Τουρνανά μωρή σουσού....

Μαρίνα-Τζιβαέρι

Διαφορά ψυχανάλυσης από εξομολόγηση

Η ψυχανάλυση είναι εξομολόγηση
χωρίς άφεση αμαρτιών...

Gilbert Keith Chesterton

(απ' το βιβλίο "ΕΙΠΑΝ", του Π. Μανδραβέλη, εκδόσεις Καστανιώτη)

Η γυναίκα που επέστρεψε απ' την Κόλαση του Norman Atlantic, κρατώντας στην καρδιά της ελπίδα όμοια με σκύλο, που φορεί στο κεφάλι του, μωβ-ροζ κορδελλάκι!

Καλή Ανάσταση!

Αυτή η χώρα έχει πάνω της κάτι το άρρωστο. 
Τυραννιέται από μία ασθένεια που της έχει φθείρει το σώμα
 και γερνάει την ψυχή της. 
Δεν είναι η Ελλάδα που ξέραμε. 
Δεν είναι η Ελλάδα που παραλάβαμε από τους πατεράδες μας.  
Από αυτή την χώρα δεν αναδύεται υπερηφάνεια, φιλότιμο, φιλοπατρία. 
Αναδύεται μία μυρωδιά σήψης. Ο λαός νιώθει χαμένος! 
Αντιδρά με οργή, σπασμωδικά. 
Η χώρα χάνεται. Τα σημάδια της εγκατάλειψης είναι πολλά. 

 Κάθε μέρα κτυπούν οι καμπάνες δυνατά μέσα στα αφτιά μας...

Έλενα Ακρίτα σε ανάρτησή της στο Facebook:  "Ο συνάδελφος Άγγελος Μόσχοβας που βρίσκεται σε κοντινό πλοίο, έλεγε τώρα πως - την ώρα που κινδυνεύει η ζωή 500 ανθρώπων - κάποιοι συνεπιβάτες του ρωτάνε ενοχλημένοι το πλήρωμα αν θα καθυστερήσουν πολύ ακόμα. Ένας μάλιστα διαμαρτύρεται ότι στο πρωινό δεν έχουνε μαύρο ψωμί. Συνάνθρωποι και πληνάνθρωποι"!

Επιβάτης του Norman Atlantic σε τηλεοπτικό σταθμό:"Καιγόμαστε και το καράβι μπατάρει επικίνδυνα. Ετοιμοι να πηδήσουμε στην θάλασσα, από λεπτό σε λεπτό, μα είναι ψηλά πολύ και μπορεί να σκοτωθούμε. 17 ώρες και δεν έχουν κάνει τίποτα. Μας έχουν εγκαταλείψει στην τύχη μας. Τα ελικόπτερα σταμάτησαν. Βάλτε φωτιά σε κανάλια, κόμματα, πολιτικούς. 
Είναι άχρηστοι".

[....]

Καλή Ανάσταση! Μπορεί να περιμένουμε την Πρωτοχρονιά, αλλά η χώρα έχει ανάγκη να βιώσει το Πάσχα. Έχοντας ζήσει τον Γολγοθά, περιμένει την Ανάσταση. Εκτός κι αν δεν ήσαν αρκετά όλα όσα έχουν γίνει και  πρέπει να υπομείνουμε κι άλλα μέχρι να λήξει το μαρτύριό μας. Ίσως, τελικά, τα χειρότερα να είναι μπροστά μας! 
Ίσως να βρισκόμαστε ακόμη στο μέσο της διαδρομής...
Θανάσης Μαυρίδης- πηγή

Συγκλονίζει η σοπράνο που ήταν στο φλεγόμενο πλοίο: Μας πλάκωσαν στο ξύλο Τούρκοι και Ιρανοί

πηγή

«Ταξίδευα μόνη μου. Είχα το αυτοκίνητό μου στο αμπάρι. Τα έχασα όλα! Δεν έχω ούτε εσώρουχα! Δεν υπήρχε ούτε συναγερμός, ούτε μας χτύπησαν τις πόρτες, ούτε μας ειδοποίησαν».

Η γνωστή σοπράνο Δήμητρα Θεοδοσίου ήταν ανάμεσα στους επιβάτες του Norman Atlantic. Πήγαινε στην Ιταλία για να δώσει κάποιες παραστάσεις. 
Η διασωθείσα βρίσκεται στο Λέτσε της Ιταλίας και η μαρτυρία της στο πρωινό του ΑΝΤ1 συγκλονίζει.
«Εγώ ξύπνησα από τον καπνό που βγήκε από το δωμάτιό μου! Ήταν όλα άσπρα, δεν φαινόταν τίποτα! Ίσα που φόρεσα το παντελόνι μου, το πουλόβερ μου, το μπουφαν μου και βγήκα έξω. Πολλές πόρτες είχαν μπλοκάρει. Ήμασταν περιτριγυρισμένοι από φλόγες! Έβρεχε, 12 μποφόρ, κάποια στιγμή χιόνισε κιόλας! Κάποιες βάρκες του έφυγαν, κάποιες δεν δούλευαν. Πανικός! Δεν υπήρχε κανείς από το πλήρωμα, μόνο ένας στα σωσίβια και όποιος είδε τον Κύριο πρόλαβε!», αφηγείται η Δήμητρα Θεοδοσίου.

