διαλογος μεγάλου Βασιλείου με τον άρχοντα Μοδεστο. -Μα δεν φοβάσαι λοιπόν τη δύναμη της εξουσίας μου; Μεγας Βασίλειος: Τι να φοβηθώ; Δημεύσεις περιουσίας; Δεν έχω τίποτα που να μου ανήκει. Εξορία; "Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής". Βασανιστήρια; Το ασθενικό μου κορμί Θα υποκύψει αμέσως. Θάνατο; Αυτόν ποθώ κι εγώ, για να ενωθώ το συντομότερο με το Θεό μου! Μαρίνα
ΜΑΡΊΝΑ μου ήσουνα μέσα στη σκέψη μου αυτή τη στιγμή,ναι!!! αναρωτιόμουν πώς είσαι, εύχομαι τα καλύτερα! Ναι. Αυτό είναι το μεγαλείο του γνήσιου Ορθόδοξου. Και αν έχει διατροφάς και σκεπάσματα, καλώς, τούτοις αρκεσθησόμεθα , που λέει και ο μέγας Απόστολος. Και αν του τα πάρουνε ΟΛΑ και υπομείνει εν Κυρίω τη στέρηση, ακόμη μεγαλύτερη ευλογία θα λάβει και αίσθηση ελευθερίας. Αυτά, οι μη έχοντες την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη τους στον Κύριο, τα βρίσκουν ακατανόητα, εμένα όμως μου φαίνονται αλήθειες σπουδαίες και βαθύτατα με συγκινούνε... Γι αυτό και αγάπησα κάποια γραπτά του Ουίλλιαμ James του Αμερικάνου Ψυχίατρου (ήταν για την Αμερική ό, τι ο Φρόυντ για την Ευρώπη στις αρχές του εικοστού αιώνα, και υπήρξε και αδελφός του μεγάλου λογοτέχνη Χένρυ James) όπου εκεί, αναλύει από άποψη ψυχολογίας το μεγαλείο της εθελούσιας πτωχείας των Αγίων.
Άμα τα παρόμοια τα λένε παπάδες, μπορεί να πει κάποιος, παπάδες είναι, βλακείες κηρύττουν, αλλά άμα τοποθετούνται κατά κόσμον άνθρωποι με σοβαρές περγαμηνές και υπάρχει μια εκτίμηση σ' αυτούς, τότε,ε πολύ σοβαρά προβληματίζεται,ο καλοπροαίρετος αναγνώστης. Δε λέω με αυτό να τα παρατήσουμε όλα και να πιάσουμε τα βουνά, όχι δεν είναι εφικτό σε κάθε περίπτωση, απλά λέω, ότι εμείς οι πιστοί και να τα χάσουμε όλα τα υλικά αγαθά, μια χαρά χαρούμενοι θα μπορούμε να είμαστε, αφού, το Χριστούλη, κανένας Κερατάς, από την καρδιά μας, ό,τι αν κάνει δεν θα μπορεί να μας τον πάρει!
Αγαπητή Σαλογραία. Φοβάμαι ότι ο Σολζενίτσιν ακούγεται αισιόδοξος σήμερα.
Ο τρέχων αιών δεν φαίνεται να παίρνει αλλά τουναντίον να δίνει χωρίς τέλος και μάλιστα χωρίς να μειώνεται τίποτα άλλο κατά παράβαση του πρώτου θερμοδυναμικού αξιώματος. Αυτό που παίρνει δεν είναι χειροπιαστό, είναι ο χρόνος. Το μόνο γνωστό επίπεδο της πραγματικότητας που χρονίζει, η συνείδηση εξαπατάται. Η μόνη ελπίδα που έχει η συνείδηση να δει θετικά τον εαυτό της και να αντιληφθεί το χρονίζειν της είναι να αποτραβηχτεί από τον θόρυβο της πραγματικότητας, να ησυχάσει στον κόσμο της σκέψης. Μόνο εκεί μπορεί ο χρόνος να γίνει αντιληπτός σαν μήνυμα φθοράς και θανάτου ώστε να αξιολογηθεί η ζωή με βάση το τέλος της, τον εφήμερο χαρακτήρα της. Ίσως τότε ο χρόνος φανεί σαν ευκαιρία μετάνοιας και συγχώρεσης. Το μη θετικό προ-σκεπτικό επίπεδο της συνείδησης που είναι σε σχέση με τον πραγματικό κόσμο δεν μπορεί να αντιληφθεί κατ ευθείαν το χρόνο παρά μόνο σαν αντανάκλαση από τον