τη αυτή ημέρα 20 Ιανουαρίου/2 Φεβρουαρίου, με το Ακαινοτόμητο Πάτριο Εκκλησιαστικό Εορτολόγιο, η Oμολογία και το Μαρτύριο εν Πάτραις, του Αγίου Νεομάρτυρος Ζαχαρία του εξ Άρτης

Σύντομος βίος του Αγίου Ζαχαρία

 Ο Άγιος νεομάρτυρας Ζαχαρίας  γεννήθηκε σ ένα χωριό της Άρτας στα  χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Οι Τούρκοι και ιδιαίτερα οι Τουρκαλβανοί που την εποχή εκείνη έκαναν συχνές επιδρομές στην μαρτυρική Ελλάδα,πολύ πίεζαν τους χριστιανούς να αλλάξουν την πίστη τους και ο Ζαχαρίας ήταν ένας από αυτούς που άλλαξαν την πίστη τους κι έγιναν Οθωμανοί.Έπειτα έφυγε από τα μέρη της Άρτας και πήγε στην Πάτρα. Εκεί άνοιξε εργαστήριο και κατασκεύαζε γουναρικά. Ήταν σπουδαίος γουνοποιός και οι αγάδες και οι πασάδες τον προτιμούσαν.

Έτσι  ζούσε μία άνετη πλούσια ζωή χωρίς να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την θρησκεία .

Μία όμως σημαντική λεπτομέρεια άλλαξε την ζωή του και ξύπνησε η συνείδησή του που μέχρι τότε κοιμόταν. Στα χέρια του αγίου έπεσε ένα βιβλίο που είχε εκδόσει ένας διάσημος ασκητής του Άγιου Όρους, ο Αγάπιος, σε απλή γλώσσα για να το καταλαβαίνουν οι ραγιάδες.Το βιβλίο αυτό ονομάζεται <<Αμαρτωλών Σωτηρία>> και η προσεκτική ανάγνωση που έκανε ο Άγιος τον έκανε να θυμηθεί το μεγάλο του έγκλημα να αφήσει την πίστη του και να γίνει τούρκος. Τότε πήρε και την μεγάλη απόφαση να κάνει ό,τι πρέπει για να τον συγχωρέσει ο Κύριος.

Πήγε πρώτα και εξομολογήθηκε, μετά πούλησε όλα του τα υπάρχοντα και μοίρασε τα χρήματά του στους φτωχούς. Τέλος έκλαψε και νήστεψε για 40 ήμερες και με την ευλογία του πνευματικού του ξεκίνησε και πήγε στον Δικαστή.

Εκεί με θάρρος ζήτησε να τον διαγράψουν από τους καταλόγους των Τούρκων και να τον γράψουν στους αντίστοιχους των Χριστιανών.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αρχίσουν τα εις βάρος του μαρτύρια που τελείωσαν με τον μαρτυρικό του θάνατο στις 20 Ιανουαρίου 1782.

———————————————————————————

Δημοσιεύεται στη συνέχεια η –Ομολογία και το Μαρτύριο του Αγίου Ζαχαρία-όπως το περιγράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο –Νέο Μαρτυρολόγιο.

Στο κείμενο διατηρήθηκε η γλώσσα, το ύφος και η ορθογραφία του Αγίου Νικοδήμου.

 ———————————————————

H Oμολογία 

…Τότε ασπασάμενος την δεξιάν του πνευματικού ο Ζαχαρίας, επήγεν εις το εργαστήριό του και πρώτον επώλησεν όλα του τα υπάρχοντα και τα έδωκεν εις τους πτωχούς, κρατώντας μόνον γρόσια πέντε και δύο παράδες .Έπειτα πηγαίνει και δίνει το κλειδί του εργαστηρίου του εις τον οικοκύρην μαζί με το ενοίκιο και ευθύς ορμά εις τον κριτήν της πόλεως, λέγων δεξιά και αριστερά εις τους Χριστιανούς ,οπού απαντά:

«Συγχωρήσατε μοι αδελφοί μου και ο Θεός συγχωρήσοι σας».Απήντησε δε και στον δρόμο και ένα φτωχό παιδί, όπου δεν είχε ζωνάρι και ευθύς εβγάζει ένα μεταξωτό ζωνάρι, οπού ήταν εζωσμένος και του το δίδει και ένα παράν και αγοράζει ολίγον σχοινίον και ζώνυτται. Μετά ταύτα ανεβαίνει εις τον κριτήν(=δικαστή του ιεροδικείου) και εμβαίνοντας εις τον οντάν(=δωμάτιο) του τον λέγει:

ΖΑΧΑΡΙΑΣ:Πολλά τα έτη σου αφέντη μου.

