Οι υπεραγωγοί, ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος (+1730)και η έλλειψη αντίστασης (επανάληψη)

(επανάληψη από το https://salograia.blogspot.com/2010/01/1730.html )
[...]

Το θέμα της αντίστασης το συζητήσαμε σε προηγούμενα σημειώματά μου. 

Και βέβαια γνωρίζεις ότι υπάρχουν δυο είδη αντιστάσεων σε πνευματικό- υπαρξιακό επίπεδο:

Η αντίσταση στο θέλημα του Εξαποδού, και η αντίσταση στο θέλημα του Θεού. 

Υπάρχει επίσης, η μή αντίσταση στο θέλημα του Έξαποδού και η μή αντίσταση στο θέλημα του Θεού.

Διαφοροποιείται, ο τύπος-λόγος, η ουσία παραμένει η ίδια, βεβαίως.

Αλλιώς, μπορούμε να το εκφράσουμε και ως επιλογή ή του θελήματος της αμαρτίας, ή ως επιλογή του θελήματος του Παναγίου Τριαδικού Θεού , ή με άλλη διατύπωση, ως επιλογή του ΜΗΔΕΝ και ΈΝΑ(τα εξηγούσαμε κι αυτά σε παλαιότερη ανάρτηση) με το οποίο εργάζεται και προχωρεί ο υπολογιστής του επίγειου βίου μας, μέχρι να καταστούμε ουρανοπολίτες, κατά την ώρα, τού εν τω κόσμω, θανάτου μας.

Διαλέγεις και παίρνεις.
Διαλέγεις και παίρνεις σε αυτή τη σύντομη σαν όνειρο ζωή, με ποιούς θα πάς και ποιούς θα αφήσεις, που λέει και ο πονεμένος ποιητής .

Ένα πράγμα είναι βέβαιο τελικά:
Πως ό,τι και να κάνεις, την αντίσταση προς μια κατεύθυνση δεν μπορείς να την αποφύγεις , διότι, υπάρχουν πάντα , μέσα στον καθένα μας, δ ύ ο 
θ ε λ ή μ α τ α αντιτιθέμενα - καθ' ό λ η τη διάρκεια του ισόβιου αγώνα μας-η σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός.

Παρακαλώ, να τα λαβαίνουμε υπόψη πάντα αυτά τα δυο θελήματα που ξεφυτρώνουν εκεί που δεν το φαντάζεσαι κάνοντάς μας, τη ζωή ποδήλατο , και ας παρατήσουν οι κύριοι φρουδικοί ψυχολόγοι τις έωλες αηδίες περί καταπίεσης.

Ό,τι και να κάνεις , φίλε, στη ζωή σου, π ά ν τ α κάτι θα καταπιέζεις, πάρ’το χαμπάρι!

Θα καταπιέζεις μέσα σου το ληστή, ή θα καταπιέζεις μέσα σου, τον εκκολαπτόμενο άγιο; 

Επίλεξε, όχι σαν πάβλακας, αλλά... με βάση τα αιώνια κέρδη και τις αιώνιες ζημίες!

Σε παλαιότερη ανάρτηση- αν θυμάσαι- έπλεξα και το εγκώμιο στην πεθερά μου

(:-Ο Εγκώμια πεθεράς ; Για Όνομααα! πραγματικά είσαι θεότρελη, μανδάμ Σαλογραία)

με θέμα ακριβώς την έλλειψη κακής αντίστασης που όλη τη ζωή της επέδειξε, χάριν της ενότητας της οικογένειας, χάριν της Ορθοδόξου πίστεως που την ενέπνεε, και χάριν της αγάπης που είχε για τον ένα και μοναδικό σύντροφο του βίου της, διότι -ευτυχώς- δεν πρόλαβε να γνωρίσει και άλλον 

(ώστε να την σακατέψουν στη συνέχεια οι δαιμονιώδεις λογισμοί, των συγκρίσεων του στυλ: -Α ο Νίκος, με φίλαγε έτσι, α ο Κώστας με... δάγκωνε αλλιώς, α ο Τάσος μου έκανε το... μασάζ παραπέρα..)

Μακάρια γυναίκα , η πεθερά μου, αφού μέχρι και γω -η δύσκολη νύφη της - την αγάπησα!

- Και τελικά, περιστεράκι μου, πίνοντας και μια γουλιά ελληνικό καφεδάκι θα καταλήξουμε πού; 
Θα καταλήξουμε ότι αυτό το θέμα της αντίστασης είναι μείζονος σημασίας. 
-Ποιά είναι η διαφορά, μεταξύ ημών των κοινών -φαρισαίων- θρησκευάμενων, και των αγίων; 
- Οι άγιοι, λατρεμένο μου, στο θέλημα του Κυρίου- όποιο και να ‘ταν, όσο πικρό και αν έδειχνε- δ ε ν αντιστέκονταν.

Υποκλίνονταν μπροστά στο θέλημα του Κυρίου. 
Γίνονταν χώμα μπροστά στο θέλημα του Κυρίου.

Εφάρμοζαν τη σοφή ρήση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου:

-Ει το φέρον σε φέρει, φέρε και φέρου. Ει δε αγανακτείς, και σαυτόν λυπείς, και το φέρον σε φέρει.

Σε ελεύθερη απόδοση: Όταν οι περιστάσεις σε αναγκάζουν να πας προς μια κατεύθυνση πήγαινε χωρίς αντίσταση-αγανάκτηση προς εκείνη την κατεύθυνση διότι αν -πηγαίνοντας- αγανακτείς, και τον εαυτό σου θα στενοχωρείς και οι περιστάσεις- έτσι κι αλλιώς- θα σε πάνε εκεί που είναι να σε οδηγήσουν.

Οι άγιοι , λοιπόν,αντιστέκονταν κατακαπνού στο θέλημα του Εξαποδού και δ ε ν αντιστέκονταν στο θέλημα του Κυρίου.

Όχι μόνο δεν αντιστέκονταν αλλά και λαχταρούσαν να εφαρμοστεί στη ζωή τους, το θέλημα του Κυρίου, όσο σκληρό και αν φαινόταν.

Και τότε,μέσα σε αυτήν την θεόπνευστη και αιματηρή εγκατάλειψη, η Χάρις, τούς επισκεπτόταν με εκθαμβωτικούς , ενίοτε, τρόπους.

Δεν ξέρω αν σου φαίνονται αυτονόητα εσένα, αλλά τούτη τη σημασία της έλλειψης αντίστασης των Αγίων, τώρα τελευταία μπορώ να πώ ότι την εμπέδωσα κάπως, και ξέρεις, ακριβώς, πότε;

Όταν έτυχε να ακούσω τα επιστημονικά περί της σημασίας των υπεραγωγών.

Υπάρχει -λένε οι ειδικοί- και στην επιστήμη ένα μεγάλο κεφάλαιο που πραγματεύεται την έλλειψη ή μη αντίστασης, διάφορων υλικών στην διέλευση του ηλεκτρικού ρεύματος.

Ένα ενδιαφέρον μέρος του κεφαλαίου αυτού, είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία υλικών, οι υπεραγωγοί, για την ανάπτυξη των οποίων από την δεκαετία του 1980 μέχρι στις μέρες μας, γίνεται έντονη ερευνητική προσπάθεια.

- Τι είναι οι υπεραγωγοί; 
- Να το πω απλά- για να το καταλάβω μέχρι και γω η γραία- είναι υλικά, τα οποία έχουν-λέει ο ειδικός- μηδενική αντίσταση στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Μέχρι τώρα, ξέραμε για τα καλώδια που έχουν σύρματα- δια μέσου των οποίων περνάει το ηλεκτρικό ρεύμα. 
Το μέταλλο των συρμάτων, είναι ο αγωγός μέσα από τον οποίο περνάει το ηλεκτρικό ρεύμα, που δεν είναι άλλο από ροή ηλεκτρονίων. 
Τα μέταλλα όμως- άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο- παρεμποδίζουν κάπως τη ροή, εμφανίζουν δηλαδή αντίσταση στο πέρασμα του ηλεκτρικού ρεύματος. 
Στην αντίσταση αυτή οφείλεται και η θέρμανσή τους κατά την διέλευση του ηλεκτρικού ρεύματος. 
Αυτός- δηλαδή η θέρμανση των αγωγών του ηλεκτρικού ρεύματος- είναι και ο περιορισμός στην ανάπτυξη πιο γρήγορων επεξεργαστών για τους υπολογιστές, σε σχέση με αυτό που λειτουργεί σήμερα. 
Η ιδιότητα των υπεραγωγών (μηδενική αντίσταση στο ηλεκτρικό ρεύμα) ήταν γνωστή εδώ και πολλές δεκαετίες για μέταλλα όπως ο μόλυβδος, αλλά σε θερμοκρασίες όμως που επιτυγχάνονται πολύ δύσκολα- μόλις 2-5 βαθμοί πάνω από το απόλυτο μηδέν. 
Η ελπίδα για την ανάπτυξη υπεραγωγών σε συνηθισμένες θερμοκρασίες αναπτερώθηκε τα μέσα της δεκαετίας του 80 οπότε και ανακαλύφθηκαν υπεραγωγοί σε θερμοκρασία υγρού αζώτου (77 ολόκληρους βαθμούς πάνω από το απόλυτο μηδέν!). 
Και η προσπάθεια συνεχίζεται έντονη, αν και τα τελευταία χρόνια φαίνεται να υπάρχει μια στασιμότητα, ως προς την υπεραγωγιμότητα σε σχετικά υψηλές θερμοκρασίες.

Αυτού του είδους τα υλικά έκαναν πραγματικότητα τους μαγνητικούς τομογράφους ή τα CT scanners. 
Μια -με πολλή ανυπομονησία αναμενόμενη εφαρμογή τους- όταν αναπτυχθούν υλικά τα οποία θα είναι υπεραγωγοί σε θερμοκρασία δωματίου- είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές.

Σ' αυτούς τους υπολογιστές του μέλλοντος- οι επεξεργαστές των οποίων θα φτιάχνονται από υπεραγωγούς, λόγω της μηδενικής αντίστασης στην διέλευση του ηλεκτρικού ρεύματος - οι ταχύτητες θα είναι ασύλληπτες και οι δυνατότητές τους, θα είναι πρακτικά απεριόριστες.

Λένε- πάντα οι επιστήμονες- ότι όταν θα κατασκευαστούν υπεραγωγοί που θα είναι λειτουργικοί σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, τότε, θα γίνει τέτοια αλλαγή στην τεχνολογία και τις εφαρμογές της, όση έγινε, μετά την ανακάλυψη του ηλεκτρικού ρεύματος.

-Χαμός στο ίσωμα δηλαδή, θα μας προκύψει, μανδάμ Σαλογραία μου.

-Θα σαλέψουμε από τα επιτεύγματα της επιστήμης, περιστεράκι μου, τόσο όσο δεν το φαντάζεσαι! 
Τα γράφει και ο μακάριος ο άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης στην προφητεία του.
.............................................
Ακούγοντας, λοιπόν, αυτά τα στοιχειώδη για τους υπεραγωγούς , λατρεμένο μου, ξαφνικά, άρχισα να κοιτάζω τους Αγίους του Θεού, με άλλο θαυμασμό, με άλλο βλέμμα.
Ξαφνικά, κατάλαβα- μέσα από την επιστημονική εικόνα- πού βρισκόταν το απίστευτο μεγαλείο τους.
Το μεγαλείο τους και η διαφορετική τους υπαρξιακή ποιότητα σε σχέση με κείνη- τής των κοινών και ανυποψίαστων θνητών- ήταν η τέλεια υποταγή τους, στο θέλημα του Κυρίου.

Η τελεία έλλειψη αντίστασής τους, στο θέλημα του Κυρίου. 
Οι άγιοι, ξαφνικά, στη συνείδησή μου, άστραψαν ώς τα υπερυλικά, τα κεκαθαρμένα δια μιας μυστικής προαιρέσεως προσευχητικής-ΑγιοΠνευματικής, σε τέτοιο σημείο, που να επιτρέπουν στον Παράκλητο, να διέρχεται δια μέσου αυτών, απροσκόπτως, και να τελεσιουργεί τα θαυμάσια.

Πρόχειρα, έχω στο νου, το πασίγνωστο περιστατικό από το βίου του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου ο οποίος, με μια μόνο θερμή προσευχή του, δια της ενεργείας της θείας Χάριτος, τηλεμετέφερε το πιάτο με το αχνιστό πιλάφι που είχε μαγειρέψει η αφεντικίνα του, από το Προκόπι της Μ.Ασίας- όπου διέμεναν- στην Αραβία, εντός κλειδωμένου δωμάτιου του πανδοχείου όπου το αφεντικό του, ο Τούρκος αγάς,είχε καταλύσει, έχοντας μεταβεί εκεί -μετά απο μακροχρόνιο και επικίνδυνο και κουραστικό ταξίδι- προς προσκύνηση των μουσουλμανικών ιερών τόπων.
Το θαύμα αυτό που ο άγιος επιτέλεσε με όλη του την απλότητα δια της ακραδάντου πίστεως, ελπίδος και αγάπης στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, κατέπληξε όλο το χωριό, όταν αφίχθη εκεί ο ε ν ε ό ς Τούρκος αγάς, κουβαλώντας, ως απίστευτο αποδεικτικό στοιχείο, και το πιάτο του και απογειώνοντας- με τα λεγόμενά του- το σεβασμό των συντοπιτών τούρκων και ελλήνων, στο πρόσωπο του μακαρίου Ιωάννη. 
Ο ταπεινότατος Ιωάννης, δούλος του Τούρκου αγά, στο Προκόπι, της Μ. Ασίας, όντας κεκαθαρμένος εν Αγίω Πνεύματι, εισακούστηκε από το Θεό- ως γνήσιος φίλος του- και κάτι το τόσο υπερφυσικό, πραγματοποιήθηκε διότι και οι νόμοι της Φύσεως, αναστέλλονται και μετα-τρέπονται μπροστά στις εντολές του Χριστού -δια των ανθρώπων που Τον λατρεύουν ημέρα και νύχτα.
Δεν επιδεικνύουν οι ζωές όλων των αγίων τέτοια μεγάλα και φανερά σημεία και ούτε τα επιζητούμε αυτά, οι Πιστοί οι Ορθόδοξοι.
Για μας, είναι αρκετή η εμπειρία της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οι μαρτυρίες από τη ζωή των Αποστόλων, Πατέρων, Αγίων και Ομολογητών δια μέσου των αιώνων.
Για μας είναι επίσης αρκετά τα άπειρα θαύματα που λαμβάνουν χώρα, σε μικροσκοπικό-νανο- επίπεδο, μέσα, στα σώματα, μέσα στις ψυχές , μέσα στις ζωές μας. 
Αυτά, μας στερεώνουν και μας εμψυχώνουν, όμως και μια ματιά σε υπέροχα σημεία στη ζωή των μεγάλων Αγίων της Εκκλησίας, μας παρηγορεί σε κάποιες ώρες πιο δύσκολες, όταν μεγάλοι πειρασμοί, έρχονται να σαλέψουν τα πόδια των Ορθοδόξων, σε όλη την Οικουμένη. 
Με βάση τα σημεία των καιρών μπορούμε να υποθέσουμε ότι είμαστε σε καιρούς πολύ πλησίον του Αντίχριστου.
Εκείνος όταν θα έρθει, θα επιτελεί κατά φαντασίαν δυνάμεις υπερφυσικές, ώστε να κλονίσει ει δυνατόν και τους εκλεκτούς. 
Το γνωρίζουμε.
Οι άνθρωποι στους έσχατους χρόνους, επειδή θα έχουν κατακλυσθεί από τον άφατο εγωκεντρισμό τους, δε θα μπορούν να ξεχωρίσουν τις ενέργειες της Πλάνης, από τις ενέργειες του Παναγίου Πνεύματος. 
Μόνο όσοι γνωρίζουν κάτι για την αναγκαιότητα της εν Κυρίω Ιησού Ταπείνωσης, μόνο όσοι έχουν κάποια γεύση από την αγνότητα τής εν Κυρίω συντετριμμένης και τεταπεινωμένης καρδίας, ίσως, να καταφέρουν να σωθούν από τη Μεταφυσική λαίλαπα που έρχεται, να στερεωθούν σαν στρείδια φαινομενικά ασήμαντα, στο Βράχο της Ορθής Πίστεως και Εμπειρίας και να γλυτώσουν, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, Πάντων των Αγίων και Πασών των αγίων Ασωμάτων Δυνάμεων, των Αοράτων, πλήν, πάνυ ισχυρών συμπαραστατών μας, ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα αλλά προς τα Αρχάς, προς τα Εξουσίας του Κοσμοκράτορος του Σκότους, του αιώνος τούτου, του απατεώνος...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ
 ( κατά κόσμον Ευαν. Παναγοπούλου-Κουτσούκου)

Έλληνας ερευνητής ρίχνει φως στους νευρώνες επιθετικότητας του εγκεφάλου

Γράφει η Βασιλική Κουρλιμπίνη

Τους εγκεφαλικούς βιολογικούς μηχανισμούς πίσω από την επιθετική συμπεριφορά φωτίζει μια νέα επιστημονική έρευνα με επικεφαλής ένα νέο Έλληνα ερευνητή της διασποράς.

Η επιθετικότητα είναι μια συμπεριφορά που συναντάται σε όλο το ζωικό βασίλειο και είναι παρούσα στον άνθρωπο από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Όπως όλες οι συμπεριφορές, η επιθετικότητα πηγάζει από τον εγκέφαλο. Μέχρι σήμερα όμως παραμένει σε μεγάλο βαθμό μυστήριο η ταυτότητα των συγκεκριμένων νευρώνων που εμπλέκονται στην επιθετική συμπεριφορά.

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Στέφανο Σταγκουράκη του Τμήματος Νευροεπιστήμης του ιατρικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, που πειραματίσθηκαν με αρσενικά ποντίκια και έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης "Nature Neuroscience", ανακάλυψαν ότι μια προηγουμένως άγνωστη ομάδα νευρώνων (PMv), που βρίσκεται στον υποθάλαμο του εγκεφάλου, παίζει ρόλο-κλειδί στην έναρξη και στην οργάνωση της επιθετικότητας.

Μάλιστα, ο Σταγκουράκης και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν στους συγκεκριμένους νευρώνες τη σύγχρονη τεχνική της οπτογενετικής ("χειραγώγηση" των γονιδίων μέσω φωτός) και κατάφεραν να ελέγξουν την επιθετικότητα των πειραματόζωων, ενεργοποιώντας ή αναστέλλοντας τη δράση αυτών των εγκεφαλικών κυττάρων. Έτσι, είτε ώθησαν τα ποντίκια να επιτεθούν, είτε αντίθετα "φρέναραν" μια επίθεσή τους.

Τα αρσενικά ποντίκια, όπως και άλλα ζώα, συχνά επιτίθενται το ένα στο άλλο με στόχο να επιβληθούν ως ανώτερα στην άτυπη ιεραρχία της κοινωνίας τους. Οι ερευνητές κατόρθωσαν να αντιστρέψουν τους ρόλους, με το να αναστείλουν τη δραστηριότητα των συγκεκριμένων νευρώνων στα κυριαρχικά πειραματόζωα και αντίστροφα να ενεργοποιήσουν τα ίδια εγκεφαλικά κύτταρα στα υποτακτικά ποντίκια, με αποτέλεσμα να επιβεβαιωθεί το ρητό του Ευαγγελίου "ούτως έσονται οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι"!

Πηγή: ΑΠΕ

Το περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας (επανάληψη)

(επανάληψη από το https://salograia.blogspot.com/2010/09/blog-post_14.html )

Περιστεράκι μου,
την ξέρεις  την τολμηρή την  ερώτηση που έθεταν πριν  χρόνια, κάποιοι αρκουδόμαγκες:

-Τι είναι αυτό που βρίσκεται πίσω σου, είναι μαύρο, και κρατάει μαστίγιο;

-Πολύ αλλόκοτο ακούγεται, πες το, δεν το βρίσκω, να το πάρει το ποτάμι!

-Αχαχα! ...λοιπόν το μαύρο, που είναι πίσω σου, και κρατάει και μαστίγιο ...είναι η ...λαλακία 
που σε δέρνει!

- Πιφ! εξυπνάδες! 
Αηδίες! Εμένα δε με δέρνει τίποτα, εσύ είσαι απλώς για τα πανηγύρια, θεόμουρλη, γριά ασυμμάζευτη...

-Μη βρίζεις, λατρεμένο, μη βρίζεις, χαίρονται οι δαιμόνοι , και μου θυμίζεις τη μακαρίτισσα...ασε να σου αναλύσω,  άκουσον μεν, πάταξον δε(ν)......

Ποία, λέγω, ήτο η κύρια ...λαλακία που έδερνε την αφεντιά μου;

Η απερίγραπτος ...τοιαύτη και τοσαύτη που με «έδερνε»- και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω- είχε σχέση με την αντίληψη ότι αρκεί να σου εξηγήσω κάτι -το οτιδήποτε- λεκτικά , και εσύ  θα το καταλάαααβεις!

Τέτοια κούνια με κούναγε και ροχάααλιζα μακααάρια μες στην καρακοσμάρα μου, η καλτάκα...

-Και δεν ισχύει αυτό, Σαλογραία μου; θα  ρωτήσει ίσως η νεαρή  Πηνελόπη -που διαβάζει με θρησκευτική αφοσίωση το μπλοκάκι, εμψυχώνοντάς με...

-Ισχύει, λατρεμένο μου, ισχύει για  πράγματα με λογικές κατασκευές και δομές, όχι όμως για  αναφερόμενα σε συναισθήματα και εμπειρίες ζωής των ανθρώπων. 

Ας πούμε, αν σου δώσω ένα μικρό μίξερ και σου πω:  έτσι δουλεύει αυτό το μαραφέτι, θα το βάλεις στην πρίζα, θα πατήσεις εκείνο το κουμπάκι, και χιμπατζής να είσαι, και IQ ραδικιού να έχεις, θα το καταλάβεις θα το εφαρμόσεις και θα κάνεις με δαύτο, τη σκορδαλιά που πρέπει να κάνεις, και η ομήγυρη θα γλείφει τα δάχτυλά της...

Αν όμως, προσπαθήσω να σου περιγράψω, πώς ένιωσα όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, εσύ θα το αντιληφθείς ψιλά, εγκεφαλικά, ως μια στεγνή πληροφορία που σου δίδεται- αποκλείεται να το αντιληφθείς βιωματικά διότι δεν έχεις γεννήσει ακόμα και όλη σου η γνώση  για γέννες, αναφέρεται μόνο σε ό,τι είδες στο σινεμά ή σε φίλους και  σε συγγενείς, πράγμα που ΔΕΝ είναι καθόλου, μα καθόλου- σου τονίζω- το ίδιο...

Αυτά που γράφω σήμερα, grosso modo , σε γενικές γραμμές δηλαδή, τα επαναλάμβαναν και σε μένα, οι μεγαλύτεροι, όταν βρισκόμουν στη δική σου νεαρή ηλικία- νόμιζα ότι κατανοούσα τα σχόλιά τους, νόμιζα λέω- το όρνεον - πλην, την τύφλα μου δεν είχα συλλάβει έως ότου ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, καθώς και οι άγιες Γραφές αναφέρουν.

-Τι είναι, πάλι αυτό το πλήρωμα του χρόνου; Με έχεις μπερδέψει! 

-Ως πλήρωμα του χρόνου ορίζεται ο καιρός κατά τον οποίο λαμβάνω και γω την ανάλογη εμπειρία και έτσι δια της εμπειρίας και μόνο δια της προσωπικής μου εμπειρίας- σε ένα κάποιο βαθμό- ΚΑΙ τα δικά σου βιώματα, είμαι σε θέση να τα συν-αισθανθώ...να τα ζήσω εντός μου, σαν να είμαι και γω, λιγάκι μέσα στο δικό σου σώμα-δωμάτιο.

Το έχω αναφέρει και παλιότερα αλλά επειδή επιθυμώ να το εμπεδώσεις έτι και έτι, θα το ξαναπώ:

Μου αρέσει να παρομοιάζω τον κάθε άνθρωπο- κυρίως λόγω της φύσης του νευρικού του συστήματος- σαν ένα δωμάτιο περίκλειστο. 

Το τέλος του δωματίου, βρίσκεται στα όρια των δερματίνων χιτώνων του σώματος.

Όλη η ανθρωπότητα, θα μπορούσε να μοιάζει  σαν ένα σύνολο διαρκώς μετακινούμενων δωματίων, εκτεινόμενων στο φαινομενικά ατελεύτητο πεδίο του χωρόχρονου, άλλο κοντινότερα, άλλο πιο μακριά μου.

Οι τοίχοι κάθε δωμάτιου  συναποτελούν το ένα έκαστο έμψυχο, ανθρώπινο σώμα. 

