Μη στείλεις την ψυχή σου μακριά...DOL AMROTH

Περιστεράκι μου, επειδή μου το ζήτησες  στο στέλνω:

Το τραγούδι που ακούς,  είναι βασισμένο σε αυθεντικό  κείμενο του Όσκαρ Ουάϊλντ.

Μιλάει για ένα νέο που αγαπάει απελπισμένα μια γοργόνα.

 Για να την κατακτήσει συμβουλεύεται μια μάγισσα.

Η μάγισσα του λέει ότι μπορεί να κατακτήσει τη Γοργόνα, αρκεί να διώξει την ψυχή του μακριά, να την χάσει.

Ο νέος το διαπραγματεύεται, γιατί δεν ξέρει τι είναι η ψυχή αφού δεν την έχει δει ποτέ του...στο τέλος η ψυχή τον παρακαλάει να μη την διώξει μακριά.

...................................................................................

Στίχοι  Όσκαρ Ουάϊλντ-Μουσική και ερμηνεία Μάριου Κουτσούκου

-τόσο στη φωνή της μάγισσας όσο  και στη φωνή του ερωτευμένου παλικαριού-

 Στο τέλος οι φωνές του Μάριου Κουτσούκου, του Στέφανου Κουτσούκου και του Κώστα Μανιά, ακούγονται μαζί- ως φωνές της ψυχής, που παρακαλεί να μη την αφήσουν να χαθεί μακριά τους.

Σαλογραία

Δίαιτα ή νηστεία; και ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται...

Ενώ, λοιπόν, περιστεράκι μου,

 απέναντι στη λήψη  τροφής, η διάθεσή μου ήταν "υπεράνω", για τους λόγους που εξήγησα στην ανάρτηση Περί (μη) απόλαυσης φαγητού, έφτασα στην εφηβική  ηλικία, και άρχισε να ακούγεται  περισσότερο, γύρω μου, η  άγνωστη ως τότε,  λέξη: "δίαιτα"...

-Τι ήταν η δίαιτα όπως την αντιλαμβανόταν - το παιδιόθεν-  σαλεμένο,  μυαλό μου;

Ήταν μια εκούσια στέρηση τροφής, χάριν απώλειας κιλών, προκειμένου -οι νέες και όχι μόνον- της εποχής μου,  να μοιάσουν προς το μοντέλο της δεκαετίας του 60- 70, την Τουίγκι , ντε, εκείνο το κοκαλιάρικο μανεκενάκι  που σουλάτσαρε με ύφος θιγμένης- πλην επαρκώς   λιμοκτονημένης  πριγκίπισσας - στις πασαρέλες...κάνοντας τις λοιπές μη...αέρινα ενδεδυμένες    δεσποινίδες, να πρασινίζουν απ' το κακό   τους.

Πρωτάκουσα τη λέξη "δίαιτα', απ' τη μανούλα μου, ήτις, λόγω κάταθλιψης -εκ του προβληματικού συζυγικού βίου- έπεσε με τα μούτρα  στις πάστες,  προσπαθώντας με  τη γλύκα της ζάχαρης, να καταπίνει  ευκολότερα, της ψυχής, τους πικρότατους πόνους...

Η μανούλα, λίγα χρόνια μετά το  νεφελώδη και γεμάτο αστραπόβροντα   γάμο της,  κατάντησε ένας οργισμένος ανθρώπινος   μπόγος, κοινώς κατάντησε μια εξαιρετικά θυμωμένη, και λυπημένη υπέρβαρη.

Επειδή της τηλεφωνούσαν  οι λεγάμενες του... γόη πατέρα,  ανώνυμα  και τη βρίζαν ποικιλοτρόπως
("εμένα, μωρή( μπιπ!) αγαπάει, εσένα σ' έχει για το θεαθήναι, ίσα για να του πλένεις τα σώβρακα!")
το ΄βαλε πείσμα, αποφάσισε να κλειδοστομιαστεί, και το θαύμα, μετά τινας μήνας προέκυψε!

Τα περίσσια κιλά χάθηκαν κι η μανούλα ξανάρχισε να δείχνει μια σουλουπωμένη, γλυκειά  κυρία -όπως ο Ύψιστος την έπλασε- προτού εκείνη  πνίξει τον εαυτόν της,   εις το ασυμμάζευτον λίπος.

 Οφείλω να το τονίσω:άμα η μακαρίτισσα, έβαζε κάτι πείσμα, το πετύχαινε- ο κόσμος να χάλαγε!

Το παραδεχόταν  κι  ο μπαμπάς ότι εφόσον  η συχωρεμένη μουλάρωνε, δεν της άλλαζες τα μυαλά ούτε με ξυλοδαρμό, ούτε καν  με εμφύτευση σατανικού  τσιπακιού   στον εγκέφαλο!

Τα έχασε, λοιπόν, τα κιλά της- Δόξα στον Κύριο-ευτυχώς  δεν τα ξανάβαλε έκτοτε- μόνο που άρχισε το  φουμάρισμα, έτσι για να του κάνει του συμβίου ...σκασάκια- θυμάσαι που της έκλεψα  και γω στην Πέμπτη Δημοτικού το πρώτο μου τσιγάρο- στα έχω, αγαπημένο μου, με κέφι -ου το τυχόν-περιγράψει!

Αυτή υπήρξε, η αρχική ελάχιστη εμπειρία μου, σχετικά με την έννοια "δίαιτα".
Κατάλαβα, λοιπόν,  ότι η δίαιτα ωφελούσε κατά περίσταση το σώμα και αυτό ήταν όλο.
Τη δίαιτα την υπαγόρευαν  γιατροί και διαιτόλογοι για λόγους   αισθητικής επιπλέον.

Η δίαιτα, καλή μέν, πλην,  άρχιζε και  τέλειωνε με θέλημα εγω-κεντρικό, ανθρώπινο,  σε τούτο τον κόσμο.
.................................................................................................

Κάποια στιγμή,   έμαθα  και για  την  έννοια  "νηστεία".
......................................................................................................................

Τη λέξη νηστεία την πρωτάκουσα, οφείλω να πώ,  απ' την αυτοκόλλητη φιλενάδα, της αξέχαστης παιδικής ηλικίας,   τη: "Δημητρουουούλαααα!".

Η μάνα τους, η συχωρεμένη κυρά Μαρία, και τις τέσσερις κόρες- τις λατρεμένες  πνευματικές αδελφές μου- παιδιόθεν,  τις πειθανάγκαζε να νηστεύουν...

-Κοίτα μη φας, μαρή,  πασχαλινό κουλούρι, πριν την Ανάσταση, θα στα βγάλω τα νινάκια! τις φοβέριζε, πάντα με αγάπη.

Και τα κορίτσια  δεν έτρωγαν.
Εφοβούντο γαρ,  το βγάλσιμο των νινακιών...

(μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, τι ήταν τα νινάκια...μπορεί τα τσουλούφια του κεφαλιού, να θυμηθώ να το ψάξω αργότερα...)
......................................................................

- Ας ξαναπιάσω το νήμα του λόγου, ωστόσο.
Τι ήταν, δηλαδή, η  νηστεία;

-Ήταν η εκούσια- απ' τη μεριά των μεγαλύτερων, η ακούσια -συχνά- από την πλευρά των μικρότερων-  κάποιες μέρες του χρόνου, στέρηση κάποιου είδους  τροφής, επειδή αυτό το... διάταζε - λέει- η  Ορθόδοξη Εκκλησία- η δική μας, αρχαία  παράδοση.

Έπρεπε να νηστεύουμε -εξηγούσε η κυρα Μαρία - διότι  αυτό ήταν...  "καλό"!

Στην πραγματικότητα, ιδέα δεν είχαμε οι περισσότεροι  γιατί ήταν καλό.

-Ιδέα δεν είχα και γω  σε τι χρησίμευε η νηστεία,  από ψυχοσωματική άποψη.

Έτσι, ως "πνεύμα αντιλογίας"

( που αν δεν καταλάβαινα το γιατί έπρεπε να κάνω το κάθε τι, δεν το εφάρμοζα)

 δε διέθετα  την παραμικρή, θα έλεγα,  καϊλα,  Ορθοδόξως   να ...λιμοκτονήσω!

Το φαγητό, θυμίζω,  δε με ενθουσίαζε.

Μόνο αν έβλεπα ταψί με γαλακτομπούρεκα, ή εκμέκ, αλληθώριζα και το εξαφάνιζα ως που να πεις:" "κύμινο" και...."γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή;"

Τη δίαιτα, σαφώς, δεν την χρειαζόμουν   -το αδύνατο σαν   κατατρεγμένο -από γάτες και σιτοδείες- σπουργίτι.

Τη νηστεία την περιφρονούσα- δεν καταλάβαινα τη χρησιμότητά της- ούτε κι  οι γονείς, εξάλλου,  για το θέμα  έκαναν νύξη -  κάτι μουρμούριζε η συχωρεμένη,  τη μέρα της  Μ. Παρασκευής- φάνταζε  ὲξαιρετικά σεβαστή,  η μέρα εκείνη....

Μετά τα είκοσι χρόνια μου, ωστόσο,  ξεκίνησα αρχικά δειλά- πλην  συνειδητά-  την πρακτική μιας κατά δύναμη νηστείας, παρακινημένη  απ'  τις αναγνώσεις του Γεροντικού , όπου  όλοι οι αββάδες με απίστευτο ζήλο και χάριν της αγάπης του Κυρίου, ψοφάγαν της πείνας αδιαμαρτύρητα...

Με είχε συναρπάσει το ανάγνωσμα,  το φοβερό τους το βίωμα...εξάλλου μου φαινόταν και κατόρθωμα εύκολο!
Δεν καταλάβαινα, θα επαναλάβω,  η εκούσια αποστέρηση, επιλεγμένης τροφής,   σε τί χρησιμεύει,  νήστευα, ωστόσο,  έτσι στα κουτουρού... νήστευα χωρίς να κοιτάζω καν  στο εκκλησιαστικό  ημερολόγιο τις καταλύσεις σε  ψάρι ή έλαιον...που όριζαν τα τυπικά της Ορθοδοξίας μας- το όριζαν  ως μικρή ανάπαυση απ' τον  ασκητικό κάματο.

 Ανέβαινα  το άναντες μονοπάτι  αυτής της σωματικής  άσκησης, μάλλον μηχανικά,   απνευστί, ανάλαδο, απ' την αρχή μέχρι το τέλος, διότι άπαξ και υπήρχε  ...εκκλησιαστική  εντολή, προσπαθούσα μέσα σε "ζήλο ου κατ' επίγνωση" κάπως  να εφαρμόσω...

Η μάνα  σκύλιαζε.

Μου έσουρνε νυχθημερόν,  "τον αναβαλλόμενο".

Φοβόταν μην της γίνω καλόγρια.

 -Πώς να γίνω;

-Η καλογερική θέλει της αρκούδας τα κότσια.

 -Υπήρξα  ανάξια.

Στη συνέχεια, δι ευχών των αγίων πατέρων ημών και μητέρων,   κατάντησα  ύπ-ανδρος.

Όταν ήλθα εις γάμου κοινωνίαν, απ' τη χαρά της παντρειάς,
 "διατί να το κρύψωμεν άλλωστε "- στ' ομολογώ με χαμηλοβλεπούσικο ύφος και ροδοκόκκινα ντροπαλά  μάγουλα-   σταμάτησα  να νηστεύω, χρησιμοποιώντας  λογικότατες   προφάσεις -ότι  δήθεν   ήμουν ολίγον  έγκυος, διότι, λέει,  θήλαζα...μετά είχα τα παιδιά μικρά , δε νήστευα πάλι... τον  παράτησα σύξυλο  τον  μικρόν της νηστείας αγώνα,  φοβόμουν ότι θα  πάθαιναν τα παιδιά απ' τη στέρηση της τροφής... μεταξύ μας, δε νήστευα και λόγω  οξυτάτης  τεμπελίτιδας,  διότι "ωωωω μωρέεεε,  πού να φτιάχνω, τώρα άλλο φαγητό για μας, άλλο για τα παιδάκια" ..με ενέπνεε και το φεμινιστικόν άσμα με τη Μαίρη Παναγιωταρά- τα ξέρεις, καλό μου,  τα ξέρεις...εν συντομία  διατρέχω το θέμα μου...

-Λόγω αγνωσίας, μύριες ολιγόπιστες προφάσεις, μανδάμ, ή νομίζω;

-Όπως το λες, αγιότατέ  μου...λόγω αγνωσίας, μύριες ολιγόπιστες προφάσεις...μούτζες και τύφλεεεες!

Κάπως ξώφαλτσα, λοιπόν,   τα πρώτα χρόνια του γάμου,  απ' τα  μισόκουφα αυτάκια  μου, πάλι  προσπέρασε η εντολή της νηστείας...δεν καταλάβαινα ότι είναι σημαντική... και σκεφτόμουν:

" Ο Κύριος, δεν είναι   σκληρόκαρδος Φαρισαίος να μετράει τις μπουκιές μας- δεν μας μολύνουν τα εισερχόμενα- νόμιζα-  και δεν πρόκειται  να με στείλει στην κόλαση ο λατρεμένος Χριστούλης,  επειδή τρώγω  και κανα κοψίδι  την Τετάρτη και την Παρασκευή ή  μπουγάτσα  ή  μακαρονάδα με ωραίο  τυράκι..."

