Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια των μνημονίων διάφορους εξαγριωμένους συμπατριώτες, που μόλις αντιμετώπισαν τα πρώτα οικονομικά ζόρια κατέφευγαν σε μια οργίλη όσο και πομπώδη διαπίστωση-προειδοποίηση: «Εεεεδώ θα γίνει εμφύλιος!» Η σταθερή απάντηση μου (για να κόψω μαχαίρι την συζήτηση που θεωρούσα a priori ανόητη) ήταν:
«Συμφωνώ. Εσύ πόσους γιούς έχεις να προσφέρεις στον εμφύλιο αυτό που βρίσκεις ως μοναδική λύση;»
Συνήθως την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια απ’ την κουβέντα, καθότι η εμφυλιοπολεμική τους μανία δεν περιλάμβανε τους γιούς, τις θυγατέρες τους ή τους ίδιους. Αφορούσε κάποιους άλλους στα παραδίπλα σπίτια. Μπορεί να μνημόνευαν μια σφαγή οργής, αλλά δεν θα πρόσφεραν δα και το καλομαθημένο τους παιδάκι σ’ αυτήν. Είπαμε... Το θέμα ήταν να γίνει ο εμφύλιος (που έγινε σε μικρογραφία στις πλατείες) αλλά δίχως αυτοί να έχουν αυτοί θύματα, μόνο οφέλη. Αμ πως;
Δεν θέλω να σας πικράνω, αλλά θαρρώ πως ακριβώς στο ίδιο μοτίβο εξελίσσεται και η αυξανόμενη ένταση στα εθνικά θέματα, ελληνοτουρκικό και μακεδονικό.
Στο Σκοπιανό, όπου ο εθνικός τσαμπουκάς είναι εύκολος και ανέξοδος, εκεί είμαστε όλοι μια αγωνιστική και ανυποχώρητη γροθιά. Κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, καταγγελίες και όλα τα συναφή εθνικοπατριωτικά. Μαζευόμαστε για να τους προειδοποιήσουμε τους μικρούς και άκαπνους Σκοπιανούς ότι δεν θέλουμε πολύ να τους κάνουμε μια χαψιά και να τελειώνει το καλαμπούρι.
Στα ελληνοτουρκικά, κατά περίεργο τρόπο, τα πράγματα πάνε λίγο πιο λάου-λάου. Έχουμε μια κυβέρνηση που, όταν ανέλαβε την εξουσία, οι Έλληνες μπορούσαν να πάνε στα Ίμια. Τώρα δεν μπορούν, όμως κανένας δεν πολυμιλά. Ούτε διαδηλώσεις, ούτε συλλαλητήρια, ούτε καταγγελίες, ούτε όρεξη για τσαμπουκάδες. Μόνο ψυχραιμία, περίσκεψη και διπλωματικές πρωτοβουλίες.
Μωρέ μπράβο πολιτική ωριμότητα! Στον κόσμο αναφέρομαι τώρα, έτσι; Όχι στην κυβέρνηση. Στο περιβόητο αρραγές εθνικό μέτωπο.
Εγώ ένα βλέπω:
Απέναντι στους Τούρκους καθόμαστε σαν κότες. Και το πολιτικό προσωπικό και ο λαός. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι θα μας το πάρουν σιγά-σιγά το Αιγαίο πατριώτες, κομματάκι-κομματάκι. Ούτε γιούς θέλουμε να δώσουμε, ούτε λεφτά, ούτε να διακινδυνεύσουμε οτιδήποτε, πάει να πει έχουμε πειστεί ότι είμαστε ανήμποροι να υπερασπιστούμε αυτή την προαιώνια ελληνική θάλασσα.
Όλα τα άλλα είναι μπαρούφες.
Πότε συγκρίνουμε τα ΑΕΠ των δυο χωρών, πότε αθροίζουμε άρματα, αεροπλάνα και ελικόπτερα, πότε βάζουμε κάτω το βεληνεκές των πυραύλων τους και των πυραύλων μας και τελικά καταλήγουμε ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μαζί τους. Λες και ήμασταν ποτέ ισοδύναμοι με τους Τούρκους ή λες και σε παλιότερες εποχές δεν έπαιζαν ρόλο τα πιο προηγμένα όπλα. Τώρα όμως, έχουμε αποφασίσει βαθιά μέσα μας ότι δεν μας παίρνει, σωστά; Κι επειδή οι Τούρκοι το καταλαβαίνουν αυτό, έχουν αποφασίσει κι εκείνοι ότι τους παίρνει να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Τόσο απλά.
Κι ας αφήσουμε κατά μέρος τις θεωρίες ότι ο Erdogan είναι τρελός, απρόβλεπτος και ικανός ν’ απασφαλίσει οποιαδήποτε στιγμή.
Γιατί δηλαδή δεν μπορούμε κι εμείς να γίνουμε απρόβλεπτοι; Εμείς γιατί δεν απασφαλίζουμε ποτέ; Είμαστε οι μονίμως λογικοί και ψύχραιμοι;
Κι έπειτα, οι Κούρδοι της Συρίας είναι καλύτερα οπλισμένοι απ’ τους Τούρκους; Τότε πως τους ρημάζουν; Και μη μου πείτε ότι οι στρατιωτικοί αριθμοί δεν λένε ψέματα, διότι εμείς δεν σκοπεύουμε να συγκρουστούμε στα Καταλανικά πεδία με όλη την τουρκική πολεμική μηχανή κατά μέτωπο.
Απλώς να επιδεικνύουμε αποφασιστικότητα ότι θα κόψουμε το αρπαχτικό χεράκι που απλώνεται κατά πάνω μας.
Ξέρετε όμως κάτι; Το μέγιστο πρόβλημα δεν είναι ότι οι Έλληνες γονείς δεν είναι έτοιμοι να στείλουν τους γιούς τους σ’ ένα πόλεμο εθνικής αξιοπρέπειας. Το χειρότερο είναι ότι έφτιαξαν γιούς που οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να πάνε να πολεμήσουν.
Όλα τα άλλα είναι μπούρδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου