Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Σ' αγαπώ ...για το τώρα, το πριν , το μετά και το πάντα...

9 σχόλια:

  1. koykoy!!!!!!!
    :-)

    ...poly omorfo asma salo!!!!!!!!
    pou to thimithikes?!!!

    telika eisai aprovlepti!!!!!!!!!!
    xxx makia!

    eyxaristoyme!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Περιστεράκι μου
    είμαι απρόβλεπτη διότι είμαι θεότρελη!
    Αυτό το τραγούδι υπήρξε το αγαπημένο της μάνας μου.

    Όταν το άκουγε συγκινιόταν, θυμόταν το Χριστούλη και σταμάταγε να σκυλοβρίζει τον καλό μου πατέρα...χαχα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. twra to akoune apo ton paradeiso...
    se vlepoun+se xairontai pou tous thymasai+
    tous mnimoneueis............

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανων.
    ναι ναι και μην κοιτάς το χάχανο του σχολίου μου.

    Δεν μπορώ να ακούσω αυτό το τραγούδι χωρίς να ρίξω ένα κουβαδάκι δάκρυα...και όχι μόνο για τους γονείς μου...ας έχουν ανάπαυση οι ψυχές τους.

    ΌΤΙ ΚΡΑΤΑΙΑ ΩΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΓΑΠΗ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αναστάσιε, περιστεράκι μου, καλημέρα!

    Ο στίχος είναι υπέροχος (μαζί με τη μουσική ερμηνεία) και αγγίζει πολλά επίπεδα αναφοράς...

    Υποπτεύομαι ότι στη σημερινή πάνυ αντίΧριστη εποχή το Άγιο Πνεύμα, μπορεί να στηρίζει ψυχές έστω και μέσα από τέτοια εκ πρώτης όψεως, αφελή τραγουδάκια...

    Αν δεν απαντήσω σε προσεχή μηνύματα δε θέλω να κλαις...

    Να ξέρεις ότι "θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς"

    Φιλιάαααααααααααααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. κουκου,σαλό!

    αύριο πολλά παιζάκια φεύγουν κατασκήνωση
    και ευχόμαστε ο Θεος να τα φυλαει όοοοοολα!!!!

    μακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανων. κούκου
    αμηηηηηηηηηηηηηηηηην! :-)κάποτε είχα στείλει και τους γιους μου, σε μια σέρβικη Ορθόδοξη κατασκήνωση στην Αμερική...σκότωσαν εκεί και ενα κροταλία , οι ομαδάρχες, τον έψησαν , νομίζω τον έφαγαν κιόλας, για Ονομααα...:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. O Θεός είναι παντού
    ΤΟΥ =Γιώργος Γεραλής

    O Θεός είναι παντού.
    Σαν χαράζει η μέρα,
    τα πουλιά τον περπατούν
    στο γαλάζιο αγέρα.

    Kι η πνοή του, όπου χυθεί,
    δίνει φως στους τόπους
    και ξυπνάει απ’ το βαθύ
    ύπνο τους ανθρώπους.

    Kατεβαίνει χαμηλά
    κι όθε κι αν περάσει,
    ζωγραφίζει μ’ απαλά
    χρώματα την πλάση.

    Tα υπνωμένα δάση, αβρά
    χάιδεψε η φωνή του,
    και τα δέντρα, όλο χαρά,
    τραγουδούν μαζί του.

    Σε θαμπές ερμοκλησιές
    τους διαβάτες σμίγει.
    και φυσάει στις φυλλωσιές
    κι όλα τ’ άνθη ανοίγει.

    Σε ποτάμια αστραφτερά,
    ρυάκια διαμαντένια,
    δίνουν δρόμο στα νερά
    τα ξανθά του γένια.

    Στέλνει τη γλυκιά βροχή,
    στο φρυγμένο χώμα
    και ακούει την προσευχή
    απ’ το αγνό σου στόμα.

    Mε την τρικυμία μιλά,
    τη γαλήνη απλώνει.
    Στους καλούς χαμογελά,
    τους κακούς μερώνει.

    Eίναι μες στο κάθε τι
    και τα πάντα ορίζει.
    Mια καρδιά ζεστή, ανοιχτή,
    που όλους μάς γνωρίζει.

    Kι αν εσύ δεν τον θωρείς,
    πάντα αυτός σε σκέπει.
    Σαν δροσούλα είναι λαφρύς,
    σαν ανθό σε βλέπει.


    (από το βιβλίο: Aντιγόνη Mεταξά, H νέα εγκυκλοπαίδεια του παιδιού, Φυτράκης-«Tύπος» A.E., χ.χ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή