Φτερά...(αν σπάσουν, ξαναφτιάχνονται;)

Λατρεμένο μου

παρότι  αγαπώ τα πτηνά όλων των ειδών
(από κολιμπρί,  σπουργίτια και κοτόπουλα, 
μέχρι περιστέρια και κυριότατα αετούς )

ομολογώ ότι αγνοούσα  ανατομικές λεπτομέρειες
για την πτητική σκευή τους.

Τις βρήκα αυτές τις πληροφορίες  στο παρακάτω σκίτσο,
από το  blog paracosmos, της Ελένης Ραβάνης.

Σου το παραθέτω.
Διαβάζεις και μου λες μετά εσύ, τα δικά σου...

-Το ξέρω, δεν μπορεί, κανείς, να σώσει κανέναν!
-Προ πολλού το έχεις καταλάβει μωρή Σαλογραία.
Βλέπεις είναι τρομακτικοί οι κακοί δράκοι
που μας πολεμάνε.

-Ανθρωπίνως να νικηθούν,  των αδυνάτων, αδύνατον.

-Μονάχα ένα άγγιγμα φωνής, σώματος,
και μια έγνοια, λευκή, ευωδιαστή
σαν νερατζανθός
αρκούν συχνά για να σκορπίσουν
της  παρηγορίας το άρωμα στις ψυχές μας...
...............................

Με το δροσερό αεράκι του Σεπτέμβρη μήνα
απ' την πόλη της  Πάτρας
σου στέλνω τρυφερά, ταξιδιάρικα  φιλιά.

Ευανθία η Σαλογραία
..........................................................................................................
..........................................................................................................



Γράφει η Ελένη Ραβάνη

Κόντρα θα πάω τσι μοίρας μου όσο κι αν με πληγώνει
δε μου τα σπάει τα φτερά απλά τα δυναμώνει.

Την ανωτέρω μαντινάδα μου έστειλε αγαπημένη φίλη
 σε μια προσπάθεια εμψύχωσης και εγκαρτέρησης. 

Απ' αυτές τις προσπάθειες που όλοι κάνουμε τόσο για τους εαυτούς μας όσο και για τους οικείους και τους αγαπημένους μας, ιδιαιτέρως αυτή την εποχή της καταβύθισης και της τρέλας. 

Την ευχαριστώ πολύ 
και της στέλνω πίσω την αγάπη μου 
και το βαθύ μου νοιάξιμο για κείνη. 

Για τη μαντινάδα θέλω να πω, 
και ας νοήσει ο καθείς ό,τι δύναται.

Ωραία η μαντινάδα και ηρωική. 

Μου θυμίζει κάτι από τον Ζαρατούστρα του Νίτσε.

Εμψυχωτική.

Όμως εγώ δεν θέλω εμψύχωση, δεν θέλω ενίσχυση, 
δεν θέλω ενθάρρυνση 
(αλλού έγραφα επιπροσθέτως "δεν θέλω θεραπεία").

Όχι, κύριοι και κυρίες, 
δεν μου τα δυναμώνει εμένα τα φτερά η "μοίρα" μου.

Κι ας πάψει πια αυτό το "δυναμωτικό" παραμύθι.

Όχι, κυρίες και κύριοι, ο άνθρωπος είναι το πλέον ευάλωτο
και απειλούμενο πλάσμα στον κόσμο. 

Περισσότερο από την χελώνα καρέτα - καρέτα, περισσότερο από τη φώκια μονάχους - μονάχους, περισσότερο από την πολική αρκούδα,  από κάποια σπάνια πεταλούδα στην Αφρική,  ακόμα και από τους πάγους της Ανταρτικής, ο άνθρωπος είναι το είδος που απειλείται με ολοκληρωτική εξαφάνιση.

Έχουν βέβαια προηγηθεί άλλα όντα, ανάμεσα σ' αυτά και ο Θεός. 

Η μεγάλη παρεξήγηση με τον άνθρωπο, είναι ότι τον έχουν πείσει
για το αντίθετο.

Ότι είναι  - τάχα μου- δυνατός και κυρίαρχος του κόσμου.

Τρίχες είναι!!

Ενα όν είναι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή και ιδιαίτερες συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας, πίεσης, ηλιοφάνειας...για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να ζήσει. 

Διαφορετικά πεθαίνει ως άνθρωπος και ζει ως νεκρός.

Εμένα η μοίρα μού τα τσακίζει τα φτερά και δεν γεννώ άλλα.

Ένα ζευγάρι φτερά έχουμε όλοι. '

Τόσο περίπλοκα και τόσο αέρινα, τόσο πολύτιμα και τόσο σοφά, τόσο μεγαλειώδη : φτερά βραχίονα, μικρά στέγαστρα, μεγάλα στέγαστρα, μεσαία στέγαστρα, κατευθυντήρια και πηδαλιώδη φτερά, αντίχειρα και  εσωτερικά...

Άπαξ και σπάσουνε σπάσαν, κι ας λένε οι μαντινάδες ότι θέλουνε. 

Και οι ειδικοί το ίδιο.

Ανάμεσα σε δυνατούς εγώ ας είμαι ο αδύναμος. 

Ανάμεσα σε αρτιμελείς εγώ ας είμαι ο σακάτης. 

Ανάμεσα σε αυτούς που πετάνε, εγώ ας μένω καθηλωμένος στη γη.

Τόσα και τόσα είδη έχουν εξαφανιστεί στην εξελικτική ιστορία του πλανήτη...

Τι ιστορία κι αυτή!!! 

Eλένη Ραβάνη-blogspot
..........................................................................
..........................................................................