Και οι προσευχές μας είναι η άγκυρα ή το
σχοινί που δίνουμε στον γείτονά μας τη στιγμή του κινδύνου.
Και πόσο ευχάριστο θα είναι για τον άνθρωπο που προσευχόταν για τον
γείτονα, εκείνη την ώρα, όταν θα συναντηθούμε όλοι εκεί, και θα τους δούμε
πρόσωπο με πρόσωπο και θα ακούσουμε το ευχαριστώ που τους βοηθήσαμε!
Και αντιθέτως, τι πικρή καταδίκη θα είναι για εκείνους που δεν βοήθησαν τους
αδελφούς τους που δεν προσευχήθηκαν σε αυτήν
την επικίνδυνη εποχή.
Να προσθέσω, ως τρελόγρια- στο Φατσομπούκι κυκλοφορώ, και ως Ευα Πέτρου- και μοναδική διαχειρίστρια του παρόντος λατρεμένου ιστολογίου , ότι μετά απ' τις ιντριγκαδόρικες κριτικές του κυρ Απόστολου Δοξιάδη που διάβασα για την εν λόγω ταινία, πήγα χτες βράδυ 23-2-2020 Κυριακή της Αποκριάς,αγαλλομένω ποδί, μαζί με το αρκουδάκι μου, τον υπομονετικό Πέτρο, στη Veso, στην Πάτρα, μασουλώντας μουλωχτά -στις πικραμένες σκηνές- και μια σοκολάτα ΙΟΝ ΑΜΥΓΔΑΛΟΥ...για να γλυκαινόμαστε κάπως...
...........................
-Είδες λοιπόν την ταινία,
Μια μυστική ζωήβάβω...και;
-Και;
-Δεν έχει και...
-Συγκλονιστική, επική,
ποιητική,
κινηματογραφική αφήγηση!
-Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο...
-Δεν υπάρχουν λόγια!
-Δεν υπάρχουν λόγια!
-Δεν υπάρχουν λόγια!
-Δεν υπάρχουν λόγια!
-Δεν υπάρχουν λόγια!
-ΔΕΝ υπάρχουν λόγια!
-Θα προβάλλεται στην Veso, μέχρι και την Τετάρτη.
-Σηκωθείτε από καρέκλες, ντιβάνια, καρέκλες, καναπέδες, και..
Σήμερα είδα στην Αγγλία το A Hidden Life, την τελευταία ταινία του Τέρενς Μάλικ. Ό,τι και να πω είναι λίγο.
Είχα χρόνια πολλά να θυμηθώ ότι το σινεμά μπορεί να είναι όχι απλώς τέχνη, αλλά μεγάλη τέχνη, ισότιμη σε αποτέλεσμα με τα μεγάλα κλασικά έργα της λογοτεχνίας, της μουσικής ή της ζωγραφικής.
Το θέμα της είναι πραγματικό.Βασίζεται στη ζωή, το μαρτύριο και τον θάνατο ενός νεαρού αυστριακού χωρικού,του Franz Jägerstätter (Γιέγκερστετερ) φτωχού αγρότη και καντηλανάφτη στο μικρό ορεινό χωριουδάκι όπου έμενε. Το έγκλημά του ότι αρνήθηκε να πολεμήσει ως στρατιώτης στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή έβρισκε ότι αυτό αντιτίθεται στην χριστιανική του πίστη, στο «ου φονεύσεις» και στην άρνηση του όρκου απόλυτης πίστης σε έναν άνθρωπο, τον Χίτλερ. Έδειξε τέτοιο ηθικό μεγαλείο που ντρόπιασε όλη την αυστριακή εκκλησία, τόσο που όσο ήταν στη φυλακή επιστρατεύθηκαν λυτοί και δεμένοι, από τον παπά του χωριού ως τον τοπικό αρχιεπίσκοπο, δικηγόροι και δικαστές, να τον πείσουν ότι δεν κάνει καλά, με διάφορες σοφιστείες – και αυτό γιατί η στάση του τους έδειχνε τι θα πει πραγματικά γενναίος άνθρωπος, πραγματικός πιστός, και άρα τη δική τους ηθική έκπτωση. Του έταζαν να του χαρίσουν τη ζωή αν άλλαζε γνώμη, αν υπηρετούσε έστω σε ένα νοσοκομείο, ώστε να μη φέρει όπλα – αλλά αφού δώσει τον όρκο τυφλής πίστης στον Χίτλερ που έδινε κάθε στρατιώτης. Το αρνήθηκε. Η δίκη του καθυστέρησε επί ένα εξάμηνο, μήπως τον πείσουν. Και συνέχισαν να προσπαθούν μέχρι την εκτέλεση. Αλλά δεν τα κατάφεραν.
Η ιστορία του Γιέγκερστετερ είναι όντως συγκλονιστική, η απλότητα, η γλύκα, η καλοσύνη, και το υπεράνθρωπο θάρρος αυτού του ανθρώπου, όπως και της νεαρής γυναίκας του, που, αν και υπέστη μύριους εξευτελισμούς και ταλαιπωρίες, στάθηκε κοντά του, λέγοντάς του στα γράμματά της στη φυλακή ότι η αγάπη της επιβάλλει να στηρίξει την κάθε του απόφαση.
(Τη γυναίκα αυτή είχα την τιμή να τη γνωρίσω, στα 80 της, πριν γίνει ευρύτερα γνωστή η ιστορία του άντρα της, στο μικρό χωριουδάκι όπου έμεινε με τα παιδιά της την υπόλοιπη ζωή της – πήγα γυρεύοντάς την και τη βρήκα.)
Αλλά αυτό που κάνει ο Μάλικ με αυτήν την ιστορία, το βάθος και η πνευματικότητα που πετυχαίνει, σου εμπνέουν πραγματικό δέος, σου κόβουν την ανάσα, σε αναστατώνουν ψυχικά, σου φέρνουν τον κόσμο πάνω κάτω.
Μαζί με τον “Λόγο” του Ντράγιερ και την “Θυσία” του Ταρκόφσκι,και ίσως παραπάνω από αυτά τα δυο αριστουργήματα, δεν έχω δει άλλη ταινία που να προκαλεί με τέτοιον τρόπο ιερό δέος, μαζί υπερβατικό και βαθιά ανθρώπινο.
Πρωτόμαθα για τον Γιέγκερστετερ στα εικοσι-τόσα μου, βρίσκοντας τυχαία ένα βιβλίο που γράφτηκε από τον αμερικάνο κοινωνιολόγο Γκόρντον Ζαν.
Mαθαίνοντας εκείνος από έναν αυστριακό φίλο την άγνωστη στους πάντες, εκτός από τους συντοπίτες του, ιστορία του Γιέγκερστετερ, ταξίδεψε στο χωριό του και στα κοντινά χωριά και κωμοπόλεις, κάπου είκοσι χρόνια μετά τον πόλεμο, να μελετήσει, αρχικά με κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, τις μνήμες που είχαν από αυτόν όσοι τον ήξεραν.
Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό: δεν βρήκε σχεδόν ούτε έναν να τον θεωρεί ήρωα, μάρτυρα, άγιο.
Όλοι τον κατηγορούσαν, ότι ήταν προδότηςπου δεν πολέμησε για την πατρίδα του, ανεύθυνος επειδή είχε τρία μικρά παιδάκια που άφησε ορφανά (η απάντησή του Γιέγκερστετερ όταν του έθεσε το ερώτημά αυτό ο αρχιεπίσκοπος ήταν: «Για να μην αφήσω δηλαδή ορφανά τα παιδάκια μου, πρέπει να πηγαίνω να σκοτώνω και να αφήνω άλλα παιδάκια ορφανά;»), ακόμα και δειλός (!) που απέφευγε τον πόλεμο, απλώς τρελός, σαλεμένος στα μυαλά – ένα από τα κύρια επιχειρήματα γι αυτό ήταν ότι ήταν ο μόνος στο χωριό που οδηγούσε μοτοσυκλέτα – ή φανατικός, που ο φανατισμός του δεν τον άφηνε να δει την αλήθεια. Αυτό που συγκλόνισε τον Γκόρντον Ζαν, πέρα από την ίδια την ιστορία του Γιέγκερστετερ, δηλαδή η αδυναμία της κοινωνίας να δεχτεί αυτόν τον άνθρωπο για αυτό που ήταν, ήρωας, μάρτυρας, άγιος, ήταν που με έκανε και μένα να μην τον ξεχάσω από όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο.
