Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας- συνέχεια δεύτερη

Αγαπημένο μου
το πώς μπορεί να καταστραφεί η ψυχή από αίρεση ή απιστία, δεν είμαστε πλέον σε θέση, οι σημερινοί χοντροπετσιασμένοι από την πολλή τριβή με τον πεπτωκότα κόσμο να το συνειδητοποιήσουμε!

Επαχύνθημεν πνευματικώς υπερβαλλόντως, μετατραπήκαμε σε <σάρκες> ολότελα, και δεν επιτρέπουμε στο ευαίσθητο Πνεύμα του Κυρίου, να βρει ανάπαυση μέσα μας.
Αυτό που λείπει από μας τους χριστιανούς σήμερα, το διέθεταν οι αρχαίοι μάρτυρες και οι άγιοι όλων των εποχών!

Γι αυτό και προτιμούσαν τον πιο επονείδιστο θάνατο, παρά να αρνηθούν τη Ζωή που δίνει η Χάρη.

Κάποιος μου είπε μια φορά:
- Ωχ τώρα!
Εκείνοι(οι άγιοι μάρτυρες) υποφέραν άπαξ, μια εβδομάδα, ένα μήνα βασανιστήρια, μετά τους σκότωναν και ησύχαζαν.
Εγώ βασανίζομαι ψυχολογικά χρόνια ατέλειωτα, και πού είναι ο Θεός;
Δεν Τον βλέπω!

Σε τούτο θα μπορούσα να τους απαντήσω με το στόμα του Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου:

- Έχουν να λένε, πως κανένας πόνος δεν μπορεί να είναι ισοδύναμος με τον ηθικό πόνο.
Αυτά τα λένε οι σοφοί και τα βιβλία.
Όμως, αν βγεις στα τρίστρατα και ρωτήσεις τους μάρτυρες, αυτούς που τα κορμιά τους βασανίστηκαν ενώ πάνω τους σαλάγιζε ο θάνατος- και είναι τόσο εύκολο να τους βρεις, η εποχή μας φρόντισε και γέμισε τον κόσμο- αν τους ρωτήσεις, θα μάθεις πως τίποτα, τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται...

και συνεχίζοντας τη δική μου σκέψη θα συμπληρώσω- από ένα σώμα και μια ψυχή που βασανίζεται, για του Χριστού την Αλήθεια και την αγάπη - για την ακρίβεια.

Ας έχουμε θάρρος!

Μείζων ο εν ημίν, και ας κλείσω αυτή την παρένθεση στην οποία με παρέσυρε ο συνειρμός μου.

Λοιπόν, υπομονετικέ μου φίλε, με κάμποσο νεανικό ενθουσιασμό είχα αποφασίσει να είμαι χριστιανή Ορθόδοξη αλλά..κάτι ώρες, τα τελευταία χρόνια η επιθετικότητα των λογισμών- το σφυροκόπημά τους- με εξουθένωνε.

Προσπαθώντας με λογικά επιχειρήματα να θεμελιώσει κάποιος την ιδέα του Θεού, θέτει και τις βάσεις για την επίσης με λογική επιχειρηματολογία αναίρεσή της.

Το πε και ο μακαρίτης ο Χάιντεγκερ εκείνος ο υπαρξιστής φιλόσοφος που μου άρεσε στα νιάτα μου- πριν αγαπήσω τους Αγίους Πατέρες της Σώζουσας Πίστεώς μας!

Οι ψιλές θεολογίες, φαίνονται άχρηστες από ένα σημείο και μετά, αν δεν υπάρξει το ΒΙΩΜΑ.

Και βίωμα χειροπιαστό, που να χορταίνει τη δική μου συνείδηση, δεν είχα!

Όλο άκουγα για θαύματα, όμως αυτά, διαρκώς συνέβαιναν σε κάποιον τρίτο που όσο και να είχα εμπιστοσύνη στη μαρτυρία του, δεν έπαυε να είναι κάποιος έξω από μένα.

Και αν ήταν απατεώνας, μυθομανής ή...ψυχάκιας;

Όσο για κείνα που έλαβαν χώρα αιώνες πριν, τρέχα γύρευε με τι ευλαβές...μπέηκιν πάουντερ τα είχαν παραφουσκώσει!