- Και τελικώς  πώς αφυπνίσθης -το όρνεον;

-Ο μακρόθυμος Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας ο σοφότατος παιδαγωγός εις Χριστόν,  χρησιμοποίησε  ένα συναισθηματικό ταρακούνημα  αλλά και δυο προσεγγίσεις στην εσκοτισμένη τη   λογική μου.

-Ποίο υπήρξε  το συναισθηματικό ταρακούνημα;

-Κάτι απλούστατο:

 Ημέρα  Τετάρτη ή Παρασκευή,  έφτιαξα  μπιφτέκια για τα παιδάκια.

Περίσσεψε  μερίδα,  και είπα να τη φυλάξω στον φούρνο,   να τη χλαπακιάσω με ψυχική ηρεμία,   αργότερα...

Σε καμια ώρα,  αφού πείνασα, άνοιξα το φούρνο, βγάζοντας    το μπιφτέκι,  όμως, ξαφνικά τι παρατήρησα   να αναδεύεται πάνω στην καλοψημένη  επιφάνεια του, ευλαβικέ αναγνώστη;

-Εικόνα απροσδόκητη και - miserabile visu- που θα λέγαν και οι αρχαίοι λατίνοι.

Επάνω στην επιφάνεια του μπιφτεκιού-   με πεταγμένα έξω  ματάκια- παρατήρησα  να αναδεύεται ναζιάρικα, ένα παχουλό, ολοζώντανο, ζαχαρί, αμέριμνο  σκουληκάκι!

Σχεδόν αναπήδησα απ' τη σιχαμάρα,  απ' την  απρόσμενη  αηδία!

  Πήρα το πιάτο και ανατριχιασμένη,( μπλιάχ!)  το πέταξα -αστραπιαία- μές στα σκουπίδια!

-Έπαθα σοκ, το πιστεύεις;

-Χαχα το πιστεύω, καλά να τα πάθεις, κοιλιόδουλη!

- Όπως τα λες, περιστέρι μου.
 Έκτοτε, όμως,  όποτε σκεφτόμουν να φάω μεζέ  σε σαρακοστές, η εικόνα του σκουληκιού, ζωντάνευε στο μυαλό μου, και   την έκοβε την όρεξη, χραπ!  με μια μεγάλη  μαχαίρα...

Το μικρό αυτό σκηνικό, έγινε η αρχή, προκειμένου  να σκεφτώ ότι ίσως   έπρεπε να προσεγγίσω  τη νηστεία, με  άλλη συνείδηση...

Λίγο μετά, "έτυχε" να διαβάσω στα ΝΕΑ  δισέλιδη συνέντευξη του καθηγητή Τριχόπουλου για την αξία της Μεσογειακής Διατροφής, την βασισμένη, σε ελαιόλαδο, ψάρι,  όσπρια, χόρτα, λαχανικά, φρούτα, μαύρο ψωμί, και ελίτσες.

-Περιφρουρεί την υγεία, αυτή η διατροφή,  μας προστατεύει από μύριες ασθένειες....

-Δεν είναι χαζομάρα, ούτε βλάβη για την υγεία ,  η νηστεία των Ορθοδόξων, ευθαρσώς  απεφάνθη  στη συνέντευξη ο καθηγητής απ' το Χάρβαρντ.

Έμεινα άναυδη!

-Κοτζαμάν καθηγητάρα, υπερθεμάτιζε επί του θέματος, και ποία ήμην, επιτέλους  - η κατίνα του  κερατά- που τη νηστεία, την "έφτυνα";

-Σου αξίζει, καλτάκα,  άλειμμα με πίσσα και πούπουλα! Ού!

- Καλέ, μη σμπρώχνετε! Δε θέλω "Ου!" Για Όνομααα!

 Το γνωρίζω!

Έχω μετανοήσει!

Έχω στουμπήξει το κεφάλι μου σε μαύρους  τοίχους  μεταμέλειας.

Έχω γράψει εκατό φορές σε τετράδιο τη φράση:

"Η νηστεία φέρνει  μεγάλη ευλογία.
Η νηστεία φέρνει  μεγάλη ευλογία.
Η νηστεία φέρνει  μεγάλη ευλογία.
 Όποιος δε νηστεύει καταντάει  φύτουλας.
 Όποιος δε νηστεύει καταντάει  φύτουλας.
 Όποιος δε νηστεύει, σκάβει τον τάφο του, με τα δόντια του,
όπερ μη γένοιτο, αδελφοί,
μη γένοιτο,
μη γένοιτο!"
....................................................................

Απ' το σοφό κύριο Τριχόπουλο κατάλαβα ότι η νηστεία δεν ήτο τρίχα, ήτο τριχιααααά, που αν την έπιανα, θα ανέβαινα από τα βάθη του πηγαδιού της αγνωσίας μου, σε μια επιφάνεια φωτισμού και δυνάμεως.... κατάλαβα έστω και αργά,  ότι νηστεύοντας, περιφρουρώ την υγεία μου
ότι δεν μαζοχίζομαι μάταια- όπως φανταζόμουν μες στη βαθιά λαιμαργία που με έδερνε με δέκα ζαχαρωμένα μαστίγια.

Κατάλαβα ότι είμαστε φτιαγμένοι όπως ένα αυτοκίνητο, από κάποιον  σούπερ κατασκευαστή, που γράφει και ο Λιούις.

Και ο Κατασκευαστής, και μόνον ο Κατασκευαστής, γνωρίζει αυτός, καλύτερα από τον όποιον άλλον, τι πρέπει  το αμαξάκι  που έφτιαξε, να "τρώει" για να κρατιέται σε άριστη  κατάσταση, ώστε  να μην αχρηστευτεί να μη  καταντήσει- συντόμως-  σαράβαλο...

Μετά, λοιπόν, απ' τα δυο αυτά σκηνικά, με κατάφερε το Πνεύμα του Θεού, να επαναθεωρήσω   την πρακτική του σεβασμού  της νηστείας...

Ωστόσο, τα παιδιά μου, αρνιόμουν να τα νηστέψω, τάχα ότι  μπορεί να  αρρωσταίναν.

-Πόσο ολιγόπιστη υπήρξα.

-Απερίγραπτα  άφρων!

Μέχρι πριν λίγα χρόνια φοβούμουν να τα νηστέψω τα τέκνα μου...

Τα άφηνα να τρών' ό,τι αηδίες, και  όποτε  επιθυμούσαν...και δεν είχα τύψεις,  για το τι   ζημιά  μπορεί να τους έκανα.

Πίστευα τους παιδίατρους.

-Μούτζες και τύφλες!

-Ο Κυριούλης που έδωσε την εντολή της νηστείας ίσως υπήρξε  υπερβολικός, συλλογίζομουν...
-Χαίρε αγνωσίας, ολιγοπιστίας  και εγω-κεντρισμού, βάθος αμέτρητον!
.............................................................................................................................................

Μέ τα μυαλά στα κάγκελα, εβάδιζα επί του θέματος μέχρι που   παραβρέθηκα σε  ημερίδα καρδιολογική που διεξήγαγε το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου στην Πάτρα.

Εκεί άκουσα  εισηγήσεις ειδικών γιατρών  σχετικά με την πρόληψη  καρδιοπάθειας.

Άκουσα πολλά και ενδιαφέροντα.

Και έμεινα άναυδη, όταν έμαθα ότι, πλέον, την σήμερον, οι καρδιολόγοι συνειδητοποίησαν , πως τίποτα δε χάνεται, όλα εγγράφονται και τα καλά και τα κακά επάνω στο σώμα μας, και  πλέον και οι θεράποντες έμαθαν, πως αυτά που τρώει το παιδί στα δύο χρόνια του, τα λιπαρότατα, του φτιάχνουν το έμφραγμα    στα τριάντα ή στα σαράντα τα χρόνια του...διότι όπως λέει και η Γραφή, "πάσα παράβασις και παρακοή, λαμβάνει ένδικον μισθαποδοσίαν" και διότι οι συνέπειες των επιλογών και των πράξεών μας, μπορεί να καθυστερούν να φανούν, αλλά...ουδέποτε λησμονούνται ή χάνονται...

Όταν άκουσα και αυτά, ευλαβικέ αναγνώστη, λυπήθηκα μέσα μου- μέχρι το Θεό λυπήθηκα- και έφυγα απ' την ημερίδα, μουτζώνοντας νοερά εμαυτήν, και με τα δυο μου χεράκια...

Πήρε, δυστυχώς πολύν  καιρό, περιστέρι μου,  μέχρι να καταλάβω πως  η υπακοή στην Εντολή της εκκλησιαστικής νηστείας, που από τον ίδιο τον Αναστημένο  Κύριο, τους Αγίους Αποστόλους και τις μεγάλες και θεοφώτιστες Οικουμενικές Συνόδους θεμελιώθηκε,  θεράπευε και το σώμα σε τούτο τον αιώνα και θωράκιζε με τη Χάρη,  την ανθρώπινη ψυχή,  για τη Ζωή την Αιώνια...


Σαλογραία

Ο σταθμάρχης(τραγούδι) χαμογελαστή αφιέρωση σε όσους ταξιδεύουν

Μου πήραν τον ήλιο μου αλλά εγώ θα τον βρώ-Νικ.Βρεττάκος

Στη φωτό ο Στέφανος, από το πρόσφατο ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη. Δίπλα, μια φίλη.

Η εν Θεώ ζωή μας-Άντονυ Μπλουμ

Πολυαγαπημένο

πήρε πολλά χρόνια απ'τη ζωή μου, μέχρι να καταλάβω, ότι ο Θεός είναι Πρόσωπο, που βρίσκεται και μέσα μας και απέξω μας.
Αυτή η συνειδητοποίηση, ότι δηλαδή, βρίσκεται και μέσα μας και απέξω μας ταυτόχρονα, ήταν από τις πιο σοκαριστικές επιγνώσεις που απέκτησα μέχρι τα σήμερα.

Το κείμενο που ακολουθεί εκφράζει με εύστοχο  τρόπο, αυτό που θα ήθελα να σου εξηγήσω επί του θέματος.
Αν θες, το διαβάζεις και συνεχίζουμε προσεχώς την κουβέντα.

Σε φιλώ και εύχομαι ύπνον ελαφρύ, γεμάτον δύναμη, παρηγοριά, χαρά και ειρήνη!

Σαλογραία
..........................................................................................................
Από το βιβλίο "Η εν Θεώ ζωή μας"(Εκδόσεις "Εν Πλώ")

Ο Χριστός γνωρίζεται ως ένα συμβάν της ιστορίας.
Στέκεται απέναντί μας, κατά πρόσωπο.
Είναι κάποιος που δεν ταυτίζεται με το δικό μου "εγώ"ή με κάποιο συλλογικό "εμείς", ακριβώς όπως και  καθένας από εμάς δεν ταυτίζεται με το "εγώ" κάποιου άλλου ή κάποιας άλλης.

Ο Χριστός επομένως-όχι με κάθε τρόπο, αλλά κατά κάποιο τρόπο-είναι για μας "έξωθεν".

Η γνώση μας γι Αυτόν είναι γνώση που μπορεί να συγκριθεί με τη γνώση που αποκομίζουμε από κάθε άλλο συμβάν της Ιστορίας.

Μπορούμε να αντιδιαστείλουμε τον εαυτόν μας από Εκείνον.
Μπορούμε να τον αποδεχτούμε ως Θεό μας, ή να Τον αρνηθούμε.
Μπορούμε να πιστέψουμε στα λόγια Του ή να απιστήσουμε σ' αυτά.
Μπορούμε να τον αγαπήσουμε  ή να τον αντιπαθήσουμε.

Δεν ισχύει το ισχύει  το ίδιο, όμως, με το Άγιο Πνεύμα, διότι το Άγιο Πνεύμα γίνεται αντιληπτό από μας, μόνο εντός της εμπειρικής  μας σφαίρας, κατά τον ίδιο τρόπο που και  ο άνεμος είναι μια βεβαιότητα της εμπειρίας μας, όχι μια βεβαιότητα αντικειμενικής γνώσης.

Συνεπώς, η μόνη μας γνώση για το Άγιο Πνεύμα είναι η εμπειρία.

Και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που στο Ευαγγέλιο του Μάρκου αναφέρεται ότι, μολονότι κάθε βλασφημία εναντίον του Χριστού μπορεί να συγχωρεθεί, η βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος όχι.

Ο Χριστός μπορεί να παρερμηνευτεί.
Μπορεί να μην τον αναγνωρίσουμε.
Μπορεί να κρίνουμε λανθασμένα.

Όμως  δε μπορούμε να αρνηθούμε κάποια εμπειρία μας που συνδέεται με το Άγιο Πνεύμα, διότι είναι δική μας εμπειρία.

Αnthony Bloom

( "Η εν Θεώ ζωή μας"από τις εκδόσεις "Εν Πλώ")

Το νερό και η ευχαριστία- ποίηση-Νικ.Βρεττάκος

Το νερό και η ευχαριστία

Ήπια και πότισα δάση και γέμισα στέρνες.

Το νερό σου περίσσεψε-
                                       Τα ποτάμια του σύμπαντος,

δεν έχουνε κοίτες. Βυθίζονται. Τρέχουνε

μες από σένα.
                                Αν μπορούσες να υπάρχεις

έναν αιώνα μετά, τότε θά βλεπες πώς

το φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο

                    έγινε άστρο.

Νικ. Βρεττάκος

Φέρτε μου το Θεό, θα συννενοηθώ αμέσως-Οδ.Ελύτης

Φέρτε μου το Θεό, θα συννενοηθώ αμέσως.
Με τους ανθρώπους είναι το δύσκολο!

Οδ. Ελύτης

Χαλασιά μου-και τι θες, ψυχούλα μου, να βγαίνεις στο δρόμο, όταν έχει πορείες;

Χαλασιά μου

Επειδή το παιδί μας δεν είχε τα προσόντα να γίνει ραββίνος είπαμε, ας γίνει- τ ο υ λ ά χ ι σ τ ο ν γιατρός!

Περιστεράκι μου

Λαός που δε σέβεται,  την πατρίδα, τη θρησκεία και τη γλώσσα του είναι καταδικασμένος σε καταστροφή.

Πολύ συνοπτικά θα σου αναφέρω,  κουβέντα που  είπε-πριν χρόνια- ο κολλητός μου.

Βρισκόταν  στην Αμερική - σε  συνάντηση επιστημόνων.
Εκεί γνωρίστηκε με  ζευγάρι ευγενέστατων, καλλιεργημένων Εβραίων.

Μιλώντας για το γιό τους, του δήλωσαν:

-Εμείς επιθυμούσαμε διακαώς να γίνει το παιδί μας, ραββίνος, αλλά...επειδή δεν είχε τόσα  προσόντα για ραββίνος, επιλέξαμε την αμέσως πιο κάτω επιλογή και, τον κάναμε τουλάχιστον γιατρό!
........................

Στην Ελλάδα, αργότερα, θυμάμαι με πόνο,  νεαρό συμπαθή, που μου εκμυστηρεύτηκε:

-Θα προσπαθήσω να γίνω έμπορος, ή όποια άλλη δουλειά θα  μου δίνει λεφτά.

Αν αποτύχω,  όμως, θα πάω και θα  γίνω... παπάς!

.........................
-Κατάλαβες, τώρα, γιατί οι Εβραίοι προκόβουν, ενώ τους Έλληνες,  μας πήρε ο Ακατονόμαστος και μας έχει σηκώσει;

Σαλογραία

Εντυπώσεις από ταξίδι στην Κίνα...

Το Ταξίδι στην Κίνα
του Εμμανουήλ




Πεκίνο: Ανάκτορα

720.000 τμ. Δέος και φόβος μπροστά στο απέραντο, στο απόλυτο μηδέν που κρύβεται

πίσω του. Μπαίνεις από την βόρια είσοδο. Πίσω σου ένας λόφος προστατεύει από

τον βορά, σύμφωνα με το Φένγκ Σούι. Το δέος αρχίζει να υποχωρεί μπροστά σε ένα

απέραντο που χρειάζεται προστασία. Μέσα η αρχιτεκτονική έχει απόλυτη αρμονία και

μικρό ύψος σε σχέση με την επιφάνεια του συγκροτήματος Οι γραμμές λιτές,

ξεπερνούν τον κτήτορα. Το δέος, ο φόβος, αρχίζουν να συνυπάρχουν με την

αγαλλίαση. Το απέραντο περατώνεται, ξεπερνιέται, όχι προς το απόλυτο μηδέν αλλά

προς στην απρόσωπη θαλπωρή της ουράνιας αρμονίας. Το πέρασμα από τον φθαρτό

γιγαντισμό της οικοδομής στην άφθαρτη αρμονία εγκαθιστά στο αρχιτεκτόνημα το

αληθεύειν που, σαν κίνηση από την λήθη στην αλήθεια, το καθιστά έργο τέχνης.

Οκόσμος που διανοίγει η αλήθεια του έργου είναι κόσμος υποταγής, υποταγής στον

αυτοκράτορα, υποταγής στην ουράνια αρμονία.

Όμως η απεραντοσύνη δεν επιτρέπει να βρεις τον άλλον, η απόλυτη αρμονία δεν

επιτρέπει την αβεβαιότητα της σχέσης. Απαγορευμένη η Πόλις.



Πεκίνο: πλατεία Τιεν-Αν-Μεν

Η μεγαλύτερη του κόσμου. Τα κτίρια της κυβέρνησης δεν έχουν αρχιτεκτονική

αρμονία. Είναι όμως χαμηλότερα από το ψηλότερο κτίριο της Απαγορευμένης Πόλης.



Πεκίνο: Μεγάλο Τείχος

Μόνο αν έχεις δει την Απαγορευμένη Πόλη έχεις κουράγιο να σταθείς μπροστά στο ότι

πιο γιγαντιαίο έχει φτιάξει ο άνθρωπος. Ίσως τότε να το δεις να αγκαλιάζει τις

κορυφογραμμές και τα διάσελα όσο φτάνει το βλέμμα, να περατώνεται γινόμενο

πέρασμα μεταξύ γης και ουρανού, να υποτάσσεται ανυπότακτο.


Πεκίνο: οδός Βανγκφουτζίνγκ

O Καρτιέ καταλαμβάνει τετράγωνο. Παρακάτω η αντιπροσωπία της Λαμποργκίνι.
Οιφωτισμοί έντονοι και αταίριαστοι Κόσμος πολύς φορτωμένος με ψώνια.
Καθέτως τοστενό της παραδοσιακής νυκτερινής αγοράς.
Τα σουβλάκια από σκορπιούς, αστερίες,νυχτερίδες (άφθονες στον νυκτερινό ουρανό).
Ότι κινείται τρώγεται.

Πεκίνο: οδός Βανγκφουτζίνγκ, πρώτη παράλληλος

Σχεδόν μεσάνυχτα. Άνδρες και γυναίκες σκάβουν σε ένα γιαπί για το νέο εμπορικό κέντρο.



Πεκίνο: τύμβοι της δυναστείας Μίνγκ

Σαράντα τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η νεκρική πομπή περνάει τα επτά χιλιόμετρα του

Δρόμου των Πνευμάτων και καταλήγει στο χώμα.

 Ο τάφος του αυτοκράτορα βαθιά μέσα στο γη.

Πεκίνο: οδός Γκούι Γιε

Δρόμος γεμάτος εστιατόρια, με κράχτη και παρκαδόρο. Τα Χ5 και τα Καγιέν

παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο, φάτσα.

Πεκίνο: ναός των Λάμα

Μοναστήρι και κέντρο του βουδισμού.

Τρεις Βούδες αντιστοιχούν στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο μελλοντικός φτιαγμένος σε κορμό δέντρου 18 μέτρων που το  έσυραν από το Θιβέτ.

Πεκίνο: σε ένα εστιατόριο

Η καθώς πρέπει κυρία με τα πολύ καλά αγγλικά μας πιάνει την κουβέντα.

 Με υπερηφάνεια μας λέει ότι ο γιος της σπουδάζει στην Αμερική.



Πεκίνο: Χουτόνγκ

Οι παλιές γειτονιές, όσες για την ώρα γλύτωσαν την μπουλντόζα. Τα χαμόσπιτα ίδια.

Οι αποστάσεις ανύπαρκτες. Οι άνθρωποι ζούνε ο ένας πάνω στον άλλο. Εγγύτητα

ασφυκτική. Ιδιωτικός χώρος, χώρος περισυλλογής, δεν φαίνεται να υπάρχει.

Ηετερότητα μοιάζει να χάνεται στον γιγαντισμό της νέας πόλης και να συνθλίβεται στον συνωστισμό της παλιάς.



Πεκίνο - Ντατόγκ: στο τραίνο

Οι Κινέζοι συνεπιβάτες μας προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Η κυρία είναι

δασκάλα. Ο γιος της μαθαίνει γιαπωνέζικα. Την Σιλά (Ελλάδα στο κινέζικα) την ξέρουν.



Ντατόγκ: πόλη με ορυχεία κάρβουνου

Το ξενοδοχείο έχει ένα μεγάλο κήπο με αναγεννησιακά αγάλματα από γύψο και

διάφορα συντριβάνια. Απέναντι η λέσχη του Λαϊκού Στρατού, με πλαστικά φυτά και

λιμνούλες, ανοικτή για όλους. Οι σερβιτόροι σερβίρουν με στολές παραλλαγής.



Χουνιάν: Κρεμαστός Ναός

Σε λεπτούς ξύλινους πασσάλους στηρίζεται το κτίριο στο σχεδόν κάθετο φαράγγι σε

ύψος 75 μέτρων. Στην ίδια μικροσκοπική αίθουσα κάθονται ο Κομφούκιος, ο Βούδας

και ο Λαοζί (ιδρυτής του Ταοϊσμού) συμπροσκυνούμενοι από τους ντόπιους.

Φαίνεται να δέχονται τα πράγματα όπως είναι, όπως τα δίνει η παράδοση. Δεν τους νοιάζει

ποιος από τους τρεις έχει δίκιο.

Χουνιάν: στο μικρό εστιατόριο της κωμόπολης

Τρώνε οι αρχές, ο αστυνομικός και οι αξιωματικοί του γειτονικού στρατοπέδου. Δίπλα

τους μαυρισμένοι από τον ήλιο εργάτες. Παντού τραπεζομάντιλα



Ντατόγκ: κέντρο

Οι νέες κατοικίες-ουρανοξύστες, ολόιδιοι. Αδύνατο να αναγνωρίσει κανείς το

διαμέρισμα του από μακριά. Τοπίο εφιαλτικό το σούρουπο. Οι κάτοικοι

συγκεντρωμένοι στην μεγάλη πλατεία τραγουδούν. Η ποικιλία τόνων της γλώσσας

προσπαθεί να στολίσει το μπετόν.



Ντατόγκ: σπηλιές του Γιουνγκάνγκ

Ο τεχνίτης ανέβηκε στον βράχο και άρχισε να σκαλίζει ένα άνοιγμα. Όταν βρέθηκε

αρκετά μέσα στο εσωτερικό άρχισε να κινείται προς τα κάτω σμιλεύοντας στο

κατέβασμα το άγαλμα του Βούδα. Όταν έφτασε κάτω σκάλισε μια δίοδο προς τα έξω.

252 σπηλιές με 51.000 αγάλματα του Βούδα σε όλα τα μεγέθη, από 17 μέτρα μέχρι 2

εκατοστά. Το άγαλμα αναδύεται από την συμπαγή μάζα του βράχου όχι για να βγει

έξω μα για να μείνει μέσα της. Ανοίγει έναν κόσμου μικρό, ακίνητη φυσαλίδα στον

παγωμένο ωκεανό της μάζας του βράχου. Η υπέρβαση του κόσμου αυτού οδηγεί μόνο

στην απρόσωπη αιωνιότητα της ατάραχης μάζας.



Κάπου στην επαρχία Σαανσί: κοιτώντας τα χωράφια από το τραίνο

Οι τάφοι των προγόνων δεν είναι σε νεκροταφείο αλλά σκορπισμένοι παντού,

ανακατεύονται με τους ανθρώπους που καλλιεργούν την γη. Η αιώνια απουσία βγάζει

την γη από την χρηστικότητα, την φανερώνει σαν γη των προγόνων.



Σιάν: αρχαιολογικό μουσείο

Υποδειγματικό, με ευρήματα από όλη την πορεία αυτού του πανάρχαιου πολιτισμού.



Σιάν: φυτοφαγικό εστιατόριο σε καλή συνοικία

Θαμώνες πιστοί Βουδιστές και μοναχοί. Τα ακριβά τζιπ καταλαμβάνουν το πεζοδρόμιο.

Ο χρυσός ανακλιμένος Βούδας, ο εισερχόμενος στην νιρβάνα, κοσμεί το παρμπρίζ ενός Καγιέν.



Σιάν: Πήλινος Στρατός

8000 πήλινοι στρατιώτες συνοδεύουν τον πρώτο αυτοκράτορα στο τάφο του, όλοι

διαφορετικοί μεταξύ τους. Κάθε ένας πιστό αντίγραφο ενός πραγματικού στρατιώτη.

Ο αυτοκράτορας δεν ήθελε να πάρει μαζί του μόνο αριθμούς.



Τσοντσίν: η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου

32 εκ. κάτοικοι, 500 χιλιόμετρα διάμετρος, 8 ώρες χρειάζονται από την μια άκρη μέχρι την άλλη.