Στο σινεμά πού πήγα να δω την ταινία (τρόμαξα να την πετύχω: παιζόταν μια φορά τη μέρα, στις 11 το πρωί, σε ένα μόνο σινεμά, σε μια μεγάλη πόλη) ήμασταν πέντε άνθρωποι στην αίθουσα–που όλοι βγήκαμε συγκλονισμένοι. Η ταινία έχει εισπράξει τρία εκατομύρια δολάρια διεθνώς, δηλαδή με αμερικάνικα κριτήρια μηδέν. Και δεν προτάθηκε, αυτό το υπέρτατο αριστούργημα κινηματογράφου, σκηνοθεσίας, σεναρίου, σύλληψης, εικόνας, ερμηνειών, ούτε για ένα Όσκαρ. Αν είχε κάνει την ιστορία του Γιέγκερστετερ ταινία το Χόλιγουντ, με φόρμουλες μελοδραματος, που θα απεύφευγαν το βάθος του τραγικού διλήμματος του πραγματικού ήρωα, μάλλον θα είχε σκίσει. Αλλά ο Μάλικ μπήκε στην ουσία του δράματος, που πάει να πει στα μύχια της ψυχής, όπως μπήκε ο πραγματικός Γιέγκερστετερ στη ζωή του, όπως μπαίνει ο Ντοστογιέφσκι στην ψυχή των ηρώων του, στο μυθιστόρημα. Εκεί είναι που φαίνεται τι αξίζει ο καθένας, στην ανώτατη ζυγαριά.
Η εισπρακτική αποτυχία της ταινίας και η αδιαφορία που την τύλιξε, για ταινία μεγάλου δημιουργού, εξηγείται πιστεύω από τον ίδιο λόγο που πρώτος ανακάλυψε ο Ζαν στην περίπτωση Γιέγκερστετερ:ο κόσμος δεν συμπαθεί τους ήρωες, τους μάρτυρες, τους άγιους, αν είναι πραγματικοί, ή αν βλέπει υπαρξιακά αληθινές αναπαραστάσεις τους, στην μεγάλη τέχνη. Και δεν τους συμπαθεί γιατί του θυμίζουν πόσο ξεπερνά τον μέσο άνθρωπο η δυνατότητα του πραγματικού ηθικού θάρρους. Άσε που, ειδικά στην Αμερική της πολιτικής ορθότητας, δεν είναι της μόδας να υμνεί ένας καλλιτέχνης έναν χριστιανό.
Σήμερα o Γιέγκερστετερ έχει γίνει τοπικός άγιος (beatus) της καθολικής εκκλησίας.Η ειρωνεία είναι ότι την απόφαση την πήρε ο Πάπας Βενέδικτος, ο ίδιος στα νιάτα του στη Χιτλερική Νεολαία – ή βαθιά μεταμέλεια έχουμε εδώ, ή ενοχές, ή προσπάθεια για ξέπλυμα του παρελθόντος του, ή συνδυασμό των ανωτέρω. Αλλά είτε είναι κανείς χριστιανός είτε όχι, αν θέλει να αντιμετωπίσει το υπαρξιακό βάθος της ζωής, θα συγκλονιστεί από την ιστορία του Γιέγκερστετερ, στην απαράμιλλη απόδοση του Μάλικ. Μην τη χάσετε, αν και προειδοποιώ ότι είναι μια ταινία που σε ανεβάζει ψηλά μαζί και σε διαλύει – δεν προσφέρεται για μια βραδιά ξενοιασιάς και διασκέδασης.
Στην Ελλάδα βγαίνει στις 13 Φεβρουαρίου, αν πληροφορήθηκα σωστά, με τίτλο “Μια κρυφή ζωή”.
Σε ηλικία 89 ετών απεβίωσε η σπουδαία Ελληνίδα ποιήτρια, Κική Δημουλά, μετά από ημέρες νοσηλείας στην εντατική ιδιωτικού θεραπευτηρίου με αναπνευστικά και καρδιολογικά προβλήματα.
Γεννημένη ως Βασιλική Ράδου, η Κική Δημουλά γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1931 στην Αθήνα.
Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957).
Εργάστηκε σαν υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Διετέλεσε πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές Ν.Π.Ι.Δ. υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών).
Τιμήθηκε το 1972 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε ποτέ και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ισπανικά, στα Ιταλικά, στα Πολωνικά, στα Βουλγαρικά, στα Γερμανικά και στα Σουηδικά.
Αποκήρυξε την πρώτη της ποιητική συλλογή
Η Κική Δημουλά έκανε το ντεμπούτο της με την ποιητική συλλογή Ποιήματα, το 1952. Ωστόσο την αποκήρυξε και την απέσυρε από την κυκλοφορία. Από τότε εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές:
Έρεβος (1956)
Ερήμην (1958) Επί τα ίχνη (1963) Το λίγο του κόσμου (1971) Το τελευταίο σώμα μου (1981) Χαίρε ποτέ (1988) Η εφηβεία της λήθης (1994) Ενός λεπτού μαζί (1998) Ποιήματα (συγκεντρωτική έκδοση 1998) Ήχος απομακρύνσεων (2001) Χλόη θερμοκηπίου (2005) Συνάντηση (Ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη, 2007) Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως (2007) Τα εύρετρα ( 2010)
Το 1972 τιμήθηκε με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε Ποτέ, το 1996 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης και το 2001 με το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της. Τον ίδιο χρόνο της απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
Από το 2002 τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, η τρίτη μόλις γυναίκα, που έτυχε αυτής της τιμής, από το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της Ελλάδας. Οι βραβεύσεις για την Κική Δημουλά συνεχίστηκαν το 2009 με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της και το 2010 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, επίσης, για το σύνολο του έργου της. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες του κόσμου (Αγγλικά Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Πολωνικά, Βουλγαρικά, Γερμανικά, Σουηδικά κ.ά.).
Η Κική Δημουλά έχει να επιδείξει και ένα μικρό σε έκταση αφηγηματικό έργο, μία επιλογή του οποίου περιέχεται στο βιβλίο Εκτός Σχεδίου (2005). Κυκλοφορούν, επίσης, η ομιλία που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών κατά την τελετή υποδοχής της με τίτλο Ο Φιλοπαίγμων Μύθος (2004) και η ομιλία της στην Αρχαιολογική Εταιρεία με τίτλο Έρανος σκέψεων (2009).
Τι είχε πει όταν τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας
Το 2010, με την ευκαιρία της βράβευσης της με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της η Κική Δημουλά έγραψε αυτοβιογραφούμενη:
«Ένα βιογραφικό σημείωμα πρέπει, αφού γραφτεί, να μείνει επ' αρκετόν καιρό κρεμασμένο στον αέρα από ένα τσιγκέλι αυστηρότητας, ώστε να στραγγίξουν καλά τα στερεότυπα, οι ωραιοποιήσεις, η ρόδινη παραγωγικότης και ο πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν εκείνου που ενυπάρχει στη φύση μιας αυτοπαρουσίασης. Μόνον έτσι βγαίνει το καθαρό βάρος: το ήθος που επέβαλες να τηρεί η προσπάθειά σου.Τα πόσα βιβλία έγραψε κανείς, πότε τα εξέδωσε, ποιες μεταφράσεις τα μεταναστεύουν σε μακρινές ξένες γλώσσες και ποιες διακρίσεις τα χειροκροτούν είναι τόσο τρέχοντα, όσο το να πεις ότι μέσα σ' έναν βαρύτατο χειμώνα υπήρξαν και κάποιες μέρες με λαμπρή λιακάδα. Ωστόσο, επειδή αυτό είναι το υλικό της πεπατημένης, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη χάραξή της με συνεσταλμένες καινοτόμες επιφυλάξεις, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931. Η παιδική ηλικία πέρασε χωρίς να αναδείξει το «παιδί θαύμα». Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, υπέκυψα εύκολα στο «πρέπει να εργαστείς», και εργάστηκα στην Τράπεζα της Ελλάδος είκοσι πέντε χρόνια. Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή 'Αθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης. Αυταπαρνητική, παραχωρήθηκα στο ρόλο της μητέρας και με τρυφερή γενναιότητα άκουσα να προσφωνούμαι «γιαγιά». Κυλώ τώρα με ψυχραιμία και χωρίς βλέψεις διαιωνίσεως μέσα σ΄ αυτές τις νέες παρακαμπτήριες του αίματός μου. Κυλώ και, όσο πλησιάζω στις εκβολές, όλο και ονειρεύομαι ότι θα μου πετάξει η ποίηση ένα σωσίβιο ποίημα. Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής. Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ' ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής. Τόσο μεταχειρισμένη και υπηρεσιακή είναι η ανάμειξή μου στη δημιουργία. Φύσει ολιγογράφος, εξέδωσα οκτώ ποιητικές συλλογές μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια. Η σημασία τους είναι ακόμα συμβατική. Είναι γραμμένη στη λίστα αναμονής των μεγάλων επερχόμενων κυμάτων του μετα-κριτή χρόνου». πηγή: Ηλεκτρονική Εφημερίδα Πρώτο Θέμα
Το προλογικό σημείωμα, περιστεράκι μου, είναι απ' το facebook (κοινώς, Φατσομπούκι) όπου πρωτοανέβασα πριν λίγες μέρες, ως Εύα Πέτρου αυτό το βίντεο, σημειώνοντας εκεί τα ακόλουθα: "Τον μπατίρ Νικόλα Λουδοβίκο, με τ' αφράτα μάγουλα και τα αγαθιάρικα μούτρα, αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά, μπορώ να τον φανταστώ εύκολα να μασαμπουκώνει ηδονικώς, μυρωδάτα γιουβαρλάκια, πλην όμως, όταν αναλύει κάτι ψυχολογικά/ θεολογικά θέματα, τον παρακολουθώ με Ξεχωριστό Ενδιαφέρον!..." ..................Λοιπόν..... Βρες μια ήσυχη ώρα και άκου τον χαρισματικό ομιλητή προσεκτικά. Εύχομαι να αποκομίσεις, ακούγοντάς τον, κάποιες δια-φωτιστικές απαντήσεις σε ρητά και άρρητα ερωτήματα, προσωπικού βίου... Ευανθία η Σαλογραία
Μπαίνοντας χτες στο ωραίο ιστολόγιο του Προσκυνητή, αλίευσα αυτή τη φωτογραφία του αγάλματος μια Ρωσίδας αγίας που έζησε και πέθανε στις αρχές του 19 αιώνα, στην Αγία Πετρούπολη.
Πρόκειται για την Ξένη Γρηγκόριεβνα, γυναίκα του συνταγματάρχη και πρωτοψάλτη στην τσαρική αυλή, Αντρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ.
Το αγαλματάκι -δεν ξέρω ποιος λαικός τεχνίτης το έκανε- σίγουρα δεν αποδίδει τίποτα από την εσωτερική αίγλη και ωραιότητα που κοσμούσε την ψυχή αυτής της Οσίας Μητέρας.
Γιατί θυμήθηκα σήμερα την υπέροχη αυτή γυναίκα;
Να σου πώ, αγαπημένο μου.
Τη θυμήθηκα διότι λυπάμαι τα κακόμοιρα τα καημένα παιδάκια που βομβαρδίζονται με αηδίες περί έρωτος και περί της ημέρας του έρωτος, προκειμένου οι ευφυείς έμποροι, να βελτιώνουν τα οικονομικά τους.
Σε αυτά τα χάλια, μας έχουνε καταντήσει οι δαιμόνοι.
Μάλιστα. Ημέρα του έρωτος σου λέει.
Και ακριβώς έτσι την έχουμε καταντήσει την υπόθεση: Να βαστάει ο έρωτας μια μέρα το πολύ όλο κι όλο... -Μ'αγαπάς;ρωτάει η χαζή παιδούλα, που γουστάρει παραμύθι κάτω από την ανθισμένη λεμονιά. -Για πάντα θα σ'αγαπώ, της απαντάει ο ξύπνιος νεαρός.
Και όταν λέει για πάντα, εννοεί το πολύ ένα εικοσιτετράωρο!
-Μικρός χρόνος σου φαίνεται εσένα το εικοσιτετράωρο;
-Για τη μύγα που όλη της η ζωή, κρατάει 24 ώρες, πραγματικά, είναι χρόνος τεράστιος!
Ένα 24ωρο νταβαντούρι έχει καταντήσει η ερωτική σχέση των ανθρώπων. Ένα κάτι σαν ταχυφαγείο, ένα κάτι σαν ...ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώστε!
Η απόλυτη απαξίωση δηλαδή. Γι αυτό και λένε τα έρμα τα αγόρια:
-Αποκλείεται να παντρευτώ!