Η σοπράνο περιέγραψε τις τραγικές στιγμές που έζησε όταν τα πλοία που έσπευσαν για να σβήσουν τη φωτιά στο Norman Atlantic κατέβρεχαν τους επιβάτες, ενώ τους χτύπησαν επιβάτες προερχόμενοι από αραβικές χώρες στην προσπάθειά τους να διασωθούν πρώτοι:
«Ήμασταν στο πάνω κατάστρωμα όλοι περιτριγυρισμένοι από τις φλόγες και ήρθαν τα πλοία για να σβήσουν τις φωτιές και μας καταβρέχαν! Μας πλάκωσαν στο ξύλο ιρακινοί, Τούρκοι που έτρεχαν για να σωθούν πρώτοι. Εμένα με πέταξαν κάτω τρεις φορές και έφυγα πέντε μέτρα»!
Το βίντεο του ΑΝΤ1 είναι από το zappit.

πηγή:Τρελογιάννης

Τα Χριστούγεννα ανάποδα

Τὰ Χριστούγεννα Ἀνάποδα

 Ἄλλαξε ὁ Μανωλιὸς κ’ ἔβαλε τὰ ροῦχα του ἀλλιῶς. Ὅλα τὰ ροῦχα, τὰ ὑφάσματα καὶ τὰ ὑφαντὰ ἔχουν τὴ καλή τους πλευρά, ἔχουν καὶ τὴν ἄλλη, αὐτὴν ποὺ φαίνονται οἱ ραφές, τὰ ξέφτια καὶ οἱ κλωστές, αὐτὴν ποὺ ὀνομάζουμε ἀνάποδη. Ὑπάρχει ἐπίσης καὶ μιὰ ἄλλη παροιμία ποὺ ἔλεγε κάποτε μιὰ γιαγιὰ καθὼς ἄλλαζε ἐσωρουχα στὸ κατοπινὸ λόγιο ἐγγόνι της∙ «Ἄλλάζει ὁ Χριστὸς κι’ ἡ Παναγιὰ καὶ τ’ ἀποφόρια τὰ φορεῖ ὁ ἐγγονός μου». 

Ὁ Μανωλιὸς δηλαδή, ὁ Ἑμμανουὴλ –ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν–. Ὁ Θεὸς καταδέχεται νὰ γεννηθεῖ ἄνθρωπος. Ὁ Ἀχώρητος νὰ χωρέσει σὲ  μήτρα παρθενική. Ὁ Ἁχρονος νὰ χωρίσει τὴν Ἱστορία στὰ δύο. Ὁ Ἄναρχος νὰ ὑπ-άρξει. Ὁ Θεὸς φοράει ὀστᾶ, σάρκα, νεῦρα, αἷμα. Ταπεινώθηκε, ἄραγε; Ταπείνωση. Ὁ ἀχὸς τῆς λέξης δημιουργεῖ ἕναν παράξενο παρετυμολογικὸ συνειρμό. Ἡ τάπα, ἡ κατραπακιὰ ποὺ κλείνει τὴ δίοδο τοῦ ἀέρα ποὺ παίρνουν καὶ φουσκώνουν τὰ μυαλά. Ἡ ταπείνωση κατὰ τοὺς Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζεται στολὴ τῆς Θεότητος. Ἡ φορεσιά, τὸ ροῦχο ποὺ στολίζει-σημασιοδοτεῖ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, μήπως καὶ μπορέσουμε νὰ τὸν καταλάβουμε, νὰ τὸν ἐννοήσουμε. Ἡ ταπείνωση δηλαδὴ τὰ Χριστούγεννα, ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ, κ’ ἔπειτα ἡ Βάπτιση, ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ Ἀναμάρτητου. «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε Χριστὸν ἐνεδύσασθε, Ἀληλλούια». Μὰ ὁ Σωκράτης Μάλαμας σὲ λόγια τοῦ Θανἀση Παπακωνσταντίνου τραγουδᾶ:

Στὴ κολυμπήθρα ρίξανε νερὸ ἀλκοολοῦχο

καὶ τ’ ὄνομα ποὺ μοῦ ’δωσαν ἦταν χαμένο ροῦχο.

Χαμένο ροῦχο ἢ ἀλλιῶς χαμένο παρτάλι κι’ ὁ Παπαδιαμάντης, ὁ Μέγιστος Ἐρωτικός, ὁ πάμπτωχος, ὁ ξένος καὶ ὁ ξενιστής, ὁ χιονιστὴς βορρᾶς, ὁ ἐπετειακὸς Ἕλληνας τεχνίτης τοῦ λόγου καὶ ὑμνητὴς τῶν Χριστουγέννων. Αὐτὸς γνώριζε πὼς νὰ μιλήσει γιὰ τὴν ταπείνωση, ὄχι γιατὶ φοροῦσε φθαρμένα ροῦχα, οὔτε γιατὶ ὅταν τὸν βράβευε ὁ κόσμος αὐτὸς εἶχε ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ προσώπου γῆς τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἱστόρησε τὸν Φτωχὸ Ἅγιο, τὸν μπαρμπα-Κόλια τὸν Ἀλιβάνιστο, τὴν θεια-Ἀχτίτσα τὴν Σταχομαζώχτρα, τὸν μπαρμπα-Διόμα, τὸν Μανώλη τὸ Ταπόι, τὸν Γιάννη τοῦ Λέκα, τὴν Σεραϊνὼ τὴν Κουμπίνα, τὴν Γιάνναινα τὴν Χτυπημένη, τὴν Ἀγγελικούλα τοῦ Νικόλα τοῦ Μπούκη, τὸν Κῶτσο τὸν Μοῦλο, τὸν Ἀποστόλη τὸν Κακόμη, τὸν Γιωργὴ τῆς Μπούρμπαινας, τὸν μπαρμπα-Γιαννιὸ τὸν Ἔρωντα. Αὐτὸς ὁ περιούσιος Παπαδιαμάντης κράτησε τὸν πόνο στὸ σωστό του τὸ ὕψος, μᾶς ὑπενθυμίζει ἰσοκρατώντας ὁ Νίκος Καροῦζος, αὐτὸς λοιπὸν ὁ Μεγαλέξαντρος ποὺ μὲ δυὸ τρία γραΐδια τοῦ χωριοῦ του ἀχρήστευσε τὸν Φρόυντ κατὰ τὸν Γιάννη Τσαρούχη, διακήρυξε τὸ Πρόσωπο καὶ τὸ Συγκεκριμένο στὶς ἐποχὲς τῆς ἀπολυταρχικῆς γενίκευσης καὶ τῆς ἀοριστίας, «ἀγνοώντας τὸν αἰώνα τῆς καλπάζουσας ἐξυπνάδας, ὁ ἀνέσπερος!» Αὐτὰ τὰ πρόσωπα ἔδειξε στὴν τότε πόλη τῶν Ἀθηνῶν, τὴν πόλη τῆς δουλοπαροικίας καὶ τῶν πλουτοκρατῶν, ποὺ μόλις εἴχε περάσει ἀπὸ Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες καὶ χρεοκοπία καὶ συνεχίζει βέβαια νὰ μᾶς τοὺς προβάλει μὲ τὴν ἴδια ἐπίκαιρη ἔνταση στὴ σημερινὴ ἑλληνικὴ μᾶλλον ἐπικράτεια. Αὑτὸ λοιπὸν τὸ χαμένο παρταλικὸ, τὸ λερωμένο πανωφόρι, ὁ φθαρμένος ἐπενδύτης, ἔντυσε τὸν μπαρμπα–Γιαννιὸ τὸν Ἔρωντα μὲ λευκὸ σεντόνι ἐκείνα τὰ Χριστοῦγεννα τοῦ 18.. γιὰ νὰ μὴν παρουσιασθεῖ γυμνὸς ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ, τοῦ Παλαιοῦ τῶν Ἡμερῶν, τοῦ Τρισαγίου.

