Δεν με αγκάλιαζε ποτέ η συχωρεμένη μανούλα, η μαμή, επειδή έτρεμε τα μικρόβια!

 

Αποκάλυψη Τώρα, περιστεράκι μου! 

Η συχωρεμένη μανούλα μου η Καλλιρρόη η μαμή , να ξέρεις...

 

υπήρξε κορωνοΣύψας στη θέση του κορωνοΣύψα 

και ...

δεν με αγκάλιαζε ποτέ  

ούτε με φιλούσε ποτέ των ποτών

όταν ήμανε μικρή αδυνατούλα και ποοοολύ χαζή

(εκεί στα μέσα του περασμένου αιώνα ) 

για να μη μου μεταδίδει λέει ... (μπλιαχ)...μικρόβια! 

Μόνο για το παραμικρό, κατά την κρίση της,  δικό μου ελάττωμα, μου έψελνε λυσσασμένα τον "Αναβαλλόμενο"...

(π.χ. γιατί είχα βάλει το ποτήρι στην άκρη του τραπεζιού; δεν το ήξερα η χαμένη κουρούπα, η σκύλα του Κερατά, ότι το ποτήρι μπορεί να έπεφτε, μπορεί να έσπαγε και ποιος θα μάζευε μετά τα γυαλιά, άσε  που δεν είχαμε, λέει, πεταμένα λεφτά να αγοράσουμε άλλο ποτήρι...)

...................................................................................................

-Α! Ετσι εξηγούνται όοολα τώρα με την τρικυμία σε δέρνει στο κρανίο, μωρή Σαλογραία!

-Τώρα, επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, μπήκα στο νόημα!

-Τόση κακοποίηση πιά; 

-Τόση!  Μόνο που τότε Δεν συνειδητοποιούσα ότι το να μην αγκαλιάζει μια μάνα το παιδάκι της, συνιστά κακοποίηση, δεν είχα δει ντε και το σχετικό επεισόδιο με την Ασημίνα στις "Άγριες Μέλισσες" που δεν ήθελε η παραπικραμένη,  να αγκαλιάσει το μωρό -του χάπατου- του Νικηφόρου ( μα και συ, χριστιανέ μου, με δυο αδερφές παράλληλα πήγες να μπλέξεις; Μυαλό, κουκούτσι;  ούτε για δείγμα;...)

...........................................................................

Και μια και η μανούλα Δεν ήθελε να με αγγίζει, Δεν την άγγιζα βέβαια και εγώ, προκειμένου να μην την θυμώνω.

Πότε κατάφερα με ένα δισταγμό να την ακουμπήσω, τρέμοντας μέσα μου, μήπως και με αποπάρει  και με κάνει "ρόμπα" δημόσια; 

Όταν πια βρισκόταν από ηλικία  στα 80 φεύγα,  με βήμα  φανερά ασταθές,  ανησυχώντας μη μου κουτρουβαλιαστεί σε πεζοδρόμιο της Πάτρας, ενώ πηγαίναμε  σε κάποιον γιατρό, τόλμησα και πέρασα τον βραχίονά μου στο μπράτσο της, στηρίζοντάς την, αγγίζοντας την υποστηρικτικά για πρώτη, σε όλη τη ζωή μας, φορά. 

Και τότε, η πολυσεβαστή μου μητέρα , ο στρατιώτης ο αψύς και ακούραστος , ο υπερήφανος στυλοβάτης  της οικογένειας χαμογέλασε ανέλπιστα και σχολίασε, ανάλαφρα:

-Α! Τελικά, ωραίο είναι να περπατάς στο δρόμο, πηγαίνοντας με κάποιον αγκαζέ! 

-Τ' άκουσες,  κορωνοΣύψα τους; 

-Μπα αποκορωσά σου!

-Τι κοπανιέσαι, όμως, γραιότατη;

-Κούλαρε το καλό που σου θέλω... 

-Δεν έχουν  ποτέ τελειωμό, 

άνευ Χριστού,  

η μοναξιά, οι  τρελοί φόβοι  και οι καημοί 

των ανθρώπων ...

Ευανθία η Σαλογραία