Ασύλληπτη τρεπτότητα ή αλλιώς...πόσο εύκολα σπάει της ψυχής το τζαμάκι;

-Πόσο εύκολα σπάει της ψυχής μας το τζάμι;

-Πάνυ εύκολα, αγαπημένο μου!

Πολύ εύκολα και συχνά απροσδόκητα, σπάει η ψυχή μας, και από ανεπαίσθητη πετριά κακού λογισμού, μπάζοντας ξαφνικά, ψυχρό, δαιμονικό αέρα στο εσωτερικό μας, το
(πριν λίγο, ζεστό, φωτισμένο χαρούμενα) δώμα.

Εκεί που δεν το περίμενες, τρώς την Επίθεση, εκεί που δεν το περίμενες γίνεται το στραπάτσο, θέλω να με πιστέψεις!

Είσαι σε μικρή ηλικία ακόμη, με αρνητικές ε μ π ε ι ρ ί ε ς ελάχιστες- όπως σοφά σχολιάζει και ο Αριστοτέλης- γι αυτό αδυνατείς να το νιώσεις.

Βρίσκεσαι ακόμη στου βίου την άνοιξη, διαθέτοντας ικανά αποθέματα ψευδαισθήσεων σταθερότητας, επαναληψιμότητας, διάρκειας.

Δε σου συμβήκαν(ακόμα) α ι φ ν ί δ ι α σκηνικά, σωματικής ή υλικής απώλειας, αστροπελέκια συμβάντων προδοσίας ή αποκαλύψεων φ ρ ι χ τ ή ς εκμετάλλευσης, κοιμάσαι προστατευμένο -ακόμη- στη γονεΪκή θερμή προστασία και α γ ν ο ε ί ς τη φ ύ σ η του ανθρώπου πόσο εύθραυστη, πόσο α π ί σ τ ε υ τ α (δεν θα κουραστώ να το γράφω)
ευάλωτη είναι!

Σου ζήτησα μια εικόνα για τούτη την πραγματικότητα και αρνήθηκες να μου δώσεις.

Με διακατέχει η βάσιμη υποψία πως θεωρείς την ανθρώπινη φύση σαν κάτι το συμπαγές, το αμετακίνητο, σαν τσιμεντόπλιθα, άντε και σαν άθραυστο τζάμι σε ένα παράθυρο.

Τα φαντάζεσαι έτσι, επειδή τούτο, αποτελεί τη μέχρι σήμερα ε μ π ε ι ρ ί α σου, το τόνισα και πιο πάνω.

-Λάθος, ωστόσο, τρισμέγιστο, που κρίνουμε εξ ιδίων, τα άλλα!

-Μήπως τα παραλέτε κυρία μου;
-Τα παραλέω;

Ας γελάσω πικρότατα!

Και συ εξακολουθείς να εκπλήττεσαι, πώς...έγινε η προδοσία της Αίρεσης από εκείνο το συγκεκριμένο το πρόσωπο, μα...

ο ...άγιος, συγγραφεύς πατήρ τάδε που κατάπληκτος άκουσες ότι υποκλίθηκε στον παπικό καρδινάλιο Καίνιχ, και έβαλε και τα καλογέρια του,κάποτε, στο γνωστό Αγιορείτικο μοναστήρι, να λάβουν τη μιαρή αλογία από τα αιρετικά του χέρια, άνθρωπος είναι και κείνος!


Τι θα πεί άνθρωπος;
Θα πει όν με τρεπτότητα ασύλληπτη!
Θα πει πλάσμα που ανά πάσα ώρα μπορεί να το κυριέψει ο πνευματικός και ο σωματικός θάνατος!

Με τον συγκεκριμένο τι έγινε;
Από το πολύ λιβάνισε -λιβάνισε των υποτακτικών, των αναγνωστών, των αυλοκολάκων, ε! το παθε το κακό!
Ψήλωσε ο νους του!

Κλάπηκε με -εκ δεξιών (στην καλή περίπτωση αυτό)-λογισμούς και εκεί που στεκόταν ενώπιον των Αγίων με παρρησία, ξαφνικά τυλίχτηκε από της αιρετίζουσας διάθεσης, το μαύρο σκοτάδι.

-Να ξέρεις, στην κόψη του ξυραφιού ακροβατούνε όσο ζούνε οι άγιοι! μου είπε, τις προάλλες, ο ξαδερφός σου ο Στέφανος!