Ο δε κριτής έχοντας αυτόν γνώριμον, με το να του έρραπτε ταις γούναις του λέγει αυτώ:

ΚΡΙΤΗΣ:Και που είναι το σελάμι (όπλο και οπλοθήκη)  σου ζάβαλη(-κακόμοιρε)  Μεεμέτη; (έτσι τον ονόμαζαν),έλα επάνω, κάθησε και ειπέ μου τι έπαθες;

Ο δε Ζαχαρίας τον λέγει μετά παρρησίας πολλής και αφοβίας.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ:Εγώ Μεεμέτης δεν είμαι, αλλά Ζαχαρίας. Και επειδή εγελάσθηκα και αρνήθηκα τον Χριστόν τον αληθινόν Θεόν, οπού επίστευον από γεννήσεώς μου και εδέχθηκα την εδική σας πίστιν εις την κρίσιν σας,δια τούτο τώρα οπού ήλθον εις εαυτόν μου, εγνώρισα πως εγελάσθηκα και ήλθον πάλιν εις την κρίσιν σας να αρνηθώ την πίστη σας και να ενδυθώ τον Χριστόν μου οπού αρνήθηκα. Όθεν σε παρακαλώ λάβε ταύτα τα άσπρα(=αργυρά νομίσματα) και στείλε τον μουζούρη σου(=τον υπάλληλο σου) εις τον χαρατζήν (=εισπράκτορα του κεφαλικού φόρου των υποδούλων) να μου πάρη ένα χαρατζοχάρτι(=απόδειξη πληρωμής του χαρατσιού) δια να γνωρίζομαι και εγώ πως είμαι ραγιάς (=υποδουλος) του πολυχρονίου βασιλέως μας, ως και οι λοιποί αδελφοί μου Χριστιανοί.

KΡΙΤΗΣ:Παιδί μου Μεεμέτ πασσά,αν σου συνέβη καμμία συμφορά και έχασες τον νού σου, εγώ είμαι έτοιμος να συνάξω τους αγάδες και να σου κάμω αρκετήν βοήθειαν, μόνον φανέωσέ την καρδίαν σου.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ:Εγώ αφέντη μου επώλησα όλα μου τα υπάρχοντα και τα έδωκα ελεημοσύνην,και δεν έχω χρείαν δια άσπρα.

ΚΡΙΤΗΣ:Άλλο δεν είναι, παρά είσαι μεθυσμένος.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ:Να μοι δώση ο Χριστός την επιθυμίαν της καρδίας μου,πίστευσόν μοι,ότι έχω τρείς ημέρας οπού δεν έβαλα εις το στόμα μου, ούτε ψωμί ξηρόν, ούτε νερόν, ούτε τον συνηθισμένο καφέ. Άλλη δε αιτία οπού κάνω τούτο, δεν είναι, παρά εκείνη οπού σου είπα εις την αρχήν. Όθεν λάβε τα άσπρα οπού έβαλα επάνω σις τον μπεσταχτάν(=ταμείο) σου,δια να πάρης το χαρατζοχάρτι μου.

Τότε βλέπων ο κριτής το αμετάθετον της γνώμης του, τον έστειλε με έναν τσοχαντάρη του(=υπηρέτη-σωματοφύλακα του) εις τον εξουσιαστήν της πολιτείας, γράψας προς αυτόν πάσαν την υπόθεσιν.

Παρασταθείς δε και εκεί ο Μάρτυς είπεν απαραλλάκτως τα αυτά οπού είπε και εις τον κριτήν.

  Tο Μαρτύριο του Αγίου 

Τότε ο εξουσιαστής εσύναξε τους αγάδες και τους είπεν την υπόθεσιν και ούτως απεφάσισαν να τον βάλουν εις την φυλακήν και τρείς φορές την ημέραν να τον εβγαίνουν εις την αυλήν και να τον ραβδίζουν αυστηρώς, έως οπού, ή να έλθη εις την πίστιν τους, ή να ξεψυχήση βασανιζόμενος. Είπαν δε να μη χυθή αίμα από αυτόν, δια να μη ορμήσουν οι Χριστιανοί να παίρνουν τα αιματωμένα χώματα και γένη δια τούτο ταραχή και επανάστασις, με το να εμποδίζονται και υβρίζονται από ημάς. Ετζη είπαν και έτζη έκαμαν.

Ο δε Μάρτυς του Χριστού ραβδιζόμενος και λίθους βαρυτάτους κτυπούμενος εις την κοιλίαν και εις το στήθος, έστεκεν εις την πίστιν του Χριστού στερεός και ασάλευτος, χαίρων και ευφραινόμενος και λέγων ακαταπαύστως μυστικά το.Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αρνητήν σου και βοήθησόν μοι..

Εν μια δε των ημερών κοντά το βράδυ, τόσο εβασάνισαν τον ευλογημένον, οπού πλέον δεν εδύνατο να λέγη την ευχήν, αλλά μόνο τα ομμάτια του εσήκωσεν και εκοίταζε εις τους ουρανούς, εις όσον καιρόν εραβδίζετο.

