Ο αθεϊσμός κηρύττει μονάχα το μηδέν , ο καθολικισμός όμως προχωρεί πιο πέρα ακόμα:
κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, έναν Χριστό που τον έχει κατασυκοφαντήσει και καθυβρίσει, έναν Χριστό, αντίθετο του Χριστού.
Κηρύττει τον Αντίχριστο, σας το ορκίζουμαι, σας διαβεβαιώ!
Ο καθολικισμός της Ρώμης πιστεύει πως χωρίς την παγκόσμια κρατική εξουσία η Εκκλησία δε θα μπορέσει να κρατηθεί όρθια στη γη και κραυγάζει: Non posumus (Δεν μπορούμε)
Κατά τη γνώμη μου ο καθολικισμός της Ρώμης δεν είναι καν μια πίστη, μα απλώς και μόνο η συνέχεια της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τα πάντα είναι υποταγμένα σε αυτή την ιδέα της Αυτοκρατορίας αρχίζοντας απ'την πίστη.
Ο πάπας, άρπαξε τη γη, έκατσε σε επίγειο θρόνο και πήρε το ξίφος στα χέρια του.
Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα, μονάχα πού στο ξίφος πρόσθεσαν και το ψεύδος, τη ραδιουργία, την απάτη, το φανατισμό, την πρόληψη, το έγκλημα, παίξανε με τα πιο άγια, τα πιο δίκαια, τα πιο αγνά, τα πιο φλογερά αισθήματα του λαού,
όλα, όλα τα προδώσανε
για να καρπωθούν χρήματα,
για να κερδίσουν την ανάξια επίγεια εξουσία.
Δεν είναι λοιπόν αυτά, διδασκαλία του Αντιχρίστου;
Πώς να μην ξεφύτρωνε από κει ο αθεϊσμός;
Ο αθεϊσμός από εκεί έχει πηγάσει, από τον ρωμαιοκαθολικισμό".
.....................................................
"Όσο για το Χριστό , στην πρώτη και έσχατη εμφάνισή του μέσα στο έργο του Ντοστογιέφσκι, δεν παραλείπει να κάνει δυο μνημειώδεις κινήσεις.
Πρώτον δε βγάζει μιλιά απέναντι στους μύδρους του ιεροεξεταστή και δεύτερον αποχωρώντας από το μυθιστόρημα, σκύβει και φιλάει το γέρο στα λιπόσαρκα χείλη του.
Το αίνιγμα και το χλευασμό αυτού του ασπασμού (που καίει την καρδιά) η Ιστορία και μαζί της το ρώσικο Έθνος δεν παύουν να τους ανακαλούν , όπως εξάλλου δεν παύουν να αναλογίζονται τον τελικό αναθεματισμό του Ιεροεξεταστή : "Πήγαινε και μην ξανάρθεις πια..ποτέ, ποτέ!"
(Απ' το βιβλίο του ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ:" Ντοστογιέφσκι" εκδόσεις Καστανιώτη)
Απολυτος σατανισμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρον κείμενο. Τώρα κατανοώ γιατί τόση αγάπη στον Παπαγιώργη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπου διάβασα παλιότερα πως κι η γλώσσα έπαιξε το ρόλο της στην ερμηνεία των κειμένων, των δογμάτων και φτάσαμε στο χωρισμό της εκκλησίας. Η λατινική γλώσσα δεν μπορεί να αποδώσει τα νοήματα όπως η ελληνική.
Αν κι η γλώσσα έχει τη σημασία και την αξία της και τη δική της συμβολή στο χωρισμό, ο ανθρώπινος παράγοντας και το εγώ είναι καθοριστικότατης σημασίας.
Δεν ξέρω αλλά η στειρότητα είναι φανερή στην καθολική εκκλησία. Κάποτε μιλούσα με μια Ιταλίδα καθολική! Αδιέξοδη η συζήτηση! Τζάμπα κόπος. Είναι τόσο βαθιά πλέον ριζωμένη η πίστη πως ο κάθε πάπας λειτουργεί ως θεός που πραγματικά με είχε εντυπωσιάσει!! Πόσο δεν μπορούσε να κατανοήσει πως ένας άνθρωπος, ο όποιος άνθρωπος, δεν μπορεί να κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Εμείς οι ορθόδοξοι, πατρίου και μη(ανήκω στο νέο), ακόμα και τους αγίους μας τους θεωρούμε ως πρόσωπα που μπορεί μεν να φτάσανε ψηλά, να θεώθηκαν αλλά δεν έπαψαν εν ζωή να είναι επιρρεπής στο λάθος! Κι υπάρχουν άγιοι που διατύπωσαν και λάθος απόψεις. Τι πιο λογικό.
