Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Ξυρίσματα -για ήρωες...(η αλλιώς γιατί ξυρίστηκε μετά μουσικής ο Πανουργιάς)


Το ξέρω- η λώλα- αγαπημένο μου 
ότι αργεί ακόμη η 25η Μαρτίου, 
ότι μάλλον η 28η Οκτώβρη πλησιάζει
 αλλά...έτυχε να πετύχω το παρακάτω  κείμενο για το "Ξύρισμα" 
- αν θες το πιστεύεις σε κομμωτήριο το πρωτοδιάβασα- 
 και ζωντάνεψε στα μάτια μου,   το έξαλλο,  αληθινό  σκηνικό, το απερίγραπτο!
Ελπίζω  αλαλιασμένο μου 
 να χαμογελάσεις  και συ,  και να πάρεις τα δικά σου, όποια  μηνύματα.
Πριν το εν λόγω  κείμενο παραθέτω δυο βιογραφικά
έτσι για να θυμηθούμε ποιος ήταν ο Πανουργιάς, ο ήρωας.
Σε φιλώ και... πάμεεε!
Σαλογραία 
.......................................................................................................................
...................................................................................................
Σχετικά με τη γέννηση του Πανουργιά αναφέρονται δύο χρονολογίες.

 Σύμφωνα με μερικές πηγές γεννήθηκε το 1759. 

0 ιστορικός Φιλήμων αναφέρει ως έτος γέννησής του το 1767, που φαίνεται ότι είναι το πιθανότερο.

Ο πατέρας του Πανουργιά λεγόταν Ξηροδημήτρης, επειδή ήταν εξαιρετικά αδύνατος. 

Ήταν προεστός του χωριού Δρέμισα της Παρνασσίδας. 

Όταν βαπτιζόταν ( ο μικρός Πανουργιάς) ο ανάδοχός του (νονός) τον πέρασε για κορίτσι και του έδωσε το όνομα Πανώρια ή Πανωραία.

 Αμέσως, θέλησε να διορθώσει το λάθος του αλλά οι γονείς του Πανουργιά, που ήταν πολύ θεοσεβούμενοι, άφησαν το όνομα το οποίο του δόθηκε με το μυστήριο και απλά τον φώναζαν Πανουργιά.

 Το όνομα αυτό τελικά έγινε οικογενειακό όνομα (επίθετο των Πανουργιάδων).

Ο Πανουργιάς ως νέος διακρινόταν για το ωραίο του παρουσιαστικό. 

 Η εντυπωσιακή του εμφάνιση έγινε η αιτία να σωθεί η ζωή του όταν για κάποια συνηθισμένη για την εποχή αιτία καταδικάστηκε σε θάνατο. 

Ένας ισχυρός Τούρκος, ο Δελή Αχμέτ λυπήθηκε τον νέο Πανουργιά και μεσολάβησε να του χαρίσουν τη ζωή. 

Μάλιστα τον πήρε στην υπηρεσία του. 
Αξίζει να σημειωθεί ότι με τον ίδιο περίπου τρόπο είχε σωθεί και ο Αλή πασάς όταν ήταν νέος.
[....]
Όταν ξέσπασε η επανάσταση στον Μοριά ο Πανουργιάς μετέβη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, πήρε μαζί του τους προκρίτους της περιοχής για να τους προστατεύει, τακτοποίησε τους άνδρες του, σύστησε εφορία και στις 27 Μαρτίου 1821 ύψωσε τη σημαία της επανάστασης.

 Έτσι η Άμφισσα έγινε η πρώτη πόλη της Στερεάς Ελλάδας που ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης. 

Λίγες ημέρες αργότερα οι Τούρκοι, οι οποίοι είχαν κλειστεί βιαστικά στο κάστρο της πόλης χωρίς να πάρουν πολλά εφόδια, αναγκάστηκαν να παραδοθούν. 

Ο Πανουργιάς συγκέντρωσε αρκετά όπλα για τους άοπλους άνδρες του και φρόντισε να μην ενοχληθούν ο αρχηγός των Τούρκων και οι σημαίνοντες από αυτούς, τους οποίους χρησιμοποίησε αργότερα για ανταλλαγή αιχμαλώτων.

Μεγάλη υπήρξε η δράση του Πανουργιά κατά τους αγώνες που ακολούθησαν, κατά τους οποίους θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν πολλοί διακεκριμένοι Έλληνες όπως ο Αθανάσιος Διάκος, ο μητροπολίτης Σαλώνων Ησαΐας και άλλοι. 

Αποκορύφωμα υπήρξε η μάχη των Βασιλικών, όπου μαζί με τον εφάμιλλό του Δυοβουνιώτη πέτυχαν περιφανή νίκη κατά των Τούρκων. 

[...]

Σημαντική υπήρξε η συμβολή του Πανουργιά, σε συνεργασία με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, στην ήττα του Δράμαλη στον Μοριά. 

Οι οπλαρχηγοί της Στερεάς Ελλάδας μετά την κάθοδο το Δράμαλη στην Πελοπόννησο σφράγισαν κυριολεκτικά την οδό ανεφοδιασμού του
 και δεν άφησαν να περάσει ούτε μια άμαξα ή ένα μουλάρι για τον στρατό που φιλοδοξούσε να καταπνίξει την Επανάσταση και ο οποίος καταστράφηκε στα Δερβενάκια.
[...]

0 γερο-Πανουργιάς το 1833 διορίστηκε μέλος μιας οκταμελούς επιτροπής η οποία συστάθηκε στο Ναύπλιο για να εξετάσει τις υπηρεσίες που είχαν προσφέρει οι αγωνιστές κατά τη διάρκεια της επανάστασης. 

Η επιτροπή αυτή συστάθηκε και σε άλλα μέρη, μετά τη διάλυση των άτακτων στρατευμάτων από την Αντιβασιλεία.  

Μετά το τέλος των εργασιών της, ο αγωνιστής επέστρεψε στην Άμφισσα, όπου και πέθανε τον επόμενο χρόνο (1834).

Ο Πανουργιάς εκτός από την ανδρεία και την ικανότητά του περί τα στρατιωτικά, στα οποία έδειξε μοναδική αποφασιστικότητα, 

τήρησε συνετή στάση έναντι των αρχόντων της ιδιαίτερης πατρίδας του, 

τηρώντας τα μέτρα που αποφάσιζαν και μη επιτρέποντας καμία ανυπακοή ή απειθαρχία.


.......................................................................................
........................................................................................
Ξυρίσματα 
"Όταν ήρθε ο Καποδίστριας, αποφάσισε ο γέρο Πανουριάς, ο κλεφταρματολός των Σαλώνων, να κατεβεί από του Παρνασσού τα κάρκαρα και  να πάει να παρουσιαστεί στον Κυβερνήτη .
 Έφτασε λοιπόν στην Αίγινα μα με την πρώτη  ματιά που 'ριξε γύρω του , δεν του χαμαρέσανε τα πράματα.
Είδε κοντά στον Κυβερνήτη κάτι φραγκοντυμένους, που δεν τους φτάνανε τα φράγκικα φορέματα, μα είχανε ξουρίσει και γένια και μουστάκια , και ήταν έτσι σαν ξεροκολόκυθα γυαλιστερά τα μούτρα τους.
"Τι μ'σούδες (μούρες) είν'αυτές;"είπε στον γέρο-Δυοβουνιώτη , που είχε έρθει κι αυτός συντροφιά του
 στην Αίγινα.
"Δεν τους βλεπεις; Τσ'ήφερε ου κυβερνήτ'ς να μας φουτίσουν"
"Γι αυτό ειν' έτσι τα μούτρα τ'ς;Γένουντ' έτσ' πλειό διαβαμένοι, μαθές; 
Τότε θέλω και γω να τα ξουρίσω να γίνου σουφός κι εγώ..."
"Και δεν τα ξουρίζεις; Εδώ παρακάτ' είν' ου χαμζάς (κουρέας).
 Μα δεν κουτάς. Πώς θα γύρί'εις, μαύρε, στου χουριό;"
"Πλερώνεις εσύ τα ξουριστ'κά;"
"Πλερώνου...μα δε θ'αποκουτί'εις τέτοιου πράμα..."
"Βάν'ς και τα βιουλιά μαζί;"
"Τι τα θες τα βιουλιά;"
"Έτσ', θέλου να γίνει το πράμα πανηγύρ'" .
"Ας είναι κι έτσ'"
Ο Δυοβουνιώτης ακόμα δεν είχε καταλάβει καλά τι λογής ξύρισμα ήθελε ο γέρο-σύντροφός του.
Ξέχανε τα παλιά του τα καμώματα. 
Άνθρωπος του δρυμού, κλαρίτης, ήξερε να λέει τα πράματα και να τα κάνει πέρα και πέρα ξέσκεπα. 
Μπαίνουνε στον κουρέα , και να, έρχονται τα βιολιά, κι αρχίζουν το παιγνίδι, κι ετοιμάζει ο κουρέας τα ξουράφια του.
Κάνει όμως να βάλει χέρι στου γέρο-στρατηγού τα μούτρα , κι αυτός:
"Τράβα του χερ'σου απού κει!" του λέει.
Πετάει πέρα τη φουστανέλα και μένει όπως τον έκαμε η μανούλα του από τη μέση και κάτω..
Κι αρχίζει ο κουρέας θέλοντας και μη θέλοντας , και του τα ξουρίζει...
Και παίζουν τα βιολιά...
Κι ο κόσμος όλο και μαζεύεται..

