Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό και αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός είναι και ο κύριος δημιουργός τους.
Και οι άνθρωποι όταν κάνουν τις αμαρτίες γίνονται συνεργοί του διαβόλου και όχι μόνον αυτό, αλλά και δούλοι και υπηρέτες του.
Οι αμαρτίες έχουν το βασίλειο τους, τον κόσμο τους και αυτός είναι η κόλαση.
Οι αμαρτίες έχουν το βασίλειο τους, τον κόσμο τους και αυτός είναι η κόλαση.
Και αυτός ο γήινος κόσμος μας, με την θεληματική, εκούσια διαβίωσή μας στις αμαρτίες, γίνεται και είναι δικός τους κόσμος. Και τόσο είναι δικός τους, όσο εμείς οι άνθρωποι με ευχαρίστηση κάνουμε τις αμαρτίες. Ο διάβολος έρχεται με την αμαρτία στον γήινο κόσμο μας και τον κατακτά ολοκληρωτικά με τις αμαρτίες που κάνουν οι άνθρωποι.
Και με τη βοήθεια των αμαρτιών, ο διάβολος κυβερνά τους ανθρώπους και κυριαρχεί σ’ αυτούς με το θάνατο. Και κάνει τους ανθρώπους «αβοήθητους δούλους» και γίνεται θεός αυτού του κόσμου, «θεός του αιώνος τούτου» (Β’ Κορ. 4,4).
Γι’ αυτό το λόγο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάζει το διάβολο κύριο αυτού του κόσμου, «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12,31, 14,30).
πηγή: Προσκυνητής
Συγχώρα με, δέν θα συμφωνήσω μέ τό πνεύμα τής ανάρτησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπωσδήποτε οι αμαρτίες έχουν τη ρίζα στά πάθη μας δηλαδή στό διάβολο, καί οπωσδήποτε η αμαρτία μάς χωρίζει από τον Θεόν.
Όμως ουδείς αναμάρτητος, καί επιπλέον δεν θα καταδικαστούμε επειδή αμαρτήσαμε, αλλά επειδή δεν μετανοήσαμε.
Το πάρα πολύ σημαντικό είναι η μετάνοια, καί η μετάνοια προέρχεται από τη συναίσθηση τής αμαρτίας. Άρα η αμαρτία γίνεται ευλογημένη όταν μας φέρει σε επίγνωση γιά τη μετάνοια.
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι ο προφητάνακς Δαυίδ, μετά τις θανάσιμες αμαρτίες εργάστηκε τήν αληθή μετάνοιά του, καί αξιώθηκε από Θεού, τό πολύ ενθαρρυντικό, ευλογημένο και αξιοζήλευτο, "βρήκα άνδρα κατά την καρδία"!!!!!
Γιά νά καταλήξω, μακάριοι όσοι αδελφοί έχουν συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους, διότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί, καθώς δυστυχώς στις μέρες μας βασιλεύει το, "έ δεν έκανα καί τίποτα", προκειμένου να δικαιολογήσουμε την αμετανοησία μας καί την μη προσέλευση στό μυστήριο της Εξομολόγησης.
Είμαι λοιπόν της άποψης ότι οι μεγάλες αμαρτίες, γίνονται ακοίμητοι φάροι πού φωτίζουν νύχτα μέρα στον άνθρωπο, τον "δίαυλο" της μετανοίας και της Εξομολόγησης" μέσω της συνείδησης.
Τέλος, προτιμώ το πολύ ευλογημένο, καλύτερα μία πτώση μέ επίγνωση, συναίσθηση καί ταπείνωση, παρά μία νίκη μέ υπερηφάνεια, καί τό άλλο ας κοιτάξουμε καλύτερα μέσα βαθιά στην καρδιά μας τά πάθη μας, γιατί αυτά είναι η αιτία της αμαρτίας.
Το πολύ ριζοσπαστικό πού καταθέτω, είναι ευλογημένη η αμαρτία, διότι μέσα από αυτήν σωζόμεθα, θέλοντας νά τονίσω ότι οι πολύ μεγάλοι Άγιοι ήταν πολύ μεγάλοι αμαρτωλοί!!!
Μαρίνο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου, που νομίζω συμπληρώνει τέλεια, την κύρια ανάρτηση...Πράγματι, το Πνεύμα το Άγιο είναι τόσος σπουδαίος Παιδαγωγός που μπορεί και εξάγει από το πικρό της αμαρτίας, το γλυκύ της μετανοίας...και εκεί είναι που ...σκυλιάζουν οι δαιμόνοι!
;-)