Αντιστέκομαι
όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ' αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως..
(Νικ.Βρεττάκος)
Email:filikitati@hotmail.com
Αμέ , τι νόμιζες , ότι είναι παραμύθια οι αφορισμοί ;; Που να δεις τι θα γίνει στη συνέχεια με τους κ.κ.Μητσοτάκη , Κεραμέως , Χαρδαλιά.. Ταπείνωσαν την εκκλησία , ο Κύριος όμως , όπως θα διαπιστώσουν, θα τους ταπεινώσει όσο δεν πάει ...
@Unknown Ευχαριστώ για το σχόλιο. Πραγματικά, ΓΝΩΡΙΖΩ ότι ο Θεός συχνά αργεί αλλά ΔΕΝ λησμονεί όσο και ΑΝ φαντάζονται οι άνθρωποι ότι λησμονεί αλλά πραγματικά έπαθε ένα ψιλοσοκ με την ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΘΑΡΡΑΛΕΑ του Βερύκιου (διότι θα μπορούσε να ΜΗΝ το ομολογήσει, να ΜΗΝ καταλάβει καν το ΣΗΜΕΙΟ, ΑΝ ήταν διαφορετικής προαιρέσεως, άνθρωπος.
Ο Θεός τον έβαλε να ομολογήση το πάθημα του μπας κ συνετιστούν κ άλλοι. Για να μην νομίζετε ότι το ανθρώπινο γένος είναι εξέλιξη των πιθήκων! Ο Θεός είναι ο δημιουργός του κοσμου κ είναι όντως φοβερό το εμπεσειν εις χείρας Θεού ζώντος!!! Χριστός Ανέστη!!!
Και μάλλον αρκετά νέα κυρία για να πιστεύεις ΑΚΟΜΗ ότι ΑΝ κάποιος ομολογήσει μιαν ΑΛΗΘΕΙΑ, ότι θα βρει εύκολα, ώτα ευήκοα.
Προσωπικά ΔΕΝ είμαι τόσο αισιόδοξη όσο εσύ, με τους ανθρώπους. Γνωρίζω ΠΛΕΟΝ (και λόγω ηλικίας) ότι ΜΟΝΟΝ οι άνθρωποι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ προαίρεσης, αναγνωρίζουν και ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ το Σημείο ή το θαύμα, όταν τους συμβαίνει...
Πώς δημιουργείται αυτή η ποιότητα της ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ; ΆΔηλον και ΚΡΥΦΙΟΝ μυστήριον!
Κάποτε πάντως, θυμάμαι πριν χρόνια, στο σχολείο, είχα μια συνάδελφο κατα πάντα ΑΞΙΑ, που αγαπούσε πολύ και την τάξη. Έκανε και υπέροχο μάθημα.
Η κοπέλα αυτή είχε τότε ένα παιδάκι με ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ.
ΟΙ μαθητές στην τάξη όμως ΔΕΝ ήξεραν και δεν νοιάζονταν και της έκαναν τη ζωή δύσκολη (όπως έχει εργαστεί με ΕΦΗΒΟΥΣ γνωρίζει τι λέω)...
Κάποια στιγμή, πήρα ίδιαιτέρως ένα από τα ζιζάνια που δεν ήταν και μικρός δεδομένου ότι εργαζόμουν σε ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΛΥΚΕΙΟ και τα παιδιά ήταν ας πούμε και 20 ετών ή και περισσότερο...
Έκανα ιδιαίτερες συστάσεις και είπα ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ να ΜΗΝ βασανίζουν την εν λόγω φιλόλογο διοτι ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ...
-Α κυρία Παναγοπουλου, γύρευε τι αμαρτίες έκανε η κ. τάδε για να της δώσει ο θεός παιδί με πρόβλημα, μου απάντησε με ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ο μαθητής, ένα παιδί ΕΥΦΥΕΣΤΑΤΟ μεν, χωρίς ίχνος Ενσυναίσθησης δε.
Λυπήθηκα. Τον άφησα. Παραιτήθηκα. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;
ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...ΣΥΝΆΝΤΗΣΑ πάλι αυτόν τον μαθητή μου...είχε παντρευτεί..ειχε οικογένεια...απέκτησε και δυο παιδια...και λίγους μήνες ΜΕΤΑ την γέννηση του δεύτερου παιδιού του, συνειδητοποίησαν ότι το παιδάκι βασανιζόταν από ενα ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ.
ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ Οι άνθρωποι! ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ο κάποτε τραχύς εκείνος νεαρός...μέσα στην ψυχή του..ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΗ ΤΟΥ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗ καθηγήτριά του..ΚΑΙ ΝΤΡΑΠΗΚΕ...ΚΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕ μόνος του με λύπη, ΌΛΗ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΑΣ..ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΙΦΤΗΚΕ...
"Αχ κυρία Παναγοπούλου, ΔΕΝ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΈΧΩ ΞΕΣΤΟΜΙΣΕΙ εκείνη την κουβέντα σε σας τότε..ΔΕΝ έπρεπε καν να έχω σκεφτεί αυτά που σκέφτηκα εις βάρος της κυρίας τάδε, ΤΟΤΕ στο σχολείο.
ΕΊΘΕ ΝΑ ΜΕ ΣΥΧΩΡΕΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ..."ειπε και εδάκρυσε.....Δεν γνωρίζω πού βρίσκεται σήμερα...
Υποθέτω τρέχει το παιδί του ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΜΥΡΙΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ....γιατί τα είπα όλα αυτά;
ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΩ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΧΤΩ ΚΑΙ ΕΓΏ κάποια ΜΕΤΑΝΟΙΑ...ακόμη όμως ΔΕΝ ΒΡΉΚΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ...
