Περίσκεψη
Φοβάμαι πως είσαι στον ύπνο μου. Πως είσαι ένα
όνειρο.
Πώς είσαι στην ποίηση μέσα. Πώς είσαι στα χρώματα
της εικόνας.
Πως είσαι
μουσική
που αναλύεται.
Πώς σέρνοντας τάχα τους ίδιους τους πέπλους της
παρουσιάζεσαι εσύ. Πως ακούγεσαι, φαίνεσαι, σάμπως
τα μαλλιά σου, το γέλιο, τα μάτια, τα χέρια σου,
να μην είναι παρά το ίδιο το φως της,
το σχήμα, το νόημα ,η σάρκα της.
Μα η ποίηση είναι ένα διάχυτο άνθος.
Η μουσική ετελείωσε. Η εικόνα στη θέση της.
Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες:
Υπάρχεις;
Νικηφόρος Βρεττάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου