"...Όχι δεν είμαι ούτε πεισματάρης ούτε κακός.
Δεν αντέχω την ανθρώπινη υποκρισία όμως.
Θέλω να πέφτουν οι μάσκες.
Και αν έμαθα κάτι στις επτά ζωές μου, φίλτατοι, είναι πως
δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος
να τσεκάρεις τα συναισθήματα του άλλου
από το να τον εκνευρίσεις.
....κάνε μια ο π ο ι α δ ή π ο τ ε παπάτζα.
Ο ερωτοχτυπημένος θα την δει ως τρισχαριτωμένη
λόξα και θα την θαυμάσει.
Αυτός που σε αγαπάει θα αγανακτήσει μεν αλλά θα προσπαθήσει
να καταλάβει τα κίνητρά σου υπομονετικά.
Και αυτός που σε έχει χεσμένο-με το παρντόν-
θα γίνει έξω φρενών...."
(Από το βιβλίο
"Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης" της Λένας Διβάνη
σελ. 143-144,
Εκδόσεις Καστανιώτη 2012)
Ψευτοψυχολογικές ερμηνείες από τη Λένα Διβάνη. Μάλιστα, σήμερα γίναμε πιο σοφοί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γέροντας Πορφύριος έλεγε: η ψυχή είναι βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.
Δε δικαιούνται να μιλούν γι αυτή άνθρωποι εντελώς χαμένοι μέσα στα πάθη τους κι αυτοί που αρνούνται την ύπαρξή της μέσα από την κοσμοθεωρία τους, βεβαίως, βεβαίως.
Εκτιμήσεις , προβολές, υπερβολές...όλα έχουν όριο κι ορίζοντα.
Βέβαια ο κάθε άνθρωπος διαλέγει τι θα πάρει και πως θα το πάρει.
υγ. η ψιλοειρωνία αφορά τη συγγραφέα. Οι απόψεις της όσες φορές διατυπώθηκαν από την ίδια μου προξένησαν ανατριχίλα. Δεν συμπαθώ τους νεοέλληνες συγγραφείς. Κι αυτό γιατί νιώθουν κομμάτι υπεράνθρωποι επειδή τυγχάνει να αραδιάζουν με κομψό κι όμορφο τρόπο τις λέξεις στο χαρτί, άντε στον υπολογιστή. Δεν διακρίνονται όμως από πνεύμα. Ένα καλαμάκι, σαν κι αυτά που κοψα για να υποστηρίξω τα φυτά μου στον κήπο μου, το χουν καβαλήσει αγνοώντας ίσως πως ενα λεπτό καλάμι σαν το εγώ τους τους προσδίδει πρόσκαιρο ύψος και καθόλου διάρκεια.
υγ2. Έβλεπα πρόσφατα τον Τατσόπουλο σε μια συνέντευξη κι αναρωτήθηκα μετά: καλά, αυτός ,έγραψε 17 βιβλία; Είναι δυνατόν; Υποθέτω θα συγγράψει και το 18 πλέον με τον τίτλο:πως να μάθετε να συνομιλείτε πολιτικά και να αντιμετωπίζετε τους απέναντι..;-)
Υγ3. Δεν τα χω με τους τάχα "αριστερούς" συγγραφείς.Όποιος διαβάσει στρατευμένους συγγραφείς του μεσοπολέμου διακρίνει στα κείμενά τους κάτι διαφορετικό. Μια αθωότητα και μια προσήλωση σε στόχους υψηλούς, έστω κι αν αυτοί οι στόχοι δεν νοιάζονται για την αιωνιότητα, αλλά μόνο για το εδώ.
υγ4. Πάλι, ίσως, πέταξα τη μπάλα στα πουλιά, αλλά με προκαλούν κάτι τέτοια κείμενα που ναι απόλυτα εγκεφαλικά, ταμπελοποιούν και δεν είναι προϊόντα πνεύματος,μόνο ψυχολογίας, επιδερμικής κιόλας.
Το επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ εκνευρισμός είναι απώλεια ψυχραιμίας. Και απώλεια της ψυχραιμίας για τις ψυχές που θέλουν τουλάχιστον να ζούν πνευματικά είναι απώλεια της θέας του Θεού. Ως εκ τούτου, η πρόκληση ταραχής δεν προδίδει παρά μόνον αυτό που έχουμε μέσα μας: Τον πεπτωκότα άνθρωπο. Δεν γνωρίζω την συγγραφέα ή τι έχει στην ψυχή της, αλλά θα πρέπει τα κείμενα να τα βλέπουμε προς οικοδομήν δική μας. Αν το καλοσκεφθούμε οι τρείς περιπτώσεις που αναφέρονται στο κείμενο της ανάρτησης είναι μία: Μόνη σημασία έχω....ΕΓΩ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΚΥΛΑΣ
@ Aνων.3:51
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είχα ξαναδιαβάσει τίποτε από την κυρία Διβάνη αγαπημένο μου. Δεν είχε τύχει.
Εσύ φαίνεται να έχεις ασχοληθεί.
Θα ασχοληθώ και γω αν βρω καιρό, έτσι που να σχηματίσω μια πιο προσωπική εικόνα και θα επανέλθω πρώτα ο Κύριος.