αντικείμενο κόσμο και τον άλλο. Η αντανάκλαση έχοντας μέσα της τον λόγο του κόσμου και τον λόγο του άλλου δείχνει τον χρόνο σαν μέτρο σχέσης με τον κόσμο και τον άλλο. Κοινή η εμπειρία του χρόνου να τρέχει γρήγορα σε ένα ερωτικό ραντεβού, απέναντι σε μια βυζαντινή εικόνα, σε μια αγρυπνία, σε μια προσευχή ή απέναντι σε ένα ανθισμένο τοπίο. Ή να τρέχει βασανιστικά αργά με έναν άνθρωπο που δεν βρίσκεις τίποτα μαζί του, σε μια έκθεση μοντέρνας τέχνης. Ο χρόνος διαμορφώνεται λοιπόν σε υπαρκτικό μήνυμα, μετράει την πραγματοποίηση της ζωής σαν σχέση. Ο τρέχων αιών μεταμφιέζει τον κόσμο σε σκηνικό, σκηνικό δια-βολής του χρόνου. Ο χρόνος φεύγει γρήγορα μπροστά στην τηλεόραση, σε ένα θέαμα του Hollywood, χωρίς να υπάρχει καμία σχέση με τίποτα. Οι θεσμοί παρεμβάλλονται σαν μονωτικό στρώμα μεταξύ της συνείδησης και του προσώπου του άλλου. Ο άλλος μιλάει μέσα από το προσωπείο του θεσμού. Ο χρόνος μαζί του γίνεται ουδέτερος, μετριέται με το ρολόι. Η πειρατεία του χρόνου γίνεται και εκτός εργασίας με την τηλεόραση και άλλα συναφή, δεν δίδεται ευκαιρία σκέψης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλαγή τρόπου ζωής. Ο τρέχων αιών διαβάλλει άμεσα την χαρά ή τον πόνο που σημαίνει ο χρόνος σαν μέτρο σχέσης και έμμεσα την σημασία του σαν τέλος, σαν ευκαιρία μετάνοιας. Ο τρέχων αιών, ο απατεών, δεν α-ληθεύει, προσπαθεί να αποκρύψει τα ρήματα του χρόνου, τα ρήματα του Θεού.
Μπερδευτηκα κυριε Εμμανουηλ, μπερδευτηκα! Ο αιωνας τουτος ζητα να καταθεσουμε στα ποδια του ολα τα κανταρια της λογικης που μας τάισε απλοχερα σαν αλλη υπερπροστατευτικη μανα και μας μπουκωσε ιδεες και ιδεολογηματα καιαλλα διανοητικα τερτιπια.Κι εμεις τα χαϊδεμενα παιδια της,θυματα και θυτες της, παραμενουμε κατω απο την ποδια της, μη μπορωντας να δουμε οτι για να ελευθερωθουμε πρεπει να της τα επιστρεψουμε τα διανοητικα καλουδια της.Ναι, θα μας χασει,αλλα εμεις ελευθεροι κι ωραιοι θα επιστρεφουμε στην ΑΛΛΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Αυτο ισως θα ειναι και η σωτηρια της.
Παντως η σκεψη σας με εχει βοηθησει πολυ! Φιλια και σε σενα Σαλογραια μου ! Στο αλλο ιστολογιο ενας φιλος μας φαινεται να υποφερει.Επειδη ξερω οτι τον νοιαζεσαι ,σου λεω οτι φοβαμαι οτι η κατασταση εχει ξεφυγει... ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟς.
"Και ο πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ θα συμφωνούσε μαζί σου". Και ο Ιωσήφ ο Ησυχαστής βεβαίως ... "Με μεριμνάτε, έλεγε, μόνο κρατάτε την ευχή ...". Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Όμως, θα φανούμε άξιοι και θα σταθούμε ικανοί; Παναγιώτης
Ο Υ Δ Ε Ι Σ, Ο Υ Δ Ε Ι Σ, ΟΥΤΕ ΛΑΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΜΟΝΑΧΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΛΗΡΙΚΟΣ -ΟΣΟ ΚΑΙ ΨΗΛΑ ΙΣΤΑΜΕΝΟΣ- είναι άξιος από μόνος του.
ΜΟΝΟΙ μας, είμαστε άψυχα πτώματα, γη και σποδός.
