Η ζωή και η θυσία, η πεθερά, η μανούλα, ο θείος Χαρίλαος, η Κυρά της Χειμάρρας και μια Γαλλίδα ψυχαναλύτρια

(στη φωτό ο αδερφός της μητέρας μου,

ο ηρωικώς πεσών στον πόλεμο του 1940 

ο θείος Χαρίλαος Καλογερόπουλος 

-εκ Κρεστένων ν. Ηλείας)
............................................................................................................................................

.............................................................................................................................................

Η είδηση για το θάνατο της γυναίκας, που διάβασα πριν καιρό, αγαπημένο μου, μου και που παραθέτω εν συνεχεία σε αυτή τη σελίδα, έφερε στο  μυαλό την πεθερά μου. 

Για τη συγκεκριμένη πεθερά Σταυρούλα (Βούλα τη φωνάζανε)Κουτσούκου είχα γράψει στις αρχές αυτού του μπλογκακιού, αν θες μπορείς να  διαβάσεις.

Αυτό που ανέφερα συνοπτικά τότε, 
ήταν το χάρισμα της αυτοθυσίας που διέθετε η συχωρεμένη πεθερά μου. 
Το ίδιο χάρισμα της αυτοθυσίας, το διέθετε και η συχωρεμένη μανούλα μου.  

Με μία διαφορά:

 Η πεθερά, παρότι , μαθηματικός στις σπουδές της, θεωρητικολογούσε κιόλας, επάνω στο χάρισμα της αυτοθυσίας και τόνιζε σε κάθε ευκαιρία πόσες θυσίες κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους, ατέλειωτες θυσίες, που τα παιδιά πάντα πρέπει να σκέφτονται με βαθύ σεβασμό και ευγνωμοσύνη και όχι να τις προσπερνούν σαν έργα δεδομένα και αυτονόητα, διότι, τίποτε δεν είναι πλέον, στους καιρούς μας, ούτε δεδομένο, ούτε αυτονόητο, και όποιος δεν αναγνωρίζει τις θυσίες των γονέων του, α πα πα, δεν αξίζει ούτε να τρώει γαλακτομπούρεκο από τα χεράκια της πεθεράς, ούτε καν να του χαρίσει μεγάλη, χειροποίητη πλεχτή κουβέρτα για το κρεβάτι, όπως εμένα, με καλή διάθεση, μου χάρισε, μάλιστα, μάλιστα!

Η μάνα μου από την άλλη πλευρά, έκανε μεν  για την οικογένειά της, τις θυσίες της αρκούδας, όλη της τη ζωή, αλλά..κήρυγμα περί αυτοθυσίας θεωρητικό, ουδέποτε εξέπεμψε, ίσως γιατί όλη την αυτοθυσιαστική της συμπεριφορά, την θεωρούσε δεδομένη και αυτονόητη. 

Τώρα, κατανοώ πώς δεν ήταν. 

Βέβαια και γω δεν ήμουνα καμιά κόρη γλωσσού και αχάριστη, 
όπως τα περισσότερα σημερινά κακομαθημένα, υπερπροστατευμένα μας! 

-Όοοχι το τσαμενάκι μου! 
-Ούτε κατά διάνοιαν!

-Στόμα είχα και μιλιά δεν είχα-το γαιδουροευανθάκι της. 

Στο ποστάκιον  με τίτλο

περί (Μη) απόλαυσης φαγητού, 

σου σχολίασα ολίγα τινά 

("κάποια λίγα" θα πει το ολίγα τινά),

υποθέτω θα τα θυμάσαι.

Όλη μέρα και όλη νύχτα, η συχωρεμένη μαμά Καλλιρρόη, όπου με πετύχαινε με "αναγόρευε"  που θά 'γραφε και ο Παπαδιαμάντης,  τουτέστιν με "στόλιζε" με διάφορα "κοσμητικά" επίθετα, περασμένα ξεχασμένα όμως,η αποθανούσα δεδικαίωται, το λέει και η Γραφή, ήθελε, βλέπεις και κείνη κάπου να ξεφορτώσει τα όσα τη φόρτωνε ο συχωρεμένος μπαμπάς και αν δεν τα ξεφόρτωνε στο σαφρακιασμένο παιδί της, σε ποιον θα τα έριχνε; στην τσιτωμένη από τα δικά της προσωπικά, μουτρωμένη γειτόνισσα που δεν θα της συγχωρούσε μετά τον ξινό, -εκφευγόντα- λόγο, στον αιώνα τον άπαντα; 

Τέλος πάντων. 

Θυμήθηκα σήμερα, ένεκεν της Επετείου 1940, 

πολλούς αποθαμένους, όπως βλέπω.

Ας είναι στα άγια και η ψυχή του θείου μου, αδερφού της μάνας μου, του Χαρίλαου Καλογερόπουλου,  αφανή ήρωα του 1940, που έδωσε με χαρά στρατιωτική και πίστη Θεού, τη ζωή του για την Ελλάδα, όπως τα παλικάρια για τα οποία είδα στις εφημερίδες να μιλάει η "Κυρά της Χειμάρρας".

