Οι Πατέρες της Εκκλησίας ουδέποτε ακολούθησαν τη διαλεκτική φιλοσοφική μέθοδο της συνθέσεως.
Γι΄ αυτό η Θεολογία τους είναι άκρως αντιδιαλεκτική και σε κάποιο βαθμό εντελώς ακυρωτική της φιλοσοφίας.
Αν φιλοσόφησαν, τούτο αναγκάστηκαν να το πράξουν προκειμένου να καταδείξουν τα αδιέξοδα στα οποία οδηγείται ο φιλοσοφών στοχαστικά νους.
Συνθέσεις μέσα από θέσεις και αντιθέσεις ποτέ δεν έκαναν, χαρακτηριστικά δε ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει : "Σύνθεσις γαρ αρχή μάχης, μάχη δε διαστάσεως, διάστασις δε λύσεως".
Όλη η παπική και η προτεσταντική ψευτοθεολογία βάση της έχει τη διαλεκτική φιλοσοφική αρχή :
Θέση,
Αντίθεση,
Σύνθεση.
- Και προσπαθούν οι άνοες να συνθέσουν τη "θέση" του θεού με την "αντίθεση" του διαβόλου.
-Τι προκύπτει;
-Οι διαβολάνθρωποι του πάπα, των προτεσταντών και οι Μαϊμούδες οι "ορθόδοξες".
Ποιά σύνθεση μπορεί ποτέ να γίνει μεταξύ Θεού και διαβόλου;
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Κι εγώ θεωρώ πως η ανάρτηση είναι εντελώς λάθος... με μηνύματα εντελώς αποπροσανατολιστικά για πολλούς αποδέκτες.Δε θα το αναλύσω παραπάνω. Αν καταλάβεις κατάλαβες. Αν όχι..οκ
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλεος αδελφοί, εν Κυρίω, περιπόθητοι!
ΜΗΝ κολλάμε σε μια λέξη.
(και ο Χριστούλης κριτικάροντας τη σκληροκαρδία και υποκρισία ως Φριχτές ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ βίου, είπε τους Φαρισαίους "γεννήματα Εχιδνών" "τάφους κεκονιαμένους" τους είπε ότι είναι ο πατέρας τους ο διάβολος κλπ)
Το "διαβολάνθρωποι του πάπα" αναφέρεται σε ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΨΙΜΑΤΟΣ "αιρετικών", "μαγισσών", "σταυροφοριών",για τις οποίες πρακτικές αναγκάστηκε και ο ίδιος ο πάπας να ζητήσει συγνώμη τελευταία.
Θα ήθελα να ερωτήσω την αγάπη σας:
Επάνω στο ΙΔΙΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΩΣ ΚΕΙΜΕΝΟ,
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ;
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ;
Αυτό θα ήθελα να ακούσω.
Συγκεκριμένο επιχείρημα.
Οχι γενικότητες συναισθηματικά φορτισμένες.
Και παρακαλώ ας ρωτήσουμε εαυτούς αν γράφοντας τα διαμαρτυρόμενα σχόλιά μας, αν λέω, τρέφουμε κάποια ΚΡΥΦΗ ΕΜΠΑΘΕΙΟΥΛΑ προς τον συγγράψαντα, εμπαθειούλα του στιλ:
"Αφού ρε συ ΧΡιστοδουλίδη, κάνεις επίθεση στο Θερμό, θα επιτεθούμε και μεις ΤΩΡΑ σε εσένα"
Ρωτώ:...μήπως;
αν υπάρχει τέτοια ...εμπαθειούλα τότε ΔΕΝ θα με πείσει η κριτική σας.
Όμως, επειδή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΠΙΕΖΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΗΜΕΡΑ, και πρέπει να ασχοληθώ επειγόντως με άλλα καθήκοντα, προτεινω, να σταματήσουμε ΕΔΩ τα σχολιανά μας, προς το παρόν.
:-)
Σας ευχαριστώ για ανοχή και την κατανόηση.
Φιλάκια!
Πόσες και πόσες φορές, δεν έχουμε δει ανθρώπους που λένε κι εννοούν τα ίδια πράγματα να τσακώνονται; Μου έχει συμβεί και προσωπικώς. Το επιχείρημά μου λοιπόν είναι το εξής. Χριστό είδα και στη μία εκκλησία, Χριστό είδα και στην άλλη. Τα ίδια λόγια και μυστήρια είδα να τελούνται στη μία εκκλησία, τα ίδια και στην άλλη. Κάποιοι εκατέρωθεν μου λένε, ότι δίκιο έχουν οι μεν ή δίκιο έχουν οι δε. Εγώ βλέπω δίκια και στους δύο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εμπειρία μου λοιπόν μου λέει, ότι υπάρχει δάκτυλος εδώ. Τίνος ο δάκτυλος και με τι σκοπό, ας ψάξει καθένας να τον βρει κι ό,τι τον φωτίσει ο Θεός ας πράξει. Πάντως πιστεύω ότι με τόσο ισχυρούς χαρακτηρισμούς, δύσκολα βγαίνει αποτέλεσμα. Εκτός κι αν δεν επιθυμούμε κάποιο αποτέλεσμα. Τότε όμως γιατί προσευχόμαστε, υπέρ της των πάντων ενώσεως; Πάνω σε αυτό, αντιγράφω ένα κείμενο του Γιώργου Κορδή, που βρήκα αναρτημένο εδώ: http://daneisemetaxia.blogspot.gr/2011/03/blog-post_15.html
"Αμαρτία είναι να επιλέγεις το μέρος αντί του όλου και να κομματιάζεις την πραγματικότητα σε παρελθόν σε μέλλον και παρόν . Να μοιράζεις και να διαιρείς, να αφήνεις απέξω, να απορρίπτεις, να τεμαχίζεις , να διακόπτεις την ενότητα της ζωής. Η ζωή είναι ένα σώμα. Όλα αλληλοπεριχωρούνται κι όλα συνδέονται είτε το βλέπουμε είτε όχι. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Όλα είναι ένα Όλον οργανικό που ρέει, που γίνεται, που πάει... κι όμως πάντα είναι εδώ. Μέσα στη αγάπη του δημιουργού να υπάρχει με τη χάρη Του και με την ενέργεια Του. Αμαρτία είναι να διακόπτουμε τη ροή, το ρυθμό. Να σταματάμε την ενότητα της ζωής. Να επαιρόμεθα ότι εμείς ελέγχουμε τα πράγματα, ενώ απλώς διακονούμε... Αμαρτία είναι ο εγωισμός που τεμαχίζει τον κόσμο, μικραίνει την πραγματικότητα στα όρια των αισθήσεων του καθενός, που επιλέγει μόνον το αρεστό και την ηδονή που δίνει αυτό . Αμαρτία είναι η μικροψυχία όλων μας να αγκαλιάσουμε το έτερο, το όλως διαφορετικό, τον ίδιο τον εχθρό...
Αρετή είναι η πορεία όχι προς μια αφηρημένη έννοια αγιότητας. Δεν είναι καμία ανδραγαθία η αρετή, ούτε κατόρθωμα ατομικό σαν εκείνα των ηρώων των ταινιών... Αρετή είναι να πλαταίνει η καρδιά για να χωρέσει το άλλο, αυτό που δεν μας μοιάζει, αυτό που μας πονεί, αυτό που μας πληγώνει με τη διαφορετικότητά του. Όμως αυτό δεν το φτάνεις με τη μια γιατί ο νους μπορεί να κατανοεί κι η καρδιά λιγάκι να το ζητά... όμως ο δρόμος μακρύς. Στην πορεία κι όταν φτάνεις αντιμέτωπος με την πραγματικότητα του ξένου ιδρώτα, με τη βαριά του άλλου ανάσα τη βρωμερή, με τη χειρονομία τη σκληρή, τότε η καρδιά κιοτεύει και πισωπλατεί. Τότε η αγάπη μένει στο χώρο των αφηρημένων ιδεών, γίνεται συναίσθημα φτενό, φτωχό χωρίς κορμί, φάντασμα κι όχι ζωή...
Για τούτο ο άγιος, των ασκητών πατέρας, Αντώνιος αναχώρησε για τη μέσα της ερήμου μεριά, για το καμίνι που λιώνει τις ψευδαισθήσεις και που λαγαρίζει τον χρυσό του αληθινού. Αναχώρησε από αγάπη και για να βρει την Αγάπη με το κορμί. Έφυγε για να κάνει αγάπη κι όχι απλά για να μιλά για μια αγάπη ιδεατή. Η άσκηση είναι δρόμος που βρίσκει, που αγκαλιάζει τη στενάζουσα ακάθαρτη γη. Η άσκηση είναι δρόμος που καταλήγει στον ουρανό φέρνοντας σε ματωμένες φούχτες χώμα ποτισμένο με δάκρυα πόνου και χαράς. Χώμα μυρωμένο με μετάνοιας καρπούς. Η άσκηση είναι πλάτεμα καρδιάς που ζητά να χωρέσει όλη τη ζωή, να σταματήσει τη διαίρεση και το χωρισμό, το θάνατο να πάψει και να φέρει την ενότητα παντού. Να ενωθεί με τον αγαπημένο Χριστό, ενώνοντας όσα τα μάτια θεωρούν, όσα τα χέρια ακουμπούν, όσα οι αισθήσεις ψηλαφούν. Η άσκηση είναι, μάλλον, η μόνη δυνατότητα επ-Ανάστασης για το γένος των ανθρώπων το βροτό, που αιώνες τώρα πλανιέται στο μάταιο και στο κενό, άλογα ζητώντας τη ζωή στο ματαίων ηδονών το μηδενικό. Η άσκηση είναι η επ-Ανάσταση που θ᾽ απλώσει το εύρος της καρδιάς για να χωρέσει τον Αναστημένο Χριστό..."
Ήλος
Ηλε μου
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ θερμά για την τοποθέτηση, και όλο το πνευματικό έδεσμα που μας παρέθεσες.
Η πρώτη περίοδος:
"όσες και πόσες φορές, δεν έχουμε δει ανθρώπους που λένε κι εννοούν τα ίδια πράγματα να τσακώνονται;"
πιστεύω ότι αποτελεί φράση που πολλοί αναγνώστες θα την προσυπέγραφαν.