Στο βαθμό που δεν αντιστεκόμαστε- προτάσσοντας τα κακά μας θελήματα- ενεργεί εντός μας το Πνεύμα το Άγιο, και μας ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΕΙ, συνέχει τα μυαλά να μη διαλυθούν, μας δίνει ΧΑΡΑ από το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ συναπάντημα με άνθρωπο, ζώο ή φύση, θα μας ΣΤΕΡΕΩΣΕΙ και εν ώρα, λιμού, Διωγμού- που κάθε Αιώνα Απατεώνα, επαναλαμβάνεται δια τους επιθυμούντας ευσεβώς ζην- επειδή μέχρι τη Συντέλεια θα επαληθεύονται τα άγια λόγια του Κυρίου μας.
-ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ'ΗΜΩΝ ΕΙΜΙ, ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ.
ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Άφησε το χέρι σου- όπως το δυάχρονο το αφήνει στη χούφτα του πατέρα του- και θα σε οδηγήσει κατά το συμφέρον...
Αγαπητή Στέλλα, δεν μπερδευόσαστε γιατί πιστεύετε. Για τους πιστεύοντες ο χρόνος, και η όποια του ανάλυση, ελάχιστη σημασία έχει. Αν έχει είναι αυτή του επάθλου. Διάφοροι ειδικοί ισχυρίζονται ότι η ιστορία θα διαιρεθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος στην πριν και μετά τηλεόραση εποχή. Θα έλεγα στην προ και μετά την αρπαγή του χρόνου εποχή. Μην το εκλάβετε σαν θεωρία συνωμοσίας. Είναι η περιπέτεια της ίδιας μας της ελευθερίας. Κάθε στιγμή μπορούμε να την βγάλουμε από την πρίζα.
διαλογος μεγάλου Βασιλείου με τον άρχοντα Μοδεστο.
ΑπάντησηΔιαγραφή-Μα δεν φοβάσαι λοιπόν τη δύναμη της εξουσίας μου;
Μεγας Βασίλειος: Τι να φοβηθώ; Δημεύσεις περιουσίας; Δεν έχω τίποτα που να μου ανήκει. Εξορία; "Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής". Βασανιστήρια; Το ασθενικό μου κορμί Θα υποκύψει αμέσως. Θάνατο; Αυτόν ποθώ κι εγώ, για να ενωθώ το συντομότερο με το Θεό μου!
Μαρίνα
ΜΑΡΊΝΑ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήήσουνα μέσα στη σκέψη μου αυτή τη στιγμή,ναι!!! αναρωτιόμουν πώς είσαι, εύχομαι τα καλύτερα!
Ναι.
Αυτό είναι το μεγαλείο του γνήσιου Ορθόδοξου.
Και αν έχει διατροφάς και σκεπάσματα, καλώς, τούτοις αρκεσθησόμεθα , που λέει και ο μέγας Απόστολος.
Και αν του τα πάρουνε ΟΛΑ και υπομείνει εν Κυρίω τη στέρηση, ακόμη μεγαλύτερη ευλογία θα λάβει και αίσθηση ελευθερίας.
Αυτά, οι μη έχοντες την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη τους στον Κύριο, τα βρίσκουν ακατανόητα, εμένα όμως μου φαίνονται αλήθειες σπουδαίες και βαθύτατα με συγκινούνε...
Γι αυτό και αγάπησα κάποια γραπτά του Ουίλλιαμ James του Αμερικάνου Ψυχίατρου (ήταν για την Αμερική ό, τι ο Φρόυντ για την Ευρώπη στις αρχές του εικοστού αιώνα, και υπήρξε και αδελφός του μεγάλου λογοτέχνη Χένρυ James)
όπου εκεί, αναλύει από άποψη ψυχολογίας το μεγαλείο της εθελούσιας πτωχείας των Αγίων.
Άμα τα παρόμοια τα λένε παπάδες, μπορεί να πει κάποιος, παπάδες είναι, βλακείες κηρύττουν, αλλά άμα τοποθετούνται κατά κόσμον άνθρωποι με σοβαρές περγαμηνές και υπάρχει μια εκτίμηση σ' αυτούς, τότε,ε πολύ σοβαρά προβληματίζεται,ο καλοπροαίρετος αναγνώστης.
Δε λέω με αυτό να τα παρατήσουμε όλα και να πιάσουμε τα βουνά, όχι δεν είναι εφικτό σε κάθε περίπτωση, απλά λέω, ότι εμείς οι πιστοί και να τα χάσουμε όλα τα υλικά αγαθά, μια χαρά χαρούμενοι θα μπορούμε να είμαστε, αφού, το Χριστούλη, κανένας Κερατάς, από την καρδιά μας, ό,τι αν κάνει δεν θα μπορεί να μας τον πάρει!