Τότε ο λεγόμενος μπελούμπασης(=αρχηγός της φρουράς του διοικητή της περιοχής), οπού είναι ο πρώτος των στρατιωτών του εξουσιαστού, επρόσταξε τον δεσμοφύλακα να βασανίση την νύκτα τον Μάρτυρα πολλά, έως ότου να αποθάνη, δια να μη παιδεύωνται και αυτοί βασανίζοντές τον τόσας ημέρας. Ο δε δεσμοφύλαξ παραλαβών τον Άγιον ετάνυσε(=τέντωσε) πολλά τους πόδας του εις το ξύλον. Έπειτα ανέβη εις το κρεββάτι οπού είχε υψηλά και εκάθησε δια να δειπνήση. Τότε ο Μάρτυς επόνεσε πολλά και εξεφώνησεν,ώχ! εκείνος τον λέγει από πάνω:

ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΞ: Τώρα άπιστε, να πίω όλο το κρασί και να κατέβω να σε κόψω από αρμόν εις αρμόν.

Ο δε Μάρτυς του λέγει:

ΜΑΡΤΥΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ: Αν είσαι παλικάρι μη λέγης μόνο λόγια. αλλ΄ευθύς κάμε και εκείνα οπού είπες,δια να σου γνωρίζω την χάριν.

Εκείνος δε θυμωθείς από τα λόγια του Μάρτυρος, κατέβη και ετράβηξε πολλά τους πόδας του Αγίου εις το ξύλον και τους ετέντωσε με υπερβολήν και ανέβη πάλιν να αποδειπνήση, φοβερίζοντας να του κάμη ύστερον φρικτά βασανιστήρια, ο δε μάρτυς του Χριστού, κάνοντας ολίγον να σαλεύση, εσχίσθησαν παρευθείς τα σκέλη του.Τότε ποιήσας το σημείον του Σταυρού εις όλον του το σώμα και ειπών δυνατά «Κύριε εις χείρας σου παρατίθημι το πνεύμα μου»,εξεψύχησε. Και παρευθύς,ώ του θαύματος! Εγέμισεν όλη η φυλακή από άρρητο ευωδίαν,εις τόσον οπού ο επάρατος δεσμοφύλαξ από την εντροπήν του ανεχώρησε από την φυλακή, χωρίς να ειπή τίποτε και επήγεν εις άλλο μέρος και εκοιμήθη.

Το πρωϊ έμαθαν οι Χριστιανοί, ότι ετελείωσεν ο Άγιος το μαρτύριον και επλήσθησαν χαράς δοξάσαντες τον Θεόν. 

Ο δε Αρχιερεύς έστειλε προς τον εξουσιαστήν, ζητών το Άγιον λείψανον δια να το ενταφιάση. 

Ο δε είπεν:

ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Ούτος ούτε από εσάς είναι ούτε από ημάς, επειδή και τας δύο θρησκείας επερίπαιξεν. Όθεν δεν είναι άξιος ταφής.

Και παρευθύς προστάζει δύο στρατιώτας και έδεσεν από τους πόδας το Άγιον λείψανον και σύροντες το επήγαν και το έρριψαν εις ένα ξηροπήγαδον κατά την ενορίαν της Αγίας Τριάδος (στην πάνω πόλη της Πάτρας). Ο δε Άγιος συρόμενος εις τους δρόμους, πάντοτε ανάσκελα ευρίσκετο με τας αγκάλας ανοικτάς. Και πάλιν ριφθείς εις το ξηροπήγαδον, ευρέθη κάτω σχηματισμένος εις τα γόνατα όρθιος.

Την ακόλουθον δε νύκτα είδον οι Χριστιανοί  φώς επάνω από το πηγάδι, όθεν έτρεχον με φωνάς δια να προσκυνούν τον Άγιο και να τον θεωρούν.Ταύτα μαθόντες οι αγαρηνοί έστειλαν ανθρώπους και κόψαντες χόρτα πολλά έρριψαν μέσα. Έπειτα ετράβηξαν χώματα και εγέμισαν το πηγάδι και ούτως έμεινε εκεί σφαλισμένος ο Άγιος…….

(Εκ του Νέου Μαρτυρολογίου του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

 Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’ . Ταχὺ προκατάλαβε

Τῆς Ἄρτης ἀγλάϊσμα, καὶ Νεομάρτυς κλεινός, ἐν Πάτραις ὡς ἤθλησας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐδείχθης μακάριε• σὺ γὰρ τὸν τρώσαντά σε, καθελὼν δι’ ἀγώνων, γέρας ἐδέξω θεῖον, Ἀθλητὰ Ζαχαρία, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

πηγή: fathanasiou.wordpress.com

Στη φεμινιστριούλα που έχει γκαστρωθεί και στα... κουφά αφτιά σου, πονηρέ πολιτευτή- για την Εκτρωση και το Αγέννητο, Δολοφονημένο παιδί...