Ναι, όποιος κρίνει πνευματικά και όχι ψυχολογικά, κρίνει από ένα υψηλότερο και ευρύτερο πεδίο όρασης, τις ψυχές των ανθρώπων και ναι, απαγορευόνται ρητά οι ταμπελοποιήσεις διότι 99 τοις εκατό είναι εκτός αληθείας και πανΑΔΙΚΕΣ.
Όμως,σε ένα ΠΡΩΤΟ επίπεδο ψυχολογικής ανάγνωσης πραγμάτων, για μένα η συγγραφέας έχει δίκιο.
Και εκείνη έχει δίκιο και εσύ.
Εκείνη ψαρεύει στην επιφάνεια.
Εσύ κάνεις μακροβούτι αρκετά μέτρα πιο κάτω..
Και οι δυο διατυπώσεις έχουν τη χρησιμότητά τους.
.....................
Ανων. των 4 μ.μ. όλοι εμείς που λέμε ότι πιστεύουμε στην Ανάσταση του Κυρίου Ιησού, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ ΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ.
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΠΟΥΛΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ.
ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Κυρίου Ιησού Χριστού του Λυτρωτή και Σωτήρα μας, ΣΕ ΚΕΙΝΟΝ ΤΟΝ ΒΑΘΜΟ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ...υπάρχουν και άλλοι που "συγχωρούν"με ψυχολογικά και κοινωνικά κίνητρα.
ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΑΥΤΟΎΣ.
ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΤΡΑ.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕ ο οποιοσδήποτε, ΘΑ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑ σολιό στο ξύλοοοο!
;-) ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΨΥΧΕΣ ΚΥΡΙΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΕΥΓΕΝΕΙΣ...ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΠΌ ΑΛΛο ανέκδοτο, χαχα..
Υποθέτω και αυτών των ανθρώπων δέχεται την προσπάθεια ο Κύριος διότι έκαστος ανεβαίνουμε ένα βουνό κάθε μέρα, στοχεύοντας σε ένα τέρμα, σε μια κορυφή...όμως στο δρόμο, μπερδευόμαστε, πατάμε χαλίκια, χάνουμε ισορροπίες, χάνουμε τον κόσμο από τα πόδια μας, και ΜΟΝΟΝ η Χάρη είναι Εκείνη που δεν μας αφήνει να καταβαραθρωθούμε και να συντριβούμε.
Όλα όσα έγραψα παραπάνω δεν δηλώνουν ότι, θα συνεχίσουμε να κάνουμε παρέα με όποιον με την κακή του συμπεριφορά μάς ταράζει και μας στέλνει κάθε τόσο στο γερο διάολο.
Α όοοοοχι χρυσούλι μου, όοοοοχι και πάλιν ΟΟΟΟΧΙ!
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ Π Λ Ε Ο Ν ΤΟΣΕΣ ΑΝΤΟΧΕΣ
ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.
...αν δεν είναι του ΣΤΕΝΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΑΛΑΝΙΖΕΙ,
ΕΧΩ Ο Λ Ο ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΝΑ ΤΗΡΗΣΩ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΗΡΕΜΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΥΛΑΤΤΩ...
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΛατρεμένε μου και ψυχραιμότατε Ακύλα, μιλάς εξ εμπειρίας, και το ξέρω γι αυτό είναι πολύτιμη για μένα η μαρτυρία σου. Θα κατηγορήσουμε τη συγγραφέα που ξεκινάει από το ΕΓΩ της; Αυτό το ΕΓΩ, δεν προσπαθεί ο πάσα ένας να ψυχοθεραπεύσει επικοινωνώντας με Θεό και ανθρώπους; Τι ακριβώς θέλεις να πεις; θέλεις να μου το κάνεις πιο συγκεκριμένο;
Τώρα που το ξαναδιαβάζω, η τελευταία φράση: σ έχω χεσμένο, έστω και με το...παρντόν, δείχνει με τραγικό ίσως τρόπο την κουλτούρα(οποία κακοποίηση της λέξης!!) που άνθισε από το 81 και μετά!!!! Επίπεδο..μην το γράψω τώρα..δεν κάνει..Να το γράψω: επίπεδο πνευματικών(!!!) ανθρώπων..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον, πρέπει να ορίσουμε, εκ νέου, το νόημα των λέξεων σε αυτό τον τόπο!!
Μετά κλαίμε κι αναρωτιόμαστε τι φταίει! Τις δεν πταίει ποτέ. Για να βρούμε μια άκρη στο λαβύρινθο που μπλέξαμε. Η Αριάδνη δεν κατοικεί εδώ πια και δεν κρατά και μίτο..Εξάλλου άμα ο ..μύτος είναι ψηλά, δε διακρίνεται ο μίτος.. ;-)
Υπάρχει όμως κι ο άλλος κίνδυνος: άμα κοιτάς χαμηλά, έρχονται τα καλόπαιδα και σε πατάνε,μαραίνεσαι, δεν ανθίζεις..δεν δύνασαι δε να σηκώσεις το ατελείωτο βάρος όλων αυτών..Αδιέξοδο...
Νομίζω πως η πόλη σας πιότερο από κάθε άλλη συμπυκνώνει το αδιέξοδο. Διαβάζω: αυτοκτονίες-δολοφονίες-πιπεράτα πόσα άλλα, πόσα ξέρω κι εγώ σε πιο προσωπικό επίπεδο...και μένεις ν αναφωνείς: Τι έγινε ρε παιδιά; Πότε έγινε; Που ήμουν εγώ; Γιατί δεν το βλεπα;
Δεν ξέρω..άδηλο το μέλλον..
