Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως

Μέγιστον θαύμα! 

Το Ξύλον οράται εν ω Χριστός, σαρκί, εσταυρώθη
προσκυνεί ο Κόσμος  και φωτιζόμενος ανακράζει.

Ω του Σταυρού τη δυνάμει! και θεωρούμενος δαίμονας καίει,
και εκτυπούμενος, 
τούτους φλέγων
δείκνυται.

Μακαρίζω σε το άχραντον Ξύλον, 
τιμώ και προσκυνώ εν φόβω, 
και Θεόν δοξάζω, τον δια σου
μοι χαριζόμενον, 
ζωήν την ατελεύτητον.

( Λυχνικόν, Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως
από το βιβλίο του Τριωδίου εκδόσεις ΦΩΣ  σελ.238 )
..........................................................................................
..........................................................................................
Σχόλιο:

Τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η σημερινή ημέρα
πολυαγαπημένο μου,

δεν περιγράφονται με λόγια.

Τα λόγια δεν επαρκούν!

Επικαλούμαι, λοιπόν, μόνο τη μουσική την ουράνια.

Σε ασπάζομαι τρις

βαθύτατα Ευγνώμων 

μέχρι τη Λαμπροφόρο Ημέρα της Αναστάσεως!

Ευανθία η Σαλογραία


......................................................................................................
.......................................................................................................
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πηγή: http://christianvivliografia.wordpress.com

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 (τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)
(Μάρκ. η´ 34-38- θ’ 1)

[Α´ Μέρος] 

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 139 ἑξ.
Πηγὴ ἠλ. κειμ.: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

                                         Μεγάλη ἡ δύναμη τῆς ἀλήθειας! 

Δὲν ὑπάρχει τίποτα ἱκανὸ στὸν κόσμο 

ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τῆς ἀφαιρέσει τὴν δύναμη αὐτή.

Ἡ θεραπευτικὴ δύναμη τῆς ἀλήθειας εἶναι πολὺ μεγάλη! 

Δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο ἀρρώστια ἢ νόσημα 

ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ θεραπευτεῖ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια.

Οἱ ἄρρωστοι ποὺ ὑποφέρουν κι εἶναι ἀδύναμοι, 

ἀναζητοῦν γιατρὸ γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν ἀνάλογη θεραπεία. 

Κανένας τους δὲν ψάχνει γιὰ κάποιο γιατρὸ

ποὺ θὰ τοὺς χορηγήσει φάρμακο γλυκὸ καὶ γευστικό. 

Ὅλοι τους θ’ ἀναζητήσουν κάποιον ποὺ θὰ τοὺς δώσει φάρμακο ἀποτελεσματικό, εἴτε γλυκὸ θά ’ναι αὐτὸ εἴτε πικρὸ εἴτε κι ἐντελῶς ἄγευστο. 

Ὅσο πιὸ πικρὸ εἶναι τὸ φάρμακο ποὺ σύστησε ὁ γιατρὸς

κι ὅσο πιὸ περίπλοκη εἶναι ἡ ἐξέλιξη τῆς θεραπείας, 

τόσο μεγαλύτερη ἐμπιστοσύνη ἀποκτᾶ ὁ γιατρὸς στὰ μάτια τοῦ ἀρρώστου.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι ἀπορρίπτουν τὸ πικρὸ φάρμακο, 

μόνο ὅταν τὸ προσφέρει τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ; 

Γιατί ἀναζητοῦν μόνο γλυκίσματα ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ;

 

Ἐπειδὴ δὲν ἀντιλαμβάνονται πόσο σοβαρὴ εἶναι ἡ ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας τους, ἐπειδὴ νομίζουν πὼς μποροῦν νὰ θεραπευτοῦν μόνο μὲ γλυκίσματα.

Ἄχ, νὰ μποροῦσαν ν’ ἀναρωτηθοῦν οἱ ἄνθρωποι

γιατί ὅλα τὰ φάρμακα γιὰ τὶς σωματικὲς ἀρρώστιες εἶναι τόσο πικρά!

