Η Σιωπή του Θεού

                                   Σιωπή

Στη θύρα σου εστάθηκα

και κρούω

Πόσον καιρό μη με ρωτήσεις

δε θυμούμαι.

Ήταν ακόμα απαλό το χέρι μου

με δέρμα ροδαλό, δάχτυλα φίνα

που έπαιρναν αυτοστιγμή μετά την κρούση

το αρχικό τους σχήμα και το χρώμα.

Τώρα,

τα δάχτυλά μου ροζιασμένα

ακόμα επιμένουν

φορτικά

στου αιτήματος τον κρότο.

Μα πλέον πήρανε το σχήμα

και το χρώμα που τους δίνει

η θύρα σου η κλειστή

η έντασις της σιωπής Σου.

                       Αλεξανδρεύς

..............................................................

....................................................................

Περιστεράκι μου

Η ανθρώπινη  ψυχή στο παραπάνω ποίημα,  

διατυπώνει  παράπονο για την επιφανειακή σιγή  του Δημιουργού της.

Παρόμοια αγωνία, κυοφόρησα  επί δεκαετίες.

Νόμιζα,  πως ήταν μισόκουφος ο Τρισάγιος Θεός
ή  και...
(όπως κρυφομουρμούριζε γκρινιάρικα ο συκοφάντης λογισμός)

  ...ότι ο Πανάγαθος, έμοιαζε καθ'ολοκληρίαν ...κουφάλογο!

Τελικά, παρατηρώντας  τα γεγονότα στη λεπτομέρειά τους, 
και απ' το  βάθος ενός ωριμότερου  χρονικού ορίζοντα 
συνειδητοποίησα, 

πως όχι ο Θεός,

αλλά  εγώ, βρε,  ήμουν το κουφάλογο!

Και χάρηκα με χαρά ανεκλάλητη.

Και θαύμασα.

Και ειρήνευσα.
........................................................................

Εύχομαι αυτή την α-λήθεια  να τη βιώσεις  και συ, 
μια μέρα, ευλογημένο μου.

Μακάρι κάποτε να νιώσεις  ότι η σιωπή
 του Κυρίου 
για κάθε άνθρωπο που Τον επικαλείται
με Πίστη, κι  Ελπίδα 
αντηχεί  στην καθημερινότητα 
της επίγειας δοκιμασίας,
  
ως αποκαλυπτικός, εμψυχωτικός, δημιουργικός  Λόγος
  ευθέως ανάλογος 
προς  την ατέλειωτη αγάπη Του, 
και προς  τη απερινόητή  Του, ταπείνωση.

Σαλογραία