ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα
πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα,
ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα
ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας
καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου
ποὺ ξέρουν νὰ ἀγκαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας,
μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια
ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν,
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
Tάσος Λειβαδίτης
πηγή
Λίγο καιρό μετά τον θάνατο του ποιητή (1988) ένας φίλος μου στα πλαίσια ενός αφιερώματος στον Τ.Λειβαδίτη, επισκέφθηκε το σπίτι όπου έζησε τα τελευταία του χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί ξεναγήθηκε από την σύντροφο της ζωής του, στους χώρους όπου διαβιούσε ο ποιητής.
Στο κρεβάτι του, δίπλα στο προσκεφάλι του αντίκρυσε μια Αγία Γραφή και ένα αντίτυπο των "Αδελφών Καραμαζόφ" του Ντοστογιέφσκι.
Κι απ' ότι πληροφορήθηκε τα είχε πάντα εκεί δίπλα του.
Ο Τ.Λ. ανήκει στους ποιητές της λεγόμενης "γενιάς της ήττας" στην οποία συγκαταλέγονται και μερικά ακόμα μεγάλα ονόματα της νεοελληνικής μας ποίησης.
Όλοι αυτοί οι ποιητές υπηρέτησαν με συνέπεια και προσωπικό κόστος αρχές ζωης και ιδανικά που εμπνέονταν από το χριστιανικό ήθος και το εσχατολογικό όραμα μιας άλλης κοινωνίας.
Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πολλά αφιερώματα.
Προτείνω : Τάσος Λειβαδίτης - Ενας Μεταφυσικός της Αριστεράς - Το Θρησκευτικό Ρίγος (ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ - Εφημερίδα χριστιανικού κοινωνικού αγώνα).
Ας μνημονεύσουμε στους εμβληματικούς στίχους του:
Γιατί ο κόσμος, μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.
Από ποίηση δε σκαμπάζω(δεν μου αρέσει κιόλας).Γιατί "γενιά της ήττας";
Διαγραφήπαπα-Κώστας
Ελένη-paracosmos
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ!
Ας μνημονεύσουμε τους εμβληματικούς στίχους
του ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ :
"Γιατί ο κόσμος, μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί!
"
Ο κάθε άνθρωπος που δεν πετυχαίνει να νικήσει τον εαυτό του, ανήκει στην διαχρονική " γενιά της ήττας ".
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα υπήρχαν ηττημένοι, αν δεν υπήρχαν δειλοί. Γι αυτό στην Αποκάλυψη αναφέρονται πρώτα οι δειλοί:
" Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός.
Οι δε δειλοί και άπιστοι και βδελυκτοί και φονείς και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτραι και πάντες οι ψεύσται θέλουσιν έχει την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος."
ΑΩ
Προς ΑΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτος βαθμός δειλίας:Στέλνω σχόλιο στο διαδίκτυο, κρύβοντας το πραγματικό μου όνομα.Ας ξεκινήσουμε την κουβέντα από την αρχή της. Τουλάχιστον ο Λειβαδίτης είχε το θάρρος των λόγων και των έργων του και γι αυτό εξορίστηκε και βασανίστηκε. Εμείς που τολμάμε και μιλάμε εις βάρος του, ως τιμητές του αγώνα του και ψυχογνώστες, τι περγαμηνές διωγμών και βασανιστηρίων, χάριν της Αληθείας, έχουμε να επιδείξουμε, αγαπητέ;
Τι να απαντήσουμε στον άνθρωπο Ευανθία; Θα αφήσουμε την καρδιά μας να μιλήσει...
ΔιαγραφήΔεν έχω να επιδείξω τίποτα από τον εαυτό μου. "Δεν θα καυχηθώ παρά μόνο στο Σταυρό του Κυρίου Ιησού Χριστού".
Όσο για το όνομά μου, δεν έχει πλέον καμμία σημασία για μένα. Είμαι μόνο μια σταγόνα νερό μέσα στον απέραντο ωκεανό της Αγάπης του Θεού.
ΑΩ
ΑΩ
Διαγραφήέγραψες: "Όσο για το όνομά μου, δεν έχει πλέον καμμία σημασία για μένα. Είμαι μόνο μια σταγόνα νερό μέσα στον απέραντο ωκεανό της Αγάπης του Θεού"
Υπεκφεύγεις.Και βουδιστική, κάπως μου ακούστηκε η φράση σου. Μπορεί να κάνω λάθος. Εγώ δεν είμαι καρδιογνώστης όπως εσύ.
Kαλή η ερώτηση του παπα-Κώστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν ξεκαθαρίζουμε τους όρους που χρησιμοποιούμε στη συζήτηση, καταλήγουμε σε παρανοήσεις και παρεξηγήσεις.
Ο σωστός όρος είναι "ποίηση της ήττας", λέγεται όμως και γενιά, κατ' αντιστοιχία με τις χρονολογικές κατατάξεις που συνηθίζονται στα ποιητικά συμφραζόμενα π.χ. "γενιά του '30" κλπ.
Η βιβλιογραφία που υπάρχει γύρω από την ποίηση της γενιάς αυτής είναι εκτεταμένη (για όποιον ενδιαφέρεται μπορώ να του την στείλω).
Χρονικά μιλάμε για την πρώτη μεταπολεμική γενιά, που εμφανίζεται στα γράμματα προς το τέλος της δεκαετίας του 40 - αρχές του 50 και η οποία βίωσε την ιστορική συγκυρία του πολεμικού και μεταπολεμικού δράματος της χώρας μας. Οι "ηττημένοι" του αγώνα ήταν οι αριστεροί οι οποίοι σύρθηκαν σε δίκες, στάλθηκαν στα ξερονήσια, στιγματίστηκαν, κυνηγήθηκαν. Η "ήττα" αφορά τα οράματα μιας δίκαιης κοινωνίας, ειρηνικής, δίχως φτώχεια και εκμετάλλευση. Αντ' αυτής της κοινωνίας, στην Ελλάδα και αλλού μετά τον πόλεμο ,στήθηκε μια κοινωνία του ανταγωνισμού, της ευδαιμονίας, της λεηλασίας της φύσης, του εκχυδαϊσμού της ανθρώπινης ύπαρξης στα παζάρια των ισχυρών, όπου γης.
Όμως, η λεγόμενη "ήττα" είναι ένας όρος ο οποίος δεν έγινε αποδεκτός χωρίς αντιρρήσεις.
Ο Μανώλης Αναγνωστάκης θα γράψει :
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει,
όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα.
Ενώ αν είχαν νικήσει οι "ηττημένοι" θα γνώριζε απίστευτες δόξες η... "Ελλάδα" (δηλαδή το Σοβιέτ του Ελλαδικού χώρου), χωρίς καθόλου... φτώχεια και εκμετάλλευση (!!!) Όσο για εξορίες! Έχει γανιάσει το κεφάλι μας με τον Άη Στράτη, αλλά τσιμουδιά για το Γκούλακ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ όρος "ήττα" είναι καθαρή ειρωνεία. Είναι ηλίου φαεινότερο, για όποιον δεν είναι θεόστραβος, ότι οι "ηττημένοι" αυτοί υπήρξαν, σε (λίγο) βάθος χρόνου οι ουσιαστικοί νικητές. Εκπαίδευση, διανόηση, τέχνες, γράμματα, ό λ α κρατήθηκαν και κρατούνται από αυτούς και τους παπαγάλους επιγόνους τους.
Ευδοκία
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοι επισκέπτες, ο όρος «ποίηση της ήττας» εισήχθη από τον Βύρωνα Λεοντάρη, σ' ένα κείμενό του,1963.
με θέμα τα ποιήματα, «Ο γυρισμός» του Θ. Κωσταβάρα και «Μαθητεία» του Τίτου Πατρίκιου.
Στο κείμενο αυτό έχουν τεθεί ως μότο, στίχοι του Κωσταβάρα, και ο Λεοντάρης επισημαίνει ότι ως «ποίηση της ήττας» εννοείται η ήττα της ανθρωπότητας και του πολιτισμού και όχι η στρατιωτικοπολιτική ήττα της Αριστεράς.
Η συγκεκριμένη ποίηση και διαπίστωση κατά τη γνώμη μου παραπέμπει σε υποκειμενική διαπίστωση του ποιητή, πιθανών για λόγους φρονημάτων.
Άλλωστε ο ποιητής Βύρων Λεοντάρης, ήταν από τους διακριθέντες με Κρατικό βραβείο και τιμές από τους κρατικούς ενώ ο Λειβαδίτης ήταν από τους εξόριστους του συστήματος.
Ο Κώστας Γεοργουσοπουλος γράφει για τον Τάσο Λειβαδιτη.""..Η θρησκευτικότητα στην ποίηση του Λειβαδίτη
Ένα ιδιάζον γνώρισμα της ποίησης του Λειβαδίτη είναι η αναζήτηση του Θεού. «Ένας άρρωστος για Θεό» τιτλοφορεί ένα σχετικό κείμενό του ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, που γράφει ανάμεσα σ’ άλλα: « Όποιος θελήσει να διαβάσει την αποτυπωμένη στις σελίδες του Λειβαδίτη μαρτυρία ψυχής, θα διαπιστώσει πως ο ποιητής αυτός μιμήθηκε ασυνειδήτως πιθανόν τον βίο πολλών αγίων, οι οποίοι ξεκίνησαν από αλαζόνες διδάσκαλοι, διδάχοι, σαλπιγκτές, μπροστάρηδες και σε μια κρίσιμη καμπή του δρόμου άλλαξαν προσανατολισμό και πορεύτηκαν με μόνη πυξίδα την αγωνία τους κι όχι τον αγώνα».3
Σύμφωνα με την Αλεξάνδρα Μπουφέα «ο ποιητής στα πρώτα του φανερώματα δεν αναζητεί το Θεό, άλλοτε η ύπαρξή του είναι δεδομένη, άλλοτε την αμφισβητεί. Στη θέση του υψώνει μια νέα αξία, τον άνθρωπο και τη δύναμή του (...). Θα ‘λεγε κανείς ότι τα επαναστατικά του πρότυπα τον υποχρεώνουν να αρνηθεί το Θεό, ενώ απ’ την άλλη το ένστικτό του μένει γαντζωμένο επάνω του».
Στη δεύτερη περίοδο παρατηρείται μια έντονη διαφοροποίηση. «Διαμορφώνεται μια ολόκληρη θεο-θεωρία καθώς τη θέση της απογοήτευσης από το ανεκπλήρωτο ιδανικό της επανάστασης υποκαθιστά η αναζήτηση της ύπαρξης του Θεού». Διαισθητικά και όχι νοησιαρχικά προσπαθεί να προσεγγίσει το Θεό. Ως αρετές προβάλλονται η ταπεινοφροσύνη, η μετριοφροσύνη και μια ιδιότυπη, μυστικιστική σχέση αναπτύσσεται ανάμεσα στο Θεό και στους περιθωριοποιημένους της κοινωνίας. (Οι περιθωριοποιημένοι, άλλωστε, της κοινωνίας, ζητιάνοι, τυφλοί, υπηρέτριες, πόρνες, μέθυσοι πρωταγωνιστούν συχνά στο έργο του Λειβαδίτη. Εξαγνιζόμενοι μέσα στο ποιητικό του φως, θεωρούνται «εντιμότεροι αρνητές του συστήματος από τους επαγγελματίες αμφισβητίες»).5
Ακόμα εντονότερη είναι η κατάφαση του ποιητή στο θείο στην τρίτη φάση του έργου του, καθώς και μια στροφή στις μεταφυσικές αναζητήσεις και αντιλήψεις. Πιστεύει στη μεταθανάτια ζωή και προσδοκά την ανάσταση των νεκρών. Το κύκνειο άσμα του, Ο τυφλός με το λύχνο, θα ’λεγε κανείς πως γράφτηκε από εκκλησιαστικό υμνογράφο. Ειδικά η ενότητα «Συνομιλίες» είναι ολόκληρη μια προσευχή που κάθε ποίημά της αρχίζει με το «Κύριε...», ενώ πλήθος άλλοι τίτλοι («Ευαγγελισμός», «Η άρνηση του Πέτρου κ.ά», παραπέμπουν κατευθείαν στο Χριστιανισμό."""!!!
Εγώ θα ηθελα να δημοσιεύσω ένα κέιμενό του απόσπασμα από τα καντάτα..
se synexeia....
se synexeia...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνθολόγιο ποιημάτων Τάσου Λειβαδίτη
ΚΑΝΤΑΤΑ (απόσπασμα)
Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια», πήρε
μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο, αντί να γδυθεί και να
επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα», οι άλλοι επ’ έξω
δόστου χτυπήματα στην πόρτα. Με τα πολλά
άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές – ακούς εκεί
διαστροφή
να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θαρθεί η αναπότρεπτη ώρα
μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθειά, την πιο
μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.""
