Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστος, η Αιώνια Ζωή και η μαύρη τρύπα του θανάτου (επανάληψη)

(επανάληψη από το http://salograia.blogspot.gr/2009/12/blog-post.html)

Θέλω να σου εξομολογηθώ,περιστεράκι μου, ότι όταν επέλεγα τoν Κύριο Ιησού , στα δεκαοχτώ μου τα χρόνια, ως τον Ήλιο του βίου μου όλου, δεν ήταν διότι φοβόμουν το θάνατο.

Δεν είχα εμπειρία, ασθένειας ή θανάτου, ώστε να τον φοβούμαι.

Στα δεκαοχτώ μου, διάλεξα- ενσυνειδήτως- το Χριστό, επειδή έπρεπε να αποφασίσω αν θα πορευτώ, ακολουθώντας τις ενίοτε αιματηρές εντολές Του, ή αν θα προχωρούσα με βάση τις προσωπικές μου διαθέσεις και παρορμήσεις.

Η λογική μου ήταν απλή και πρακτική. 

Επειδή επιθυμούσα - του σκοτωμού επιθυμούσα- να κάνω του κεφαλιού μου, και ο Κύριος Ιησούς, είχε τις δικές Του Εντολές,που τις έβαζε απέναντί μου να με κοιτάνε σιωπηλά και ..παραπονιάρικα, αποφάσισα να ερευνήσω ενδελεχώς, το ζήτημα της Θεότητας και της Ανάστασής Του.

Η λογική μου μουρμούριζε, ξεσκονίζοντας τα επιχείρηματά της, ότι αν ο Χριστός αναστήθηκε, υπήρξε απείρως σημαντικότερος από οποιονδήποτε σπουδαίο άνθρωπο, που ως πνευματικός διάττων αστήρ, ολοκλήρωσε την τροχιά του στις συνειδήσεις των κατοίκων της Γαίας.

Αν ο Χριστός αναστήθηκε, ίσως, πράγματι, να ήταν και Θεάνθρωπος, όπως κατέγραψαν οι Άγιοι Απόστολοι στα Ευαγγέλια και στις επιστολές τους- αυτά τα ιερότατα και έμπλεα φωτός κείμενα τα οποία σφράγισαν με της καρδιάς τους το αίμα- μια και όλοι, κακήν κακώς εφονεύθησαν από τους Αντίχριστους των καιρών τους- μόνη εξαίρεση ο μαθητής της αγάπης Άγιος Ιωάννης ο Θεολογος- καλά το θυμάσαι...

Αν υπήρξε Θεάνθρωπος, ο Ιησούς, ανασταίνοντας εαυτόν από επώδυνο θάνατο, στις τρεις ημέρες- ακριβώς όπως ο ίδιος το είχε προφητεύσει στους μαθητές του- τότε αυτός ήταν ο δυνατότερος και αληθινότερος και υπεροχότερος πασών των ανά τους αιώνες αναφανεισών υπάρξεων, και σίγουρα στις Εντολές Του, κρυβόταν σοφία, δύναμη, προστασία και τρυφή ατελεύτητη!

Αν στις εντολές Του, κρύβονταν αυτές οι ευλογίες, έπρεπε - ανυπερθέτως- να κόψω τα λαιμά μου, προσπαθώντας αυτές τις εντολές να τις εφαρμόσω- όσο στενός κορσές ενίοτε και αν μου φαίνονταν- όσο κόστος αυτή η εφαρμογή και αν- κατ' όψιν- απαιτούσε.

Επειδή παραμένω με τη συνείδηση και τους κολλητούς μου, ειλικρινής μέχρι αηδίας θα σου εξομολογηθώ ντροπαλά, επαναλαμβάνοντας, ότι εξ αιτίας αυτής της δυσκολίας εφαρμογής των εντολών, θα ήθελα πάρα πολύ να ΜΗΝ έχει αναστηθεί ο λατρεμένος Χριστούλης , α! πόσο θα το επιθυμούσα, η κουρούνα! 