"Ε τώρα μοιάζ'νε με μούτρα φράγκικα!"

είπε ο γέρος αφού τελείωσε το ξύρισμα.

Κι όλα αυτά τα 'καμε, για να σατιρίσει τα ξουρισμένα μούτρα  και μουστάκια,
 που είχανε κοπιάσει από τη Φραγκιά 
να φέρουνε καινούργια φώτα στο Ρωμέικο".

Πηγή:
Δημητρακάκη , Απομνημονεύματα 
( από το βιβλίο: "Γιάννης Βλαχογιάννης- Ιστορικά ανεκδοτα και αξιοπερίεργα επιφανών Ελλήνων", σελ. 319-320-εκδόσεις "γνώση") 
.............................................................................................


21 σχόλια:

  1. Αχαχαχαχα...πολύ καλό .... !
    Είναι να θαυμάζεις την ντομπροσύνη αυτών των ανθρώπων, που πάνω στα κόκαλα και στο αίμα τους φτιάχτηκε η Ελλάδα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ;-)
    Χαίρομαι που σου άρεσε αγαπημένο μου.

    Εδώ που τα λέμε τώρα...αν το ψειρίσουμε ψυχαλυτικώς κάπως το θέμα, ξεκινάει από πολύ μακριά...σκέψου τώρα:στη βάφτιση, λέει, ο νουνός ΔΕΝ κατάλαβε ότι ο Πανουργιάς ήταν αγόρι
    (!με τα ρούχα τα βάφτιζαν τότε άραγε;) και όταν ρωτήθηκε από τον τελούντα το μυστήριο ιερέα περί του ονόματος του παιδίου, είπε ως όνομα αυτού "Πανωραία!".

    Από την άλλη, οι γονείς, πάλι του Πανουργιά ήταν τόσο- λέει- θεοσεβούμενοι άνθρωποι
    (ΜΑ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑΑΑΑ!)
    που δεν θέλησαν να αλλάξουν το όνομα που έδωσε ο νουνός!

    Και έτσι του μεινε του μαυρόπαιδου του σερνικού το θηλυκό όνομα "Πανωραία" που το μετέτρεψαν,ΕΥΤΥΧΩΣ μετά, οι γονείς και συγγενείς, από το Πανώριος, Πανώργιος, σε Πανουργιά!