.....................................................................................................................
......................................................................................................................
(από την εφημερίδα Πρώτο Θέμα )...

Ολόκληρη η πρόσφατη ανακοίνωση
του Κινήματος "Αφήστε με να ζήσω" 

Το Κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!» δημιουργήθηκε πριν 2 χρόνια περίπου από 19 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία και με την υποστήριξη της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλλάδος, με σκοπό να ενημερώνει με κάθε νόμιμο και δημοκρατικό τρόπο τους συμπολίτες μας για το θαύμα της Ζωής του αγέννητου παιδιού, σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα και την Ορθόδοξη παράδοσή μας, αλλά και να βοηθά όσες γυναίκες πιέζονται για έκτρωση και επιθυμούν να κρατήσουν το παιδί τους.

Στα πλαίσια αυτής της ενημέρωσης προβήκαμε σε διαφημιστική καμπάνια σε κάποιους σταθμούς του ΜΕΤΡΟ, με αποκλειστικό σκοπό την ενημέρωση για τη μοναδική και ανεπανάληπτη ανθρώπινη ζωή, που φιλοξενείται στην κοιλιά της μητέρας, προβάλλοντας αποκλειστικά επιστημονικές πληροφορίες για την ενδομήτρια ζωή του εμβρύου.

Με μεγάλη μας έκπληξη, όμως, βρεθήκαμε μπροστά σε μια πρωτοφανή αντίδραση, που σαν κύριο επιχείρημά της είχε το «δικαίωμα της γυναίκας στην έκτρωση». Είναι άξιο απορίας πώς, από αυτά που αναφέρονται στην αφίσα, καταστρατηγούνται τα «δικαιώματα» των γυναικών ή, όπως ανέφερε το δελτίο τύπου του Υπουργού Μεταφορών και Υποδομών κ. Κώστα Καραμανλή, η αφίσα «στρέφεται εναντίον ενός απολύτως κατοχυρωμένου και αναμφισβήτητου δικαιώματος των γυναικών». Σε αυτό μόνο αυτοί που τα συνδύασαν μπορούν να απαντήσουν. Στην ουσία, όμως, πρόκειται για μια προσπάθεια ενημέρωσης ότι το αγέννητο παιδί είναι εν ζωή άνθρωπος και ως εκ τούτου έχει κι αυτό δικαιώματα και αξιώσεις προστασίας του.

Έπρεπε όμως ο αξιότιμος κ. Υπουργός, προτού προβεί στην απαράδεκτη δημοκρατικά και αντισυνταγματική παρέμβασή του στη διοίκηση της ΣΤΑΣΥ, που είχε σαν αποτέλεσμα το κατέβασμα της αφίσας την ίδια ημέρα της ανάρτησής της, αλλά και η ίδια η διοίκηση να αποδείξουν με επιχειρήματα, πού η αφίσα αναφέρεται στην έκτρωση και πώς «στρέφεται» εναντίον οποιουδήποτε «δικαιώματος» των γυναικών! Άραγε ο κ. Υπουργός είδε πραγματικά την αφίσα; Την διάβασε;

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν: Δεν έχουμε σαν πολίτες αυτής της Χώρας, αλλά και σαν συλλογικές οντότητες το δικαίωμα να εκφράζουμε ελεύθερα την άποψή μας; Από πότε υπάρχει λογοκρισία στην Ελλάδα και δεν το γνωρίζουμε;

Ο κ. Υπουργός και όλοι όσοι πολιτικοί και επώνυμοι διατείνονται ότι σέβονται το δημοκρατικό μας Πολίτευμα, δεν έχουν υπόψη τους το «Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα» (άρθ. 19), που έχει νομοθετικά κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή, ή την «Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών» (άρθ. 10); Και το σπουδαιότερο. Γνωρίζουν, άραγε, τι ορίζει το Σύνταγμα της Χώρας (άρθ. 14) που υπηρετούν, για τη λογοκρισία; Τους το υπενθυμίζουμε:

«Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους».

Η δε θέση του κ. Υπουργού ότι: «Οι καμπάνιες που γίνονται στους δημόσιους χώρους δεν πρέπει να διχάζουν την κοινή γνώμη ούτε ασφαλώς να προσβάλουν γυναίκες που έχουν αναγκαστεί να κάνουν μια τέτοια δύσκολη επιλογή στη ζωή τους», αναφορικά με τη δική μας καμπάνια είναι παντελώς άστοχη, αλλά και εκτός από το νομικό μας πλαίσιο. Κι αυτό, γιατί το θέμα της δεν ήταν η έκτρωση, ούτε η καταδίκη και προσβολή κανενός ανθρώπου, αλλά, όπως προείπαμε, η ενημέρωση για το θαύμα της ζωής και η προβολή επιστημονικών πληροφοριών για τις λειτουργίες του εμβρύου. Άλλωστε, κι άλλες καμπάνιες, κατά το παρελθόν, είχαν διχάσει την κοινή γνώμη, δεν είδαμε όμως καμία να κατεβαίνει και μάλιστα με πολιτική παρέμβαση!