Αμέ , τι νόμιζες , ότι είναι παραμύθια οι αφορισμοί ;; Που να δεις τι θα γίνει στη συνέχεια με τους κ.κ.Μητσοτάκη , Κεραμέως , Χαρδαλιά.. Ταπείνωσαν την εκκλησία , ο Κύριος όμως , όπως θα διαπιστώσουν, θα τους ταπεινώσει όσο δεν πάει ...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Unknown
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για το σχόλιο. Πραγματικά, ΓΝΩΡΙΖΩ ότι ο Θεός συχνά αργεί αλλά ΔΕΝ λησμονεί όσο και ΑΝ φαντάζονται οι άνθρωποι ότι λησμονεί αλλά πραγματικά έπαθε ένα ψιλοσοκ με την ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΘΑΡΡΑΛΕΑ του Βερύκιου (διότι θα μπορούσε να ΜΗΝ το ομολογήσει, να ΜΗΝ καταλάβει καν το ΣΗΜΕΙΟ, ΑΝ ήταν διαφορετικής προαιρέσεως, άνθρωπος.
διόρθωση όχι "έπαθε", "έπαθα" ήθελα να γράψω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Θεός τον έβαλε να ομολογήση το πάθημα του μπας κ συνετιστούν κ άλλοι. Για να μην νομίζετε ότι το ανθρώπινο γένος είναι εξέλιξη των πιθήκων! Ο Θεός είναι ο δημιουργός του κοσμου κ είναι όντως φοβερό το εμπεσειν εις χείρας Θεού ζώντος!!! Χριστός Ανέστη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήUnknown αγαπητή έχω καταλάβει ότι είσαι κυρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μάλλον αρκετά νέα κυρία για να πιστεύεις ΑΚΟΜΗ ότι ΑΝ κάποιος ομολογήσει μιαν ΑΛΗΘΕΙΑ, ότι θα βρει εύκολα, ώτα ευήκοα.
Προσωπικά ΔΕΝ είμαι τόσο αισιόδοξη όσο εσύ, με τους ανθρώπους. Γνωρίζω ΠΛΕΟΝ (και λόγω ηλικίας) ότι ΜΟΝΟΝ οι άνθρωποι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ προαίρεσης, αναγνωρίζουν και ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ το Σημείο ή το θαύμα, όταν τους συμβαίνει...
Πώς δημιουργείται αυτή η ποιότητα της ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ; ΆΔηλον και ΚΡΥΦΙΟΝ μυστήριον!
Κάποτε πάντως, θυμάμαι πριν χρόνια, στο σχολείο, είχα μια συνάδελφο κατα πάντα ΑΞΙΑ, που αγαπούσε πολύ και την τάξη. Έκανε και υπέροχο μάθημα.
Η κοπέλα αυτή είχε τότε ένα παιδάκι με ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ.
ΟΙ μαθητές στην τάξη όμως ΔΕΝ ήξεραν και δεν νοιάζονταν και της έκαναν τη ζωή δύσκολη (όπως έχει εργαστεί με ΕΦΗΒΟΥΣ γνωρίζει τι λέω)...
Κάποια στιγμή, πήρα ίδιαιτέρως ένα από τα ζιζάνια που δεν ήταν και μικρός δεδομένου ότι εργαζόμουν σε ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΛΥΚΕΙΟ και τα παιδιά ήταν ας πούμε και 20 ετών ή και περισσότερο...
Έκανα ιδιαίτερες συστάσεις και είπα ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ να ΜΗΝ βασανίζουν την εν λόγω φιλόλογο διοτι ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ...
-Α κυρία Παναγοπουλου, γύρευε τι αμαρτίες έκανε η κ. τάδε για να της δώσει ο θεός παιδί με πρόβλημα, μου απάντησε με ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ο μαθητής, ένα παιδί ΕΥΦΥΕΣΤΑΤΟ μεν, χωρίς ίχνος Ενσυναίσθησης δε.
Λυπήθηκα. Τον άφησα. Παραιτήθηκα. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;
ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...ΣΥΝΆΝΤΗΣΑ πάλι αυτόν τον μαθητή μου...είχε παντρευτεί..ειχε οικογένεια...απέκτησε και δυο παιδια...και λίγους μήνες ΜΕΤΑ την γέννηση του δεύτερου παιδιού του, συνειδητοποίησαν ότι το παιδάκι βασανιζόταν από ενα ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ.
ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ Οι άνθρωποι! ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ο κάποτε τραχύς εκείνος νεαρός...μέσα στην ψυχή του..ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΗ ΤΟΥ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗ καθηγήτριά του..ΚΑΙ ΝΤΡΑΠΗΚΕ...ΚΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕ μόνος του με λύπη, ΌΛΗ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΑΣ..ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΙΦΤΗΚΕ...
"Αχ κυρία Παναγοπούλου, ΔΕΝ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΈΧΩ ΞΕΣΤΟΜΙΣΕΙ εκείνη την κουβέντα σε σας τότε..ΔΕΝ έπρεπε καν να έχω σκεφτεί αυτά που σκέφτηκα εις βάρος της κυρίας τάδε, ΤΟΤΕ στο σχολείο.
ΕΊΘΕ ΝΑ ΜΕ ΣΥΧΩΡΕΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ..."ειπε και εδάκρυσε.....Δεν γνωρίζω πού βρίσκεται σήμερα...
Υποθέτω τρέχει το παιδί του ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΜΥΡΙΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ....γιατί τα είπα όλα αυτά;
ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΩ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΧΤΩ ΚΑΙ ΕΓΏ κάποια ΜΕΤΑΝΟΙΑ...ακόμη όμως ΔΕΝ ΒΡΉΚΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ...
Ο ΘΕΟΣ ΑΡΓΕΙ αλλά...ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙ...
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!