Ανθρωπον ουκ έχω...ποίηση-Ν.Βρεττάκος

Όποιος δεν άκουσε τις γυναίκες σου να θρηνούν, αυτός δε μπορεί να κηρύξει απ'το Όρος.

Οι μαύρες μαντήλες τους, όταν πορεύονταν, συννεφιάζανε τον ορίζοντα.

Και δεν ήτανε Ανάσταση, μήτε γιορτή του Αι-Γιωργιού, χωρίς να μοιρολογούν τον Εσταυρωμένο που πριν λίγο χόρευε.

Είχαν μέσα τους μιαν αλμυρή πολυπλάνταχτη θάλασσα, να προφτάνουνε τις ανάγκες τους.

Γιατί, απ'τον Άδωνι ως τον Ιησού, το Λιάκο της Πίνδου ως τον Πέτρο της Λιάκουρας,

στρατιές στρατιών μέσα στο άγιο κατετέθησαν χώμα σου.

Κι ακουγόνταν οι πέτρες που ράγιζαν γύρω τους.

Και λυγούσαν τα δέντρα μι' από δω μι'από κει συνοδεύοντας

τον αχό του δαρμού τους, με τις κινήσεις τους.

Και σχημάτιζε ο θρήνος τους στον ορίζοντα στέρνα.

Κι αντιβούϊζε εκείθε.

Κ'οι παρόχθιες σκηνές των αγγέλων ταράζονταν.


Νικηφόρος Βρεττάκος