Το "εγώ" που κατοικεί μές σ' αυτό το σώμα- δωμάτιο είναι η ατομικότητά μας, η μοναδική συνειδητότητα του προσώπου, που δια του εγκεφάλου εκφράζεται ποικιλότροπα.

Τα έπιπλα και τα αντικείμενα που διαθέτει αυτό το δωμάτιο, απεικονίζουν τις ε μ π ε ι ρ ί ε ς μας.

Κανένα "εγώ"

- ποτέ των ποτών όσο ζεί σ' αυτή τη ζωή- 

δε βλέπει κατά πρόσωπο το άλλο "εγώ" 

το "εγώ" του διπλανού σώματος- δωματίου.

Είμαστε κλειδωμένοι, κατάμονοι, ο καθένας στους δικούς του περιορισμούς και την υπαρξιακή μοναξιά του.

Τα κελλιά μας, δε διαθέτουν  οροφή... μόνο ένα κομμάτι ουρανού, μπορεί-αν θέλει-όταν  σηκώσει το κεφάλι,  να χαρεί  ο καθένας. 

Απ’ αυτή την ανοιχτή οροφή ακούγονται  οι φωνές μας στα άλλα δωμάτια, τα κοντινότερα,  και τ'  απόμακρα.

Το κάθε «εγώ» μπορεί να ακούσει τη φωνή του διπλανού του «εγώ»- ακούει τη φωνή  καθώς εκπέμπεται απ' το δίπλα δωμάτιο...

Αυτά τα περίκλειστα κελλιά  της εμπειρίας, βρίσκονται σε αέναη κίνηση, όχι μόνο εν τόπω αλλά και εν χρόνω, όπως ακριβώς και τα σώματα των ανθρώπων.

Συχνά δυο δωμάτια-σώματα, για λίγο, βρίσκονται δίπλα δίπλα συν-χρόνως...
Αν θέλουν οι κάτοικοι που μένουν εντός, πιάνουν επί μακρότερον την κουβέντα,ακούγοντας τη χροιά της φωνής και προσπαθώντας να προσδιορίσουν τις σημασίες των λόγων της.

Τακτικά, δημιουργούνται, μεταξύ των συνομιλούντων ιδιαίτερες φιλίες, οικειότητες.

Τότε, με την περιγραφή της κουβέντας , προσπαθούμε
να φ α ν τ α σ τ ο ύ μ ε τι κουβαλάει ο διπλανός στο κελλί του.

Έχουμε κάνει και τις μύριες -προς τούτο- συμβάσεις πάνω στη γλώσσα. 

Μας περιγράφει ας πούμε ο ένοικος Φαίδωνας:

-Εμένα το δικό μου δωμάτιο, ευνοήθηκε με καλή παιδική ηλικία...

-Ξέρω τι είναι η παιδική ηλικία, του απαντώ.
Είναι κάτι σαν κούκλα, σαν μολυβένιο στρατιωτάκι,  δεν είναι; 

(Ο Φαίδωνας δε με βλέπει... ποτέ δε με βλέπει, ούτε και γω.

Φτιάχνω για τη μορφή του εικόνες με  φαντασία.

Το ίδιο και κείνος εξάλλου, για μένα.

Νομίζω ότι είναι ίδιος ο Μπρατ. Εκείνος με κόβει για Αντζελίνα, χιχι...

Μονάχα ο Ουρανός με βλέπει όπως είμαι  απ' το ασκεπές περίκλειστο –ολοτρόγυρα- δώμα.

Σωπαίνει.

Ακούει, ο Φαίδωνας,  τα λόγια, της φωνής-  πάντα μόνο τον ήχο, γραπτό ή προφορικό που καταφέρνω να αρθρώσω ή που του στέλνω με ταχυδρομικά περιστέρια- e -mail ) .


............................................
-Έτσι ακριβώς, απαντάει εκείνος πάλι.

-Α ξέρω τι είναι, αποκρίνομαι με τη σειρά μου, προσπαθώντας να τροφοδοτήσω την επαφή.

Είχα και γω ένα μολυβένιο στρατιώτη, ένα αεροπλανάκι, μια κούκλα, αλλά κάποιος, μου τα πέταξε στο δωμάτιο, σπασμένα.

Ξέρεις τι είν' τα σπασμένα;

-Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος, μουρμουρίζει αμήχανος  ο Φαίδωνας. 
Είμαι δεκαοχτώ χρονώ και ακόμη δε μου έσπασε τίποτα, δε γνωρίζω...

Θα προσπαθήσω να φ α ν τ α σ τ ώ - αργότερα όμως- τώρα παίζω  παιγνίδι με ρόλους- στο κομπιούτερ... το χάρισε ο πατέρας.

-Τι είναι κομπιούτερ; Είμαι παλιάς φιλοσοφικής σχολής, δε μου αρέσουν οι μηχανές, δε συνάντησα κομπιούτερ μέχρι τα σήμερα...

-Δε συνάντησες; κομπιούτερ ...μοιάζει σαν κουτί...κάπως σαν τη ντουλάπα που ξέρω ότι έχεις και συ στο δικό σου δωμάτιο, μονάχα μικρότερο...
-Α κατάλαβα. 

Μια μικρή ντουλάπα είναι ο κομπιούτερ...και τι είναι το παίξιμο ρόλων, που παίζεις με τις ώρες σε αυτό το ...κομπιούτερ;

-Να, είναι σαν τα αμέτρητα ρούχα, που ανοίγεις την ντουλάπα και φοράς -πότε το ένα, πότε το άλλο- και έτσι αλλάζεις την όψη σου...

-Α, το εμπέδωσα. 

Μην εξηγείς άλλο, μη σε κουράζω...
Ενδιαφέρον παιγνίδι μου φαίνεται...θα ήθελα και γω να το παίξω...

-Να το παίξουμε, αρκεί να σταματήσει το χιόνι...

-Χιόνι;

-Ναι, στην Αλάσκα που μένω χιονίζει τον περισσότερο χρόνο, αντείπε ο Φαίδωνας.
-Α! Ξέρω τι είναι το χιόνι...είναι σαν τα παγάκια που έχω στο ψυγείο μου.

Εδώ στην Αφρική που μένω, δε χιονίζει ποτέ, ο ήλιος μας καίει συνέχεια σχεδόν, αλλά ξέρω τι είναι το χιόνι. 
Είδα ταινία με χιόνι τις προάλλες...ένα αεροπλάνο έπεσε στις  Άνδεις. 

Αυτοί που επέζησαν φάγαν παγωμένους ανθρώπους, ωμούς,  και έτσι κατάφεραν, επιβίωσαν.

-Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις. Είσαι κοπέλα έξυπνη με ευρύτητα πνεύματος και με νιώθεις...
-Ναι, σε νιώθω, νομίζω πως είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. 

Τόση κατανόηση δε βρήκα από άλλον, τι λες; παντρευόμαστε;

-Παντρευόμαστε.
................................

Και παντρεύονται.

Και ζούνε βίους παράλληλους στα γειτονικά τους δωμάτια-σώματα.
Επειδή ο έρωτας δημιουργεί ισχυρότατη την ψευδαίσθηση της ταύτισης και της κατανόησης...

Και μετά,  ο έρως απ’ τις ορμόνες εξανεμίζεται, η μοναξιά η κουτσοδόντα, των δαιμόνων συνεργούντων τίμιε πάτερ, καγχάζει ίδια  εφιαλτικό κάδρο στον τοίχο της μισοσκότεινης κάμαρης.

Κάπως έτσι διεξάγονται οι διάλογοι των πολιτισμένων.
Κάπως έτσι κατανοούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Φαίνεται απροσπέλαστο το μυστήριο του είναι μας...

Και βέβαια το Άκτιστο  Είναι του Θεού, βρίσκεται κεκρυμμένο απόλυτα στης Αγνωσίας το Γνόφο...

Γι αυτό και η Ταπείνωση- ως δόσιμο αγάπης, ως πλήρες ξέχασμα του εαυτού, Χάρισμα των Αγίων- αποτελεί την υπέρτατη αρετή, το μόνο της Αλαζονείας αντίδοτο...

Γι αυτό έγραφε  ο Μπ. Σω,   ότι ακόμα και αν διαβάζαμε την πιο λεπτομερή και  πολύτομη βιογραφία  ανθρώπου και πάλι το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι γνωρίζουμε για κείνον -επί της ουσίας- θα ήταν τα μανικετόκουμπα και  της στολής του τα μέρη.