Και επειδή κάποιες ιστοσελίδες αναφέρουν ότι δήθεν είναι παραπλανητικές οι πληροφορίες της αφίσας και δεν έχουν επιστημονική ακρίβεια, παραπέμπουμε στην ιστοσελίδα μας www.afistemenaziso.gr, όπου υπάρχουν όλες οι επιστημονικές πληροφορίες γι’ αυτά τα θέματα, πάντα με βιβλιογραφικές αναφορές.

Κάποια στιγμή στη Χώρα μας, που η υπογεννητικότητα έχει φτάσει, ίσως, σε μη αναστρέψιμα επίπεδα, που οι εκτρώσεις υπερβαίνουν τις 150.000 (κάποιοι τις ανεβάζουν στις 300.000) και οι 40.000 και πλέον από αυτές γίνονται από ανήλικα κορίτσια, πρέπει να είμαστε σε θέση να συζητήσουμε με ωριμότητα και επιχειρήματα γι’ αυτό το σοβαρό θέμα. 

Ένα θέμα, στο οποίο προεκλογικά είχε αναφερθεί και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός με αφορμή το πόρισμα της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για το Δημογραφικό: «Θα πω μόνο το εξής: εκτιμώνται (οι εκτρώσεις) σε 150.000 ετησίως… Έστω και το 10% να αποφεύγαμε θα είχαμε 10% νέες γεννήσεις. Άρα και αυτό το ζήτημα πρέπει να μας απασχολήσει ουσιαστικά».

Όμως, πώς θα αποφευχθούν, όταν «απαγορεύεται» να μιλήσουμε και να ενημερώσουμε δημόσια για το αγέννητο παιδί, το θαύμα της ζωής και την επιλογή της; Υπάρχει κανείς που είναι ενάντια στη ζωή και δεν θαυμάζει αυτό το μεγάλο μυστήριο; Ας το αναρωτηθούμε όλοι.
Επειδή, όμως, έχει κι ο Θεός τα δικά του σχέδια πραγματικά ευχαριστούμε το Υπουργείο διότι κατόρθωσε με την λογοκρισία που επέβαλε να φτάσει το μήνυμα της αφίσας όχι μόνο στους επιβάτες του ΜΕΤΡΟ, αλλά απ’ άκρη σ’ άκρη όλης της Ελλάδας. 

Το γεγονός ότι από χθες συζητά όλη η κοινωνία για το θέμα της προστασίας του αγέννητου παιδιού, το οφείλουμε στην απαγόρευση έκφρασης δημοσίου λόγου για ένα ζήτημα το οποίο σε άλλα κράτη αποτελεί αντικείμενο επιστημονικών συνεδρίων και θεσμικού διαλόγου.

Ευχαριστούμε εγκαρδίως για τις χιλιάδες των μηνυμάτων υποστηρικτικών του Κινήματος που γράφτηκαν στο διαδίκτυο και κάλυψαν το σκοτάδι των καθεστωτικών ΜΜΕ και πολιτικών προσώπων. 

Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας αδιαμφισβήτητα είναι υπέρ της ΖΩΗΣ και κλείνει τα αυτιά της στις φωνές των «δικαιωματιστών» και του ιερατείου της πολιτικής ορθότητας!»

......................................................................................................

Ελευθερία του λόγου: ή θα είναι άβολη 
ή δεν θα υπάρχει 
(με αφορμή την αφίσα για το αγέννητο παιδί)

π. Βασίλειος Θερμός

Η πρόσφατη δημόσια διαμάχη σχετικά με τις αφίσες στους σταθμούς του μετρό δοκιμάζει την ποιότητα και το βάθος της δημοκρατίας μας. Θα θέσω κάποια ερωτήματα που νομίζω ότι αξίζει ο καθένας μας να επεξεργασθεί:

-Προβλήθηκε το επιχείρημα ότι το θέμα των αμβλώσεων είναι νομικά λυμένο και άρα αποτελεί αναχρονισμό να τίθεται πάλι στον δημόσιο λόγο. Ποιος αποφασίζει αν για ένα θέμα ειπώθηκαν όλα και πλέον πρέπει υποχρεωτικά να σωπάσουμε; Ποιοι θα φιμώσουν ποιους στην δημοκρατία μας;