-Γιατί να παντρευτώ;
-Για να έχει τους μύριους γκόμενους μόλις σε κάτι της χαλάσω τη χάρη;
Και λένε τα πρακτικά τα κορίτσια:
-Γιατί να πάρω φτωχό και καλό παλικάρι; Ας πάρω πλούσιο έστω και γερασμένο... παλικάρι, τουλάχιστον μόλις μου περάσει ο έρωτας να μου μείνουνε τα λεφτά, να περνάω με άνεση τη ζωή μου!
Αυτό είναι, το σημερινό σκηνικό, ευλαβικέ μου αναγνώστη. Τα βλέπεις εσύ, τα βλέπω και γω η γραία και μας σηκώνεται η τρίχα κάγκελο!
Και ξαφνικά, μπαίνω στο μπλογκάκι του Προσκυνητή και βλέπω αναφορά σε αυτή την άγνωστη σε πολλούς, σπουδαία γυναίκα, την Ξένη.
Τη γυναίκα του συνταγματάρχη.
Που παντρεύτηκε νέα και όμορφη.
Που είχε την αγάπη του άντρα της, την τιμή των συμπολιτών της και την οικονομική της την άνεση. Δεν πρόλαβε να κάνει παιδιά.Και ενώ ήταν ακόμα φρεσκοπαντρεμένη μες στη χαρά τη μεγάλη, ξαφνικά, εκεί επάνω σε ένα φαγοπότι το έπαθε το έμφραγμα ο συνταγματάρχης.
Και άφησε την Ξένη, 26 ετών χήρα να θρηνεί και να κόοοπτεται!
Και μετά το θρήνο -τρελάθηκε από τον πόνο... είπαν οι γνωστοί και οι φίλοι, όταν μοίρασε όλη της την περιουσία στους φτωχούς,και το σπίτι της το δώρισε στην καλύτερή της φίλη-φορώντας τη στρατιωτική στολή του άντρα της, έμεινε από επιλογή της άστεγη και πάμφτωχη, στους δρομους της Αγίας Ρωσίας, στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης, επί 45 συναπτά έτη, αγωνιζόμενη-κατ'επίφασιν τρελή, με τα μυαλά τετρακόσια όπως απεφάνθη η επιτροπή που τότε την έλεγξε- με αδιάλειπτη προσευχή και νηστεία και αγρυπνία, υπέρ της ψυχής εκείνου που αγάπησε- υπέρ των ψυχών, όλων των θλιβομένων και καταπονουμένων ανθρώπων.
Στην αρχή, οι συγκαιρινοί της, την έβριζαν, την κορόιδευαν, την πετροβολούσαν...εκείνη επέμενε στο δρόμο της μοναξιάς της ολοκληρωτικής ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, για χάρη εκείνου που αγάπησε.
Και ο Θεός τη δόξασε για την άκρα ταπείνωσή της, για την άκρα αγάπη της...για το πένθος το κατά ΧΡιστόν το απαραμύθητο.
Και της δόθηκε, ΑγιοΠνευματικό χάρισμα προορατικό και χάρισμα ιαμάτων, ενώ ζούσε ακόμη. Πέθανε ειρηνικά, καθώς προσευχόταν, στο νεκροταφείο που ήταν θαμμένος ο άντρας της.
Αυτή υπήρξε με δυο λόγια η Μακαρία Μητέρα Ξένη η δια ΧΡιστόν Σαλή, που η Ορθόδοξη Εκκλησία την εορτάζει μαζί με την αγία Ξένη την αρχαία,στις 24 Ιανουαρίου. Και ερωτώ:
Ποια σημερινή κυρία από αυτές που ξεσαλώνουν στα μπουζούκια -για τον έρωτα του εικοσιτετράωρου- ακούγοντας νταλκαδιάρικα άσματα, μπορεί να συγκριθεί μαζί της;
Καμία!
Αυτός μόνος, ήταν έρωτας παιδιάαααα! Αυτός! Της Μακαρίας Άγίας ΞΈΝΗς.
Ας έχουμε τις πρεσβείες της. Είθε να φωτιστούμε δια των ευλογημένων ευχών της.
Όλα τα άλλα και ο άγιος Βαλεντίνος σας, δεν είναι παρά χάντρες ψεύτικες, κατάλληλες μόνο για φτηνιάρικα πανηγύρια!
Ευανθία η Σαλογραία ................................................................................... ...................................................................................