Αγαπητή Σαλογραία. Φοβάμαι ότι ο Σολζενίτσιν ακούγεται αισιόδοξος σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τρέχων αιών δεν φαίνεται να παίρνει αλλά τουναντίον να δίνει χωρίς τέλος και μάλιστα χωρίς να μειώνεται τίποτα άλλο κατά παράβαση του πρώτου θερμοδυναμικού αξιώματος. Αυτό που παίρνει δεν είναι χειροπιαστό, είναι ο χρόνος. Το μόνο γνωστό επίπεδο της πραγματικότητας που χρονίζει, η συνείδηση εξαπατάται. Η μόνη ελπίδα που έχει η συνείδηση να δει θετικά τον εαυτό της και να αντιληφθεί το χρονίζειν της είναι να αποτραβηχτεί από τον θόρυβο της πραγματικότητας, να ησυχάσει στον κόσμο της σκέψης. Μόνο εκεί μπορεί ο χρόνος να γίνει αντιληπτός σαν μήνυμα φθοράς και θανάτου ώστε να αξιολογηθεί η ζωή με βάση το τέλος της, τον εφήμερο χαρακτήρα της. Ίσως τότε ο χρόνος φανεί σαν ευκαιρία μετάνοιας και συγχώρεσης. Το μη θετικό προ-σκεπτικό επίπεδο της συνείδησης που είναι σε σχέση με τον πραγματικό κόσμο δεν μπορεί να αντιληφθεί κατ ευθείαν το χρόνο παρά μόνο σαν αντανάκλαση από τον αντικείμενο κόσμο και τον άλλο. Η αντανάκλαση έχοντας μέσα της τον λόγο του κόσμου και τον λόγο του άλλου δείχνει τον χρόνο σαν μέτρο σχέσης με τον κόσμο και τον άλλο. Κοινή η εμπειρία του χρόνου να τρέχει γρήγορα σε ένα ερωτικό ραντεβού, απέναντι σε μια βυζαντινή εικόνα, σε μια αγρυπνία, σε μια προσευχή ή απέναντι σε ένα ανθισμένο τοπίο. Ή να τρέχει βασανιστικά αργά με έναν άνθρωπο που δεν βρίσκεις τίποτα μαζί του, σε μια έκθεση μοντέρνας τέχνης. Ο χρόνος διαμορφώνεται λοιπόν σε υπαρκτικό μήνυμα, μετράει την πραγματοποίηση της ζωής σαν σχέση. Ο τρέχων αιών μεταμφιέζει τον κόσμο σε σκηνικό, σκηνικό δια-βολής του χρόνου. Ο χρόνος φεύγει γρήγορα μπροστά στην τηλεόραση, σε ένα θέαμα του Hollywood, χωρίς να υπάρχει καμία σχέση με τίποτα. Οι θεσμοί παρεμβάλλονται σαν μονωτικό στρώμα μεταξύ της συνείδησης και του προσώπου του άλλου. Ο άλλος μιλάει μέσα από το προσωπείο του θεσμού. Ο χρόνος μαζί του γίνεται ουδέτερος, μετριέται με το ρολόι. Η πειρατεία του χρόνου γίνεται και εκτός εργασίας με την τηλεόραση και άλλα συναφή, δεν δίδεται ευκαιρία σκέψης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλαγή τρόπου ζωής. Ο τρέχων αιών διαβάλλει άμεσα την χαρά ή τον πόνο που σημαίνει ο χρόνος σαν μέτρο σχέσης και έμμεσα την σημασία του σαν τέλος, σαν ευκαιρία μετάνοιας. Ο τρέχων αιών, ο απατεών, δεν α-ληθεύει, προσπαθεί να αποκρύψει τα ρήματα του χρόνου, τα ρήματα του Θεού.
Και ο πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ θα συμφωνούσε μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το 1982 βλέποντας τη ροή των γεγονότων, έγραφε:
-Φοβάμαι πως είναι ήδη π ο λ ύ αργά...
...................................
Όμως...ΜΗ ΜΕΡΙΜΝΑΤΕ είπε ο ΧΡιστούλης.
Μη μας πιάνει αγωνία.
Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.
Θα αντιμετωπίσουμε, ένα ένα πρόβλημα τη φορά, που λέει και το λατρεμένο μου.
Και η Ανάσταση(εις πείσμα όλων των διαβόλων) θριαμβεύει πάνω στο θάνατο, και πάνω στο χρόνο.