 

Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα θὰ τοὺς ἀπαντοῦσε: 

γιὰ νὰ πάρουν μία ἰδέα τῆς πίκρας πού ’χουν τὰ πνευματικὰ φάρμακα.

 

Ὅπως ἡ σωματικὴ ἀρρώστια δίνει κάποια ἰδέα γιὰ τὴν πνευματική, 

ἔτσι καὶ τὰ φάρμακα γιὰ τὶς σωματικὲς ἀρρώστιες λειτουργοῦν

 μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, σὲ σχέση μ’ ἐκεῖνα γιὰ τὶς πνευματικές.

Οἱ πνευματικὲς ἀρρώστιες, οἱ σοβαρὲς καὶ τυχαῖες, 

δὲν εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρὲς ἀπὸ τὶς σωματικές; 

Πῶς τότε τὰ φάρμακα γιὰ τὶς πνευματικὲς αὐτὲς ἀρρώστιες

δὲν μποροῦν νὰ εἶναι πιὸ πικρὰ ἀπὸ τ’ ἀντίστοιχα φάρμακα

γιὰ τὶς σωματικὲς ἀρρώστιες;

Οἱ ἄνθρωποι φροντίζουν πολὺ τὸ σῶμα τους. 

Κι ὅταν αὐτὸ ἀρρωσταίνει, δὲν λυποῦνται οὔτε προσπάθειες οὔτε χρόνο ἢ χρῆμα γιὰ ν’ ἀποκαταστήσουν τὴν ὑγεία του. 

Σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση κανένας γιατρὸς δὲν φαίνεται πολὺ ἀκριβός, καμιὰ ἰαματικὴ πηγὴ δὲν βρίσκεται μακριὰ καὶ κανένα φάρμακο δὲν μοιάζει πικρό. 

Κι αὐτὸ εἶναι ἰδιαίτερα πιὸ ἔντονο, 

ὅταν βεβαιωνόμαστε πὼς ὁ σωματικὸς θάνατος πλησιάζει.

Ἄχ, καὶ νὰ φρόντιζαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ

τόσο πολὺ γιὰ τὴν ψυχική τους ὑγεία! 

Ἄχ, καὶ νά ’ταν τόσο ἐπιμελεῖς στὴν ἀναζήτηση θεραπείας

καὶ θεραπευτῆ γιὰ τὴν ψυχή τους!

Εἶναι δύσκολο κι ὀδυνηρὸ νὰ περπατᾶς ξυπόλητος ἀνάμεσα στ’ ἀγκάθια. 

Ὅταν ὅμως ὁ ξυπόλητος ἄνθρωπος πεθαίνει τῆς δίψας κι ἡ πηγὴ μὲ τὸ νερὸ εἶναι μετὰ τ’ ἀγκάθια, δὲν θ’ ἀποφασίσει γρήγορα νὰ βαδίσει πάνω σ’ αὐτά, 

μ’ ὅλο ποὺ τὰ πόδια του θὰ πληγωθοῦν, γιὰ νὰ πλησιάσει στὸ νερό; 

Ἢ μήπως θὰ προτιμήσει νὰ καθήσει πάνω στὸ χλωρὸ γρασίδι

 ποὺ εἶναι πρὶν ἀπὸ τ’ ἀγκάθια καὶ νὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν δίψα;

Κάποιοι ἄνθρωποι, ποὺ εἶναι ἄρρωστοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, λένε: 

«Δὲν μποροῦμε νὰ πάρουμε τόσο πικρὸ φάρμακο». 

Κι ἔτσι ὁ γιατρὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸ ἀνθρώπινο γένος, 

πῆρε πρῶτος τὸ φάρμακο, τὸ πικρότερο φάρμακο, μ’ ὅλο ποὺ ἦταν ὑγιής. 

Καὶ τό ’κανε αὐτὸ μόνο γιὰ νὰ δείξει στοὺς ἀρρώστους

πὼς αὐτὸ δὲν εἶναι ἀδύνατο. 

Ἀλήθεια, πόσο πιὸ δύσκολο εἶναι στὸν ὑγιῆ ἄνθρωπο

νὰ πάρει καὶ νὰ καταπιεῖ τὸ φάρμακο 

ποὺ εἶναι γιὰ τοὺς ἀρρώστους! 

Ἐκεῖνος ὅμως τὸ πῆρε, ὥστε οἱ θνητοὶ ἄρρωστοι 

νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν ἀπόφαση νὰ τὸ πάρουν κι αὐτοί.

«Δὲν μποροῦμε νὰ περπατήσουμε ξυπόλητοι πάνω στ’ ἀγκάθια, λένε οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι ἄρρωστοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, 

ὅσο καὶ νὰ διψᾶμε κι ὅσο καθαρὸ καὶ νά ’ναι τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά». 

Κι ἔτσι ὁ Κύριος, ποὺ ἀγαπᾶ τὸ ἀνθρώπινο γένος, βάδισε ὁ ἴδιος ξυπόλητος πάνω στ’ ἀγκάθια. 

Καὶ τώρα καλεῖ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοὺς διψασμένους

 στὴν πηγὴ μὲ τὸ δροσερὸ νερό.

 

«Εἶναι δυνατό, μᾶς λέει. 

Βάδισα μόνος μου πάνω στὰ πιὸ αἰχμηρὰ ἀγκάθια

καὶ πατώντας τα τὰ ἄμβλυνα, τὰ μαλάκωσα. Ἐλᾶτε, λοιπόν».

«Ἂν τὸ φάρμακο εἶναι ὁ σταυρός, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ πάρουμε. 

Κι ἂν ὁ σταυρὸς εἶναι ὁ δρόμος, δὲν μποροῦμε νὰ τὸν βαδίσουμε». 

Αὐτὸ λένε ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἡ ἁμαρτία τοὺς ἔκανε ἀρρώστους. 

Κι ἔτσι ὁ Κύριος, ποὺ ἀγαπᾶ τὸ ἀνθρώπινο γένος, 

σήκωσε πάνω Του τὸ βαρύτερο σταυρό, 

γιὰ νὰ μᾶς δείξει πὼς κι αὐτὸ εἶναι δυνατό.

 * * *

Στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὁ Κύριος, 

σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν θάνατο, 

προσφέρει τὸν σταυρό, τὸ πιὸ πικρὸ φάρμακο γιὰ τὴν θεραπεία τους.

Εἶπε ὁ Κύριος: 

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η´ 34). 

Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, 

πρέπει ν’ ἀπαρνηθεῖ τὸν παλιὸ καὶ ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του, 

νὰ πάρει πάνω του τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων 

καὶ τῶν δοκιμασιῶν καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθήσει.

Ὁ Κύριος δὲν ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὸ σταυρὸ πρὶν ἀπ’ Αὐτόν. 

Τοὺς καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, 

ἀφοῦ Ἐκεῖνος πρῶτος κουβάλησε τὸν σταυρό. 

Προτοῦ κάνει τὴν κλήση αὐτὴ τοὺς εἶχε προειδοποιήσει γιὰ τὰ πάθη Του:

 «… δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου πολλὰ παθεῖν … 

καὶ ἀποκτανθῆναι, καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἀναστῆναι» (Μάρκ. η´ 31). 

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ εἶπε πὼς εἶναι «ἡ ὁδός». 

Ἔγινε ὁ πρῶτος στὰ πάθη κι ὁ πρῶτος στὴ δόξα. 

Ἦρθε γιὰ ν’ ἀποδείξει πὼς ὅλ’ αὐτὰ ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ἀδύνατα, εἶναι δυνατά. Καὶ τὰ ἔκανε δυνατά. 

Ὁ Κύριος δὲν πιέζει τοὺς ἀνθρώπους, δὲν τοὺς ἀσκεῖ βία. 

Ὁ Κύριος συνιστᾶ καὶ προσφέρει. 

«Ὅστις θέλει…». 

Οἱ ἄνθρωποι ἔπεσαν στὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησή τους. Καὶ μόνο μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησή τους πρέπει νὰ θεραπευτοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. 

Δὲν κρύβει τὸ γεγονὸς πὼς τὸ φάρμακο εἶναι πικρό, πολὺ πικρό. 

Ἐκεῖνος ὅμως, μὲ τὸ νὰ πάρει πρῶτος τὸ πικρὸ φάρμακο, τὸ ἔκανε πιὸ εὔκολο στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ πῆρε τὸ φάρμακο μ’ ὅλο ποὺ ὁ ἴδιος ἦταν ὑγιής,

γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξει τὴ θαυμαστὴ πράξη Του. 

Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν. 

Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ, ἀπαρνήθηκε τὸν ἑαυτό του

ὅταν ἁμάρτησε, ἀλλὰ ἀπαρνήθηκε τὸν ἀληθινό, τὸν πραγματικό του ἑαυτό. 

Ὅταν ὁ Κύριος ζητᾶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ν’ ἀπαρνηθοῦν τὸν ἑαυτό τους, 

ἐννοεῖ τὸν ψεύτικο, τὸν πλανεμένο ἑαυτό. 

Ἂς τὸ κάνουμε πιὸ ἁπλό.

Ὁ Ἀδὰμ ἀπαρνήθηκε τὴν Ἀλήθεια καὶ προσκολλήθηκε σ’ ἕνα ψέμα. 

Τώρα ὁ Κύριος ζητᾶ ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδὰμ ν’ ἀπαρνηθοῦν τὸ ψέμα

καὶ νὰ προσκολληθοῦν ξανὰ στὴν Ἀλήθεια, 

ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ. 

Τὸ ν’ ἀπαρνηθεῖς τὸν ἑαυτό σου ἑπομένως σημαίνει

ν’ ἀπαρνηθεῖς τὴν ἀπατηλὴ μὴ-ὕπαρξη,

ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ στὴ θέση τῆς θεόσδοτης ὕπαρξής μας.

Πρέπει ν’ ἀπαρνηθοῦμε τὴν παγκοσμιότητα ποὺ ἔχει ἀντικαταστήσει τὴν πνευματικότητά μας, τὰ πάθη ποὺ ἔχουν ἀντικαταστήσει τὰ καλά μας ἔργα, τὸν ταπεινὸ φόβο ποὺ ἔχει σκοτίσει μέσα μας τὴ θεϊκὴ υἱοθεσία, τὸ γογγυσμό μας ἐναντίον τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔχει ἀφανίσει μέσα μας τὸ πνεῦμα τῆς ὑπακοῆς σ’ Ἐκεῖνον. 

Πρέπει ν’ ἀπαρνηθοῦμε τὴν εἰδωλολατρικὴ λατρεία τῆς φύσης καὶ τοῦ σώματός μας. Μὲ λίγα λόγια, πρέπει ν’ ἀπαρνηθοῦμε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ παραπέμπουν στὸ «ἐγώ» μας, καὶ ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ πονηρὸς κι ἡ ἁμαρτία, ἡ φθορά, ἡ ἀπάτη κι ὁ θάνατος.

Ἂχ καὶ νὰ μπορούσαμε ν’ ἀπαρνηθοῦμε τὶς πονηρές μας συνήθειες

 ποὺ ἔχουν γίνει μέσα μας δεύτερη φύση. 

Ν’ ἀπαρνηθοῦμε αὐτὴ τὴ «δεύτερη φύση», 

γιατί δὲν εἶναι ἡ δική μας φύση ὅπως τὴ δημιούργησε ὁ Θεός, 

ἀλλὰ μία σωρευμένη καὶ σκληρυμένη φαντασία 

κι αὐταπάτη μέσα μας –

ἕνα ὑποκριτικὸ ψέμα ποὺ βαδίζει μὲ τ’ ὄνομά μας, καὶ μεῖς μαζί του. 

Τί σημαίνει ν’ ἀναλάβουμε τὸν σταυρό μας; 

Σημαίνει τὴν ἀπὸ μέρους μας ἐλεύθερη ἀποδοχὴ κάθε μέσου θεραπείας

ποὺ μᾶς προσφέρει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἔστω κι ἂν εἶναι πικρό. 

