Tα επτά θανάσιμα αμαρτήματα-ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ

Υπάρχουν δύο ειδών αμαρτίες: αυτές οι ντόμπρες που σου το λένε σταράτα:

 «Κάνε με! Είμαι ακραία, είμαι πρωτόγνωρη! Θα σε κάνω να δεις όλη σου την ζωή διαφορετικά, θα σου αλλάξω κάμερα στην ως τώρα κοσμοθέασή σου» και οι σιγανοπαπαδιές εκείνες που σου ψιθυρίζουν σεμνότυφα «Έλα μωρέ τώρα! Δεν είμαι αμαρτία εγώ - γούστο είμαι η καημένη! Και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα...»


Κολοκυθόπιτα στην κολοκυθόπιτα όμως, έτσι καταντάει ο άνθρωπος να μοιάζει με νεροκολοκύθα και μάλιστα χωρίς την ίδια διακοσμητική αξία.

Ναι, καλά το καταλάβατε: σήμερα θα μιλήσουμε για λαιμαργία.
Και θα πούμε λίγα και καλά... μην φουσκώσουμε κιόλας!
Η ανα-γούλα καραδοκεί∙ ακόμα και ανάμεσα στις λέξεις.

Στο σήμερα των Goodyʼs που διαφημίζονται με γραμμωμένα φάνκυ παλικαράκια, των McDonaldʼs που έχουν σημαία τους την οικογενειακή χαρά και των κολλητηλικιών με τους ντελιβεράδες, δύσκολα θα σκεφτεί κανείς την λαιμαργία ως αμαρτία, ή έστω, ως ελάττωμα.

Η λαιμαργία δεν είναι παρά μια ακόμη έκφανση της ανθρώπινης ροπής προς τον άκρατο ηδονισμό: «Μου αρέσει, το θέλω και άρα θα βαρυστομαχιάσω μʼ αυτό μέχρις ότου το σιχαθώ και πάω στο επόμενο».
Είναι μια παραπάνω έκφραση ανθρώπινης αδυναμίας και έλλειψης αυτοπειθαρχίας: «Το λαχταράω, μπορώ να το έχω και, άρα θα το καταβροχθίσω».

Η λαιμαργία είναι το τέλος της απόλαυσης, είναι ο θρίαμβος της ποσότητας έναντι της ποιότητας.

Ο λαίμαργος επιβραβεύει τον εαυτό του κάθε φορά που ενδίδει σε αυτό του το πάθος όχι για κάτι που έκανε αλλά για όλα όσα δεν θα κάνει ποτέ, για όλα όσα δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει - τρώει, σαβουριάζει για την ακρίβεια, για να γεμίσει ένα άπατο κενό.
 Είναι τόσο ανίκανος να αντλήσει ηδονή απʼ οτιδήποτε άλλο ώστε καταφεύγει στην πιο απλοϊκή λύση.
Φοβάται να μοχθήσει, τρέμει να ιδρώσει και να περάσει το μαρτύριο που οδηγεί στην αληθινή, de profundis απόλαυση.
Κυνηγά την σωματική ηδονή τόσο απελπισμένα και κακόμοιρα που έχει καταντήσει ένας τραγικός ρίψασπις.
Η μόνη του διαφορά από τον κοινό πρεζάκια των Εξαρχείων είναι πως το δικό του φιξάκι είναι νόμιμο και διαφημίζεται στην τηλεόραση.

Και ύστερα είναι και το θέμα της παχυσαρκίας.
Δείξτε μου έναν κοιλιόδουλο που δεν μετατράπηκε σε δαμάλι και θα σας φωτίσω την σκοτεινή πλευρά της Σελήνης με τη λάμπα του γραφείου μου.
Αυτά τα συγκαταβατικά, τα φιλελεύθερα που σκέφτεστε, να τα ξεχάσετε... ναι, ακούγεται πολύ ωραίο το «δεν μετράει η εξωτερική εμφάνιση αλλά το περιεχόμενο», «μπορεί να έχει λίγα κιλάκια παραπάνω αλλά είναι καταπληκτικός άνθρωπος», ή το «εντάξει, δεν τον λες και μοντέλο αλλά είναι τόσο γοητευτικός όταν μιλάει» αλλά, όπως έλεγε και ο βασιλεύς Αγησίλαος - καλή του ώρα- «όταν σφάλλει το σώμα, σφάλλει και η σκέψη».
Και έστω ότι εγώ και ο Άγης ο φίλος μου είμαστε στενόμυαλοι και δογματικοί κόπανοι... δεν έχετε παρά να αναρωτηθείτε γιατί ο λαός που θεμελίωσε τις τέχνες και τις επιστήμες και τα γράμματα του σημερινού πολιτισμένου κόσμου, οι Αρχαίοι Έλληνες, ουδέποτε έφτιαξε ένα άγαλμα χοντρού ή χοντρής. Νούς υγιής εν σώματι υγιεί με άλλα λόγια…

Λακωνικότατο όσο και αληθινότατο.

Η λαιμαργία είναι ίσως η μόνη αμαρτία σε σχέση με όλες τις άλλες που στιγματίζει τους πιστούς της απολογητές, τόσο εμφανώς.

Η λαιμαργία είναι απλώς μια άλλη λέξη για να πούμε αδυναμία.
Είναι ένας φαύλος κύκλος κατρακύλας προς τα κάτω και γιʼ αυτό άλλωστε δίνει στα θύματά της ολοένα και πιο στρογγυλό σχήμα: για να τσουλάνε καλύτερα και γρηγορότερα στην άγρια κατηφόρα τους, που λέει και ο Γιάνναρος.
Γιʼ αυτό άλλωστε και η λαιμαργία είναι μία από τις αγαπημένες αμαρτίες των καιρών μας όπου όλα είναι εύκολα, τίποτα δεν κατακρίνεται, τα ανεχόμαστε και τα αποδεχόμαστε όλα ακρίτως και ο στιγματισμός τόσο μας χαλάει το στομαχάκι που δεν θέλουμε ούτε καν ν' ακούμε γι' αυτόν: είναι έγκλημα τρισμέγιστο και ρατσισμός του κερατά, ένα πρησμένο βατράχι στο στόμιο του βόθρου, τα ενοχοποιητικά στοιχεία του δεδοξασμένου καταναλωτισμού στο πετσί μας.

Για να γίνεις πολεμιστής Απάτσι και να διαπεράσεις με το δόρυ σου την καρδιά του βούβαλου της λαιμαργίας πρέπει να βαδίσεις το σαμανιστικό μονοπάτι όπου η στέρηση σημαίνει πολλαπλασιασμός της απόλαυσης, ο πόνος και ο μόχθος της αυτοκυριαρχίας και της επιβολής στις ορέξεις σου είναι η μόνη στρατηγική για να πάρεις αυτό που θέλεις...

Άλλωστε, αυτό που επιθυμείς καθορίζει και το ποιος είσαι.

Είσαι όσα απαιτείς από τον εαυτό σου και, το αντίθετο απʼ όλα αυτά για τα οποία σε βρίσκεις αδικαιολόγητο.

Μάριος Κουτσούκος