Σαν ηφαιστειο που ξυπνά...και μια επανάληψη..

Για σένα λατρεμένο,

που δεν έτυχε να διαβάσεις  τα παρακάτω
να πω ότι  τα πρωτανέβασα στο μπλοκάκι μου, ΕΔΩ.

Μέσα στη σημερινή επανάληψη- ανάρτηση, 
αν κλικάρεις πάνω σε υπογραμμισμένες λεξούλες,
αλλά και στην υπογραφή  κάθε φορά,
θα πεταχτείς τσουπ! σε παλιότερες σκέψεις μου 
για σχετικά με τις λέξεις εκείνες, θεματάκια, 
ή και σε κάτι ασχετούλι.

(με σαλοπέτες σαν και μένα,
 οι επιλογές ποτέ δεν είναι προβλέψιμες, χιχι... αυτό είναι 
το πρόβλημα..)

Βρέθηκα τότε, που λες,  στην Αίτνα,  
συνοδεύοντας (ιδίοις εξόδοις) 
τον άντρα μου Πέτρο Γ.Κουτσούκο, 
σε συνέδριο χημείας-γεωθερμίας.

Ξεκίνησα βαριεστημένα και ψιλογκρινιάζοντας 
(τραβάτε με κι ας κλαίω δηλαδή..κάπως έτσι..)
που ο προκομένος  σύνευνος  επέμενε  να με πάρει μαζί του,
επειδή, η καλτάκα,  δεν "το έχω" με τα ταξίδια.

Όμως η όλη εμπειρία πραγματικά, στο έπακρο,
με αποζημίωσε! 

Θα ήταν συναρπαστικό  να βρεθείς και συ κάποτε μέσα 
σε ένα τέτοιο σπήλαιο λάβας! 

Και να ακούς τη φωνή της Πρωτοψάλτη, 
να άδει μες στου σπηλαίου τον επίγειο άδη!

Το εύχομαι εκ καρδίας!

Ευανθία η Σαλογραία

...............................................................................................................................................................
...............................................................................................................................................................


Περιστεράκι  μου

δεν είμαι ταξιδιωτικός τύπος 
και γενικώς στα ταξίδια βαριέμαι
 και μάλλον επιθυμώ το... κελλίον  μου, 
αλλά...πρέπει να το σχολιάσω- δεν θ'αντέξω- 
αυτό που είδα σε ένα σπήλαιο,  
εκεί στους πρόποδες της Αίτνας στη Σικελία.

-Τι είδες, πάλι, μωρή σαλογραία;

-Είδα, αρχικά, ένα πηχτό σκοτάδι, πίσσα- κατράμι σου λέω!

- Είδες ένα πηχτό σκοτάδι;

 Εντελώς  οξύμωρο, μού ακούστηκε.

Στο ξεκάρφωτο,  again,  τον άρχισες το μονόλογο.

(Ολοφάνερο πως το αεροπορικό ταξίδι, κάποια τρικυμία εν κρανίω, προκάλεσε...)

-Πες το κι έτσι...σκέφτηκα, βλέπεις,   ν' αρχίσω  in medias res, την αφήγηση.

-Δηλαδή;

-Δηλαδή, σκέφτηκα  να σου ξεκινήσω το ζήτημα απ' τη μέση- ρε όρνιοοο

(είπαμε:αετό εννοώ πάντα λέγοντας "όρνιο"),

υποθέτοντας-όπως οι περισσότερες τρελές γυναίκες- ότι εσύ διαβάζεις  τη  σκέψη μου, και ότι   πίσω απ'τις φράσεις μου- χωρίς να εξηγήσω κάτι παραπάνω- εσύ από μόνος σου- ενορατικά σχεδόν-
θα συλλάβεις  -με την μία- την πλήρη εικόνα...

-Μανδάμ, πλατειάζεις και θα σε κάνω delete! 

-Μη μου το κάνεις αυτό! 