    Και βέβαια, ο έξαλλος Πανουργιάς, έχοντας μάθει ότι ο νονός, εκεί και ΤΟΤΕ, ΔΕΝ κατάλαβε κατά τη βάφτισή του, ΑΝ ήταν αγόρι ή κορίτσι-πάρε και κατάλαβε ήθος (αγαθότητα) του νονού, ήθος και των γονέων εκείνη την εποχή-

    ( παρένθεση:"ρε μάνα τόσο μικρόν τον είχε ο Πανουργιάς;" αναφώνησε ένας νεαρός όταν άκουσε την παραπάνω ιστορία, ;-))

    ε, δικαιολογημένα να μεγάλωσε με ένα ΤΡΑΥΜΑ στην αυτοεκτίμησή του, ο μετέπειτα ήρωας και να επιθυμούσε έστω και γέρων να ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙ, με πλούσια...λεμπλεμπίδια τον προίκισε ο Κύριος, χλευάζοντας συνάμα αγρίως και τους Φραγκοφορεμένους που του κάθονταν στο στομάχι διότι, ως ΓΝΗΣΙΟΣ άνθρωπος του λαού, ΔΙΕΚΡΙΝΕ την ΑΦΑΝΤΑΣΤΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ τους.

    Τουτέστιν ο ήρως Πανουργιάς "πέτυχε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια" και τα διαβάσαμε σήμερα εμείς με την πένα του Βλαχογιάννη και χαμογελάσαμε!

    Το κλου της υπόθεσης βέβαια, τα βιολιάααα!

    ΜΙλάμε ήταν και φιλότεχνος ο Πανουργιάς, ο Θεός να αναπαύσει την ΓΕΝΝΑΙΑ ψυχούλα του!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υ.Γ.

    Μικρή ΔΙΟΡΘΩΣΗ: τα διαβάσαμε από την πένα του Δημητρακάκη.

    Ο Γιάννης Βλαχογιάννης τα μάζεψε και τα εξέδωσε με την οικονομική συμπαράσταση του Εμμ. Μπενάκη, όπως διαβάσουμε στην αρχή αυτού του απολαυστικού βιβλίου που κυκλοφόρησε πάλι πρόσφατα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χα! Στην οικογένεια της μάνας μου (νησιωτική καταγωγή, ουδόλως ρουμελιώτικη), που ήταν μυστακιοφόροι όλοι οι άρρενες, όταν ερχόταν κανένας γαμπρός άνευ μυστακίου, σχολίαζαν "ήρθε σαν ξυρισμένος κ..ς". Ίσως η φιλοσοφία σχετίζεται με το περιστατικό του Πανουριά!
    Στ.

    ΥΓ. και καλά ο νονός, πες ότι ήταν ντίρλα, ο παπάς που το επανέλαβε; Οι γονείς από δίπλα; Λίγο μούφα μου φαίνεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ;-)

    Προς φιλ. Στ.
    προσωπικώς ΔΕΝ αμφισβητώ την εγκυρότητα της μαρτυρίας, για τον Πανουργιά.

    Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, στα βιβλία του κατηγορεί όσους άνδρες χριστιανούς δεν τρέφουν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μουστάκι, τους κατηγορεί ως ΓΥΝΑΙΚΟΠΡΟΣΩΠΟΥΣ.

    Επειδή αφιστάμεθα εκείνης της εποχής, πιστεύω πραγματικά, ότι ΑΔΥΝΑΤΟΥΜΕ να καταλάβουμε όλες τις ψυχολογικές παραμέτρους της, καθώς και την ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ της συνείδησης των ανθρώπων, σε θέματα σχετικά με το φύλο.

    Θυμίζω ακόμα τη συνήθεια να προσφωνούνται αγόρια με θηλυκά ονόματα και τούμπαλιν, τρέχα γύρευε γιατί, που κάποιον θα μπορούσε να τον μπερδέψει. Επίσης έχουμε τότε και προσφωνήσεις ονομάτων με το ουδέτερο άρθρο εμπρός...

    Δεν ήταν δύσκολο να πάθει ...μπλακάουτ ο νονός.

    Ο παπάς μπορεί να τύγχανε ντροπαλός ιερομόναχος και να ΜΗΝ κοίταζε το φύλο του παιδιού, μπορεί το παιδί να το βάφτιζαν με κάποιο ρουχαλάκι όπως βαφτίζονται σήμερα πολλοί ενήλικες, σε μεγάλες κολυμβήθρες-το έχω δει, τρέχα γύρευε τι άλλο μπορεί...

    Οι γονείς επίσης, ήταν λέει ΠΟΛΥ ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΟΙ (αδυνατούμε εμείς σήμερα με τον ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ και ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟ ΨΥΧΙΣΜΟ, να μπούμε στη νοοτροπία και την ευλάβεια ΕΚΕΙΝΩΝ των γονέων, εκείνης της περιοχής και εποχής).

