Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Στο Χάρη το περιστεράκι μου, που σήμερα έγινε ανάμνηση.


Posted by Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου at 9:25 μ.μ.

22 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2011 στις 9:43 μ.μ.

    ??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2011 στις 9:48 μ.μ.

    ΠΕΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:05 μ.μ.

    Τι να πω αγαπημένο μου.

    Υπήρξε ένα λατρεμένο, ημερότατο, πλάσμα.
    Το είχα οικόσιτο 16 χρόνια.

    Και σήμερα ψόφησε.
    Είχε παραγεράσει...

    Μακάρι και μεις να παραγεράσουμε...αρκεί να είμαστε όρθιοι και να περπατάμε.
    -:-)

    Έκλαψα λιγάκι σήμερα που τον παράχωσα κάτω από μια καρυδιά.

    Δεν έφτανε και το χώμα(δεν είχα εργαλείο να σκάψω)
    Τον κουκούλωσα με κάτι μαύρες λάσπες(έβρεχε ολημέρα).

    Άφησα τις δυο ολόλευκες φτερούγες του απέξω απ'τον "τάφο", ανοιχτές, να βλέπουν τον ουρανό.

    Η ζωή έχει αρχή, τέλος δεν έχει...

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:12 μ.μ.

    ΣΕ ΜΑΚΑΡΙΖΩ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΦΙΛΟ ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ. ΕΓΩ ΤΑ ΦΟΒΑΜΑΙ. ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΠΟΛΥ . Τ'ΑΓΑΠΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ Τ'ΑΓΓΙΞΩ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:22 μ.μ.

    Τι είναι αυτό που σε εμποδίζει να τα αγγίξεις;ποια σκέψη; ποιος φόβος;
    Τα πουλιά φοβούνται και κείνα το άγγιγμα των ανθρώπων.
    Και έχουν μεγάλο δίκιο να το φοβούνται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:27 μ.μ.

    ΙΣΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΕΜΟΥΛΙΑΣΜΑΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ.Μ'ΑΡΕΣΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΠΕΤΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ.ΣΈΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΣΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:34 μ.μ.

    Τα φοβάσαι επειδή φοβούνται;
    ;-)
    Μου θυμίζει την παροιμία: "φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη".

    Οι ειδικοί λένε (δεν ξέρω αν πρέπει να τους πιστέψουμε) πως η ΚΑΘΕ είδους φοβία (πουλιών, ύψους, ανθρώπων, αεροπλάνων, κλπ) στην ουσία είναι φόβος για να ζήσουμε τη δική μας ζωή, και ότι πρέπει αυτή τη φοβία να την ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΜΕ.

    Πώς σου φαίνεται η άποψή τους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:37 μ.μ.

    ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑ ΛΥΣΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:45 μ.μ.

    Μια φίλη, όταν κατάλαβε ότι ΕΠΡΕΠΕ να θεραπεύσει τη φοβία της με τα πουλιά, δούλεψε μόνη της, κάνοντας απευαισθητοποίηση με τη βοήθεια μιας... περιστερούς.
    :-)
    Αδυνατούσε να αγγίξει, όχι περιστέρι, ούτε καν ένα μικρό χνουδωτό παπάκι.
    ΈΝΙΩΘΕ ΤΡΟΜΟ στην ιδέα και μόνο του αγγίγματος. Πήγε σταδιακά και με μύρια βάσανα.
    Τελικά τα κατάφερε.
    Τώρα είναι πολύ καλά σε σχέση με το θέμα και με μια πιο πλούσια ζωή.
    Κάνει καινούργια, δημιουργικά πράγματα, χωρίς να πεθαίνει απ'το άγχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:49 μ.μ.

    ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΩ ΠΕΡΙΣΤΕΡΟΥ...ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ΄ΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΘΑ ΜΕ ΒΟΗΘΟΥΣΕΣ ΑΛΛΑ Ο ΒΟΛΟΣ ΠΕΦΤΕΙ ΛΙΓΟ ΜΑΚΡΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:54 μ.μ.

    :-)
    Δεν μπορεί...κάτι θα υπάρχει και εκεί κοντά, για ψάξτο λιγάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος17 Οκτωβρίου 2011 στις 6:49 π.μ.

