Στο Φουμπού, ελάχιστα τα προηγούμενα χρόνια αλλά κυρίως μετά το Θρίλερ των Φασιστικών Παγκόσμιων Εγκλεισμών του επαράτου κορονογιού, κυκλοφορώ με το ας πούμε ψευδώνυμο "Εύα Πέτρου " (αλλέως, σε παρελθούσες, παλιομοδίτικες εποχές θα φορούσα ως ψευδώνυμο το κυρα-Πετρού, ή Πέτραινα...)
Το "Εύα" λοιπόν από το Ευανθία, και το "Πέτρου" από τον Πέτρο , διότι σύνευνος μου επί 43 συναπτά και ευλογημένα έτη, παραμένει ο "ΑΚΥΛΑΣ" των εν τω σαλογραιικώ μπλογκακίω εμψυχωτικών σχολίων, (κατά κόσμον Πέτρος Γεωργίου Κουτσούκος, Χημικός, γεννηθείς εις την ένδοξον πόλιν των Καλαμών Μεσσηνίας- γκόρυ γκλόρυυυ!).
Το Φατσομπούκι, χρονίως, το ψιλοαπεχθάνομαι και μου εύχομαι κάποια στιγμή να το παρατήσω και να μην ασχοληθώ περισσότερο ..Ομολογώ με πάσα εντιμότητα την αμαρτία μου, αλλά...κυκλοφορώ εκεί, επειδή τυγχάνουν διαφορετικές οι ανάγκες των εκεί ...κοπυπαστώσεων , αν με εννοείς, δεν θα εξηγήσω περαιτέρω, βαρύνομαι, πολυγαπημένο μου...
Όλες αυτές τις λεπτομέρειες, τις έγραψα προς διευκόλυνση της εργασίας των..παρακολουθούντων με...Κατανοητόν;;
-Κατανοητότατον, μανδάμ Σαλογραία μου...
-Τελος και τω Θεώ Δόξα!
Επανέρχομαι λοιπόν στις σημερινές σκέψεις μου ως ακολούθως :
"Χαμογελώντας μέσα στις δυσκολίες, ανακαλύπτεις πως εξαφανίζονται"γράφει η ανάρτηση που είδα σήμερα σε μια σελίδα με το όνομα "Τρελογιάννης", που επισκέπτομαι τακτικά- επειδή με ελκύει η θεματολογία της και ας μην γνωρίζω στον αληθινό κόσμο κανἐναν από όσους την συντηρούνε με μεγάλη ροή καθημερινών αναρτήσεων και μπράβο που το καταφέρνουν, προφανώς είναι πολλά πρόσωπα που συνεργάζονται...
Διαβάζοντας τη φράση αυτή,"Χαμογελώντας μέσα στις δυσκολίες, ανακαλύπτεις πως εξαφανίζονται" θυμήθηκα το συχωρεμένο μπαμπούλη για τον οποίο σου έχω γράψει κατά καιρούς διάφορα..."θαφτικά"της προσωπικότητάς του, περιστεράκι μου...έτσι, καλέ συ, ως μνημόσυνο αγάπης πολλής, προς το μακαρίτη, χιχι..τα γράφω
(και ας Μη φαίνεται εκ πρώτης αναγνώσεως, η δύναμη αυτής της θυγατρικής αγάπης).
..Θυμήθηκα λοιπόν πάλι πρωινιάτικα το συχωρεμένο μπαμπούλη διότι μία και μοναδική φορά ως φοιτήτρια στην Αθήνα πλέον, που Τόλμησα να κυκλοφορήσω μέσα στο σπίτι δίχως χαρωπό υφάκι και χαμόγελο, με άρπαξε από τα μούτρα, οργισμένος Χουντοβασιλικά και βρυχήθηκε:
"Γιατί είσαι έτσι;; Τόσο σοβαρή και αμίλητη;; τι σου λείπει;; σε ποτίζουμε, σε ταϊζουμε, σε ντύνουμε ΟΛΑ τα καλά σου δίνουμε!
Εσύ που παίρνεις αυτά όλα τα καλά λοιπόν, είσαι Υποχρεωμένη, σε μάς, τους Γονείς, να μάς Χαμογελάς!
-Χαμογέλα μωρή! (This is an ΟRDER!)
Χαμογέλα-που να πάρει!- Αχάριστο πλάσμα!
Είναι Πατρική Διαταγή!
Η παιδαγωγική, αλησμόνητη αυτή πατρική καθοδήγηση - θρίλερ σκληρού Ύφους , ελαχίστων δευτερολέπτων- ανεξίτηλα τύπωσε στο πρόσωπό μου Σφραγίδα χαζού χαμόγελου, ψυχαναγκαστικού, για όλη μου τη ζωή...(τυχεροί μάλλον και ο σύνευνος και οι φίλοι, διότι "μούτρα" βαριού και ασήκωτου ζειμπέκικου, Ποτέ των Ποτών και ζαμαί των ζαμών, που λέει και ο Γαλλομαθής Μάριος, "μούτρα" σε κανέναν τους Δεν κράτησα όσο Έξαλλη, χαχα... και αν είχα νιώσει μαζί του ...)
-Και τι πάθαμε, όμως ρε φίλε, εμείς οι αυταρχικά μεγαλωμένες γενιές από τους σκληρούς στη συμπεριφορά, πατεράδες και τις μανάδες μας;; Τι πάθαμε;;
-Τίποτε τρομακτικό, Δεν πάθαμε, μανδάμ Σαλογραία, συμπεραίνω εν κατακλείδι...
Λεφτά σε ψυχιάτρους γλιτώσαμε, χιχι... να σου πω, διότι καθώς αναγκάζεις τα μούτρα σου να χαμογελάσουν έστω και ψεύτικα, προκειμένου να Μη "φας" σφαλιάρα γονεϊκή, σβουριχτή και ανάποδη, λόγω της βαθιάς και αδιάσπαστης αλληλεπίδρασης σώματος και ψυχής, τα συναισθήματά σου, μετατρέπονται αυτόματα σε θετικότερα, (οι έρευνες της νευροβιολογίας, μας πληροφορούν και γι αυτό...) Τα συναισθήματα λοιπόν και οι ορμόνες ακολουθούν τις ἐστω επιφανειακές συσπάσεις των μυών του προσώπου προς δημιουργία χαμόγελου...
Το ξέρουν καλά όσοι ασχολούνται στην τέχνη με κωμωδίες..Γνωρίζουν την ψυχοθεραπευτική αξία του γέλωτος, του χαμόγελου, επειδή ο άνθρωπος πλάστηκε να έχει την τέλεια αρμονία και υγεία σώματος και ψυχής μόνον όταν εστιάζει στην ευγνωμοσύνη για το παραμικρό και αγωνίζεται να παραμένει χαρούμενος.
Αγωνίζεται να μην επηρεάζεται από αρνητικές σκέψεις απόγνωσης και απελπισίας, που του υποβάλλουν στη σκέψη του οι Διαόλοι και το Αρνητικό περιβάλλον.
-Με την Ελπίδα μας στον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Κύριο Ιησού Χριστό, αυτός ο πόλεμος ενάντια στους καταθλιπτικούς λογισμούς γίνεται πολύ πιο εύκολος.
Όσοι διαθέτουν την εμπειρία του πνευματικού πολέμου, το μαρτυρούν μετά βεβαιότητος, ότι συμβαίνει και γω τους πιστεύω απόλυτα.
Και τελικά από την έστω και καταναγκαστική εφαρμογή του χαμόγελου, τα περισσότερα δήθεν προβλήματα που βασάνιζαν εκείνους τους εφήβους, του 1970, πράγματι μειώνονταν και Θεία Χάριτι (να υπογραμμιστεί και αυτό )Εξαφανίζονταν.
Όχι με τις πιο άψογες παιδαγωγικές μεθόδους, τις πιο ψύχραιμες δηλαδή, και "πολιτισμένες" μεγάλωσαν οι γενιές εκείνων των παιδιών και εφήβων για αιώνες αιώνων...
Και οι πατεράδες, μάς αγριοκοίταγαν αν φοράγαμε πιο κοντή φούστα ή αμάνικο φόρεμα και η μάνα μάς μάλωνε αν καθόμασταν με τα πόδια απρόσεκτα βαλμένα και φαινότανε το βρακί μας, και στέλναμε ανέμελα "φωτογραφίες" άσπρου βαμπακερού βρακιού, στη θεία που είχε έρθει για επίσκεψη και καθόταν απέναντι...
-Μας δίδασκαν έστω και με το ζόρι , σεβασμό και σεμνότητα σώματος και ψυχής.
-Και τι πάθαμε παρακαλώ, ξαναρωτώ;;
Γλιτώσαμε, απλώς, πολλά τζάμπα λεφτουδάκια στους πσυχίατρους όπου τρέχουνε σήμερα, από τα γεννοφάσκια τους (τα ταλαίπωρα από τις μυριάδες αυτο-θαυμαστικές σέλφι), νέα κορίτσια, αλλά και τα ταλαίπωρα αγοράκια, τρέχουν σχεδόν για το Τίποτε!
καλωσοριζω την σαλογραια αναφωνωντας .. καλωστηνα κι ας αργησε .. καλως ωρισες στο σπιτι σου ...αφησες ορφανους τους αναγνωστες σου
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώτιε αδερφέ, σε ευχαριστώ πάντα για την εμψύχωση και την εν Κυρίω αγάπη...Περνάνε τα χρόνια και οι αντοχές για το γράψιμο ΔΕΝ πια οι ίδιες, (ξοδεύω πολύ χρόνο και στο Φουμπου , ως "Εύα Πέτρου" όπως προείπα και και στην κύρια ανάρτηση και ΕΤΣΙ παραμελώ το εδώ μπλογκάκι), όμως, όΠΟΤΕ δίνει ο Κύριος ένα κέφι σχετικό, και επί ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ σκηνικών, θα τα λέμε !
Διαγραφή