Τα λέγαμε στην αρχή αυτού του μπλογκακιού
θα τα επαναλάβω κάπως επαυξημένα, σήμερα
πολυαγαπημένο μου:
......................................................................................
Και έρχονται οι θλίψεις,
που τις προκαλέσαμε συνειδητά ή ασυνείδητα με τις παραβάσεις,
τις παραλείψεις, τις αβλεψίες μας.
Θα έρθουν οι θλίψεις μικρές ή μεγάλες, υποχρεωτικά στη ζωή μας.
Για να μη χάσουμε όμως το μέτρο των συναισθημάτων και πάθουμε βλάβη ανήκεστο,
τουτέστιν αθεράπευτη, (απ' το θανατηφόρο της έντασής τους)
ας θυμούμαστε μια σοφή κουβέντα που μου είπε κάποτε ο φίλος
(και συνάδελφος στο Εσπερινό Λύκειο Πατρών) ο παπα-Νικόλας
(Παναγής, στο επίθετο- βρίσκεται άραγε ακόμα στη Φανερωμένη της Λευκωσίας;)
όταν με πρόσεξε συννεφιασμένη, ένα βράδυ :
-Ξέρεις, τέκνον Ευανθία, τι λέει ο Καραγκιόζης;
-Τι λέει, τίμιε πάτερ;
-Λέει ότι:
"Μόνο για δυο πράγματα δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε.
Πρώτον: για πράγματα που διορθώνονται,
και δεύτερον: για πράγματα που ΔΕΝ διορθώνονται!"
-Α! Πόσες φορές έχω θυμηθεί τη σοφή σου κουβέντα!
Να είσαι ευλογημένος!
-Αυτό είναι το μέτρο των θλίψεων,
για όποιον έχει ζωντανή την ελπίδα
και την καταφυγή του στον Κύριο Ιησού Χριστό,
το Λυτρωτή μας, τον Κύριο της Δόξης...
Ευανθία η Σαλογραία
Αγαπητή μου Ευανθία, θα έλεγα ότι το μέτρο των θλίψεων και το προσπέρασμα της κατάστασης με την κατά το δυνατόν λιγότερη στενοχώρια, είναι το πλέον μεγάλο ζήτημα ειδικά στις μέρες μας που βασιλεύει η ακηδία η χλιαρότητα για μας τους πιστούς, και γενικότερα η απομάκρυνση από τον Θεόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο πιο απόμακρα ζούμε την Παρουσία Του Αγίου Θεού στη ζωή μας, τόσο πιο βαρύ είναι το τίμημα της θλίψης για τις στενοχώριες στη ζωή μας.
Έχω δεί σε κηδείες στις Εκκλησίες να ουρλιάζουν οι συντετριμμένοι περί τον νεκρό, και έχω δεί για αληθινά Πιστούς να έχουν χαρά οι συγγενείς για την εκδημία του συγγενούς τους, διότι αφενός πληροφορούνται την έκβαση του παραδείσου για την ψυχή και αφετέρου γνωρίζουν ότι είναι ποθούμενο και για εκείνους.
Οι παλαιότεροι λέγανε ότι οι μεγάλες θλίψεις είναι επίσκεψη του Θεού στο σπίτι σου, και η ζωή χωρίς θλίψεις είναι η απομάκρυνση Του Θεού από το σπίτι σου!
Βέβαια δεν είναι κατανοητό στις μέρες μας, γιατί απέχουμε πάρα πολύ από την πνευματική ζωή, και εφόσον απέχουμε δεν μπορούμε να ζήσουμε στην καρδιά μας την βεβαιότητα ότι η θλίψη στο σπιτικό μας είναι Θεία Ευεργεσία, Θεία επέμβαση, επίσκεψη Του Θεού Πατέρα για να μας φέρει καλούς πνευματικούς καρπούς.
Άρα λοιπόν εφόσον είμαστε παιδιά του Πανάγαθου και Παντοδύναμου Αγίου Θεού, που τα πάντα περιθάλπει με σοφία, αγάπη, ευσπλαχνία τότε θα πρέπει να πείσουμε τον εαυτόν μας, ότι καλώς έχει η έκβαση όποια και εάν είναι, και να ζητήσουμε βοήθεια από τον Θεόν να θεραπεύσει την αρρωστημένη μας σκέψη. Γιατί η αρρωστημένη μας σκέψη είναι αυτή που μας καθοδηγεί στην ξέφρενη λύπη για την δυσκολία στη ζωή. Δεν μπορούμε από μόνοι μας, αλλά μπορεί ο Πανάγαθος Θεός να γιατρέψει την θλίψη μας, και να μην αισθανόμαστε ορφάνια, από Θεό Πατέρα.