-Η αφίσα δεν έθετε νομικά ζητήματα, δεν ζητούσε αλλαγή του νόμου (κάτι που θα είχε κάθε δικαίωμα να κάνει). Προσπαθούσε απλώς να ασκήσει πειθώ ώστε να γίνονται λιγότερες αμβλώσεις. Υπάρχουν λοιπόν θέματα για τα οποία απαγορεύεται η ανάπτυξη επιχειρημάτων; Τότε γιατί το Σύνταγμα κατοχυρώνει (επί λέξει) την ελευθερία του καθενός «να διαδίδει τους στοχασμούς του»; Από τη στιγμή που δεν υφίσταται ύβρις, προσβολή, συκοφαντία, προτροπή σε παράνομη πράξη (ή ό,τι άλλο προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας), ποιος αποφασίζει για ποια θέματα επιτρέπεται η ανάπτυξη στοχασμών και για ποια απαγορεύεται;

-Επί της ουσίας, ομόφωνα η άμβλωση απαξιώνεται από ιατρικής πλευράς. 

Έστω και αν κάποιες περιπτώσεις ονομάζονται δικαιολογημένες από τον ιατρικό κόσμο, γενικά θεωρείται α) λάθος μέθοδος ‘αντισύλληψης’, β) δυνητικά επικίνδυνη για την μελλοντική γονιμότητα της γυναίκας, γ) δυνητικά τραυματική ψυχική εμπειρία (οι ψυχίατροι και οι κληρικοί μπορούμε ανεπιφύλακτα να επιβεβαιώσουμε το τρίτο). Τι μπορεί να απαγορεύσει, λοιπόν, τη δημόσια επικριτική τοποθέτηση;

Το ότι η άμβλωση λογίζεται νόμιμη κατά το πρώτο τρίμηνο της κύησης δεν μεταβάλλει τις ψυχοσωματικές της συνέπειες. Άλλωστε και το κάπνισμα είναι νόμιμο αλλά έχει τεθεί σχεδόν υπό διωγμό από το κράτος. 

Νόμιμες είναι και η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών και η χρήση πλαστικών συσκευασιών και η οδήγηση υπό υψηλή ατμοσφαιρική ρύπανση ή με άσχημες καιρικές συνθήκες και η καθημερινή διατροφή των παιδιών με ανθυγιεινά προϊόντα κ.ο.κ., αλλά αυτό δεν εμποδίζει την πολιτεία να τις αποθαρρύνει με δημόσια μηνύματα. 

Ένα κράτος που ενδιαφέρεται για τους πολίτες του δικαιούται και υποχρεούται να χρησιμοποιεί τα επιστημονικά δεδομένα για να καλλιεργεί την απαξίωση ακόμη και νόμιμων συμπεριφορών.

-Αρκετοί ισχυρίσθηκαν πως η αφίσα θα μπορούσε να προκαλέσει πόνο, ή και προσβολή, στις γυναίκες που έχουν κάνει άμβλωση. Αυτό είναι πολύ πιθανό. Αλλά το επιχείρημα αυτό δεν είναι νομικό, δεν τίθεται ως ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Συνιστά ηθική παράμετρο, καθόλου αμελητέα βέβαια στον δημόσιο βίο.

Κατ’ αρχήν, γιατί κάθε πόνος είναι αχρείαστος; Η όποια προσωπική εξέλιξη των ανθρώπων, αναμόρφωση, μετάνοια κτλ. περνά συνήθως μέσα από επώδυνες διεργασίες. Οι οποίες, όμως, είναι ωριμοποιές. 

Κάποιες φορές αυτές πυροδοτούνται από δημόσια ερεθίσματα: ένα τηλεοπτικό μήνυμα ή ρεπορτάζ για την πείνα στα παιδιά του Τρίτου Κόσμου στους περισσότερους τηλεθεατές γεννά οδύνη, σε όσους μάλιστα συνηθίζουν να τρώνε πολλά ή ακριβά φαγητά μάλλον θα δημιουργήσει ενόχληση ή και ενοχές (ανάλογα με την ηθική συγκρότηση του τηλεθεατή). 

Οφείλει η πολιτεία να τα απαγορεύσει; Και τότε πώς θα κινητοποιηθούμε για να βοηθήσουμε;

-Τέλος, γράφτηκε πως η συγκεκριμένη αφίσα είναι διχαστική. 
Στην περίπτωση αυτή οφείλουμε στο εξής να απαγορεύσουμε κάθε αφίσα πολιτικού κόμματος!

Για να είμαστε συνεπείς, λοιπόν, ας αρχίσουμε να καταγράφουμε τα όποια ερεθίσματα ενδέχεται να στενοχωρήσουν, να πληγώσουν, ή να προσβάλουν μέρος του πληθυσμού:

Αφίσες με καλλίγραμμα μοντέλα ταπεινώνουν κάποιους υπέρβαρους συνανθρώπους μας, ιδιαίτερα δε όσους προσπαθούν να χάσουν βάρος αλλά λόγοι υγείας τους εμποδίζουν.

Εικόνες και βίντεο με πρωταθλητές ίσως να τραυματίζουν ψυχικά τους κινητικά ανάπηρους, είτε εκ γενετής είτε από ατύχημα.

Αφίσες συλλόγων γονέων με τις οποίες διακηρύττουν ότι το δικαίωμα της απεργίας δεν πρέπει να υφίσταται για τους εκπαιδευτικούς, προφανώς θα ενοχλήσουν τους τελευταίους, με προβλέψιμες οξύτατες αντιδράσεις των συνδικαλιστών τους. Τι πρέπει να κάνει η διοίκηση του μετρό στην περίπτωση αυτή;

Διαφημίσεις εσωρούχων –και μάλιστα σε ευμεγέθεις διαστάσεις- οι οποίες απεικονίζουν πάντοτε όμορφες γυναίκες, προσβάλλουν την αισθητική αλλά κυρίως το ηθικό αίσθημα όποιων σέβονται το ανθρώπινο σώμα και γι’ αυτό αρνούνται την εργαλειοποίηση και εμπορικοποίησή του. 

Ξεχωριστή κατηγορία αποτελούν όσοι βασίζουν τον σεβασμό αυτό στην θρησκευτική τους πίστη, ανεξαρτήτως θρησκείας, οι οποίοι αναγκάζονται να αντικρίζουν συνεχώς προκλητικές εικόνες. 

Ακόμη περισσότερο, θίγονται όσοι άσκησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα να ζήσουν μια ασκητική ζωή ως μοναχοί και μοναχές, αλλά χωρίς να τους ρωτά κανείς τούς υποχρεώνουν κάποιοι να ζουν και να κινούνται μέσα σε ένα πολιτισμό της εικόνας ο οποίος προωθεί την λαγνεία. Νοιάζεται κανείς γι’ αυτούς;

Προφανώς όχι, επειδή όλοι οι παραπάνω δεν διαθέτουν λόμπυ. Ή επειδή διαθέτουν περισσότερη λογική και ψυχραιμία από τους αυτόκλητους εισαγγελείς των αφισών. Εν ολίγοις, η ευαισθησία μας είναι επιλεκτική.

Γίνεται φανερό ότι έχουμε επειγόντως ανάγκη να διασαφηνισθούν επακριβώς τα κριτήρια με τα οποία κάποιος δημόσιος λόγος θα απαγορεύεται ή θα χαρακτηρίζεται προσβλητικός. Πρέπει δηλαδή να εμπνέει απόρριψη των προσώπων (όχι της άποψης) ή να υποκινεί σε απομόνωση ή βία εναντίον τους, για να εμπίπτει στο εν λόγω κατηγορητήριο. Ακόμη, η πολιτεία δεν είναι επιτρεπτό να παρεμβαίνει στην δική της ιδιοκτησία (όπως οι σταθμοί του μετρό) για να δημιουργεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ακριβώς επειδή είναι δημοκρατική πολιτεία οφείλει να μη μεροληπτεί.

Γι’ αυτό και υπάρχει πρόβλημα με τον αντιρατσιστικό νόμο του 2014. Είναι αδιανόητο να ποινικοποιείται η διαφορετική άποψη (και το υποστηρίζω αυτό εγώ που έχω γράψει επανειλημμένα εναντίον του αντισημιτισμού). 

Αν κάποιος ισχυρίζεται δημόσια ότι δεν συνέβη ποτέ η γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, είναι ή αγράμματος ή κακόπιστος ή ηλίθιος. Κανένα από τα τρία δεν πρέπει να αποτελεί ποινικό αδίκημα. Έχει δικαίωμα να εκτίθεται δημόσια με την άγνοιά του ή τις αγκυλώσεις του.

Oύτε επίσης το μίσος πρέπει να αποτελεί αντικείμενο του ποινικού κώδικα, παρά μόνο συγκεκριμένες πράξεις που πηγάζουν από αυτό. Δεν λύνεις το πρόβλημα της έλλειψης ιστορικής παιδείας ή της φυλετικής προκατάληψης ή της συμπλεγματικής αήθειας κλείνοντας κάποιον στη φυλακή ή επιβάλλοντας πρόστιμα (γι’ αυτό και θα είναι σφάλμα να επεκταθεί η ποινικοποίηση και προς όσους αμφισβητούν αν συντελέσθηκε γενοκτονία των Ποντίων, όσο και αν μάς αγγίζει συναισθηματικά˙ δεν διορθώνουμε ένα λάθος γενικεύοντάς το).

Από την άλλη πρέπει να αποτελεί σαφώς ποινικό αδίκημα η προτροπή ή συνευδοκία προς αδικοπραγίες.

Με άλλα λόγια, ένας που ισχυρίζεται δημόσια ότι ‘καλά έκανε ο Χίτλερ στους Εβραίους’ ή ‘μπράβο σ’ αυτούς που δέρνουν τους μετανάστες’ πρέπει να διωχθεί ποινικά, διότι συνάγεται εξ αυτού ότι επιδοκιμάζει μια παράνομη ενέργεια και προτρέπει προς αυτή. 

Η διάκριση αυτή (μεταξύ άποψης και προτροπής) πρέπει να υπάρχει στο νόμο, διατυπωμένη με σαφήνεια, ώστε να μην γίνονται περιττές μηνύσεις και να μην εναπόκειται συνεχώς στα δικαστήρια να κρίνουν. Ο τόπος μας έχει πικρή πείρα από ασάφειες και προχειρότητες των νόμων, οι οποίες με τη σειρά τους επιβαρύνουν το δικαστικό σύστημα με πρόσθετη εργασία.

Από την άλλη, ζούμε πλέον ένα παράλογο φαινόμενο: όσο πιο μεταμοντέρνος εμφανίζεται κανείς τόσο μοιάζει να απομακρύνεται από τον σεβασμό της λαϊκής κυριαρχίας και της αρχής της πλειοψηφίας, στο όνομα γενικών αδιαπραγμάτευτων αρχών. 

Για παράδειγμα, η αόριστη επίκληση στα ανθρώπινα δικαιώματα νοείται πλέον από κάποια μέλη της κοινωνίας μας τόσο συμπεριληπτική ώστε καταλήγει να φιμώνει την πλειοψηφία στην περίπτωση που αυτή επιθυμεί κάτι διαφορετικό και τής επιβάλλει να ακολουθήσει ένα καινοφανές ολοκληρωτικό μοντέλο, το οποίο δέχεται επικρίσεις και διεθνώς.

Άλλωστε και ιστορικά οι γενικές αδιαπραγμάτευτες αρχές υπήρξαν φυσικό προϊόν της Νεωτερικότητας. Συνιστά αντίφαση η μετανεωτερικά εμπνεόμενη πολιτική να τίς επικαλείται, όταν συστατικό γνώρισμα της Μετανεωτερικότητας αποτελεί η άρνηση κάθε κανονιστικού και η ‘απογείωση’ της υποκειμενικότητας.

Η επιβολή συγκεκριμένης γνώμης και η λογοκρισία συγκεκριμένων απόψεων, λοιπόν, αποτελούν παλινδρόμηση σε ολοκληρωτισμό και δεν συνάδει με την ελευθερία του πολίτη, η οποία θεσπίστηκε με τη Νεωτερικότητα και κατακτήθηκε με θυσίες.

Το πόσο γνήσια είναι τα δημοκρατικά μας ‘πιστεύω’ δοκιμάζεται πάντοτε μπροστά σε αντιλήψεις με τις οποίες διαφωνούμε.

Πηγή: Αντίφωνο

Ευχαριστίες στον Στυλιανό Δ.

πηγή: Ζωντανό Ιστολόγιο

.....................................................................................................



ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:

"Ήμουν επτά χρονώ μικρή, 
αδυνατούλα και ποολύ χαζή, 

όταν μπροστά στα έκπληκτα 
και  αθώα ματάκια μου, 
(εκεί, σ' ένα χωριό, στα μέσα του περασμένου αιώνα, 
του Απατεώνα)

είδα,
τη μάνα μου τη μαμή, 

στον  απαλό  γλουτό της 
να καρφώνει 
με τα ίδια της τα χέρια, 

εκτρωτική ένεση- 
γνωρίζουν  καλά τα σχετικά φαρμακάκια, οι μαμές- 
προκειμένου έτσι να ξεφορτωθεί-
άπαξ δια παντός 
το ζωντανό έμβρυο 
που τόλμησε να   "ξεφυτρώσει" στην κοιλιά της. 

Κάποιες μέρες αργότερα,  
η ίδια, μου 'δειξε σε ξύλινο κουτάκι, 
όπως ακριβώς το έφερε, 
συντετριμμένη και ολομόναχη,
απ' την κλινική στην Καλαμάτα, 
το σώμα του σκοτωμένου παιδιού της -ήταν αγόρι- 
και με κουρασμένη φωνή,  
λες και με φώναζε  να πιω το πρωινό γάλα, 
είπε: Μπέμπα, έλα να δεις τον αδερφό σου.... "

Από τότε, όποτε βλέπω, τα, σε σχήμα μωρού, 
μικρά, ανθρωπόμορφα  σαπουνάκια 
που περιέχει το σετ με τα ρούχα  των νηπίων, 
στις  Βαφτίσεις, 

θυμάμαι 
π ά ν τ α, 

εκείνο 
το(ν) σφαγμένο, 
από τα χέρια της μάνας μου, της μαμής, 
έμβρυο, αδερφό μου....

Ευανθία η Σαλογραία  
..................................................................
..................................................................