Σοῦ ἔτυχαν μεγάλες καταστροφές; 

Κάνε ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔκανε κι ὁ Νῶε. 

Χρειάζεται νὰ κάνεις θυσία; 

Παραδώσου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἴδια πίστη ποὺ εἶχε ὁ Ἀβραάμ, ὅταν πορευόταν γιὰ νὰ θυσιάσει τὸν γιό του. 

Καταστράφηκε ἡ περιουσία σου; 

Πέθαναν ξαφνικὰ τὰ παιδιά σου; 

Νὰ τὰ ὑπομένεις ὅλα μὲ καρτερία, 

μὲ τὴν καρδιά σου προσκολλημένη στὸν Θεό, ὅπως ἔκανε ὁ Ἰώβ. 

Σ’ ἐγκαταλείπουν οἱ φίλοι σου καὶ βρίσκεσαι ξαφνικὰ περικυκλωμένος ἀπὸ ἐχθρούς; Νὰ τὰ ὑπομείνεις ὅλα χωρὶς γογγυσμό, 

ὅπως ἔκαναν κι οἱ ἀπόστολοι, 

μὲ πίστη στὸν Θεὸ πὼς ἡ βοήθειά Του εἶναι ἄμεση. 

Καταδικάστηκες νὰ πεθάνεις γιὰ τὸν Χριστό; 

Δόξασε τὸν Θεὸ ποὺ ἀξιώθηκες τέτοια τιμή, 

ὅπως χιλιάδες χριστιανοὶ μάρτυρες.

Τίποτα δὲν θὰ σοῦ ζητηθεῖ ποὺ δὲν ἔχει ξαναγίνει. 

Ἐσὺ μᾶλλον θ’ ἀκολουθήσεις τὸ παράδειγμα τῶν πολλῶν – ἀποστόλων, ἁγίων, ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων – ποὺ ἔμειναν πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. 

Πρέπει νὰ γνωρίζουμε καὶ κάτι ἀκόμα ὅμως, 

ὅταν ἐπιζητοῦμε τὴ σταύρωσή μας: 

πὼς ὁ Κύριος ζητᾶ τὴν σταύρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, 

ἐκείνου μὲ τὶς πονηρὲς συνήθειες, ποὺ ὑπηρετεῖ τὴν ἁμαρτία. 

Μὲ τὴν σταύρωση αὐτὴ ὁ παλιός, ὁ ζωώδης ἄνθρωπος μέσα μας νεκρώνεται. 

Κι ὁ νέος ἄνθρωπος, 

ποὺ εἶναι φτιαγμένος κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ἀθάνατος, 

ἀναγεννιέται. 

Λέει ὁ ἀπόστολος: 

«Ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη…

τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ» (Ρωμ. ϛ´ 6).

Ὁ σταυρὸς εἶναι βαρὺς γιὰ τὸν παλαιό, τὸν σαρκικὸ ἄνθρωπο. 

Εἶναι βαρὺς γιὰ τὸν ἄνθρωπο «σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. ε´ 24). Γιὰ τὸν πνευματικὸ ἄνθρωπο ὅμως δὲν εἶναι βαρύς. 

Ὁ σταυρὸς εἶναι «τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία… τοῖς δὲ σωζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ» (Α´ Κορ. α´ 18). 

Ἐμεῖς καυχιόμαστε στὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, 

στὸν σταυρὸ ποὺ φέρουμε γιὰ χάρη Του. 

Ὁ Κύριος δὲν ζητᾶ ν’ ἀναλάβουμε τὸν δικό Του σταυρό, 

μὰ τὸν δικό μας. Ὁ δικός Του σταυρὸς εἶναι ὁ βαρύτερος. 

Ἐκεῖνος δὲν σταυρώθηκε γιὰ τὶς δικές Του ἁμαρτίες

ἀλλὰ γιὰ τὶς δικές μας, γι’ αὐτὸ κι ὁ σταυρός Του εἶναι ὁ βαρύτερος. 