-Ποτέ -επί της ουσίας- άνθρωπος δεν είδε ανθρώπου, το πρόσωπο.

-Και κανενός ανθρώπου- επί της ουσίας- η εμπειρία δεν περιγράφεται.

-Μονάχα με όρους εξαιρετικά σχετικούς και κατά προσέγγιση αποδίδεται.

Και ψηλαφούμε τα γεγονότα, τα σκότη και η μοναξιά μας- ανθρωπίνως- δεν αίρεται.

Μονάχα ο Ουρανός από ψηλά, μας κοιτάζει ευσπλάγχνως.

Σωπαίνει.

Και παρεμβαίνει με την έσχατη διά-κριση.

Και μας απαγορεύει, ρητά, να κρίνουμε την πάντα αόρατη ψυχή του πλησίον.

Διότι, το «εγώ»- πρόσωπο, του πλησίον- 

-πάντα να το θυμάσαι και μην τους πιστεύεις τους δαίμονες όταν σου λένε πως «ξέρεις!»-

ποτέ μα ποτέ, πριν τη Συντέλεια δεν θα το δούμε.

Ειρήνευε.

Ειρήνευε, επειδή η Έσχατη Κρίση είναι του Κυρίου η αδιαπραγμάτευτη αρμοδιότητα. 

Εκείνος κατέχει την τέλεια πληροφορία, την πλήρη εικόνα, την ζωηφόρο αγάπη, όταν θα ηχήσουν οι σάλπιγγες, όταν θα πέσουν οι τοίχοι των φυλακών μας, και όταν όλος ο κόσμος με  αιώνια φωτιά  θα αλατιστεί και εν ριπή οφθαλμού, θα γίνει Καινούργιος!

Ευανθία η Σαλογραία

Οι παραμορφωτικοί καθρέφτες της υποκειμενικότητας (επανάληψη) στο περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας

(το κείμενο που ακολουθεί είναι επανάληψη
από το https://salograia.blogspot.gr/2010/10/blog-post_17.html)

Περιστεράκι μου,

με θλίβει,  που ακόμη,  δεν καταλαβαίνεις  την αναγκαιότητα  της παρουσίας, Ορθόδοξου 

(μακράν εμού οι Ινδουϊστές ...γκουρούδες...α πα πα )

 πνευματικού οδηγού δίπλα σου.

Αυτό  το κατανοούν μέχρι και οι κοσμικοί ψυχοθεραπευτές οι οποίοι πορεύονται, συμβουλευόμενοι  - έκαστος- τον ψυχοθεραπευτή του.

Θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα, όταν -διαβάζοντας κάποτε  περί οικογενειοθεραπείας-πληροφορήθηκα  την  ύπαρξη δ ύ ο  ειδικών
που άκουγαν  -  τα προβλήματα των μελών της οικογένειας - ενώ  συνάμα βιντεοσκοπούσαν όλη τη συνεδρία, προκειμένου, μετά  το τέλος του επαγγελματικού ραντεβού,  να σχολιάσουν πάντα  τα λεγόμενα και εκφραζόμενα, σημείο προς σημείο, ώστε να μην παρασυρθούν σε άκρως υποκειμενικές(εξ αιτίας των προσωπικών  τους εμπειριών )  ερμηνείες και σχόλια.

Για να το εκφράσω  πιο απλά:
 Ας πούμε, αν ο ένας ψυχαναλυτής  έζησε με  γονιό αλκοολικό και του τύχαινε άνθρωπος-στην οικογενειακή ομάδα-  με παρόμοιο  ιστορικό, ίσως ο θεραπευτής να μπλεκόταν  στα νήματα των προσωπικών  του πληγωμένων  βιωμάτων, και ν' αντιμετώπιζε  λανθασμένα,   τον έχοντα το πρόβλημα του αλκοολισμού  -  ασθενή.

Όταν ο θεράπων  αντιμετωπίζει  εμπαθώς,  το θεραπευόμενο, αντί για θεραπεία προκύπτει,  καινούργιο μπέρδεμα.

 Βοηθάει -λένε - στη διαδικασία της επούλωσης των ψυχικών τραυμάτων , η σχετική αποστασιοποίηση  απ' τη μεριά του ψυχολόγου ή ψυχίατρου  και η έλλειψη
(είτε θετικής είτε αρνητικής ) προσκολλήσεως  απέναντι  στο πρόσωπο που επιζητεί, την εσωτερική  υγεία και ισορροπία του.

(Πόσοι  ειδικοί,  τηρούν αυτή την παράμετρο, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω).

Η παρουσία, ωστόσο,  και δεύτερου ψυχοθεραπευτή στην ομαδική συνεδρία,  εξασφαλίζει μια παραπάνω   εγγύηση αντικειμενικότητας  για την ανεύρεση υγιέστερων  λύσεων.

Ο Καρλ Ρότζερς υπήρξε  ένας  φημισμένος ψυχίατρος, με αυτή την ειδίκευση.

Τελικά, αυτοκτόνησε;

Κάτι τέτοιο, πήρε, χρυσούλι μου,    το μισόκουφο αφτάκι  μου .

-Αληθεύει;
 
Αν ναι, τι του χρησίμεψε τόση ψυχολογική  γνώση;  αναφώνησα
  γουρλώνοντας  τους χαζούς   οφθαλμούς μου.

-Ω ψυχοθεραπευτάαα, θεράπευσον   σεαυτόν...και ύστερον έλα να μου ζητάς εμένα εβδομήντα ευρώ την ώρα, προκειμένου  να καλμάρεις τα νεύρα μου!

Θα προσπαθήσω, ωστόσο,  αγαπημένο  μου, μια και μου λες ότι δεν το αντιλαμβάνεσαι  το γιατί χρειαζόμαστε επειγόντως πνευματικό οδηγό,

( και αλίμονό μας, αν πορευόμαστε ολομόναχοι ψυχολογικά, μη συμβουλευόμενοι και  ζωντανό ανθρωπο κάπου τριγύρω μας- έστω τηλεφωνικώς,  έστω ιντερνετικώς, πάει! θα μας κάνει μια χαψιά, η νοερή  η Μαρμάγκαααα!)

θα προσπαθήσω, τονίζω,    να σου παρουσιάσω  ελάχιστες  εξηγήσεις περί του σκεπτικού μου,  προκειμένου  να καταλάβεις την έγνοια  μου, για την ψυχική σου εξέλιξη και πορεία.

Σου ζωγράφισα   τις προάλλες,  μια εικόνα για το περίκλειστο δωμάτιο της εμπειρίας,  θυμάσαι;

-Θυμάμαι, κυρά μου,  αφαιρεμένο δεν είμαι.!

-Εντάξει, βρε! δε σε είπαμε και μόγγολο, ηρέμησε!

-Μην ακούω "ηρέμησε"  μού 'ρχεται  να σε  δείρωωω!

-Θα με αφήσεις να το τελειώσω αυτό το κομμάτι;

-Εντάξει. Το ράβω. Προχώρα!
.....................................................

Συνειδητοποιήσαμε , λοιπόν, εκ  των προηγούμενων αναρτήσεων  -και συ και γω- το διατί πάσα κρίση περί την ηθική ποιότητα της ψυχής του πλησίον μας, είναι απαγορευμένη απ' το Άγιο Πνεύμα- που δια στόματος του Κυρίου, εν αφάτω σοφία, προτρέπει:

«Μη κρίνετε!"

Εκείνο που με δυσκόλεψε αφάνταστα περισσότερο, όμως, να το καταλάβω, αναφέρεται στο ότι
 απαγορεύεται να κρίνω τελεσιδίκως, όχι μόνο τον πλησίον
 αλλά απαγορεύεται να κρίνω τελεσιδίκως  
 κ α ι τον ίδιο τον  εαυτόν μου,

όσο και αν φ α ν τ ά ζ ο μ α ι ότι διαθέτω, προς τούτο, όλη την πληροφορία( εκ των ένδον).

Τι θέλω να πώ;

Ας αναφερθώ πάλι στο περίκλειστο δωμάτιο της  προσωπικής εμπειρίας, για το οποίο σου έκανα λόγο,  σε προηγούμενα ραβασάκια .

Αυτό το κελλί-έμψυχο σώμα , στο οποίο είναι φυλακισμένος δια βίου ο καθένας μας, διαθέτει στους τέσσερις τοίχους του- από πάνω ως κάτω- καθρέφτες.