Ἠ Ταπείνωση, δηλαδὴ ἡ Σταύρωση κ’ ἔπειτα ἡ Ἀνάσταση. Ἡ παραδοχὴ τῆς θλίψης στὴ ζωή μας, μὲ τὴν ἐν ταυτῷ ἐλπίδα ποὺ δίνει ὁ προσηλωθεῖς στὸν Σταυρὸ Θεάνθρωπος, ὁ ἠττημένος Θεὸς ποὺ νίκησε τὸν κόσμο. «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψην ἔξετε ἀλλὰ θαρσεῖτε ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Ὅλα λοιπὸν αὐτὰ τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα ποὺ μνημονεύσαμε παραπάνω κατ’ ὄνομα, οἱ τεθλιμμένοι ἐργάτες τῆς ὀδύνης καὶ ἐραστὲς τῆς πραγματικότητας καὶ τόσοι ἄλλοι ἀνώνυμοι ἀγωνιστὲς ποὺ φόρεσαν τὴν Στολὴ τῆς Πίστης, στολίστηκαν τὸν πόνο λευκὸ χιόνι ἢ «σὰ φανελάκι καλοκαιρινό», γιὰ νὰ ἐπανέλθω στὸν περὶ ρούχου συλλογισμό, πέρα λοιπὸν ἀπὸ τοὺς Λευκοφόρους ἁγίους καὶ τὰ Λευκοφορεμένα ἄγρίμια ὅπως τοὺς ἀποκαλεῖ ὁ Ἑλύτης, ἡ κυρα-Παράδοση ἀναστενάζει καὶ γιὰ τοὺς μαυροφορεμένους:

«Βαρύτερα ἀπ’ τὰ σίδερα εἶναι τὰ μαῦρα ροῦχα,

γιατὶ τὰ φόρεσα κ’ ἐγὼ γιὰ μιὰν ἀγάπη πού ’χα…»,

καὶ χορεύουν οἱ κοινότητες χοροὺς κυκλωτικοὺς σὲ γάμους, σὲ βαφτίσια, σὲ κηδεῖες –γύρω γύρω ὅλοι καὶ στὴ μέση ὁ Μανώλης–. Ἔτσι ἂς κυλᾶ ὁ Χρόνος στὴ ζωή μας, ὁ κάθε νέος Ἐνιαυτός, ὁ ἑνιαύσιος Γύρος, κι’ ὅχι ὁ χάππυ νιοῦ Γύαρ μᾶλλον, ἀλλὰ Γύρω-Γύρω ὅλοι καὶ στὴ μέση ὁ Ἐμμανουήλ, τὸ παιδίον νεόν, κ’ ἐμεῖς ἂς παίξουμε μαζί του.

Ἂς ντυθοῦμε τὰ Χριστούγεννα ἢ ἂς τὰ φορέσουμε ἀνάποδα, ἀπ’ τὴν ἀνάποδη πλευρά, ἀπ’ αὐτὴν ποὺ δὲν δείχνουν οἱ ὅσες βιτρίνες ἀπόμειναν πιὰ καὶ δὲν «ἐνοικιάζονται». Ἀπ’ τὴν πλευρὰ ποὺ δὲν φωτίζουν τὰ ρυθμικὰ λαμπάκια, ἀπ’ τὴν μεριὰ ποὺ δὲν καταδέχεται τὰ ψυχοπαθολογικὰ μηνύματα τῶν παραμυθιῶν, τὰ τηλεγκουρμὲ κορεσμένα βούτυρα καὶ τὴ φασίζουσα τηλετρομοκρατία. Ἂς φορέσουμε τὰ Χριστούγεννα ἀπ’ ἐκείνη τὴν πλευρὰ ποὺ τὸ ὕφασμα δείχνει τὴν τραχιά, τὴν ταπεινὴ ὑφή του, ποὺ γίνεται ὄμως δεκτικότερο καὶ ἀπορροφητικότερο τῆς δωρεὰν Χάριτος.