Ευτυχώς!;-)
Μπερδευτηκα κυριε Εμμανουηλ, μπερδευτηκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αιωνας τουτος ζητα να καταθεσουμε στα ποδια του ολα τα κανταρια της λογικης που μας τάισε απλοχερα σαν αλλη υπερπροστατευτικη μανα και μας μπουκωσε ιδεες και ιδεολογηματα καιαλλα διανοητικα τερτιπια.Κι εμεις τα χαϊδεμενα παιδια της,θυματα και θυτες της, παραμενουμε κατω απο την ποδια της, μη μπορωντας να δουμε οτι για να ελευθερωθουμε πρεπει να της τα επιστρεψουμε τα διανοητικα καλουδια της.Ναι, θα μας χασει,αλλα εμεις ελευθεροι κι ωραιοι θα επιστρεφουμε στην ΑΛΛΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Αυτο ισως θα ειναι και η σωτηρια της.
Παντως η σκεψη σας με εχει βοηθησει πολυ!
Φιλια και σε σενα Σαλογραια μου !
Στο αλλο ιστολογιο ενας φιλος μας φαινεται να υποφερει.Επειδη ξερω οτι τον νοιαζεσαι ,σου λεω οτι φοβαμαι οτι η κατασταση εχει ξεφυγει...
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟς.
ΣΤΕΛΛΑ
"Και ο πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ θα συμφωνούσε μαζί σου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο Ιωσήφ ο Ησυχαστής βεβαίως ...
"Με μεριμνάτε, έλεγε, μόνο κρατάτε την ευχή ...".
Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.
Όμως, θα φανούμε άξιοι και θα σταθούμε ικανοί;
Παναγιώτης
Στέλλα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και δύναμη στο έργο σου εύχομαι!
Θα το κοιτάξω αυτό που είπες.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ φίλτατε
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Υ Δ Ε Ι Σ,
Ο Υ Δ Ε Ι Σ,
ΟΥΤΕ ΛΑΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΜΟΝΑΧΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΛΗΡΙΚΟΣ -ΟΣΟ ΚΑΙ ΨΗΛΑ ΙΣΤΑΜΕΝΟΣ- είναι άξιος από μόνος του.
ΜΟΝΟΙ μας, είμαστε άψυχα πτώματα, γη και σποδός.
Στο βαθμό που δεν αντιστεκόμαστε- προτάσσοντας τα κακά μας θελήματα- ενεργεί εντός μας το Πνεύμα το Άγιο, και μας ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΕΙ, συνέχει τα μυαλά να μη διαλυθούν, μας δίνει ΧΑΡΑ από το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ συναπάντημα με άνθρωπο, ζώο ή φύση, θα μας ΣΤΕΡΕΩΣΕΙ και εν ώρα, λιμού, Διωγμού- που κάθε Αιώνα Απατεώνα, επαναλαμβάνεται δια τους επιθυμούντας ευσεβώς ζην- επειδή μέχρι τη Συντέλεια θα επαληθεύονται τα άγια λόγια του Κυρίου μας.
-ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ'ΗΜΩΝ ΕΙΜΙ, ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ.
ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Άφησε το χέρι σου- όπως το δυάχρονο το αφήνει στη χούφτα του πατέρα του- και θα σε οδηγήσει κατά το συμφέρον...
Αγαπητή Στέλλα, δεν μπερδευόσαστε γιατί πιστεύετε. Για τους πιστεύοντες ο χρόνος, και η όποια του ανάλυση, ελάχιστη σημασία έχει. Αν έχει είναι αυτή του επάθλου. Διάφοροι ειδικοί ισχυρίζονται ότι η ιστορία θα διαιρεθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος στην πριν και μετά τηλεόραση εποχή. Θα έλεγα στην προ και μετά την αρπαγή του χρόνου εποχή. Μην το εκλάβετε σαν θεωρία συνωμοσίας. Είναι η περιπέτεια της ίδιας μας της ελευθερίας. Κάθε στιγμή μπορούμε να την βγάλουμε από την πρίζα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλτατε Emmanouil
ΑπάντησηΔιαγραφήμου θύμισες το Μάρσαλ Μάκ Λούαν στο έργο του MEDIA εκεί που γράφει ότι δεν έχει σημασία τι έργα βλέπουμε στην τυφλεόραση.
Μόνο το γεγονός ότι τη ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ, ΑΛΛΟΙΏΝΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ, ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΟΤΕ ΠΡΙΝ!
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ,λέει ο Μάκ Λούαν ΤΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΣΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ.
-ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ!
Τον λάτρεψα το μακαρίτη, γι αυτή του την τοποθέτηση!
γειά σου. ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, θα σ΄ενημερώσω.
ΑπάντησηΔιαγραφή