Όταν αισθανόμαστε την εγκατάλειψη από όλους, τότε αισθανόμαστε την ορφάνια από Θεό Πατέρα και συμβαίνει γιατί τον έχουμε εμείς παραμερίσει με τα έργα μας, δεν μας έχει εγκαταλείψει Εκείνος, και ας κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας που φταίμε για να επανορθώσουμε και να ξανακάνουμε Οικείον στο σπίτι μας Τον Δεσπότη μας Χριστό. Μόνο με αυτή την πορεία θα καταφέρουμε να ξεπερνάμε τις θλίψεις γιατί στην καρδιά μας θα πληροφορούμαστε με απόλυτη βεβαιότητα και ειρήνη, ότι εφόσον είναι σταλμένο από Τον Θεόν μας, είναι με απόλυτη βεβαιότητα για το καλό μας.
Μέτρο στις θλίψεις δεν υπάρχει, αλλά καμία θλίψη δεν ξεφεύγει από Τη Αγία Πρόνοια. Ας δούμε λοιπόν με τη βοήθεια Ορθόδοξου εξομολόγου και με την απόλυτη ειλικρινή κατάθεση της ψυχής, που φταίξαμε ενώπιον Θεού και γιατί πικράναμε Εκείνον που έδωσε τον Εαυτόν του Στον Σταυρό και έχυσε όλο Του το Αίμα για τη σωτηρία τη δική μας.
Άρα λοιπόν "Θάρσει θύγατερ" και οι δυσκολίες είναι για καλό μας, όποια και εάν είναι η έκβαση, απλώς πρέπει να το δούμε από άλλη οπτική γωνία. Όμως αυτή η οπτική γωνία είναι η άνευ όρων αποδοχή των εντολών Του Χριστού μας, και προπάντων η ταπείνωση, όχι γιατί έχει ωφέλεια Εκείνος αλλά γιατί είναι απαραίτητο για εμάς.
Εύχομαι πάντοτε ο Πανάγαθος Θεός να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων.
Ας θυμόμαστε τούτο, όταν έχουμε βάλει Τον Χριστόν στη ζωή μας, όλοι οι άνθρωποι να μας εγκαταλείψουν δεν πρόκειται να αισθανθούμε μοναξιά και εγκατάλειψη.
Mαρίνο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήωραία τα γράφεις.
Ερώτηση από μένα, προκειμένου να γίνουμε πιο πρακτικοί στα σχόλιά μας:
Σε έχουν εγκαταλείψει (είτε σωματικά δια του θανάτου, είτε ψυχολογικά)- ή προδώσει, εσένα προσωπικά, πολυαγαπημένοι άνθρωποι; (γονείς, σύντροφος, αδελφοί; )
Αν ναι, πόσος χρόνος, σου χρειάστηκε για να το ξεπεράσεις;
Ναι καλή μου Ευανθία, είμαι και εγώ κοινός θνητός και έχω συναντήσει βουνά δυσκολίες στη ζωή μου με ανθρώπους δικούς μου, προβλήματα σε θέματα εργασίας, προβλήματα σε θέματα υγείας, και πολλές φορές έχω καταρρεύσει από το άλγος του φαινομενικά ανυπέρβλητου εμπόδιου και δυσκολίας. Πάντοτε όμως έπεφτα στα γόνατα και παρακαλούσα την Παναγία Μητέρα μας, να με λυτρώσει. Πέρασα καταστάσεις που όλο μου το μέσα πύρωνε από τη δυσκολία και παραμιλούσα στον ύπνο μου και στο ξύπνιο μου. Όμως όλες αυτές οι δυσκολίες με έχουν φέρει πιο κοντά στον Θεόν και έχω καταλάβει πως η ωφέλεια για να ζήσει κάποιος αυτή την πολύ δύσκολη ζωή, προέρχεται από την εμπειρία των δυσκολιών που κάποιος θα συναντήσει και θα ανταπεξέλθει άπειρη βοήθεια Αγίου Θεού. Τώρα καταλαβαίνω ότι όλες αυτές οι ασύμπτωτες δυσκολίες θεραπεύουν πολλά στον άνθρωπο, και του δίνουν μία αισιοδοξότερη βλέψη για το μέλλον. Το πόσο θα διαρκέσει μία δυσκολία εξαρτάται πόσο θέλει ο Θεός να σε δοκιμάσει και πως διαχειρίζεσαι το πρόβλημα. Άλλοτε μία ζωή, άλλοτε τα δύο έτη, άλλοτε οι έξη μήνες, άλλοτε μερικές ημέρες. Όλα είναι