Αιωνία η μνήμη πάσης ψυχής θλιβομένης και καταπονουμένης και αγωνιζομένης  -και για το Όνομα της Ορθής  Πίστεως και της Πατρίδος- αυτοθυσιαζομένης. 

Ευανθία η Σαλογραία
.....................................................................................................................................
......................................................................................................................................

«Η κίνηση της θυσίας 

είναι επίσης μια κίνηση προς την κατεύθυνση της ζωής» 

Η φιλόσοφος και ψυχαναλύτρια Anne Dufourmantelle 

Τραγωδία στην παραλία Pampelonne κοντά στο Σαιν-Τροπέ.

Η φιλόσοφος και ψυχαναλύτρια Anne Dufourmantelle πνίγηκε την Παρασκευή, ενώ προσπαθούσε να σώσει δυο παιδιά που κινδύνευαν στη θάλασσα.

Σύμφωνα με μαρτυρίες μπήκε στην θάλασσα όταν τα παιδιά βρέθηκαν σε κίνδυνο. Ωστόσο ένα ρεύμα την παρέσυρε. Τα παιδιά τελικά ανασύρθηκαν σώα από ναυαγοσώστες, η ίδια ωστόσο δεν τα κατάφερε.

Η Anne Dufourmantelle ήταν 53 χρόνων. Είχε γράψει είκοσι βιβλία, μεταξύ των οποίων το «Εγκώμιο του κινδύνου» το 2011, τη δύναμη της γλυκύτητας (2013), την Υπεράσπιση του Μυστικού(2015) κ.ά. Χάθηκε την Παρασκευή, όπως ανακοινώθηκε από την εφημερίδα Libération, στην οποία ήταν αρθρογράφος επί δύο χρόνια.

Τραγική ειρωνεία: Στις 2 Ιουνίου 2014, η Anne Dufourmantelle κλήθηκε για να παραστεί στην τηλεοπτική εκπομπή «Το μεγάλο τραπέζι», για να εκφέρει την άποψή της στο θέμα: 

«Για ποιον λόγο να δώσει κάποιος τη ζωή του σήμερα».

Όταν ερωτήθηκε για τους λόγους ή τις συνέπειες της θυσίας είπε ότι αυτή [η θυσία ]«κάνει ένα άτομο να θεωρείται ζωντανός», «η ζωή χωρίς αυτό που αποκαλείται θυσία δεν έχει νόημα. Χωρίς αυτή δεν είναι πλέον κάποιος εν ζωή, αλλά είναι ένας τρόπος να είναι ζωντανός νεκρός», Είπε μεταξύ άλλων.

«Η κίνηση της θυσίας 
είναι επίσης μια κίνηση προς την κατεύθυνση της ζωής», 
έλεγε η Anne Dufourmantelle.

Στην Ελλάδα έγινε γνωστή από το βιβλίο: Τόνι Νέγκρι, "Η ζωή μου από το Άλφα ως το Ωμέγα".

πηγή

.....................................................................................................................

.....................................................................................................................

Ο θάνατος του παλληκαριού-στίχοι 1991

Στίχοι:  

Δημήτρης Αποστολάκης

Μουσική:  

Δημήτρης Αποστολάκης

1.

Χαΐνηδες

Ήτανε χινόπωρο π’ αντάμωσα
ώριο παλληκάρι και το λάβωσα
σε πολέμου μπόρα και κακή μαλιά
κι είχ’ η γης στρωσίδι κάμει με κορμιά
κι ήβγαιν’ απ’ τ’ αχείλι το βερτζί μιλιά
που μου μαχαιρώνει χρόνια την καρδιά

Θε μου σαν ποθάνω κάμε με δεντρό
και παρέκει βρύση με κρυγιό νερό
νά `ρχουνται οι έμορφες να λούζουνται
και στον ασκιανό μου να δροσίζουνται.
Να περάσει μιαν αυγή κι η αγαπώ
ξωτικό να κόψει και γλυκύ καρπό
κι ο καρπός να βγάλει όνειρου καημούς
να γεμίσει ο κόσμος αναστεναγμούς.
Και στη βρύση μαγικό νερό να βρει
του καημού να σβήσει το θαμπό κερί
να τη δω να φεύγει να μακραίνεται
δίχως αναμνήσεις να πικραίνεται

Μά `τανε θολούρα και απόβραδο
κι ο Θεός δεν είδε στο ματόκλαδο
πού `χε κρουσταλλιάσει ένα δάκρυ του
λύπηση γεμάτο απ’ την αγάπη του
Μα τον εσυμπόνεσ’ ένα νέφαλο
κόκκινο και τού `ριξε προσκέφαλο
μια βροχή που ξέπλυνε τη λύπηση
κι έμεινε η ρίμα και η θύμηση