Οι καθρέφτες- από κάποιο ατύχημα Αρχέγονης Πτώσης - προέκυψαν μ' ένα κουσούρι.

Δεν είναι σωστοί καθρέφτες.

Είναι παρα-μορφωτικοί.

Παρα-μορφώνω, σημαίνει δίνω μια παρα-πλήσια μορφή από εκείνη -την αρχική- που η εικόνα μου, έχει.

Κοιτάγεσαι, λοιπόν, στους καθρέφτες του δωμάτιου και κάθε φορά, σου παρουσιάζουν άλλη μορφή για τα μούτρα σου...

Ναι, ναι, είτε το πιστεύεις είτε όχι, αυτή είναι η ισόβια, έως  εφιαλτική και επικίνδυνη  κατάσταση των εγκλεισμένων...

Οι ψευδαισθήσεις, οι αυταπάτες, ή πλήρης άγνοια της κατάστασης του εαυτού, οι εκ της παραμόρφωσης του καθρέφτη, προερχόμενες...

Κάθε που πέφτει το βλέμμα στους καθρέφτες, παίρνεις άλλη τρομάρα απ’ την εικόνα:

Πότε το κεφάλι γίνεται μακρόστενο σα φίδουκλας, πότε τα μάγουλα απλώνουν και φαίνονται σαν τραπέζι του πινγκ πονγκ, πότε η μύτη μεταμορφώνεται σε ελικοειδές ποτάμι, πότε το στόμα μικραίνει απίστευτα και γίνεται σαν είσοδος μερμηγκοφωλιάς- σχεδόν εξαφανίζεται, ή άλλοτε φουσκώνει- ίδιο με μεγάλη σαμπρέλα στη θάλασσα...

Ο πανύψηλος μπορεί να δει τον εαυτό του, νάνο και ο νάνος μπορεί να δει τον εαυτό του γίγαντα...

Δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, με την παραμικρότερη κίνησή σου- μπροστά τους- η εικόνα αλλάζει... τα σχηματιζόμενα είδωλα -ακόμα και αυτά της επίπλωσης (εμπειρίας σου) στους καθρέφτες παίρνουν άλλα σχέδια(ερμηνείες), συνεχώς αποκωδικοποιεί νοήματα-  παραμορφωτικά- το εγώ μας- που  συχνότατα  εμφανίζονται  απειλητικά, κάποτε χαρούμενα, καμια φορά, φαίνονται ως και υπέροχα.

Θυμάσαι στην Ντίσνεϋλαντ- και ας ήσασταν πολύ μικρά- τι πλάκα που κάνατε στο δωμάτιο με τους συγκεκριμένους καθρέφτες;

Αποτελούν, ωστόσο, μεγάλη αιτία  άγχους, έρωτα, έπαρσης, ηττοπάθειας, μίσους,  φθόνου,  απελπισίας, κατάθλιψης, έως και απόπειρας αυτοκτονίας - δηλαδή ανθρώπινης πλανεμένης κρίσης και από-γνωσης - τούτα  τα κάτοπτρα.

Υποκειμενικότητα ονομάζουν την παραμόρφωσή τους.

Υποκειμενικότητα...

-Κατέχεις  τι είναι, μωρή Σαλογραία, υποκειμενικότητα στην πράξη;

(νταλκάς μεγάλος η πράξη...)

Για πε, να δω αν  σε "πιάνω"

Υποκειμενικότητα  θα πει...ξεκινώντας από την εξωτερική, χειροπιαστή  εικόνα του σώματος:

- Το να είσαι κανονική στα κιλά και ωστόσο, να φαντάζεσαι πως  είσαι υπέρβαρη- ένα το κρατούμενο- να σκυλιάζεις να αδυνατίσεις -επειδή αυτές τις αηδίες λέν' τα περιοδικά που διαβάζεις και οι φιλενάδες στο κομμωτήριο- στη συνέχεια, να αρρωσταίνεις απ' την άστοχη δίαιτα- να σου γίνονται "τα νεύρα ένα μάτσο θυμωμένες οχιές" που γράφει και ο μακαρίτης ο Όσκαρ, με αποτέλεσμα  να χάνεις την αίσθηση της Α-λήθειας από της ψυχής σου τα μάτια.

Όταν , λοιπόν, στον παραμορφωτικό καθρέφτη της υποκειμενικοτητάς σου,
φ α ν τ ά ζ ε σ α ι ότι είσαι θεόχοντρη- και ας είσαι μια χαρά τσουπωτούλα-

(γνωστότατον ότι στα ανατολικά  γεωγραφικά μήκη και πλάτη,   τις προτιμάνε τρρρρελά τις τσουπωτούλες,  οι   άντρες! Μια διαζευγμένη  φιλενάδα, που βρέθηκε στο Ντουμπάι- αφράτη- "έριξε" κοτζαμάν  πρίγκιπα-  της έκανε πρόταση γάμου, ναι καλέεεε! - ναι!  πίστεψέ το- δεν έλεγε ψέματα η γυναίκα,  όμως  εκείνη αρνήθηκε χριστιανικότατα- τρεις κορούλες  δα,  περίμεναν στην Ελλάδα τη μάνα τους- που να τρέχει τώρα με τους τσεμπερωμένους σεΊχηδες στις οάσεις...να τους  λυγιέται   στα τσιφτετέλια και αυτοί  να ευφραίνονται...για Όνομααα! )

 -Επιτέλους δε γίνεται να διαθέτουμε  όλοι τον αυτό ψηλόλιγνο  σωματότυπο  που έχουν κάτι μοντέλα ρωσίδες-  έλεος, έλεος,  ζαβαρακατρανέμιααααα!

 Και δυστυχώς, άμα   πέσεις θύμα της συγκεκριμένης   εωσφορικής  πλύσης εγκεφάλου,  κλειδοστομιάζεσαι....

Σταματάει σε λίγο από νευρική ανορεξία, η έμμηνη ρύση, σταματάει η υγεία , χάνεται η ζωή η πολύτιμη...

(Θε μου Θε μου, δε μας φτάναν οι άλλοι εξαποδοί, πώς  εμπαιζόμαστε, πουλάκι μου,  οι καλοταϊσμένοι δυτικοί και από δαιμόνια ανορεξίας, την σήμερον τη στιγμή που σε άλλες ηπείρους  από πείνα πεθαίνουν παιδάκια,  μα ...ποιος  το φαντάζονταν! )

Υποκειμενικότητα, επίσης,   σημαίνει, να είσαι ως μικρούλα,  τα τρία κακά της μοίρας σου- όπως υπήρξε η φίλη μου η σαλογραία, τότε που ήτο σαλομπέμπα - και παρόλα αυτά, κοιταγόταν στον  καθρέφτη
και  α π ο θ α ύ μ α ζ ε την ...ομορφιά της (χιχιχι ! δε γελάτε κινέζοι μου;)

Καλέεεε!  έβλεπε, η δικιά σου,   ότι ήταν φτυστή- η μεγάλη της αγάπη, η ιταλιάνα ηθοποιός που έπαιζε στις ταινίες με τον Ηρακλή, η Τζίνα Λολομπριτζίτα, ντεεε- τέτοια προβολή και ταύτιση, σωτήρια ωστόσο!

-Θες κι' άλλα  παραδειγματάκια; Πάρε  κάποια  ακόμη:

Υποκειμενικότητα   σημαίνει  να είσαι  φαρισαίος του κερατά  και  ό μ ω ς,
 να  φαντάζεσαι ότι έχεις αγιάσει!

Υποκειμενικότητα σημαίνει  να έχεις αγιάσει και να νομίζεις ότι ο φαρισαϊσμός κυλάει στο αίμα σου…

Υποκειμενικότητα σημαίνει να λένε τα νούμερα ότι είσαι φτωχός και  συ να αισθάνεσαι πάμπλουτος..

Υποκειμενικότητα    σημαίνει  -ενώ   είσαι πάμπλουτος για των ανθρώπων τα μάτια-  να σε κατατρώει η αγωνία  πως  είσαι φτωχός, ή ότι όπου να ναι φτωχαίνεις...να παθαίνεις αϋπνίες της αρκούδας  και να τρέχεις  στο φίλο  ψυχίατρο  Νικόλα -Τιβέριο Οικονόμου-  να σε κοιμίσει...

Υποκειμενικότητα  σημαίνει    ενώ είσαι  αδαής , να  φαντάζεσαι ότι είσαι ειδήμων και τούμπαλιν!