Θα πικραθώ φριχτά  και θα χτυπήσω  μπισκότο νηστήσιμο σοκολάτας  με γεύση μαστίχας, προκειμένου να σε ξεχάσω...

-Α καλάααα!  

Λαλήσαμεν.

Καληνύχτα! 

-Μη φεύγεις!  Ω μη φεύγεις!

(Σε παρακαλώ με χέρια απλωμένα, με ξέπλεκα τα μαλλιά, με ύφος ξεπατικωμένο  από πονεμένο μελόδραμα...)

-Υπόμεινε!

 Υπόμεινε! 

-Την ασυναρτησία της συνεννόησης , υπόμεινε. 

-Τις δυσκολίες του εγγάμου βίου , υπόμεινε.

-Τις δυσκολίες του μοναχικού βίου , υπόμεινε.

-Τις κακές σκέψεις αντίκρουσε. 

-Υπόμεινε! 

-Δια της υπομονής υμών, κτησόμεθα τας ψυχάς υμών...γράφει ο Απόστολος.

-"Μεγάαααλο πράγμα η υπομονή" και η επιμονή, 
και η ασταμάτητη -προς κάποια θετική κατεύθυνση- προσπάθεια...

Θυμάσαι, τι τόνιζαν  και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι;

-Ρανίδες  ύδατος, βράχους  κοιλαίνουσι, διακήρυτταν.

-Δηλαδή;

-Δηλαδή, μια ασταμάτητη έστω  μικρή προσπάθεια, προς τη σωστή κατεύθυνση,  όσο μικρή και αν φαίνεται, ανώνυμε αλκοολικέ μου, μανιακέ καπνιστή μου,  υπέρβαρε, άρρωστε φίλε μου, ανορεξική μου κόρη,  άνεργε αδερφέ μου,  μοναχική μου φιλενάδα, κάποια βελτίωση θα φέρει, κάποιο κιλό θα διώξει, κάποιο κιλό θα κερδίσει, κάποια εργασιακή πόρτα θα ανοίξει...κάποια καλή παρέα, με τη δύναμη του Κυρίου,  θα ξημερώσει...

- Για κοίταξέ με στα μάτια! 

Άρχισες πάλι τις οπτιμιστικές αηδίες -τις ανυπόστατες;

Άρχισες πάλι τις σαχλαμάρες που λένε οι κοτόμυαλοι  ιεροκήρυκες στο ανεγκέφαλό  τους πλήρωμα, και οι φιλόλογοι της συφοράς, στους βαριεστημένους μαθητές τους; 

Καλά! 

Για πόσο χαϊβάνι,  με "κόβεις" που νομίζεις -θα σε πιστέψω;

-Λατρεμένο μου, ηρέμησε.

 Επειδή είσαι  -αλίμονο- υπερευαίσθητο και πανέξυπνο, θέλω να μοιραστώ μαζί σου, μια μονάχα  εικόνα, που πήρα απ'τη φύση.

- Πες τη χριστιανή μου,  και μ'έσκασες!
..................................................
Λοιπόν, ήτο  η θαυμαστή  ημέρα που επισκέφτηκα στους πρόποδες της Αίτνας στη Σικελία, ένα σπήλαιο λάβας.

Τα σπήλαια της λάβας, όπως μας είπαν -οι του meeting  ειδικοί- φτιάχνονται από  λάβα καυτή που όπως ρέει, ψύχεται εξωτερικά- πλην- στο εσωτερικό της- για διάφορους λόγους- το μάγμα, μπορεί να πάρει και  τη μορφή μιας μακριάς   σήραγγας, της οποίας το δάπεδο, τα τοιχώματα και η οροφή είναι φτιαγμένα από καυτό υλικό  που  -όταν παγώσει και στερεοποιηθεί-  λαμβάνει μορφή, χοντρών, ανώμαλων εξογκωμάτων στο δάπεδο, ή -στην οροφή- μορφή σταλακτίτη.

 Στο σπήλαιο- σήραγγα, μπήκαμε φορώντας κράνη-προς αποφυγήν  καρουμπάλων, επειδή  στο εσωτερικό του σπηλαίου, άλλοτε η "οροφή"   κατέβαινε απότομα άλλοτε υψωνόταν αποτόμα- ανάλογα με την πορεία του πυρακτωμένου ρευστού- προτού πήξει  - μέσ' στο μαύρο σκοτάδι, δεν προλάβαινες να αντιδράσεις, σου ερχόταν το πέτρωμα κατακούτελα και έβλεπες... άστρα ώσπου να πεις κύμινο - μπήκαμε, λοιπόν, φορώντας τα προστατευτικά  κράνη μας αχαχα...,  κρατώντας αναμμένα τα φακουδάκια  στα χέρια και προχωρούσαμε, σαν τους κολασμένους στον κάτω κόσμο, σαν τους τυφλούς στον άδη -που λέν' τα λαικά παραμύθια..."μανούλαααα!", θ' ανέκραζε ο Βέγγος...

 Για κλειστοφοβικούς, σίγουρα δε θ' αποτελούσε  και την  πιο επιθυμητή εμπειρία- ας σημειώσω.

-Υπάρχουν και νυχτερίδες εδώ, κουρνιασμένες στην οροφή,  παρακαλώ, με το φως των φακών σας, μην τις ταράξετε- με οικολογική ευαισθησία-  σύστησε  ο οδηγός μας.

-Χριστέ μου,  ετούτο μας έλειπε!

 Να ξαφνιαστούν τα νυχτεριδάκια και να φτερακιάσουνε  πάνω μας...

Θα λιποθύμαγα πάραυτα από μεγάααλη   τρομάρα...

Τα παπούτσια μας,  αθλητικά μποτάκια,  ως ψηλά στον αστράγαλο, προκειμένου  να μας προφυλάξουν από  κάποιο στραμπούληγμα, μιας  και   το έδαφος μέσα, ξεδιπλωνόταν   πάνυ ανώμαλο- ό,τι πεις για να φάμε τα μούτρα μας- με  το παραμικρότερο  σκόνταμα.

Διαθέταμε ως  έμπειρο οδηγό, έναν φιλικό, ομιλητικό πολύγλωσσο   τύπο, με τριγωνικό πρόσωπο, μαυροκίτρινο  δέρμα - από το μέχρι θανάτου  φουμάρισμα-  ρουφηγμένα μάγουλα, μυτερό ξανθό γενάκι ελάχιστο, στην άκρη του πηγουνιού,  και  πυρακτωμένο βλέμμα  βοηθού του Εξαποδού,  που του 'λειπε μονάχα η μακριά στριφογυριστή  ουρά, και η τεράστια  πιρούνα, ώστε   να σπρώχνει με δαύτη,  την  ανυποψίαστη... πελατεία,  μες στα καυτά καζάνια της ηφαίστειας  κόλασης.

Θαύμασα το κουράγιο μου.

Ευτυχώς μου κράταγε το χεράκι, ο λατρεμένος συνοδοιπόρος και έπαιρνα δύναμη.

-Δεν προσευχόσουν μωρή σαλογραία, μέσα στο έρεβος; 
από το κράτημα του χερακιού, έπαιρνες δύναμη;ντροπή σου! 

-Δεν προσευχόμουν, αγαπημένο μου- η γριά κάργια- δεν προσευχόμουνα.... 

Από τη σαστιμάρα, την τυπική  προσευχή την είχα ξεχάσει...

Ευτυχώς, κανένας σεισμός, καμιά νέα ηφαιστειακή ταραχή δεν προέκυψε, και φτάσαμε ειρηνικά, μέχρι τη μέση του μακρότατου τούνελου. 

Εκεί κάναμε στάση. 