    Πραγματικά, ΑΔΥΝΑΤΟΥΜΕ.

    Αν διαβάσει κάποιος και του Βιζυηνού την αφήγηση για τον παππού του, με τίτλο: "Το ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ζωής του ταξείδιον" θα ΦΡΙΚΑΡΕΙ από το πώς ο παππούς έζησε στο χωριό τα πρώτα του 12 χρόνια ντυμένος σαν κορίτσι, ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙ, μέχρι τη μέρα που τον πάντρεψαν -χωρίς να τον ρωτήσουν βεβαίως- και τον πάντρεψαν τον ανήλικο παππού Γιώργη με ένα άλλο ανήλικο κοριτσάκι,διότι
    ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ, ως έγγαμο πλέον -και άντρα που τον έκανε ο πατέρας του, κόβοντάς του ΑΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΑ τις κοτσίδες του και ντύνοντάς τον με αντρικά πλέον ρούχα, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΕΠΑΙΡΝΑΝ τον μικρό Γεώργιο ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ να τον κάνουν γενίτσαρο!

    Αυτές οι ΑΛΗΘΙΝΕΣ εμπειρίες του άλλου πολιτισμικού και ιστορικού πλαισίου,
    σε μάς φαίνονται ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ
    επειδή ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΒΙΩΣΕΙ.

    Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ βιώσει Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ,
    ΕΙΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ
    ΕΊΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ,

    Α Δ Υ Ν Α Τ Ε Ι ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙ...

    Αυτό εμφανίζεται με μια νομοτελειακή ισχύ, στις ζωές όλων μας, θα τολμούσα να πω.
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωραίος ο Πανουριάς!Πάντως για να μην εξωραϊζουμε τα πράγματα ούτε κι εκείνη την εποχή ήταν καλύτεροι οι άνθρωποι.Λίγοι αγωνίζονταν και οι περισσότεροι απλά έσκυβαν το κεφάλι.Πάντα έτσι γίνεται άλλωστε.Όπως σήμερα που είδαμε και εκκλησιασμό με προσκλήσεις για να μην ενοχληθούν οι πολιτικοί.Μου έβαλε ιδέες η ιστορία.Βρε λες;
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. παπα-Κώστα μου
    εκκλησιασμό με προσκλήσεις ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στη ζωή μου το ακούω και φρίττω και τραβάω την κοτσίδα μου!

    -Τι άλλο θα μας προκύψει;
    Πολλά!

    Τέλος πάντων,
    νομίζω ότι σε ΚΑΘΕ εποχή τα ΠΟΣΟΣΤΑ καλωσύνης-κακίας είναι περίπου τα αυτά, αν και ο ίδιος ο Κύριος φανερώνεται ΠΟΛΥ απαισιόδοξος για τους Έσχατους Χρόνους, τους χρόνους που θα είναι κοντά στη Δεύτερη και Θριαμβευτική Έλευσή Του, κρίναι ζώντας και νεκρούς, λέγοντας:

    «Πλήν ο Υιός του Ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. 18, 8).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κι εγώ σκέφτομαι να εφαρμόσω το μέτρο!Πορτιέρης και θα περνάνε μέσα μόνο όσοι συνοδεύονται!Όταν έλθουν οι έσχατοι χρόνοι θα δούμε!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ;-)
    παπα-Κώστα μου, πριν κάποια γενικότερη οικονομική δυσπραγία, θα σου πρότεινα να αγοράσεις αυτό το βιβλίο του Γιάννη Βλαχογιάννη.
    Το διαβάζω και βλέπω την αναλογία.
    Σε κάθε εποχή τα ΙΔΙΑ. ΦΟΒΕΡΟ. Μόνον οι εξωτερικές μάσκες αλλάζουν.

