Μωρή Σαλογραία εσύ πήγες, είδες τον Τζόκερ;

(στην άνω φωτό όπως λέγαμε και τις προάλλες
- η Ευανθία η  Σαλογραία 
όταν  ήτο Σαλο-νέα ετών περίπου 37, 
βλέπε και στο  Φατσομπούκι 
facebook  ντε,  
τη σελίδα, με το ψευδώνυμο  Ευα Πέτρου
που άνοιξα σχεδόν εν ..υπνοβασία,  πριν χρόνια,
προκειμένου  να ψιλοκατασκοπεύω, 
ως αγωνιώσα μητέρα 
τους γιους, Στέφανο και Μάριο  
με  αγαθό απώτατο  σκοπό,
την ψυχική τους σωτηρία, μάλιστα, μάλιστα! )
...................................................................... 

- Τέλος πάντων, ας έρθω στο προκείμενον...

...Μανδάμ   Σαλογραία εσύ πήγες, 
είδες τον λοξία  Χόακιν  Φίνιξ, 
να παριστάνει τον ψυχάκια Τζόκερ; 



-Πήγα, ναι, ομολογώ,  η φιλοπερίεργος Εύα, 
πήγα,  όπως όλοι, 
πήγα -δήθεν- για να αποκτήσω άποψη 
επί του θέματος και θεάματος.

-Α! ώστε  πήγες πουλάκι μου! 
Το ομολογείς ανερυθριάστως κιόλας! 
Μωρέ 'ντε  να γαδείς από χάμουου, παλιογιουρούκα!
πάρε πέντε φάσκελα  
να μη στα χρωστάω, σαχλή, γριά δεκοχτούρα! 
Εδώ λώλα μ' ,  
κοντεύει να πλακώσει ο κυρ- Μιχάλης ο Ταξιάρχης  
να παραλάβει τη μαυροψυχάρα σου 
και εσύ, αναίσχυντη αυστραλιανή κοκαμπούρα , 
αντί να βρίσκεσαι σε  χριστιανική περισυλλογή και χαρμολύπη, 
με προσευχές, στεναγμούς, έργα ποικίλα μετάνοιας, 
πας τρέχοντας χασομέρικα
-δήθεν για ενημέρωση- στους σινεμάδες -τρομάρα σου;

Για τα χάλια σου, βαθύτατα  ντρέπομαι! 

-Μηηη! Μη ενάρετε αδελφέ μου! 
Μη  κατακρίνεις το προσωπικόν  αμάρτημα της μητρός τους!

[Μόνο ΑΝ ήμουν αιρετική 
θα είχες δικαίωμα δημόσια να με κατακρίνεις...
Αυτά παρελάβομεν και τοιουτοτρόπως εκατηχήθημεν  
από τους Αγίους Πατέρας, μάλιστα! μάλιστα!]

-Μη με κατακρίνεις , λοιπόν, επί προσωπικού αμαρτήματος! 

-Πού είναι η χριστιανική σου μακροθυμία, χαμηλοβλεπούσε, παπά μου; 

Έπρεπε να πάω, σου λέω!
Πώς αλλιώς  θα  ζήσουν και οι σινεμάδες, 
η φίλη μου η κ. Ειρήνη 
στο ΠΑΝΘΕΟΝ της Πάτρας,  
εξάλλου με εκπαιδευτικό σκοπό, επιμένω, είδα το έργο!

-Α χαχα!σε ποιον πουλάς, μαρή υποκρίτρια, 
εφτούνα τα σάπια; 

-Ξέχασες,  κυρία  μου,  το σοφό ρητόν που γράφει  
ότι  ο δρόμος για την Κόλαση 
είναι στρωμένος με καλές προθέσεις; 
Το ξέχασες; 

-Όοοχι, ουδαμώς το ξέχασα, 
αλλά...ας όψεται ο συχωρεμένος μπαμπούλης. 
Εκείνος ...παιδαγωγικώς ευθύνεται 
που  τυγχάνω  τόσον  σινεφίλ...σινεφίλ μέχρι θανάτου!

-Έχεις δίκιοοο! ζητώ ταπεινά συγνώμη... 

Εξάλλου πάντα 
ο συχωρεμένος μπαμπούλης φταίει  
ο μπαμπούλης που είχε ως  άοκνο, ακούραστη  εργασία του,
εκείνα τα...

-της  μεταπολεμικής  ανόδου  του 1960 φεύγα- 

...χρόνια, 

τον "κινητό κινηματογράφο", 
τριγυρνώντας με το βανάκι και  την ντουντούκα,  
στα Μεσσηνιακά αλλά και τα της Ηλείας  χωριά, 
σέρνοντας και  μια  ογκώδη, μαυρειδερή, 
τρομακτική στα παιδικά μου μάτια,  
μηχανάρα προβολών...

 ["Μπάουερ" νομίζω το βιομηχανικόν  όνομά της, 
την κρύβω ακόμη στην αποθήκη, 
τη χρειάζεται ο Δανίκας, για κανά μουσείο κινηματογράφου, 
πριν τη ροκανίσουνε τα ποντίκια; 
αφιλοκερδώς, μια και τον συμπαθώ λιγάκι,  
να την προσφέρω!  ],

...εντός του εν λόγω αυτοκινήτου, 
με μπομπίνες για να τυλίγει το σελιλόιντ του φιλμ 
που κάθε τόσο κατά την διάρκεια της προβολής, 
"άναβε"  απ΄την τριβή, "καιγότανε" 
και  κοβότανε στο σημείο το κρισιμότερο.... 

[σημείο που οι  αγαθές -σαν τη Δρόσω των Άγριων Μελισσών- 
παρθένες του καιρού εκείνου  παρακολουθούσαμε με γουρλωμένα μάτια], 

εννοώ το σημείο .... ενός  παρατεταμένου, ερωτικού  φιλιού π.χ.  
και άκουγες τότε  
τις γνωστές φωνές  
των αγανακτισμένων- αναφουφουλιασμένων, σοκαρισμένων  θεατών: 
"Χασάπηηη! γράμματα!". 

Έσπευδε με ταχυπαλμία ο... χασάπης, 
δηλαδή  ο εμός πατήρ
να  ξανακολλήσει, το κομμένο/καμένο σελιλόιντ ασθμαίνων, 
(πώς να μην καταντήσει καρδιακός εντέλει ο αθρωπάκος;) 
έτσι ώστε η παράσταση να συνεχίσει να "τρέχει" 
προβάλλοντας  στους τοίχους των καφενείων... 
(με τη βοήθεια πάντοτε υπολεύκου σινδόνης)

...ό,τι ο Ελληνικός 
[μπορεί και ξένος αλλά κυρίως ο Ελληνικός σινεμάς] 

προωθούσε ως Έβδομη Τέχνη,  εκείνα τα χρόνια, 
ήγουν προβάλλοντας  τα δημοφιλή, σε μας το λαουτζίκο, ασπρόμαυρα  φιλμς, 
με τη συχωρεμένη την Βουγιουκλάκη,  την Έλλη Λαμπέτη, Τζένη Καρέζη, Κώστα Καζάκο, Νίκο Κούρκουλο, τον Αντρέα Μπάρκουλη, τον Κωσταντάρα, τη Μάρθα Βούρτση, Μάρθα Καραγιάννη, την Κατερίνα Χέλμη,  Μάρω Κοντού, 
τον Γιώργο Κωνσταντίνου, Θανάση Βέγγο, Ντίνο Ηλιόπουλο, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Ρένα Βλαχοπούλου  
και λοιπές αναρίθμητες του πρώιμου ελληνικού σινεμά, 
αξέχαστες είτε μελό και ξεκαρδιστικές 
(για τα γούστα του σήμερα), φυσιογνωμίες, 
τα μούτρα των οποίων τυπώνονταν 
-προς μεγάλη μας χαρά- 
και σε καρτούλες που τις βρίσκαμε, εμείς,  
η πιτσιρικαρία,  
στα περίπτερα, 
κρυμμένες σε σακκουλάκια με καραμέλες, ή τσίχλες, (δεν θυμάμαι ακριβώς),  μωρέ...συλλογές και ανταλλαγές ολόκληρες κάναμε από δαύτες τις κάρτες  
θα τα απαριθμήσω  λεπτομερέστερα, άλλη φορά...
αν καταφέρω να νετάρω στο μυαλό, τις φλου αναμνήσεις του παρελθόντος
( το υφέρπον Αλτσχάιμερ, ας όψεται- και πάρε αγαπημένε, περαστικέ  αναγνώστη ,  βαθιά αναπνοή, ο μακροπερίοδος, σχεδόν παραληρηματικός λόγος, νομίζω, τελείωσε...)
.......................................
..................................................

-Μανδάμ! Για τον Τζόκερ αρχίσαμε να μιλάμε, 
τι πύλη νοσταλγίας είν' τούτη που  άνοιξες 
και εντός της, εχάθης; σύνελθε, και ελθέ στο "δια ταύτα" . 

-Λοιπόν; Ο σοβαρός, πλην ομορφάντρας, 
 κ. Χρυσοχοίδης θα το έβλεπε  με το παιδάκι του ίσως, εδήλωσε.
Εσύ-λέμε τώρα-, ΑΝ  ήσουν ένα αθώο 15 χρονο 
και έβλεπες την πολυσυζητημένη ταινία, 
παρανόμως, σαν τεντυμπόης, χωρίς τον κηδεμόνα σου,  
τι ...διδάγματα θα απεκόμιζες; -ευκολάκι η ερώτηση.

-Ευκολάκι η απάντηση! 

Το δίδαγμα που θα απεκόμιζα
καθαρά και ξάστερα την σήμερον...  

Αν ήμουν 15χρονο...

[και όχι κατά τις ημέρες του παρελθόντος μου, διότι τότε άπαντες οι κακοί του σινεμά  από το σκηνοθέτη, εκ προοιμίου σχεδόν, στη Μπουζού χώνονταν προς εξιλέωση και οι έντιμοι της ταινίας, τους πέταγαν με αποτροπιασμό, μέχρι και αγκαθωτά φραγκόσυκα στη διαπόμπευση, ώστε να... μάθουν στο εξής, οι παλιοκακοί -τα ρεμάλια,  να μην ξεπερνούν τα κοινωνικά εσκαμμένα ], 

το δίδαγμα επαναλαμβάνω ...θα ήταν ότι
 ...αφου με σμπρώχνουν  
και με πατάνε στον κάλο 
διάφοροι Κένταυροι- Κερατάδες, 
μία η τελική λύση που απομένει: 

Βουτάς ό,τι σου βρίσκεται ως φονικό αντικείμενο 
και μετά μίαν και δευτέραν μπουλινγκ-μουλαροποδοπατησίαν, 
ορμάς, κάνεις γιούργια με πιστόλια, μαχαίρια, τιρμπουσόν, σουγιάδες, κονσερβοκούτια  και εξαποστέλνεις  τουλάχιστον με βγαλμένα μάτια και  κόψιμο καρωτίδας, 
όλους  τους ενοχλητικούς στον Παράδεισο,  
ή τουλάχιστον οπωσδήποτε 
"σε άλλη γη, σε άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει"! 

-Το τρομακτικό  σαλεμενότατη,  όμως, στο έργο, 
δεν είναι τα κινηματογραφικά  μακελλειά...
διότι προ πολλού απέναντι και σε αυτά 
χοντροπετσιάσαμε οι άμοιροι θεατές...

-Συμφωνώ...από μακελλειά και θρίλερ 
(μπρρ...μανούλααα...δεν τα αντέχω με τίποτα..) 
οι σινεμάδες γεμάτοι μέχρι τα μπούνια,  εδώ και δεκαετίες...

-Το τρομακτικό είναι το άλλο...

-Για πε, να δω, εάν αι ηθικαί μας κρίσεις  συμπίπτουσιν...

-Το τρομακτικό είναι που ο σκηνοθέτης στα δικά μου,  15χρονα αθώα ματάκια, 
-λέμε τώρα- ο σκηνοθέτης, με τον Joker, αποθέωσε την Αυτοδικία...