Και απόρησα.

Πώς ξέρει αυτός την εμπειρία των αγίων αφού δραστηριοποιείται, τόσο μακριά από το δικό τους τον ίσκιο;

Και θαύμασα.

Το κατάλαβε ο άσχετος Στέφανος και εσύ που εντρυφάς στα ιερά και τα όσια παιδιόθεν, έχοντας φάει τα συναξάρια με το εξώφυλλο, ακόμα εκπλήττεσαι;

-Ξ ύ π ν α !

Είναι ασύλληπτη η τ ρ ε π τ ό τ η τ α της ανθρώπινης φύσης,
στο κ ά θ ε
κ λ ά σ μ α
του χ ρ ό ν ο υ.

Είναι α π ί σ τ ε υ τ η!

Σου θυμίζω τον Εωσφόρο:
Το ένα δευτερόλεπτο ήταν Αρχάγγελος, πανέμορφος, Φωτεινότατος.

Το επόμενο δευτερόλεπτο, συγκατιθέμενος πλήρως σε κακό λογισμό, αστραπιαία,
α μ α υ ρ ώ θ η κ ε η λεπτότατη φύση του, και βυθίστηκε μέσα στο Χάος.

Μπορώ να υποθέσω ότι δυσκολεύεσαι σε αυτή την επίγνωση πάλι κρίνοντας -από τα δικά σου- τα των άλλων βιώματα.

Βλέπεις οι άνθρωποι, δεν φαινόμαστε να αλλοιωνόμαστε με τέτοιες ταχύτητες.

Φαίνεται να καθυστερεί η δική μας αλλοίωση και προς το Φως και προς το Σκότος.

Ίσως το χωμάτινο της κατασκευής μας, ευθύνεται γι αυτή τη σωτήρια(συχνάκις) βραδύτητα.

Όσο πιο πρωτόγονη η συσκευή, τόσο οι αντοχές της, υφίστανται μεγαλύτερες.
Ο πρώτος υπολογιστής, ήταν μεγάλος ίσα με ένα δωμάτιο.

Αργούσε μια μέρα να κάνει μια πράξη, όμως ήταν συμπαγής σαν ένας δεινόσαυρος.

Σήμερα οι υπολογιστές κοντεύουν να πάρουν σχεδόν αιθέρια μορφή, και έχουν μικρύνει σε σημείο που είναι αόρατοι.

Γι αυτό πολύ πιο εύκολα -από ένα σχεδόν άυλο πρόγραμμα ιών-, μπορούν να χαλάσουν.

Το ίδιο και η ψυχή η ανθρώπινη.

Η συγκατάθεση είτε στο ηθικό κακό είτε στην αίρεση, όπως σωστά το παρατήρησε και κάποιος ρίψασπης μοναχός, ένα κλικ μονάχα απόσταση είναι!

Για τούτο οι άγιοι όσο ζούσαν ένηφαν εν π ά σ ι και π ο τ έ
και για τ ί π ο τ α δεν ξεθαρρεύονταν!

Και π ο τ έ και σε τ ί π ο τ α του εαυτού τους, ΔΕΝ του χαρίζονταν!

Γι αυτό και η Εκκλησία,επισήμως, μόνο μ ε τ ά θάνατον ανακηρύσσει τις αυθεντίες και τους Αγίους που στα χωμάτινα μάτια μας, είναι αιώνια στηρίγματα και οι μόνοι αληθινοί Οδοδείκτες!

Πράττει έτσι,διότι των ζώντων -ακόμα- αγωνιζομένων πιστών, φοβάται το επώδυνο σπάσιμο!
Για άλλη μια φορά ας πούμε μαζί με τον Ταξιάρχη!

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!
ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ!

Επειδή ο πόλεμος του Αιώνιου Εχθρού των ψυχών μας, τελειώνει μονάχα και πέντε λεπτά
(ναι, δεν υπερβάλλω)
έ π ε ι τ α
από τον προσωπική μας την κοίμηση εν Κυρίω!

Συ λοιπόν, νήφε εν π ά σ ι , κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Χριστού- όπως διαβάζουμε και στην ακολουθία του Αγγελικού Μοναχικού Σχήματος-

ίνα μηδείς λάβη
τον άφθαρτο Στέφανόν σου!

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