Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Emmanuil Ευχαριστούμε! Και μεις, σας σκεφτόμαστε κάθε μέρα με αγάπη. Τι είναι μια σκέψη; Σχεδόν το τίποτα μα και ο κόσμος ολόκληρος στη συστολή του. Το αφιέρωσα όχι μόνο σε αυτούς που ειναι μακριά από τη φυσική τους πατρίδα και νοστ-αλγούν
αλλά και σε αυτούς που στέκουν μακριά από την Υπαρξιακή τους πατρίδα, και τούτο πληγώνει με απαραμύθητο άλγος.
Του ξένου η ματιά δε βλέπει πρόσωπα αγαπημένα, γη γνώριμη
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου ξένου η ματιά δεν έχει που να σταματήσει, που να αναπαυθεί
Του ξένου η ματιά φεύγει προς το άπειρο, προς το νόημα της γης, και των προσώπων της...
Τους στίχους που προηγήθηκαν
ΑπάντησηΔιαγραφήτους υπογράφει από τη Γερμανία
ο Emmanuil.
Emmanuil
ΑπάντησηΔιαγραφήEmmanuil
Ευχαριστούμε!
Και μεις, σας σκεφτόμαστε κάθε μέρα με αγάπη.
Τι είναι μια σκέψη;
Σχεδόν το τίποτα μα και ο κόσμος ολόκληρος στη συστολή του.
Το αφιέρωσα όχι μόνο σε αυτούς που ειναι μακριά από τη φυσική τους πατρίδα και νοστ-αλγούν
αλλά και σε αυτούς που στέκουν μακριά από την Υπαρξιακή τους πατρίδα, και τούτο πληγώνει με απαραμύθητο άλγος.
Γι αυτό το Ξ το έγραψα κεφαλαίο.
Γι αυτούς αναδεύεται η άβυσσος των δακρύων...