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνων. των 7:44
αν θέλουμε να ψειρίσουμε τις λέξεις και να απαξιώσουμε γίνεται ποοοολύ εύκολα με τον καθένα.
Δεν ήταν ο στόχος μου να απαξιώσω το κείμενο που ανέβασα. Σε άλλη εκδήλωση της ανθρώπινης ψυχής ήθελα να εστιάσω, μάλλον πάλι ξεφύγαμε από το θέμα, όπως γίνεται μονίμως εδώ, χαχα...δεν θα πω ότι έχεις άδικο...
........................
Δεν επιθυμώ να αναφερθώ στην κατάσταση της πόλεως των Πατρών όπου ενδημώ- ως πελεκάνος ερημικός επί δώματος καθήμενος και τραβάω τις κοτσίδες μου...άστο!
Δε λύνεται με σχόλια δικά μας το θέμα...συνιστά πολυπλόκαμον τέρας.
Ο Θεός να μας φυλάξει.
Και η παρούσα ΣΤΙΓΜΗ είναι ο ΜΟΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ που ΕΜΕΙΣ ΟΡΊΖΟΥΜΕ.
Διαθετουμε τα πνευματικά μας όπλα.
Θα αντιμετωπίσουμε ό,τι έρθει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Φιλιάααααααααααααααααααα!
Φιλιάααααααααααααααααααα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοιράζεις εύκολα φιλιά...σ αγνώστους;;
Το κάθε κείμενο απαξιώνεται από μόνο του.Δε χρειάζεται να προσπαθήσει κανείς να το κάνει.
Ξέφυγα όντως, αλλά μπορεί όχι τόσο πολύ. Επί της ουσίας, όπως τη νιώθω εγώ, μέσα είμαι.
Κόψε τις κοτσίδες! Μπορείς!!χαχχαα
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι είσαι τακτική επισκέπτρια αυτής της σελίδας, το ύφος γραφής σου, μου είναι γνώριμο.
(Ο κάθε άνθρωπος διαθέτει ένα δακτυλικό αποτύπωμα ύφους δεν είναι εύκολο να κρυφτεί εκτός και αν προσπαθήσει πολύ...δεν υπάρχει λόγος για τέτοια προσπάθεια, εν προκειμένω νομίζω...)
;-)
Δεν κρύβομαι..το ξέρεις. Άλλοι/ες κρύβονται κι αναρωτιέμαι γιατί!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι επιτηρήτρια; Γράφει ο ανιψιός μου, κι αναδεξιμιός. Τι πατάτα κι αυτή με τη Φυσική!! Ο μικρός έγραψε άριστα, το χει είναι η αλήθεια, αλλά τόση βλακεία συμπυκνωμένη!! Τι να πω. ΑΝαφέρομαι φυσικά στο υπουργείο. Να δούμε κι αύριο τι χαζά θέματα θα βάλουν στα μαθηματικά...
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως με το θέμα της έκθεσης, η ίδια η ΑΡβελέρ είχε ΑΠΟΡΗΣΕΙ που έβαλαν τέτοιο κείμενο-το δικό της κείμενο-σε μαθητές Λυκείου.
Τα διάβαζα στον Τρελογιάννη.
Ναι αυτό με τη Φυσική πάλι;
ΜΑ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ!
ΤΟΣΟ ΤΡΑΚ ΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝΕ ΣΤΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ;
;-)
Κοίτα, αν κρίνω από τη δική μου βαθμίδα, απαιτούμε, το σύστημα βασικά, πάρα πολλά πράγματα από τα παιδιά. Ατελείωτα. Ο ανιψιός μου έχει μυαλό και μπόρεσε να λύσει το θέμα που το χαν βάλει παλιότερα σε διαγωνισμό ανίχνευσης ταλέντων στη Φυσική!!!!!!!!!!!!!! Κι αυτό δεν ήταν το δύσκολο. Το επόμενο ήταν πιο πιο δύσκολο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω. χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια. Εγώ πάντως είμαι το "παιδί" της χρονιάς με την αρωγή και την ευδοκίμηση. Τη θυμάσαι; Είχα γράψει φυσικά. Εγώ κι άλλοι δύο!!! χχαχαχαα
Τι να πεις...θέλει εκ βάθρων το σύστημα ξερίζωμα. Αν πιάσει υπουργείο το πρόσωπο που εκτιμώ θα γίνει κάτι(στις επόμενες εκλογές αναφέρομαι)...;-)
;-)Αυτό με την "αρωγή" Θε μου Θε μου...μετά από κείνη τη χλαπαταγή στις εξετάσεις, άρχισαν όλοι(δημοσιογραφίσκοι κλπ) να χρησιμοποιούν τη λέξη
ΑπάντησηΔιαγραφήγια να δείξουν ότι ξέρουν λέξεις δύσκολες, χαχα...κάτι ήταν και αυτό...ανέβηκε το επίπεδο...
