Σαν μια φωλιά φυγής η ποίηση.
Χτισμένη σε αιχμηρό ύψος, ώστε να είναι δυσπρόσιτη στην αρπαχτική περιέργεια
να θέλει κανείς να δει καθαρά
το εντός της επωαζόμενο.
Την αποτελεσματική προστασία της απόκρυψης
την παρέχει η αφαίρεση.
Η τέχνη επαγρυπνά.
Δια της ελλειπτικότητος.
Ισορροπώντας στο ένα της πόδι.
Γράφοντας αφαιρούμε.
Κική Δημουλά
"Ο Φιλοπαίγμων μύθος"
Κατ' αρχήν να σ' ευχαριστήσω για την ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτική. Μ' αγγίζει - για μια ακόμη φορά.
Περαιτέρω κάποια σχόλια: "αφαίρεση" "ελλειπτικότητα". - Ναι θα πω κι εγώ. Όπως "πάν μέτρον άριστον", "απλό και απέρριτο", "minimal" για τους δυτικούς ή πολύ ανατολικούς κ.λπ.
Το θέμα είναι να περάσουμε από την έκφραση στο βίωμα. Είναι δύσκολο. Απαιτείται, τουλάχιστον, θάρρος.
Ένα δεύτερο θέμα είναι η αποκωδικοποίηση της αφαίρεσης. Απαιτείται, τουλάχιστον, μόχθος.
Και σήμερα ποιος και που να τον βρει;
Παναγιώτης Σ.
Καλή η Δημουλά αλλά αιχμηρού ύφους διανοουμένη θέλει και γι αυτό γίνεται αδιανόητη από της καρδιάς τα ύψη και βάθη που διψούν για αέρα καθαρό, φερμένο από τα ρείθρα του Θεού τα απρόσιτα που θέλουν και φυσούν γίνονται προσιτά ως δέντρον ευσκιόφυλλον
ΑπάντησηΔιαγραφήπροτιμώ τη δική σας ποίηση ευγενική Σαλογραία συχνά σεβαστική ακροβάτισσα στα κράσπεδα της Χάρης Του, με καρδιά παιδική που θέλει και σαλτάρει, παίζοντας και κολυμπώντας στους φιλοπαίγμονες μύθους της¨μικρής μας ιστορίας στην Ελλάδα των "κρίσεων" πλήν με θέα στη Σοφία του Μόνου Αγαθού εν ισχύϊ Θεού. Καλημέρα! Χαρά-Ανδριάνα
Χαρά μου, Χριστός Ανέστη!
ΑπάντησηΔιαγραφή(υπέροχο το όνομα της Χαράς, είναι εξάλλου το δεύτερο κατά σειράν από τα δώρα που μπορεί να μας χορηγήσει ο Παράκλητος- αν του του επιτρέψουμε-κατά την απαρίθμηση του Απόστολου...)
Από ποια περιοχή μας γράφεις;
:-)
Κάτι φωτεινά σημειώματα σαν και το δικό σου, μου δίνουν κουράγιο να μην παρατήσω το πληκτρολόγιο και γι αυτή την εβδομάδα...σ'ευχαριστώ.
Η κυρία Δημουλά, και για μένα σε ορισμένα της κείμενα είναι δυσνόητη, πλην...όπως σημείωνα και κάπου αλλού, την εκτίμησα πολύ περισσότερο, όταν κάποια Χριστούγεννα, μια συνάδελφός μου, την πήρε τηλέφωνο προκειμένου να τη συγχαρεί -ως ποιήτρια-
και κείνη, η Κική, πολύ σεμνά, πολύ αληθινά, με μεγάλη ευχαρίστηση μίλησε μαζί της -και ας ήταν η φίλη μου,τυχαία, άγνωστη φωνή στο δαίδαλο των συρμάτων.
Ανταποκρίθηκε στην άγνωστη κλήση του θαυμαστή των κειμένων της, με μια πινελιά σκιάς στην εκφορά του λογου, ότι "ναι...μεν...αλλά...η τέχνη δεν μπόρεσε ποτέ να λυτρώσει κανέναν.
Και η μοναξιά είναι το πρώτο και έσχατο πρόβλημα της ψυχής μας..."
Τη λάτρεψα όταν μου μεταφέρθηκε αυτή την ομολογία της.
Κανένα "δήθεν", καμία ψευτοκουλτούρα.
Ταπείνωση, επίγνωση, εγκαρτέρηση, μόνο...
Πώς να μην την σέβομαι, για τις πνευματικές αναφορές των γραπτών της;
Ναι, υπάρχει ένας σκοτεινός ποταμός θλίψης που αρδεύει συχνά το τοπίο της δημιουργίας της.
Είναι, νομίζω...γιατί...
δεν έχει δ ε ί ακόμα την Αλήθεια κ α θ α ρ ά στο Αναστημένο της
Π ρ ό σ ω π ό.
Θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι μακριά η μέρα που το θαύμα θα γίνει...
Και τότε θα μας τραγουδήσει με απίστευτη αγαλλίαση, το αγγελικό κύκνειο άσμα της...
Φίλτατε Παναγιώτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σε ξεκούρασαν οι στίχοι.
Η αποκωδικοποίηση γίνεται πάντοτε με βάση ό,τι εμπειρία κουβαλάει μέσα του,έκαστος.
Ας πούμε, ένας κρυπτοφιλόσοφος,όπως ο Εmmanuil που μας γράφει από Γερμανία, βλέπει βαθυστόχαστη σημειολογία στα βατόμουρα της προηγούμενης ανάρτησης, ενώ εγώ απλά διάλεξα τη φωτογραφία, διότι μια φορά στα Ζαγοροχώρια φάγαμε ένα επιδόρπιο με γιαούρτι και τέτοιους καρπούς με σιρόπι, που ανάσταιναν πεθαμένο-μη σου πώ που ήτανε να τρώει η μάνα- Στέλα και γατόμουρα στο παιδί να μη δίνει!
:-)
Βλέπεις πώς δημιουργούνται οι ευγενείς παρεξηγήσεις;
:-)
Χτές στην Πάτρα, πήγα σε μια εξαιρετική έκθεση ζωγραφικής και ρώτησα το ζωγράφω το Στάθη τι εννοούσε με τον τάδε πίνακα.
-Εννοώ ό,τι καταλάβεις εσύ μου απάντησε με γλυκύτητα.
Την ίδια απάντηση μου είχε δώσει παλιότερα και ο ποιητής ο Διονύσης ο Καρατζάς όταν τον ρώτησα για ένα του ποίημα.
Το ποίημα, ο πίνακας, το μουσικό κομμάτι, το ανθρώπινο συναπάντημα, η κάθε εμπειρία, μἀς οδηγούν σε αποκωδικοποιήσεις ΔΙΚΩΝ μας ψυχικών περιεχόμενων, ή μας δείχνουν το μονοπάτι που η δική μας και μόνο ψυχή, οφείλει να πάρει...
Για τούτο...χωρίς άγχος, άκου τι λέει η ειρηνική φωνούλα που ερμηνεύει τα δεδομένα του κόσμου, για τη δική σου την ύπαρξη, και προχώρα.
Τοις αγαπώσιν τον Θεόν, πάντα συνεργεί εις αγαθόν.
Ακόμα και ένας κάθε άλλο παρά ευανάγνωστος πίνακας του Πικάσσο!
:-)
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΑΛΟ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
πολυ ωραιο το σχεδιο του Πικασσο...
και το ποιημα της Δημουλα, καλο οπως συνηθως!
ομως εχει αρκετες εννοιες οι οποιες ειναι
παντα διπλωματικως διφορουμενες'και ο καθεις
μπορει να δει οτι θελει...
προτιμω τις σαφεις εννοιες πλεον
-διοτι λογω της υπερμετρης υποκρισιας
που διαβρωνει τα παντα -
οι ασαφειες ειναι πολυ επικινδυνες και ανωφελες
τελικα.
ΣΥΓΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μα πώς δεν βλέπετε, κυρία Δημουλά μου και Εκείνον τον Αόρατο που όμως μας βλέπει όλους με αγάπη απέραντη και μας θέλει ζωγραφιές τους ίδιους εμάς και ζωγραφίζει την ομορφιά της πλάσης όλης γύρω και μέσα μας;;;;"
ΑπάντησηΔιαγραφήφώναξε λυπημένη η καρδιά μου όταν συνάντησα την κυρία Κική Δημουλά, την αγαπημένη μου ποιήτρια από τα 17 μου χρόνια.
Αλλά δεν της το είπα φωναχτά...
Χαμογελάσαμε η μία στην άλλη ευγενικά - είδα μισάνοιχτο μόνο το παράθυρο της καρδιάς της προς τον Καρδιογνώστη – κάπως σαν να είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο ποιητικό τάλαντό της απ ότι στον μεγάλο Χορηγό του… όμως εν καιρώ ίσως γίνει η ποίησή της λαμπερή συντετριμμένη σαν καρδιά, γυμνη, πνευματοφόρος.
(Κρυφά μέσα μου το περιμένω)
Αγαπητή Σαλογραία,
σας γράφω ευγνωμόνως για την όαση που έχετε, μεσημέρι με πυρίπνοον (λόγω καύσωνος)
δρόσον (λόγω διάθεσης) από το Αυλάκι,
όπου τρέχει το νερό θαλασσινό… 600 μετρα παραπάνω, Λιμήν Μεσογαίας Μαρκόπουλου.
ΧΑΙΡΕΤΕ!
Χαρά Λιαναντωνάκη
Χαρά μου
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κοπυπάστωσα το κείμενό σου για να διορθώσω ένα ς που είχε ξεφύγει σε μια λεξούλα, και ΧΑΙΡΟΜΑΙ αφάνταστα που είμαστε κιόλας δ ύ ο
(σίγουρα υπαρχουνε κι άλλοι)
εμείς που περιμένουμε τη Μετα-μόρφωση της κυρίας Δημουλά από κάμπια επίγειας παροδικής δόξας, σε Χρυσαλίδα Φωτός ουράνιου!
Και αφού μου είπες το ευλογημένο μέρος από όπου μας στέλνεις μηνύματα σε μπουκάλια αγάπης,
πες μου ακόμη...τι άλλα υπέροχα γράφεις και τα τυπώνεις ή τα καταχωνιάζεις μές σε συρτάρια ντροπαλοσύνης;
:-)
Όχι, δεν βλέπω την ποίηση "σαν μια φωλιά φυγής", αλλά σαν μια φυγή, έξοδο, από τη φωλιά μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάγκη να βγούμε στην δροσιά του Πνεύματος, στην Χάρη του αοράτου, η ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου τολμά να πετάξει από μια τέτοια πνευματική όντως αφετηρία η οποία υπερβαίνει τα εκφραστικά μέσα του...όπως και ο Φώτης Κόντογλου στο λίκνο του ανέμου σαν κρίνο του αγρού που αυξάνει ανεπίγνωστα, ου κοπιά, ούτε νήθει...
Μια τέτοια ποίηση σαν ριπή του ανέμου χρειαζόμαστε, ανέμου που όπως το Πνεύμα του Θεούόπου θέλει πνεί
Χοροπηδάω από τη χαρά μου
ΑπάντησηΔιαγραφήπου με το ίδιο ιλαρό όμμα θωρούμε τον Ποιητή, και
την Ποίηση!
Όπως γράφει και ο φίλος Διονύσης Καρατζάς:
"Ματιές, κουβέντες κι απέναντι το πέλαγος...το λεγα εγώ, τα λόγια θέλουν ήχο πρωινό και πλάγιον άνεμο αγάπης"
Προς το παρόν μεταφράζω βιβλία άλλων, ανθρώπων που αγίασαν και αγιάζουν με το Πνεύμα τους τις λέξεις και έχουν κάτι χρήσιμο να πουν στον κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τα συρτάρια... πιστεύω είναι χρήσιμα αφού αδειάσουν από τη σαβούρα που περιέχουν.
Δεν γράφω, Σαλογραία...
Εκκαθάριση κάνω- αδειάζω κυρίως και
αερίζω τον εσωτερικό χωρο για να ακούω και να βλέπω καλύτερα..
ΧΑΡΑ ΛΙΑΝΑΝΤΩΝΑΚΗ
Χαρά μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκοπάστωσα το κείμενό σου γιατί πάλι δεν μου το ανέβαζε αυτομάτως.
Μου άρεσε η απάντηση.
Διακόνημα επιτελείς, μεταφράζοντας έργα άγια...
Αυτό τον καιρό αγοράζω τις μεταφράσεις έργων του αγίου Νικόλαου Βελιμίροβιτς.
Ο άνθρωπος, είναι ΓΙΓΑΣ κατά την ταπεινή μου αντίληψη...
Ο αγιότατος π. Ιουστίνος Πόποβιτς, τον θεωρούσε ισάξιο του Ιωάννη του Χρυσόστομου, και δεύτερο μετά τον Άγιο Σάββα τον πρίγκιπα της Σερβίας που έχτισε το Χιλανδάρι...
Ο π. Ιουστίνος έγραψε και βίο των Αγίων Σάββα και Συμεών του πατέρα του, του βασιλιά της Σερβίας- που εμόνασε εν τέλει ως υποτακτικός του υιού του...
Δε μπορείς ψυχή χριστιανή να διαβάσει αυτές τις σειρές και να μην κλάψει με δάκρυ κορόμηλο!
Να είναι καλά όποιος μετέφρασε- όνομα δε θυμάμαι...
"Ματιές, κουβέντες κι απέναντι το πέλαγος...το λεγα εγώ, τα λόγια θέλουν ήχο πρωινό και πλάγιον άνεμο αγάπης"
ΑπάντησηΔιαγραφήPOLY OMORFO AYTO...
epitrepste mou tha elega
MATIES FWTEINES KAI KOYBEBTES KARDIAKES.......
FILIA
EYXARISTOUME DIA THN POIHSHN...
O XRISTOS MAS THELEI POIHTES...
THS AGAPHS KAI THS PROSFORAS+
"Το ποίημα, ο πίνακας, το μουσικό κομμάτι, το ανθρώπινο συναπάντημα, η κάθε εμπειρία, μἀς οδηγούν σε αποκωδικοποιήσεις ΔΙΚΩΝ μας ψυχικών περιεχόμενων, ή μας δείχνουν το μονοπάτι που η δική μας και μόνο ψυχή, οφείλει να πάρει...".
ΑπάντησηΔιαγραφήNαι, το δέχομαι αυτό και μου αρκεί.
Απλώς καμιά φορά σκέφτομαι, επιθυμώ και αναλώνομαι στην εύρεση;, εντοπισμό;, υποψιασμό;, ανακάλυψη; αυτού που -όπως και ο Χρ. Γιανναράς αναφέρει- είναι η εικόνα μέσα στην εικόνα, για την ακρίβεια η απόλυτη εικόνα μέσα στην εικόνα, το άρρητο μέσα στο ρητό, η νότα -κατά τους τζαζίστες η blue note- μέσα στις νότες.
Και νοιώθω έντονα ότι το ζητούμενο αυτό εκφεύγει του αυσηρά προσωπικού και αναγάγεται σε υπερ- ή παν- ανθρώπινο. Και πιστεύω ότι εν τέλει αυτό είναι που κάνει την τέχνη συν-κινητική.
Παναγιώτης Σ.
Παναγιώτη Σ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Υ.Γ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμα το κείμενο τα λέει ό λ α δε σχολιάζω για μ η το χαλάσω!
:-)