    Kαλημέρα αγαπητή Σαλογραία!Είναι κρίμα που το περιστεράκι σου δεν ζει πιά!!!Όποιος έχει ζωάκια ,πουλάκια στο σπίτι δένεται με αυτά..είναι και αυτά οι φίλοι μας,που μας κάνουν παρέα στη ζωή μας.Έχω και εγώ καναρίνια και τρέμω μη μου πάθουν τίποτε.Έχω προμηθευτεί με αντιασματικά και αντιβιώσεις,πολυβιταμίνες κ.λ.π.Τα έχω περίπου 7 χρόνια.Δεν ξέρω και πόσα χρόνια ζουν!Η ζωή έχει αρχή και τέλος,πράγματι ..όπως το είπες!Είχα γνωρίσει μιάν αγρότισσα σε ένα Νοσοκομείο και τις κατσικούλες της,τις είχε ονοματίσει όλες και τις αγαπούσε τόσο πολύ που τους μιλούσε και είχε την εντύπωση πως καταλάβαιναν.Τι όμορφα !μας τάδωσε ο Θεός τα ζώα για να είναι και αυτά φίλοι μας,σύντροφοι στη ζωή μας!Σε ανταμείβουν με την αγάπη τους.Το βλέπω κάθε φορά που κάνω γενική καθαριότητα στο κλουβί τους τα καναρινάκια φιλιούνται λες και χαίρονται..
    Καλή εβδομάδα να έχουμε συν Θεώ πάντα!πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου17 Οκτωβρίου 2011 στις 10:09 π.μ.

    Πηνελοπάκι μου
    Καλημέρα!
    Να είστε πάντα καλά.

    Δεν μας το είχες πει ότι συντηρείς και καναρίνια!
    Ναι, είναι ένα χάρμα και αυτά τα πουλάκια.
    Χάρισα κάποτε ένα στη νεαρή φίλη την Τότα.
    Τον λέγαμε Ντορεμί.
    Στο κεφάλι του Ντορεμί υπήρχε ένα φουντωτό πτίλωμα σαν αστείος σκούφος.
    Πολύ παράξενο και ασυνήθιστο καναρίνι και τραγούδαγε υπέροχα.
    Αλλά μια πικρή μέρα, η Τότα τον βρήκε στο κλουβί του με τα πόδια ανάσκελα.

    Πλάνταξε στο κλάμα, και από τότε καναρίνι δεν ξαναγόρασε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος17 Οκτωβρίου 2011 στις 10:50 π.μ.

    Πάνε από τότε καμιά δεκαριά χρόνια. Στη δουλειά ανάβαμε σόμπα με πετρέλαιο, από κείνες τις αερόθερμες, τις παλιές. Είχε έρθει ο Απρίλιος αλλά στον τόπο που μενα τότε ο χειμώνας, πεισματικά θα λεγα,αργούσε να φύγει.
    Ένα πρωί σκέφτηκα να μην ανάψω σόμπα γιατί όλα έδειχναν πως σε λίγο η μέρα θα ζέσταινε και δεν χρειαζόταν. Ευτυχώς εκτίμησα σωστά γιατί η συνέχεια είχε μια έκπληξη για όλους μας στη δουλειά.
    Κατά τη διάρκεια της εργασίας ένας "συνάδελφος" μου είπε πως κάτι ακούει μέσα στη σόμπα. Σκέφτηκα πως θα ήταν κανένας ποντικός. ΆΝοιξα το πορτάκι της σόμπας αλλά δεν έβλεπα τίποτα απολύτως. Μαύρα σκοτάδια. Ανάβω ένα φακό αλλά και πάλι παρέμεναν αθέατες πλευρές. Εσωτερικά της σόμπας δεν αναδεύονταν τίποτα. Οπότε αποφασίζω να βάλω μέσα μου το χέρι για να διαπιστώσω τι ακριβώς συνέβαινε. Δε σκέφτηκα τότε πως θα μπορούσε ν αναδεύεται και κανά φίδι! Εκ των υστέρων αυτές οι σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου.
    Πιάνω ένα μαλακό, πουπουλένιο πράγμα και το κρατάω γερά! Το βγάζω έξω και μείναμε όλοι ενεοί!! Κοινώς, μ ανοιχτό το στόμα!! Τι ήταν;
    Ήταν μια ολοκίτρινη, σαν το φλουρί, κουκουβάγια!!! Ειλικρινά δε ματάχα δει κάτι τέτοιο, ούτε γνώριζα πως σε κάποια μέρη της χώρας υπήρχαν και κουκουβάγιες με κίτρινο χρώμα!! Κάτι γκρίζες ήξερα που τις φοβόμουν κιόλας επειδή κάναν τη νύχτα το γνωστό ήχο και λέγαν στο χωριό μου πως άμα οι κουκουβάγιες σε σπίτι κρώζουν κάποιος θα πεθάνει!! Παιδί ήμουν και φοβόμουν. Αργότερα την αγάπησα την κουκουβάγια μια κι αναγκάστηκα να τη "φάω" στη μάπα για όλη την υπόλοιπη ζωή μου στα βιβλία που με συνόδευαν και με συνοδεύουν από τότε και γιατί είναι το σύμβολο της σοφίας και με γοήτευε αυτή η λέξη από γεννησιμιού μου.