Υ.Γ. Σήμερα, 1/14 Φεβρουαρίου στην Ορθόδοξη Εκκλησία
- με το Πάτριο Εκκλησιαστικό Εορτολόγιο-
τιμώνται οι Αγιες Μάρτυρες:
Αγία Περπέτουα, Σάτυρος... οι σύζυγοι Ρευκάτος και Φηλικιτάτη.
Οι Ρευκάτος και Φηλικιτάτηήσαν νεαροί σύζυγοι, σύνδουλοι, πρόσφατοι κατηχούμενοι, συμμάρτυρες της αγίας Περπέτουας.
Γράφεται για τη Φηλικιτάτη:
"Τη Φηλικιτάτη η Χάρις του Θεού, τοιαύτη εδόθη.
Εκείνη γάρ συλληφθείσα,
οκτώ μηνώνέχουσα γαστέρα,
πάνυ ωδύρετο (στενοχωριόταν πολύ και έκλαιγε)
(διότι ουκ έξεστιν εγκύμονα θηριομαχείν ή τιμωρείσθαι)
-διότι δεν επιτρέπεται να θηριομαχεί έγκυος
ή να υποβάλλεται σε βασανιστήρια,
για να μη πεθάνει αβάπτιστο το βρέφος το εν τη κοιλία της,
όπως εξηγεί το κείμενο παρακάτω-
μήπως ύστερον
μετά άλλων ανοσίων
εκχυθή το αίμα αυτής, το αθώον.
Αλλά και οι συμμάρτυρες αυτής
περίλυποι ήσαν σφόδρα,
ούτω καλήν συνεργόν
και ωσεί συνοδοιπόρον
εν οδώ της αυτής ελπίδος
μη θέλοντες καταλείπειν.
Προ τρίτης ουν μέρας του πάθους αυτών
κοινώ στεναγμώ ενωθέντες
προσευχήν προς τον Κύριον, εποιήσαντο.
(έκαναν λοιπόν οι συμμάρτυρες
τρεις μέρες πριν το μαρτύριο της Φηλικιτάτης,
θερμή προσευχή )
Και ευθύς μετά την προσευχήν
ωδίνες αυτήν συνέσχον
κατά την του ογδόου μηνός φύσιν
χαλεπαί.
(την έπιασαν τη Φηλικιτάτη, μετά την προσευχή,
δυνατοί πόνοι γέννας,
ενώ βρισκόταν στον όγδοο μήνα της κύησης του εμβρύου)
Και κατά τον τοκετόν
καμούσα
ήλγει(και υπέφερε κατά τη διάρκεια του τοκετού από τους μεγάλους πόνους)
Εφη (είπε)
δε τις (κάποιος)
των παρατηρούντων υπηρετών.
"Εί νυν, ούτως αλγείς, (Εάν τώρα πονάς τόσο πολύ)
τι έχεις ποιήσαι (τι θα κάνεις)
βληθείσα προς θηρία (όταν θα πεταχτείς στα θηρία)
ων κατεφρόνησας (τα οποία τα περιφρόνησες- δεν τα φοβήθηκες)
ότε ου ηθέλησας
θύειν; (όταν δε θέλησες να θυσιάσεις στα είδωλα;)
Κακείνη, απεκρίθη.
"Νυν (τώρα) εγώ πάσχω, ό πάσχω (εγώ υποφέρω, αυτό που υποφέρω, από τους πόνους της γέννας)
Εκεί δε(στον τόπο του μαρτυρίου με τις άγριες αγελάδες που τις ξέσκισαν)
Άλλος έσται(θα είναι ) ο πάσχων υπέρ εμού,
διότι εγώ πάσχω, υπέρ Αυτού".
Έτεκε δε κοράσιον (γέννησε δε κοριτσάκι)
ό μια των αδελφών συλλαβούσα
εις θυγατέρα ανέθρεψεν αυτή....
Χαίρουσα(η Φηλικιτάτη) επί τη του τοκετού υγεία
ίνα θηριομαχήση
από αίματος
είς αίμα,
από μαίας
προς μονομαχίαν
μέλλουσα λούσασθαι
μετά τον τοκετόν
βαπτισμώ δευτέρω
τουτέστιν
τω ιδίω αίματι..."
( Τα μαρτύρια των αρχαίων χριστιανών...Θουβρίτανα Αφρικής +202)