Να σου πω κάτι; Μπορεί να ακουστεί μεταφυσικό, δεν είναι όμως. Έχω καλή μνήμη και διάβαζα πάρα πολύ από τα μικρά μου. Ξεκίνησα με....μίκυ μάους,χαχαχχαα, και μπήκα μετά στα πιο βαριά.πολύ μελέτη, βασικά εξωσχολική. Για το σχολείο λίγα πράματα, ακόμα και στην τρίτη Λυκείου(με βοηθούσε η μνήμη πολύ). Τρίτη Γυμνασίου, το θυμάμαι σαν τώρα, θυμάμαι και τη στιγμή, το πλαίσιο γενικότερα, πρωτοάκουσα τη λέξη αρωγή από το φιλόλογό μου, Παπακώστας(κούκλος ήταν). Δεν ξέρω γιατί, μα μου μεινε στο μυαλό πως σημαίνει βοήθεια. Τη βρήκα μπροστά μου σε κομβικό σημείο, στις πανελλήνιες. Θυμάμαι πως αμέσως επανέφερα την εικόνα εκείνη, όπως και τώρα. Γενικά πολλά πράγματα που έπρεπε να ναι χρήσιμα για τη ζωή μου, κόλλαγαν στο μυαλό μου!!! Τα βρισκα μπροστά μου και τα χρησιμοποιούσα εν καιρώ. Το σκέφτηκα σήμερα που στενοχωρήθηκα με κάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι ακόμα, πιτσιρίκι στην οδήγηση, στο Μακρυνόρος, να θέλω να κάνω προσπέραση, χωρίς τη σημερινή εμπειρία στο τιμόνι, κάτι μέσα μου να μου υπαγορεύει να μην το κάνω. Ήταν τόσο έντονο που το άκουγα. Πάντα δε ερχόταν από την απέναντι αυτοκίνητο!!!! Με τον καιρό το έχασα,κάποτε ρώτησα μια μοναχή γι αυτό. Μου είπε πως πια δεν το χρειαζόμουν! Αλήθεια είναι, τότε έκανα χαζα΄κι άπειρα πράγματα στο τιμόνι.
Επί της ουσίας όμως: τι γίνεται στη ζωή μας!!! τρομερές λεπτομέρειες, ουσιαστικές. Συμβαίνει άραγε σε όλους;
Άσχημο πράγμα η ειρωνία Σαλογραία μου. Χαλάει την τούρτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή εγώ μίλησα για ειρωνεία μπορείς απλά να φας μόνο από το δικό σου..γλυκό! Ως αναμάρτητος/η να υποθέσω!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμία ειρωνεία αδελφέ μου,και καμία τούρτα δεν υπάρχει εν προκειμένω, και σε ευχαριστώ που με επισκέφτηκες πάλι.
Κανείς δεν μπορεί να τα γνωρίζει όλα, ΕΥΤΥΧΩΣ!
Θα καβαλάγαμε ΠΙΟ μεγάλα καλάμια (από ό,τι έχουμε καβαλήσει) αν τα γνωρίζαμε όλα.
ΕΥΤΥΧΩΣ δεν γνωρίζουμε.
Και γω ΑΓΝΟΩ τα ΑΠΕΙΡΑ.
Για να είμαι πιο σαφής:
ΚΑΙ ΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΗΝ ΤΥΦΛΑ ΜΟΥ...
ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΑΥΤΟ, ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ...
( και μοιράζομαι μαζί με εκλεκτούς φίλους επισκέπτες)
...ΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΔΕΡΝΕ ΚΑΙ ΜΕ ΔΕΡΝΕΙ ΚΑΙ ΞΕΠΑΣΤΡΕΜΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ, δεκαετίες τώρα...
Όλο τούτο είναι ένα θέμα, και είναι άλλο θέμα, το να χρησιμοποιώ μια λέξη που ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ,
έτσι, ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ,
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΙΣΤΑΝΩ ΟΤΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΩ
Ή ΟΤΙ ΕΓΩ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑ, τότε που οι άλλοι, δεν το ήξεραν.
Με τις δηθενιές δεν τα πήγα ποτέ καλά στη ζωή μου.
Με τις δηθενιές με πιάνουν ποοοολύ τα νεύρα μου, πρέπει να γράψω πάρα πολλά για να σου εξηγήσω τους λόγους και να το καταλάβεις, κάποια άλλη φορά ίσως...
Καλό σου βράδυ...
ΠΆΝΤΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
.........................
................
@ Ανων. των 9:32 μ.μ. αυτό που ρωτάς- η καθοδήγηση και η προστασία- είμαι βέβαιη ότι συμβαίνει σε ΚΑΘΕ άνθρωπο, σε κάθε ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΗ ψυχή, διότι το Πνεύμα του ΘΕΟΥ, μας αγαπάει τον ΚΑΘΕΝΑ
(ας είμαστε και δαιμονισμένοι και άθεοι και αιρετικοί)
μας ΑΓΑΠΑΕΙ με μια ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ, ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΗ ΑΓΑΠΗ, την οποία εμείς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, και για την οποία αγάπη, ίσως, μια μακρινή αναλογία μπορούμε να βρούμε στην αγάπη που έχουν οι γονείς για τα παιδιά τους, ή ένας φρεσκοερωτευμένος εραστής-Νυμφίος για την ερωμένη-Νύμφη του.
Καλή μου Σαλογραία, σήμερα ο Θεός με έστειλε αντί για την εκκλησία Του, στην ανθρώπινη εκκλησία του πόνου. Δεν εννοώ άλλο από το νοσοκομείο. Και δύο φορές με αξίωσε να κάνω, ένα ελαχιστότατο καλό -μια απλή εξυπηρέτηση- σε δύο ανθρώπους ηλικιωμένους που για εκείνους, η τόσο απλή για μένα διαδρομή μέχρι το κυλικείο, ήταν κάτι το δύσκολο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ένας με ευχαρίστησε και με κοίταζε σαν άγγελο. Ο άλλος, όταν τον άκουσα ότι ήθελε έναν Ελληνικό καφέ και του είπα να πάω να του φέρω, μου είπε, μα για μένα να πάτε; Του απάντησα, και βέβαια, για εσάς! Γιατί όχι; Και πήγα. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος αργότερα μου έλεγε κλαίγοντας, πόσο τον συγκίνησε η ανθρώπινη αντιμετώπιση που είχε από τους γιατρούς πριν από είκοσι συναπτά έτη, όταν χρειάστηκε να κάνει μια μεταμόσχευση στο εξωτερικό. Το ενδιαφέρον που του έδειξαν τότε, πριν είκοσι χρόνια, σε μια ξένη χώρα, σε μια στιγμή κρίσιμη, τον έκανε να κλαίει και να ξανακλαίει χωρίς να αισθάνεται ντροπή που ήταν απέναντι σε έναν ξένο. Τόση ήταν η ευγνωμοσύνη του.
Δεν τα γράφω βέβαια αυτά για να δείξω τι καλός που είμαι. Ξέρω κι εγώ, όπως κι εσύ, πόσο καλός ή κάλος μπορώ να είμαι. Ξέρω, ότι μπορεί με τους ίδιους αυτούς ανθρώπους αν τρακάραμε ας πούμε στο δρόμο με το αυτοκίνητο, μπορεί και να βριζόμασταν.
Γιατί τότε τα λέω; Σήμερα επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά ότι ο πόνος, είναι το αμόνι του Θεού. Πάνω στο οποίο εμείς, έχουμε μια θαυμάσια ευκαιρία να σφυρηλατηθούμε στο καλύτερο ή το χειρότερο μέταλλο. Ο άλλος που μας ενοχλεί, ο άλλος που μας πονάει, ο άλλος που μας "ταράττει τους κύκλους", πρέπει να προσπαθούμε να αποτελούν για εμάς το αμόνι του Θεού. Δεν λέω ότι έχω φτάσει σε τέτοια ύψη. Όχι. Οφείλουμε όμως ως χριστιανοί κι αν θέλουμε να λεγόμαστε τέτοιοι, να το προσπαθούμε.
Και για να έρθω στην τελευταία σου παράγραφο του σχόλιου που έκανες πριν από εμένα. Λες -και συμφωνώ απόλυτα- ότι ο Θεός μας αγαπάει με μια ασύλληπτη, ανέκφραστη αγάπη. Γιατί να μπω ποτέ στη διαδικασία να το τσεκάρω; Κι αφού δεν μπαίνω στη διαδικασία να το τσεκάρω απ΄το Θεό μου, γιατί να μπω στη διαδικασία να το τσεκάρω από την αδερφή και τον αδερφό μου; Δέχομαι αυτό που μου δίνουν. Έχουν ηλικία, να τσεκάρει καθένας εαυτόν.
Σε τελική ανάλυση, γιατί τους ζωγραφίζουμε όλους ετούτους τους Αγίους και τις Αγίες στις εκκλησίες μας, αν όχι για να τους βλέπουμε και να θυμόμαστε τι έπραξαν άνθρωποι όντες; Αν όχι ως ένα κάλεσμα να προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε; Και ναι, η υπέρβαση του εαυτού, είναι μέρος αυτής της διαδρομής κατά τη γνώμη μου.
Ήλος.
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗλε, χρυσό μου καρφάκι, που εισαι Προσ-ΗΛΩ-μένος στην Αλήθεια του Κυρίου, τουτέστιν καρφ-ωμένος εκεί, στη Χώρα των Ζώντων.
Εύχομαι από τον Σταυρό της Πίστης να μην απο-καθ-ΗΛΩ-θείς, τουτέστιν να μην ξε-καρφ-ωθείς ποτέ, αααα! τι ωραία που τα γράφεις, τυχερή η κοπέλα που θα σε παντρευτεί, περιστεράκι μου...
;-)
Γράφεις ανάμεσα στα άλλα:
"Κι αφού δεν μπαίνω στη διαδικασία να το τσεκάρω απ΄το Θεό μου, γιατί να μπω στη διαδικασία να το τσεκάρω από την αδερφή και τον αδερφό μου;
Δέχομαι αυτό που μου δίνουν".
Αυτή τη στάση την έχεις ΕΣΥ μόνο Ήλε μου και ίσως ένα ΕΛΑΧΙΣΤΟ ποσοστό χριστιανών ανθρώπων που τους μεγάλωσαν οι γονείς με αγάπη και που κάποιοι άλλοι μετά, ασυνείδητοι και σκληροί, ΔΕΝ, ΔΕΝ τους τσάκισαν την καρδιά, ΜΕ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΙΔΩΝ.
ΥΠΟΘΕΤΩ- χωρίς να έχω ιδέα ποια μπορεί να είναι η αλήθεια- ότι όποιος θέλει να τσεκάρει τα συναισθήματα των άλλων, το κάνει, επειδή ΕΧΕΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΕΞΑΠΑΤΗΘΕΙ ΤΑ ΜΑΛΑ
κατά το παρελθόν και πλέον
ΜΕ ΤΙΠΟΤΑΑΑΑΑ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙ
ΑΝΑΛΟΓΟ ΠΟΝΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Προσωπικά, η ίδια, ΑΚΟΜΑ και το Θεό τσεκάριζα, μια εποχή της ζωής μου.
ΠΡΩΤΟΝ τον τσεκάριζα ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΑ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΕΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥΤΟΥ,
και δεύτερον τσεκάρισα ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ,περί του ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Π Ρ Ο Σ Ω Π Ι Κ Α,
όπως ας πούμε νοιαζόταν η μάνα μου κάποτε.
Μετά από τσεκάρισμα, ΉΛΕ μου, η αγάπη και η πίστη ΜΠΟΡΕΙ να γίνουν βαθύτερες.
Ξέχασες τον Απόστολο Θωμά;
Τον υπεραγαπώ τον Απόστολο του Θωμά, πιστεύω είναι ο προστάστης όλων των ολιγοπίστων χριστιανών, όλων των εποχών...
Και αν δηλαδή προς στιγμήν συγκρατηθεί,λόγω της φρέσκιας γνωριμίας,ποιός γνωρίζει αν αύριο είναι συγκρατημένος?Και αν ακόμη είναι συγκρατημένος τη οργή από φυσικού του[υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αρετές εκ φυσικού τους,τους βλέπεις,δεν μαλώνουν ποτέ,είναι όπως λένε ''χαμηλών τόνων'',είναι σίγουρο πως δεν θα έχουν κάτι άλλο που θα σου ανατρέπει την ιδέα ότι αυτός ο άνθρωπος σε εκτιμά και ότι μπορεί να συνεχιστεί αυτή η σχέση και να εξελιχθεί σε κάτι ωραίο?Είναι τόσο πολυποίκιλη και πολύπλευρη η ψυχή του ανθρώπου που μπορεί να ΄συμπεράνει κανείς αυτό που λέγαν οι γιαγιάδες μου εκεί στην Μ.Ασία ''Ένα τσουβάλι αλάτι να φας με τον άλλον,και πάλι δεν πρόκειται να τον καταλάβεις''.Και κάποια που συζούσε γιά ένα διάστημα και στη συνέχεια παντρεύτηκε,μου είχε ''Αν δεν ζήσεις και όχι συζήσεις,κάτω από την ίδια στέγη ,με το ίδιο πορτοφόλι και μέσα στο χριστιανικό γάμο,είναι αδύνατον να καταλάβεις τον άλλον.Και όταν αυτά γίνουν έτσι,θα πρέπει να δώσεις χρόνο στη σχέση ώστε να εξελιχθεί και να συγχωνευτούν οι χαρακτήρες,να ωριμάσουν οι απόψεις και να δεις τον άλλον με πόνο και αγάπη χωρίς να κρίνεις αλλά να διακρίνεις και να προσπαθείς για την τελείωση της...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!πην
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς την Πηνελόπηηηη!
Βλέπεις Ήλε μου;
Βλέπεις που οι γυναίκες όσο αγνές και να είμαστε όπως είναι η Πηνελόπη, ούτως ειπείν
( χαχα -το "ούτως ειπείν", το λέει και ο γάτος στο βιβλίο, έχει γίνει της μόδας η χρήση γλωσσικών αρχαϊσμών, στους συγγραφείς εσχάτως, ανακαλύψαμε τη χάρη της λεπτής ειρωνείας τους- ίσως)
το βλέπεις ότι ΦΟΒΟΥΜΑΣΤΕ το ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΚΥΨΕΙ; Και ΚΑΛΑ κάνουν και φοβούνται οι γυναίκες επειδή για ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ οι άντρες, τις πάταγαν στο λαιμό: "σκάσε εσύ, μη μιλάς δεν ξέρεις, ο Απόστολος Παύλος είπε οι γυναίκες να το βουλώνουνεεεεε!")
Όμως έχει δίκιο η Πηνελόπη.
Προσωπικά με εκφράζει
ΑΠΟΛΥΤΑ η φράση σου Πηνελοπάκι:
"Αν δεν ζήσεις και ΟΧΙ ΣΥΖΗΣΕΙΣ,κάτω από την ίδια στέγη ,με το ΙΔΙΟ πορτοφόλι και ΜΕΣΑ στο χριστιανικό γάμο,είναι αδύνατον να καταλάβεις τον άλλον".
Απολύτως με εκφράζει αυτή η φράση Πηνελόπη, αλλά αυτό δεν είναι θέμα απλής ανάρτησης.
Αυτό είναι θέμα βιβλίου, για όποιον έχει την όρεξη να καθίσει και να το γράψει.
Τελικά τα σχόλια και ο διάλογος που γίνονται με αφορμή την ανάρτηση είναι πολύ καλύτερα από την ανάρτηση. Τελικά οι... έρανοι, είναι πολύ αποδοτικοί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα...
Α
;-) Ακύλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ
(εμπίπτεις στην πρωτοδευτέρα περίπτωση του αρχικού κειμένου, χαχα..)
και σ'ευχαριστούμε για την καλή σου διάθεση.
