Περιστεράκι μου
για την απίστευτη αφθαρσία του λειψάνου
του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ
βλέπε την παλαιότερη ανάρτησή μου, πατώντας ΕΔΩ.
Ακολουθεί το πρόσφατο βίντεο με τη χριστιανική ομολογία
περί της θεϊκής δυνάμεως των αγίων λειψάνων
απ' το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ
και ασκούντα το ιατρικό επάγγελμα Γ. Μιχελογιαννάκη.
Η ομολογία του σόκαρε στο διαδίκτο κάμποσους "αδιάβαστους" Ορθοδόξως,
(δεν υπήρχε επαρκής χρόνος για ανάλυση του ζητήματος,
μου φάνηκε και ανεπαισθήτως είρων, ο νεαρός δημοσιογράφος- δικαίωμά του)
Εμείς, όμως, οι "ψαγμένοι" επί του θέματος,
οι οποίοι χαιρόμαστε να πιστεύουμε
στου Σωτήρος Χριστού την Ανάσταση
βιώνοντας την υπερφυσική αλήθεια της Χάριτος των ψυχών
και της Αφθαρσίας-Θαυματουργίας- Μυροβλυσίας
των Αγίων σωμάτων,
λέμε "μπράβο" στο γιατρό για το θάρρος του.
Ευανθία η Σαλογραία
Η ΚΑΥΣΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΛΟΠΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ.ΤΟ ΕΜΒΡΥΟ ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ.ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΣ ΔΩΣΕΙ ΟΤΙ ΤΗΣ ΠΗΡΕ.
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΤΕΡΕΙ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ.
ΤΖΙΜΑΝΙ
Υ.Γ. ΙΔΟΥ ΚΑΙΝΑ ΠΟΙΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Ωραίος ο γιατρός, λεβεντιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραθέτω ακόμα ένα απόσπασμα από βιβλίο του Παύλου Ευδοκιμωβ, σχετικό με το θάνατο. Στο τέλος αναφέρεται στο φρόνημα των Αγίων μας:
"Ο θάνατος δεν είναι μια στιγμή, συνυπάρχει και συντροφεύει τον άνθρωπο καθ' όλη την πορεία της ζωής του.
Είναι παρών σε όλα τα πράγματα, είναι το προφανές όριό τους.
Ο χρόνος και ο χώρος, οι στιγμές πού χάνονται και οι αποστάσεις πού χωρίζουν, είναι τόσες τομές, τόσοι τμηματικοί θάνατοι.
Κάθε αποχαιρετισμός, λήθη, αλλαγή, το γεγονός ότι τίποτε δεν μπορεί να ξαναγίνει ακριβώς το ίδιο, μεταφράζουν την πνοή τού θανάτου μέσα στην καρδιά της ζωής και μας αιωρούν μέσα στην οδύνη.
Κάθε αναχώρηση ενός αγαπημένου προσώπου, το τέλος κάθε πάθους, τα ίχνη του χρόνου πάνω σ' έvα πρόσωπο, το τελευταίο βλέμμα πάνω σε μια πόλη ή σ' ένα τοπίο, πού δεν θα ξαναδούμε πια ποτέ, ή απλούστατα ένα μαραμένο λουλούδι προκαλούν μια βαθειά μελαγχολία,
μια προκαταβολικά άμεση εμπειρία του θανάτου.
Η βιαιότητα του θανάτου δεν μπορεί να εξουδετερωθεί παρά με την αρνησή του. Γι' αυτό στο κέντρο της ζωής ορθώνεται ο Σταυρός η δε Ζωή δέχεται ελεύθερα να περάσει από τον θάνατο, για να τον ανατίναξει και να τον εκμηδένισει : «θανάτω θάνατον πατήσας», ψάλλει η Εκκλησία την νύχτα του Πάσχα.
Ο Ωριγένης αναφέρει μια παράδοση, κατά την οποία το σώμα του Αδάμ είχε ταφεί εκεί όπου ο Χριστός σταυρώθηκε.
Μια άλλη παράδοση λέγει ότι το ξύλο τού Σταυρού έχει την προέλευσή του από το δένδρο της Εδέμ. Έτσι ο Σταυρός του Χριστού έγινε το Δένδρο της ζωής.
Η Βίβλος αγνοεί την φυσική αθανασία και αποκαλύπτει την Ανάσταση πού έρχεται από το υπερπέραν: από τον θάνατο και την Ανάσταση του Θεανθρώπου.
Έτσι μόνον ο Χριστιανισμός δέχεται την τραγικότητα του θανάτου, τον κοιτάζει κατά πρόσωπο, γιατί o Θεός περνά απ' αυτό τον δρόμο και όλοι τον ακολουθούν."...
Κύριε Τζιμάνι των 6 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι κ. ανων. των 5: 35 π.μ
(παρατηρώ είστε πρωινοί τύποι, αμφότεροι, δηλαδή ένας και αυτός συγγραφέας ίσως; ποτέ δεν μπορώ να ξέρω. Στο διαδίκτυο οι μάσκες των ανώνυμων είναι απίστευτα πολλές!)
;-)
Σας ευχαριστώ που ασχολείστε με τη σελίδα μου, ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ!
Με εκπλήσσετε!
;-)