κατευθυνόμενα από την άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία του Θεού και το πόσο αντέχει η φύση μας ως άνθρωποι. Πάντως θα πρέπει να κατανοούμε απόλυτα ότι εάν δεν σκεπάσει και δεν βοηθήσει ο Θεός, ουδέν μπορούμε να πετύχουμε και ας νομίζουμε εμείς ότι τα καταφέραμε. Κάποιος άλλος τα κατάφερε για μας, και συνεχίζει να μας φροντίζει με έναν τρόπο ακατανόητο για μας, όμως πρέπει να το αντιληφθούμε εάν θέλουμε να ειρηνεύσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε την υπαρξιακή μας υπόσταση και το ταξίδι για την άλλη ζωή. Αυτό είναι το πολύ σημαντικό, το πως θα ταξιδεύσουμε για την άλλη ζωή. Όλα αυτά που περνάμε σε αυτή τη ζωή είναι για το ένα και μοναδικό ταξίδι στην άλλη ζωή. Όποιος έχει πνεύμα Θεού το πιάνει, όποιος έχει κοσμικό πνεύμα το χλευάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Φίλο Mαρίνο,
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα για εμάς τους θνητούς ανεξήγητα, υπερ-φυσικά - που ναι, το δέχομαι ότι υπάρχουν - το πρώτο, νομίζω, που θα πρέπει να έχουμε στο νου μας, είναι ότι κινδυνεύουμε, πραγματικά. Κινδυνεύουμε να γίνουμε σκληροί, καθοδηγητικοί και καθηγητικοί. Γιατί αυτό;
Διότι, για να μιλήσουμε για το υπερ-φυσικό, για την υπερβατική δύναμη που υπάρχει και δρα δίπλα μας και μαζί μας, χρειαζόμαστε μια γλώσσα που να μπορεί να το περιγράψει. Η γλώσσα, αυτός ο θαυμαστός μηχανισμός του ανθρώπου, έχει φυσικά και λογικά όρια. Μια συχνή πλάνη αλλά και υπερηφάνεια του ανθρώπου είναι να νομίζει ότι μπορεί να αρθρώσει με την γλώσσα του, αυτό που είναι έξω από την λογική του. Εκεί κοινώς και "χάνουμε τη μπάλα" και υψώνουμε τείχη.
Ενα παρόμοιο θέμα με είχε απασχολήσει και είχα κάνει παλαιότερα μια ανάρτηση:
http://para-cosmos.blogspot.gr/2014/05/blog-post_30.html
Εάν οι δυσκολίες της ζωής έρχονται και καθώς έρχονται μαθαίνουμε τα όρια μας, ένα από αυτά τα όρια είναι αυτά που έχει η γλώσσα μας, μπροστά στη δυστυχία και την δική μας, αλλά κυρίως την δυστυχία που δεν είναι δική μας και αφορά τον άλλον.
Αγαπητή Ελένη συγχώρεσε την αλαζονεία μου να θέλω να γίνω καθηγητής και πρακτικός δάσκαλος. Έχεις απόλυτο δίκιο. Συμφωνώ μαζί σου. Μπορώ να σου απαντήσω σε όλα αυτά που παραθέτεις, άλλα δεν νομίζω ότι ωφελεί από κάποιον πού ταξιδεύει με το πανί της αλαζονείας. Πάντως το θέμα δεν το προσεγγιζω φιλοσοφικά ούτε εξηγώ τον μηχανισμό της υπερφυσικης επέμβασης Του Αγίου Θεού. Το συνδεσα με την πατρική στοργική σχέση και αγάπη που ο Θεός Πατέρας αγάπησε πολύ τον άνθρωπο. Είναι όπως το μικρό παιδί μιας μητέρας που κλαίει στη μαμά του επειδή πεινάει. Η μητέρα φροντίζει για όλα. Το μικρό παιδί ικανοποιείται και σταματά. Δεν μπαίνει σε καμία διαδικασία το παιδί με ποιό μηχανισμό η μάνα ικανοποίησε το μικρό παιδί. Έτσι και εμείς "κλαίμε" προς Την Παναγία μας και Εκείνη φροντίζει για όλα. Όμως και εάν δεν λάβουμε αυτό που ζητάμε θα πει ότι φροντίζει. Συγχωρέστε με για Την αλαζονεία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή