Πότε μία selfie είναι αμαρτία;(Ιερομονάχου Σαββατίου Μπαστοβόϊ)

Ο οποιοσδήποτε μπάινει σ'ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης,βομβαρδίζεται από φωτογραφίες που οι άνθρωποι κάνουν μόνοι τους.Η συνήθεια να αυτοφωτογραφίζεσαι ονομάζεται selfie.Τι να σημαίνει όμως το γεγονός πως ένας άνθρωπος φτάνει να αυτοφωτογραφηθεί;

Δεν θέλω να μιλήσω για την ομορφιά,την γελοιότητα ή την ασεμνότητα των φωτογραφιών.Περί αυτού γράφονται αρκετά στα ειρωνικά ή καυστικά σχόλια.Υπάρχουν sites των οποίων ο σκοπός είναι να μαζεύουν φωτογραφίες δυσάρεστες που τις έχουν βγάλει οι άνθρωποι μόνοι τους,με την πεποίθηση πως είναι όμορφοι και συναρπαστικοί.Επειδή η ομορφιά είναι ένα δώρο του Θεού και κάθε άνθρωπος είναι εικόνα της δόξης Του,δεν μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποι που αυτοφωτογραφίζονται είναι άσχημοι,αντιθέτως,είναι όμορφοι..Ούτε θα κάνουμε μαθήματα ηθικής πως η αυτοφωτογράφιση είναι μία πράξη ανήθικη,αλλά μία συνέπεια με την οποία πρέπει να ασχοληθεί η φιλοσοφία.

Συνεπώς,αρχίζουμε λέγοντας πως η selfie είναι μία φιλοσοφική πράξη,με την έννοια που ο Καμύ απονέμει στην φιλοσοφία,όταν έλεγε:

''Το να αυτοκτονήσεις είναι μία φιλοσοφική πράξη,επειδή είναι μία απάντηση στο ερώτημα εαν αξίζει να ζήσεις την ζωή ή όχι ''.

 Όταν κάποιος κάνει μία selfie  κοινολογεί δύο πτυχές;η πρώτη πως είναι μόνος,δηλαδή δεν έχει κάποιον να τον φωτογραφήσει (ακόμη και αν βρίσκεται μαζί με τους φίλους του) και δεύτερον πως προς στιγμήν έχει γίνει αντικείμενο αυτοθαυμασμού..Δηλαδή,την στιγμή τουλάχιστον που φωτογραφίζεται μόνος,πιστεύει για τον εαυτό του πως είναι κάτι το ξεχωριστό,πως είναι κατά βάθος το μόνο σημείο του σύμπαντος που αξίζει προσοχής, που αξίζει να φωτογραφηθεί και να διοχετεύσει την φωτογραφία του σε όλον τον κόσμο

 Κανείς δεν αντιλέγει το γεγονός πως κάποια στιγμή σε κάποιο μέρος ΕΣΥ είσαι το πιο όμορφο και πιο σημαντικό σημείο του σύμπαντος.Αυτό για το απλό γεγονός πως κάθε άνθρωπος είναι το πιο σημαντικό σημείο του σύμπαντος. Σε αυτό περιλαμβάνεται η πατερική φιλοσοφία και θα βρείτε αυτήν την θέση στους Άγιους Πατέρες, όπως για παράδειγμα στο ''Περί κατασκευής του ανθρώπου ''του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης. Δηλαδή συμφωνούμε πως εσύ είσαι το πιο όμορφο και πιο σπουδαίο σημείο του σύμπαντος. Γιατί όμως νοιώθεις την ανάγκη να το επαναλαμβάνεις τόσο συχνά;Γιατί επιμένεις να μένεις σ'ένα σημείο,στον εαυτό σου,με όλη την την προσοχή και την δημιουργική δύναμη να στρέφεται προς τα πίσω,σαν μία πηγή,  που αντί να κυλήσει,στρέφεται σαν ένα φίδι προς την γη;

 Η ομορφιά μας δόθηκε για να την δωρήσουμε.'Οταν η ομορφιά που μας έδωσε ο Θεός γίνεται αντικείμενο αυτοθαυμασμού τελείται μία φιλοσοφική αυτοκτονία.Όλη η ενέργεια σου,όλη η δύναμή σου,του  να δώσεις,να ψάξεις,να χαρείς,αντί να διοχετεύεται στον κόσμο,στον δίπλα,γυρίζει σ'εσένα και πεθαίνει.

Η ομορφιά είναι το ανώτατο στοιχείο που ο Θεός έχει εγγράψει στο ανθρώπινο DNA.Ότι έφτιαξε ο Θεός είναι όμορφο.Άλλωστε στα αρχαία ελληνικα αλλά και στα σλαβονικά η λέξη ομορφιά είναι συνώνυμη με την λέξη καλός,αγαθός.

Η ομορφιά είναι ένα μέρος της επικοινωνίας.Ο όμορφος άνθρωπος έχει ένα πλεονέκτημα στην επικοινωνία.Ακολουθεί όμως το επόμενο σκαλί, όταν η ομορφιά πρέπει να γίνει λόγια..Ναι,ξέρω η φωτογραφία δεν μιλάει, η ανάγκη όμως να φωτογραφηθείς μόνος σου, μιλάει από μόνη της.

