*** Νέοι (βιολογικοί) πόλεμοι σε μορφή τριγωνικού σχήματος ***

 *** Νέοι (βιολογικοί) πόλεμοι σε μορφή τριγωνικού σχήματος ***

Ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος στο δοκίμιό του με τίτλο “Το τέλος του ηρωισμού” (εις: “Ο Σύγχρονος Άνθρωπος”, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήναι 1991, σελ. 304 επ.) γράφει τα ακόλουθα σημαντικά:

«Ο πόλεμος άρχισε να χάνει ένα μέρος από την ομορφιά του από τότε που ο άνθρωπος μπόρεσε ν’ αντικαταστήσει τα αγχέμαχα με τα εκηβόλα όπλα. Κι άρχισε να μεταμορφώνεται σε ολόσωμη φρίκη από τότε που εστοχάσθηκε να συντρίψει το ηθικό του αντιπάλου του χτυπώντας τον ά μ α χ ο πληθυσμό. […]

Οι βομβαρδισμοί αμάχων πληθυσμών μεταμόρφωσαν τους μ ο ν ο μ ά χ ο υ ς σε κοινούς δ ο λ ο φ ό ν ο υ ς.

Τώρα έρχονται οι π ύ ρ α υ λ ο ι: ένας τεχνικός, κρυμμένος κάπου, αθέατος, ήσυχος, ψύχραιμος, δεν έχει παρά να πατήσει το κουμπί και ν’ αφανίσει λαούς. Η φυσική ρώμη, η γενναιότητα, που θα μπορούσε, κατά την περίσταση, να γίνεται και γενναιοφροσύνη, δεν παίζει πια κανένα ρόλο. […] Έτσι είμαστε αναγκασμένοι να ομολογήσουμε πως οι ά γ ρ ι ο ι του παρθένου δάσους, οι απολίτιστοι, πολεμούν τ ι μ ι ό τ ε ρ α από τους πολιτισμένους. Κ’ επί τέλους εκείνοι, το ξέρεις, είναι απολίτιστοι και, όταν εισχωρείς στην περιοχή τους, παίρνεις κάθε δυνατή προφύλαξη.

Εδώ, ολωσδιόλου αντίθετα, ένας π ε ρ ι π ο ι η μ έ ν ο ς κύριος, φρεσκοξυρισμένος, με κ α λ ο γ υ α λ ι σ μ έ ν α παπούτσια, με άμεμπτη χ ω ρ ί σ τ ρ α, που έχει σπουδάσει φιλοσοφία, που ξέρει φυσική και χημεία, που παίζει στα δάχτυλα την επιστήμη της αρμονίας των κόσμων, τα μαθηματικά, που εκστασιάζεται μπροστά σε μια συμφωνία του Μπετόβεν ή σ’ ένα πίνακα του Κουατροτσέντο, τόσο λεπταίσθητος είναι, απλώνει το χέρι και σπρώχνει ένα κ ο υ μ π ί. Αυτό είναι όλο. Και δεν υπάρχει καμιά ανησυχία, κανένα πρόβλημα μέσα του. Είναι ένας νους α π ο σ τ ε ι ρ ω μ έ ν ο ς από κάθε συναισθηματική προϋπόθεση».

Και καταλήγει ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος: «Ζούμε σε μια εποχή μ ί σ ο υ ς και α γ ω ν ί α ς. Η Ιστορία μνημονεύει πολλές τέτοιες εποχές. Αλλά εκείνες δ ε ν είχαν υποτάξει την ε π ι σ τ ή μ η. Οι περισσότερές τους μάλιστα είταν και ολωσδιόλου αγράμματες. Δηλαδή: εντιμότερες».

Σε μια εποχή α π ύ θ μ ε ν ο υ μίσους κατά του απλού ανθρώπου, δηλ. εν έτει 2021, (υποτίθεται ότι) διεξάγεται ένας οιονεί Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπου όλα τα κράτη είναι συνασπισμένα εναντίον ενός κοινού “αόρατου εχθρού”, του κορωνοϊού. Ο εχθρός αυτός (υποτίθεται ότι) επιτίθεται ταυτοχρόνως εναντίον όλων των χωρών, και δη κατά κ ύ μ α τ α. Τα εν λόγω κύματα με την σειρά τους π ρ ο β λ έ π ο ν τ α ι από τους επιστήμονες των αμυνόμενων κυβερνήσεων με θαυμαστή ακρίβεια μήνες πριν από το εκάστοτε ξέσπασμά τους! Και όλες οι κυβερνήσεις αποφασίζουν τ α υ τ ο χ ρ ό ν ω ς την εφαρμογή δ ρ α κ ό ν τ ε ι ω ν μέτρων για να αναχαιτίσουν τον εχθρό!

Εν τούτοις, οι ηγέτες των κρατών που είναι συντονισμένοι σε μια κοινή γραμμή καταπολέμησης του “αόρατου εχθρού” δεν αμύνονται πλήττοντας τον ίδιο τον “αόρατο εχθρό” (με όρους Ποινικού Δικαίου: δεν αντιπροσβάλλουν αγαθά του επιτιθεμένου), αλλά τους π ο λ ί τ ε ς, δηλ. τους α μ έ τ ο χ ο υ ς τρίτους, οι οποίοι “πληρώνουν την νύφη” καταβάλλοντας ένα βαρύτατο τίμημα: θυσιάζουν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους και την αξιοπρέπειά τους, αλλά και την ατομική υγεία ή ακόμη και την ζωή τους.

Υπ’ αυτήν την έννοια δημιουργείται η εξής τ ρ ι γ ω ν ι κ ή σχέση: ά λ λ ο ς επιτίθεται, δηλ. ο “αόρατος εχθρός”, ά λ λ ο ς αμύνεται, δηλ. η εκάστοτε κυβέρνηση, και ά λ λ ο ς θυσιάζεται, δηλ. οι αθώοι-άμαχοι πολίτες. Το τριγωνικό αυτό σχήμα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε καταστάσεως α ν ά γ κ η ς αλλά και κάθε π ο λ έ μ ο υ: τα μέτρα εναντίον του κορωνοϊού θυμίζουν κατά τούτο τις βόμβες που εξολοθρεύουν τα γυναικόπαιδα, αποκαλούμενα κυνικά “π α ρ ά π λ ε υ ρ ε ς απώλειες”.

Έτσι, αν ζούσε σήμερα ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, ο οποίος μιλούσε για “ολόσωμη φρίκη” σε περιπτώσεις κατά τις οποίες το ηθικό του αντιπάλου συντρίβεται κάθε φορά που χτυπιέται ο άμαχος πληθυσμός, θα έπρεπε να σκεφθεί έναν άλλο όρο για να περιγράψει καταλλήλως την σημερινή “ν ε ο χ ι τ λ ε ρ ι κ ή φρίκη” της υποδούλωσης, της ταπείνωσης αλλά και του αφανισμού αποκλειστικά και μόνο αμάχων!

Πάντως, η τωρινή κατάσταση, αν γίνει δεκτό ότι δεν συνιστά πόλεμο με μεταφορική σημασία (όπως εξ αρχής υπονοήθηκε από τους περισσότεους ηγέτες) αλλά με κ υ ρ ι ο λ ε κ τ ι κ ή (όπως υποστηρίχθηκε τους τελευταίους μήνες από μέλη της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων), τότε το προαναφερθέν τριγωνικό σχήμα πρέπει να τροποποιηθεί ως ακολούθως: Στην κ ο ρ υ φ ή του τριγώνου δεν βρίσκεται ο κορωνοϊός ως επιτιθέμενος “αόρατος εχθρός” με αυτοτελή υπόσταση, αλλά κάποιος ή κάποιοι (απ)άνθρωποι, οι οποίοι εξαπέλυσαν τον ιό, χρησιμοποιώντας τον ως βιολογικό όπλο.

Κατά τα λοιπά, οι αντιστοιχίες παραμένουν αναλλοίωτες: Στην α ρ ι σ τ ε ρ ή γωνία του τριγώνου βρίσκονται όλα τα κράτη που δέχθηκαν την επίθεση και στην δ ε ξ ι ά γωνία του τριγώνου βρίσκονται οι λαοί που πλήττονται από την αντίδραση των κυβερνήσεων.

Ωστόσο, μια διεισδυτικότερη ματιά στο συγκεκριμένο σχήμα οδηγεί στην εξής απορία: Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι κυβερνήσεις, με τα δρακόντεια μέτρα που εφαρμόζουν σε βάρος των πολιτών, επιτυγχάνουν τα ί δ ι α ή και χ ε ι ρ ό τ ε ρ α αποτελέσματα με εκείνα που επεδίωκαν όποιοι αποφάσισαν να ε ξ α π ο λ ύ σ ο υ ν τον ιό, δεδομένου ότι οι επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα όμηροι των κυβερνήσεων χάνουν την ψυχική τους υγεία, αφ’ ενός στερούμενοι τις βασικές χαρές της ζωής, αφ’ ετέρου βλέποντας να κοντοζυγώνει η ώρα της οικονομικής τους καταστροφής, ενώ ουκ ολίγες φορές επιλέγουν την οδό της αυτοκαταστροφής τους (λόγω δε της πίεσης να εμβολιαστούν εκτίθενται στον κίνδυνο των παρενεργειών του μη επαρκώς δοκιμασμένου εμβολίου).