    Η λέξη οδύνη δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα ειδικά σε αυτά ακουμπάμε κομμάτια του είναι μας παρελθόντα ή μέλλοντα.
    Μεγάλη η συζήτηση. Αλήθεια η προηγούμενη που εξαφανίστηκε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου17 Οκτωβρίου 2011 στις 11:05 π.μ.

    Κίτρινη κουκουβάγια μέσα σε σόμπα; πολύ σουρεάλ η κατάσταση, θα τρελαθώ αγαπημένο μου.


    Μα βάλε και ένα όνομα, για Όνομα! Ορίστε!
    Τη φανέρωσα πάλι την προηγούμενη ανάρτηση.
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος17 Οκτωβρίου 2011 στις 11:07 π.μ.

    Γιατί να βάλω όνομα; Αφού το ξέρεις. Ή όχι; χαχχαχαα
    Δε στο χα πει ε; Κι αναρωτιόμουν μη στο πα. Τόσα που πα δε θυμάμαι πια!!
    Έχω πολλές σουρεάλ..
    Ξέρεις και κάτι άλλο; Μια καλημέρα είν αυτή, πέστην κι ας πέσει χάμω.. Μια και φανερώνονται δω συναισθήματα!οκ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου17 Οκτωβρίου 2011 στις 11:15 π.μ.

    Καλημέρα Ίριδα!
    Μα να ξέρουμε με ποιον μιλάν και οι άλλοι!
    ;-)
    Σου έστειλα χτες και ένα pps με ωραία τοπία από Ιταλία. Δεν τα έλαβες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ανώνυμος17 Οκτωβρίου 2011 στις 11:29 π.μ.

    Τα έλαβα, όταν κοιμόμουνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου17 Οκτωβρίου 2011 στις 12:00 μ.μ.

    ;-)
    Οι περισσότεροι, ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ τη λαβαίνουν την αγάπη...και νομίζουν πως δεν την έλαβαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. cummulus17 Οκτωβρίου 2011 στις 9:58 μ.μ.

    Τό περιστέρι σου, μέ θύμησε τόν Ρόνυ μας.
    http://cummulus4.blogspot.com/search/label/%CE%A1%CF%8C%CE%BD%CF%85

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Niaki21 Οκτωβρίου 2011 στις 6:04 μ.μ.

    Κριμα για το Χαρη!!! Τον γνωρισα την ιδια μερα που σε πρωτοειδα! Ειναι η πρωτη σκεψη καθε φορα που σε βλεπω ανακατεμενη με καποιες αλλες αναμνησεις! Αρκετα γερασμενος αλλα παντα με την ελπιδα που σε γεμιζει η εικονα ενος τετοιου ζωντανου! Λενε οτι ειναι καλυτερα να ζουμε για τα ονειρα και οχι για τις αναμνησεις. Ποιος ομως μπορει να κανει θετικα, γλυκα κ ομορφα ονειρα αν δεν συντροφευεται με αναμνησεις σαν τον Χαρη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου21 Οκτωβρίου 2011 στις 9:41 μ.μ.

    Niaki οξυπτέρι μου
    ;-)

    Ήμουνα προετοιμασμένη επαρκώς για την απώλεια του περιστέρου του Χάρη, παρόλα αυτά...δάκρυσα...

    Σχεδόν έφυγε υπέργηρος.
    Μου τον χάρισε πολλά χρόνια ο Θεός.

    Υπήρξε απερίγραπτη ευλογία και για μένα και για πολλούς άλλους ανθρώπους.

    Ίσως πρέπει να καθίσω να γράψω σε ένα τετράδιο περισσότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)