Μια προσωπική ανάμνηση του Άρη Δαβαράκη από τη Μελίνα Μερκούρη

[....]

Δεν μπορώ να γράψω για τη Μελίνα χωρίς να περιγράψω τι συνέβη στην κηδεία της μητέρας μου - και ας είχα αποφασίσει να μη γίνω «προσωπικός» ξεκινώντας αυτό το κείμενο.

Ημουν μόνος, ολομόναχος, κυριολεκτικά «χωρίς οικογένεια» την ημέρα εκείνη, 24 Σεπτεμβρίου του 1976. Πεντάρφανος κυριολεκτικά - και τσακισμένος. 

Οταν ήρθε η δύσκολη και πολύ σκληρή στιγμή της τελετής στον κοιμητήριο του Ζωγράφου, η Μελίνα, που είχε έρθει με τη Μανουέλλα από νωρίς, με είδε να προχωράω τρομαγμένος, κυριολεκτικά πανικόβλητος, για να κάτσω μόνος μου εκεί που κάθονται «οι συγγενείς» στην εκκλησία - μπροστά από το φέρετρο, για τη νεκρώσιμο ακολουθία. 

«Πήγαινε να κάτσεις δίπλα του» είπε η Μελίνα στη Μανουέλλα. 
«Σε χρειάζεται, είσαι η παιδική του φίλη, μην τον αφήνεις μόνο του». 

Οπως μου διηγείται η φίλη μου για τον εαυτό της εκείνη τη στιγμή, «εγώ φοβόμουν, ντρεπόμουν, τα 'χα παίξει, δεν βρήκα το θάρρος να κάνω το μεγάλο βήμα και να πάω να καθήσω στη διπλανή καρέκλα». 

Η Μελίνα θύμωσε. 
Αγνόησε τους πάντες και προχώρησε εκείνη, μόνη της. 
Κάθησε δίπλα μου και με αγκάλιασε απλώνοντας το δεξί της μπράτσο πάνω στον ώμο μου. Μου έσφιξε τρυφερά το χέρι μέσα στο δικό της και εκεί το κράτησε όσο διαρκούσε η τελετή. 

Με σήκωνε όταν έπρεπε να σηκωθούμε, με ξανακάθιζε όταν έπρεπε να ξανακαθήσουμε. 

Οταν άρχισε η πορεία προς τον τάφο, με καθοδήγησε: μπρος μπρος οι δυο μας, πίσω από το φέρετρο. Οι δύο στενότεροι συγγενείς, η Μελίνα (που είχε συναντηθεί με τη μητέρα μου μόνο μία φορά νομίζω) και εγώ - και ας υπήρχαν πολλοί καλοί φίλοι της Ιωάννας εκεί και κάποιοι συγγενείς εξ αίματος. 

Φτάσαμε στον τάφο. Μου έβαλε στην παλάμη λίγο χώμα να ρίξω μέσα. 

Και κρατώντας με πάντα αγκαλιά, με οδήγησε μέχρι την έξοδο από το κοιμητήριο - αν θυμάμαι καλά, τους αποφύγαμε τους καφέδες και τα παξιμάδια της παρηγοριάς.
[....]

Απλό παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωνε, γερνούσε, ο τρόπος με τον οποίο άφηνε το κορμί της και τη γλώσσα αυτού του κορμιού να προσαρμόζεται στις διάφορες ηλικίες, στα βάρη και στις αλλοιώσεις που φέρνουν οι συνεχείς φυσικές μεταμορφώσεις του γήινου σώματός μας μέσα στον χρόνο. 

Τη βλέπω στις παλιές φωτογραφίες, στις ταινίες, στον τρόπο που τραγουδούσε - στις ηχογραφήσεις. 

Οταν ήταν 20, ήταν 20, όταν σαραντάρισε, ήταν σαράντα, στα εξήντα της ήταν μια γυναίκα εξήντα χρόνων - πολύ λαμπερή, πολύ ξεχωριστή, εντυπωσιακή όσο δεν πάει, αλλά εξήντα. 

Ποτέ δεν προσπάθησε να δείξει νεότερη, πότε δεν έπεσε στη λούμπα να «πολεμήσει τον χρόνο». Παράξενο. Μπορεί να ήταν ηθοποιός στο επάγγελμα, δεν προσποιήθηκε όμως ποτέ της στην πραγματική της ζωή, δεν δέχτηκε να υποκριθεί στην καθημερινότητα ρόλους άλλους από τον πραγματικό και αδιαπραγμάτευτο εαυτό της: 

Ηταν 100% το παιδί που υπήρξε κάποτε σε αρμονική συνεργασία με την ενήλικη Μελίνα. 

Κι αυτό είναι κάτι που δεν το καταφέρνουν πολλοί άνθρωποι, ειδικά άνθρωποι που ζουν μια ζωή δημόσια, συνεχώς εκτεθειμένοι στα βλέμματα όλων μας, στις πολύ συχνά επικριτικές και αρνητικές σκέψεις μας, στη ζήλια των πολλών, στον ανταγωνισμό και στην εύκολη κριτική για κάθε τους κίνηση, δήλωση, απόφαση.  [....]

Απόσπασμα από το δημοσίευμα με τίτλο

22 χρόνια χωρίς τη Μελίνα στο BHMAgazino