"και προωθεί  στο όνομα της Τέχνης, στο υποσυνειδητούλι των 15χρονων, το σκεπτικό :

"Με πείραξες, ρε; με κλώτσησες, φούστη; καμία συχώρεση, καμία ανοχή, κανένα δικαστήριο και καμιά απονομή δικαιοσύνης δεν θα έχω να περιμένω...Θα ορμήσω απάνω σου, θα σου δαγκώσω τον καρίτσαυλο και άντε, να ζούμε να σε θυμόμαστε! Για να μάθεις να φέρεσαι καλύτερα, σε μια επόμενη...μετενσάρκωση,  παλιοσιχαμένο σκουλήκι της λάσπης, άι στον κόρακα, να χαθείς και να χάνεσαι πλέον!"

-Θα συμφωνήσω μαζί σου Γραιότατη...
ακριβώς αυτό και δι' εμέ, υπήρξε  το μήνυμα: 

-Αυτοδικία και απάνω τούρλα! 
-Αυτοδικία και πάσης Ελλάδος. 
Και π λ έ ο ν  
καμία ντεμοντέ, χριστιανική ενοχή για τις σφαγές.

-Ας πρόσεχαν επιτέλους όσοι με πείραξαν!

Εκεί στο φινάλε του έργου ...που νομίζω ο Τζόκερ  μακέλλεψε  και την πσυχίατρο...βγαίνοντας εκείνος,  ηρέμως, πλην, με ματωμένα πέλματα απ' το κατακρεουργημένο,  έρμο γραφείο της, 
τι ουράνια στήλη φωτός ήταν αυτή, Χριστινάκι θεατρολόγε μου,  
ήτις (= η οποία )κατήλθε απαστράπτουσα,  
μέσα στην πτέρυγα του ψυχιατρείου των Φυλακών  Υψίστης Ασφαλείας 
και πόσο ευτυχής έδειχνε  για όλους τους φόνους, 
για όλη την κοινωνική αναταραχή που προκάλεσε, 
ο δύσμοιρος Κλόουν, ο Κρυφοκατειλημμένος; 

-Δεν θέλω να ξέρω μανδάμ...ανατρίχιασα!

-Και γω το ίδιο...όμως το Κακό, το ΑντίΧριστο κάθε λογής  Κακό, αυξάνεται σχολιαζόμενο, προβαλλόμενο και πολλαπλώς, σατανικώς, στο όνομα της "Τέχνης" του κινηματογράφου διαφημιζόμενο....

Θα φρίττουν,  αν πληροφορούνται με κάποιο τρόπο, 
(πάντων και πασών  των Δικαίων από αρχαιοτάτων χρόνων),  
οι ψυχές, 
οι ψυχές  των Αγίων Πατέρων και Μητέρων μας,  
θα ξεσηκώνουν ασταμάτητο θρήνο  βλέποντας της Πολυμορφικής Διαφθοράς 
την επέκταση, στον παρόντα αιώνα τον Απατεώνα...

-Λοιπόν;  Τι άλλο, λοιπόν, μας μένει; 
Τι θα μας σώσει από του Εωσφόρου, την φορτσάτη επέλαση; 

-Η  προσευχή τρελοτάτη μου. 
Και η προσοχή. Η εγρήγορση.  
Μονάχα πια προσευχή, προσοχή, εγρήγορση: 
Αγριεύει ο καιρός. 
Αστραπές, κεραυνοί, φωτιές, πλημμύρες , ανεμοστρόβιλοι, υδροσίφωνες, 
αλλάζουν το πνευματικό  τοπίο τριγύρω μας... 

η Αποστασία Γιγαντώνεται...
............................................... 
-Ω Εσταυρωμένη από  Υποκριτές Φαρισαίους 
 Αναστημένη Αγάπη, 
Χριστέ Λατρεμένε...

Σώσον ημάς  τους Παλαβούς 
παρα-μορφωμένους φιλό-τεχνους 
που σκάβουμε στο όνομα -λέει- της "προόδου", 
τους θανατηφόρους οφιογεμείς λάκκους 
εντός των οποίων, 
οδυνηρά καταποντιζόμαστε,  
δίχως ελπίδα, 
ανατέλλοντος θείου φωτός, 
να φωτίσει σωτηριωδώς,    
τα εσκοτισμένα μυαλάκια μας...

Ευανθία η Σαλογραία
..............................................................................................
..............................................................................................




........................................................................................................
........................................................................................................