Σε ολους εμας τους Χριστιανούς θυμίζει ιστορία από το Γεροντικό, που κάτι παρόμοιο έκανε ο Αβάς Αγάθων οπου κατάφερε με αυτόν τρόπο και έφερε σε μετάνοια την αδελφή από το "σπίτι", και την πήρε στην έρημο.
Μόνο ένας άνθρωπος Εν Χριστώ, αφανής εργάτης του Εθαγγελίου, θα μπορούσε να "ποιήσει" τέτοιο πανέμορφο ποίημα.
Τέλος, Πώς να τελειώσουμε τούτο το κείμενο; Ίσως ο καλύτερος τρόπος να είναι με ένα μήνυμα ελπιδοφόρο. Ένα μήνυμα που βγαίνει μέσα από τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη:
«Ό, τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε – ο κόσμος μας ανήκει.
Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας σαν το κλειδί
του σπιτιου. !!! Στράτος Κερσανίδης"""
....αφιερωμένο για τον ΑΩ, που χωρίς να εξετάζει τα πράγματα, αλλά βιαστικά και επιπόλαια, βγάζει πολύ γρήγορα καταδικαστικά συμπεράσματα για ψυχές, που κατά τα δείγματα των γραφων, πιθανώς ατενίζουν το Ανέσπερο Φώς Του Παραδείσου.
Αλοίμονο σε μας, που ακόμη παλεύουμε σε αυτή τη ζωή, και ειδικά σε εμένα που είμαι μακράν της θυσιαστικής αγάπης που επέδειξε ο Ποιητής, και που δεν έχω ανάλογα στολίδια να στολίζω την ψυχή μου.
Μακάρι να αξιωθώ ο ταλαίπωρος.....
Αγαπητή μου Ευανθία, πολλά ευχαριστώ από την πολύ όμορφη ιδέα της ανάρτησης!!!
Βεβαίως θα νικήσουμε Μαρίνο μου!
ΔιαγραφήΌταν: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου». Αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτή «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται. "
ΑΩ
Προσωπικά ονειρεύομαι μια Ορθόδοξη Χριστιανική Αριστερά. Νομίζω πως αν αυτό υπάρξει ως συνδυασμός όλα τα υπόλοιπα θα βρουν τον δρόμο τους. Το ξέρω είναι δύσκολο το "πακέτο" αλλά εγώ αυτό θέλω. Πειράζει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ δικός μου είσαι.Όπως τα βλέπω τα πράγματα θα μείνει όνειρο.Για πολλούς λόγους.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ για τις απαντήσεις σας.Ήταν διαφωτιστικές.
παπα-Κώστας
Δεν ξέρω για τους υπολοίπους της ομηγύρεως, εμένα αυτοί οι ποιητές της "ήττας", της κακιάς τους ώρας, του αδιέξοδου αγώνα τους, του χαμένου ονείρου τους, της πίκρας της ζωής τους, των ανωνύμων συντρόφων τους που χάθηκαν, μπορούν να με αναλύσουν σε δάκρυα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως γιατί νιώθω απολύτως ηττημένη, ως άνθρωπος σ' έναν απάνθρωπο κόσμο και ως χριστιανή σε έναν κόσμο της παραδοπιστίας και της συμφεροντολογίας.
Ίσως γιατί στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε παρά να είμαστε οι μεγάλοι ηττημένοι...
Μετά όμως, σκέφτομαι και λέω : "ο χαμένος τα παίρνει όλα"
Πες τα Χρυσόστομε(η) Ελένη !
ΔιαγραφήΜακάριοι εκείνοι που κατανόησαν και ένιωσαν ότι είναι οι μεγάλοι ηττημένοι, διότι μέσα σ'αυτό θα βρούνε την νίκη.
Τον μοναδικό Νικητή Κύριο Ιησού Χριστό.