Άραγε, δεν σημαίνει αυτό ότι οι ηγέτες των κυβερνήσεων που λαμβάνουν τα υγειοβλαπτικά ή ανθρωποκτόνα μέτρα και τα πρόσωπα που εξαπέλυσαν τον ιό συνδέονται με έναν ο μ φ ά λ ι ο λώρο;

Με όρους Ποινικού Δικαίου, λοιπόν, μήπως πρόκειται για πλείονες δράστες που σ υ ν ε κ τ ε λ ο ύ ν διαδοχικώς το συναποφασισμένο έγκλημά τους; Κι αν ισχύει αυτό, μήπως τελικά οι κυβερνήσεις, επικαλούμενες τον “αόρατο εχθρό”, υλοποιούν ό,τι δεν θα μπορούσαν να υλοποιήσουν ευθέως όποιοι τον εξαπέλυσαν; Ο υφιστάμενος ομφάλιος λώρος ανάμεσα σε επιτιθεμένους και αμυνομένους δικαιολογεί την εξής ορολογική αντιστοιχία: Οι μεν πρώτοι ανήκουν στο στρατόπεδο του “αόρατου μ α ρ ι ο ν ε τ ί σ τ α”, οι δε δεύτεροι στο στρατόπεδο των “μ α ρ ι ο ν ε τ ώ ν”!

Εις επίρρωσιν της σκέψης αυτής χρησιμεύει και πάλι το Ποινικό Δίκαιο: Οι ηγέτες των αμυνόμενων κρατών όφειλαν να στραφούν εναντίον εκείνων που εξαπέλυσαν τον ιό χρησιμοποιώντας τον ως βιολογικό όπλο, όπως θα έπραττε και εκείνος που θα έβλεπε να εκδηλώνεται επίθεση από έναν σ κ ύ λ ο τον οποίο έχει ξαμολήσει ο επιτιθέμενος:

Για να τερματίσει την επίθεση του σκύλου, θα έπρεπε να εξαναγκάσει τον κύριό του να δώσει διαταγή αναχαίτισης της σκυλίσιας επίθεσης και, αν αυτό δεν ήταν εφικτό, θα έπρεπε να αποκρούσει τον ίδιο τον σκύλο, εν ανάγκη σκοτώνοντάς τον (η θανάτωση του σκύλου ως οργάνου της επιθέσεως θα ήταν δικαιολογημένη στο πλαίσιο της άμυνας).

Αν, μάλιστα, ο σκύλος (όπως, αντιστοίχως, σήμερα ο κορωνοϊός) χυμούσε σε τρίτους (πρβλ. τους πολίτες κάθε χώρας), τότε ο θεατής της επίθεσης θα επιτρεπόταν να πράξει τα ίδια ακριβώς είτε εναντίον του σκύλου είτε εναντίον του κυρίου του, ασκώντας το λεγόμενο δικαίωμα τριτάμυνας.

Φανταστείτε, όμως, πόσο παρανοϊκή θα ήταν η αντίδραση του θεατή της επιθέσεως, αν επέλεγε να πλήξει, αντί του επιτιθέμενου σκύλου, τα υποψήφια θ ύ μ α τ ά του, ώστε να γλυτώσουν τον θάνατο από το σκυλίσιο δάγκωμα!

Δυστυχώς, τόσο παρανοϊκά φαίνεται να αντιδρά σήμερα κάθε «περιποιημένος κύριος, φρεσκοξυρισμένος, με καλογυαλισμένα παπούτσια, με άμεμπτη χωρίστρα» (βλ. τον προαναφερθέντα χαρακτηρισμό του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου) που του κόλλησαν την ετικέτα του “ε ι δ ι κ ο ύ” και σε συνεργασία με τα κ υ β ε ρ ν η τ ι κ ά στελέχη συναποφασίζει ελαφρά τη καρδία την εφαρμογή των ψυχοκτόνων και ανθρωποκτόνων υγειονομικών μέτρων! Υπό αυτό το πρίσμα, η σημερινή εποχή του κορωνοϊού είναι εκείνη που έλειπε από το παλμαρέ του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, ο οποίος μιλούσε για τις εποχές που «δεν είχαν υποτάξει την επιστήμη». Διότι εδώ και έναν χρόνο ζούμε στην εποχή που υπέταξε τ υ ρ α ν ν ι κ ά την μοίρα κάθε απλού πολίτη στην ε π ι σ τ ή μ η.

Συμπέρασμα: Εφόσον κατά τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο «οι βομβαρδισμοί αμάχων πληθυσμών μεταμόρφωσαν τους μονομάχους σε κοινούς δολοφόνους», τώρα που θύματα του πολέμου με τον “αόρατο εχθρό” είναι ά μ α χ ο ι, και μόνο άμαχοι από όλα τα μέρη της γης, όσοι τον διεξάγουν είναι κ α μ ο υ φ λ α ρ ι σ μ έ ν ο ι serial killers της ανθρωπότητας!

Δεν γνωρίζω ποιος θα ήταν ο κατάλληλος όρος, αν αποδειχθεί ότι ο κορωνοϊός αποτελεί μόνο την πρώτη φάση ενός πολυεπίπεδου εφιαλτικού βιολογικού πολέμου που διεξάγεται εναντίον των λ α ώ ν. Από την στιγμή που θα εξαπολυθεί δεύτερος ιός, δεν θα πρέπει μάλλον να μιλάμε για serial killers της ανθρωπότητας, αλλά για δ α ι μ ο ν ι κ έ ς οντότητες που προσφέρουν υπηρεσίες στον Ε ω σ φ ό ρ ο.

Κωνσταντίνος Βαθιώτης

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

13-14.3.2021, σελ. 08β/24.