Αν με το λόγο του ενός γίνονται θετικές ζυμώσεις στην ψυχή του άλλου,
αυτό δημιουργεί ΚΕΡΔΟΣ πνευματικό για ΌΛΟΥΣ,
και σε απόλυτες τιμές αυτό είν το ζητουμενο,
λατρεμένο μου...
;-)
Συμφωνώ και με τις δύο "υστερολαλήσασες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αλήθεια Πηνελόπη, ότι εκτός κι αν φτάσουμε σε μέτρα αγιότητας όπου με τη βοήθεια της χάριτος πλέον και τις εμπειρίας που συνεπάγεται η μέχρι εκεί πορεία, δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ψυχή του άλλου. Κυρίως πιστεύω γιατί, ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει εμείς οι ίδιοι την ψυχή μας. Άρα πως είναι δυνατόν να δώσουμε και στον άλλο να καταλάβει; Συνεπώς πολύ σοφή και σωστή η ρήση. Συμπορευόμενοι και αεί αλληλοδιδασκόμενοι έως τελειώσεως της αγάπης. Κι εκεί μέσα ακριβώς κρύβεται, η επιλογή που κάνουμε κάθε στιγμή. Η επιλογή του καλού ή του κακού. (Αχ αυτό το μήλο, αχ!) Στον κόσμο μας το καλό και το κακό συνυπάρχουν πολλές φορές μέσα στο ίδιο σακί. Στο ίδιο χωράφι υπάρχουν τα ζιζάνια και τα λουλούδια. Το να επιλέξω να κοιτώ το καλό που υπάρχει, μου δίνει τη δύναμη να προσπαθήσω να εργασθώ ώστε να απομακρύνω το κακό.
Κι έρχομαι σε σένα Σαλογραία μου. Όταν πριν κάποια χρόνια είχα βρεθεί και για ενάμιση χρόνο περίπου στο "ντιβάνι", μου είχε πει τότε ο ψυχαναλυτής μου -καλή του ώρα- πως η αγάπη που μου έχουν δώσει οι γονείς μου, αποτελεί για μένα έναν θησαυρό, που έστω κι αν τώρα δεν μπορώ, θα καταλάβω στο μέλλον την αξία του. Και είναι αλήθεια, ότι οι γονείς μου μου έχουν δώσει την αγάπη τους. Μπορεί όχι ακριβώς όπως εγώ θα ήθελα, αλλά με τον τρόπο που εκείνοι ήξεραν. Κι όμως... Για λόγους που δεν χρειάζεται να περιγράψω σε βάθος -άλλωστε καθένας έχει τους δικούς του πάντα- εγώ αρκετές φορές είχα αισθανθεί ότι με παραμελούν. Ο μισόκαλος δουλεύει από τη στιγμή της γεννήσεώς μας ώστε να διαβάλλει μέσα μας ακόμα κι αυτή την αγάπη των δικών μας. Τώρα ξέρω πως υπήρξα τυχερός. Σιγά-σιγά, αρχίζω και συνειδητοποιώ την αξία του θησαυρού που μου είχε πει ο ψυχολόγος μου και εκείνου που γράφεις εσύ. Και όμως... βρέθηκα τόσο κοντά στο να έχω επιλέξει να τους μισώ, τόσο κοντά, που ανατριχιάζω. Ναι, είναι ΚΑΙ επιλογή η αγάπη. Τόσο το δόσιμο όσο και η αποδοχή της. Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει ένα βιβλίο με τίτλο "Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς" ενός Κλάους Κένεθ. Είναι μια βιογραφία ενός ανθρώπου, που από πολύ μικρός, γνώρισε την απόρριψη και το μίσος. Σε αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν ο Θεός, μετά από πολλά και δύσκολα χρόνια, αποκαλύπτεται. Και πολύ καλά έκανε βεβαίως-βεβαίως, σχεδόν του το όφειλε τολμώ να πω, διότι σε εκείνον δεν έδωσε τα δώρα που έδωσε σε μένα. Σε εκείνον αποκαλύπτεται διότι αλλιώς θα χανόταν. Εγώ, πρέπει να τον ανακαλύψω. Τόσο εκείνος όσο κι εγώ όμως, όπως και κάθε άνθρωπος, επιλέγουμε. Κάθε στιγμή της ζωής μας. Τα δε κίνητρα της επιλογής μας, πολλές φορές είναι πολύ καλά κρυμένα και κεκαλυμένα.
Ας ευχόμαστε λοιπόν -όποιοι θέλουν- τα άδηλα και τα κρύφια της ψυχής μας να μας φανερώνει, κι ας προσπαθούμε όσο μπορούμε, χωρίς να απελπιζόμαστε, να επιλέγουμε το καλό. Το καλό που έχουμε μέσα μας και το καλό που υπάρχει γύρω μας. Εμείς ωφελούμαστε. Η ψυχούλα μας γιατρεύεται κι ανθίζει. Κι αν κάποτε έρχεται η βαρυχειμωνιά κι όλα τα μαυρίζει, υπομονή. Ως γνωστόν, οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη. Είδατε ποτέ κανένα δέντρο να διαμαρτύρεται; (Αυτό το τελευταίο με το δέντρο, το έχει γράψει με άλλα -ωραιότερα- λόγια η Αλκυόνη Παπαδάκη κι από εκείνη το θυμάμαι.)
Ήλος.