Ἐμεῖς σταυρωνόμαστε γιὰ τὶς δικές μας ἁμαρτίες, 

γι’ αὐτὸ κι ὁ δικός μας σταυρὸς εἶναι ἐλαφρύτερος. 

Ὅταν τὰ βάσανά μας βρίσκονται στὸ ἀποκορύφωμά τους, 

δὲν πρέπει νὰ λέμε πὼς εἶναι πολὺ μεγάλα, 

πέρα ἀπὸ κάθε ὅριο. 

Ζεῖ Κύριος καὶ γνωρίζει τὸ μέτρο τῶν πειρασμῶν μας, 

δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει νὰ ὑποφέρουμε περισσότερο ἀπ’ ὅσο μποροῦμε. 

Τὸ μέτρο τῶν πειρασμῶν μας εἶναι ὑπολογισμένο τουλάχιστο ὅσο τὸ μέτρο τῆς μέρας καὶ τῆς νύχτας, ἢ ὅσο τὰ ὅρια τῶν ἄστρων στὴν πορεία τους. 

Ἐντάθηκαν οἱ πειρασμοί μας; 

Ἔγινε βαρύτερος ὁ σταυρός μας; 

Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγαλύτερη, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος:

 «Ὅτι καθὼς περισσεύει τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς, 

οὕτω διὰ Χριστοῦ περισσεύει καὶ ἡ παράκλησις ἡμῶν» (Β´ Κορ. α´ 5).

Ἡ παράκλησή μας ὅμως, πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι μεγάλη, 

ἐπειδὴ μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. 

«Ἀκολουθείτω μοι», λέει. 

Γιατί ὁ Κύριος κάνει τὴν κλήση αὐτὴ σ’ ἐκείνους ποὺ ἀναλαμβάνουν τὸν σταυρό τους; Πρῶτα γιὰ νὰ μὴν πέσουν καὶ τσακιστοῦν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος του. 

Ἡ ἀνθρώπινη ράτσα εἶναι τόσο ὀδυνηρὰ ἀδύναμη, 

ποὺ κι ὁ ἐλαφρύτερος σταυρὸς φαίνεται βαρὺς

 στὸ δυνατότερο ἄνθρωπο, 

ἂν τὸν φέρει χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ οὐρανοῦ. 

Βλέπουμε 

πῶς ἀπελπίζονται οἱ ἄπιστοι

 στὸ ἐλαφρύτερο χτύπημα. 

Πῶς ἐναντιώνονται στὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ 

μὲ τὸ ποὺ θὰ τοὺς κεντήσει μία καρφίτσα. 

Πῶς παραπατοῦν δεξιὰ κι ἀριστερὰ ἀβοήθητοι, 

ἀναζητώντας κάποια στήριξη καὶ ἀρωγὴ στὸ κενὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου· 

κι ὅταν ὁ κόσμος αὐτὸς δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς προσφέρει στήριξη καὶ βοήθεια, 

τότε ἰσχυρίζονται πὼς ὁ κόσμος ὁλόκληρος

 δὲν εἶναι παρὰ ἕνα κενὸ ἀπόγνωσης. 

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. 

Μόνο ἂν ἀκολουθοῦμε πίσω Του, 

θὰ μποροῦμε νὰ κουβαλᾶμε τὸν σταυρό μας. 

Σ’ Ἐκεῖνον θὰ βροῦμε δύναμη, θάρρος καὶ παρηγοριά. 

Θὰ γίνει σ’ ἐμᾶς φῶς στὸ σκοτεινὸ δρόμο μας, 

ὑγεία στὴν ἀρρώστια, σύντροφος στὴ μοναξιά, 

χαρὰ στοὺς πειρασμοὺς καὶ πλοῦτος στὴν ἔνδεια. 

Τὸ ἀνεξάντλητο φῶς τοῦ Χριστοῦ

μᾶς χρειάζεται γιὰ νὰ σβήσει τὸν πόνο μας

καὶ νὰ κρατήσει ζωντανὴ τὴν ἐλπίδα μας στὸ χάραμα τῆς ημέρας.

Πηγὴ ἠλ. κειμ.: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ 

.................................................................

.................................................................