Και γιατί κανείς ΔΕΝ είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλός, ΑΝ...

 [...]  Σ.ώτη Τ.ριανταφύλλου : 

"Ουδείς εκών κακός"
σημαίνει ότι κανείς μας δεν πράττει το κακό με τη θέλησή του,
υπό την έννοια ότι κανείς δεν πράττει το κακό,
ξέροντας ότι πράττει το κακό.

Αν, κατά το Σωκράτη κάνουμε κάτι κακό, 
είναι διότι εκείνη τη στιγμή πιστεύουμε

(εξαπατώμενοι υπό του κακού)

πως κάνουμε κάτι καλό.

Πώς λοιπόν κάποιος μπορεί  να σταματήσει να κάνει το κακό;

Τι είναι αυτό που θα τον οδηγήσει στην επιλογή του καλού;

Ο Σωκράτης υποστήριζε ότι μόνο με τη γνώση του πραγματικά καλού
και του πραγματικά κακού

(μια άποψη που συνδέεται με την ιδέα της ύπαρξης
μιας αντικειμενικής αλήθειας)

μπορούμε να αποφύγουμε  το κακό
αναγνωρίζοντας  τη γνώση αυτή ως αρετή.

ΑΛΙΚΗ: Ε τώρα μη μου πεις ότι κάποιος που σκοτώνει έναν άλλο
δεν ξέρει ότι κάνει κακό!

Σώτη Τριανταφύλλου : Έχεις δίκιο.

Μερικές φορές

ξέρουμε ότι είναι κάτι κακό 
αλλά συνεχίζουμε να το κάνουμε.

Βρίσκουμε ένα σωρό δικαιολογίες [....]

(ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ, 
απ' το βιβλίο της

"Μιλώντας με την Αλίκη
για τη Φιλοσοφία και το νόημα της ζωής" 

εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, σελ. 36-37)
.....................................................................
.....................................................................
Τα παραπάνω, διάβασα χτες βράδυ, μπερδεμένο  μου
και θυμήθηκα πάλι τον Goleman, που επαναλαμβάνοντας το Σωκράτη
αναφέρει  στα βιβλία του
ότι πολλοί  άνθρωποι (όχι όλοι) κάνουν το κακό, 
επειδή έχουν πείσει τον εαυτόν τους προηγουμένως,
ότι αυτό που κάνουν είναι καλό.

Διαβάζοντας τα παραπάνω
θυμήθηκα και τον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο
που γράφει ότι
όποιος δεν κάνει το καλό στο Όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού
ακόμη και αν πράττει επιφανειακά το καλό,
είναι ουσιαστικά χειρότερος
από αυτόν
που ενεργεί  φανερά το κακό,
διότι με τα καλά του έργα, ο άνθρωπος αυτός,
γίνεται αφορμή να παραπλανώνται οι γύρω του, 
και να φαντάζονται
ότι είναι δυνατόν 
να υπάρξει κάτι πραγματικά καλό,
χωρίς τη Μεσολάβηση και τη Χάρη του Θεανθρώπου
Κυρίου Ιησού Χριστού, 
του Σωτήρα και Λυτρωτή μας- όπερ αδύνατον!

Τότε που πρωτοδιάβασα -ως εικοσάχρονη-
την ακραία τοποθέτηση του Αγίου, είχα μείνει άναυδη,
εν απορία μεγίστη.

Μου πήρε δεκαετίες,
μέχρι να πάψω να  βρίσκω τη ρήση αυτή, 
υπερβολική και ακατανόητη -σου τα 'χω ξαναγράψει.

Αυτό συνέβη όταν κατάλαβα κάπως
το βαθύ και ακαταμέτρητο
των απροσπέλαστων ανθρώπινων κινήτρων, 
το κολασμένο και ζοφώδες, 
της ασυνειδητοποίητης-εν πολλοίς- και δαιμονικής
-χάριν προσκαίρων, χωματίνων κερδών-
απληστίας και φαρισαϊκής υποκρισίας μας.

Ευανθία η Σαλογραία