Ποταμός Γιανγκτσέ: Φενγκντού

Η στάθμη του ποταμού ανέβηκε εκατό σχεδόν μέτρα μετά το πέρας του τεράστιου

φράγματος των Τριών Φαραγγιών αφανίζοντας αρχέγονες κοιτίδες πολιτισμού. Ανάμεσα

τους η νεκρόπολη του Φενγκντού. Σώθηκε μόνο το ψηλότερο σημείο, η πύλη της

κόλασης. 75 ναοί, Βουδιστικοί και Ταοιστικοί μαζί, είναι στην περιοχή, περιβάλουν την

κόλαση. Η αναπαράσταση της κόλασης μοιάζει με αντίγραφο της δυτικής, έχει όλον

τον γνωστό εξοπλισμό. Λείπουν όμως τα καζάνια και οι φουφούδες, η κινεζική κόλαση

είναι τόπος (κατα)ψύξεως.



Ποταμός Γιανγκτσέ: γεύμα στο πλοίο

Οι Κινέζοι συνταξιδιώτες μας τρώνε πολύ γρήγορα. Φεύγουν για να ασχοληθούν με

κάτι, να παίξουν Μαγιάνγκ (παιχνίδι σαν σκάκι), να πάρουν φωτογραφίες, να δουν

βίντεο. Οι υπόλοιποι μένουμε για να συζητήσουμε, να αναλύσουμε ότι είδαμε.

Η Κινέζα της Αυστραλίας δίπλα μας πήγε ένα χρόνο στην γενέτηρά της, την Σανγκάη, και

ξαναέφυγε. Δεν άντεξε τον γρήγορο ρυθμό.



Ποταμός Γιανγκτσέ: παγόδα Σιμπάο Ζάι

Φτιαγμένη από ξύλο χωρίς ούτε ένα καρφί γέρνει για να στηριχτεί στον βράχο στο

ψηλότερο σημείο της περιοχής. Ο θρύλος λέει πως από μια μικρή τρύπα έβγαινε ρύζι

αρκετό να θρέψει τους μοναχούς. Όταν κάποιος μεγάλωσε την τρύπα για να βγει πιο

πολύ ρύζι ώστε να το πουλήσει το ρύζι σταμάτησε να βγαίνει. Στην βάση το άγαλμα

του Βούδα, παραπάνω το άγαλμα του κυβερνήτη που αυτοκτόνησε μαζί με την έγκυο

γυναίκα του αρνούμενος να υποταχθεί σε ξένη διακυβέρνηση.

Το ιερό, η θυσία, ο θρύλος, η μορφή, η θέση, είναι οι πυλώνες που στήριζαν το έργο στην αλήθεια.

Όμως ο κόσμος που διάνοιγε αυτή η αλήθεια, ο κόσμος των μετόχων της, είναι τώρα

βαθιά κάτω από τα θολά νερά του ποταμού. Το φράγμα των Τριών Φαραγγιών

μετέτρεψε τον ποταμό σε χείμαρρο λήθης. Το μικρό ημικυκλικό φράγμα που

προστατεύει την παγόδα από την ανεβασμένη στάθμη δεν προστατεύει παρά μόνο ένα

τουριστικό αξιόθεατο, ένα ακριβό μπιμπελό.



Ποταμός Γιανγκτσέ: κρεμαστά φέρετρα

Οι αρχαία φυλή των Μπα δεν έθαβε τους νεκρούς της. Τα φέρετρα κρεμιόταν σε

χαράδρες στο πιο ψιλό σημείο. Το φέρετρο και ο πλούτος έχουν την ίδια λέξη.



Ποταμός Γιανγκτσέ: φράγμα των Τριών Φαραγγιών

Το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό έργο του κόσμου. Ντόπιοι και ξένοι τουρίστες παίρνουν

μανιακά φωτογραφίες. Το πούσι της τροπικής ζέστης καλύπτει σχεδόν τα πάντα, σαν  να θέλει να

 κρύψει την νέα αλήθεια, την αποκάλυψη του ποταμού σαν γιγάντιο απόθεμα νερού, σαν απόθεμα

 υδραυλικής πίεσης.

Το απόθεμα απαιτεί πέντε  δεξαμενές για να γεφυρωθούν τα 100 μέτρα διαφορά ύψους από τα διερχόμενα πλοία, τις μεγαλύτερες του κόσμου.

Το απόθεμα απαιτεί ένα καινούργιο ανελκυστήρα

πλοίων, τον μεγαλύτερο του κόσμου. Το απόθεμα απαιτεί έναν νέο υπόγειο σταθμό

παραγωγής ρεύματος, τον μεγαλύτερο του κόσμου. Απαιτεί τεράστιο δίκτυο μεταφοράς

ρεύματος, αδηφάγους καταναλωτές. Η υποταγή στις απαιτήσεις του απόθεματος είναι

ο δρόμος που διανοίγει η νέα αλήθεια, ο δρόμος που οδηγεί στον μεγάλο καταναλωτή,

την Σανγκάη.



Σανγκάη: Πουντόγκ (ανατολικά του ποταμού Που)

Οι ουρανοξύστες συναγωνίζονται στο ύψος. Πρώτος ήταν ο Οριένταλ Πέρλ, το

παρατηρητήριο στα 350 μέτρα. Τον ξεπέρασε το κτίριο Γιν Μάο, το παρατηρητήριο στα

366 μέτρα.

Ξεπεράστηκε και αυτό από το κτίριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Κέντρου,

το παρατηρητήριο στα 474 μέτρα.

Θα ξεπεραστεί και αυτό από τον υπό κατασκευή

Πύργο της Σανγκάη, το παρατηρητήριο στα 565 μέτρα. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων

προσπαθεί με αλλόκοτα σχήματα να προσδώσει ετερότητα στα κτίρια. Η απόληξη του

ενός μοιάζει με άνθος λωτού, του άλλου με ανοιχτήρι από μπουκάλι. Το τερατώδες

ύψος όμως δεν κρύβεται. Ο αριθμός καταπίνει την ψευδο-ετερότητα, ο αριθμός που θα

τον καταπιεί ο μεγαλύτερος αριθμός.



Σανγκάη: Maglev (Magnetic Levitation Train)

Η μοναδική γραμμή στον κόσμο του πανάκριβου μαγνητικού τραίνου.

Οι  γραμμές-μαγνήτες είναι σε υπερυψωμένους πυλώνες. Το τραίνο μας πάει στο

αεροδρόμιο. Κανείς δεν κοιτάει έξω. Όλοι κοιτούν την ένδειξη της ταχύτητας: 301 χλμ

την ώρα. Σε 7 λεπτά διανύσαμε τα 30 χλμ μέχρι το αεροδρόμιο. Αυτό ήταν λοιπόν;

Το  301 είχε είδη καταποθεί από την προσμονή του 302.



Σανγκάη: Πουσί (δυτικά του ποταμού Που)

Πεζόδρομος Ναντζίγκ Λου, γεμάτος πολυκαταστήματα. Η λαοθάλασσα είναι εκεί κάθε

μέρα από το πρωί μέχρι τις δέκα το βράδυ. Ψωνίζουν ασταμάτητα. Ανάμεσα στους

ουρανοξύστες οι παραδοσιακές συνοικίες. Σαν τα Χουτόνγκ του Πεκίνου μόνο ακόμη

πιο στενά, πιο στριμωγμένα. Οι κάτοικοι κάνουν ακόμη παραδοσιακά επαγγέλματα,

πουλάνε τα πάντα. Μέχρι γρύλους για κατοικίδια. Ζουν με το όνειρο της αντιπαροχής,

της μεταστέγασης σε διαμέρισμα κάποιου μελλοντικού ουρανοξύστη.



Σανγκάη: διεθνής έκθεση EXPO 2010

Όλες οι χώρες του κόσμου έχουν περίπτερα σε έναν χώρο αχανή. 600.000 επισκέπτες

ήλθαν μόνο την μέρα που πήγαμε εμείς. Τα περίπτερα των ασιατικών χωρών τεράστια.

Από τις 5 το πρωί η ουρά έξω από το περίπτερο της Κίνας. 5 ώρες αναμονή για το

περίπτερο της Ιαπωνίας. Σύνθημα του δήμου της Σανγκάη: “Better city better life”.

Τα ευρωπαϊκά περίπτερα σε άλλη μεριά, μικρότερα.

Οι τοίχοι του ελληνικού περιπτέρου πρόχειρα καλυμμένοι με πανό που γράφουν:

“Polis the living city”. Λανθάνει η γλώσσα, το εσωτερικό δεν έχει σχέση με τη

επιγραφή. Η επιγραφή όμως μένει. Η συνάθροιση ακοινώνητων ατόμων που είναι το

νεωτερικό σίτι ζει όταν γίνει πόλις, δηλαδή συνάντηση, κοινωνία σχέσεων.



Ποταμός Λι στην επαρχία Γκουανσί: ο βαθύ νότος

Νομίζεις ότι είσαι σε άλλη χώρα. Τα ψαροχώρια δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει. Οι

υδροβούβαλοι βόσκουν στις όχθες. Το ψάρεμα γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο,

χρησιμοποιώντας εκπαιδευμένους κορμοράνους. Στο τέλος της διαδρομής η μικρή

τουριστική πόλη Γιάνγκσουο μέσα σε κοιλάδες περιτριγυρισμένες από καρστικούς

σχηματισμούς που κάνουν το τοπίο σουρεαλιστικό.



Γιανγκσούο: 15η μέρα του 7ου φεγγαριού

Μέρα λατρείας των προγόνων. Σε ένα πεζοδρόμιο, ανάμεσα από δύο τζιπ, μια

ηλικιωμένη γυναίκα καίει θυμίαμα και απλώνει λίγο ρύζι, να μην πεινάσουν οι ψυχές.



Επαρχία Γκουανσί: Λόνγκσεν

Ορεινά χωριά. Ανέπαφα. Οι άνθρωποι έχουν φυτέψει ρύζι στις απότομες πλαγιές

δημιουργώντας βαθμίδες, μοιάζουν με σπονδυλική στήλη φανταστικού δράκου.

 Οι   γυναίκες της φυλής που τα κατοικούν δεν κόβουν ποτέ τα μαλλιά τους. Στην τεράστια

πλεξούδα που έχουν τυλίξει γύρω από το κεφάλι τους έχουν πλέξει και τα μαλλιά

κάποιου προγόνου τους.



Χόνκ Κόνγκ

Τα θαλασσινά από την Αυστραλία, η άμμος στην παραλία από το Χαινάν, τα κρασιά

από το Μπορντό. 36 τετραγωνικά η κατοικία μιας οικογένειας, ένα τετράγωνο ο Λουί

Βιτόν. 40 χλμ η μεγαλύτερη διαδρομή για τις Φερράρι. Στο Σόχο το γκέτο των

Ευρωπαίων. Το ελληνικό εστιατόριο στην οδό Έλγιν.

Είναι αυτό που θέλει να γίνει η Κίνα.

Είναι αυτό που δεν πρέπει να γίνει η Κίνα.

Το αντί-μετρο.

Εμμανουήλ

Το απλό μεγαλείο της ζωής...Φωτό Μάριου

"Μέσα του όμως, ένα ξεχασμένο και σιωπηλό μέρος , το οποίο δε διαφέντευε η λογική....κατάφερε να υψώσει τη φωνή του.

Ήταν η τελευταία δροσοσταλίδα της αυγής σ' ένα ροδοπέταλο,
η καρδιά ενός τραγουδιού,
το χαμόγελο μιας ερωτευμένης κοπέλας,
το κελάρυσμα του ρυακιού,
το κάλεσμα των κορακιών.
Ήταν η θέρμη της φωτιάς σε μια χειμωνιάτικη νύχτα,
το χάδι των ανέμων στα μαλλιά του έφιππου πολεμιστή.
Ήταν το δυνατό ποτό,
το τρανταχτό γέλιο,
η μυρωδιά ρετσινιού στους κορμούς των ελάτων.


Ήταν το απλό μεγαλείο της ζωής..."

(Απ' το μυθιστόρημα "Ηλιοβασίλεμα στην Ατλαντίδα")

Μάριος Κουτσούκος

Το τραγούδι της ελπίδας-Βασιλική Λαβίνα-Γιάννης Μαρκόπουλος

Περιστεράκι μου...

Η χαρμολύπη, είναι στοιχείο έλλογης ύπαρξης, της ζωής ταυτόσημο.

Ποτέ δε θα μας λείψει, όσο αγωνιζόμαστε σ' αυτόν τον αιώνα- τον απατεώνα.

Μία, το κεφάλι της εγκόσμιας λογικής μας, θα βυθίζεται κάτω απ' τα νερά του εφάμαρτου άγχους, μία, θα προβάλλει  έξω απ' τα σκοτεινά ύδατα της από-γνωσης και, θα παίρνει ζωηφόρο  ανάσα ψυχικής ειρήνης.

Σημασία έχει
να υπομείνουμε άχρι θανάτου
φορώντας
το σωσίβιο
της εν τω Θεώ Πατρί, Ορθόδοξης  Πίστης,
ανασαίνοντας τον αέρα
της εν Αγίω Πνεύματι Ελπίδας 
θερμαινόμενοι
απ' τον ήλιο
της εν Κυρίω, Σταυρικής  Αγάπης,
ως να  φανούν  άγγελοί Του, φωτεινοί
οδηγοί, για την ευφρόσυνη  επιστροφή μας
στην Αιώνια Πατρίδα...

Σαλογραία

Με αφορμή τον Απόστολο Ανδρέα και το βιβλίο του κ. Μαρτίνη: "Οι άγιοι της Εκκλησίας των Πατρών"

 

Του Γιώργη Δ. Μαρκάκη

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες


Αξιότιμη οργανωτική επιτροπή των Πρωτοκλητείων

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση να συμμετάσχω
στην ομάδα των ομιλητών της αποψινής εκδηλώσεως.

Ομολογώ πως νιώθω μη ειδικός τόσο επί του συγκεκριμένου θεολογικού θέματος
όσο και επί της κριτικής ενός βιβλίου.

Μιας όμως και η καλοσύνη και η επιμονή του συγγραφέα, με οδήγησαν στη θέση αυτή, επιτρέψτε μου να διατυπώσω εν συντομία λίγες σκέψεις, τις σκέψεις ενός μη ειδικού που γεννήθηκαν
τόσο από την ανάγνωση του παρουσιαζόμενου βιβλίου όσο και με την ευκαιρία της αποψινής εκδηλώσεως.

Λίγες μόνο  ώρες, μας χωρίζουν απ' τον εορτασμό στην πόλη μας αλλά και στην οικουμένη
της μνήμης του πολιούχου της πόλεώς μας Αγίου Αποστόλου Ανδρέου.

Τα Πρωτοκλήτεια, ο κύκλος των εκδηλώσεων προς τιμή του, συμπεριλαμβάνει και την αποψινή παρουσίαση ενός βιβλίου αφιερωμένου στην τοπική αγιολογία.

Ξεκινώ λοιπόν με ένα μικρό σχόλιο στον όρο:

Όπως τονίζουν- τόσο ο συγγραφεύς στα Εισαγωγικά του
όσο και π. Νικόδημος ηγούμενος τη Ι.Μ. Χρυσοποδαριτίσσης Νεζερών- στον πρόλογο του βιβλίου,

αν κάποιο στοιχείο χαρακτηρίζει την εκκλησία αυτό είναι η υπέρβαση του τόπου προς χάριν της οικουμένης.

Με την έννοια αυτή η τοπικότητα και η οικουμενικότητα εμπλέκονται αλλά υπερβαίνονται σε ένα κοινό θαυμάσιο σχήμα.

Η εκκλησία ζει τοπικά με επικεφαλής τον μοναδικό σε κάθε τόπο επίσκοπο
(μια αλήθεια που επιτρέψτε μου να πω έχει ολίγον ξεχαστεί στις ημέρες μας)
αλλά κατανοεί τον εαυτό της, δρα και αισθάνεται οικουμενικά.

Έχει κανόνες που διατηρούν και υπερασπίζονται από έξωθεν επεμβάσεις την τοπικότητα
-υπό την έννοια μιας -σε κάθε τόπο- εκκλησιαστικής κοινότητας με τον επίσκοπο επικεφαλής
εις τόπον και τύπον Χριστού- αλλά και απευθύνεται στην οικουμένη
με την οποία αλληλεπιδρά μέσα στην αίσθηση του κοινού σώματος του Χριστού.

Με την έννοια αυτή οι άγιοι αποτελούν κοσμήματα, καυχήματα και αστέρες
ολόκληρης, της ανά την οικουμένη εκκλησίας
αλλά ταυτόχρονα η παρουσία των λειψάνων ή των τάφων τους στην κάθε τοπική εκκλησία
δίνει τη ζωντανή αίσθηση της παρουσίας και μεταμορφωτικής ενέργειας του Αγίου Πνεύματος
σε κάθε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

Χαρακτηριστικό είναι το αναφερόμενο από το συγγραφέα κ. Μαρτίνη στον πρόλογο
ότι η θεία Λειτουργία στην περίοδο των διωγμών, ετελείτο στον τάφο του μάρτυρα.

Οι παραπάνω σκέψεις, μας οδηγούν νομίζω να κατανοήσουμε τον τοπικό άγιο
όχι ως ένα είδος τοπικού καυχήματος υπεροχής και επιβολής

αλλά ως ένα δώρο της χάριτος στην τοπική εκκλησία
που με τη σειρά της το προσφέρει ως παράδειγμα ζωής , αλλά και ως λείψανο, στην ανά την οικουμένη εκκλησία.

Η όποια άλλη κατανόηση των πραγμάτων που καθιστά τους «τοπικούς» αγίους
είτε πηγή συλλογικού εγωισμού ( με παραδείγματα όπως η Ελλάδα είναι κατεξοχήν αγιοτόκος,
η Ρωσία ή η Κύπρος το ίδιο κ.λπ.) είτε εθνικό ή τοπικό φετίχ ή τέλος πηγή οικονομικών ωφελημάτων, πόρρω απέχει της εκκλησιαστικής κατανόησης των πραγμάτων.

Ένα δεύτερο σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ είναι ο τρόπος σύνταξης,  του υπό παρουσίαση βιβλίου:

Ο συγγραφεύς -όπως τονίζει και ο προλογίσας αυτό π. Νικόδημος-
δεν επιλέγει την εύκολη οδό της σύνθεσης ενός συναξαριστή με πιθανές ιστορικές ανακρίβειες
και με μοναδικό σκοπό την «οικοδομή» των πιστών.

Αντίθετα επιλέγει συνειδητά το δύσκολο δρόμο της ιστορικής έρευνας,
της χρήσης των υφιστάμενων πηγών και της παρουσίασής τους
με έναν -εκλαϊκευμένο ίσως αλλά πάντως με ιστορικές αξιώσεις- τρόπο.

Το κείμενό του, δεν αποκρύπτει ούτε καλύπτει με εύκολους τρόπους τα κενά ή τις δυσκολίες των πηγών. Η επιλογή αυτή μπορεί να το καθιστά περισσότερο δύσκολο στην ανάγνωση
οδηγεί όμως στη βεβαιότητα πως ό,τι περιλαμβάνει είναι επαρκώς τεκμηριωμένο και ελεγμένο.

Θα μπορούσε κανείς στο σημείο αυτό να εκφράσει την ένσταση της υποτιθέμενης αποδυνάμωσης,  του σκοπού του συγγραφέα μέσα από την εμφάνιση των αδυναμιών των πηγών.

Προσωπικά πιστεύω ότι η έντιμη αυτή οδός μόνο κέρδος μπορεί να προσπορίσει στην εκκλησία,
τόσο εντός της εκκλησιαστικής κοινότητος όσο και έναντι του κόσμου.
Και εξηγούμαι:

Η σύγχρονη κοινωνία είναι μια εκκοσμικευμένη κοινωνία,
στην οποία το μήνυμα της εκκλησίας αποτελεί ένα από τα πολλά αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα που κυκλοφορούν και το κοσμοείδωλό της , ένα από τα πολλά προτεινόμενα κοσμοείδωλα
-και πάντως σε καμιά περίπτωση το κυρίαρχο.

Σε ένα τέτοιο κόσμο η επιλογή συγγραφής συναξαρίων χωρίς ιστορική ακρίβεια
με μοναδικό σκοπό την υποτιθέμενη προβολή του Ευαγγελικού μηνύματος
και τον επιστηριγμό των πιστών αποτελεί τροχοπέδη στην προσπάθεια ακόμη και του καλοπροαίρετου μη χριστιανού να προσεγγίσει την εκκλησιαστική αλήθεια.

Οι υπερβολές και ανακρίβειες, που εύκολα εντοπίζονται και χρησιμοποιούνται απ' τους κακοπροαίρετους αναγνώστες στην εποχή μας, μπορούν να αποτελέσουν πρόσκομμα στη διάδοση της αλήθειας του ευαγγελίου θεωρούμενα ως «παραμύθια»,  που καθιστούν τέτοιο και ολόκληρο το μήνυμα της σωτηρίας.

Υπ' αυτή την έννοια είναι εξόχως σημαντικό να παραμένει ο συγγραφεύς εντός των ιστορικών πλαισίων, αφήνοντας φυσικά χώρο για τη μυστική δράση του Πνεύματος και την καλή αλλοίωση των πραγμάτων απ' τη θεία ενέργεια.
Αντίθετα η νόθευση των ιστορικών δεδομένων έστω και με καλή πρόθεση υπονομεύει το όλο εγχείρημα σε επικίνδυνο βαθμό.

Αλλά και ο εκκλησιαστικός χώρος βγαίνει -κατά τη γνώμη μου- κερδισμένος από μια τέτοια επιλογή.
 Όπως χαρακτηριστικά λέγει ο Βασ. Αδραχτάς στο άρθρο του "Μια νέα ανθρωπολογία της αγιότητας" που περιλαμβάνεται στον τόμο :Αγιότητα: Ένα λησμονημένο όραμα.

Η αγιότητα αντιμετωπίζει ορισμένης τάξεως προβλήματα και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας: ό πιστός ζει κι αυτός στην εποχή του, μαζί και μέσα στις ζυμώσεις και τις ανακατατάξεις της νεωτερικότητας.
Η εκκοσμίκευση, λοιπόν, ασκεί και σ' αυτόν την επίδραση της.
Ό άγιος δεν αποτελεί πια κάτι το οικείο και ανθρώπινο έχει τοποθετηθεί στη σφαίρα του υπερανθρώπινου, και γενικά πιστεύεται πώς ή εμφάνιση του, ανήκει στις δυνατότητες μιας άλλης εποχής, πού έχει πια παρέλθει ανεπιστρεπτί.
 Ή αγιότητα της παράδοσης δεν αποτελεί πια στόχο, αλλά μάλλον ψυχολογική αναπλήρωση των ελλείψεων πού θεωρούνται δεδομένες και ανυπέρβλητες.

Μια τέτοια θεώρηση ενδυναμώνεται και επισημοποιείται με κάθε μη τεκμηριωμένη, υπερβολική, –επιτρέψτε μου τον όρο- σχεδόν μαγική αντιμετώπιση του Αγίου

που τον διαχωρίζει τόσο απόλυτα από τον καθημερινό αγωνιζόμενο χριστιανό ώστε να τον οδηγεί:

1. Σε επίπεδο θελήσεως: στην άρνηση του αγώνα για την κατάκτηση της αγιότητος και

2. Σε επίπεδο κριτηρίων: σε μια διαστροφή της έννοιας του αγίου

αφού φτάνει να πιστέψει ότι άγιος είναι ο «αναμάρτητος»

και ταυτόχρονα ο ζων και ενεργών υπερφυσικές καταστάσεις και πράξεις αντίστοιχα.

Μετά όλα τα παραπάνω που θα μπορούσαν νομίζω να είναι το θέμα μιας μακράς
αλλά πάντως εποικοδομητικής συζήτησης δεν μπορώ παρά να επαινέσω για μια ακόμα φορά
την επιλογή του κ. Μαρτίνη για τον τρόπο συγγραφής του βιβλίου του.

Έρχομαι τώρα στο τρίτο και τελευταίο σημείο που θα ήθελα να θίξω.
Σε μια εκδήλωση με θέμα τους τοπικούς αγίους, στο τέλος μιας σειράς εορταστικών εκδηλώσεων
με αφορμή την εορτή του Πρωτοκορυφαίου αποστόλου το ερώτημα προβάλλει αμείλικτο:

Προάγει η εποχή μας, η παιδεία μας, η πόλη μας, η τοπική εκκλησία μας το ανθρωπολογικό πρότυπο του αγίου;

Κατανοεί και στη συνέχεια μεταφράζει στους όρους,  του τώρα και του εδώ, την ουσία της αγιότητος και την προβάλλει με τρόπο πειστικό, ειλικρινή και εφικτό στους πιστούς της,  ώστε να τους παρακινήσει να την ακολουθήσουν;

Δρα η εκκλησία μας, η ενορία μας η οικογένεια μας, εμείς ο καθένας χωριστά με τις προτεραιότητες που επιτάσσει μια τέτοια επιλογή;

Και αν όχι, τότε ποια σημασία έχουν τα Πρωτοκλήτεια, η συγγραφή ή η παρουσίαση βιβλίων σχετικά με την αγιότητα ή η θεωρητική ενασχόληση με το θέμα αυτό;

Κατανοούμε στη σημερινή εποχή της κρίσεως,  την άμεση προτεραιότητα αύξησης του αριθμού των αγίων, την αύξηση της έντασης του πεδίου αγιότητος στον τόπο μας, στην πατρίδα μας στην εκκλησία μας;

Είναι αυτό το πρώτο αν όχι το μοναδικό μέλημά μας;
Η παρουσία του επισκόπου ανάμεσά μας, μάς δίνει τη δυνατότητα να συζητήσουμε μαζί του αυτό το καυτό αλλά πρωταρχικό θέμα.

Εμένα επιτρέψτε μου, να κλείσω με ένα απόσπασμα απ' τους αδελφούς Καραμαζώφ

«Ας είμαστε εμείς αμαρτωλοί, ας κολυμπάμε στο ψέμα, κι ας μας τριγυρίζει ό πειρασμός.

Κάπου σ' αυτόν τον κόσμο, σε κάποιο μέρος υπάρχει ένας "Άγιος.
Αυτός ζει μέσα στην αλήθεια, πάει να πει πως δεν πεθαίνει η αλήθεια στον κόσμο κι έτσι θα 'ρθει κάποτε και σε μας και θα ξαναδοθεί σ' όλους τους ανθρώπους, όπως μας είναι υπεσχημένο...

Ένας μονάχα Άγιος, για να είναι Άγιος, έχει στην καρδιά του το μυστικό της αναγεννήσεως όλων των ανθρώπων, έχει κείνη τη δύναμη, που θα θεμελιώσει επιτέλους την αλήθεια στον κόσμο, και θα γίνουν όλοι άγιοι και θ' αγαπάει ό ένας τον άλλο και δε θα υπάρχουν ούτε πλούσιοι ούτε πτωχοί, ούτε αλαζόνες ούτε ταπεινοί, μα θα 'ναι όλοι σαν παιδιά του Θεού και θα 'ρθει ή αληθινή βασιλεία του Χριστού». (Φ. Ντοστογιέφσκι, Αδελφοί Καραμαζώφ, Α', σελ. 36-37).
............................................................
 Είναι ένας ύμνος της αγιότητας ο εσχατολογικός θρίαμβος της αγιότητας, της απαστράπτουσας τον θρίαμβο της Αναστάσεως.

Γιώργης Δ. Μαρκάκης

Εντολή-(ποίηση)Αλεξανδρεύς

Εντολή




Δεν ξέρω τι θα γράφει αυτό το ποίημα.

Ξέρω μονάχα πώς θα τελειώνει:

με μια ανοιξιάτικη εικόνα,

μ' ένα γαλάζιο του ουρανού.

Ο φίλος, που παραγγελιά το έχει κάνει

συχνά γκρινιάζει για το «αδιέξοδον» της ποίησής μου,

για τα μουντά, του πίνακά μου, χρώματα,

για της ψυχής μου τις ενστάσεις.

Θέλει

να γίνω κάποτε «ανίατα ευδαίμων»,

να πάψω πια τη γκρίνια των παθών,

να ζήσω απόλυτα μιαν ευτυχή προοπτική,

να κουρδιστώ σε κλίμακα ματζόρε

(τα μινοράκια μου τον έχουνε κουράσει).

Παλεύω τώρα να του κάμω το χατίρι

(μια βία ακόμα στην ψυχή δεν κάνει διάφορο στο όλον!)

μα πάλι ξεπετιέται, αιχμηρή, η ειρωνεία

σα σύνθημα σε τοίχο ασβεστωμένο

«Διατάσσομεν αμέσως μαζική ευτυχία»


Αλεξανδρεύς

(Πηγή:  Αναστάσιος )

Η αίσθηση του ωραίου είναι υποκειμενική;

Η απόσταση μεταξύ των σωμάτων(ποίηση) Κική Δημουλά

....Η απόσταση μεταξύ των σωμάτων
δεν είναι κανόνας του χορού
είν'ο βραδύς ψαλμός της προσέγγισης
το αμήν της βαθύφωνης έλξης....

Κική Δημουλά
(απ' τη Συλλογή "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως)

Η διανομή -ποίηση Ν. Βρεττάκου

Η διανομή
 
Το πιθανότερο είναι πως δε θα με ρωτήσει κανείς
τι την έκαμα την ψυχή μου. Όμως, εγώ
χρωστώ μιαν απόκριση πριν κλείσω τον έμμετρο
μονόλογό μου.
                             Λοιπόν,
Την ψυχή μου την έκοψα με οδυνηρό ψαλίδι σε μικρά
φύλλα, μικρά χαρτιά, αστραπές μικρές
και τη μοιράζω στους περαστικούς.
 
Ν. Βρεττάκος

Γιώργος Καραμπελιάς και Κώστας Ζουράρις συζήτηση για νέο βιβλίο Ζουράρι

Untitled from Άρδην - Ρήξη on Vimeo.

Περιστεράκι  μου

βρήκα αυτό το βίντεο  σήμερα, το παρακολούθησα   και... δεν  απο-λωλάθηκα!

Αν θες να καταλάβεις τους λόγους, άκουσέ  το  με προσοχή και υπομονή απ' την αρχή μέχρι το τέλος- τρώγοντας, αν θες , και κανα ηλιόσπορο.

Θα λάβεις μεγάλη ωφέλεια   απ' τα σποράκια του ηλίανθου βεβαίως , αλλά κυριότατα θα δυναμώσεις   απ' τα σποράκια των σκέψεων!

Σαλογραία

Σύντομη αφήγηση περί (μη) απόλαυσης φαγητού

Πολυαγαπημένο μου

σήμερα θα σου εξομολογηθώ ότι άργησα απίστευτα  να καταλάβω ποια είναι η μία  μεγαλύτερη μετά το σεξ (που δεν παχαίνει κιόλας) σωματική ανθρώπινη απόλαυση.

-Διατί υπήρξα again and again  τόοοσον ζώον;

-Λόγω προβληματικής   παιδικής ηλικίας, και βιωμάτων  -ρε βόδιιιι!

-Βιωμάτων;
Δηλαδή;
Τι εννοείτε μανδάμ Σαλογραία μουουου!!!;

 -Δεν ήτο ιερά και απαραβίαστος, και χαρωπή,  η ώρα του οικογενειακού φαγητού εν τη πατρική υμών οικία;

(Εδώ η  γραία  γουρλώνει τα μάτια  και πέφτει τ'ανάσκελα που έλεγε η μάνα της- βαστώντας  την κοιλιά της απ' τα γέλια- χτυπιέται, κοπανιέται λίγα δευτερόλεπτα, μετά σηκώνεται, τινάζει με αξιοπρέπεια-πάνω απ'όλα-  το μακρύ  φουστάνι, κάθεται απέναντί μου, χαλαρή- σαν μην μεσολάβησε το προηγούμενο... σαλεμένο  σκηνικό- και συνεχίζει):

-Ιερά και απαραβίαστος η ώρα του οικογενειακού φαγητού εν τη πατρική μου  οικία;
Χαχαχα! ας ξαναγελάσω με γεύση κινίνου στα χείλη,  αυτήν την φοράν...αχ λατρεμένο!

Όστις  δεν το έχει ζήσει,  δεν το έχει νιώσει  το οδυνηρότατο σκηνικό.

Πώς δηλαδή,  στήνεται, ώρες με τις ώρες,  μεσημέρι με το μεσημέρι, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο,  και πώς σου κατασκευάζει αρνητικά εξαρτημένα ανακλαστικά πάνω στο θέμα της λήψης τροφής- το βεβαίωσε και ο μακαριτάκος ο Παβλώφ ότι υπάρχουν- περιγράφοντας  εκείνα τα κλασσικά, ντε, με τους σκύλους, τα κουδούνια και τις μπριζόλες, πειράματά του.

Λοιπόν, αφότου θυμάμαι τον εαυτόν μου, περιστεράκι μου για μένα η ώρα του φαγητού υπήρξε μια κ ό λ α σ η!

Βεβαίως για να αποφεύγω αυτή την κόλαση, έβγαινα ενίοτε  στο δρόμο με κανα ψωμοτύρι στο χέρι και το έτρωγα παίζοντας "κουτσό" με τις καλές φιλενάδες,  όμως...όλο και κάποια στιγμή, αναγκαζόμουν να μπω στο σπίτι για φαγητό, διάβασμα-ελάχιστο-και ύπνο,  το μεσημέρι , ή το βράδυ.

Η μάνα μου- ευτυχώς που δούλευε κιόλας- τότε  με  έβλεπε- και με... περιάδραχνε!

-Ελα εδώ να σε περιαδράξω-με αγριοκοίταγε.

Το "περιαδράξω", βεβαίως και  δεν ακουγόταν με ευχαρίστηση απ' το μισόκουφο αυτάκι μου

(ναι, από τότε, γιατρέ μου, είχα ένα αυτί μισόκουφο, το έπαθα  από φρικτά επώδυνη παιδική ωτίτιδα, ήτις εγκαίρως δεν θεραπεύτηκε.)

Δεν το είχα ψάξει σε λεξικό, αλλά η εμπειρία, μου εξηγούσε πολύ καλά, της λέξης  το οδυνηρό νόημα.

Ο τούρμπο  πατήρ  έλειπε και αυτός σε "δουλειές"τον περισσότερο καιρό, ήταν χαμένος, τηλέφωνα δεν είχαμε - τρέχα γύρευε- εν πολλοίς αυτός όλο και κάτι γλύτωνε από γυναικομουρμούρα, σε μένα όμως-το μοναχοπαίδι και τον άτυπο ψυχοθεραπευτή της μανούλας...

- Αλίμονο και γραψαλίμονο!

Η μαμά ψυχοθεραπεύονταν  ασυνείδητα,  κάνοντας -με ιδία έμπνευση- screaming therapy που λένε οι πσυχίατροι-  κατ'εξοχήν και κυρίως στην ώρα του  φαγητού!

Καθόμουν, που λες,  να φάω, το έρημο,  και ενώ είχα μπροστά μου το πιάτο με το λιτό έδεσμα, ρύζι-και των κινέζων- ή πατάτες ή μακαρόνια-όλα τα ...θρεπτικά - η μανούλα -δι ασήμαντον αφορμήν άρχιζε τον "εξάψαλμο".

Κάθε φορά, η αφορμή ήταν και άλλη.

 Κάθε φορά η ευρηματικότητα της φαντασίας της, ανεξάντλητη...

-Βρέ τέρας της Κοινωνίας Των Εθνών,(ΚΤΕ όπως είναι σήμερα ο ΟΗΕ περίπου) μωρή άχρηστη, μωρή άταρη -που ό,τι πιάνεις σου πέφτει από τα χέρια -  όρνιο, καθίκι κωθώνι, δεν σου είπα, μωρήηηη, ότι το ποτήρι με το νερό ΔΕΝ  το βάζουνε ,μωρή, στην άκρη του τραπεζιού, γιατί μπορεί να το σπρώξεις,να πέσει να σπάσει και τι θα γίνει, μωρή, άμα σπάσει το ποτήρι; θα κινδυνέψουμε από τα γυαλιά και δεν έχω, μωρή χαμένη, λεφτά να πάρω άλλο ποτήρι, αει να χαθείς και  να χάνεσαι, ζώον ε ζώον, απρόκοφτη, ανοικοκύρευτη, γαιδούρα  ε γαιδούρα , που δε σέβεσαι τον κόπο μου, κτήνος , ίδια μωρή είσαι, όλόϊδια  με τον πατέρα σου, τον Παναγή από τα Μέγαρα, το νταβατζή το... σκατάααα!!!!

(όντως έγινε "σκατάς" μερικές δεκαετίες αργότερα όταν της άλλαζε με χριστιανική αγάπη και  αφοσίωση- πραγματικά αγόγγυστα και θαύμαζα-  τα πάμπερς τότε που τη φρόντισε  τριάμισι χρόνια κατάκοιτη)

τον αλήτηηηη! που μου 'φαγε τη ζωή μου την κατάστρεψε, μαύρη η ώρα και η στιγμή που πήγα και τον παντρεύτηκα, ανάθεμα την ώρα που τον παντρεύτηκα, ανάθεμαααα!

Έτσι γινόταν πάντα.
Ξεκίναγε από το μοναχοπαίδι της,  την ασήμαντον αφορμήν και καταλήγαμε στο
(μή Ορθόδοξον ) ανάθεμα!

(να δώσω σημαντικές αφορμές για μάλωμα ούτε κατά διάνοιαν ούτε κατα φαντασίαν, περιστεράκι μου...άψογη στα περί  ηθικής, άψογη στα σχολεία μου...αλίμονο, αν έδινα αφορμή και σε τέτοια θα με ανασκολόπιζε ευχαρίστως η καλή η γυναίκα, με  τα τέρατα της οργής που την παίδευαν...)

 Καταλήγαμε, λοιπόν,  στου πατέρα μου το ανάθεμα σε φοβερές "ευχές" και  κατάρες "να γκρεμοτσακιστεί ο παλιάνθρωπος- όπου γυρίζει με το αυτοκίνητο με τις γκόμενες, να μη σώσει να ξαναγυρίσει πίσω να γλυτώσουμε!"

Όλα αυτά, τα φοβερά- με τσιρίδες  που ακούγονταν ένα χιλιόμετρο τουλάχιστον μακριά από το σπίτι και με έκαναν να ντρέπομα αφορητα να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί,
 εκτοξεύονταν μπροστά σε ένα πιάτο γιαχνιστές πατάτες, ή λίγο ρύζι πιλάφι, σπάνια λίγο κοτόπουλο...