Ἀλλάζει ὁ Χριστὸς κι ἡ Παναγιὰ καὶ τ’ ἀποφόρια ἂς φορέσουμε, ὅπως ὁ προφήτ’ Ἡλίας πέταξε τὸ πανωφόρι του στὸν Ἐλισσαῖο καὶ θαυματουργοῦσε ὁ μαθητής εἰς διπλοῦν, ὅπως ἡ τελευταία φανέλα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ποὺ καθὼς τὸν ἄλλαζαν στὸ νεκρικὸ κρεβάτι, ἀκουμπώντας την ὁ διπλανὸς ἀσθενὴς στὸ δωμάτιο τοῦ Ἀρεταίειου Νοσοκομείου στὶς ἀρχὲς τοῦ 20^ου, βρῆκε τὴν ὑγειά του, νὰ βροῦμε κ’ ἐμεῖς, οἱ κατὰ φαντασίαν ὑγιεῖς στὶς αρχὲς τοῦ 21^ου, τὴν ἴαση. Ἀμήν.

πηγή:Τρελογιάννη,http://architechtoniki-scorpias-zois.blogspot.gr/2013/12/blog-post_22.html
πηγή

Στο Στεφανάκο...

Άνευ του Χριστού, όλα για μένα είναι Κόλαση

"Σταθήτε όλα τα σύμπαντα , όλοι οι υπάρχοντες κόσμοι , καί όλα τά όντα!

Κάτω όλαι αι καρδίαι , όλοι οι νόες , όλαι αί ζωαί , όλαι αι αθανασίαι ,

όλαι αι αιωνιότητες!  

Διότι, όλα αυτά άνευ τού Χριστού είναι δι' εμέ κόλασις ' η μία κόλασις δίπλα είς την άλλην κόλασιν ' όλα είναι αναρίθμητοι και ατελεύτητοι κολάσεις καί είς τό ύψος καί είς τό βάθος 

καί είς τό πλάτος . 

Η ζωή άνευ τού Χριστού , ο θάνατος άνευ του Χριστού , η αλήθεια άνευ του Χριστού  ο ήλιος άνευ τού Χριστού καί τά σύμπαντα χωρίς Αυτόν, - όλα είναι τρομερά ανοησία ανυπόφορον μαρτύριον , σισύφειον βάσανον , κόλασις ! 

Δέν θέλω ούτε τήν ζωήν , ούτε τόν θάνατον άνευ Σού Γλυκύτατε Κύριε ! 

Δέν θέλω ούτε τήν αλήθειαν , ούτε τήν δικαιοσύνην , ούτε τον παράδεισον , ούτε την αιωνιότητα.  

Όχι , όχι ! Εσένα μόνον θέλω , Εσύ μόνον νά είσαι εις όλα , έν πάσι καί υπεράνω όλων !... 

Η αλήθεια , εάν δέν είναι ο Χριστός , δέν μού χρειάζεται , είναι μόνον μία κόλασις . 

Τό ίδιον είναι κόλασις καί η δικαιοσύνη , καί η αγάπη , καί τό Αγαθόν , καί η ευτυχία ' καί αυτός ο Θεός , εάν δεν δεν είναι ο Χριστός , είναι κόλασις . 

Δέν θέλω ούτε την αλήθειαν άνευ τού Χριστού , ούτε τήν δικαιοσύνην άνευ τού Χριστού , 

ούτε την αγάπην άνευ τού Χριστού , ούτε τόν Θεόν άνευ τού Χριστού . 

Θά δεχθώ κάθε είδους θάνατον ' άς μέ θανατώσετε μέ όποιον τρόπος θέλετε , αλλά χωρίς τόν Χριστόν δέν θέλω τίποτε Ούτε τόν εαυτόν μου , ούτε καί αυτόν τόν ίδιον τόν Θεόν , ούτε κάτι άλλο μεταξύ των δυο τούτων ' δέν θέλω , δέν θέλω , δεν θέλω ! "

Ο εν αγίοις αναπαυόμενος, π. Ιουστίνος Πόποβιτς

...οι δυο κατάρες του καιρού μας...

"Όσοι καταγίνονται με τον Παπαδιαμάντη
 καταπιάνονται ν' αναλύσουνε το έργο του,
να κάνουνε ψυχανάλυση κι αισθητική
που είναι οι δυο κατάρες του καιρού μας." 

Φώτης Κόντογλου

"Τώρα ξέρουμε πια ότι έβγαινε ο ήλιος για μας..." Νικηφόρος Βρεττάκος

Ευλάμπιος και Ευλαμπία- Παναΐτσες

Τα λατρεμένα μου διαμαντοπερίστερα,  
Ευλάμπιος και Ευλαμπία!

-Μάλιστα! τι ζόρι τραβάς εσύ, φιλόΧριστε αναγνώστα;

τους έχω δώσει και ονοματεπώνυμο!

- Απαγορεύεται;

Το επώνυμο "Παναϊτσας", προκύπτει επειδή είναι απίστευτα  ήμερα

και αγαθά πλασματάκια!

-Να καθίσεις Παναΐτσα!

(υπονοώντας να  μην τραβάω την ουρά του ερωτιάρη, μισότυφλου γάτου

και να μην πηγαίνω άκρη άκρη,  στο δίχως κάγκελα  μπαλκόνι)

...με συμβούλευε με πατρικό ενδιαφέρον  ο θείος Μίμης,  εδώ και μισόν αιώνα.

Και  υπάκουα.

Εκείνα τα παλαιολιθικά έτη του βίου μας, η υπακοή σε δασκάλους ,  θείους

και γονείς, ήταν must, όσο απίστευτο και αν σου φαίνεται, 

θεωρούνταν ακόμη προτέρημα!)

Τα διαμαντοπερίστερά μου, σήμερα, κλωσσάνε με υπομονή τα τέσσερα 

(ναι - τι χαρά, τι χαρά,  τέσσερα!) αβγουλάκια τους.

Δεν γεννήθηκαν  ακόμη τα νέα διαμαντοπερίστερα, αδελφοί!

-Μη βιάζεστε! Η καλή δουλειά, αργεί 13 μέρες,  να γίνει!

Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος και επωασθήσεται!

Α!  Και βοήθειά μας σήμερα, ο μέγας, ο πολύς,  άγιος Σπυρίδωνας!

.

Ευανθία η Σαλογραία

...................................................................

 ...................................................................

Μια φορά ήταν ένας βασιλιάς, όμορφος, φαγάς, γλεντζές, με 365 γυναίκες στο χαρέμι του...

Μια φορά ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, όμορφος, φαγάς, γλεντζές, 
με 365 γυναίκες στο χαρέμι του.

Κάποτε πήγε σ' ένα μοναστήρι, είδε έναν ασκητή.

-Πόσο μεγάλη η θυσία που κάνεις! του 'πε και τον κοίταξε
 με συμπόνια.

-Εσένα η θυσία είναι πιο μεγάλη βασιλιά μου, του αποκρίθηκε
 ο ασκητής. 

-Πώς αυτό;

-Γιατί εγώ απαρνιέμαι τον εφήμερο κόσμο, 
εσύ, τον αιώνιο! 

(Νίκος Καζαντζάκης από την Αναφορά στο Γκρέκο, σελ. 240)

Θυμήθηκα το συχωρεμένο το μπαμπά, διαβάζοντας το "Ποιος γέρος θα ήθελα να είμαι.."

(Στη φωτό, η υποφαινόμενη σαλο-γραία, όταν ήταν  μικρούλα και ποοολύ χαζή...

Τη φωτό τράβηξε και τύπωσε στο προσωπικό του εργαστήρι, 

ο συχωρεμένος μαμοΓιώργης -στ' άγια η ψυχούλα του! )

................................................................................................

Περιστεράκι μου

 αυτές τις μέρες που είχα μια κρυολογηματική μάλλον ίωση, και αναγκάστηκα να χουχουλιάσω με τις ώρες  στο κρεβάτι, κουτσοπίνοντας, αμέτρητα (τρόπος του λέγειν) φλιτζάνια τσαγιών....

 (μπλιαχ, δε μ'αρέσουν καθόλου τα τσάγια, μόνο τα άγια μου αρέσουν, το ξέρεις -σου το χω ξαναπει- μόνη εξαίρεση  το λατρεμένο τσάι με άρωμα πικραμύγδαλου, που το δοκίμασα προς 30ετίας, μια φορά στο Buffalo Ν.Υ. και έκτοτε δεν μπόρεσα να το ξαναπετύχω- ανεκπλήρωτος έρως εκείνο το τσάι, πράγματι!- όμως  τρελαίνομαι για την διάφανη τσαγιέρα που μου  αγόρασα πρόσφατα στην Πάτρα, για χριστουγεννιάτικο, δήθεν, δώρο, οπότε φτιάχνω και πίνω  τα μύρια  τσάγια, Διόνη μου,  προκειμένου να χρησιμοποιώ τη διάφανη  τσαγιέρα, άσχετα από τη γριπώδη κατάστασή μου- με πιάνεις; )

.....  οχυρωμένη, λοιπόν, πίσω απ’ το εμψυχωτικά ζεστό, μονόχρωμο, στο χρώμα του ροδιού, παπλωματάκι μου, επαναλαμβάνω...

(διότι με τον μακροπερίοδο και συχνά παρενθετικό λόγο που χρησιμοποιώ μέχρι και ο αρχαίος  Θουκυδίδης θα είχε χτικιάσει μαζί μου) 

...κάθισα και φυλλομέτρησα μια ντάνα παλιές εφημερίδες που υπομονετικά περίμεναν -οι παρατημένες, παραμελημένες  μου, μήνες τώρα,- μήπως  να τις διαβάσω.

Τοιουτοτρόπως, σκόνταψα, νοερώς,  επάνω στον  κ. Δημ. Παπαϊωάννου.

.

Αυτός ο  κουλτουριάρης κ.  Δημ. Παπαϊωάννου  για κάποιους μυστήριους και ανεξερεύνητους λόγους-  μου είναι συμπαθής, ίσως γιατί στα  μούτρα, μου θυμίζει το συχωρεμένο τον πατέρα μου-άκου, εσύ, τώρα!

Ο προ ολίγων ετών, αποδημήσας προς Κύριον,  γεννήτωρ,  μπορεί να έμοιαζε ελαφρώς γοριλόμπαμπας στα φερσίματα, όμως.. έκρυβε  ένα μεγάλο χάρισμα που όσο μεγαλώνω,  του το εκτιμώ και  περισσότερο.

Από νέος, και κούκλος-γόης του (μη)κερατά που υπήρξε, ήταν  απίστευτα συμπονετικός με τους γέρους! Ποτέ δε χλεύασε γέρο ούτε γι’ αστεία, παρότι  αυτός, ως νέος στα  καραντουζένια του (τύφλα να ‘χουν ο Αλ Πατσίνο και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο μαζί), περπάταγε και αναστενάζαν, τα θηλυκά πεζοδρόμια!

Για τους γέρους -ειδικά τους φτωχούς- εκ νεότητος, έτρεφε  πάντοτε, ο μακαρίτης,  βαθύ σεβασμό. Ίσως επειδή όρφάνεψε νωρίς. Και πάντα, μου έλεγε: "Κόρη, αν ποτέ θα έχω χρήματα, θα φτιάξω γεροκομείο! ".