    Αυτό για την "πόρτα" στην εκκλησία, καλό
    μού ακούγεται.
    Κανονικά, οι λαΪκοί, θα έπρεπε να εμποδίζουμε πολλούς παπάδες και δεσποτάδες, να μπαίνουνε μέσα!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλά θα ήταν!Μου χρειάζονται διακοπές!Το πρόβλημά μου με τα βιβλία δεν είναι οικονομικό αλλά χωροταξικό!Δε χωράνε.Χεχε!Αν ξυπνήσουν ποτέ οι λαϊκοί φωνάξτε με.Καλό βράδυ!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. παπα-Κώστα μου το ίδιο πρόβλημα έχω και γω πια με τα βιβλία.
    Αυτό για τους λαϊκούς που είπες είναι μια μεγάλη και ΣΟΦΗ κουβέντα. Δυστυχώς την αφέλεια των λαΪκών, εκμεταλλεύονται πολλοί και κάνουν κατάχρηση εξουσίας. Τι κρίμα!
    Μακάρι να μας δοθεί μια Φώτιση, όσο έχουμε ακόμη λίγη ώρα προς Σωτηρίαν...
    Καλό βράδυ, καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ πιθανό σε εκείνες τις εποχές να συνέβαινε τέτοια παρεξηγήση, αν σκεφτώ κάποια διαβάσματά μου σχετικά με Γέροντες πιο κοντινής μας εποχής...πολλώ δε μάλλον τότε... παράδειγμα ο Γέροντας Ιερώνυμος Αιγίνης συμβούλευε μεταξύ άλλων τις κοπέλες που θέλανε να μονάσουν να μην βλέπουν το σώμα τους γυμνό....και ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης έλεγε ότι γυμνό σώμα δεν έχει δει, ούτε καν μικρού παιδιού όταν βάφτιζε...αυτό τα λέει όλα.... Επίσης σε ένα βιβλίο για τον Γέροντα Αμβρόσιο Λάζαρη, διάβαζα ότι κάποιος προσκυνητής στο μοναστήρι του, του έλεγε: Γέροντα κάθε φορά, που περνάω από τη Λαμία μπροστά από το άγαλμα του Αθανάσιου Διάκου, μου έρχεται να κάνω το σταυρό μου...τι έιναι αυτο; Και του είπε ότι ο Αθανάσιος Διάκος αγίαζε, κι όλοι οι αγωνιστές του Έθνους είναι στον παράδεισο, γιατί πλήρωσαν με το αίμα τους την ελευθερία..τωρα ελπίζω να μην σκανδαλίζω με αυτό, αλλά ακόμη κι αν κάποιοι δεν το πιστεύουν, νομίζω θα συμφωνήσουν ότι εκείνοι οι άνθρωποι, ήταν αξιοθαύμαστοι για την αυταπάρνησή τους...το αυτοκίνητό μας χαλάει και στενοχωριόμαστε, χάνουμε λίγο τη βολή μας και γκρινιάζουμε...όχι να διακινδυνέψουμε ΤΗ ΖΩΗ μας για μια ιδέα...αύριο..ή μάλλον σήμερα...γιορτάζει το ιδανικό, η ιδέα, το πνεύμα. Και το έχουμε ξεχάσει προ πολλού !!!... γιορτάζαμε την ύλη, το χώμα, τη φθορά δηλαδή...το λέω, για το ακούσω εγώ πρώτη, που πιο υλικός άνθρωπος δεν ξέρω αν υπάρχει.....έλεγε ο πατήρ Χριστόδουλος σε ένα βίντεο....δουλεύουμε τα κάτω, την ύλη=γεωργοί, δουλεύουμε το Θεό=θεολόγοι, αν δουλεύαμε το Θεό όπως τη γη θα γινόμασταν άγιοι... Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως επειδή τρελαίνομαι για βιβλία...θα το πάρω το προτεινόμενο ανάγνωσμα, μαζί με το βιβλίο για τον πατήρ Αρσένιο τον κατάδικο (το 2ο μέρος... το 1ο το πήρα και το διάβασα ήδη...χιχιχι) Σοφία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σοφάκι κεφάτο
    ;-)

    να είσαι καλά και ευχαριστώ για τη συμβολή στην κουβέντα.
    Εμείς οι σημερινοί, τη νοοτροπία των παλαιών εκείνων, που βρίσκονταν στο ΕΜΕΙΣ και όχι στο ΕΓΩ, αδυνατούμε να την καταλάβουμε διότι είναι μεγάλη η διαφθορά που έχουν υποστεί τα μυαλά μας.

    Το βιβλίο "ο Κατάδικος" για τον Ρώσο π. Αρσένιο, πραγματικά απίστευτο και συγκινητικότατο.

    Είναι ΜΕΓΑΣ και ΖΩΝ, ο Θεός των Ορθοδόξων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τώρα που είπατε για τα βιβλία.Διάβαζα χθες ένα απόσπασμα από το βιβλίο του πατρός Ιωσήφ Σπηλαιώτη.Το κελί του ήταν γεμάτο βιβλία.Σαν όμως σταθεροποιήθηκε στην ευχή και άρχισε να ευφραίνεται η καρδιά του,όποιος λαικός πέρναγε του χάριζε και από ένα βιβλίο.''Τι να τα κάναμε [λέγει],κοιτάγαμε την ευχή και μόνο την ευχή''..φοβερό!!!πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πηνελόπη γλυκειά

    σ' ευχαριστώ για την επισήμανση.

    Αλήθεια, τα βιβλία λειτουργούν ως οδοδείκτες, ως αφορμές για σκέψη, ως στήριγμα, άχρι καιρού.

    Από ένα σημείο και μετά, μπορεί κάποιος να μην τα χρειάζεται πιά και να τα χαρίζει ευχαρίστως!

    Η "ευχή" όταν εκπέμπεται αδιαλείπτως, πράγματι, φωτίζει και καθαίρει το εσωτερικό δωμάτιο της ψυχής με έναν μοναδικό τρόπο που ΚΑΝΕΝΑ βιβλίο να πετύχει, δεν θα μπορούσε.

    Στη ΣΟΦΙΑ τη φίλη που έγραψε πριν λίγο σχόλιο
    θα έλεγα ότι ΑΝ είναι να διαλέξει ένα από τα δυο βιβλία, να διαλέξει το βίο του πατρός Αρσενίου του Ρώσου, που εξέδωσε ο "Παράκλητος".

    Τα ιστορικά ανέκδοτα του Βλαχογιάννη, αποκαλύπτονται κατά την ταπεινή μου άποψη ως πιο "αντρικό" βιβλίο, και ίσως δυσκολέψει κάποιον και η καθαρεύουσα μορφή της γλώσσας στην οποία πολλά του κείμενα είναι γραμμένα.

    Μοιάζει και από μακριά, θα τολμούσα να πω, σαν τα καουμπόυκα έργα που αγαπάει ο Κούμουλους, δηλαδή περισσότερο, φαίνεται βιβλίο για παθιασμένους με τη μελέτη της ιστορίας και την πολιτική, δηλαδή, κυρίως για άντρες, παρά για νταντελωτές κυρίες και τρυφερά κοριτσάκια.
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αααααααααα!Στη καθαρεύουσα είναι.Το γλίτωσε η πρεσβυτέρα αυτό το τόμο!
    Θα πρότεινα ακόμη το οδοιπορικό ραβδί της Παρακλήτου.
    Να πω την αμαρτία μου κάποια βιβλία δε θα μπορούσα να τα αποχωριστώ.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. παπα-Κώστα
    για μένα εξαιρετικά των εκδόσεων "ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ" είναι και οι επιστολές του Θεοφάνους του Εγκλείστου, καθώς και δυο λεπτά βιβλιαράκια των αγίων Ζωσιμά και Αμμωνά. Το οδοιπορικό ραβδί το έχω διαβάσει πριν πολλά χρόνια, αμυδρά το θυμάμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Έχω σχεδόν όλη τη σειρά.Λίγα μου λείπουν.Μεγάλη δουλειά από το μοναστήρι.Και το κυριότερο στη δημοτική.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. παπα-Nαι.
    Κάνουν στον ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ πολύ καλή εκδοτική εργασία.
    Και γω τα περισσότερα δικά τους, τα έχω αγοράσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Σε αυτά,στον Αντώνιο Μπλουμ,στον Λεβ Ζιλέ ανατρέχω συχνά.Τώρα διαβάζω του μακαριστού Μελετίου και του π.Διονυσίου Τάτση.Έπιασα τα πάτρια εδάφη της Ηπείρου.Γεωγραφικά διαβάζω!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή