...ήταν το Φως χαμηλωμένο διαρκώς...

[...]
...στις μέρες μας ήταν το Φως χαμηλωμένο διαρκώς.
Ήτανε μέρα μεσημέρι. Γύριζες το κεφάλι σου
κ' έβλεπες γύρω σου έναν κόσμο που τον ήξερες όμορφο
μα δεν έμοιαζε!
Τη γη τη σκέπαζε ένας ίσκιος. Σα νάχε ο ήλιος βασιλέψει.
Κ' εγώ που άνθιζε μέσα μου το όνειρο  και που πάντοτε
έδειχνα πάνω μου τον ήλιο,
                                       περπατούσα..περπατούσα...

Κρατούσα ένα ραβδί ψηλότερο απ' τη μοίρα μου
κ' έβοσκα πέντε αρνιά......
Κ' ενώ βρόνταγε απάνω μου η θύελλα, προσπαθούσα
να προχωρήσω. Πού να πάω τ' αρνιά μου; Πού να μείνω;
Ακούμπαγα απάνω στη γης , που ανάβλυζε λάσπη,
                        το μέτωπό μου.
και πάλι σηκωνόμουνα ύστερα . Πού να μείνω;
Και το ραβδί μου χτύπαγε στις πέτρες λυπημένα!
.............
Ήταν γιατί έβοσκα πέντε αρνιά
που εδώ στη γης  δεν έβρισκαν χορτάρι! Όσο που τέλος,
κουτσαίνοντας μες στη βροχή, από νύχτα σε άλλη νύχτα,
το πρόσωπό μου έγινε σαν ένα φιλέρημο φεγγάρι!

Έργο της νύχτας είναι αυτά τα δάκρυα κ' η ποίησή μου!
Μέσα σε κάθε στίχο μου κ' ένα θολό ποτάμι!
...............
Οι Άγιοι αυτοί δεν είδανε ποτέ τον ήλιο ολόκληρο.
Πάντοτε μισοσκότεινο και μισοφωτισμένο
σα φαγωμένο από λύκο! Σ' όλη τους τη ζωή
οι Άγιοι αυτοί στους ώμους τους  κουβαλούσανε σκοτωμένους...

[....] Νικηφόρος Βρεττάκος, 
απόσπασμα από το ποίημα "Τα θολά ποτάμια"
............................................................................