Αυτά μου σφύριζαν τα φιδάκια στο κεφάλι της μέδουσας σκέψης μου!

- Παναγία μου, πώς να γλυτώσω;
Μεγάλο βασανιστήριο!

-Θεέ μου, υπάρχεις αντικειμενικά άραγε, ή είσαι ένας ευσεβής πόθος, μια ευσεβής ονειροφαντασίωση πολλών, που προβάλλεται παραπλανητικά στην ιστορία προς άγραν θυμάτων, ένα όπιο των λαών , ώστε να μην επαναστατούν - μένοντας ... φρόνιμοι- για να μπορούν- οι λίγοι επιτήδειοι ισχυροί- να τους αρμέγουν κατάλληλα;

Το βασικό μου ερώτημα ήταν αυτό.

Και με ταλάνιζε.

Και αφού βέβαια οι φίλοι θεολόγοι μου είπαν- αμήχανα- ότι δεν έχουν όλες τις απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα, τότε, από την απελπισία μου, αποφάσισα να κάνω την προσευχή του ολιγοπίστου, υποτονθορύζοντας εμπόνως, σε στιγμές περισυλλογής:

- Θεέ μου -αν υπάρχεις-σώσε την ψυχή μου -αν έχω ψυχή!

-Θεέ μου αν υπάρχεις, δος μου μια εμπειρία πνευματική από πρώτο χέρι...κάτι που να με κάνει να πειστώ ότι ο κόσμος των πνευμάτων όντως υφίσταται...

Δος μου Θεέ μου μια εμπειρία πνευματική από πρώτο χέρι αλλά ...να μη φοβηθώ!

(Με τίποτα δε θα 'θελα ας πούμε, να παρουσιαστεί ξαφνικά μπροστά μου κάποια υπερφυσική μορφή από το πουθενά.
Συγκοπή θα πάθαινα να βλεπα έτσι στο απότομο, καναν άγγελο!
-Το βίωσε ένας γνωστός μου και δε σου λέω, πού κατάντησε-
Μυστήριες μωρ'αδερφάκι μου είμαστε εμείς οι γυναίκες!
Και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει το αόρατο και φοβούμαστε να το ψηλαφήσουμε αν παρά προσδοκίαν προκύψει ενώπιόν μας.
Γι αυτό υποθέτω ότι ο Κύριος, μετά αφότου τα έκανε μαντάρα η Εύα με τον όφι, δεν κάθισε να δίνει πολλές εξηγήσεις!
- Αυτά ειναι, μανδάμ, τα θέσφατα και οι διοσημίες και όποια τα κατάλαβε - τα κατάλαβε!
Οι λοιπές, ας μείνουνε...ανεξεταστέες !)

Το δικό μου το πρόβλημα όμως, παρέμενε.

Σίγουρα ήταν εγωισμός αυτό από μέρους μου.
Όμως, η ολιγοπιστία με είχε αρπάξει όπως οι ψαράδες αρπάζουν το χταπόδι και το χτυπάνε πάνω στα βράχια μέχρι να μαλακώσει!
Ένιωθα τον άρχοντα του Σκότους του αιώνος τούτου , έτοιμον να με μαγειρέψει στην κατσαρόλα του, ρίχνοντάς μου μέχρι και το πιπέρι και δεν ήθελα να καταβροχθιστώ το δύσμοιρο ...γουλισμένο μαλάκιο από δαύτον.

-Τι! Αν ο Χριστός όντως απέθανε και Ανέστη εγώ για τα μούτρα του ήμουνα;

ΌΧΙ φίλε μου!

Χρειαζόμουν, λοιπόν, επειγόντως και απεγνωσμένως βοήθεια.

Πολύν καιρό και με δάκρυα από υδροχλωρικό οξύ καυτερότερα , έκανα αυτήν την αίτηση:

-Με ακούει κανείς;
Υπάρχει κανείς;
(Pink Floyd THE WALL)

-Θεέ μου αν δε είσαι ...κουφός, Σε ικετεύω, απάντησε!

Ύστερα, φαίνεται, κουράστηκε από το θρήνο της η ψυχή μου και αποκοιμήθηκε μεσ'στον ορυμαγδό της εγκόσμιας μέριμνας, της ανθρωπομέριμνας, που γράφει και ο μακαρίτης ο Χάιντεγκερ, αποκοιμήθηκε όπως το βρέφος πάνω στο στήθος της μάνας του, αφού με το γάλα της διάπυρης δέησης, ήταν κεκορεσμένη.

Και τότε, εκεί που σχεδόν είχα ξεχάσει το όλο αίτημα καταλογίζοντας στον Κύριο...κουφαμάρα ή ακόμα χειρότερα, πιθανή ανυπαρξία, τότε συνέβη το περίεργο.
Τότε συνέβη το άλμα!
(Στα ζητήματα του πνεύματος, εκείνο που κρατάει πολλά χρόνια και είναι το πιο επώδυνο, είναι η προετοιμασία. Η προετοιμασία μπορεί να πάρει και τριάντα και σαράντα χρόνια.
Από κει και μετά σ'όποιον υπομείνει με αυταπάρνηση, με ανιδιοτέλεια , χάριν της αγάπης του Χριστού να κόβει το θέλημά του, στέλνεται πλούσια παρηγορία).

Επιθυμώντας να κάνω μια ακόμη μικρή κουβέντα για τον ορθολογισμό μου, θα αναφέρω ότι ως χριστιανή, πίστευα σε θαύματα, αλλά με έλεγχο και με μέτρο.

Λόγου χάρη , όταν ένα παλικαράκι γνωστό μου, που μαστόρευε στέγη εκκλησίας μου είπε ότι γλίστρησε από τη στέγη της στα 4 μέτρα και ότι καθώς έπεφτε, αισθάνθηκε χέρια απαλά, αόρατα, να τον προσγειώνουν όρθιο, αυτό το θεώρησα ευλαβή υπερβολή, κοινώς...φούμαρο!

-Τρίχες και πάλι τρίχες!
Έπεσε με τέτοια γωνία που προφυλάχτηκε απ'την πτώση!
Σιγά μη τον πιάσανε αόρατα χέρια, σκέφτηκα ολιγόπιστα, πλην όμως, ευγενικά, κράτησα το λογισμό, μόνο για μένα.

Είπαμε!
Να πιστεύουμε στα σημεία αλλά όχι και στα τέρατα εν τέλει 20 ου αιώνα.
Η φαντασία των ευλαβών έως θρησκόληπτων που είναι γεμάτη από θρησκεία σα...μάμα γάλου(γαλοπούλας δηλαδή) καθώς έγραφε και κείνος ο σκώπτης ο Λασκαράτος, οργιάζει ενίοτε και το ξέρεις εσύ αυτό καλύτερα από την αφεντιά μου!

Να μη φερόμαστε σα μεσαιωνικές γιαγιάδες, βρε παιδάκι μου!

Για την ακρίβεια θα ήμουν πιο πρόθυμη να πιστέψω το ίδιο γεγονός αν μου λεγαν ότι συνέβη το 500 μ.Χ.παρά σήμερα. Γιατί;Τρέχα γύρευε!
Ας μη το κουράσουμε το θέμα περισσότερο.
Σημασία έχει ότι ήμουν περί τα τοιαύτα, αρκετά κουμπωμένη.
Και από ένα σημείο και πέρα, βαρυνόμενη να ζητάω την πίστη από πρώτο χέρι, σταμάτησα αυτό το είδος της δέησης.

-Ωχ καημένη! Τι τον ζαλίζεις το Θεό -ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Επιτέλους, έχει σοβαρότερες δουλειές να κάνει απ'το να απαντήσει στο δικό σου e-mail, του είπα του εαυτού μου, και πήγα αποκαρδιωμένη να ...τηγανίσω πατάτες!

Βέβαια, σύμφωνα με το επιχείρημα του Παίκτη, που αναφέρει ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Πασκάλ, με συνέφερε να πιστεύω στο Θεό γιατί αυτό που θα έχανα αν δεν πίστευα-σε περίπτωση που Εκείνος υπήρχε-θα ήταν απείρως μεγαλύτερο από εκείνο που θα έχανα σε περίπτωση που Αυτός δεν υπήρχε.
ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