Η αγάπη όλα τα σκεπάζει ενώ ο φθόνος όσα μπάζα και να του ρίξουν φαίνεται από χιλιόμετρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήάσχετος
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε άσχετε
Ναι αυτή την ωραία ατάκα, την έλεγε και ο Ζάχος ο γατούλης στο εν λόγω ανάγνωσμα που αναφέρθηκε.
;-)
Η αγάπη στην ΠΡΑΞΗ, πανθομολογουμένως είναι το ΠΙΟ δύσκολο κατόρθωμα.
Και κατόρθωμα όχι διαρκές αλλά κατόρθωμα στιγμιαίο.
Το κάθε δευτερόλεπτο του βίου μας, η αγάπη χάνεται ή κερδίζεται με μύριες προφάσεις.
Ποιος περιφρουρεί μέσα του, τόση Χάρη, ώστε την αγάπη να την διασώζει συνέχεια, σαν ένα βρέφος που το σώνει από τις φλόγες η μάνα του, όπως αναφέρει και ο λατρεμένος μου ποιητής ο Βρεττάκος;
Ένα πολύ μικρό μηνυματάκι από εμένα, και χαιρετώ, ευχεεεές!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕ ο οποιοσδήποτε, ΘΑ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑ σολιό στο ξύλοοοο!
;-) ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΨΥΧΕΣ ΚΥΡΙΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΕΥΓΕΝΕΙΣ...ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΠΌ ΑΛΛο ανέκδοτο, χαχα.."
Δεν υπάρχει καμμία απολύτως αμφιβολία πως είναι δυνατόν να αγαπά και συγχωρεί χριστιανικώς (κι όχι καταναγκαστικώς) μια ψυχή, ΧΩΡΙΣ να πιστεύει στον Χριστό.
Τα λέω καλά;
Το νόημα της ανάρτησης, για εμένα, είναι.. πως.. όσο πιο πολύ αγαπά κάποιος.. τόσο περισσότερο.. θα προσπαθήσει να κατανοήσει τον άλλον, θα υπομείνει, θα επιχειρήσει να καταλάβει, να δικαιολογήσει, να συν-χωρέσει, να δει με τα μάτια του άλλου.
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεωργία μου
έκαστος λαμβάνει από εκάστην ανάρτησιν ό,τι επιθυμεί η καρδία του.
;-)
Προσωπικά βρήκα πολύ αληθινή την τοποθέτηση της κ. Διβάνη επί του θέματος.
Όταν είμαστε τυφλοί από έρωτα ΟΛΑ τα ανεχόμαστε και τα δικαιολογούμε, σχεδόν, στο αντικείμενο του έρωτά μας...κ.λπ κ.λπ...
Πιστεύω ΠΛΕΟΝ (μου πήρε κάτι δεκαετίες) ακράδαντα, ότι ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΟΓΙΚΕΣ ΤΑΧΑ ΚΡΙΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ απολύτως ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΕΞΑΡΤΩΜΕΝΕΣ.
ΔΗΛΑΔΗ:Πρόλαβα να σε αγαπήσω;
Καλά, λογικά σχόλια θα κάνω για σένα.
Πρόλαβα να σε αντιπαθήσω;
Μαύρα και άραχνα και μειωτικά σχόλια θα κάνω για σένα, δεν πα να κάνεις εσύ τις μύριες θυσίες και τα χαρακίρια για χάρη μου.
Εγώ θα σε φτύνω.
ΑΠΑΣΑΙ αι κρίσεις ημών των ανθρώπων τυγχάνουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΕΞΑΡΤΩΜΕΝΕΣ, γι αυτό έχουν ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ και σχεδόν μηδενική αξία.
Αυτό, το βρίσκω ΑΚΡΩΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ.
ΑΚΡΩΣ!
Το έχω δηλώσει πολλές φορές.
;-)
Με την πνευματική-χριστιανική σου τοποθέτηση θα συμφωνήσω.
Βεβαίως και αυτή η τοποθέτηση προκύπτει από την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ εκάστου, με τον Άγιο Τριαδικό Θεό.
Ευχαριστώ πολύ για άλλη μια απάντηση!!!!! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεωργία μου
έκαστος λαμβάνει από εκάστην ανάρτησιν ό,τι επιθυμεί η καρδία του.
Το ξέρω. Για αυτό έγραψα "Το νόημα της ανάρτησης για εμένα είναι" κι όχι "το νόημα της ανάρτησης είναι".
Αντιγραφωεπικολλώ γιατί μου αρέσει:
"Πιστεύω ΠΛΕΟΝ (μου πήρε κάτι δεκαετίες) ακράδαντα, ότι ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΟΓΙΚΕΣ ΤΑΧΑ ΚΡΙΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ απολύτως ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΕΞΑΡΤΩΜΕΝΕΣ."
Ευχές πολλές!!!!!!!!!!!!!!! :-)
Αν βασίζεσαι στον Ζάχο τον γατούλη, δύσκολα τα πράγματα. Είναι επικίνδυνο να βλέπεις τους άλλους σαν ποντίκια!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-) αυτό το τελευταίο σχόλιο το ξέχασα..σε ποιον το απευθύνεις φίλε ανών. σε μένα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά ΚΑΝΕΝΑΝ δε βλέπω για ποντίκι.
Δεν μου αρέσει να φαντάζομαι ποντίκια, με απωθούν τα μάλα που έλεγε και ο Βυζαντινοτέτοιος ο Χάρης... χιχι...