Στο τέλος, «γεροκομείο» δεν έφτιαξε, πλην... στήριζε με όποιον τρόπο μπορούσε τους ηλικιωμένους όπου τους έβρισκε, και περιποιήθηκε αγόγγυστα και την κατάκοιτη μανούλα μου- στα έχω γράψει  στις παλιότερες εξομολογητικές αναρτήσεις- "ας είναι στα άγια", που λέει και το Μικάκι μου, στα άγια, η  μετανοημένη, ντραμπούκικη ψυχούλα του, και  μυρωμένο το ελαφρύ χώμα που τον σκεπάζει!

Ευανθία η Σαλογραία 

.........................................................................

 ...................................................................................................................................................................................................

Ποιος γέρος θα ήθελα να είμαι..

 Απόσπασμα Συνέντευξης που έδωσε ο  Δημ. Παπαϊωάννου
στη Μαργαρίτα Πουρναρα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.

[....] Δημοσιογράφος: Κλείνετε τα 50 σας χρόνια. Πώς είναι;

Δημ. Παπαϊωάννου: Ωραία είναι. 
Τα χρόνια φέρνουν δώρα, αν εστιάσει κανείς σ' αυτά, γλυκαίνεται. 
Φέρνουν και απώλειες. 

Ορισμένα πράγματα, χάνονται ανεπιστρεπτί.

Η απώλεια της ρώμης, φοβίζει. 
Οι αντοχές βέβαια είναι ζήτημα ψυχοσωματικό
και δεν μειώνονται απαραιτήτως, γιατί αντλούν από αλλού. 
Η βιολογική διάσταση είναι η σκληρή πλευρά της πραγματικότητας, 
αλλά δεν μπορεί κανείς  να κάνει  κι αλλιώς παρά να την αποδεχτεί.

(..Σε ερώτηση της δημοσιογράφου πώς αντιμετώπισε το πέρασμα  μιας δεκαετίας
απάντησε):...

-Εστίασα στο τι θέλω να γίνω μεγαλώνοντας, 
ποιος γέρος θα ήθελα να είμαι...

Δημοσιογράφος : Μπορείτε να τον περιγράψετε; 

 Δ.Παπαϊωάννου: 

-Δεν μπορώ να βάλω την εικόνα που μου ζητάτε σε λέξεις. 
Η τέχνη της ζωής είναι να γερνάει κανείς
με χάρη και αξιοπρέπεια. 

Το πώς προχωράμε στην ωριμότητα είναι η δουλειά
που πρέπει να κάνουμε ο καθένας ξεχωριστά. 
Και νομίζω πως άφησα πίσω μου πολλά.

Την ενέργεια μου την έτρωγαν κολλήματα σε τελειωμένες σχέσεις, 
παιδικές ανάγκες να είμαι αρεστός  σε όλους,
νευρωτικού τύπου αναζήτηση της απόλαυσης, ματαιοδοξία.

Η φιλοδοξία εν πολλοίς χόρτασε και μέσα από την απαραίτητη διαδικασία ταπείνωσης, προσανατολίστηκε, νομίζω, σε ένα πιο χρήσιμο μονοπάτι, 
χωρίς να παύσει να είναι καύσιμο για την επόμενη ημέρα. 

Η φιλοδοξία μου σήμερα πάει χέρι χέρι
με την αποδοχή της ασημαντότητας του εαυτού
και της ματαιότητας των πραγμάτων. 

Είναι κάτι δύσκολο και πολύ λυτρωτικό...[...]

Πηγή:Εφημερίδα Kαθημερινή, 11 Μαϊου 2014

Το Οδυνηρό Φως-Γιάννης Τσίγκρας

 

ΤΟ ΟΔΥΝΗΡΟ ΦΩΣ

Το ξέρω, δεν ενθουσιάζουν πάντες μου οι στίχοι,
ιδιαίτερα οι λέξεις που μιλούν
για το απόλυτο ή το κατώφλι,
το ίχνος που κατισχύει του προσώπου,
βρέχει
και πρέπει να γράψουμε για τη βροχή,
ονειρεύτηκα μια πανέμορφη
έξοδο, με βενζινάκατο του '60, σ'έναν ήλιο, σαν εκείνο
του Kλωντέλ, στον "Κλήρο του μεσημεριού",
όχι για  τα τρίγωνα
και τις προδοσίες,
αλλά για το μεσημέρι,


κι αν δε φύγουμε στο
απόγειο
τί ωφελούν ο λόγος και το πάθος,


δε λέω,
μεγέθη ελληνικά, μα πάνω απ' όλα,
το
οδυνηρό
φως.

Γιάννης Τσίγκρας

O όσιος Παρθένιος ο εν Χίω

Ο Όσιος Παρθένιος καταγόταν από το χωριό Δαφνώνας. Σε νεαρή ηλικία αρραβωνιάσθηκε και ασχολήθηκε με το εμπόριο μεταξύ Χίου, Σμύρνης και Κωνσταντινούπολης. Ενώ ετοιμαζόταν για γάμο ειδοποιήθηκε ότι η μνηστή του αρρώστησε βαριά και μέχρις ότου επιστρέψει από το ταξίδι, είχε πεθάνει.
Θέλοντας να δει την μνηστή του «ίδίοις ὄμμασι» νεκρή, πήγε στο τάφο νύκτα, την ξέθαψε και την πήρε στην αγκαλιά του. Φιλοσοφίσας το, εκ των Μακαρισμών της Νεκρωσίμου Ακολουθίας, τροπάριο «ἐξέλθωμεν καί ἴδωμεν ἐν τοῖς τάφοις ὅτι γυμνά ὀστέα ὁ ἄνθρωπος σκωλήκων βρῶμα καί δυσωδία », χωρίς να πει τίποτε σέ κανένα, εγκατέλειψε τις φροντίδες του μάταιου κόσμου, έγινε μοναχός στη Νέα Μονή της Χίου και επιδόθηκε σε ασκητικούς αγώνες.
Με την ευλογία του γέροντός του ανέβαινε στην κορυφή του Πενθόδους όρους, άναβε την κανδήλα και γενικά φρόντιζε το εκεί ερειπωμένο ναΐδριο του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου. Κάποια στιγμή, «θείᾳ βουλήσει», ανακάλυψε ένα σπήλαιο στην Ν.Α. πλευρά του όρους, όπου αποφάσισε να ασκητέψει. Εκεί έζησε νηστεύων, αγρυπνῶν και προσευχόμενος νύκτα και μέρα.
Ο Κύριος, βλέποντας τους πνευματικούς του αγώνες, τον αντάμειψε με πολλά πνευματικά χαρίσματα μεταξύ των οποίων και το διορατικό. (Προείπε τον μεγάλο και φοβερό σεισμό της Χίου το 1881 μ.Χ.). Σύντομα η φήμη του εξαπλώθηκε και το ερειπωμένο ναΐδριο του Αγίου Μάρκου εξελίχθηκε σε Σκήτη, όπου ο Παρθένιος με τους υποτακτικούς εξασκούσε τα μοναχικά του καθήκοντα.
Όλος ο κόσμος συρρέει από τα διάφορα μέρη του νησιού για να ακούσει τα μελίρρυτα λόγια του και να ζητήσει την ευχή και την ευλογία του. Ο αείμνηστος Καθηγητής Λάζαρος Ζανάρας, κατέγραψε, χωρίς την θέληση του Οσίου, ότι ο Όσιος Παρθένιος επετέλεσε εν ζωή πολλά θαύματα.
Εκοιμήθη εν ειρήνη την 8η Δεκεμβρίου 1883.
πηγή:Τρελογιάννης

...βιάσου λοιπόν...Βασίλης Βασιλικός

" H ζωή μας είναι λίγη....Πολύ λίγη. Και κάθε μέρα λιγοστεύει. 
Βιάσου λοιπόν να πεις αυτό που έχεις μέσα σου, 
αυτό που σε κλωθογυρίζει τόσα χρόνια..

Βιάσου να το πεις μ' έναν τρόπο ολότελα δικό σου, 
ξεχνώντας ό,τι διάβασες, άκουσες ή σου είπαν. 

Η Τέχνη μας θέλει γυμνούς , γιατί μόνο μές στη γύμνια μας 
είμαστε ξεχωριστοί  ο ένας απ' τον άλλον. 

Τα ρούχα, οι μόδες, 
μας εξομοιώνουν τραγικά. 

Και όσοι κατόρθωσαν να πούνε κάτι 
σ' αυτόν τον παράλογο κόσμο,

ήταν αυτοί που δεν είχαν χάσει την παιδική τους αφέλεια, 
μια κάποια αυθορμησία που πάντα πρέπει να υπάρχει ..."

(Έγραψε στον Μένη Κουμανταρέα, ο Βασίλης Βασιλικός,
στις 15 Ιανουαρίου 1960.Απ' το βιβλίο "Νεανική αλληλογραφία 1954-1960", εκδόσεις "ΤΟΠΟΣ", πηγή, "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" 14 Δεκ. 2014)

Ένας αετός (aquila) που τον λένε Βιτόρια!

Η ΑΕΚ μπορεί να θέλει να αποκτήσει και δικό της αετό σήμα κατατεθέν, (αν περιμένετε βέβαια να βρει … δικέφαλο αετό, μάλλον αδίκως θα περιμένετε), με το πρόγραμμα προστασίας του σχιζαετού και του χρυσαετού στο οποίο συνεργάζεται  όπως ανακοίνωσε με την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, ωστόσο άλλοι έχουν προηγηθεί.

Είναι γνωστός, η «Βιτόρια» ο αετός της Μπενφίκα που πριν από κάθε παιγνίδι, με τις οδηγίες του εκπαιδευτή της βέβαια, κάνει δυο τρεις κύκλους ξεκινώντας πάντα από τη κορυφή του γηπέδου.

Μεγάλη διαμάχη υπάρχει ωστόσο και με τη Λάτσιο, για το ποιος μιμείται ποιόν, που διαθέτει κι εκείνη την «Ολύμπια» το δικό της αετό που κάνει το ίδιο.

Στο βίντεο, θαυμάστε τη Βιτόρια ...

πηγή

...............................................

Ο σιωπηλός κίνδυνος από την Αίρεση, μονοφυσίτες, Σκοτ Πεκ και Βασίλειος Θερμός.

Μικρό αετόπουλο

επειδή οι πολλοί σινεμάδες και το αχαλίνωτο διαδίκτυο,
-δυστυχώς-
σου καταντήσαν   το μυαλό..."ανακατωμένος ο ερχόμενος",
προτείνω  να ξανακοιτάξεις  την ανάρτηση με τίτλο:

Ο σιωπηλός κίνδυνος από την Αίρεση, μονοφυσίτες, Σκοτ Πεκ και Βασίλειος Θερμός.

Ίσως προς  κάποια  συνειδητοποίηση, προσφέρει πρώτες  βοήθειες.

Ευανθία η Σαλογραία

Για εμάς που νομίζουμε ότι κάνουμε το καλό

Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Οι μεγαλύτερες καταστροφές πάντοτε έγιναν
απ” αυτούς που νόμιζαν πως κάνουν το καλό
που μιλούσαν δίχως να τους έχει μιλήσει πριν ο Χριστός
να μην τους έχει πει ούτε μια λέξη
αυτοί τιμώρησαν τον Χριστό που δεν τους μίλησε
κι έκαμαν τους ανθρώπους τόσο φτωχούς
με τα συχνά νομοθετήματα και τις απαγορεύσεις
κουράστηκαν και κούρασαν
γιατί δεν ήσαν άγιοι
γιατί οι άγιοι δεν ανεβαίνουν μόνοι τους ψηλά.