Τότε ο οδηγός, φωτίζοντας το ταβάνι, μας έδειξε κάτι λεπτότατες ρίζες, 
σαν  χοντρές άσπρες κλωστούλες για ράψιμο σε λινό ύφασμα...

( πολύυυυ λεπτότερες απ' τα ριζίδια που φαίνονται να αιωρούνται στη φωτό 
 -στο άνοιγμα μιας τέτοιας σπηλιάς- που παρέθεσα παραπάνω)

 οι οποίες ισχνότατες ρίζες,  απ'το νοτισμένο με υγρασία "ταβάνι" κρέμονταν , μέσα στο σκότος.

Ήταν πεισματάρες  ρίζες  καχεκτικών  φυτών της επιφάνειας,  που αγωνίζονταν για επιβίωση.

Και είχαν τρυπήσει -οι σχεδόν αραχνοϋφαντες  ρίζες αυτές- το σκληρό, στεροποιημένο πέτρωμα, και προχωρώντας -οι τριχοειδείς  ρίζες αυτές- είχαν σπάσει το βράχο!

Μας έδειξε μια τεράστια-αναλογικά προς το μέγεθος των ριζών- πέτρα, που -οι ρίζες αυτές- είχαν βγάλει από τη θέση της, στην ακατάβλητη  προσπάθειά τους να πάνε πιο πέρα, βρίσκοντας τροφή και την απαραίτητη γι αυτές,  υγρασία.

Οι ρίζες οι λεπτότατες σαν  κλωστή,  με την αδιάκοπη  πορεία τους, ναι,  είχαν νικήσει τον ογκωδέστατο,  βράχο. 


Είχαν διαρρήξει το σκληρότατο βράχο.

Θαυμάσαμε με το θέαμα άπαντες.

Προσωπικά συγκινήθηκα απίστευτα. 

-Μα για Όνομααα! είναι τόσο μεγάλη η δύναμη μιας ισχνότατης  ρίζας;

(καλά, για κείνες των τεράστιων δέντρων το ήξερα, πώς μπορούσαν).

Σπάει μέχρι και βράχια;

-Είναι! Και ναι!  Τα σπάει,  εσύ τι ζόρι τραβάς;

-Τότε, δεν δικαιούμαι να αδρανώ, να καταθλίβομαι, να κοψοφλεβιάζομαι...

Τότε καμία  προσπάθεια, ακόμα και η πλέον αδιόρατη, δεν πηγαίνει χαμένη!

Τότε έχει δίκιο ο Καζαντζάκης που γράφει ότι κι  ένα χαλίκι να αρμολοήσουμε σε έναν τοίχο, στηρίζουμε τον τοίχο να μην πέσει, στηρίζουμε την ψυχή μας να μην πέσει, σ
τηρίζουμε τον κόσμο ολόκληρο  να μην πέσει, να μην πάει χαμένος!

.................................................................................

Αγαπημένο μου, γιατί στα γράφω τούτα νομίζεις;

 Στα γράφω τούτα απόψε, επειδή λυπήθηκα 
που  είδα στην αγαθή σου ψυχή, παραίτηση,  αποθάρρυνση...

Αχ να ήσουν κοντά μας...

Αχ να έβλεπες την απίστευτη  δύναμη εκείνης της επίμονης
 -σχεδόν μόνο από λευκοπράσινο φως, φτιαγμένης - ρίζας που ταλαντευόταν  ανάερα 
απ' το πάνω μέρος  του κατασκότεινου  σπήλαιου.

Αχ και να καταλάβαινες

τι  μυστικές και φανερές  νίκες κερδίζει,

η καθημερινή, μικρή, ακούραστη

- δήθεν ασήμαντη*
(εν Ελπίδι, Πίστει και Αγάπη Κυρίου Ιησού)
γιγάντια, όμως,  στ'αλήθεια- 

προσπάθεια! 

Ευανθία η Σαλογραία
....................................................................
......................................................................