Καταλαβαίνεις , λοιπόν, ακόμα και συ,  ανυποψίαστε, μεγαλωμένε με πλούσια γονεϊκή αγάπη, περαστικέ, ευλαβικέ αναγνώστη, γιατί το στομάχι μου δενόταν σαράντα κόμπους, γιατί χόρταινα τρώγοντας μόνο τρεις μπουκιές και μετά έφευγα τρέχοντας , έξω απ' το σπίτι, να βρω τις καλές φιλενάδες, ή τα περιστέρια μου, επάνω στη γέρικη  ελιά, να τους δώσω -και να πάρω από τα γουργουρητά τους - μια σταλιά τρυφερότητα που εκφραζόταν με φιλικά τσιμπηματάκια τους πάνω στα παιδικά, τρυφερά δάχτυλά μου...

(Ω ναι...τα περιστέρια μου  με αγαπούσαν, με παρηγορούσαν
 κ υ ρ ί ω ς  γι αυτό και θρήνησα πολύ όταν λείποντας κάποιο διήμερο  -η μικρούλα με τη μαμά στην  Αθήνα- και επιστρέφοντας κατάλαβα πως  η κακιά Φρικαντέλα (βλέπε Ε.Τριβιζά)  σπιτονοικοκυρά του καιρού εκείνου -επειδή της χαλούσαν -λέει- τον κόσμο με τα πετάγματα και τις κουτσουλιές τους- αδίστακτα από προσώπου γης, και αέρος,  τα εξαφάνισε.)

Σε όλη την παιδική ηλικία και την εφηβική , τη  νεανική και αρκετό χρόνο μετά το γάμο μου- όπου με πετύχαινε ...εύκαιρη- το ίδιο σκηνικό με τη μανούλα και το γεμάτο κόμπους στομάχου,  φαί, λατρεμένο μου.

Μονάχα μια φορά είχε καλή διάθεση η μανούλα θυμάμαι.
Μια μοναδική φορά, με καλοπήρε.
Στη μικρή πόλη που μέναμε τότε, είχε πανήγυρη μέρες.

 Μαζί με τους  πάγκους των μικροπωλητών,   κάποιος πουλούσε και "γουρνοπούλα"!

(Ήτανε... δεσποινίς το γουρούνι και το ονόμαζαν έτσι; πώς πήγαινε η κλίση; ο γουρούνος , η γουρούνα και το παιδί τους η γουρνοπούλα; αδιευκρίνιστη η απορία μου από τότε πλανάται...ωστόσο συμφώνησα να φάμε  το χοιρινούλι).

Αγόρασε, λοιπόν, η καλή μου μητέρα δυο μερίδες ξεροψημένη γουρνοπούλα, τις αλάτισε  και  τις σέρβιρε ήρεμα, πρώτη φορά στα χρονικά , να τις φάμε..

Δοκιμάζω την πρώτη μπουκια, θεόπικρη.
Δοκιμάζω τη δεύτερη, το ίδιο.
Δοκιμάζει η μανούλα την τρίτη, την έφτυσε.

Δεν ήταν της μοίρας μου να φάω γλυκό ψωμί σε τραπέζι.

Ούτε καν γλυκειά γουρνοπούλα.

 Τι είχε συμβεί;

Απάνω στη σύγχυση αντί για αλάτι , την είχε "αλατίσει" με "Κλιν"  το λευκό απορρυπαντικό της εποχής, που πουλιόταν και αυτό σε διάφανο  πλαστικό σακκουλάκι -όπως το αλάτι!

Πάλι το φαγητό  κατάντησε  πικρότατο.

"Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον" έλεγον οι αρχαίοι.

Το δικό μου φαί, έπρεπε  να είναι αλατισμένο με θλίψη, με ύβρεις και πίκρα.
.....................................................................................

Με έβλαψε, μακροπρόθεσμα,  άραγε, αυτή η εμπειρία;

Νομίζω , όχι, ευλαβικέ αναγνώστη.

Με δίδαξε πως η γονεϊκή φροντίδα δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε αυτονόητη.

Με κατέστησε προσεκτική.

Με έκανε  βαθύτατα ευγνώμονα για όποια  ευλογία υλική και πνευματική,  μου χάρισε  ο Τρισάγιος  Θεός,  στη συνέχεια....

Σαλογραία

Faded : Συναισθηματικά ξεθωριασμένος.

Λατρεμένο μου
τις προάλλες μου έστειλες εκείνο το βίντεο με το τραγούδι που σε εκφράζει αυτόν τον καιρό.
Faded ήταν ο τίτλος του βίντεο. Το παραθέτω :



Μου έστειλες και τα λόγια σε μετάφραση.
Είναι οι αδικοχαμένοι Afghan Whigs, τραγουδάει ο μέγιστος Dulli και το Faded πάει κάπως έτσι:


"Μπορείς να πιστέψεις σε μένα, αγάπη μου.
Μπορώ όμως να πιστέψω εγώ σε σένα;
Και όσα δεν ξέρεις,
θα σε πληγώσουν μικρή μου.
Όλα όσα μπορεί
να σου κάνει το μυαλό σου.
Κι αν που και που
ξεστρατίζω
αγαπάω ν'αγαπάω
μα ο έρωτας
δεν είναι το μόνο μου έγκλημα.

Δείξε μου το δρόμο και άσε
το φως να λάμψει
τσακίσου κι ανέβα στο βουνό
(Θα σ'ανεβάσω εγώ απόψε)

Ξεθωριασμένος,

αυτό νιώθω και μένω κρυμμένος
πίσω απ'τα γαλάζια σύννεφα

(Κύριε, σήκωσε με απ'τη νύχτα
κοίταξε κάτω
και δες πόσο χάλια είμαι απόψε...)

Μπορείς να πιστέψεις σε μένα, αγάπη μου.
Μπορώ όμως να πιστέψω εγώ σε σένα;
Μακάρι να θυμόμουν τί είπες
Όταν είπα
Αρκετά
Είπες
Καλό παιδί...κακό παιδί...βλαμμένο παιδί
Και τσακίσου κι έλα δω
Μιας και ξέρω τον εαυτό μου τόσο καλά
Μην το μαρτυρήσεις ποτέ
Μπορείς να πιστέψεις σε μένα, αγάπη μου.
Μπορώ να πιστέψω σε σένα;

Το μυστικό στο τέλος θα σε σκοτώσει,
θα σε πεθάνει".
............................................................................

 Λόγια θλιμμένα.
 
Faded είναι στα αγγλικά ο ξεθωριασμένος.
 
Το τραγούδι μιλάει για κάποιον που νιώθει συναισθηματικά  ξεθωριασμένος.
 
-Είναι κακό να νιώθεις συναισθηματικά-ερωτικά,  ξεθωριασμένος;
 
-Εξαρτάται εσύ πώς θα το δεις.
 
Εξαρτάται κυρίως π ό τ ε θα το δεις...
 
Θα το  δεις π ρ ι ν το γάμο ή μ ε τ ά ;
 
Αν το δεις πριν, η συμβουλή είναι:
 
-Βάλε τα πόδια στους ώμους και τρέχα.
 
Αν το δεις μετά,  η συμβουλή είναι:
 
- Σκάσε και κολύμπα!
 
Σαλογραία

Τη μουσική περιμένω για να πλύνω να πλύνω τα χέρια μου απ το μελάνι της μέρας. Νικ.Βρεττάκος

Μονόλογος -ποίηση Ν.Βρεττάκου

Μονόλογος

Η καρδιά μου φορτώθηκε κόσμους και κόσμους
 και βάσταξε. Δάκρυα και δάκρυα
και βάσταξε. Κατακλυσμούς από φως
ουράνιο και βάσταξε. Ανασήκωσε τη σημαια
της ειρήνης ψηλά, σε κοντάρι πανύψηλο,
πάνω απ'τα πάθη, και βάσταξε.
Απ' τη μια καταιγίδες ομορφιάς
κι απ'την άλλη σκότους, και βάσταξε.

Κι είπα:Κύριε ήλιε, πώς σου φάνηκε ο δούλος σου;
Αν σου εφάνη καλός, κόψε απ' τη λάμψη σου
το χρυσό σάβανό μου και ντύσε με
ζωντανό, γιατί δεν θα πεθάνω.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Εξήγηση

Ποτέ μην εξηγείς: οι φίλοι δεν το χρειάζονται και οι εχθροί δε θα σε πιστέψουν έτσι κι αλλιώς.

Elbert Hubbart (Αμερικάνος συγγραφέας 1856-1915)

Περίσκεψη-Ν.Βρεττάκος-εικόνα αγ. Ευανθίας

Περίσκεψη
Φοβάμαι πως είσαι στον ύπνο μου. Πως είσαι ένα
όνειρο.
Πώς είσαι στην ποίηση μέσα. Πώς είσαι στα χρώματα
της εικόνας.
Πως είσαι
 μουσική
 που αναλύεται.
Πώς σέρνοντας τάχα τους ίδιους τους πέπλους της
παρουσιάζεσαι εσύ. Πως ακούγεσαι, φαίνεσαι, σάμπως
τα  μαλλιά σου, το γέλιο, τα μάτια, τα χέρια σου,
να μην είναι παρά το ίδιο το φως της,
το σχήμα, το νόημα ,η σάρκα της.

Μα η ποίηση είναι ένα διάχυτο άνθος.
Η μουσική ετελείωσε. Η εικόνα στη θέση της.
Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες:
Υπάρχεις;

Νικηφόρος Βρεττάκος

Αφιερωμένο σε όσους αγχώνονται τσάμπαααα!

Είπε κάποιος(δε θυμάμαι ποιος):

Είμαι ένας γέρος άνθρωπος που έχει  τραβήξει στη ζωή του πολλά βάσανα, τα περισσότερα από τα οποία ΔΕΝ  συνέβησαν ποτέ!

Σαλογραία

"Εγώ είμαι το πρόβλημα!" Γέρων Νίκων από Νέα Σκήτη Αγίου Όρους

Λατρεμένο μου,

σήμερα  ευλογημένος αδελφός, απ' τας Ευρώπας, μου  προώθησε   βίντεο.

Πρόκειται για  συνέντευξη  μοναχού,  του γ. Νίκωνα του Αγιορείτη που δόθηκε στον π. Χρύσανθο απ' την Πάτρα.

Σου παραθέτω  το link:
 http://www.i-m-patron.gr/news1/news_2009/121209_gerwnnmikwnlyxnst_vid.html
 και θα συμβούλευα -αν ήθελες -να την ακούσεις ολόκληρη- με υπομονή,  μέχρι το τέλος.

Είναι κουβέντα  ειλικρινής, νόστιμη, χορταστική- εν πολλοίς- σα  φρέσκο ψάρι ψημένο στη θράκα...δίπλα στη  ήρεμη  θάλασσα.

Μετά, σχολιάζουμε - εφόσον  επιθυμείς-  ό,τι προκύψει.

Σε ασπάζομαι πάντα με αγάπη... γουργουριστή, περιστερίσια!

 Η Σαλογραία της Πάτρας

Ας μη πικραινόμαστε με τους αχάριστους...

Περιστεράκι  μου

αν θες διάβασε ένα παλιότερο κείμενο που σου έγραψα σ'αυτό το μπλογκάκι,  πηγαίνοντας στη σελίδα:Διάχυση ή αλλιώς έχει στεγανά η ψυχή;

Αυτή η συνειδητοποίηση περί του ότι όλα μέσα μας και τα γνωστά και τα άγνωστα,  αλληλοεπηρεάζονται, επικοινωνούν,  και φτιάχνουν την υγεία ή την ασθένεια της ψυχής και του σώματος , νομίζω θα έπρεπε να μας κάνει προσεκτικότερους προς οτιδήποτε σκεφτόμαστε, λέμε, η πράττουμε αμήν και γένοιτο

-και σταμάααατα να λυπάσαι για ένα τυφλό  που δεν εκτίμησε την προσφορά σου.

Είναι τόσο σύντομη αλλά και πολύτιμη  η επίγεια ζωή μας.
Δεν επιτρέπεται να την ξοδεύουμε πικραινόμενοι με αχάριστους.

Υπάρχουν σημαντικότερες καταστάσεις γύρω μας να προσέξουμε...

Αύριο θα ξημερώσει μια καινούργια όμορφη μέρα!
Άπειρα του Θεού τα ελέη...

Πάντα να ευχαριστείς και να το θυμάσαι!

Σαλογραία
................................................

Νομίζω πως είναι πιο εύκολο να βρεις καλό δήμαρχο, παρά σύντροφο της προκοπής..

Υπόθεση...

Ας κάνω μια υπόθεση γιατί- παιδιόθεν- αγάπησα την Αλήθεια.

Διότι, όπως έγραφα και κάπου αλλού, ο πατέρας μου εκ συστήματος ήταν εύκολος στα κοινωνικού τύπου ψεύδη.

Ελεγε με απίστευτη ευκολία ψέματα μικρά -δήθεν- και μεγάλα,τα έλεγε ελαφρά τη καρδία, τα κατά συνθήκη τα ονόμαζε, τα λεγε έτσι για εφέ, για φιγούρα βρ' αδερφέ, για να θαμπώνει κάποιους- κυρίως κυρίες- με αντιλαμβάνεσαι;

Απο την άλλη έκανε και συχνά σεμινάρια ειλικρίνειας:

- Εμένα θα μου λές πάντα την ΑΛΗΘΕΙΑ! βροντοφώναζε και τα γαλάζια μάτια του, αστραπές πετάγανε, τέτοιες αστραπές που απορώ πώς δεν κατουριόμουν απάνω μου όσο να φτάσω στο λύκειο..