Υποκειμενικότητα συνιστά το να μην ξέρεις την τύφλα σου για το τι γίνεται στην ψυχή του πλησίον από βιώματα και προθέσεις   και ωστόσο  να έχεις την απόλυτη βεβαιότητα ότι, "ναι, ναι εσύ είσαι το τετραπέρατο που γνωρίζεις τα μέσα του", - και τις επικείμενες αντιδράσεις απέξω του- επειδή συνέβη να συναναστρέφεστε εκ του σύνεγγυς ... είκοσι χρόνια...τουλάχιστον...

-Μάμα μία, τι π λ ά ν η η η !

Υποκειμενικότητα φριχτότατη επίσης  αποτελεί το  να εξάγεις αβασάνιστα συμπεράσματα από μια λέξη προφορική -και ακόμη χειρότερα- γραπτή,  του πλησίον, από  αδιόρατο  βλέμμα-κίνηση-στάση του κορμιού του, γεμίζοντας  την καρδιά σου, με μύριες κακές υπόνοιες που βασανίζουν ακόλουθα  και κείνον και σένα,  σα  δαγκώματα μικρών, μαύρων  σκορπιών στης ερημιάς το  καταμεσήμερο...

Άργησα, σου λέω, δεκαετίες- και ας ήξερα από νωρίς,  τι ερμηνεύουν  τα λεξικά- να καταλάβω την απερίγραπτη Απάτη της υποκειμενικότητας, στην οποία απαξάπαντες οι κοινοί θνητοί -όπως ακριβώς τα ψάρια μέσα στη θάλασσα-  κολυμπάμε....

Άρχισα να το ψυλλιάζομαι κάπως, με αφορμή το διαφορετικό άκουσμα της   φωνής, που έχει  έκαστος- ας είναι καλά τα μαγνητόφωνα, χωρίς αυτά, ακόμη θα κάθευδα υπό μανδραγόραν και θα έρεγχα κατά την προσφιλή  μου εικόνα, ως ο Ιωνάς υπό την κολοκύνθην- μετά τη βαρυστομαχιά που προξένησε ο ευλογημένος, στο κήτος...

Λόγω της υποκειμενικότητας, λατρεμένο μου,  μέχρι και το άκουσματης ίδιας της φωνής μας, το προσλαμβάνουμε διαφορετικά από τους άλλους, επειδή οι ίδιοι   ακούμε  αυτή τη φωνή ,
μ έ σ α από την κρανιακή μας κοιλότητα, ενώ όλοι οι άλλοι, προσλαμβάνουν  τη φωνή μας, α π έ ξ ω.

Και αυτό το "μέσα" και το "απέξω",  κάνει τη διαφορά, περιστέρι μου.

Γι αυτό, και το απερίγραπτό μας το ξάφνιασμα, όταν αφουγκραστούμε τα λόγια μας , σε κασετόφωνο, σε c.d. ή σε κάποια πιστή  ηχογράφηση.

Γι αυτό και η απίστευτη, τότε, εκπληξή μας:

-Μα εγώ δε μιλάω έτσι.

-Χαχαχα! Πριτς!
Σε γελάσανε!
Και μιλάς και ...παραμιλάς, Σαλογραία   μου!
...................................................

Σχετιζόμενα με το θέμα της υποκειμενικότητας θεωρώ και τα όσα ανέφερα στις αρχικές αναρτήσεις αυτού του μπλογκακιού, με τίτλο: «Ο δαιμόνιος ναρκισσισμός».

 Τα παραθέτω επειδή μου λες ότι δεν τα έχεις διαβάσει.

Έγραφα τότε:

(στο http://salograia.blogspot.com/2009/09/blog-post_23.html

και παραθέτω με μικρές παραλλαγές, την σήμερον ):
.........................................................................................

"- Φίλε Ακύλα,μήπως μπορείς λιγάκι να σκεφτείς, τι είδους ψυχισμό διαθέταν οι άνθρωποι σε καιρό που οι καθρέφτες ήτανε σπάνιοι;

(και αυτό επί αμέτρητους αιώνες συνέβαινε)

Πιθανόν , λόγω έλλειψης καθρεπτών ο εγωκεντρισμός τους

(είτε με τη μορφή της έπαρσης, είτε με τη μορφή της κατάθλιψης-διότι

εγωκεντρισμός απερίγραπτος είναι και η κατάθλιψη)

βρίσκονταν σε επίπεδα κατώτερα εκείνου του εγωκεντρισμού που ταλανίζει εμάς,

στις ημέρες μας...

Διάβαζα σε ένα δημοσίευμα,κάπου, πόσο σπάνιοι και ακριβοί για πολλούς αιώνες

ήταν οι καθρέπτες, και ότι μόλις τον δέκατο όγδοο μ.Χ. αιώνα, φτιάχτηκαν καθρέφτες

ολόσωμοι!

Θαύμασα!

Που σημαίνει ότι μέχρι και τον 18ο αιώνα,οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να έχουν μια

κατά το δυνατόν- «αντικειμενική»-συνολική, εικόνα απ' το σώμα τους

- όπως με τους καθρέφτεςγίνεται σήμερα, τη φωτογράφιση στη συνέχεια- από τη Νταγκεροτυπία αρχίζοντας, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, με τα βίντεα από τον 20 αιώνα και μετά -ας μην πούμε και τα ολογραφήματα που θα γενικευτούν από τον 21ο αιώνα και στη συνέχεια...

Όλο αυτό υπαινίσσεται ότι οι άνθρωποι επί εκατονταετίες, είχαν μια άλλη – εντελώς
άλλη- θεώρηση των σωμάτων τους...κατά πάσα πιθανότητα, πολύ πιο υγιή από αυτήν

που βιώνουμε σήμερα...

Ίσως, μη διαθέτοντας τη δυνατότητα να εξαντικειμενικοποιήσουν  την εξωτερική

τους εικόνα- με τον τρόπο που η τεχνολογία το πετυχαίνει στην εποχή μας-ίσως, 

λέω, εξ αιτίας αυτής της έλλειψης, να έδιναν περισσότερη προσοχή στο εσωτερικό κόσμο,
σε ό,τι ψυχή, από Προφήτες και Αγγέλους του Θεού, ονομάστηκε.

Θυμάμαι, πόσο παραξενεύτηκα, όταν διάβασα κάπου, ότι κανένας μας, δεν έχει δει
π ο τ έ τον εαυτό του, απ’ το στέρνο του και πάνω- και συγκεκριμένα το κεφάλι του- στις τρεις του διαστάσεις!

Ο καθένας μας, βλέπει τρισδιάστατο, μόνο το σώμα του, μέχρι το στέρνο

(από κάποιες συγκεκριμένες γωνίες βεβαίως)

αλλά το κεφάλι του, κανείς δεν μπορεί να το αντικρίσει στις τρείς του διαστάσεις.

Στους καθρέφτες και στις φωτογραφίες,και στα βίντεα, μέχρι τώρα, το κεφάλι μας, πάντα σε δυο διαστάσεις, το βλέπουμε.

(Δεν γνωρίζω τι θα γίνει όταν γενικευτεί η χρήση της ολογραφίας. Το επίτευγμα  σίγουρα θα μας αναστατώσει  με νέες ψυχολογικές αντιδράσεις, είμαι απόλυτα βέβαιη. Ενα κεφάλι κόβεις στην ... ύδρα, δέκα πετάγονται...άβυσσος! )

Αυτό,  εξηγεί, το γιατί, σε αφηγήσεις μεταθανάτιων εμπειριών, άνθρωποι που μόλις πέθαναν,

 κοιτάζοντας το σώμα τους από τα έξω, δεν αναγνώρισαν το νεκρό πρόσωπό τους, παρά μόνο από

κάποια ρούχα , ή κάποια κοσμήματα.

Το γεγονός ότι δεν αναγνώριζε η ψυχή το νεκρό προσωπό της, ήταν και ένας βασικότατος

λόγος που την έκανε να μ η ν επιθυμεί να ξαναμπεί στο εσωτερικό του- άπαξ και

εξήλθε- τέτοιες αφηγήσεις υπάρχουν πολλές, ο Ρέημον Μούντυ, και η

Ελίζαμπεθ Κάμπλερ - Ρος, πρώτοι στον εικοστό αιώνα, μάζεψαν κάμποσες...και

κατέπληξαν, τους βαθιά υλιστές, οι οποίοι κράταγαν ως σημαία τις φιλοσοφικές

προεκτάσεις του θετικισμού του προπερασμένου αιώνα, που τόση ζημιά έχουν κάνει

στα πλήθη...

Όπως διάβασα κάπου: Ο Μίλαν Κούντερα δοκίμασε να υποθέσει τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχαν καθρέφτες.

Γράφει σχετικά:

«Είναι πιθανόν, ότι θα φαντασόσουν το πρόσωπό σου σαν μια εξωτερίκευση του εαυτού σου και, αν ξαφνικά κοιταζόσουνα στον καθρέφτη, θα καταλάβαινες ότι εσύ δεν είσαι το πρόσωπό σου».

Πραγματικά, ως παρατήρηση, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα... "

................................................................................................

Αυτά έγραφα τότε.

Και προσθέτω επιπλέον σήμερα ότι:

θύμα αυτής της υποκειμενικότητας είμαστε διαρκώς όλοι μας...επειδή αδυνατούμε, λόγω της Πτώσης μας στη Φθορά και στα Πάθη, να δούμε και να βιώσουμε την Α-λήθεια που λυτρώνει και ελευθερώνει...

Το είπε και ο Κύριος: «Γνώσεσθε την Α-λήθειαν και η Α-λήθεια ελευθερώσει υμάς»

Για να δούμε την Α-λήθεια

(ξεκινώντας πρώτιστα από το χειροπιαστό σώμα μας, ώστε να πάμε εν συνεχεία στη μη χειροπιαστή ψυχούλα μας),

χρειάζεται καθρέφτης χωρίς παραμόρφωση, καλή μου Αναίς.

Αντικειμενικότητα-Αγιότητα, λέγεται ο καθρέφτης χωρίς παραμόρφωση.

Ο πνευματικός οδηγός στην Ορθόδοξη Παράδοση, κρίνεται απαραιτητότατος, επειδή από τους σκοπέλους της υποκειμενικότητας δύναται- Χάριτι θεία-  να με προστατέψει...

Ακόμη και αν- ως άνθρωπος ατελής- κινδυνεύει κ α ι  ο πνευματικός οδηγός,  να εκτρέπεται σε  ημαρτημένες  ενέργειες και σκέψεις σχετικά με  τον εαυτόν του-εφόσον  παραμείνει και ο ίδιος χωρίς τον προσωπικό  του πνευματικό οδηγό και δίχως  αέναη προσευχητική  επαγρύπνηση- όμως, για μένα, εκείνος, μπορεί να λειτουργήσει  σαν ένα  σωσίβιο- οπόταν  βυθίζομαι  σε πέλαγος λογισμών ταραγμένο και  χάνομαι στων παθών, τις αβύσσους.

Μόνος του, ασυμβούλευτος και αυτοκυβέρνητος  έκαστος- ας είναι και ο μεγαλύτερος άγιος - πάντοτε κινδυνεύει τον έσχατο κίνδυνο. 

ΟΥΑΙ ΤΩ ΕΝΙ, αναφέρει η Αγία Γραφή.

Μακάρι  να το θυμάσαι..

"Ζώον πολιτικόν ο άνθρωπος", τα εξήγησε  ο αγαπημένος σου ο Αριστοτέλης, δηλαδή,  χρειαζόμαστε(φωτισμένη)  παρέα, δεν φτιαχτήκαμε για να λειτουργούμε στην απομόνωση με τον καλύτερο τρόπο, εκτός και αν  λάβαμε απ' το Θεό- δι' αγίου  πνευματικού- εντολή ιδιαίτερη  άσκησης -τούτο αποτελεί  την ευλογημένη  οδό   ελαχίστων.

Αν πορεύομαι μόνη μου, συμβουλευόμενη μόνο την κούτρα μου "που κατεβάζει ψείρες", αλίμονο και γραψαλίμονο, τι πτώμα εξαίσιον θα καταντήσω,  διότι οι Εχθροί, διαθέτουν  εμπειρία κακίας  αιώνων  και θα με αποτελειώσουν με  μια χαψιά,  σε πειρασμό κάποιας  οδύνης ...

Η αιτία της οδύνης είναι πάντοτε η προπατορική α-σθένεια του εγω-κεντρισμού μας.

Εφόσον  ο αγωνιζόμενος,  προσεύχεται νυχθημερόν,  για την προσέγγιση  της αρετής της αγίας ταπείνωσης,  ζητώντας  συμβουλή από τον εν Χριστώ αδελφό και πατέρα- όσο ατελής,  αμαρτωλός αν μπορεί να είναι και κείνος( μια και δε βρίσκει  υγιέστερον ή  καλύτερον),

βεβαιώνει  η  εμπειρία της Εκκλησίας :

 Θα φωτίσει ο Κύριος -και πράγματι, δια την εμπιστοσύνη την πίστη, ελπίδα,  αγάπη, σ χ ε δ ό ν πάντα φωτίζει τον ερωτώμενο και ο ερωτώμενος - ας μην είν' ο σοφότερος ή ο τελειότερος,  θα εκφέρει  λόγο Πνεύματος  ,  ο οποίος λόγος,  θα συντελέσει στην ψυχική μας ωφέλεια  και σωτηρία.

Μου  έχει συμβεί.

Στον κάθε ειλικρινή, πνευματικό στρατιώτη, συμβαίνει...

Αν ρωτήσεις θα αφουγκραστείς   συγκινητικές εμπειρίες.

Γι αυτό, λατρεμένο, σου  λέω, ναι, καλά τα βιβλία, σπουδαίος  ο ορθός λόγος τον οποίο βαθύτατα σέβεσαι, καλός και ο Πλάτων και ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος και ο Αριστοτέλης, καλή και η Κάρεν Χόρνευ και κείνες οι κυρίες που δημοσιεύει ο Αμέθυστος με τα δυσκολοπρόφερτα ονόματα, όμως, πάγκαλος και κάλλιστος ο   Ορθόδοξος-και όχι υποχρεωτικά τέλειος- πνευματικός οδηγός.

Αυτός κράτησε ζωντανό το ρωμαίϊκο, του Χριστού την πίστη την αγία,  και στης σκοτεινής δουλείας τα τετρακόσια ατέλειωτα χρόνια.

Για τούτο όχι μόνο ο λαϊκός, αλλά και ο ιερέας και ο επίσκοπος και ο Πατριάρχης, οφείλουν  να έχουν τον πνευματικό οδηγό τους.

¨Οποιος δεν κατανοεί αυτή την αναγκαιότητα
 μπορεί να εμπαιχθεί ά γ ρ ι α  από τους δαίμονες,
 να οδηγηθεί  σε αυτοκτονία ή σε παραφροσύνη  και να  απειληθεί από κίνδυνο  Αιώνιου θανάτου, όπερ μη γένοιτο- δια των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου της Μητέρας και Φοβεράς Προστασίας μας.

Λίγοι,  ωστόσο , έως ελάχιστοι σε κάθε αιώνα- και μόνο εν Αγίω Πνεύματι- και με αιματηρό  κόπο και μόχθο, καταφέρνουν να αποκτήσουν τέτοιους απλανείς, οδηγούς   καθρέφτες...ή ακόμα καλύτερα να μεταμορφωθούν,  οι ίδιοι,  σε απλανή Καθρέφτη , της Παναγίας Τριάδος...

Ίσως γι αυτό, φαίνεται  απαισιόδοξος για τα Έσχατα, ακόμη και ο ο Κύριος και αναρωτιέται αν  όταν θα ξανάρθει θα βρει την Ορθή Πίστη - που απεργάζεται την πλήρη υγεία ψυχής και σώματος- μεταξύ των ανθρώπων.

Ας μη σε κουράσω, όμως,  περισσότερο, λατρεμένο μου.

Σ'ευχαριστώ που έκανες υπομονή και με διάβασες.

Κλείνοντας τη  μικρή μου τοποθέτηση
σε ασπάζομαι εν Κυρίω,  με όλη μου την έγνοια,
με άπειρα χελιδόνια- προσευχές , προκειμένου να ακούσεις  τη φωνή της μητρικής μου καρδιάς

"σαν ένα κύμα άνοιξης που έρχεται" ...

Ευανθία η Σαλογραία

(αν ζουλήξεις το ποντίκι πάνω στην υπογραφή, αγαπημένο μου, 

θα διαβάσεις και  την "κατάρα της Μάλμπορο γούμαν, του 

Μάριου Κουτσούκου)