ΑΩ
Αν και δεν είναι ο τόπος και ο χρόνος για ατέλειωτες ερμηνείες. Ο όρος Αριστερά αποβαίνει με τον καιρό όλο και πιο... "πολυσυλλεκτικός", και μπορεί να περιλαμβάνει και θρησκευτικότητα, πλέον (με την λογική του αλτρουισμού, δικαιοσύνης, και συναφών θεάρεστων και ευρύτερα αποδεκτών αξιών). Αυτό είναι στραβοτιμόνιασμα από την αρχική του έννοια, που οπωσδήποτε ήταν συνυφασμένη με τον υλισμό-αθεία (Μαρξ, κτλ), κάτι όμως που ο κλασσικός Έλληνας ή αγνοεί ή προσπαθεί να ξεχάσει γιατί δεν τον βολεύει, με το κοινωνικο-ιδεολογικό φορτίο που κουβαλάει: εικονοστάσι και ανάλογη γιαγιά καντηλανάφτρα στο σπίτι, δηλαδή "συντήρηση", σε ψιλοπαράδοξο συνδυασμό με το αναπτυχθέν τον 20ο αιώνα κόμπλεξ εναντίον των "τσιφλικάδων" (βλ. Κιλελέρ και τα επακόλουθα), εναντίον του πλούσιου γείτονα, κτλ., που οδήγησε στο αιματοκύλισμα του '44-'49, δηλαδή κάτι που μποστράρει για προσπάθεια ανατροπής του κατεστημένου, άρα "φιλοπρόοδο" (τρομάρα του). Τουλάχιστον οι Αριστεροί άλλων χωρών είναι πιο συνεπείς στην κυριολεξία των όρων και παραμένουν τίμια άθεοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, με την γνωστή συνέπεια προς την εγγενή ελληνική τάση στο συμπλεγματικό και στο επίμονα μονόπλευρο, ανάλογη ευελιξία δεν γνώρισε ο όρος Δεξιά. Συνυποδηλώσεις της παραμένει η Αδικία, η Καταπίεση, η Πλουτοκρατία (ο Πατριωτισμός είναι εξόριστη έννοια, και οι μοντέρνοι θρήσκοι τον αποτάσσονται ως εχθρικό προς τον "πλησίον" και μη Ορθόδοξο, μπλα μπλα μπλα μπλα).
Συμπέρασμα: τους Έλληνες τους διακρίνει πάντα η τάση προς το Παράλογο. Εξ ου και το έργο του Dodds, αν και με εντελώς άλλες αναφορές εκείνο, για την αρχαιότητα!... Διαχρονικά λοιπόν και τα ελαττώματα της φυλής (αν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε αυτήν τη "χρυσαυγίτικη" λέξη)...
Ευδοκία
Αιωνία του η Μνήμη! !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιωνία του η μνήμη! !!!!!
Ευδοκάκι μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι χαρά που σε ξαναβλέπουμε;
-Μα πού γύριζες; Με αυτή τη γεύση τρικυμίας στα χείλη...
;-)
Προσωπικώς να το εξομολογηθώ με το γνωστό μου ντροπαλο και χαμηλοβλεπούσικο ύφος, όπου βλεπω ΔΥΝΑΤΟ ΣΤΙΧΟ, ΔΥΝΑΤΗ ΦΡΑΣΗ, σκαλώνω στη φράση και μπορεί να τη σκέφτομαι μέρες, μπορεί και χρόνια...μπορεί να κλάψω, μπορεί να γελάω....και τώρα φεύγω...χτυπάει το τελέφωνο...και έχω να στεγνώσω και τη μαλλούρααα!
Έκανα διακοπές... Άλλωστε, όπως ξέρεις, δεν κάνω σχόλια σε ακραιφνώς θρησκευτικά θέματα (ούτε περί ημερολογίων ούτε τίποτα άλλο σχετικό), θέλω και κοινωνικές ή, κατά προτίμηση, εθνικές προεκτάσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυδοκία
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ όλους, για την υπέροχη παρέα
και την αγάπη...(πάω να συνεχίσω το στέγνωμα. Παίρνει μια ώρα η ιστορία με το "πιστολάκι")
Καλό σας βραδυ...
´ Πάλιν εκλάμπει μοι το φώς, πάλιν τρανώς οράται!´
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ κι εγώ!
Καλό σας βράδυ.
@fr.c
ΑπάντησηΔιαγραφήOποία χαρά!
Όλοι οι ποιητές εδώ!
Να μου είσαι καλά!