Χριστός Ετέχθη!-Γιατί απαιτείται ανα-νέωση;- Μητροπολίτου Φυλής Κυπριανού

«Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε!...»

Ὁ Γενάρχης μας • ἡ Νέα Ἀρχή • ὁ Ἀδελφός μας

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

Η ἐνθαρρυντικὴ καὶ ἐλπιδοφόρα προτροπὴ

τῆς Ἁγίας Μητέρας μαςἘκ­κλησίας, 
ἐπίκαιρος ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, 

ἀκούγεται καὶ πάλι σήμερα
«ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν»:

«Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε!...».

Ὁ Χριστός, ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας, 
ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ 
Θεοῦ, εἶναι ἤδη ἐπὶ τῆς γῆς,
εὑρίσκεται ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν.

Ὁ Ἄκτιστος ἔχει προσλάβει διὰ τῆς Θεοτόκου, 
τῇ συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου 
Πνεύματος, τὴν κτιστότητα, 
τὴν ἀνθρώπινη φύσι, ἔχει γίνει Ἄνθρωπος
γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς κατὰ χάριν θεοί.

Ἡ θεϊκὴ Ἀγάπη Τὸν ἔχει ὁδηγήσει
σὲ μία Ἔξοδο ἀπὸ 
τὸν Ἑαυτό Του
γιὰ νὰ συναντήση τὸ Ἀπολωλός· 
νὰ τὸ ἐναγκαλισθῆ μὲ στοργὴ σὲ μία Αἰώνια Ἕνωσι· 
καὶ νὰ τὸ προσαγάγη στὸν Θεὸ Πατέρα· 

ἔχει εἰσέλθει στὸν Κόσμο 
γιὰ νὰ προσφερθῆ ὡς Ἀμνὸς Ἄμωμος στὸν Πατέρα.

Ἔχει ἐνσαρκωθῆ, ἔχει ἐνανθρωπήσει
γιὰ νὰ γίνη ὁ Γεν-άρχης ἑνὸς Νέου Λαοῦ, 
ἑνὸς Γένους Ἐκλεκτοῦ, ἑνὸς Ἔθνους 
Ἁγίου, 
Βασιλικοῦ, 
Ἱερατικοῦ, 
Προφητικοῦ: τοῦ Γένους τῶν Χριστια­νῶν· 

ἐκείνων δηλαδὴ τῶν ἀνθρώπων, 
οἱ ὁποῖοι ἔχουν βαπτισθῆ εἰς τὸ Ὄνομα 
τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· 
στὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Σήμερα λοιπόν, ἑορτάζεται ἡ Νέα Ἀρχή· 
σήμερα, ἑορτάζουμε
τὴν μετο­χή μας στὴν Νέα Ἀρχὴ αὐτήν, 
ἡ ὁποία κατ᾿ ούσίαν
εἶναι Αὐτὸς ὁ ἴδιοςὁ Σωτήρας μας Χριστός· 

σήμερα, καλούμεθα νὰ βάλουμε μία νέα ἀρχή, 
νὰ ἀνανεώσουμε τὴν μυστηριακὴ σχέσι μας μὲ τὸν Χριστὸ καὶ Θεό μας, 
καὶ νὰ ἀνακαινισθοῦμε μέσα στὸ Φῶς
καὶ τὴν Δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
* * *


Γιατί ὅμως, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές μου, 
ἀπαιτεῖται ἀπὸ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς
αὐτὴ ἡ ἀνανέωσις; 
αὐτὴ ἡ ἀνακαίνισις;

Τρεῖς εἶναι οἱ βασικοὶ λόγοι, 
οἱ ὁποῖοι θέτουν μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια
τὴν ἀπαίτησι αὐτή:

 Πρῶτον· 

ἕκαστος Πιστὸς προσωπικά, ἀλλὰ καὶ ὅλοι μαζὶ συλλογικά, 
πρέπει νὰ ὁμολογηθῆ μὲ εἰλικρίνεια καὶ μετάνοια, 
ὅτι προδίδουμε, 
ἔστω καὶ 
χωρὶς γνῶσι καὶ αἴσθησι, 
τὸ ἁγιασμένο καὶ ἱερατικὸ εἶναι μας, 
τὴν χαρισμα­τικότητά μας, 
τὴν βασιλικὴ καὶ προφητικὴ φύσι μας.

 Δεύτερον· 

είμεθα ὑπεύθυνοι-­ἔνοχοι
γιὰ τὴν κυρίαρχη πλέον
κοινωνικὴ ἀντίληψι
τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ Πλησίον· 

ἡ θεολογία τοῦ Πλησίον, 
ἡ ἔγνοια γιὰ τὸν Ἄλλον, 
ἡ θυσιαστικὴ ἀναφορὰ στὸν Ἀδελφό, 
ἔχουν περιθωριακὴ θέσι 
στὴν λεγομένη χριστιανικὴ συνείδησί μας.

 Τρίτον· 

εἴμεθα βαριὰ ἔνοχοι, 
μὲ τὴν ἔστω καὶ παθητικὴ καὶ ἀδρανῆ στάσι 
μας, ἀπέναντι στὸ συγκλονιστικὸ φαινόμενο
μιᾶς ἀκραίας βεβηλώσεως 
–σὲ συλλογικὸ πλέον ἐπίπεδο– 
τῆς ἱερότητος τοῦ Προσώπου, τῆς Εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, 
στὸν κοινωνικό μας περίγυρο.

Ἡ τριπλῆ αὐτὴ εὐθύνη μας

κατανοεῖται σήμερα ἀκόμη βαθύτερα, 
ὅταν ἀναλογισθοῦμε, 
ὅτι –ὅπως πολὺ ὡραῖα καὶ βαθιὰ
γράφει
ὁ Ἱερὸς Νικόλαος Καβάσιλας,

 «Αὐτός», ὁ Χριστός μας, «ἔκυψεν εἰς τὴν γῆν 
καὶ εὗρε τὴν Εἰκόνα».

Ὁ Θεὸς ἐνσαρκώθηκε
καὶ συνεχίζει στὴν Θεία Λειτουργία νὰ ἐνσαρκώνεται, 
ὥστε νὰ ἔχουμε τὴν δυνατότητα
νὰ θεωροῦμε τὴν θεϊκὴ Μορφή Του
διὰ μέσου κάθε Εἰκόνος Του, κάθε Ἀνθρώπου· 

γιὰ νὰ βιώνουμε τὴν Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας 
καὶ νὰ ἀναγνωρίζουμε Αὐτὴν, σὲ κάθε Ἄλλον, 
σὲ κάθε Ἀδελφό μας, 
σὲ κάθε συνάνθρωπό μας.
* * *

Πόσο λοιπόν, εἶναι δυνατὸν
νὰ ἰσχύη γιὰ ἕναν ἕκαστο ἀπὸ μᾶς, 
Ἀδελφοί μου, 
ἐφ᾿ ὅσον βαρυνόμεθα μὲ τὴν τριπλῆ αὐτὴ εὐθύνη, 
ἡ προτροπὴ τοῦ 
Ἁγίου Ὑμνογράφου: «ὑψώθητε!...»;


Ἂν δὲν ἀνανεωθοῦμε
καὶ δὲν ἀνακαινισθοῦμε, 
πῶς ἆρά γε θὰ ἀνυψωθοῦ­με

δοξολογικά, 
εὐχαριστιακά, 
πνευματικά;

Καὶ πῶς θὰ συνανυψώσουμε ὅλο τὸν κόσμο
στὸ ἐπίπεδο τῆς Νέας Ἀρχῆς; 
στὸ Μυστήριο τῆς Καινῆς Κτίσεως; 
στὴν κοινωνία τῆς Ἁγίας Τριάδος;

Ἐκεῖνος «ἔσκυψε» γιὰ νὰ εὕρη τὴν Εἰκόνα Του·

ἐμεῖς σκύβουμε φιλάν­θρωπα
καὶ ἀναζητοῦμε τὴν Εἰκόνα Του 
στὸ Πρόσωπο τοῦ Ἀδελφοῦ μας;

Μᾶς ἔδωσε τὸ χάρισμα 
νὰ θεωροῦμε στὸ Πρόσωπο τοῦ Πλησίον μας 
Ἐκεῖνον· 

ἐμεῖς βλέπουμε μὲ δέος καὶ βαθὺ σεβασμὸ καὶ ἔγνοια θυσιαστικὴ 
Ἐκεῖνον στὸ Πρόσωπο τοῦ Ἀδελφοῦ μας;

Ἀποτελεῖ πράγματι μεγάλη τραγωδία
ἡ γενικευμένη πλέον διαπίστωσις, 
ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὄχι οἱ ἀδιάφοροι, 
ἀλλὰ ἐκεῖνοι, 
οἱ ὁποῖοι ζοῦν ἐκκλη­σιαστικὴ ζωή, 
ἔχουν λησμονήσει τὴν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἀδελφό τους· 

ἔχουν ἐγκλωβισθῆ
στὰ στενὰ ὅρια τῶν ἀτομικῶν θεμάτων καὶ προβλημάτων τους· 

ἔχουν λησμονήσει
τὴν Θυσιαστικὴ Ἀγάπη, 
τὴν Ἀγάπη ποὺ κοστίζει·

δὲν προσφέρουν τὴν ζωή τους ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον· 
ἀρνοῦνται στὴν πρᾶξι τὴν Ὁμολογία τῆς Ἁγίας Τριάδος, 
ἐφ᾿ ὅσον δὲν ζοῦν τριαδολογικά, δηλαδὴ 
ἀλληλο­περιχωρητικά, 
μὲ ἀμοιβαία ἀγάπη καὶ ἀλληλεγγύη.

 «Ὅταν, ὅμως, δὲν ζοῦμε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, 
εἴμαστε κιόλας νεκροί», 
γράφει σύγχρονός μας ἐπιφανὴς Ἕλληνας Ποιητής.
* * *
 Ἐνώπιον τοῦ θείου Λίκνου τῆς Βηθλεέμ, 
Ἀδελφοί μου
 καὶ 
Ἀδελφές μου ἐν Χριστῷ, 

ἂς ἐπιχειρήσουμε σήμερα μίαν εἰ­λικρινῆ αὐτοκριτική.

Μήπως δὲν ζοῦμε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον; 

Μήπως εἴμε­θα κι ὅλας νεκροί; 

Μήπως δὲν εἴμεθα Ναοὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος;

Μήπως δὲν ἔχουμε κάνει τὴν ζωή μας μία Λει-τουργία; 
μία τριαδικὴ Λειτουργία Ἀγάπης, στὴν ὁποία συλλειτουργοῦμε ὁ Θεός, 
Ἐμεῖς καὶ ὁ Ἀδελφός μας;

μία Λειτουργία, ἡ Ὁποία διὰ τῆς Ἀγάπης καὶ ἐν τῇ Ἀγάπῃ
καθ α­γιάζει τὸν Κόσμο
καὶ ἐκτοπίζει τὰ δαιμονικὰ
καὶ βέβηλα στοιχεῖα τοῦ Κόσμου;

 Ἡ εἰλικρινὴς ἀπάντησις στὰ ἐρωτήματα αὐτά, 
ἔχω τὴν πεποίθησι, ὅτι θὰ μᾶς βοηθήση οὐσιαστικὰ
ὄχι ἁπλῶς νὰ ἑορτάσουμε τὴν Νέα Ἀρχὴ ποὺ 
ἐγκαινίασε ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός,
ἀλλὰ καὶ νὰ συμμετάσχουμε
ἀποφασι­στικὰ στὴν Νέα Ἀρχὴ αὐτή· 

καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν νὰ βιώνουμε στὸ ἑξῆς 
τὸν διαρκῆ ἀνακαινισμό μας μέσα στὸ Φῶς
καὶ τὴν Δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος.'

Τότε, πράγματι θὰ ἔχουμε «ὑψωθῆ»· 
τότε, μὲ συνέπεια
θὰ ψάλλουμε ἐγ­κάρδια:

 «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε.
 Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε.
 Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε!...».

Εἴθε ἡ Προστασία τῆς Παναγίας Μητέρας μας Θεοτόκου
καὶ ἡ Εὐλογία 
τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος, Πατρὸς καὶ Μητροπολίτου μας Κυπριανοῦ
νὰ εἶναι πάντοτε μαζί μας
εἰς Ἐνίσχυσιν, Ὁδηγίαν καὶ Παρηγορίαν μας. 

Ἀμήν!

† Ἁγία γέννησις τοῦ ςωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 2013

Ταπεινὸς εὐχέτης πρὸς τὸν ἐνανθρωπήσαντα Κύριό μας

Ὁ Μητροπολίτης
† ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανὸς

Πρόεδρος
τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἐνισταμένων