Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Χαιρομαι που σου άρεσε, μικρό μου... Το είχα ακούσει σε σιντι της Πρωτοψάλτη και το ψαξα στο youtube... Καθε φορά που το ακούω, ρίχνω και ένα κουβαδάκι δάκρυα... :-)
Σαλογραία μας που το βρήκες (σχήμα λόγου) αυτό το όμορφο τραγουδάκι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρομαι που σου άρεσε, μικρό μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο είχα ακούσει σε σιντι της Πρωτοψάλτη και το ψαξα στο youtube...
Καθε φορά που το ακούω, ρίχνω και ένα κουβαδάκι δάκρυα...
:-)
ναι ετσι... συμφώνως προς την απέραντη αιωνιότητα μικρό σου είμαι, μικρό μου ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΑΧΑ! ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΞ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι νους, φιλόσοφος!