Το εμπέδωσα, πάντως, το μάθημα περί ειλικρίνειας, μέχρι αηδίας:

Χτύπαγε ας πούμε κάποιος ανεπιθύμητος την πόρτα, γυρεύοντάς τον.

Άνοιγα-το πιτσιρίκι- και πληροφορούσα ευγενικά τον επισκέπτη-προσπαθώντας να εφαρμόσω τις εντολές του.

-Μου είπε ο μπαμπάς, να σας πώ ότι λείπει!

Ακόμα θυμάμαι τις αστραπές των γαλάζιων ματιών του...

Σαλογραία

Όσο μπορείς-Κ.Καβάφης

Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.


Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Η κατάρα της Μάλμπορο γούμαν -Μάριος Κουτσούκος

Είναι η ενσάρκωση της θηλυκότητας.
Έχει χίλια πρόσωπα, το ένα πιο φροντισμένο από το άλλο.
Προσέχει το εαυτό της με θρησκευτική ευλάβεια.
Τα ρούχα της, τα αξεσουάρ της, η επιμελημένη της κόμμωση, το μανικιούρ της, το πεντικιούρ της, ο αέρας της όταν περπατάει σείοντας του γοφούς της, τα σλιμ τσιγάρα της, όλα επάνω της κραυγάζουν «κάλλος» σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων τριγύρω της.
Είναι το πρότυπο της Απόλυτης Γυναίκας, το γαμώ-και-δέρνω θηλυκό.
 Όλες θέλουν να της μοιάσουν.
 Άλλες τα καταφέρνουν περισσότερο, άλλες λιγότερο.
Όλες όμως ανεξαιρέτως βασανίζονται από το ίδιο ερώτημα: «πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;».

Είναι η Μάλμπορο-γούμαν.
Μια φορά κι έναν καιρό είχαμε τον Μάλμπορο-μαν - τον άντρακλα τον πολλά βαρύ, τον καϋμπόη, τον μάγκα, ο οποίος τραβούσε σαν μαγνήτης όλα τα κορίτσια στα στιβαρά του μπράτσα.
Μετά όμως ο Μάλμπορο-μαν έχασε την μάχη με τον καρκίνο και αντί έστω να τον διαδεχτεί το Μάλμπορο-μποϋ, εμφανίστηκε η παντοδύναμη Μάλμπορο-γούμαν και σφετερίστηκε τον θρόνο της σχεσιακής κυριαρχίας.

Σιγά-σιγά, οι άντρες πήραν να εξαφανίζονται.

Τους πάτησε έναν-έναν ο οδοστρωτήρας των θελγήτρων της Μάλμπορο-γούμαν.

 Η εξαφάνισή τους ήταν προδιαγεγραμμένη και αναπόφευκτη εδώ που τα λέμε.

Υπό μια έννοια, οι ίδιοι έριξαν την συμφορά αυτή στα κούφια τα κεφάλια τους...

Απαυδισμένοι, βουτηγμένοι στην ανία των κλασσικών γυναικείων στερεοτύπων, τυφλωμένοι από  εφηβικές φαντασιώσεις, οι άντρες έσπευσαν να δημιουργήσουν ένα τέρας - την δυναμική γυναίκα, την ανεξάρτητη γυναίκα, την θανατερά σαγηνευτική γυναίκα, την αμείλικτα πανέμορφη γυναίκα, η οποία μάλιστα έχει πλήρη επίγνωση του υπερχειλίζοντος κάλλους της και της εξαργυρωσιμότητάς του.

Δημιούργησαν την Μάλμπορο-γούμαν, μια ζώσα ονείρωξη σε πόδια, νομίζοντας οι νήπιοι ότι έτσι θα ήταν επιτέλους χαρούμενοι και δέκα φορές πιο άντρες απʼ ότι πριν.

Και η ονείρωξη τους καβάλησε.

Τους ευνούχισε.

Και από πάνω τους ζήτησε και τα ρέστα: «πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;» απαίτησε να μάθει με φωνή χιλίων πριγκιπισσών.

Εκείνοι δαγκώθηκαν, δεν ήξεραν τί να απαντήσουν.

Χαμήλωσαν το βλέμμα και ατίμασαν το καρύδι στον λαιμό τους.

Και ο Μάλμπορο-μαν δεν ήταν πλέον κοντά τους για να οπλίσει το χέρι τους με εκείνη την δίκαιη σφαλιάρα, η οποία άπαξ και αστράψει, όλες ερωτεύονται παράφορα.

Οι δρόμοι της πόλης απλώνονταν ρημαγμένοι από την λαίλαπα της Μάλμπορο-γούμαν, έρημοι κι όμως πολυσύχναστοι.

 Πανέμορφες, αέρινες υπάρξεις κατακλύζουν τους πεζοδρόμους, τα καφέ και τις παραλίες.
 Κολασμένα τακούνια αντηχούν στα λιθόστρωτα.

 Και οι άντρες πουθενά.

 Μονάχα κάτι ψοφοδεή ανδρείκελα, κάτι κακόμοιρα παιδάκια, κάτι κουραμπιέδες με ριγέ μπλούζες, βερμούδες και παντοφλίτσες που σέρνονται θλιβερά πίσω από το κυρίαρχο θηλυκό.

Του προσφέρουν τα πορτοφόλια τους, τις καρδιές τους, την ψυχή τους.

Του δίνουν αξία με κάθε πιθανό τρόπο.

 Ξεπουλάνε την αξιοπρέπειά τους όσο-όσο για να κερδίσουν την εφήμερη προσοχή του.

Και η Μάλμπορο-γούμαν, ως γενναιόδωρη δυνάστης, χαριεντίζεται μαζί τους.

Ενίοτε τους βάζει και στο πολυθρύλητο κρεβάτι της - επιτρέπει μια μικρή γεύση παραδείσου στους προσκυνημένους και τους πουλημένους, σε όλους αυτούς που αρνήθηκαν τον Μάλμπορο-μαν πριν αλέκτωρ λαλήσει.

Συνήθως είναι οι μπακούχοι (οι έχοντες μπάκαν δηλαδή) αυτοί που τα καταφέρνουν καλύτερα από τους υπόλοιπους φουκαράδες: οι μπακούχοι ώριμοι τύποι (γνωστοί και ως εσχατόγεροι στην καθʼ ημάς νεολαία), με τα ακριβά τους σπορ αυτοκίνητα και τα γυαλιστερά τους ρολόγια, οι οποίοι προσκομίζοντας τέτοια και άλλα παρεμφερή τεκμήρια οικονομικής ευρωστίας, μπορούν να σαγηνέψουν την Μάλμπορο-γούμαν, έστω και για λίγο, μέχρι να βρει κάπου αλλού ένα περισσότερα υποσχόμενο θύμα.

Η Μάλμπορο-γούμαν το θεωρεί δεδομένο ότι τα ανδρείκελα θα την υπηρετούν και τα ανδρείκελα αποδέχονται περιχαρώς αυτή την βλασφημία.

Η Μάλμπορο-γούμαν είναι ένα τέρας, ένα αρπακτικό Άλιεν.

Μερικοί εικάζουν πως είναι ο προπομπός του Αντιχρίστου.

Και αυτό που την καθιστά εξαιρετικά τρομακτική δεν είναι το ότι είναι ένα αφύσικο και εκτρωματικό δημιούργημα αλλά το ότι έχει βασιστεί σε όλες τις θεμελιώδεις γυναικείες αρχές και τις έχει διαστρέψει φρικιαστικά σε κάτι παραμορφωμένο.

Γιατί, όντως, τί πιο όμορφο από μια γυναίκα που τραβάει τα βλέμματα και βγάζει μάτια με την καλοακονισμένη της θηλυκότητα;

Τί πιο συναρπαστικό από ένα κορίτσι με ενδιαφέροντα, χαρακτήρα και άποψη;

 Τι πιο εκτρωματικό όμως όταν όλα αυτά στρατεύονται στις άψυχες και ζοφερές λεγεώνες της Μάλμπορο-γούμαν;

Τι πιο επικίνδυνο για τον απροετοίμαστο και άκαπνο άντρα από ένα θηλυκό αρπακτικό όρνιο το οποίο χρησιμοποιεί αγαθές προφάσεις για να επιτύχει ανίερους και τυραννικούς σκοπούς;

Η Μάλμπορο-γούμαν έχει πολλά ποδάρια και όλα πατάνε γερά στην προπαγάνδα των μέσων μαζικής αποβλάκωσης: θα την δείτε σε τηλεοπτικές σειρές να δίνει ρεσιτάλ.

Είναι η Ράνια των "Singles". Είναι η σεναριογράφος και σκηνοθέτης του "Sex and the city". Θα την δείτε στην οθόνη του σινεμά, στα εξώφυλλα δίσκων και πάνω στο θεατρικό σανίδι να υποδύεται την ψαγμένη καλλιτέχνιδα, την δημιουργική γυναίκα, η οποία είναι υπεράνω οικοκυρικών.

Είναι μια περήφανη χωρισμένη μητέρα.

Τα παιδιά της δεν χρειάζονται πατέρα.

Όταν η Ελληνική κοινωνία αρχίσει να τα ψιλοσηκώνει αυτά, θα πάρει και προαγωγή - θα προτιμά να αυτοαποκαλείται ανύπαντρη μητέρα.

Έτσι θα φαίνεται πιο δυναμική, ανεξάρτητη και αυτονομημένη από τον τύραννο άντρα, θα έχει την ικανοποίηση του να είναι ταυτόχρονα μητέρα και πατέρας για τα δύσμοιρα τα παιδάκια της και διόλου θα την απασχολεί εάν μεγαλώσει μελλοντικούς ψυχοπαθείς, πρεζάκηδες και συλλέκτες ανθρώπινων δαχτύλων σε βαζάκια με φορμόλη.

Η Μάλμπορο-γούμαν είναι πολύ "μπίζι" άτομο για ν' ασχοληθεί με τέτοιες ασήμαντες σαχλαμάρες: εξασκείται ολημερίς στο πέταγμα του λάσου της, έτσι ώστε να μπορεί να αρπάζει με δεξιοτεχνία τους ανόστεους βλάκες-υπηρέτες της, τις «επαγγελματικές ευκαιρίες» και οποιαδήποτε μπαρούφα εν γένει, η οποία θα την κάνει να νιώσει άξια για να κάψει επιτέλους τον μεταφορικό της στηθόδεσμο.

Βγείτε μια βόλτα στα μαγαζιά και θα δείτε την κατάρα της Μάλμπορο-γούμαν να απλώνεται σαν πυκνοϋφασμένος ιστός ταραντούλας στις βιτρίνες των μαγαζιών: η γυναικεία μόδα εξοπλίζει τις ιερόδουλες της Μάλμπορο-γούμαν με ρούχα αέρινα, κομψά, στολές φαντασιώσεων με σταυρωτά τα φυσεκλίκια της υπερσεξουαλικότητας, πασάρει μαγικά φίλτρα που μεταμορφώνουν τις μετριότητες σε θεές.
Η ανδρική μόδα αντίθετα, ολοένα και τείνει να μασκαρεύει τους άντρες σε φλώρους, λαπάδες και αχαμνά παιδαρέλια (αν όχι κίναιδους).
Και όταν το μπαλ-μασκέ κρατάει για πολύ, ύστερα δεν φοράς εσύ πια το κοστούμι - το κοστούμι φοράει εσένα.
 Όταν οι γυναίκες επιτίθενται με το δόρυ της καλοακονισμένης γοητείας της εμφάνισής τους, οι άντρες δεν έχουν να προτάξουν παρά τα εμπριμέ μπλουζάκια τους, την χαλβαδιάρικη περιβολή τους και ένα εφηβικό στυλάκι έτοιμο να συρθεί πίσω από το άρμα του θριάμβου του ανυπέρβλητου αιδοίου...
Η ρητορική του ενδύματος είναι ένα από τα πολλά βρώμικα κόλπα που έχει επιστρατεύσει η Μάλμπορο-γούμαν στον ανηλεή της πόλεμο εναντίον των τελευταίων αληθινών ανδρών.

Εντούτοις, η Μάλμπορο-γούμαν κάτω από τα λέπια της, παραμένει γυναίκα.

Γι' αυτό και αναρωτιέται κάθε τόσο, τις άγρυπνες νύχτες δίπλα από τον άνευρο λουκουμά-σπόνσορά της, «πού χάθηκαν όλοι οι άντρες;».

 Κάτι μέσα της αποζητά την υποταγή στο κυρίαρχο αρσενικό.

Λαχταρά έναν άντρα να την βάλει στη θέση της.

Αποζητά έναν βασιλιά για να κάτσει δίπλα της, γιατί η μοναξιά της στον θρόνο είναι αφόρητη και οι είλωτες και οι αυλικοί της είναι ανάξιοι για να επαναστατήσουν...

Μάριος Κουτσούκος