Όμως, τα διαβάσματα, τα στοιχεία, η έρευνά μου, οι εμπειρικές μου παρατηρήσεις, πληροφορούσαν το αντίθετο τη νεανική μου, έντιμη σκέψη, που είχε παιδιόθεν μέγα πάθος-κόλλημα θα το χαρακτηρίζαν κάποιοι κακεντρεχώς- με την Αλήθεια.

Ακολούθησα τελικά, ενσυνειδήτως, τον Κύριο Ιησού και Σωτήρα του γένους των θνητών, με μια άλλη σοβαρότητα, στα δεκαοχτώ μου, επειδή ήμουν βέβαιη ότι ο Χριστός ειναι η μόνη Γνήσια Θεανθρώπινη ύπαρξη όλων των αιώνων, και το κατεξοχήν Πρόσωπο της Αγάπης- το ομολόγησε -χωρίς να μου φαίνεται καθόλου για χαζός τύπος του κατηχητικού- και ο Δημήτρης ο Ήμελλος, ο κουλτουριάρης ηθοποιός,απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου-αν πιστεύει στην αγάπη: 

-Για ποια αγάπη μού μιλάτε;
Στην ιστορία της ανθρωπότητας, Ένας μόνος αγάπησε αληθινά και τον κάναν Θρησκεία!

Από αυτή τη φράση και μόνο, τον έγραψα στην καρδιά μου τον κύριο Ήμελλο και ας μην- προσωπικά- τον γνωρίζω.

Επί σειρά ετών,λοιπόν, αυτή η αναζήτηση της Αλήθειας, αποτελούσε το κυρίαρχο κίνητρό μου.

Στη συνέχεια και αφού η ψυχολογία και η τέχνη φάνηκαν στα μάτια μου, εξαιρετικά ανεπαρκείς προκειμένου να δώσουν τις απαντήσεις που γύρευα, ένιωσα, μέσα από εκπληκτικές για μένα εμπειρίες- ποικίλες, ότι ο Χριστός, εκτός από Αλήθεια, ήταν και η Οδός!

Η Οδός που περπάτησαν τόσο οι Απόστολοι, όσο και οι Καππαδόκες Πατέρες, ο Αγιος Γρηγόριος Παλαμάς,ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος,ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ , ο Άγιος Νεκτάριος και ο Ιωάννης Μαξιμόβιτς, ο μέγας Νικόλαος Βελιμίροβιτς και μύριοι άλλοι...

Ακριβώς η ίδια Οδός, και όσοι την περπατούν, γνωρίζουν καλά για ποιο πράγμα μιλάω. 

Ο Χριστός αποκαλύφθηκε ενώπιόν μου, με όλο και μεγαλύτερη ευκρίνεια ως Οδός που όφειλα να ακολουθώ-και στην οποία έπρεπε να πατώ με σεβασμό και άγρυπνη προσοχή- αν επιθυμούσα να έχω στην καρδιά μου, Φως και Ειρήνη.

Τελευταία τελευταία- επιτέλους- κατάλαβα βαθιά μου, ότι ο Χριστός, είναι και Ζωή!

Το κατάλαβα ότι ο Χριστός είναι Ζωή, αισθανόμενη, πόση Μαυρίλα και ΟΔΥΝΗ έχει ο θάνατος για κείνους που ζουν χωρίς αληθινή εμπιστοσύνη στην Παρουσία του Λυτρωτή μας.

Παρατηρώντας τα ψυχοφάρμακα και τις αυτοκτονίες ανθρώπων που έχασαν λατρεμένα τους πρόσωπα,
μού 'ρθε μια μέρα φλασιά- έλλαμψη, επί το λογιότερον- και ένιωσα, ένιωσα σου λέω- θέλω να με πιστέψεις- συνειδητοποίησα μέχρι μυελού των οστέων μου, του Κυρίου την παμμέγιστη δύναμη!

Και τότε,ενώ περιχαρής, σου τα εμπιστευόμουν αυτά, το βρήκες πάλι το αντίχριστο επιχείρημα, μικρό αετόπουλο:

-Καλά! Και δεν ντρέπεσαι να πηγαίνεις με τη μεριά του πιο δυνατού;

Γούρλωσα ψιλοθυμωμένη τα μάτια.

-Από πότε, χρυσούλι μου, πρέπει να ντρεπόμεθα για τα καλά και συμφέροντα των αιωνίων ψυχών μας;
Δεν πα να λες, όμως, ό,τι θες;
Δεν πα να κουρεύεσαι;

Όχι! Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ζωντανός ο Χριστός και ότι αναστήθηκε. 
Όχι! Δεν το πιστεύω!

Θα απαντήσω με το λόγο του γέρο Καρλ Γιουνγκ σε σχετική ερώτηση:

- Δεν το πιστεύω ότι υπάρχει Θεός!

Το γνωρίζωωω!

Το βλέπωωω!

Το ψηλαφώωω!

- Ο Χριστός είτε το εγκολπώνεσαι είτε όχι - και συ θα χάσεις πολλά αν δεν...- είναι ο Λαμπροφόρος Νικητής του θανάτου!

Με την Αγία Του Χαρμόσυνη Ανάσταση, νίκησε το φόβητρο του θάνατου, ως απελπισία, ως ερωτική απώλεια, ως απόλυτο μορμολύκειο, ως σκότος, ως μοναξιά, ως έσχατη απειλή...του γένους των ανθρώπων...

- Διατί συμβαίνει αυτό; 

Διότι πράγματι...όποιος βαπτίζεται στο Όνομα της Παναγίας Τριάδος και εντάσσεται στο Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας,όποιος νιώθει την Απανταχού Παρουσία Του Ιησού και ενώνεται μαζί Του, δια των Μυστηρίων που μας παρέδωσε, γίνεται σιγά σιγά, και στο μέτρο του προσωπικού του αγώνα, μικρός Χριστός κατά Χάρη, παίρνει μέσα του, από τη δύναμη Εκείνου, και έτσι μπορεί με ελπίδα και εγκαρτέρηση να υπομείνει το θάνατο των προσφιλών του, να υπομείνει με ειρήνη και γενναιότητα την Επίσημη Ώρα, την Ά-τροπο, του προσωπικού του θανάτου... 

Όποιος πιστεύει στο Θεό - Λόγο, Χριστό και τον έχει ως τον πρώτιστο φλογερό εραστή της ψυχής του, καταλαβαίνει πολύ καλά, γιατί ο μέγας Σεραφείμ του Σαρώφ, κάθε που έβλεπε έναν πιστό- οποιονδήποτε άνθρωπο στο δρόμο του- τον χαιρετούσε με άφατη αγαλλίαση, αναφωνώντας:

- Χριστός Ανέστη, Χαρά μου!Η τελεία Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη,στον Αναστημένο Ιησού, έξω βάλλουν τον φόβο του θανάτου.

Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες...

Μακάριοι οι αποθνήσκοντες εν Κυρίω που θα ξανασυναντήσουν όλους, τους εν Κυρίω κοιμηθέντας αγαπημένους τους, μέσα στην πιο μεγάλη ευφροσύνη!

Στην κηδεία της αγιότατης Μητέρας Ειρήνης Μυρτιδιώτισσας των Οινουσσών, έψαλλαν άπαντες, με βαθύτατη συγκίνηση ιεροπρεπώς την ωδή τη Νικητήρια!... 

- Χριστός Ανέστη ...χαρά μου!

- Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Σταματήστε τα απαρηγόρητα κλάματα!

Αληθώς οι ελπίζοντες στη δική Του απερίγραπτη Αλήθεια και

Αγάπη και Δύναμη, εν Εσχάτη Ημέρα, θα αναστηθούν εν Αγαλλιάσει!

Ευανθία η Σαλογραία

(Περιστεράκι μου, αν πατήσεις πάνω στην υπογραφή
θα τηλεμεταφερθείς στην παλιότερη ανάρτηση
για τις τρίχες από τα μαλλάκια μας, που είναι μετρημένες...)
.........................................................................................................
.........................................................................................................