Το δώρο της σωτηρίας, ουδείς του το χρώσταγε.

Το ήξερε.

Το ήξερε γιατί κάθε μέρα, έβλεπε δεκάδες να σωριάζονται τριγύρω  οι σκοτωμένοι.

Και βέβαια κάμποσα χρόνια αργότερα, ο πατέρας, 
εκπλήρωσε εκείνο το τάμα και στον Αγιάννη το Ρώσο, 
με βάφτισε.

Ένεκεν τούτου, με το μεγάλο Όσιο, την έχω μια συμπάθεια- λάμπει ολοφάνερη!

(αν δε διάβασες την παλιότερή μου ανάρτηση με τίτλο:"Οι υπεραγωγοί, ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος και η έλλειψη αντίστασης " σε παρακαλώ να το κάνεις, επειδή θα καταλάβεις βαθύτερα τι προσπαθώ να σου πω σήμερα)

Γι αυτό, με αναφορά στη ζωή του,  παραθέτω μικρό βιντεάκι.

Είμαι βέβαιη, ότι ο καθένας που διαβάζει τούτες τις σκέψεις, θα είχε να καταθέσει
(και παρακαλώ ας το κάνει) εμπειρίες ανάλογες.

Οι άγιοί μας, αν και πεθαμένοι, ΖΟΥΝ.

Ακούν.

Παρεμβαίνουν.

Βοηθούν.

Προστατεύουν.

Ενισχύουν.

Φωτίζουν.

Καθοδηγούν.

Όλα τούτα, επειδή όταν φορούσαν τη φθαρτή τους, εσταυρωμένη σάρκα, ο Αναστημένος Κύριος της Αιώνιας Ζωής, εσκήνωσε, εντός τους...

Σαλογραία

 (κατά κόσμον Ευανθία Παναγοπούλου-Κουτσούκου)
....................................................................................................
......................................................................................................