Μοναχός Μωυσής αγιορείτης, Αθωνικά ποιήματα, Αρμός 1995

Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.

Πηγή: Ζωντανό Ιστολόγιο

έζησε κάνοντας τον πεθαμένο...

To ακούσαμε και το ξανακούσαμε στα γεγονότα.

Σε περίπτωση τρομοκρατικού χτυπήματος,

άνθρωποι πληγωμένοι ή και μη πληγωμένοι

έκαναν τον πεθαμένο για να επιζήσουν! 

Και επέζησαν.

Μάλιστα στην περίπτωση του χτυπήματος  στο Πακιστάν, είδα στις ειδήσεις, σοκαρισμένο μαθητή να λέει, ότι  έπεσε  ακίνητος στο δάπεδο σαν πεθαμένος και  ότι οι δαίμονες οπλοφόροι, περνώντας από δίπλα του,  τον πυροβόλησαν στο γόνατο, προκειμένου να διαπιστώσουν πως πράγματι είχε πεθάνει. 

Εκείνος, παρά τον αφόρητο πόνο που ένιωσε  απ’ τον  πυροβολισμό, παρέμεινε, ακίνητος,  ανέκφραστος,  μοιάζοντας, παντελώς "τελειωμένος". 

Οι φονιάδες,  αφού  μετά και  τον πυροβολισμό, 

τον  είδαν ασάλευτο, τον προσπέρασαν.

Καθώς απομακρύνθηκαν οι μακελάρηδες, το παιδί με το συντετριμμένο γόνατο, σύρθηκε ζητώντας βοήθεια και σώθηκε.

Αυτή είναι η πληροφορία- η συγκλονιστική, για μένα, λεπτομέρεια- εκ της επικαιρότητας.

Και δεν ξέρω γιατί, ακούγοντας  την είδηση σκέφτηκα πως

και οι πνευματικοί αγωνιστές,  αν επιθυμούν  να επιζήσουν , στις εσωτερικές, μυστικές  μάχες με τους πνευματικούς πολέμιους,  πρέπει συχνά να παραμένουν  πεσμένοι  στα χώματα της ταπείνωσης, αιμόφυρτοι  μεν απ' τον  ψυχικό  πόνο, πλην σιωπηλοί  και ακίνητοι, παριστάνοντας, ενίοτε, τους -ολοτελώς-πεθαμένους ώστε  να μη τους χτυπήσουν περισσότερο

οι πνευματικοί τους  εχθροί,  

-σε περίπτωση που οι καταδιωκόμενοι, σκεφτούν να αντιδράσουν  ως ζωντανοί,  και καταφέρουν  έτσι, οι επιθέμενοι -οριστικά- να τους  εξοντώσουν.

"Ο σπόρος του σίτου, 

εάν μη,  πεσών εις την  γην, 

αποθάνη, 

ού πολύν καρπόν φέρει", 

γράφει  το Ευαγγέλιο...

 Ευανθία η Σαλογραία

O θάνατός σου, Κύριε, η ζωή μου

..Σήμερα γιά νά αποδείξεις ότι είσαι αληθινός χριστανός πρέπει νά σκοτώσεις τόν Κύριο. 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ. 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, Η ΖΩΗ ΜΟΥ. 

Αυτή είναι καί η θεολογία τού σταυρού τών νεοορθοδόξων. 

Δέν υπάρχουν παλαιά όπλα γιά τόν πόλεμο αυτόν. 

Ακόμη καί η αγάπη είναι όπλο τού εχθρού. 

Είναι τό Αγιο Πνεύμα τό οποίο έχουν στρέψει εναντίον τού Χριστού.

Αυτή είναι η οικονομία τού Αγίου Πνεύματος.

Μπορώ νά έχω τήν Χάρη τού Αγίου Πνεύματος χωρίς Τήν πίστη στόν Κύριο.

Χωρίς τίς εντολές του. Χωρίς τό Ευαγγέλιο. 

Η νέα εκκλησία δέν έχει κεφαλή της τόν Κύριο, δέν είναι τό αγιασμένο Του σώμα. 

Είναι Πνευματική καί όπου θέλει πνεί. Είναι εωσφορικός αέρας κοπανιστός.

Aμέθυστος

H καταστροφή των προσώπων -Νικηφόρος Βρεττάκος

Η καταστροφή των προσώπων 
                                                      Στο Νικηφόρο Παπαδημητρίου

Τ' απωλεσμένα τους πρόσωπα  τα είχαν αντί-
καταστήσει με μάσκες. 

Με ποιον 
να μιλήσει;  Δεν υπήρχε κανείς πίσω
απ' τις μάσκες τους. 

Και τότες εστράφη
και μιλούσε στον ήλιο, στα δέντρα,
στα πράγματα. να μη χάσει την επαφή
με τον κόσμο που είπε πως είναι 
ωραίος.

                    Να μη σαλευθεί
η εγκάρδια του σχέση με τη γύρω του
τάξη. 

Να μην κλονισθεί ο υπαρ-
ξιακός άξονάς του, εκείνο το όρθιο
μέσα του φως:

 η Αγάπη.

Νικηφόρος Βρεττάκος
(τόμος Γ, από τη συλλογή "Τρία Φύλλα")

Αποφθεγματικοί λόγοι του αγίου Ιερωνύμου Αιγίνης

πηγή:Αγιογραφικές μελέτες