λ.
Σταύρο, φίλτατε
ΑπάντησηΔιαγραφήτον απόλυτο σατανισμό της παπικής εκκλησίας, αν κάποιος τυγχάνει ακατήχητος Ορθοδόξως, δεν είναι εύκολο να τον διακρίνει.
Βλέπεις είναι και εξαιρετικοί στο μάρκετινγκ του εαυτού τους οι Ιησουϊτες.ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Από την άλλη μεριά, οι ονομαζόμενοι Ορθόδοξοι, καταφέρνουμε και τα κάνουμε τόσο μαντάρα
(με τους άθλιους τρόπους μας) στις σχέσεις μας προς τρίτους, αντιφρονούντες, που κανείς δεν κάθεται πια να αφουγκραστεί, τι έχουμε να μαρτυρήσουμε υπέρ της Αληθείας.
Πραγματικά μεγάλη θλίψη...
..............
λ.
περιστεράκι, θα ομολογήσω ότι τον τελευταίο καιρό έχω πέσει επάνω στα βιβλία του Κωστή Παπαγιώργη, όπως πέφτει η ακρίδα σε χλωρό χωράφι και το αποδεκατίζει.
Το βιβλίο του για το Ντοστογιέφσκι το βρήκα πολύ βαθύ με αποκαλυπτικές επισημάνσεις για την ψυχή του ίδιου του Παπαγιώργη πρώτα και κύρια.
Το αυτοβιογραφικό του για την ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ, με συγκίνησε με την ειλικρίνεια του.
Διαβάζω δυο τρία του παράλληλα.
Πολύ ενδιαφέρον μου φάνηκε και το βιβλίο-πορτραίτο για τον ίδιο τον Παπαγιώργη,που έγραψε ο Κ. Θέμελης και κυκλοφόρησε η "Ινδικτος".
Με τους διανοούμενους καλαμαράδες γενικώς δεν έχω συμπάθεια, διότι μου φαίνονται γεμάτοι ρηχή δηθενιά, κάτω από τα πομπώδη προσωπεία του λόγου τους.
Στον Παπαγιώργη διέκρινα πόνο, κοφτερή σκέψη και μια αυθεντικότητα αισθημάτων που με πάει ως τον Παπαδιαμάντη και ακόμα πιο πέρα.
Ας του δώσει Φώτιση περισσότερη η Παναγία να καταλάβει ποιος είναι ο Ζωντανός Θεός των αγίων πατέρων του.
(έγραψε ο Παπαγιώργης και για τον Παπαδιαμάντη, παίρνει σειρά ανάγνωσης σε λίγο και αυτό το βιβλίο ;-))
Συμφωνώ μαζί σου με τα περί δυνατής πλάνης ακόμη και των αγίων, όσο βρίσκονται εν ζωή.
Γι αυτό και η Εκκλησία αποφαίνεται εν Αγίαις Οικουμενικαίς Συνόδοις , με τη φράση:
"Εδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν"
Πώς οι κακόμοιροι οι παπικοί είναι αποβλακωμένοι με τις βλακείες για το αλάθητο του πάπα τους ή το πρωτείο του, πραγματικά δεν μπορώ να το καταλάβω.
http://www.youtube.com/watch?v=6e1on20Cfrk&feature=player_embedded#!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο συγκεκριμένο βίντεο από το 8.51 ως και παρακάτω, περίπου ως το 10.20 λέει κάποια ενδιαφέροντα για τον παπισμό!
Ο συγκεκριμένος, για τους αναγνώστες, είναι καθηγητής στη Θεολογική Αθηνών!!
Πραγματικά ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση!
Δε χρειάζεται υπογραφή!! ;-)