 Η οικογένειά μας κληρονόμησε μία selfie από τον παππού Θεόδωρο,τον ιερέα που πέθανε σε ηλικία 37 ετών έπειτα από βασανιστήρια.Βγαίνοντας από την φυλακή,αδύναμος,βασανισμένος και άρρωστος,αγόρασε μία φωτογραφική μηχανή.Ήταν το 1953,όταν πέθανε ο Στάλιν.Έχουμε μία μόνο φωτογραφία με τον παπα-Θεόδωρο και όταν την έδειξα σ'έναν ειδικό μου είπε πως την έβγαλε μόνος του,σύμφωνα με την γωνία του σώματός του,έκανε δηλαδή μία selfie.

Τι ήθελα να πω;Ήθελα να πω πως εαν είστε κοντά στον θάνατο ή σε κάποιο θαυμάσιο μέρος όπου δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος και οι αγαπημένοι σας δεν μπορούν να φτάσουν εκεί,τότε κάνε μία selfie.

πηγή/Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης-proskynitis.blogspot.
.........................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
Οἱ Ἁγίες Παρθενομάρτυρες Πίστις, Ἐλπὶς καὶ Ἀγάπη
καὶ ἡ μητέρα τους Σοφία
Η μνήμη τους 17/30 Σεπτέμβρη


πηγή: Αγιογραφικές μελέτες

Γιατί δεν έχει τόση δύναμη ο φόβος του Θεού, όση ο φόβος της θαλασσας;

Αββάς Ζωσιμάς

("Κεφάλαια Ωφέλιμα"- εκδόσεις  Ι.Μ.Παρακλήτου, σελ. 37)

Γιορτή ζεϊμπέκηδων..

Η σιωιπή: αντίπαλος της τάσης να κάνεις το δάσκαλο...

Η σιωπή είναι, σύζυγος της ησυχίας...
Η σιωπή που ασκείται με επίγνωση και διάκριση είναι:
-μητέρα της προσευχής,
-ανάκληση από την αιχμαλωσία των παθών,
-επιστάτης των λογισμών,
-σκοπός που παρατηρεί τους εχθρούς,
-δέσμευση του πνευματικού πένθους για τις αμαρτίες μας,
-φίλη των καρδιακών δακρύων που είναι καρποί της προσευχής,
-καλλιεργητής της μνήμης του θανάτου,
-εχθρός του αδιάκριτου θάρρους,
-σύζυγος της ησυχίας,
-αντίπαλος της τάσης να κάνεις τον δάσκολο,
-μυστική πνευματική πρόοδος,
-κρυφή πνευματική ανάβαση...

πηγή

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα- Λαιμαργία (επανάληψη)

Κάποιες, χαμογελαστές,  φοιτητικές -το πάλαι- σκέψεις
του  Mάριου Π. Κουτσούκου



για το πάθος της λαιμαργίας, 
θα διαβάσεις, αν πατήσεις ΕΔΩ, αγαπημένο μου.

Σου εύχομαι για σήμερα
μια- δίχως το πάθος της  λαιμαργίας-
καινούργια, ολόφωτη μέρα..

Ευανθία η Σαλογραία
....................................................................................................
....................................................................................................


....................................................................................................
................................................................................................................



Όπως λοιπόν  προσεύχεσαι για το μάτι ή για το χέρι σου, 
να γιάνει και να μη σε στενοχωρεί άλλο, 
έτσι να προσεύχεσαι και για τον αδελφό.

Εμείς όμως, βλέποντας τους αδελφούς μας , 
που είναι τα μέλη του Χριστού, 
να παθαίνουν τέτοιο κακό, 
όχι μόνο δεν λυπόμαστε, 
αλλά και τους καταριόμαστε.

Όλ' αυτά στ' αλήθεια, 
δείχνουν ανθρώπους χωρίς σπλαχνική καρδιά.

("Κεφάλαια Ωφέλιμα"  Αββά Ζωσιμά, Εκδόσεις Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ. 43)

Radio days

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΣΚΟΖΟΣ

«Ζητάμε ν' αλλάξουμε την παθητική σχέση ακροατή - ραδιοφώνου που υπήρχε μέχρι σήμερα. 

Να ενεργοποιήσουμε τον ακροατή με αφυπνιστικούς ερεθισμούς σε προβλήματα σκέψεως και τέχνης» δήλωνε σε συνέντευξή του για το Τρίτο Πρόγραμμα ο Μάνος Χατζιδάκις. Αυτές οι σκέψεις πλανήθηκαν για λίγο την περασμένη Τετάρτη, Ημέρα Ραδιοφώνου, καθώς τις θυμήθηκαν στελέχη του ραδιοφώνου στις λίγες, πολύ λίγες εκπομπές που ασχολήθηκαν με την αξία του ραδιοφώνου. 

Δυνατή εξαίρεση η ΕΤ που εν μέσω απεργίας εξέπεμψε ένα σπάνιας ευαισθησίας πρόγραμμα με ντοκουμέντα από το δημόσιο ραδιόφωνο, συνεντεύξεις παλιών στελεχών του, μουσικών παραγωγών, τεχνικών, παρουσιαστών, συνθετών κ.ά. Ανάμεσα στα ντοκουμέντα ξεχώρισε η παραγωγή του «Παρασκηνίου» (να μια εκπομπή που όταν εκλείψει θα αφήσει πίσω της ένα κενό να μας θυμίζει την κενότητα των ημερών) για το Τρίτο Πρόγραμμα και η συνέντευξη της Ρεζάν. 

Ακουσα και τον διαχρονικό Γιάννη Πετρίδη που μιλούσε στην Αφροδίτη και στον Κοσμά στον BHMA FM. Ολοι είχαν να πουν για αυτές τις περίφημες radio days τις οποίες ζούσαμε χωρίς να καταλαβαίνουμε την αξία τους. Οι γνωστοί τότε ηθοποιοί διάβαζαν Τσέχοφ και Κονδυλάκη, ενώ σήμερα διαγκωνίζονται για μια θέση στο «Dancing with the stars» ή στα τηλεοπτικά πάνελ. 

Οι συνθέτες έγραφαν μουσικές για να ακουστούν μόνο στο ραδιόφωνο, ενώ σήμερα γράφουν για το συρτάρι τους. 

Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί δοκίμαζαν συνεχώς νέους τύπους εκπομπών, ενώ σήμερα απλώς οι περισσότεροι δεν υπάρχουν, έχουν αντικατασταθεί από τη διαβόητη playlist. Υπάρχουν βεβαίως ακόμη κάποιες εκπομπές-διαμαντάκια, ελάχιστες, για να μας θυμίζουν την υπόλοιπη ευτέλεια των ημερών.

Αυτό που μας έλειψε από το ραδιόφωνο είναι η πολυσημία, η πολυσυλλεκτικότητα, 

η πολυφωνία σε όλες τις διαστάσεις της. Ο ακροατής δικαιούται να ακούει διαφορετικές εκπομπές. Αυτοί που αγαπούν τα δημοτικά θέλουν μια ανάλογη εκπομπή, όπως και αυτοί που αγαπούν το φανκ ή την τζαζ. Αυτοί που θέλουν μια εκπομπή για το βιβλίο, για το θέατρο, για τα εικαστικά, επίσης δικαιούνται τη δική τους εκπομπή. 

Το σημερινό ραδιόφωνο έχει ομογενοποιήσει τα γούστα, έχει καταστήσει τον ακροατή παθητικό δέκτη, έχει εξαφανίσει το απρόοπτο, την έκπληξη. 

Παράλληλα τείνουν να εξαφανιστούν τα πρόσωπα-γνώστες. Πολλοί από αυτούς που παίρνουν το μικρόφωνο δεν έχουν τίποτε να μας πουν. Ούτε πίσω από το μικρόφωνο ούτε μπροστά.

 Μας έχουν λείψει οι ραδιοφωνατζήδες με κουλτούρα - αυτό που μένει όταν ξεχάσουμε ό,τι έχουμε διαβάσει, που έλεγε και ο Μαλρό. 

Και για να ξαναγυρίσουμε στο Τρίτο Πρόγραμμα, ας θυμηθούμε ότι αυτό αποτέλεσε πηγή ευρύτερου πολιτιστικού προγραμματισμού με εκδηλώσεις και παρεμβάσεις. 

(Αναλυτικά στη μελέτη του Δημήτρη Παπανικολάου Το Τρίτο Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας στα χρόνια του Μάνου Χατζιδάκι, εκδόσεις Fagotto Books.)

ΠΗΓΉ: http://www.tovima.gr

Χρειάζομαι πραότητα...(αργά το κατάλαβα!)

[...]
Της έλεγα ακόμα:

-Ο Θεοφόρος Ιγνάτιος λέει :

"Χρειάζομαι πραότητα, 
γιατί μ' αυτήν 
καταλύεται 
όλη η δύναμη του άρχοντα του αιώνα τούτου".

Απόδειξη της αποταγής του κόσμου, 
είναι η αταραξία.

και στην  αρχαία γλώσσα, το  κείμενο τίθεται ως εξής:

"Χρήζω πραότητος, 
εν ή 
καταλύεται 
πάσα η δύναμις  του άρχοντος του αιώνος τούτου. 

Σημείον  του ρίψαι τον κόσμον,
το μή ταράττεσθαι".

(Απ' το βιβλίο  "Κεφάλαια πνευματικά" του Αββά Ζωσιμά
 σελ.35 και 34, εκδόσεις 
Ιεράς Μονής Παρακλήτου)

Να σκέφτεστε καλά για τον άλλον άνθρωπο. Με την προσευχή σας , μέσω του Χριστού, επηρεάζετε ευνοϊκά τον άλλον. Να μη σκέφτεστε άσχημα για κάποιον , διότι τότε τον επηρεάζετε κι αυτόν άσχημα »

πηγή

Σήμερα, 14/27 Σεπτεμβρίου, η Ορθόδοξη- Ακαινοτόμητη ερτολογικά- Εκκλησία, στην Ελλάδα, στο Άγιο Όρος, στα Ιεροσόλυμα, στη Ρωσία κ.λπ, τιμά την Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου ημών, Ιησού Χριστού

Τα γόνατα του Ιησού

Καρφωμένα στ'αγριόξυλο του σταυρού, σχηματίζουν 
μι' αμβλεία γωνία.

Είναι τα ίδια τα γόνατα
που προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω απ'το κόκκινο 
φουστάνι της μάνας του, όταν 
ήτανε βρέφος δέκα μηνών.

Που αργότερα, έφηβος, τ'ακούμπαγε κάτω 
στη γη πριονίζοντας το ξύλο ενός κέδρου.
.
Πού λυθήκαν κ'έπεσαν, ένας σωρός,

-μια νύχτα που η άνοιξη ήταν αβάσταγη

και μύριζε η γης κι ο ουρανός λεμονάνθι-

στο Όρος των Ελαιών.

Κι'είναι ακόμη τα γόνατα 
που κάθιζε, αμίλητος, δυο -δυο τα παιδιά
κι απλώνοντας δίπλα του, πάνω στη γη,
τ'απέραντο χέρι Του, τα φίλευε ένα 
λουλουδάκι-
κομμένο
απ'τον πλούτο του σύμπαντος.

Νικηφόρος Βρεττάκος 

(επανάληψη το ποίημα, 
από: http://salograia.blogspot.gr/2010/04/blog-post_01.html.

Για την Τρίτη  Θαυμαστή εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού, 
στον ουρανό της Αθήνας, 
μετά την βίαιη αλλαγή του Πατρίου Εορτολογίου
από μια μειοψηφία ιερατείου του 1924,
διάβασε, αγαπημένο μου, περισσότερες λεπτομέρειες ΕΔΩ)

Άλλο η μεταμέλεια και άλλο η Μετάνοια

Γέροντας Μακάριος του Μαρουδά

Μεταμέλεια για τα σφάλματα μου είναι η προσπάθεια να αποκαταστήσω την εικόνα μου μέσα μου και γύρω μου.

Ενώ η μετάνοια είναι η επιστροφή του νου μου στον Θεό.

Θυμώνω παραδείγματος χάριν με κάποιον και μεταμελούμαι γιατί χάλασε η εικόνα του εαυτού μου στον αντίδικο μου και μέσα μου. Πως έφτασα σε τέτοιο σημείο να εκτεθώ;

Τι θα λέει για μένα αυτός ο άνθρωπος; πως τού φέρθηκα έτσι; Ο εγωισμός μας δεν σηκώνει αυτή την έκθεση του εγώ μας, και προσπαθούμε μεταμελούμενοι ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο να αποκαταστήσουμε την εικόνα μας. Ενώ μετάνοια είναι η επιστροφή της καρδιάς μου στο Θεό παρόλα τα σφάλματα μου.
Δηλαδή ελπίδα.

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/

 inafstisekklisias.

Πεπραγμένα

Πεπραγμένα

Όταν φύγω, θα ξέρω καλά τι άφησα
πίσω μου. Απ' τη μια σ' 'εναν αίνο
ισχνό τη χαρά που μου δώσαν 
τα πράγματα του γύρω μου θαύματος.

Απ' την άλλη τη θλίψη μου, μια
κατάθεση λουλουδιών  στον γιομάτο 
από μάρτυρες, τον διαρκώς από μέσα
σειόμενο τούτο τύμβο της γης.

Νικηφόρος Βρεττάκος
....................................................................................................
....................................................................................................

Μπράβο ρε Ζωούλα!

Ζωή Λάσκαρη: 

" Υπουργείο θρησκευμάτων αποτελούμενο από άθεους" 

Τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης αποφάσισε να σχολιάσει

 η σταρ του ελληνικού σινεμά και θεάτρου Ζωή Λάσκαρη

 με την εξής ατάκα: 

«Υπουργείο Θρησκευμάτων αποτελούμενο από άθεους;».

Το σχόλιο της γνωστής ηθοποιού που τελευταία τοποθετείται με δημόσιες δηλώσεις της γύρω από πολιτικά και κοινωνικά θέματα

και έγινε στο Facebook έχει ως εξής: 

«Το πολύπαθο και ταλαιπωρημένο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων αναλαμβάνει απο σήμερα ένα επιτέλειο 

-κατά δηλωση του- άθεο. 

Σχήμα καταρχάς οξύμωρο. 

Υπουργείο θρησκευμάτων αποτελούμενο απο άθεους; 

Το σημαντικότερο, μια χώρα που το 97% των πολιτών της αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί ορθόδοξοι, μια χώρα της οποίας η θρησκεία αποτελεί διαχρονικό πυλώνα των ηθών, των εθίμων, της παράδοσης, της Ιστορίας της, θα βρεθεί υπο την εποπτεία μιας ομάδας που αρνείται την ύπαρξη του Θεού και άρα δεν πιστεύει στο θαύμα της ελληνικής ιστορίας όπου θρησκεία (δηλαδή πίστη) και κοινωνία συμπορεύονται. 

Και η συμπόρευση αυτή υπήρξε διαχρονικά συμπαγής, αλώβητη, σχεδόν μεταφυσική. Και έσωσε την χώρα απο πολλά δεινά. Κρατάει και θα κρατάει την χώρα και την κοινωνία ενωμένα. 

Γνωρίζουμε όλοι ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται σε αυτή την πάγια πολεμική εναντίον της πίστης, πότε απροκάλυπτα και πότε έμμεσα. 

Είναι προφανές όμως πως τίποτα δεν θα ξεριζώσει 

(όπως τίποτα δεν ξερίζωσε) με όποιον τρόπο και να δρομολογηθεί, την πίστη, την χριστιανορθόδοξη θρησκεία απο το υποσυνείδητο και τις ψυχές των Ελλήνων».

Αυτές τις κρυσταλλίνης διαυγείας θέσεις που εξέφρασε η κυρία Λάσκαρη τόσο εύγλωττα, τόσο ευσύνοπτα και τόσο περιεκτικά δεν έπρεπε να τις είχε εκφράσει η Ιερά Σύνοδος;

Θέλει ο Θεός οι άγιοι αρχιερείς να ασχολούνται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο

με τα συλλείτουργά τους και να τηρούν ένοχη σιωπή για τα θέματα της πίστεως; 

 
Πόσοι από τους 80 τόσους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδας μιλούν

για τον Οικουμενισμό; 

Πόσοι προβληματίζονται 

για το τι θα συμβεί στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας; 

Πόσους προβληματίζει η ανάδειξη σεσημασμένων αθέων

στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας;

 ΟΤΑΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΒΑΖΟΥΝ ΓΥΑΛΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ.

πηγή:http://trelogiannis.blogspot.gr

...........................................................................................

...........................................................................................

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: η αληθινή συγχώρεση...

Θέλεις να μάθεις τη σημασία της αρετής;

Τα εξής παραγγέλνει ο Θεός στους ανθρώπους: «κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του» (Ζαχ. ζ΄10) και «κανείς ας μην συλλογίζεται την κακία του άλλου» (Ζαχ. η΄ 17).

Βλέπεις; Δεν λέει μόνο, συγχώρεσε το κακό του άλλου, αλλά μην το έχεις ούτε στη σκέψη σου, μη το συλλογίζεσαι, άφησε όλη την οργή, εξαφάνισε την πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ότι με την εκδικητικότητα τιμωρείς εκείνον που σε έβλαψε. Γιατί εσύ ο ίδιος σαν άλλο δήμιο εγκατέστησες μέσα σου το θυμό και καταξεσκίζεις τα ίδια σου τα σπλάχνα.

Έχεις αδικηθεί πολύ και στερήθηκες πολλά εξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες και ζημιώθηκες σε πολύ σοβαρά θέματά σου και γι’ αυτό θέλεις να δεις να τιμωρείται ο αδελφός σου; Και εδώ πάλι είναι χρήσιμο να τον συγχωρήσεις.

Γιατί, εάν θελήσεις, εσύ ο ίδιος να εκδικηθείς και να επιτεθείς εναντίον του είτε με τα λόγια σου, είτε με κάποια ενέργειά σου, ή με την κατάρα σου, ο Θεός όχι μόνο δεν θα επέμβει κατ’ αυτού –εφόσον εσύ ανέλαβες την τιμωρία του- αλλά επιπλέον θα σε τιμωρήσει ως θεόμαχο.

Άφησε τα πράγματα στο Θεό. Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε…

Εμάλωσες με κάποιον και κρατάς μέσα σου κακία; 
Μην προσέλθεις στη Θεία Κοινωνία!

Θέλεις να προσέλθεις; 
Συμφιλιώσου πρώτα 
και τότε να έλθεις να εγγίσεις τα Άχραντα Μυστήρια!

Αυτά δεν τα λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός για να σε συμφιλιώσει με τον Πατέρα, δεν αρνήθηκε ούτε να σφαγιασθεί, ούτε το αίμα Του να χύσει. Και συ, για να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπό σου, ούτε μια λέξη δεν καταδέχεσαι να βγάλεις από το στόμα σου; Και διστάζεις να τρέξεις πρώτος; Άκουσε τι λέει για όσους κρατούν τη στάση αυτή: «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου… πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου» (Ματθ. ε΄ 23-24).

Αν έβλεπες ένα μέλος του σώματός σου αποκομμένο, δεν θα έκανες τα πάντα για να το ενώσεις μα το σώμα σου; Αυτό κάνε και για τους αδελφούς σου. Όταν τους δεις να έχουν αποκοπεί από την αγάπη σου, τρέξε γρήγορα και περιμάζεψέ τους, μην περιμένεις εκείνους να έλθουν, σπεύσε εσύ πρώτος, για να λάβεις τα βραβεία!

Ένα μόνο εχθρό διαταχθήκαμε να έχουμε, τον διάβολο. Με αυτόν να μην συμφιλιωθείς ποτέ, προς τον αδελφό σου όμως ποτέ να μην έχεις βαριά καρδιά.

Κι αν ακόμη συμβεί κάποια μικροψυχία, ας είναι παροδική, ας μην υπερβαίνει το διάστημα της ημέρας. «Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάνει οργισμένους», λέει ο Απόστολος (Εφεσ. δ΄ 26).

«…ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταιςἡμῶν…» (Ματθ. στ΄ 12).

Βλέπεις; Ο Θεός εσένα τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου. Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρεθούν. Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσεις με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου ο Θεός.

Αν μετά την συγχώρηση, κάνεις φίλο σου τον εχθρό σου, έτσι θα διάκειται και ο Θεός απέναντί σου.

Ποιας, λοιπόν, τιμωρίας δεν είναι άξιος εκείνος, που ενώ πρόκειται να κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, εάν χάσει εκατό μόνο δηνάρια, ούτε και τα λίγα δεν συγχωρεί, αλλά στρέφει εναντίον του τα ίδια τα λόγια της προσευχής;

Γιατί όταν λες στο Θεό «συγχώρεσέ μας, όπως και εμείς συγχωρούμε τους εχθρούς μας» και κατόπιν εσύ δεν συγχωρείς, για τίποτε άλλο δεν παρακαλείς το Θεό, παρά να σε στερήσει από κάθε απολογία και συγγνώμη…

Απόσπασμα από την ομιλία κ΄
  «Εις τους Ανδριάντας»

πηγή: http://imverias.blogspot.gr

Ο δάσκαλος του Γένους, Φώτης Κόντογλου

«Όποτε καθίσω και λογαριάσω τι γερό, τι ακατάλυτο έχω στην βιβλιοθήκη μου, τι θα μπορούσα να πιάσω σε μίαν ώρα ανάγκης και να στυλωθώ, πιάνω τον Κόντογλου…»

(Γιώργος Ιωάννου)

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς 

Στις 13 Ιουλίου του 1965 κλείνει για πάντα τα μάτια του ο Φώτης Κόντογλου, ο Δάσκαλος του Γένους, ο «αρχαίος» άνθρωπος της Ανατολής. Κατά το ξόδι του, ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χρυσόστομος, είπε μεταξύ άλλων:

«Τοιούτον άνδρα προπέμπομεν σήμερον, αδελφοί, άνδρα, ο οποίος μπορεί να καταταγή, χωρίς υπερβολήν, μεταξύ των αγίων και ομολογητών της Πίστεως. Διότι οι ομολογηταί της Πίστεως αυτό ακριβώς έκαμνον, ό,τι έκαμνε και ο αείμνηστος Φώτιος. Εστάθη ευθυτενής, εστάθη γενναίος απέναντι των πολεμίων της Ορθοδόξου ημών Πίστεως και εγκατάλειψεν εις τον κόσμον αυτόν μίαν παράδοσιν, αλλά και γραπτόν λόγον, ίνα η νεωτέρα γενεά εκπαιδεύεται εις τα ελληνοχριστιανικά νάματα…».

Όταν αυτά λέγονται από το στόμα του αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Χατζησταύρου, Μακεδονομάχου, αρχιδιακόνου και δεξί χέρι του εθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης αλλά και προμάχου και υπερασπιστή της αγίας Ορθοδοξίας μας, τότε «τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων»;

Όντως έζησε οσιακά, ορθόδοξα ο μαστρο-Φώτης, που φέτος τιμάμε τα 50 χρόνια από την κοίμησή του.
Αφήνουμε όμως τον ίδιο να διηγηθεί τον βίο και την πολιτεία του, σε επιστολή του στις 5 Αυγούστου του 1964 στον επίσης μακαριστό γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη. Περιλαμβάνεται στην εξαίρετη έκδοση του Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς, "Ο Φώτης Κόντογλου στην τρίτη διάστασή του". (Γουμένισσα 2003, σελ. 64-66):

"Εις την ζωήν μου, ποτέ δεν εσκέφθην διά την εξασφάλισίν μας οικονομικώς. Μου ήλθαν και μου έρχονται ευκαιρίαι διά να αποκτήσω πολλά χρήματα (προτάσεις από το εξωτερικόν να ζωγραφήσω ναούς και μέγαρα, δι’ εκδόσεις βιβλίων προπάντων κοσμικής γνώσεως και τέχνης, διά δημοσιεύματα παντός είδους, ιστορικά, λαογραφικά, αισθητικά, περιγραφικά ταξειδίων, κλπ). Τίποτε δεν δέχομαι. Θέλω να μείνω ακτήμων και ν’ αποθάνω τοιούτος. Ο Χριστιανός πρέπει να μην συνδέεται με τίποτα με τούτον τον κόσμον. Ούτε εις την Ακαδημίαν δεν εδέχθην να έμπω, παρ’ όλας τας προσκλήσεις από πολλών ετών. Όχι αξιώματα. Όχι πρωτοκαθεδρίαι. Επάνω εις το ικρίωμα εργάζομαι σκληρώς, ιδρώνω, τσακίζομαι, ακόμα σήμερα, με πόδι τσακισμένο.
Πέρασα το ήμισυ της ζωής μου επάνω στην σκαλωσιάν, ως στυλίτης. Με χαράν υπηρετώ την Εκκλησίαν, η οποία υπήρξεν αδιάφορος διά το έργον της αγιογραφίας, ακόμη και εχθρική. Τώρα δε, με τα παπικά, οι πλείστοι των προϊσταμένων των ναών, όντες φιλοπαπικοί, δεν με θέλουν ως αγιογράφον και μόλις ζω από την μίαν εκκλησίαν που έχω, ενώ τιποτένιοι μπογιατζήδες και ανάξιοι μαθηταί μου έχουν εργασίαν που δεν προφθάνουν, πλουτίζουν, καθ’ όσον συναλλάσσονται με τους επιτρόπους και προϊσταμένους των ναών και μουντζουρώνουν τους τοίχους, μη πατώντες εις την λειτουργίαν, συχνά δε και σαρκάζοντες τα της θρησκείας. Εγώ εις αυτάς τας επιφοράς του σατανά αντιτάσσω την πίστιν μου. Και ενώ διασαλπίζεται ανά τον κόσμον η φήμη μου ως «πρυτάνεως» της β.(=βυζαντινής) τέχνης κ.τ.(=κ.τ.λπ.), εγώ πολλάκις δεν έχω εργασίαν. Οι Ζωϊκοί, παρ’ ότι έρχονται να με ιδούν, δεν με χωνεύουν. Οι καθηγηταί του Πανεπ.( θεολόγοι) με μισούν, και με έδιωξαν από την αγιογράφησιν της Καπνικαρέας και πήραν έναν άθλιον μαθητήν μου. Οι Ουνίτες μου πρότειναν να ζωγραφήσω την εκκλησίαν των και τους έδιωξα, αλλά έσπευσε να την ζωγραφήση ο Κοψίδης, πρ. μαθητής μου. Ουδείς ανθίσταται εις τον μαμωνάν. Βασιλεία αυτού και όχι του Χριστού…
…Λοιπόν, πάτερ Θεόκλητε, δεν αφήνομεν τίποτε από όσα κερδίζω από την εργασίαν μου, τόσον, ώστε συχνά να δανειζόμεθα διά να βοηθήσωμεν άλλους. Όταν επάθαμεν το δυστύχημα, απεκαλύφθη η απενταρία μας, και έτσι επίστευσαν και κάποιοι φίλοι μας ότι όντως δεν είχαμεν χρήματα. Επιρρίπτομεν την μέριμνάν μας επί τον Κύριον τον Θεόν μας. Αυτά, σας παρακαλώ, να φυλαχθούν μεταξύ μας".

Ο Κόντογλου ανήκει στους λίγους, τους ελάχιστους πνευματικούς ανθρώπους, που όσο ζούσε δεν φιλούσε «κατουρημένες» ποδιές, αλλά μάστιζε αλύπητα με την μάχαιρα της ρωμαίικης παράδοσης τους Γραικύλους της σήμερον, τους προσκυνημένους ευρωλιγούρηδες.

Τρεις κυρίως άνθρωποι από την ευλογημένη Επανάσταση του ’21 και εντεύθεν είχαν συλλάβει εναργέστατα και με αξιοθαύμαστη συνέπεια λόγου και πράξης τον πνευματικό μας εξανδραποδισμό: ο Μακρυγιάννης, ο Παπαδιαμάντης και ο Κόντογλου, σαν να παρέδιδε ο ένας στον άλλο την σκυτάλη της γνήσιας παράδοσης του Γένους και τα όπλα για την απόσειση των μιασμάτων του Φραγκολεβαντινισμού και της δυτικολαγνείας, που σάπισαν-το βλέπουμε στις ημέρες μας-το «ολόδροσο δέντρο της φυλής μας».
Γράφει για όλους αυτούς τους σπουδαγμένους στην σκοτεινή και δυσώδη Ευρώπη, που επιστρέφουν στην φτωχή πατρίδα και λεηλατούν κυρίως την ψυχή της:

"Οι περισσότεροι σπουδαστές μας, μόλις πατήσουνε στην Ευρώπη απομένουνε εμβρόντητοι από τις ψευτοφιλοσοφίες που διδάσκουνε κάποιοι σπουδαίοι καθηγητές, και μάλιστα σε ξένη γλώσσα. Η ξένη γλώσσα τους κάνει μεγάλη εντύπωση! Κατάπληξη τους κάνουνε και οι μεγάλες πολιτείες, οι φαρδιοί δρόμοι, τα μεγάλα χτίρια, οι λεωφόροι, τα τραίνα, οι λογής-λογής μηχανές, οι αγορές, το πολύ χρήμα, τα βλοσυρά Πανεπιστήμια. Κι αυτό γίνεται, γιατί οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους σπουδαστές είναι χωριατόπουλα, που νοιώθουνε μέσα τους ντροπή για το χωριό τους, κι ό,τι βλέπουνε κι ακούνε, είναι γι’ αυτούς ουρανοκατέβατο!
Τους ξέρω καλά αυτούς τους σπουδαστές, γιατί και εμείς περάσαμε από κείνες τις χώρες, και ζήσαμε σ’ αυτές κάμποσα χρόνια. Όποτε ερχόντανε στην Ευρώπη από την Ελλάδα ήτανε, στην αρχή, σαστισμένοι και ζαρωμένοι, σαν και κείνα τα μαντρόσκυλα που ακολουθήσανε τον τσομπάνο και βρεθήκανε στο κέντρο της πολιτείας, μέσα στην οχλοβοή κι ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα, και σαστίσανε, τα κακόμοιρα, και βάζουνε την ουρά τους ανάμεσα στα σκέλια τους, τρομοκρατημένα. Μα σαν γυρίσουνε στο μαντρί, την ξανασηκώνουνε περήφανα, και γίνουνται θηρία ανήμερα. Μ’ αυτά τα σκυλιά μοιάζανε, στα μάτια τα δικά μας, που είχαμε ζήσει πριν από χρόνια στις μεγάλες πολιτείες, εκείνα τα νεοφερμένα Ελληνόπουλα, που μας θεωρούσανε στην αρχή σαν προστάτες τους. Κ’ ήτανε ταπεινά και φρόνιμα. Μα με τον καιρό ξεθαρρεύανε, και πολλά απ’ αυτά παίρνανε στο τέλος έναν εγωϊσμό σιχαμερόν, μιλώντας με καταφρόνηση για την πατρίδα τους. Και πολλά απ’ αυτά σαν γυρίζανε πίσω στην Ελλάδα, κάνανε τα θηρία, κάνανε τους πάνσοφους, κάνανε τους προφέσσορας, μιλώντας ολοένα για την Ευρώπη και για την κακομοιριά τη δική μας σε όλα τα πράγματα.
Γι’ αυτό λέγω, πως η Ευρώπη είναι η δοκιμαστική πέτρα για κάθε έναν από μας, που θα πάει σε κάποια χώρα της: ή θα γίνει πίθηκος ξενόδουλος, θαυμάζοντας σαν ουρανοκατέβατα όλα όσα βλέπει κι ακούει σε κείνη τη χώρα, και θ’ αρνηθεί το γάλα της μάνας του, ή θα καταλάβει πόσο ψεύτικα είναι τα φανταχτερά στολίδια της, και πόση βαρβαρότητα υπάρχει κάτω από την πολιτισμένη επιφάνειά της, και θα αγαπήσει με πάθος τον τόπο του, νοιώθοντας «με επίγνωση», την πνευματική της ευγένεια και την υπεροχή μας, μπροστά σε κείνες τις ανθρωπομερμηγκιές". (Ευλογημένο καταφύγιο, έκδ. «Ακρίτας», σελ. 226-227).

Ατίμητη και ανυπολόγιστη όμως είναι η συμβολή του στην αναχαίτιση των παπικών και προτεσταντικών κακοηθειών στο ήθος και το δόγμα της Ορθοδοξίας. «Ο παπισμός είναι η πιο σατανική διαστροφή του ανθρώπου. Είναι ο Αντίχριστος» θα γράψει σε επιστολή του στον Γέροντα Θεόκλητο.

Χωρίς υπερβολή υπήρξε ο πρώτος ευαγγελιστής και διδάσκαλος στην Ελλάδα της βυζαντινής αγιογραφίας. Επαναφέρει την αγιογραφία στην ορθόδοξη περπατησιά της, γιατί

«είχεν αλωθεί από τις χαλκομανίες του δυτικού ανθρωπισμού, τις "γενοβέφες"-όπως τις έλεγε-, που είχαν κυριαρχήσει στους αγιορείτες αγιογράφους μέσω των ρωσικών παραγγελιών». (Ο Φώτης Κόντογλου στην τρίτη διάστασή του, σελ. 204).

Με αγωνία διαβλέπει την αλλοτρίωση του Γένους σ’ όλες τις καλλιτεχνικές του φανερώσεις εξαιτίας της πνευματικής πανούκλας που ονομάζεται εξευρωπαϊσμός.

"Καμαρώστε τι "έργα" παρουσιάζουν οι "τέχνες" σήμερα. Είναι να φράζει κανένεας τα μάτια του. Όλα αυτά τα πασαλείμματα απάνω στους μουσαμάδες, που λέγονται "έργα ζωγραφικής", όλα αυτά τα παλιοσίδερα ή τα νταμαροκοτρώνια που παρουσιάζονται για "έργα γλυπτικής" σε κάνουνε όχι μονάχα να αηδιάσεις για το κατάντημά μας, αλλά και να θυμώσεις για την αδιαντροπιά που φανερώνουν αυτά τα τερατουργήματα…". (Μυστικά Άνθη, εκδ. «Αστήρ», σελ. 14).

Δεν ξεφεύγει από το ανύστακτο ενδιαφέρον του για το Γένος και το τυμπανιαίας αποφοράς-σήμερα-πτώμα της Παιδείας.

"Τώρα, ας πούμε και τα σημερινά μας. Τα σχολειά, αν βγάλει κανένας λίγα στην μπάντα, τ’ άλλα όλα δουλεύουν για να βγάλουνε λεβαντίνους κι όχι Έλληνες, μ’ όλα τα ψευτοελληνικά εξωτερικά πασαλείμματα. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που διδάσκουνε τα παιδιά μας κινήσανε από το χωριό, και πέσανε με τα μούτρα στα "μοντέρνα". Γινήκανε θεριακλήδες του μοντερνισμού. Ο νους και ο λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στις μοντέρνες ανοησίες. Την Ελλάδα δεν θέλουνε μήδε να την ακούσουνε, την "Ψωροκώσταινα"! Δεν υπάρχει πιο αντιπαθητικό και πιο μικρόμυαλο πλάσμα από τον ξιπασμένο άνθρωπο, που αρνήθηκε το γάλα της μάνας του και ρεμπεύεται κιόλας γι’ αυτό το κατόρθωμα.
Λοιπόν, από τέτοιους δασκάλους τι θα μάθουνε τα παιδιά μας, τα κακόμοιρα τα παιδιά μας; Θα μάθουνε, πως για να γίνει κανένας σπουδαίος και για να φαίνεται πως είναι έξυπνος, πρέπει να μην έχει τίποτα ελληνικό απάνω του. Ακόμα και το μόρτικο ύφος, που είναι σήμερα της μοντέρνας μόδας, πρέπει να είναι ξενικό, τεντυμποϊκό.
Είτε βιβλίο, είτε τραγούδι, είτε παιδικό θέατρο, είτε χορός, είτε προσευχή, όλα πρέπει να μην είναι ελληνικά, για να είναι καλά για τους μαθητές των σκολειών μας.
Στα βιβλία, στα παιδικά θέατρα, στα παραμύθια και στα βλακώδη αναγνώσματα, όλα είναι ξανθά. Όλα! Άνθρωποι, ζώα, σύννεφα, τοποθεσίες. Αν ήτανε μπορετό να γίνει κ’ η θάλασσα ξανθιά... (Ευλογημένο Καταφύγιο, σελ. 183-184).

Δασκάλους «θεριακλήδες του μοντερνισμού», «αναγνώσματα βλακώδη» εντοπίζει με εκπληκτική διορατικότητα ο Κόντογλου στις

«σημερινές-και διαχρονικές- γάγγραινες της πολύπαθης Παιδείας! Κορφολουγούμε, ως επίλογο, από τον πνευματικό του ανθώνα τούτα τα ελάχιστα (τίποτε άλλο, εξάλλου, δεν «ζωγραφίζει» καλύτερα τον Φώτη Κόντογλου απ’ ότι τα ίδια τα γραψίματά του); Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ’ αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά. Κουράγιο! Ο καιρός θα δείξει ποιος έχει δίκιο, αν και δε χρειάζεται ολότελα αυτή η απόδειξη. (Η Πονεμένη Ρωμιοσύνη, εκδ. «Αστήρ», σελ. 324).

Κατάντησε η πατρίδα μας κουφάρι άψυχο, παίγνιο των Ευρωπαίων κακεργετών. Τον δρόμο για να βρούμε τα φτερά τα πρωτινά μας, τα μεγάλα, μας τον δίδαξε ο Φώτης Κόντογλου: Πίσω στην Παράδοσή μας. Έως πότε θα είμεθα αχαρακτήριστοι Γραικύλοι;

πηγή: http://kostasxan.blogspot.co.uk
....................................................................................................
.....................................................................................................